ΠΟΙΌΣ ΑΞΑΠΑΤΆ ΠΟΙΌΝ; Το γνωστό και διαχρονικό πλέον φαινόμενο της σύγχρονης ΑΠΆΤΗΣ.

   Περί  ΑΠΆΤΗΣ των ΚΟΜΜΆΤΩΝ και Όχι  Μόνο. Η απάτη φωνάζει την απάτη, απάτη, είναι να γελά και το παρδαλό κατσίκι και όχι μόνο.  Είναι γνωστό ότι οι Σπαρτιάτες εξαπάτησαν δήθεν τους Έλληνες εκλογείς. Από ανατολής του έθνους και ελαχίστων [χρονικών περιόδων που δεν γνωρίζουμε ιστορικά] εξαιρέσεων ιδίως τα χρόνια 1967-1973 [ένα μικρό διάλυμα]  και από το 1974 έως και σήμερα, η απάτη η οποία είναι διδακτή πλέον, παρουσιάστηκε σαν Αρετή στην πατρίδα μας. Άλλα υπόσχονται οι πολιτικοί με υπογραφές ακόμα και άλλα πράττουν μετεκλογικά. Αυτό δεν είναι απάτη; Το εφεύρημα στην αγορά 35 %  φθηνότερα [όλα τα ποσοστά είναι γραμμένα πάνω στα προϊόντα]  δεν είναι απάτη; Η κάθε διαφήμιση προσπαθεί να πείσει τον αγοραστή για το δικό της προϊόν, δεν είναι  απάτη; Tα πολλά τιμολόγια της ΔΕΗ δεν είναι απάτη;  Τα πολλά νομοσχέδια στη Βουλή δεν κρύβουν μελλοντική απάτη; Το δύο σε ένα δεν είναι απάτη; Οι εκπτώσεις δεν είναι πονηρή απάτη; Οι  ενημερώσεις με πάρα πολύ μικρά  γράμματα και διαφεύγουν την προσοχή μας δεν είναι οπτική-αναγνωστική  απάτη; Οι νόμοι με τα τόσα γραφικά σκαριφίσματα, εφευρήματα, άρθρα, παραπομπές, πόρτες και τα γνωστά παράθυρα κλπ, δεν είναι απάτη; Η εφορία, οι θεσμοί του κράτους την απάτη συμβουλεύονται. Η τεχνολογία, το εμπόριο, η υγεία πρόσφατα κλπ, δεν είναι βουτηγμένα όλα στη απάτη;  Η απάτη σήμερα είναι ο ίσκιος μας, οι βιταμίνες των ολιγαρχών και όχι μόνο. Παντού με την απάτη θα προχωρήσεις, χωρίς αυτήν δεν υπάρχεις.  Οι πάντες είμαστε ΥΠΌΔΙΚΟΙ στο έγκλημα της ΑΠΆΤΗΣ εκτός ελαχιστοτάτων μέσα στην κοινωνία.  Απάτη στην εργασία, απάτη στην οικογένεια, απάτη στη διακίνηση αγαθών, απάτη στις κοινωνικές σχέσεις κλπ, παντού απάτη.  Ποιος θα δικάσει Ποιον; Η κρίση δεν έχει πάτο λένε. Η απάτη έχει πάτο; Όχι δεν έχει. Η απάτη είναι σαν αυτό που λέγει ο λαός: όποια πέτρα κι αν σηκώσεις από κάτω θα την βρεις. Αφήνουμε έξω τις διακρατικές και διεθνείς απάτες για άλλη φορά. Ότι χρεώνει η Ελλάδα στον Κασιδιάρη - Στίγκα, το κάνει η Αλβανία στον Μπελέρη με άλλη μέθοδο. Διατί παραπονούμεθα; Μήπως διδάξασα είναι η Ελληνική κυβέρνηση; Η Απάτη είναι σήμερα παράδειγμα   προς μίμηση και όλοι το αντιγράφουν. Ο απατεώνας είναι πρότυπο για τα δεδομένα της εποχής.  Πάει ξεχάστηκε το του Χριστού: το ΝΑΙ να είναι ΝΑΙ, και το ΌΧΙ να είναι ΌΧΙ.  Δηλαδή η Αλήθεια και η ειλικρίνεια.

 

ΆΓΙΟΣ ΣΠΥΡΊΔΩΝ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ.

  Ο Άγιος Σπυρίδων Γεννήθηκε το 270 μετά Χριστόν με άγνωστη την ημέρα γέννησης, στο χωριό Άσκια της Αμμοχώστου της ΚΥΠΡΟΥ.

 Ήταν ποιμένας άλογων προβάτων. Αυτό διδάχτηκε από τον πατέρα του ο οποίος είχε κοπάδι προβάτων. Ο Άγιος ήταν από μικρό παιδί ενάρετο. Μεγαλώνοντας καλλιέργησε τη αρετή μέσα του. Έγινε οικογενειάρχης με χριστιανικές αρχές  και πρότυπο συζύγου και πατέρα. 

Αυτό το φαινόμενο η τοπική κοινωνία το διέκρινε και τον εξέλεξε κληρικό να ποιμάνει τώρα τα λογικά πρόβατα, της ενορίας, δηλαδή τους ανθρώπους χριστιανούς που ήταν λίγοι και μέσα σε ειδωλολάτρες. Ο Άγιος όπως αγαπούσε τα πρόβατα της στάνης αγάπησε και τα πρόβατα-ανθρώπους. 

 Αυτό το διέκρινε η τοπική ευρύτερη κοινωνία της Κύπρου και τον εξέλεξε δεύτερη φορά για ποιμένα της περιοχής. Από την εργασία του στην πίστη του Χριστού έλαβε ως μισθό πολλά χαρίσματα. Βλέπετε όποιος εργάζεται την καλή εργασία αμοίβεται, αλλά τι εργάζεται και τι αμοίβεται.  Σε ποιον εργάζεσαι και από ποιον αμοίβεσαι και τι μισθό παίρνεις. Ερεύνα λίγο φίλε.   

Εμείς σήμερα θα πρέπει να μιμηθούμε τον Άγιο. Πρώτα πρέπει να τον κατανοήσουμε λογικά, ηθικά, πνευματικά, θεωρητικά δηλαδή και μετά να περάσουμε στην πρακτική μίμηση. Σήμερα οι χριστιανοί ούτε νοητικά δεν μπορούμε να συλλάβουμε τον Άγιο Σπυρίδωνα, πόσο μάλλον πρακτικά να τον αντιγράψουμε και να τον μιμηθούμε. Ο Άγιος καλλιέργησε τον εαυτό του [την ψυχή του]   σαν καλός γεωργός και κτηνοτρόφος. Έκανε πάντα το καλό έργο, καλλιέργεια είναι εργασία καλή. Εργασία δεν είναι μόνο το 8ώρο κλπ. Εργασία είναι όλο το 24ωρο και η στάση και συμπεριφορά όπου και να βρίσκεσαι. Ψάξτο λίγο  φίλε μου και θα βρεις αυτό που πρέπει.

 Ήταν πρότυπο και παράδειγμα ενάρετου ανθρώπου, χριστιανού, συζύγου και πατέρα. Άνθρωπος,  Ενάρετος, Χριστιανός, σύζυγος, και Πατέρας, αυτά μας λένε κάτι μέσα μας; ή όχι; 

Πάμε τώρα στην κοινωνία. Είπαμε ότι η κοινωνία διέκρινε, αξιολόγησε  δηλαδή μέτρησε και ζύγιασε τον άνθρωπο, εργαζόμενο, σύζυγο, πατέρα χριστιανό και τον εξέλεξε-ψήφισε στο αξίωμα  του ποιμένα  ως άρχοντα της ενορίας, όπως ήταν δομημένος ο θεσμός τα χρόνια εκείνα. Η κοινότητα διάλεξε τον καλλίτερο. Σήμερα εμείς αν και αξιολογούμε και απορρίπτουμε πολλά πρόσωπα ως ακατάλληλα, δυστυχώς  τα εκλέγουμε σε θεσμικές θέσεις. Λέγεται από το λαό: ο κάθε ακατάλληλος στη πιο κατάλληλη θέση.

Ο Άγιος εργάστηκε υπεύθυνα, συνειδητά, σοβαρά,  στο καθήκον αφοσιωμένος, στην παρακαταθήκη της πίστεως εις Χριστόν που παρέλαβε ως κληρικός και απέδειξε ότι ήταν πρότυπο  στον ρόλο του  ποιμένα. Εμείς ο καθένας γνωρίζουμε τον ρόλο μας, ερχόμενοι εδώ στη γη; Αν δεν μάθουμε το ρόλο μας, αν δεν τον παίξουμε σωστά, η παράσταση της ζωής μας θα αποτύχει αδελφοί.

Η κοινότητα το πρόσεξε αυτό και τον ανέδειξε για δεύτερη φορά εκλεγμένο, και υπεύθυνο ως ποιμένα και στην ευρύτερη τοπική κοινωνία της Αμμωχόστου της Κύπρου. Περισσότερη εργασία, περισσότερη ευθύνη, κούραση κλπ. Εν τούτοις και εδώ πρότυπο και καλό παράδειγμα να προσφέρει στα λογικά πρόβατα του Χριστού δηλαδή τους πιστούς και τους φίλους του Χριστού διά τους οποίους εσταυρώθη. Εμείς οι χριστιανοί και πρώτη και δεύτερη και τρίτη και τετάρτη φορά εκλέγουμε αντί-πρότυπα ως άρχοντες των όποιων θεσμών. Δηλαδή οι τότε άνθρωποι διέκριναν αξιολογούσαν διάλεγαν για τον καλό θεσμό τον κατάλληλο άνθρωπο και τον επιβράβευαν με το αξίωμα του άρχοντα και διοικητή του θεσμού. Σήμερα για την κατάλληλη πνευματική θέση επιλέγουμε-εκλέγουμε τον πιο ακατάλληλο άνθρωπο ως ηγέτη, αρχηγό, ποιμένα κλπ. Όλοι οι θεσμοί σε μεγάλα ποσοστά είναι ηθικοί και πνευματικοί, εμείς τους   καταστήσαμε   100% υλικούς. 

Αυτά τα λίγα για να προβληματιστούμε σήμερα εμείς οι δήθεν χριστιανοί. Αμήν. 12 Δεκεμβρίου 2023.  

α

α

α

α

ΓΝΩΡΊΖΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΌΣ ΚΟΜΜΑΤΙΣΜΌΣ ΤΙ ΕΊΝΑΙ Η ΦΙΛΊΑ; Εκεί μέσα είναι όλοι οι Έλληνες.

 Ο προδοτικός και ανθελληνικός κυβερνητικός κομματισμός είναι ταγμένος εναντίων των Ελλήνων, των Ρώσων, και των απανταχού της Γής  Ορθοδόξων, και δουλικά φίλος όλων των Αφρικανών, Ασιατών κλπ. Είμαστε βέβαιοι ότι όλοι οι πολιτικοί ήταν και είναι  ορκισμένοι να καταστρέψουν το δημογραφικό πρόγραμμα της «καταραμένης 7 επταετίας», προκειμένου να αφανίσουν τον Ελληνικό πληθυσμό, να τον αντικαταστήσουν με Αφρο-Ασιάτες και να δικαιώσουν εκείνους που έχουν πει και γράψει ότι οι Έλληνες ως φυλή δεν υπάρχουν!!!

Στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου μετά το 1950 το πρώτο μάθημα καθώς θυμάμαι ήταν περί φιλίας ανθρώπων. Το κείμενο έλεγε: Πιστεύω τω φίλω, πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις. 

Ήδη από χρόνια πριν, η δήθεν ελεύθερη Ελλάς τότε, εκσυγχρόνιζε την παιδεία με τις ονομαζόμενες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις διαδοχικά, από την κάθε κομματική κυβέρνηση, όχι όμως Ελληνική. 

Μεταρρύθμιζαν την παιδεία όχι να προσθέσουν κάτι Καλλίτερο,  Εθνικότερο, Ανώτερο, Ωραιότερο, Ηθικότερο, Χριστιανικότερο κλπ. 

Η κάθε κυβέρνηση είχε εντολή, [από τους ιδιοκτήτες της Ελλάδος] όλο και να αφαιρεί από την Ελληνική αγωγή, και να προσθέτει σε αντικατάσταση, εισαγόμενη αγωγή από την Δύση. 

Μετά την Δύση [του ηλίου ας πούμε] τι ακολουθεί; το σούρουπο και η μαύρη νύχτα. 

Η Ελληνική παιδεία ήταν από αιώνες η Ανατολή και το φως, είναι δυνατόν να πάρει η Ελλάς, από τη Δύση κάτι καλό; βεβαίως και ΟΧΙ. 

Και που γίναμε Ευρωπαίοι, πόσο αυτό ωφέλησε την Ελλάδα και τους Έλληνες; 

Ήταν ποτέ οι Ευρωπαίοι φίλοι μας; Είναι οι Ευρώπη φίλη μας; ή όποια μεγάλη δύναμη; Εσύ τι απαντάς;

Ο φίλος κάπου στο βάθος είναι ίδιος με εσένα και εσύ με εκείνον, διό και υπάρχει ισορροπία, συνέχεια, συνέπεια, θυσία, σεβασμός, συνεργασία κλπ, εξ ίσου και από τους δύο φίλους, ή φιλενάδες. Πόσους φίλους είχες κάποτε, τώρα που είναι; πόσους έχεις; πόσοι σου έμειναν; Τα κράτη πόσες συμφωνίες φιλίες υπέγραψαν; πολλές. Πολλές συμφωνίες φιλίας κρατών και ανθρώπων ανακλήθηκαν σε μήνες ή μετά από κάποιες ημέρες. Πολλές συμφωνίες φιλίας είχαν άλλους σκοπούς, διπλωματικούς, οικονομικούς, κλπ. 

Ο διάβολος διέσπασε πολλές φιλίες όπως ομοεθνών με εμφυλίους πολέμους,  ομοθρήσκων, χριστιανών, ορθοδόξων, ή Ιουδαίων ή Μουσουλμάνων. Πόλεμοι μεταξύ χριστιανών, μεταξύ Ορθοδόξων, μεταξύ Μουσουλμάνων, μεταξύ Ιουδαίων, μεταξύ ειδωλολατρών και όποιας θρησκείας. 

Πόσοι φίλοι από φίλοι έγιναν εχθροί; όλοι μας έχουμε παρόμοια δοκιμασία ή προσωπική εμπειρία, ή από το όποιο περιβάλλον μας, οικογενειακό, εργασιακό, κοινωνικό κλπ. 

Η φιλία λειτουργεί με βάση τους κανόνες της φιλίας, διά τούτο στη ζωή μας επιβάλλονται προσθαφαιρέσεις φίλων ή φιλενάδων. Μάθε να αξιολογείς και να εκλέγεις πιστούς φίλους, αν είσαι και εσύ πιστός φίλος.  

Τα ομόφρονα έλκονται και τα ετερόφρονα απωθούνται. Φυσικό, λογικό και ηθικό είναι. Α να σου πω και κάτι μην το ξεχάσω. Ένας καλός, ο καλλίτερος φίλος για όλους μας είναι ο Ιησούς,  ο Χριστός ντε, ο Ναζωραίος από την Γαλιλαία των εθνών.  Ξέρεις εσύ, σίγουρα έχεις ακούσει για Αυτόν. Είναι φίλος για όλα τα γούστα θάλεγα. Σου κάνει τα πιο δύσκολα χατίρια, Θέλει να του κάνεις και εσύ ένα χατήρι, να τον αγαπήσεις περισσότερο από εσένα. Κομμάτια γίνεται γιατί όλους τους έχει φίλους του. Εσύ έγινες ποτέ έτσι για έναν φίλο σου; Όμως φίλε μου, ψάξε και βρες για τη φιλία περισσότερα.

 

ΟΙ ΆΓΙΟΙ ΡΑΦΑΉΛ και ΝΙΚΌΛΑΟΣ της ΛΕΣΒΟΥ, οι ΑΠΟΤΕΧΙΣΜΈΝΟΙ.

1]  Όσοι έγραψαν για τους Αγίους νεομάρτυρες Ραφαήλ και Νικόλαο της Λέσβου, τους ονομάζουν και ΟΜΟΛΟΓΗΤΈΣ και δικαίως. 

2] Διότι ομολόγησαν την ορθόδοξη πίστη όχι με γραπτά και θεωρίες, [αυτά είναι εύκολα] αλλά στην πράξη [εδώ είναι τα δύσκολα] μετά από όσα βίωσαν σε καιρό αιρέσεως και προδοσία πίστεως με προσωπικό διωγμό, με συμπλήρωμα το μαρτύριο. Σήμερα έχουμε τους βελούδινους Αγίους. Για ομολογητές και μάρτυρες, ούτε κουβέντα. Έγιναν άγνωστες λέξεις. Είναι μόνο για την ιστορία.

3] Τους ονομάζουν δε ομολογητές «διότι αδιαφόρησαν για τις τιμές και τις δόξες των αξιωμάτων, δεν υπελόγησαν το κόστος της εναντίωσής των προς τον Αυτοκράτορα, και το σύστημα, προκειμένου να υπερασπιστούν την Αλήθεια της ορθόδοξης πίστης έναντι της Αιρέσεως του Παπισμού».

4] Γεννήθηκε το 1410, το 1438-1439 Σύνοδο ΦΕΡΡΆΡΑΣ ΦΛΩΡΕΝΤΊΑΣ  ήταν περίπου 30 χρονών. 

5] Ήταν παρών στη παραπάνω Σύνοδο ως αξιωματικός και συνοδός-φρουρός υψηλών προσώπων. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης από την Ιθάκη των Ιονίων νήσων.

6] Εκεί γνώρισε όλα τα πρόσωπα της εποχής. Γνώρισε τους ενωτικούς και τους ανθενωτικούς της εποχής του. Εκεί έγινε γνώστης της πολιτικής και της εκκλησιαστικής  διπλωματίας. Όλο αυτό ήταν για τον Χιλίαρχο Γεώργιο Λάσκαρη μεγάλη εμπειρία, πράγμα που τον ωρίμασε και τον προετοίμασε  για την μελλοντική του πορεία. Δεν ήταν άνθρωπος καριέρας όπως οι σημερινοί.

7] Παραιτήθηκε του στρατού και εκάρη μοναχός το 1445 σε ηλικία 35 χρονών και λίγο αργότερα ιερεύς, στις Σέρρες, ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου. Ο Γεώργιος δεν ήταν ικανοποιημένος από την στρατιωτική πορεία της Αυτοκρατορίας, αφού ήταν Χιλίαρχος στο αξίωμα. Είδε την παρουσία του στο στράτευμα ανώφελη, εξ ου και παραιτήθηκε για να ακολουθήσει το δρόμο της ορθοδοξίας. 

Ήλπιζε ότι εκεί θα ταιριάξει κλπ. Και εκεί τον απογοήτευσαν οι ποιμένες. Να γνωρίζεις φίλε μου ότι, όσο ψηλά στην κοινωνία πρόσωπα γνωρίζεις [σε όποιο θεσμό] ζώντας κοντά τους, τόσο σε απογοητεύουν. Αυτό είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες. 

8] Το 1452 είναι Πρωτοσύγκελος του Πατριαρχείου. Ο Ραφαήλ πρώην αξιωματικός, γνωστός στους Παλαιολόγους και τώρα κληρικός τον προτείνουν για Πρωτοσύγκελο, θέση την οποία δέχτηκε ο Ραφαήλ.

9] Την 12 /12 του 1452 έγινε το ενωτικό Συλλείτουργο Παπικών και ορθοδόξων κάτι σαν επιβεβαίωση, αναδέσμευση, ανανέωση, φρεσκάρισμα,  της Φεράρας-Φλωρεντίας. Οι βυζαντινοί με αυτή την τακτική [πονηρῶ τῶ τρόπω] περίμεναν ανανέωση της στρατιωτικής βοήθειας από τους παπικούς. Παρέστησαν στο συλλείτουργο εκείνο από τον κλήρο και το λαό μόνο οι ενωτικοί. 

Ο προτεσταντικός κόσμος βοηθούσε σε στρατιωτικό υλικό τους Οθωμανούς, [οι Οθωμανοί δεν περίμεναν βοήθεια από τους παπικούς, κατέφυγαν στους εχθρούς των Βυζαντινών, τους προτεστάντες] οι δε παπικοί βοηθούσαν ελάχιστα τους Βυζαντινούς. Οι Βυζαντινοί πρόδωσαν και εξαπάτησαν τους Προτεστάντες στη Σύνοδο της Βασιλείας και τάχτηκαν με τους παπικούς.

Τον Ραφαήλ τον απογοήτευσε και η πορεία της εκκλησίας, Πρώτα η πολιτεία και τώρα η Εκκλησία έχουν προδώσει τα πάντα. Διά τούτο και διαχώρησε τη θέση του έχοντας με το μέρος του και σύμφωνο τον Διάκονο Νικόλαο και αποφασίζουν από κοινού. Από την ιστορία είναι γνωστοί ονομαστικά, οι ανθενωτικοί κληρικοί και λαϊκοί.

10] Ο Ραφαήλ με τον Διάκονο Νικόλαο δεν περέστησαν στο συλλείτουργο της δωδεκάτης Δεκεμβρίου του 1452.  Το ορθόδοξο φρόνημα το εξέφρασαν πλέον ανοιχτά, αφού διαφώνησαν με την τακτική του Πατριαρχείου το οποίο συμπορεύεται με τον παπισμό. Αυτή τους η κίνηση ήταν ανοιχτή διαφωνία με τους τότε φιλοπαπικούς ποιμένες τους οποίους δεν μνημόνευαν και δεν συλλειτουργούσαν πλέον μαζί τους. Η ρήξη είχε επέλθει. Τήρησαν τους Κανόνες των Συνόδων περί αιρέσεως, άρα αποτειχίσεως και διακοπή κοινωνίας, από τους ενωτικούς και  προδότες ποιμένες της ορθοδόξου πίστεως. Γνωρίζουν ότι το μέλλον είναι δύσκολο, θα έχει διωγμούς κλπ.

11] Αυτοκράτορας έμαθε και εξοργίστηκε με τη στάση του Πρωτοσυγκέλου Ραφαήλ και τον εξόρισε μαζί με τον Διάκονο Νικόλαο. Απόδειξη των παραπάνω είναι το ότι ο Αυτοκράτορας απαίτησε με εντολή  της Συνόδου του Πατριαρχείου να εκδικαστεί η υπόθεση των Ραφαήλ και Νικολάου όπου και  αποφασίστηκε η εξορία τους. Για καθαίρεση δεν γράφουν, αλλά εκείνες τις δύσκολες  ημέρες για όλους, τι να πρωτοπράξουν οι τότε ας τους πούμε οικουμενιστές. Οι ενωτικοί τότε ήταν μειοψηφία, αλλά δυστυχώς αυτοί κυβερνούσαν.

Την επόμενη άνοιξη του 1453 δεν υπήρχε Βυζάντιο, ούτε Αυτοκράτορας. 

12] Τελικά πολλοί κληρικοί και λαϊκοί  άγνωστοι σήμερα σε εμάς,  ήταν υπερασπιστές της πίστεως, δηλαδή αποτειχισμένοι και διωκόμενοι, που κατέληξαν, άλλοι σε αυτοεξορία, άλλοι σε εξορία από το Κράτος, οι δε Ραφαήλ και Νικόλαος βρήκαν καταφύγιο στην Θέρμη της νήσου Λέσβου.  Δυστυχώς για τις αλήθειες αυτές δε υπήρχε ούτε χαρτί, ούτε μελάνι, ούτε θάρρος για να μην θίξουν το κατεστημένο.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι Άγιοι και όχι αυτοί μόνο, αποτειχίστηκαν από την κρατούσα Εκκλησία η οποία ενώθηκε με τον Παπισμό, ενώ εκείνος προσέφερε ελάχιστη βοήθεια στην Αυτοκρατορία. 

Οι ποιμένες τότε δεν έπειθαν, οι εκκλησιές ερήμωσαν, άλλες αράχνιασαν από απουσία πιστών κλπ. Το Βυζάντιο τότε είχε πολλές πίστες, πολλές γλώσσες, ήταν πολυπολιτισμικό κράτος όπως λέμε σήμερα και η διάλυσή του ήταν εύκολη. Το πολύγλωσσο, το πολυφυλετικό, το πολύπιστο, το πολυέθιμο, το πολυκοινωνικό, το πολύχρωμο, το πολύγνωμο, το πολυπολιτισμικό κλπ, ήταν αιτία πτώσης και διάλυσης μετά από χίλια τόσα χρόνια. Μήπως και σήμερα επιβάλλουν να αντιγράψουμε μια συνταγή αποτυχίας και διάλυσης του κόσμου δοκιμασμένη;

Ολίγη συμμετοχή στην παπική πίστη είχαμε, ολίγη βοήθεια στείλανε εκείνοι, δίκαια πράγματα. 

Αυτή είναι η όλη αλήθεια για τους Αγίους της Θέρμης Λέσβου και των ντόπιων κατοίκων. Το βέβαιο και άγραφο είναι ότι, οι άγιοι Ραφαήλ και Νικόλαος και οι συμμαρτυρήσαντες με αυτούς της Θέρμης ήταν αποτειχισμένοι . 

Είναι πάγια διαχρονική  εντολή όπως,  η κάθε πολιτική και η κάθε πνευματική ηγεσία-εξουσία αφού έχουν το ηγετικόν,  άρα έχουν και, το αλάνθαστο, το άκριτο, το ακαταδίωκτο, το ακατηγόρητο, το άσυλο κλπ, όπως ακριβώς και στα χρόνια ετούτα.

13] Το 1463 οι Μουσουλμάνοι κυρίευσαν την Λέσβο. Τις ημέρες του Πάσχα ακολούθησαν τα γεγονότα με το μαρτύριο  των Αγίων και των συν αυτών μαρτυρησάντων  Μυτιληνιών-Λεσβιωτών κατοίκων της Θέρμης. 

Τα παραπάνω είναι η ιστορία με λίγες λέξεις.

Εκείνο που γνωρίζει ο όποιος λογικός, ο κατηχημένος ορθόδοξα χριστιανός, ο  σκεπτόμενος, ο προσευχόμενος, ο πιστεύων στη Γραφή και την Παράδοση κλπ, παρατηρεί ότι η ηγεσία της κρατούσης Εκκλησίας διαχρονικά κινείται από την πίστη ως την απιστία, από την υπεράσπιση ως την προδοσία, από την πνευματικότητα ως την κοσμικότητα κλπ. 

Έχει Αγίους από την μία πλευρά ως την άλλη, οι οποίοι συνυπάρχουν στην ίδια πίστη, στο ίδιο Ευαγγέλιο, στην ίδια Παράδοση, κλπ. Με το πέρασμα του χρόνου, αντί η πίστη να καθαρίζεται, να φιλτράρεται, να εξειδικεύεται, να αναβαθμίζεται, να κυριαρχεί ώστε να είναι πρότυπο και παράδειγμα στον κάθε νέο άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο, παρατηρεί το αντίθετο, δηλαδή αντικατάσταση του φακέλου της παραδοθείσης παρακαταθήκης της πίστεως εις Χριστόν, άγνοια, εγκατάλειψη, συσκότιση, συνεργασία, συγκάλυψη, γενίκευση, κουκούλωμα, απορία, απόγνωση, ανυπαρξία, διαφωνία, σύγκρουση, παρακμή, σήψη κλπ. 

Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι επιστήμες που ασχολούνται με τον βιολογικό άνθρωπο εξειδικεύονταν και καλώς θα ειπεί κάποιος.  

Ότι αφορούσε και αφορά τον πνευματικό και τον άνθρωπο της ψυχής όλα καλύπτονται, σκεπάζονται, κουκουλώνονται κλπ. 

Σήμερα και επί των δύο παραπάνω μερών επιδιώκεται το ίδιο. Δηλαδή τα πάντα είναι επένδυση καριέρα και κέρδος, τα πάντα είναι υλικά και τίποτε πνευματικό. Γενική πτώση, με προγραμματισμένη κατεδάφιση.

Ελπίδα για καλό, για ανθρώπινο, για χριστιανικό, για ηθικό, για πνευματικό, για ωραίο, για δίκαιο, κλπ, ΜΗΔΕΝ.

 

ΣΚΈΨΕΙΣ, από την ΠΑΡΑΒΟΛΉ του ΚΑΛΟΎ ΣΑΜΑΡΕΊΤΟΥ.

   Μέσα στους θεωρουμένους κακούς υπάρχουν και καλοί και μέσα στους θεωρουμένους καλούς υπάρχουν και κακοί

   Υπάρχει και κακός Σαμαρείτης; Βεβαίως και υπάρχει και μάλιστα είναι οι περισσότεροι, και όχι μόνο, διότι ο καλός Σαμαρείτης του Ευαγγελίου είναι απλησίαστος στις ημέρες ετούτες του αιώνα ετούτου. Είναι δυστυχώς παράδειγμα προς αποφυγή και όχι προς μίμηση. Ο Χριστός ήλθε να μας μάθει αυτά που δεν γνωρίζαμε ως άνθρωποι. Τα λόγια του είναι γραμμένα σε απλή γλώσσα, ώστε να τα κατανοούν όλοι όσοι τα διαβάζουν.

   Αν ο άνθρωπος δεν ανακαινίζεται μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, εποχή με την εποχή, περνώντας από διάφορα στάδια όπως, νέος, ώριμος, [τα φρούτα ωριμάζουν σε 3, 5, 6, μήνες, ενώ ο άνθρωπος σε 7 και 8 δεκαετίες παραμένει ανώριμος!!!] μεσήλικας, έγγαμος, άγαμος, επαγγελματίας, γέροντας,  με την βοήθεια των εμπειριών, της διδαχής,  μάθησης και μελέτης, του παραδειγματισμού, των σταδίων της βιολογικής παρουσίας στον κόσμο, την καθημερινή τριβή στις σχέσεις των ανθρώπων κλπ, δεν θα αναβαθμιστεί ποτέ, και δεν θα μετατραπεί ποτέ σε πνευματικός άνθρωπος, δηλαδή δεν θα γίνει ποτέ όπως τον θέλει ο Θεός. Δυστυχώς είμαστε σαν κόσμος στην εποχή των αδελφών Κάϊν και Άβελ. 

   Δυστυχώς τόσοι φιλόσοφοι, τόση γνώση, τόσα πτυχία, τόσα σεμινάρια, τόσοι καθηγητές, τόση συγγραφή, τόσες δαπάνες κλπ, τόσος Χριστός, Απόστολοι, Πατέρες, Ποιμένες και ηγέτες κλπ, εν τούτοις ο άνθρωπος παραμένει άγουρος και άγριος κλπ.

 

ΔΙΆΓΝΩΣΗ και ΘΕΡΑΠΕΊΑ της ΒΊΑΣ. ΜΠΟΡΕΊ να ΥΠΆΡΞΕΙ; ΝΑΙ.

 Εδώ και χρόνια παρατηρήθηκε βία στις σχέσεις των νέων. Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι παλιά οι άνθρωποι ήταν αγγελούδια. Δυστυχώς η βία είναι τόσο παλιά από τα χρόνια του Κάϊν και του Άβελ. Δυστυχώς οι άνθρωποι είναι ίδιοι αφού είναι απόγονοι εκείνων. Δυστυχώς η ευλογημένη διαδοχή διεκόπη [πριν αρχίσει] με την  αμαρτία των πρωτοπλάστων και τέλος την έξωση αυτών από του τόπου του παραδείσου. Ο κάθε διάδοχος είναι αντιγραφή του πατέρα Βασιλιά, έτσι και ο κάθε νέος είναι διάδοχος άρα αντίγραφο του πατέρα, της μητέρας, του δασκάλου, της κοινωνίας, των θεσμών αυτής κλπ. Οι άνδρες είναι διάδοχοι του Αδάμ, οι δε γυναίκες διάδοχες της Εύας, του Άβελ και του Κάϊν. Υπάρχουν διάδοχοι των δύο γενών και προς το καλλίτερο και προς το χειρότερο. Αυτό είναι αλήθεια.  Ας κοιτάξουμε τη φύση η οποία διατηρεί την διαδοχή σε φυτά και καρπούς με ακρίβεια. 

Το σύστημα έχει αποφασίσει να αντιμετωπίζει την όποια βία ως φαινόμενο της ημέρας λες και δεν υπάρχει καθόλου παρελθόν. Για παράδειγμα περί υγείας ανασύρονται από την ιστορία όλα τα καταγεγραμμένα περί νόσων και θεραπειών. Στο πρόβλημα της βίας καμία αναφορά στην ιστορία, λες και φύτρωσε σήμερα η ασθένεια της κάθε βίας. Δυστυχώς οι ρίζες της βίας είναι από το παρελθόν διαγνωσμένη νόσος  και επικίνδυνη, καθώς και η θεραπευτική αγωγή ιστορικά καταγεγραμμένη. Για τους σεισμούς καιρικά φαινόμενα, γεωλογικές μεταβολές κλπ,  αναφέρουν συμβάντα αιώνες προ Χριστού. Κανένα παγκόσμιο συνέδριο για την ανθρωπιστική κρίση. Για τους πάγους κάνουν συνέδρια τα οποία χρηματοδοτούν αδρά, για τον άνθρωπο μηδέν δαπάνες. Άκρα σιωπή και αδιαφορία για τον άνθρωπο από τους ανθρωπιστικούς θεσμούς. Μάλλον είναι απηγορευμένες παρόμοιες προσπάθειες και ενέργειες. 

Η σεξουαλικότητα τώρα είναι με νόμο διδασκόμενη, ο φόνος διδασκόμενος και αφού είναι διδασκόμενος μέσω τηλεπαιχνιδιών, εμπορίας κέρδους  κλπ, γιατί νέος, να μην το κάνει και πράξη;

Διαχρονική είναι η βία των μεγάλων, η οποία ονομάζεται πόλεμος. Το μεγάλο ψάρι τρώγει το μικρό λέγει ο λαός. Το δίκαιο είναι κινητό πράγμα και το πηγαίνει ο ισχυρός και ο πονηρός άνθρωπος όπου θέλει.

Ποιος από τους Αποστόλους θα πίστευε ότι, οι χριστιανοί κάποιον καιρό θα σφάζονται μεταξύ τους!!! και όμως συνέβη και συμβαίνει και θα συμβαίνει στο μέλλον. 

Η όποια συμπεριφορά είναι διδακτή.

Οι νέοι = μικροί,  παρατηρούν και αντιγράφουν ποιους ; τους μεγάλους. 

Παλιά, αρχαία δεν υπήρχαν μαθήματα οικονομικά, σήμερα πολλές οι οικονομικές σχολές, πολλά τα μαθήματα, πολλές οι δαπάνες, πολλοί οι καθηγητές καθώς και οι μαθητές. Αν δεν γνωρίζεις σήμερα οικονομικά είσαι σαν τυφλός.

Τα μαθήματα του Χριστού σήμερα δεν τα διδάσκει ο κόσμος, μα και εκεί που φαίνεται να διδάσκονται διδάσκονται λίγο, αλλοιωμένα και νοθευμένα με τάση και μαθηματικό προγραμματισμό να λιγοστεύουν οι ώρες διδασκαλίας ώστε στο βάθος του χρόνου να μην έχουν καθόλου μαθητές. Παλιά τα μαθήματα περί ήθους κλπ, διδάσκονταν πολλές ώρες την ημέρα και τα θετικά λιγότερες, ενώ σήμερα τα περί ήθους έγιναν επιλογής!!!

Στην ιστορία έχουμε συνεχή παραδείγματα μάλλον γεγονότα που αλληλοβιάζονταν οι άνθρωποι ομοεθνείς και αλλοεθνείς, ομόθρησκοι και αλλόθρησκοι, οικιακοί, γείτονες και χωριανοί συμπολίτες κλπ. 

Τελευταία συμβαίνουν μεταξύ ομοθρήσκων στην Ουκρανία-Ρωσία από το 2000 ως σήμερα 2223, καθώς πρόσφατα αρχές του  Μήνα Οκτωβρίου του 2023 μεταξύ Ισραήλ-Παλαιστίνης, απογόνων και των δύο του Αβραάμ. Οι μεν εκ της Σάρας μητρός, οι δε εκ της Άγαρ μητρός

Ομόγλωσσοι, ομόπιστοι, ομόθρησκοι, ομογάλακτοι, όμαιμοι, κλπ, βιάζει, φθείρει, καταστρέφει και δολοφονεί ο ένας τον άλλον, ο δυνατός τον αδύναμο, πατροκτόνοι, και μητροκτόνοι, συζυγοκτόνοι και παιδοκτόνοι, αδελφοκτόνοι κλπ, διατί τα παιδιά να απέχουν από αυτόν τον αγώνα; Ποίοι είναι αυτοί που διδάσκουν τους νέους; Ποίοι τους έχουν δώσει τα όπλα; Όχι κάποιοι αόριστα, αλλά αυτοί που είναι γονείς-γεννήτορες. Από την μία αγωνίζονται να τα αναθρέψουν να μην τους λείψει τίποτε όπως λέγουν, από την άλλη τους παρέχουν ανεξέλεγκτα ότι τα οδηγεί στην αλληλο-καταστροφή. Κάποιοι γονείς επιστήμονες τα ανακαλύπτουν αυτά τα μέσα, όχι τα παιδιά, κάποιοι γονείς με τέκνα είναι έμποροι κλπ, όχι τα παιδιά. Κάποιοι γονείς με παιδιά κυβερνούν αυτόν τον κόσμο.

Η ίδια ευθύνη κατέχει και τους θεωρούμενους πνευματικούς Πατέρες. Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά τα ονομάζουν οι ποιμένες στις εόρτιες εγκυκλίους, ενώ από την άλλη τα εγκαταλείπουν στα χέρια του πονηρού. Το μικρό παιδί το ονομάζουμε Αγγελούδι, και καλώς, άκακο είναι, όταν μεγαλώσει γιατί γίνεται διαβολούδη; Ποιος το μετάλλαξε; από μόνο του; έτοιμα τα βρήκε όλα. Ποιος τα έφτιαξε και του τα παραχώρησε να τα κάνει χρήση; Κάποιος πατέρας ή μητέρα. Μήπως είσαι και ΕΣΎ μέσα σε αυτούς;

 

Το κείμενο δέχεται σκέψεις για βελτίωση.

Ο ΙΗΣΟΎΣ ΧΡΙΣΤΌΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΊ.

  Οι Ιουδαίοι έχουν πείσει τον χριστιανισμό ότι ο Χριστός δεν ήλθε. 

Είμαστε χριστιανοί μόνο στο όνομα, στην πράξη δε είμαστε χωρίς Χριστό. Πράγματι ένας νέος σημερινός χριστιανός δεν έχει τίποτε κοινό = ίδιο με τον Χριστό. Ένα ελάχιστο ποσοστό των χριστιανών θα ήθελε πολλά κοινά με τον Χριστό, αλλά αυτό στην πράξη είναι αδύνατο. Δεν είναι αρκετή η ευχή και η επιθυμία μόνο.

Ήλθε ο Χριστός πέρυσι για εμάς, για να έλθει και φέτος; Ούτε πέρυσι ήλθε, από ότι γνωρίζουμε, άρα ούτε πρόπερσι, ούτε πριν 2023 χρόνια ήλθε. Ο Χριστός ήλθε, αλλά εμάς μας έχουν πείσει ότι δεν ήλθε.

Τελικά τι εορτάζουν οι χριστιανοί τις ημέρες των Χριστουγέννων; Μάλλον εορτάζουν βιολογικά, κοσμικά, υλικά κλπ, και μάλλον καθόλου πνευματικά.

Ούτε εφέτος μάλλον θα έλθει. Οι Ιουδαίοι λέγουν:  θα σας αλλάξουμε τα φώτα εσάς τους χριστιανούς. Φωτισμένες πόλεις, χωριά και δρόμοι, σκοτεινές οι καρδιές των χριστιανών. Πολλές ευχές, πολλά τηλέφωνα, πλούσια και Λουκούλλεια γεύματα μέχρι σκασμού και ζαλισμένοι από τα ποτά για να μην αισθανόμαστε το μήνυμα της ημέρας των Χριστουγέννων. Και για να δικαιολογηθούμε λέμε ότι το καλεί η ημέρα!!! Για το καλό δήθεν πράττουμε σωρεία κακών.

Πως είναι δυνατόν οι χριστιανοί να  έχουν τόσους Ναούς, τόσες εικόνες του Χριστού, τόσες γιορτές, τόσους ύμνους, τόσες συγγραφές, τόσες ευχές, τόσες δαπάνες, τόσους πολέμους, τόσο αίμα χυμένο στη γη κλπ, ενώ οι χριστιανοί να μην έχουν καμία σχέση με το πρόσωπο ΧΡΙΣΤΟΣ!!! 

Ένα ποσοστό χριστιανών θέλουν τον Χριστό να τους γεμίζει το ταμείο κάθε χρόνο τις ημέρες της εορτής των Χριστουγέννων.  Τα κονομίσαμε και φέτος θα πουν οι έμποροι, κάποιοι θα μείνουν με το παράπονο ότι, πέρυσι ήταν καλλίτερα.

Άλλο ποσοστό χριστιανών θέλει τον Χριστό να τους παρέχει υγεία και δύναμη για να κυριαρχήσουν στον κόσμο. 

Άλλο ποσοστό χριστιανών θέλει τον Χριστό να εγκρίνει, να καλύπτει και να δικαιολογεί την κάθε αμαρτία τους. Κάτι σαν το άσυλο και το ακαταδίωκτο των πολιτικών και εμπορικών προσώπων και όχι μόνο. 

Άλλο ποσοστό χριστιανών δεν θέλει να ακούει για Χριστό. Αντιπαθής και μισητός ο μόνος αγαθός, ο μόνος δίκαιος, ο μόνος ελεήμων, ο μόνος φιλάνθρωπος κλπ. Δεν θέλει ο άνθρωπος της εποχής να βλέπει καθόλου Χριστό σε εικόνα, μα ούτε να ακούει σε ήχο. Δεν θέλει να βλέπει το σύμβολο του Σταυρού, θηρίο δαιμονικό γίνεται στο αντίκρισμα αυτού.  Όλα τα δαιμονικά σύμβολα επιβάλλονται, του δε Χριστού τα σύμβολα απαγορεύονται. Οι αλλόπιστοι μαγαρίζουν τους Ναούς των Χριστιανών, οι δε Χριστιανοί επιτρέπουν αυτούς, να έχουν την επιλογή τους.

Άλλο ποσοστό χριστιανών γεμάτο αδιαφορία, θέλει τον Χριστό για να καλοπεράσει  επάνω στη γη για την ψεύτικη ζωή καθώς αυτό πιστεύουν. 

Άλλο ποσοστό χριστιανών θέλει τον χριστό να μην έχει καθόλου λόγο στον τρόπο ζωής του,  που βιώνει εδώ στον κόσμο.  Ας μας πει κάποιος  χριστιανός άνθρωπος τι είναι δικό του εδώ στη γη που έζησε.

Άλλο ποσοστό χριστιανών [λαϊκών και κληρικών] έχει δηλώσει: πως με τα παραμύθια του Χριστού πέρασαν παραμυθένια ζωή. Μέσα σε αυτούς μπορεί να είναι τεχνίτες κάθε είδους τέχνης,  έμποροι, αγιογράφοι, επίτροποι και φροντιστές ιερών χώρων, καθηγητές, κατηχητές, μοναχοί, μοναχές, ιερωμένοι, δημιουργοί ψεύτικων θαυμάτων  κλπ. Πράγματι πέρασαν παραμυθένια ζωή, ο κόσμος τους τιμούσε και τους σέβονταν κλπ, διότι ήταν ικανοί στην υποκριτική τέχνη, και την απάτη, αλλά πέρασαν τα χρόνια του παραμυθιού και τώρα όμως βρίσκονται στα χρόνια της αλήθειας !!!  εκεί πραγματικά θα διαπιστώσουν ότι  δεν περνάνε οι πονηριές τους.

Εσύ στον κόσμο καλοπέρασες και απόλαυσες τα καλά στη ζωή σου όταν ζούσες, τώρα εδώ θα απολαύσεις ότι δικαιούσαι, αυτό το υπόλοιπο έμεινε για σένα, είπε στον πλούσιο ο Αβραάμ.  Αλλοίμονο αν βρεθεί στο κριτήριο της άλλης ζωής, έστω και ένας !!! μάρτυρας κατηγορίας εναντίον μας. Αλοίμονο αν βρεθεί έστω και  ένας μάρτυρας να φωνάξει έστω και ψιθυριστά ανάξιος !!!, σε χειροτονία κληρικού από τα μέλη της κοινότητας. 

Μιμητές μου σας θέλω, είπε ο Χριστός στους Αποστόλους και αυτοί στους χριστιανούς.  Τι κοινό με τον Χριστό έχει ο άπιστος, ο υποκριτής, ο πονηρός, ο υπερήφανος, ο κλέφτης, ο φονιάς, η φόνισσα, ο πόρνος ο μοιχός, ο απατεώνας, ο τρομοκράτης, ο παιδεραστής, ο βιαστής,  ο λοάτκι, οι λεσβίες, οι γκέϊ, οι ομόφυλοι, οι αλλάζοντες φύλο, οι μάγοι, κλπ. Και όμως όλοι αυτοί είναι βαπτισμένοι και Χριστιανοί στο όνομα του Χριστού !!! 

Από τα λίγα παραπάνω φαίνεται ο Χριστός να μην ήλθε πέρυσι, αυτό το αποδεικνύει  η ίδια μας η ζωή που δεν ομοιάζει καθόλου με την ζωή του Χριστού.  Πιστεύεις ότι θα έλθει έστω φέτος; Αν τον καλέσεις σίγουρα θα έλθει. Τον έδιωξες πολλές φορές, διά τούτο επιφυλάσσεται να έλθει απρόσκλητος, διότι σέβεται και σένα και εκείνον.  Αν δεν έλθει εσύ θα έχεις την ευθύνη και όχι Εκείνος!!!

 Συμπλήρωσε και εσύ κάτι στο κείμενο τούτο και στείλε το σε όσους αγαπάς. Τουλάχιστον θα εισπράξεις όχι το πόσο εκείνοι σε αγαπάνε, αλλά πόσο σε σέβονται.                                                                                                                         

   

ΣΚΈΨΕΙΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΠΛΟΎΣΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΤΩΧΌ ΛΆΖΑΡΟ. Ε' ΚΥΡΙΑΚΉ ΛΟΥΚΆ. ΔΙΑΒΑΣΈ ΜΕ ΞΑΝΆ.

ΌΣΟ ΔΙΑΒΆΖΩ ΜΕΛΕΤΏΝΤΑΣ, ΜΑΘΑΊΝΩ.

ΤΟ ΠΆΘΗΜΑ ΜΆΘΗΜΑ [το παθών μάθος] έλεγαν οι πρόγονοί μας. Ο σκοπός είναι να μαθαίνεις χωρίς να παθαίνεις. 1] Κάποιοι μαθαίνουν χωρίς να παθαίνουν.2] Κάποιοι παθαίνουν και μαθαίνουν, έστω, 3] κάποιοι όμως  παθαίνουν και ποτέ δεν μαθαίνουν. ΕΣΎ που βρίσκεσαι;

Τον καιρό  εκείνον σε ένα χωριό της Ιουδαίας ήταν ένας πλούσιος που δεν του έλειπε τίποτε, τα είχε όλα. Στο ίδιο χωριό ήταν και ένας που τον ονόμαζαν Λάζαρο, φτωχός, άστεγος, και άρρωστος. Η τροφή του ήταν  ότι πέταγε ο πλούσιος. 

Είδα κάποτε στην Ασία δημόσιους υπάλληλους να διώχνουν τα κοράκια από τους τενεκέδες των σκουπιδιών, και έπαιρναν ότι ήταν φαγώσιμο για τα παιδιά τους. Ας επανέλθουμε στο θέμα μας. 

Ήλθε ο καιρός και απέθανε ο Λάζαρος. Άγγελοι πήραν την ψυχή του και την έφεραν σε τόπο εκεί που ήταν ο Προπάτορας Πατριάρχης Αβραάμ. Αργότερα πέθανε και ο πλούσιος που τον έθαψαν και αυτόν. Δεν αναφέρει η Γραφή το όνομά του. Του δε πλουσίου την ψυχή την πήραν οι δαίμονες και την μετέφεραν στον Άδη, εκεί που υπάρχει βάσανος μεγάλη. Εκεί ο πλούσιος από μακριά είδε τον χωριανό του και φτωχό Λάζαρο να βρίσκεται σε τόπο διαφορετικό από τον τόπο που βρίσκονταν αυτός και διερωτήθηκε, γιατί αυτή η διαφορά. Αυτός πλούσιος κλπ, να βασανίζεται, ενώ ο Λάζαρος να βρίσκεται σε τόπο ευτυχίας, ησυχίας, ηρεμίας κλπ. Χωρίς καθυστέρηση ρωτά και ζητά από τον Αβραάμ να πει στον Λάζαρο να βρέξει [έστω] το δάκτυλό του με νερό και να πάει να του δροσίσει τα χείλη του που καίγονταν. 

Μην παραπονιέσαι του λέγει ο Αβραάμ για την κατάστασή σου, εσύ απόλαυσες ότι καλό στη ζωή σου στον κόσμο, ενώ ο Λάζαρος καμία απόλαυση. Τώρα αντεστράφη η κατάσταση. Θα δοκιμάσεις την κατάσταση και την  θέση που βρίσκονταν ο Λάζαρος στον κόσμο, με όλες τις στερήσεις. Ενώ ο Λάζαρος θα γευτεί τις απολαύσεις που στερήθηκε στον κόσμο. Δίκαια πράγματα. 

Μα και να ήθελα να τον στείλω δεν γίνεται αυτό διότι μεταξύ μας υπάρχει μεγάλο κενό-χάσμα που δεν μπορεί να έλθει ο Λάζαρος εκεί που είσαι εσύ, ούτε εσύ μπορείς να έλθεις εδώ που είναι ο Λάζαρος. 

Αφού αυτό είναι αδύνατο, τουλάχιστον στείλε τον Λάζαρο στο σπίτι του πατέρα μου, [έχω άλλα πέντε αδέλφια] να τους βεβαιώσει [μια και τον γνωρίζουν] πόσο εγώ υποφέρω εδώ που βρίσκομαι, ώστε να μην έλθουν και αυτοί στον τόπον ετούτον. 

Στον κόσμο που βρίσκονται του λέγει ο Αβραάμ, έχουν το νόμο του Μωυσή, του προφήτες και τις Γραφές, ας τις διαβάσουν και ας πράξουν ότι λέγουν. Όχι πάτερ Αβραάμ τους γνωρίζω καλά, δεν ακούνε Μωυσή και Προφήτες, αλλά είναι διαφορετικό να πάει στη γη ένας αποθαμένος και επιστρέψει, τότε μόνο είναι κάπως δυνατόν να βοηθηθούν και έτσι θα μετανοήσουν και θα αποφύγουν ετούτο το τόπο που είναι όλος βάσανο. 

Εάν δεν έχουν διάθεση λέγει ο Αβραάμ να ακούσουν τους Προφήτες, ούτε και αν κάποιος γνωστός νεκρός αναστημένος τους επισκεφτεί,  θα τους πείσει να αλλάξουν τρόπο ζωής.

  

 Πάμε παρακάτω.

   Αρχικά ο άνθρωπος ζούσε στην πραγματικότητα, σε ΈΝΑΝ ΤΌΠΟ και με ΈΝΑΝ ΤΡΌΠΟ ζωής. Άλλες επιλογές δεν επιτρέπονταν. Αφήνοντας όμως τον άνθρωπο να χειριστεί το αυτεξούσιο μόνος του. Εκείνος ο ένας τόπος προσφέρθηκε δωρεάν για έναν τρόπο ζωής και μόνο, που ήταν σύμφωνος με τις οδηγίες του Θεού. Οι πρωτόπλαστοι μάλλον κουράστηκαν; στον ίδιο τόπο με τον ίδιο τρόπο ζωής, [κάτι σαν μονοτονία και πολύ βαρετό, όπως για τους σημερινούς νέους και νέες] προτιμώντας κάποιον άλλον πραγματικό τόπο και τρόπο.  Αυτό ζήλεψαν, συμπάθησαν, διάλεξαν και αποφάσισαν να δοκιμάσουν. Τους ξεσήκωσε ο πονηρός, ότι δεν είναι έτσι όπως σας τα είπε ο Θεός σας και τα λέτε και εσείς, μάλλον σας τα είπε λάθος, υπάρχει και άλλος πραγματικός τόπος και άλλος τρόπος και πάντα κάτι καλλίτερο σε άλλους νέους τόπους. Κάπως έτσι πείστηκαν και έπεσαν στην παγίδα που τους έστησε ο Διάβολος, και θέλησαν αυτονομία, ελευθερία, δικές τους επιλογές, και να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους θα λέγαμε, τους κούρασε η υπακοή, η ηρεμία κλπ, του τόπου εκείνου. Κάπως έτσι Άρχισαν όλα,  και σύντομα βρέθηκαν έξω από τον πρώτο τόπο και τρόπο ζωής, να γεύονται πλέον μία άλλη πραγματικότητα,  σε ΔΕΎΤΕΡΟ ΤΌΠΟ [ο οποίος ήταν κοντά και απέναντι για να τον βλέπουν, και ενώ τον έβλεπαν και κατανοούσαν την διαφορά των τόπων δεν έπραξαν τίποτα που θα ρύθμιζε την επιστροφή τους] με ΔΕΎΤΕΡΟ ΤΡΌΠΟ ζωής. Πραγματικά δε, είχαν ενημερωθεί και για τις δύο επιλογές, και το αποτέλεσμα. Υπήρχε και τρίτη επιλογή, αλλά δεν την σκέφτηκαν καθόλου, που ήταν αυτή της συγνώμης, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Δική τους επιλογή, απόφαση ήταν και ηθελημένη, παρά τις μεγάλες διαφορές των τόπων. Ήταν βέβαια θύματα του πονηρού. Ο μεγάλος θύτης, ο μισάνθρωπος και διάβολος είναι κυνηγός ανθρώπων. Αυτό δεν είναι δικαιολογία, διότι ο Θεός και σήμερα ενημερώνει τον άνθρωπο, [όπως και τότε τους πρωτόπλαστους] να αποφεύγει να προσφέρεται θύμα και σφάγιο στα χέρια του πονηρού και ανθρωποκτόνου διαβόλου. 

Ο πλούσιος για την αποτυχία του μάλλον έχει ελαφρυντικά θα λέγαμε, διότι έζησε πριν το Χριστό, πριν την Χάρι, με άγνοια της διδασκαλίας του Ευαγγελίου των Αποστόλων και των Πατέρων. Αυτό το σκεπτικό όμως που γράφουμε δεν τον δικαιολογεί.

Εμείς οι χριστιανοί σήμερα με τόσο Χριστό, τόσο Ευαγγέλιο, τόσους Αποστόλους, τόσους Πατέρες, τόσες Γραφές,  τόση Παράδοση, τόσα θαύματα, τόση γνώση,  τόση Διδαχή, τόση καταγεγραμμένη ιστορία κλπ, δικαιολογούμαστε να αποτύχουμε; 

Η παρατηρούμενη εδώ και πραγματική ανισότητα  στον κόσμο-τόπο που ζούμε, δεν είναι μόνο εδώ στη γη, αλλά είναι και στην άλλη ζωή πραγματική. Οι άνθρωποι όλοι στο μέλλον του χρόνου θα βρεθούν πραγματικά  σε έναν από τους δύο τόπους και τρόπους ζωής πραγματικά και όχι φανταστικά.

Ο πλούσιος εδώ στη γη δεν γνώριζε τον Λάζαρο;  Έξω από την πόρτα του σπιτιού του βρίσκονταν πολλά χρόνια και κάθε ημέρα. Δεν τον πρόσεξε ποτέ, δεν του έδωσε ποτέ σημασία ως άνθρωπο. Τον έβλεπε πραγματικά ζωντανό αλλά άστεγο, πεινασμένο και άρρωστο. Δεν ήταν εχθρός του κατά τον Νόμο, αλλά μάλλον φίλος ή έστω κάποιος γνωστός. Ακόμη και ο Νόμος του Μωυσή τον καταδικάζει τον πλούσιο, πόσο μάλλον ο Νόμος της χάριτος που θέλει τον πλησίον μας εαυτό μας. Πόσο κοντά μας θέλει ο Θεός, και πόσο εμείς μακρυά βρισκόμαστε από τους συνανθρώπους μας. Τελικά ποτέ δεν θα γίνει ο πλησίον μας  πραγματικά εαυτός μας, υποκριτικά μπορεί.

Από τα λεγόμενα του Χριστού υπάρχει συγκεκριμένα πραγματική ζωή σε εκείνο τον τόπο, με πραγματικό τρόπο ζωής. Εκείνος ο πραγματικός και βασανιστικός τρόπος, ξύπνησε τον πλούσιο  τον ανάγκασε, και τον προσγείωσε στην πραγματικότητα, ώστε να προσέξει τον Λάζαρο και να του ζητήσει βοήθεια προκειμένου να δροσιστεί έστω και στα χείλη του. Θα μπορούσε και ο Λάζαρος να φωνάζει έξω από το σπίτι του πλουσίου και να λέγει: Ε εσείς εκεί μέσα που τρώτε και πίνετε μέχρι σκασμού μέρα νύχτα,  δώστε   και σε μένα τον νηστικό λίγο  φαγητό. Ποτέ δεν το έκανε αυτό. Ταπεινωμένος υπέμεινε μέχρι τέλους της ζωής του.

Εδώ στη γη ο πλούσιος δεν είχε προσέξει την ανισότητα μεταξύ αυτού και του Λαζάρου, διότι του άρεσε η ανισότητα, ήταν βολεμένος,  εκεί προσέχει ότι επικρατεί η ανισότητα η οποία δεν του αρέσει, το  προσέχει αυτό και ζητά βοήθεια επιμένοντας να φέρει την ανατροπή με δικούς του όρους, αλλά δεν του βγήκε. Τους όρους τους έχει θέσει ο Θεός, ο δε άνθρωπος κάνει υπακοή. Είχαν έλθει για τον πεθαμένο πλούσιο πραγματικά τα κάτω πάνω και τα πάνω κάτω. Εδώ στη γη ο Λάζαρος ποτέ δεν τον ενόχλησε τον πλούσιο, ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για την ανισότητα, την είχε δεχτεί, είχε γίνει ένα. 

Ο πλούτος είναι σαν το κάρβουνο που είναι αναμμένο. Είναι όμως για ώριμους ανθρώπους. Ο τραπεζίτης για να δώσει τον πλούτο ζητά εγγυήσεις, εγγυητές κλπ. Ο Θεός δίνει χωρίς εγγύηση.  Ο ώριμος άνθρωπος γνωρίζει τα περί πλούτου και της χρήσης αυτού. Ένας άνθρωπος  ώριμος, αγαθός, ενάρετος κλπ, δεν θα ήθελε ποτέ να είναι κάτοχος πλούτου, διότι όπως προείπαμε είναι αναμμένο κάρβουνο, που είναι σαν να το κρατάς διαρκώς στα χέρια σου μέρα νύχτα έστω  και με μεταλλική τσιμπίδα, πράγμα δύσκολο. Δυστυχώς οι πλούσιοι είναι ανώριμοι άνθρωποι, και πολλά εμπαθείς, διότι ο πλούτος, τους υποβαθμίζει, εκτός ελαχίστων από τους ελάχιστους.

 Ένας πλούσιος είχε έναν φίλο φτωχό και του λέγει μία ημέρα: φίλε θα σου δώσω αυτά τα χρήματα, μεγάλο ποσό, και χωρίς πολλές κουβέντες του τα  έδωσε. Δεν πέρασαν 10 ημέρες και του επέστρεψε. Γιατί; Ψάξε και  βρες το μόνος σου.  

Νόμισε ο πλούσιος ότι ο εδώ κόσμος με τον εκεί κόσμο είναι το ίδιο. Όχι βέβαια. Πολλοί νομίζουν, έχουν γνώμη, έχουν άποψη, κλπ. Σε όλα τοποθετούνται με το ΕΓΏ τους.  ΟΙ ψυχές παραμένουν ίδιες, ο τόπος και ο τρόπος είναι διαφορετικός, αλλά πραγματικός.

 Η χρήση του πλούτου είναι το πρόβλημα για κάθε πλούσιο. Λέγουν πολλοί άνθρωποι σήμερα: δεν είμαι πλούσιος αλλά φτωχός, και ότι έχει ομοιότητα με το Λάζαρο. Ο άνθρωπος δεν γεννιέται με τον πλούτο, αλλά μόνος του. Ο πλούτος στην πραγματικότητα δεν είναι δικός του, αλλά ξένος, αλλουνού. Ότι υπάρχει έξω από την ψυχή μας είναι ξένο, ακόμη και το σώμα μας. Δεν είναι δικό μας. Μας δόθηκε διά να το επενδύσουμε. Δώρο του Θεού είναι η υγεία, η δύναμη, η ομορφιά κλπ. Αν ο Θεός πάρει τα δωρεάν ποσοστά που μας έδωκε, θα είχαμε υγεία, ομορφιά, δύναμη, γνώση κλπ; και βέβαια όχι.  Η πατρίδα που πατούμε δεν είναι δική μας, ούτε το χωράφι, ούτε το νερό που πίνουμε ούτε και η τροφή που τρώμε κλπ.Τα όποια υπάρχοντα κινητά και ακίνητα που κατέχει ο άνθρωπος δεν είναι δικά του.  Μας έχουν δοθεί τα όποια αγαθά για να τα κάνουμε καλή χρήση προς όφελος όλων. Υπάρχει μέσα στον άνθρωπο και η διάθεση για κακή χρήση, αυτό απόκειται ωριμότητα και στην ελεύθερη διάθεση και επιλογή του ανθρώπου. 

Ο Χριστός είπε πως; είναι δύσκολο να εισέλθει πλούσιος στην Βασιλεία των ουρανών. Ο πλούσιος Ζακχαίος μάλλον εισήλθε, διότι αποκατέστησε διπλάσιο  όλες τις οικονομικές αδικίες, ακόμη και τετραπλάσιες αποζημιώσεις έδωκε, που φανερώνει ότι όσο υπόλοιπο θα ζούσε θα εργάζονταν για να ξεχρεώσει τις δεσμεύσεις που ομολόγησε ενώπιον του Χριστού.

Το κείμενο είναι συμπληρούμενο ..... . 

ΠΕΡΊ ΦΙΛΟΞΕΝΊΑΣ. ΟΛΊΓΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΌ ΓΆΔΑΡΑ.

 

Ο ΙΗΣΟΎΣ ανεξάντλητη πηγή για τον άνθρωπο αιωνίως. Για όλους [όσοι θέλουν] έχει.

Ο Χριστός πέρασε κάποτε από το χωριό Γάδαρα και θεράπευσε έναν δαιμονισμένο που ήταν ο φόβος και ο τρόμος του χωριού. Το όνομά του ήταν Λεγεώνα[ς] δηλαδή χιλιάδες δαιμόνια ήταν μέσα του και τον κατεύθυναν.Τρελός παράλογος και διεστραμμένος, γυμνός, αξιολύπητος και εξευτελισμένος από κάθε ηθικό και αγαθό. Με τόσα δαιμόνια μέσα του δεν είχε κάνει τα εγκλήματα που κάνουν οι σημερινοί δαιμονισμένοι. Οι χωριανοί κατά όπως φαίνεται ήθελαν δεν ήθελαν, τον είχαν δεχθεί; συμπαθήσει; συνηθίσει; κλπ, τον δαιμονισμένο και δεν ανησυχούσαν. Φαίνεται να είχε σε μεγάλο βαθμό ομοιότητα με την κοινωνία μέσα στην οποία ζούσε, ή μάλλον ήταν η μικρογραφία της κοινωνίας.

Όταν τον είδαν να κάθεται δίπλα στον Ιησού εξεπλάγησαν και από τα παρακάτω, και άρχισαν να ανησυχούν. Τα δαιμόνια έφυγαν από τον δαιμονισμένο και πήγαν στα γουρούνια [πρωτόγνωρο φαινόμενο] τα οποία έπεσαν στη λίμνη και γνωστό είναι ότι όλα πνίγηκαν. Ο άνθρωπος τώρα, απαλλαγμένος από τα δαιμόνια ηρέμησε και ήσυχος και ντυμένος πλέον κάθονταν στα πόδια του Ιησού. 

Ενημέρωσαν οι δούλοι τους άρχοντες του χωριού για το τι συνέβη με κάθε λεπτομέρεια, εμπιστευόμενοι τους άρχοντές τους. Άρχοντες και Αρχόμενοι σαν να ήταν αντίγραφα, ή φωτοτυπίες. Οι άρχοντες που ήταν σαν τους σημερινούς ονομαζόμενους ολιγάρχες πρώτα και κυβερνήτες δεύτερα, δεν ανησύχησαν τόσο για τον δαιμονισμένο, αλλά για τα γουρούνια που έπεσαν και πνίγηκαν στην λίμνη.  

Μεγάλη ζημιά, τα κέρδη πολλά,  τω καιρώ εκείνω, για εκείνους που είχαν εκτροφεία γουρουνιών, τα οποία απαγόρευε ο Μωσαϊκός Νόμος. Αμέσως στέλνουν εκπροσώπους και απαιτούν από τον Ιησού να εγκαταλείψει το χωριό τους την ίδια ημέρα. Και τότε η γη ανήκε σε κάποιους, όπως και σήμερα η γη ενός έθνους ανήκει σε κάποιους ή κάποιον, οι ντόπιοι νομίζουν ότι είναι δική τους. Ούτε και δική τους είναι, αλλά του Θεού.

Ο Ιησούς βέβαια [αφού δεν τον δέχτηκαν] ανεχώρησε σεβόμενος την απόφασή τους. Ο Ιησούς δεν έμενε ποτέ σε αφιλόξενο τόπο και αφιλόξενους ανθρώπους. Οι Σαμαρείτες τον κράτησαν λίγες ημέρες, οι Γαδαρηνοί ούτε ώρες, τον έδιωξαν αμέσως. Χωρίς κάλεσμα ο ΙΗΣΟΎΣ δεν εισέρχονταν σε κανένα σπίτι.  Δεν άσκησε ποτέ χρήση βίας.

Οι Γαδαρηνοί είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο αξίες, 1] στον άνθρωπο και 2] στα γουρούνια. Επέλεξαν και αποφάσισαν με την κατ' επείγον διαδικασία χωρίς καμία κοινωνική διαβούλευση,  υπέρ των γουρουνιών. Ο άνθρωπος  ήλθε δεύτερος.

 Αν τοποθετήσουμε δίπλα δίπλα, τα χρόνια εκείνα με τα σημερινά,  θα παρατηρήσουμε μεγάλη ομοιότητα, μάλλον σαν αντιγραφή, της τότε εποχής από την σημερινή εποχή. 

Τότε   οι τοπικοί άρχοντες, εξουσιαστές, ηγέτες, κυβερνήτες, κατεστημένο, σύστημα, ολιγάρχες, τύραννοι, δικτάτορες, ή δημοκράτες,  κλπ, του τόπου των Γαδαρηνών, ή όπως θέλετε ονομάστε τους, αποφάσισαν για τον Ιησού και έπραξαν αυτό που αναφέραμε παραπάνω. 

Ο Νόμος του Μωυσή για εκείνους ήταν άκυρος, διότι τους εμπόδιζε να κερδίζουν παραβιάζοντας το Νόμο. Έτσι και σήμερα, ο νόμος είναι  ο υπηρέτης για όποιο  κέρδος. 

Τότε όπως και σήμερα,  εκτός από τον βιασμό του  πολιτικού νόμου, είχαμε και τότε τον  βιασμό του ηθικού νόμου διότι τροφοδοτούσαν στους ανθρώπους έστω ειδωλολάτρες και μη, κρέας το οποίο έτρωγαν ή δεν έτρωγαν και εκείνοι. 

Ή ερμήνευαν το Νόμο επιλεκτικά και κατά όπως εκείνοι είχαν συμφέροντα. Ή τον καταργούσαν και έφερναν άλλο νόμο στα μέτρα τους κλπ. 

Έδιωξαν τον θεραπευτή Ιησού, τον ειρηνευτή και προτίμησαν την ταραχή. Μεταξύ ηρεμίας, υγείας, επέλεξαν την ταραχή, την ασθένεια κλπ, διότι έφερνε σε κάποιους κέρδη μεγάλα. Η όποια ταραχή, σύγχυση και αναμπουμπούλα στον κόσμο πάντα έφερνε και  φέρνει κέρδη πολλά σε κάποιους. 

Αυτό το φαινόμενο παρατηρούμε και σήμερα στον κόσμο. Το κάθε αγαθό, ηθικό, δίκαιο, νόμιμο κλπ, δεν έχει σήμερα τω καιρώ ετούτο μιμητές και θαυμαστές, ούτε αντιγραφείς, έπαψε να διδάσκει και να είναι πρότυπο και προς μίμηση, αλλά προς αποφυγή.

Η παράβαση τότε είχε και το ανάλογο κόστος, όπως για παράδειγμα οι παρανομούντες έχασαν τα γουρούνια τους, φανερή αποκατάσταση της παρανομίας των Γαδαρηνών. Και σήμερα η παρανομία έχει κόστος ανθρώπινο,  ο άνθρωπος είναι υποτιμημένος σε αξία. Δεν έχει την αξία που πρέπει. Αξία έχει ότι φέρνει κέρδος. 

    

 

ΣΥΝΕΧΕΊΣ ΑΝΑΓΝΏΣΕΙΣ των ΚΕΙΜΈΝΩΝ.

 Τα  κείμενα φίλοι μου προσφέρονται  [όσο ακόμη το σύστημα επιτρέπει] και πρέπει να διαβάζονται ανά τακτά διαστήματα, διότι όσο θα δυνάμεθα, είναι συμπληρούμενα διότι  δεν αφορούν αντικείμενα άψυχα, αλλά τον έμψυχο άνθρωπο, ο οποίος πρέπει να μελετά, διά να αναβαθμίζεται, να προκόπτει μέρα με την μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο κλπ, να ωριμάζει πνευματικά. 

Οι άνθρωποι ζητούν απαντήσεις σε θέματα και ζητήματα ζωής για την πνευματική τους πορεία. Η χριστιανική πνευματικότητα πηγάζει από τα πνευματικά κείμενα του Ευαγγελίου του Χριστού. 

Όλες οι απαντήσεις που αφορούν την ζωή των χριστιανών είναι  στο Ευαγγέλιο, στις Γραφές των Αποστόλων, των Πατέρων και της Παράδοσης. 

Ο Χριστός είναι ο μόνος Παιδαγωγός και Καθηγητής και πνευματικός. Συνεπώς θα πρέπει να ερωτούμε τον μοναδικό πνευματικό στον κόσμο που είναι ο Χριστός. 

Ο πνευματικός πρέπει να εκφράζει τον Χριστό. Να είναι Χριστο-φέρων, δηλαδή μιμητής και εκφραστής θεωρία και πράξη, του πνεύματος του Χριστού. 

Ο κάθε άλλος που του έχει δοθεί ο τίτλος του πνευματικού, τι άλλο επιπλέον θα μας ειπεί, εκτός από αυτά που έχουν γραφεί; Μήπως; θέλουμε τον πνευματικό επειδή έχουμε άγνοια πίστεως εις Χριστόν; δικαιολογείται αυτό; Όχι βέβαια. Μήπως; θέλουμε να το συζητήσουμε σαν σε διαβούλευση, και να πείσουμε τον πνευματικό για κάποιο θεμιτό αποτέλεσμα στο πρόβλημα; Μήπως ; άλλη ζωή πράττουμε και άλλη παρουσιάζουμε στον πνευματικό η οποία είναι σύμφωνη με τα θέλω μας; 

Ότι νόμο πνευματικό γνωρίζει ο πνευματικός γνωρίζουμε και εμείς. Ίδιο Ευαγγέλιο διαβάζουμε, τους ίδιους Αποστόλους, τους ίδιους Πατέρες, τα ίδια γράμματα μάθαμε, ίδια Παράδοση, ίδιο τρόπο χριστιανικής ζωής, ίδια γλώσσα μιλάμε, στον ίδιο Χριστό προσευχόμαστε, τα ίδια λέγει στον κάθε ένα μας, όπως ο κάθε δάσκαλός στο σχολείο, κλπ. Δεν είναι προσωπολήπτης ο Καθηγητής Χριστός.

Έχεις αναρωτηθεί χριστιανέ, γιατί δεν είμαστε ίδιοι; Διότι δεν διαβάζουμε τα ίδια γράμματα, δεν μελετάμε με τον ίδιο τρόπο και τον ίδιο χρόνο, δεν προσευχόμαστε το ίδιο, ο τρόπος επικοινωνίας διαφέρει κλπ, συνεπώς δεν είμαστε,  και δεν θα είμαστε ποτέ ίδιοι.

Οι αισθήσεις μέσα στον κάθε άνθρωπο ίδιες είναι, οι άνθρωποι όμως αντιλαμβάνονται, εκδηλώνονται και συμπεριφέρονται πολύ διαφορετικά. Είμαι απέξω σου, δηλαδή σαν στην πόρτα και χτυπώ, άνοιξέ μου.  Ακούς όμως το χτύπημα της πόρτας της ψυχής σου και της καρδιάς σου; Ο ίδιος Χριστός θα εισέλθει μέσα μας, και τα ίδια θα μας πει.  Γιατί άλλα μαθαίνεις εσύ και άλλα μαθαίνω εγώ;

Ο πνευματικός έχει την εντολή και την εξουσία να του αναφέρονται οι αμαρτίες μας και να μας συγχωρεί όταν πραγματικά [ή ακόμη και υποκριτικά] μετανοούμε, καθώς και να μας καθοδηγεί όταν είμαστε τυφλοί πνευματικά. Η μετάνοια είναι του ανθρώπου ο οποίος την εξωτερικεύει. Αυτόν βαρύνει η όποια έκβαση της μετάνοιας.

Οι χριστιανοί σήμερα είναι τυφλοί επιλεκτικά και ανοιχτομάτιδες πάλι επιλεκτικά. Ξέρουν εκείνα που θέλουν να ξέρουν και, Δεν  ξέρουν εκείνα που δεν θέλουν να ξέρουν. Ρωτούν εσένα διότι έχουν την δική τους γνώμη. Τότε γιατί ρωτούνε. Πίσω από την ερώτηση κρύβεται η πονηριά. Όποιος σε ερωτά, προβληματίσου πριν απαντήσεις. Την ζυγιάζει την μετράει και την καταχωρεί κάπου.

Τον μοναδικό πνευματικό=Χριστό τον έχεις στο σπίτι σου, στη δουλειά σου, όλο το 24τράωρο, πολύ κοντά και χωρίς έξοδα και χωρίς χάσιμο χρόνου προκειμένου να διανύσεις χιλιόμετρα για να τον συναντήσεις. 

Πιστεύεις όμως ότι είναι ο ων-και ο πανταχού υπάρχων; Έχεις τον Κύριο. Εμείς αφήνουμε την συνάντηση με τον Κύριο και ζητάμε συνάντηση με τον δούλο του,  που είναι ο πνευματικός της Ενορίας ή της Μονής. Οι χριστιανοί δεν αισθάνονται διαχρονικά την πανταχού παρουσία του Θεού. Δεν αναπνέουν Χριστό διότι,  δεν πιστεύουν ότι είναι παρών σε όλη τους τη ζωή. Αυτό γίνεται φανερό διότι, τον ακούνε επιλεκτικά, τηρούν τις εντολές του επιλεκτικά,  τον επαινούν και τον κατηγορούν, τον υμνούν και τον βρίζουν, στα εύκολα τον δέχονται στα δύσκολα τον αρνούνται κλπ. Όλοι του ζητάνε να συμφωνεί με τις ιδιοτροπίες τους, κανένας δεν τον ρωτά: Κύριε τι θέλεις να κάνω για σένα; Στο Πάτερ ημών λέμε στα λόγια: γενηθήτω το θέλημά σου, στην πράξη πράττουμε το δικό μας θέλημα. 

ΕΣΎ ποιανού θέλημα πράττεις;

Ας πάμε παρακάτω. 

ΤΟ ΑΛΦΆΒΗΤΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉΣ ΠΊΣΤΕΩΣ.

Το αλφάβητο της κάθε γλώσσας απαρτίζεται  από υλικά στοιχεία δηλαδή γράμματα, που κτίζεις μία γλώσσα γραφομένη και ομιλουμένη. Μία από τις πρώτες πολλές γλώσσες είναι  η Ελληνική. Κάποιοι την ονομάζουν ζωντανή, αλλά για ζωντανούς ανθρώπους, όχι μόνο για Έλληνες , αλλά για κάθε ζωντανό άνθρωπο της γης.   

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι, για κάθε εργασία χρειάζονται και τα κατάλληλα εργαλεία και η κατάλληλη χρήση, έτσι και για κάθε επικοινωνία των ανθρώπων έχουμε τον έναρθρο προφορικό και τον γραπτό λόγο. Και τους δύο λόγους τους κάνουμε χρήση ή δια της φωνής ή της γραφής.Υπάρχει και η νοηματική επικοινωνία καθώς και πολλά άλλα είδη επικοινωνίας τα οποία δεν μας αφορούν προς το παρόν. 

Η γραπτή Ελληνική γλώσσα έχει 24 γράμματα και αρκετά σημεία στίξεως. Μαθαίνοντας την Ελληνική αλφαβήτα επικοινωνείς με τους Έλληνες γραπτώς, και   φωνητικώς πράγμα που διδάχτηκες από γεννήσεως. Επίσης παραδίδεις την Ελληνική γραφή προς μάθηση σε άλλους που επιθυμούν τη γνώση της.  Η επιστήμη της φιλο-λογίας = φίλος του λόγου=λογικής,  ανέδειξε την Ελληνική γλώσσα [από δηλώσεις φίλων της σοφίας]  ως την κορυφαία γλώσσα του κόσμου. Η πιο σημαντική συνάντηση στον κόσμο που έγινέποτε ήταν, ο Χριστός και η Ελληνική Γλώσσα=Γραφή.

Η χριστιανική πίστη είναι γραπτή που απαρτίζεται όχι με γράμματα του αλφαβήτου, αλλά με λέξεις του Ελληνικού αλφαβήτου.

Ενώ στην Ελληνική γλώσσα έχουμε 24 γράμματα, στην χριστιανική πίστη δεν έχουμε 24 γράμματα, αλλά λέξεις, που είναι πολύ περισσότερες. Την χριστιανική πίστη που αφορά εμάς τους χριστιανούς  την κατανοεί η ψυχή, η καρδιά, ο νους, ο εγκέφαλος, η διάνοια, η λογική και οι αισθήσεις κλπ, δώρα του Θεού με τα οποία είναι προικισμένος ο άνθρωπος. 

Τα μέσα που κάνουμε χρήση και βοηθούν ώστε να είμαστε χριστιανοί στην πράξη και όχι στη θεωρία, είναι ειδικά και γενικά η οικογενειακή, η κοινωνική, και η εθνική αγωγή, η κατήχηση, η διδαχή, η διδασκαλία, ο χώρος, ο χρόνος, το περιβάλλον, οι παιδαγωγοί, το παράδειγμα, τα πρότυπα, κλπ. Βασικό μέσον είναι η Γραφή, ή οι Γραφές.

Μερικές Λέξεις του Αλφαβήτου της Πίστεως: 

Άγγελος, Άνθρωπος-σαρκικός-ψυχικός-πνευματικός, Αγάπη, Αγαθός-Αγαθοσύνη, Αγωγή, Αδελφός, Αλήθεια, Άνδρας, Αισθήσεις, Ανεξικακία, Αξιολόγηση, Αυτοκριτική, Απόφαση, Απιστία, Απολογία, Αίτηση, Άγγελος-Τάγματα, Ανάσταση, Ανάληψη, Άσκηση, Αιδώς, Ανάγνωση, Αδιάλειπτο, Ανάθεμα, Άξιος, Ανάξιος, Αμνησία, Άγνοια,

Βάπτιση, Βιασμός, Βούληση-Θέληση, Βρώση,

Γέννηση Χριστού-Ανθρώπων, Γαστριμαργία, Γραφή, Γνώση, Γύμνωση, Γυναίκα, 

Δοκιμασία, Διωγμός, Δάκρυα, Διάκριση, Διάνοια, Διάβολος, Διαβούλευση, Διάλογος, Διαστροφή, Δοξολογία, Δεύτερη παρουσία, Δράση-επίδραση-αντίδραση, Διδαχή, Δύναμη,  Διακονία,  

Ευαγγέλιο, Εκκλησία, Ειρήνη, Ελεημοσύνη, Εγκράτεια, Ειλικρίνεια, Εξομολόγηση, Εργασία, Εξορία, Επιστροφή, Επανάληψη, Επιλογή, Ευχαριστία, Ενδυμασία, Εξουσία, Ετοιμότητα, Ενδιαφέρον,Εκδίκηση, Έρευνα, Εξέταση, Έλεγχος, Ευχή, Ετοιμασία, Εισαγωγή, Εξαγωγή,

Ζωή, Ζήλος καλός και κακός, Ζητώ,

Ησυχία, Ηγεσία, Ημέρα,

Θεός, Θυσία, Θύμα, Θύτης, Θάνατος, Θαύμα, Θυμός, Θυμίαμα, Θεοτόκος, Θλίψη, Θύρα- Παράθυρο,  

Ιός,

Καρδιά, Καλοσύνη, Κάθαρση, Καθήκον, Κόσμος, Κληρονόμος, Κρίση, Κατάκριση, Κόλαση, Καιρός, Κοινωνία, Καρποί Αγίου Πνεύματος Γαλάτας 5, 22-23, Κόσμημα, Καλό, Κακό, Κυβέρνηση, Κατάρα, Καθαίρεση,

Λαός,

Μετάνοια, Μεταμέλεια, Μίμηση, Μέριμνα, Μίσος, Ματαιότητα, Μνήμη, Μυστήριο, Μέλος σώματος, Μαρτύριο, Μελέτη, Μαλθακός,

Ναός, Νους, Ναι, Νύχτα,

Ξένος,

Οικονομία, Όριο, Ορθοδοξία, Όραση, Οφθαλμός, Ομολογία, Όρκος, Όπλα, Όχι, Ομόνοια, Όχλος, Οκνηρία, 

Πίστη, Προσευχή, Ποιμένας, Πραότητα, Παρατήρηση, Παρθενία, Προσοχή, Πρόνοια, Πατέρας, Ποινή, Παραβολή, Πατρίδα, Πρόσωπο, Πεντηκοστή, Παναγία, Πολυλογία, Παρρησία, Περίθαλψη, Πόσις, Πονηρία, 

Ρωμαλέος, Ροή,

Σωτηρία, Σταυρός, Σοφία, Συντριβή, Συγχώρηση, Σεμνότητα, Σιωπή, Συμβουλή, Στοργή. Συκοφαντία, Συνείδηση, Σκληρός, Σκέψη,

Ταπείνωση, Τελειότητα, Τιμωρία, Τάφος, Τροφή, 

Υπομονή, Υποχρέωση, Υπερηφάνεια, Υπόσταση, Ύπνος,

Φως, Φωτισμός,Φυλακή, Φιλία, Φιλοξενία, Φθόνος, Φροντίδα, Φόβος, Φιλότιμο, Φιλονικία,

Χριστός, Χαρά, Χάρις, Χειρονομία, Χάρισμα,

Ψυχή, Ψάχνω,

Ωραίο, Ωφέλιμο,

Το κείμενο [θα είναι ενδεχομένως πάντα συμπληρούμενο σε λέξεις, διότι]  είναι το μεγαλύτερο αλφάβητο.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ.

 ΘΆΝΑΤΟΣ σημαίνει: το τέλος της πορείας του ανθρώπου στη γη, κλπ. Πολλά έχουν γραφεί για τον θάνατο, ανατρέξτε και διαβάστε και ενημερωθείτε χριστιανοί. 

Ως κάτι το υλικό ο άνθρωπος έγινε για να παραμείνει άφθαρτος και αιώνιος χωρίς ημερομηνία λήξεως. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο άφθαρτο, αιώνιο και διαχρονικά υπάρχοντα. Άρα στο φθαρτό του εαυτού του ο άνθρωπος  μόνος του [έβαλε]  βάζει την  ημερομηνία λήξεως. Μπορεί και έχει την δυνατότητα [μέσα από την υπακοή στο νόμο του Θεού και την συνεργασία] να διεκδικήσει [αν θέλει] την αφθαρσία, όπως πολλοί Άγιοι της Εκκλησίας του Χριστού. 

Υπάρχουν στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη άφθαρτοι Άγιοι  καθώς και σωσμέ να μέλη ανθρώπων έως σήμερα. 

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε όχι για να φθαρεί, αλλά για να υπάρχει συνεχώς και να ακολουθεί το Θεό οπίσω αυτού. Ο Θεός είναι υπάρχων [συνεχώς] και ενεργών [το αγαθό συνεχώς] αιωνίως. Με αυτή την προοπτική δημιουργήθηκε ο άνθρωπος. Στην πορεία με δική του επιλογή αμάρτησε και αποκόπηκε από το να είναι υπάρχων αιωνίως. 

Η αμαρτία είναι το ψεύδος που χάνεις την αλήθεια, είναι τύφλωση, που μη βλέποντας χάνεις τον δρόμο σου, είναι μη ύπαρξη, απενεργοποίηση ζωής, είναι κατέβασμα του διακόπτη με τέλος της ελπίδας για κάτι ευχάριστο, η δε κατάληξη άκρως δυσάρεστη και μη αναστρέψιμη μετά θάνατον. Η είναι αμαρτία άρνηση υπακοής του θείου θελήματος. Είναι μη ζωή=θάνατος, η αναμαρτησία από την άλλη, είναι η όντος αιώνιος  ζωή.  

Ο θάνατος είναι επιλεκτική μετάβαση από την ύπαρξη ζωής, στην ανυπαρξία, από την αφθαρσία στην φθορά, από την ενέργεια ζωής στην απενεργοποίηση, από τη αιώνιο ζωή στον αιώνιο  θάνατο.  

Η Εκκλησία του Χριστού λέγει: μετά θάνατον δεν υπάρχει δυνατότητα και ευκαιρία για μετάνοια, διότι ο θάνατος είναι απενεργοποίηση και επιστροφή δεν υπάρχει. Στην επίγεια ζωή, μας έχουν δοθεί πολλές ευκαιρίες για μετάνοια.  Ο   άνθρωπος, είναι από δύο συστατικά, από ύλη και από πνεύμα Θεού. 

Ο θάνατος χωρίζει το σώμα από την ψυχή του ανθρώπου. Για τους ζωντανούς είναι υπαρξιακός προβληματισμός. Η μετάνοια  εκφράζεται όταν είναι σώμα και ψυχή μαζί. Μαζί αμαρτάνουν, μαζί πρέπει και να μετανοήσουν. Όταν χωριστούν, αυτό είναι αδύνατον να το πράξει ο άνθρωπος.

Ο θάνατος είναι παύση βιολογικής ζωής. Είναι τέλος μίας 1] πραγματικότητας και αρχή μίας άλλης 2] πραγματικότητας. Πραγματικότητα είναι η ζωή, και στην γη και στον ουρανό.  Όσοι βολεύτηκαν σε ετούτη τη ζωή δεν θέλουν να υπάρχει άλλη. Γιατί; Είναι πραγματική η μετάβαση, μετακόμιση, μετανάστευση, και αλλαγή κατάστασης και μορφή ζωής. Δεν είναι όμως τέλος. Υπάρχει συνέχεια και συνέπεια. 

Υπάρχει πραγματικός Θάνατος Μικρός και πραγματικός θάνατος Μεγάλος. Μικρός θάνατος είναι ο ύπνος. Μικρής διάρκειας, ωρών, που και σε αυτόν ακολουθεί το ξύπνημα=έγερση=ανάσταση. Υπάρχει και πραγματικός Μεγάλος θάνατος είναι ο φυσικός, ο βιολογικός θάνατος. Είναι προσωπική και μοναδική εμπειρία μιας φοράς. Διπλή είναι και η ζωή. Όπως είναι πραγματική η Φυσική ζωή, έτσι πραγματική είναι  και η Πνευματική ζωή.    

Διπλός είπαμε  είναι  ο Θάνατος, ένα ο φυσικός-σωματικός θάνατος  και δύο είναι ο πνευματικός θάνατος. 

Υπάρχουν οι εμπειρίες του ύπνου του μικρού θανάτου,  υπάρχουν και οι εμπειρίες ζωής-συνείδησης. Αυτό είναι αγωγή διά βίου διαρκείας, ημέρας και νυχτός. Ζωή-ύπαρξη-ενέργεια, ο θάνατος είναι το αντίθετο, ανυπαρξία και απενεργοποίηση. Ο θάνατος είναι 1] χωρισμός, όπως ανθρώπων, 2]  χωρισμός σώματος από την ψυχή, και 3] χωρισμός ανθρώπου από το Θεό δηλαδή χωρισμός της ψυχής μας από το Θεό. Αυτό είναι ότι το φοβερό για την ψυχή του ανθρώπου.

Ο θάνατος [ως το τέλος] δεν είναι φίλος, αλλά είναι εχθρός του Θεού. Ο Θεός δημιούργησε ζωή και όχι θάνατο.  Είναι αφύσικο πράγμα-γεγονός-συμβάν. Η αμαρτία το έκανε φυσικό και δίκαιο. Τα προϊόντα της αμαρτίας γεννούν θάνατο. Είναι έκτακτη παιδαγωγική ποινή. Είναι κατέβασμα του διακόπτη από τον επόπτη κάποιων εργασιών για πρόληψη ατυχήματος θα λέγαμε. Είναι λύση στο πρόβλημα της βιολογικής ζωής. Ένας βαριά ασθενής όλο και επιβαρύνεται, το πρόβλημα χρειάζεται λύση. 

Αρχιτέκτονας του θανάτου είναι ο Σατανάς. Φθόνω  του διαβόλου εισήλθε ο σατανάς=θάνατος στον άνθρωπο.  Ο άνθρωπος είναι δεκτικός-θελικτικός περισσότερο προς τον Διάβολο και ολιγότερο προς τον Χριστό.

Τελευταίος θα καταργηθεί ο θάνατος με τον θάνατο του Σατανά. Είναι όμως και δώρο αγαθό που σε προωθεί σε νέα ζωή. Όλα στην κτίση αλλοιώνονται, πεθαίνουν τελειώνουν, αλλάζουν επανερχόμενα, την νύχτα ακολουθεί η ημέρα αιωνίως, το νερό το ίδιο, τα δένδρα διά των σπόρων το ίδιο, όλα είναι διαδεχόμενα από τον εαυτό τους. Με τον ύπνο πεθαίνω με το ξύπνιο ανασταίνομαι. Πεθαίνει ο πατέρας και η μητέρα, γίνεται πατέρας ο γιος και μητέρα η θυγατέρα. δεν επανέρχονται  Δύο είδη θανάτου υπάρχουν. Ο σωματικός και ο πνευματικός. 

Ο σωματικός είναι δεδομένος, κληρονομικός για όλους, ακόμη και ο Χριστός δοκίμασε θάνατο. Σωματικό θάνατο όλοι θα τον υποστούν. Υπάρχει μία διαφορά όμως. Πιστοί και άπιστοι θα αποθάνουν. Τον σωματικό θάνατο το όρισε ο Θεός διά την αμαρτία του ανθρώπου. Τον σωματικό θάνατο τον επέτρεψε ο Θεός από αγάπη. Σκέψου να μην υπήρχε σωματικός θάνατος. Πως θα ήταν σήμερα ο κόσμος με τόσο πληθυσμό στη γη. Αλλοίμονο αν δεν πέθαινε ο άνθρωπος βιολογικά. Ακόμη και η φύση, δένδρα, θάμνοι και χλόη δεν ξηραίνονταν, ή και να αυξάνονταν, σε τι ύψος θα έφταναν τα δένδρα και η βλάστηση.

Στον άνθρωπο Πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά γέρνει-πέφτει το κεφάλι, του σώματος. Στο θάνατο του Χριστού επάνω στο σταυρό συνέβη το αντίθετο. Ο Χριστός στο σταυρό  έκλινε [πρώτα] την κεφαλή [σωματικά πρώτα] και ύστερα παρέδωκε το πνεύμα. Από την Γραφή γνωρίζουμε ότι θάνατο δεν γεύτηκαν ο Ενώχ και ο Προφήτης Ηλίας. 

Ο θάνατος είναι και φίλος και εχθρός. Ο αμαρτωλός άνθρωπος έχει βασικό εχθρό τον θάνατο, και τι δεν κάνει προκειμένου να τον αποφύγει. Διά τους πλουσίους ο θάνατος είναι δυσάρεστος, ούτε άκουσμα περί θανάτου δέχονται. Διά τους ασθενείς είναι αναμενόμενη πορεία και ευχάριστη κατάληξη, διότι έρχεται σαν λύση στο πρόβλημα. Γνωρίζουμε ότι: όταν λυθεί ένα πόβλημα είναι χαρά και ευχαρίστηση. Ο ασθενής ξεπερνά τον φόβο του θανάτου. Οι μάρτυρες  δεν είχαν φόβο θανάτου διότι αγάπησαν τον νικητή του θανάτου, τον Χριστό.  Ο χριστιανός πρέπει να έχει φίλο τον θάνατο και όχι εχθρό.

Θάνατο δεν θα δοκιμάσουν όσοι θα είναι ζωντανοί στην Β παρουσία του Χριστού. Θα υποστούν αλλαγή και θα αφθαρτοποιηθούν αυτόματα εκείνη την στιγμή. 

Ο πνευματικός θάνατος είναι ας πούμε δυνητικός. Απόκειται 1] στη θέληση του ανθρώπου να χωριστεί από το Θεό [αν και πόσο  αγάπησε] την πηγή υπάρξεώς του, ή 2] να μείνει ενωμένος με το Θεό και μετά τον βιολογικό θάνατο. 

Προ Χριστού κυριαρχούσε η απελπισία στον άνθρωπο, όλα τα έβαφαν μαύρα, την ψυχολογία τους, τα ενδύματά τους, τα σπίτια τους και γενικά τη ζωή τους. Αυτό είναι φανερό ακόμη και στις ημέρες μας, από τις συμπεριφορές των χριστιανών. Αυτό διότι ο θάνατος δεν έγινε φίλος των χριστιανών. 

Μετά Χριστόν  κυριαρχεί η ελπίδα της αναστάσεως των ψυχών την έσχατη ημέρα της Κρίσεως όλων των ανθρώπων. Χριστός Ανέστη. 

 

«ΔΎΟ ΘΕΟΊ» ΣΥΓΚΡΟΎΟΝΤΑΙ; Είναι δυνατόν; και όμως ναι.

   ΠΡΟΣΟΧΉ παγκόσμιος κίνδυνος και παγίδα του Σατανά. Στις ημέρες που διανύει [με λίγα λόγια]    ο θρησκευτικός κόσμος στην Μέση Ανατολή, συμβαίνει κάτι το παράλογο. 

Το παράλογο είναι ότι οι θεοί των δύο μονοθεϊστικών θρησκειών Ιουδαίων και Μουσουλμάνων, συνεβούλευσαν, οδήγησαν, και παρακινούν  τους πιστούς τους να κυριεύσει ο ένας τον άλλον!!! Θεωρούν και οι δύο τον τόπο εκείνον δικό τους. 

Ούτε του ενός, ούτε του άλλου είναι ο τόπος.  Αν πρώτοι πήγαν οι Παλαιστίνιοι ή οι απόγονοι του Αβραάμ, αυτό είναι γραμμένο από την ιστορία.  Μετά από αιώνες  ήλθαν οι Ιουδαίοι, αφάνισαν τους ντόπιους και θρονιάστηκαν εκείνοι. Πέρασαν οι Έλληνες και τους αναβάθμισαν.  Ήλθαν οι Ρωμαίοι και σκόρπισαν τους Ιουδαίους στα τέσσερα  σημεία του ορίζοντα. Τελικά Ιουδαίοι είναι, Εβραίοι, ή Ισραηλίτες; Πάντως έχουν και αυτοί τις εσωτερικές διαφορές μεταξύ τους. Οι εξουσίες έχουν όλη την ευθύνη αν ο λαός τους είναι καλός ή κακός. 

Στην ουσία έναν θεό έχουν οι δύο αυτές θρησκείες-πίστες. Φαίνεται ότι ο θεός τους είναι διηρημένος στα δύο. Αλλά και ένας θεός να είναι, δεν είναι ο Θεός των Χριστιανών. Άλλον Θεό έχουμε οι χριστιανοί και άλλον θεό έχουν οι δύο αντίπαλοι των ημερών τούτων. 

Ο Ιησούς Χριστός αποδεικνύει στους Γραμματείς και Φαρισαίους τον θεό τους ποιος είναι, Καινή Διαθήκη, Ευαγγέλιο Ιωάννου κεφάλαιο, Η' στίχοι, 23-59.  

  Αυτοί  οι δύο θεοί δεν βάδισαν ποτέ με πνεύμα σύγκλισης, ούτε παράλληλης πορείας    και να περι-χωρέσει ο ένας στον άλλον, ή να αφομοιωθεί ο ένας από τον άλλον. Αντίθετα όλο και απομακρύνονται και πιο εχθρικοί γίνονται. Ο διάβολος διαιρεί και βασιλεύει σε έναν κόσμο που φθονεί και καταστρέφει.  

Οι απλοί άνθρωποι ακόμα και αυτών των δύο πίστεων διαπιστώνουν ότι: η απόκλιση όλο και αυξάνει, μεγαλώνει κλπ. Όλοι επιθυμούν ένα ποθητό τέλος με ειρήνη, αλλά αυτό όλο και μακραίνει.  

Αυτός ο πόλεμος άρχισε πριν  πάνω από πέντε χιλιάδες χρόνια, και θα κρατεί ως το τέλος του κόσμου που θα υπάρξει νικητής. Θα νικήσει κατά τις Γραφές  Ο ΙΗΣΟΎΣ. Το κόστος όμως για τον κόσμο θα είναι πολύ μεγάλο.

Στην Πίστη-Εκκλησία  του Ιησού εισέρρεαν και εισρέουν και από τις δύο αυτές Πίστες-Θρησκείες καθώς και από την πληθώρα θρησκειών ανά τον κόσμο, πολλοί άνθρωποι. Είναι η πίστη στο πρόσωπο του  ΙΗΣΟΎ. Θρησκείες βέβαια είναι πολλές, Πίστη-Εκκλησία είναι μόνο μία. Πολλοί πέφτουν στο λάθος συ συγκρίνουν την Εκκλησία του Χριστού ως θεσμό, με τους λάθος ανθρώπους και εκπροσώπους αυτών. Η όποια αδυναμία δεν είναι του κάθε θεσμού, αλλά του ανθρώπου.

Επίσης πολλοί χριστιανοί κάνουν μετάταξη-μεταγραφή θα το έλεγα, από θρησκεία σε θρησκεία, μια και υπάρχουν πολλές. Ο ΙΗΣΟΎΣ είναι  η αλήθεια, η οδός,  η ζωή και η ανάστασις. Δυστυχώς τον Ιησού τον έκρυψαν, τον απαγόρευσαν, τον αρνήθηκαν, τον εδίωξαν, τον σταύρωσαν κλπ. Ενώ Εκείνος είναι στη πόρτα και κτυπά περιμένοντας να του ανοίξεις. 

Λέγει τα ίδια και στον Ιουδαίο και στον Χριστιανό και στον Μουσουλμάνο. Το ναι, να  είναι ναι, και το όχι, να είναι όχι, δηλαδή ο άνθρωπος να είναι ευθύς, ειλικρινής, διαυγής, κρυστάλλινος, κλπ.  Δεν λέγει διαφορετικά στον κάθε έναν, από τον άλλον. 

Και όμως γίναμε, μας έκαναν; και είμαστε διαφορετικοί, τόσο ξένοι, και τόσο εχθροί, σαν τον Κάιν με τον Άβελ.  Οι πρώτοι κυνηγούσαν να βρουν την γη που ρέει μέλι και γάλα, δηλαδή υλικά αγαθά. Οι δεύτεροι κυνηγούσαν τον παράδεισο  με απολαύσεις σφάζοντας χριστιανούς.

Δεν καταλάβαμε ότι, είμαστε προσωρινοί κάτοικοι στην ίδια γη; η οποία είναι δική του βέβαια. Πρέπει να πείσουμε τον εαυτό μας ο κάθε ένας από τους τρεις θρησκευόμενους, στο θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει, επιβάλλεται να συν υπάρξουμε. 

Ας επιβάλει η παγκόσμια αγωγή μέσω του ΟΗΕ στο μάθημα της έκθεσης το θέμα: Συνταγές για την συνύπαρξη του κόσμου. Ας αποφανθούν οι νέοι δικαιωματικά, αφού οι γέροι απέτυχαν. 

Δεν ακούνε ούτε τους νέους, ας ακούσουν τον Ιησού. Η συνταγή είναι δοσμένη, αλλά μάλλον ξεχασμένη και πεταμένη στα άχρηστα. Και οι τρεις πίστες δεν θεράπευσαν τους ασθενείς  πιστούς τους, δεν τους έφεραν στα επιτρεπτά ανθρώπινα όρια ειρήνης και συν ύπαρξης, στον αναλογούντα βαθμό διότι, ο πρώτος Ιουδαϊσμός, δεν πήρε καθόλου την συνταγή του Ιησού, την πέταξε στο πρόσωπο του Ιησού του μόνου καθηγητή, ιατρού, θεραπευτή, κλπ,  ο δεύτερος Μουσουλμανισμός, διάβασε την νοθευμένη συνταγή που του έδωσε ο πρώτος, κάτι επέλεξε και για τα υπόλοιπα αδιαφόρησε, και τα αντικατέστησε με δικές του συνταγές, ο τρίτος  Χριστιανισμός, πήρε τη συνταγή την τήρησε για κάποιους αιώνες και μετά επηρεασμένος από τους άλλους δύο, αδιαφόρησε και αυτός και έγινε ίδιος - σαν φωτοτυπία στην εσωτερικότητα.  Μόνο εξωτερικά διαφέρουν οι άνθρωποι, εσωτερικά είναι ίδιοι.

Δεν έχει καμία θρησκεία συμβόλαιο αγοράς γης, ότι είναι δική της. Με την δύναμη που είχαν κατακτούσαν και το ανάλογο μερίδιο-τεμάχιο. 

Απλά μας φιλοξενεί όλους χωρίς διάκριση και αλλοίμονο διότι αν έκανε διάκριση θα πέταγε πολλούς έξω, εκτός ελαχίστων. Και τώρα εμείς πετιόμαστε από μόνοι μας [μέσω των πολέμων] και  επιστρέφουμε στην πρώτη πατρίδα μας, δηλαδή  στη γη, στο Χώμα.  Όλοι μετανάστες είμαστε. 

Κατ' επειγόντως να καλέσουν τον μεσολαβητή, τον μόνον επιτυχημένον ειρηνευτή, [ατόμου, συζύγων, αδελφών, συνεργατών,  εθνών, κλπ] καθώς και σωτήρα, ΙΗΣΟΎΝ ΧΡΙΣΤΌΝ.   

Ο μοναδικός σύμβουλος σωτηρίας, αγωγής, υγείας, διατροφής,  οικονομικό και νομικός, επιτυχίας, ευτυχίας, ειρήνης, αγάπης, συνύπαρξης ανθρώπων και κρατών, φίλων και εχθρών κλπ, καθώς  και ότι άλλο χρειάζεται ο άνθρωπος. 

Στο κάθε πρόβλημα μας έχει δώσει και το λυσάρι στις απαντήσεις  των μαθηματικών ασκήσεων της κάθε  και δοκιμασίας στη ζωή μας. Ακούσατε εσείς ποτέ Σχολή, ή Καθηγητή μαζί με την ερώτηση να δίνει και την απάντηση για να αντιγράψει ο κάθε μαθητής; Και βέβαια όχι.

 Ο μόνος παιδαγωγός, ο μόνος καθηγητής, ο μόνος δωρεάν σύμβουλος, ο μόνος ειρηνευτής, ο μόνος αξιόπιστος εγγυητής που υπογράφει πάντα [όχι με μολύβι - μελάνι - στυλό] αλλά με το αίμα του.

Αν δεν αφυπνιστούν οι λαοί, θα το πράξουν αυτό οι ίδιοι καταστροφείς, [με έναν μεσσία πλασέμπο] που καταστρέφουν τον κόσμο και σήμερα.  Αυτό το πράττουν ήδη. Ο Ιησούς πουθενά στον κόσμο δεν αντιγράφεται, ούτε μιμούμενο πρόσωπο είναι,  αλλά για να το κατορθώσει αυτό ο άνθρωπος θέλει ικανότητα και φυσικής και πνευματικής διάκρισης. Μιμητές μου να γίνεται είπε ο Χριστός. Πάρα πολύ απλό και εύκολο, ούτε το πληρώνεις, δωρεάν είναι. 

Ο διάβολος έρχεται κάθε νύχτα και ημέρα στον άνθρωπο ως δούρειος ίππος και μας κατακτά-κυριεύει. 

Μετά ο άνθρωπος εισέρχεται [για όσους τα γνωρίζουν] στον αρχαίο λαβύρινθο, ή το πέλαγος της ζωής, με συνέχεια να χάνεται ο άνθρωπος, μη έχοντας στα χέρια του την κλωστή από το κουβάρι, ούτε την βάρκα να πιάσει λιμάνι, ούτε το σωσίβιο με την ελπίδα τουλάχιστον να έλθει ο από μηχανής θεός για τους αρχαίους, ή ο Χριστός για εμάς τους χριστιανούς. 

Στις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, τονίζουν μόνο την ιδέα ή το πρόσωπο θεός. Οι δύο [Ιουδαϊσμός και Μουσουλμανισμός] από τις τρεις πίστες παρέσυραν και την τρίτη [χριστιανική] πίστη στο δικό τους ρυθμό. 

Αυτή δε εν γνώσει της αφέθηκε από μόνη της. Σήμερα έχει ρόλο πρωταγωνιστή!!! ποιος; ο χριστιανικός κόσμος!!! Ποίος  θα τόλεγε ότι ο χριστιανικός κόσμος έγινε παράλογος και διεστραμμένος. Είναι δυνατόν να πείσει κάποιον; για ότι καλό; Μάλλον αδύνατον. 

Το εγγυημένο και αξιόπιστο [με αποδείξεις] πρόσωπο Ιησούς είναι απαγορευμένο στα προς συζήτηση παγκόσμια θέματα και ανησυχίες. 

Έτσι θα διαιωνίζουν  την ίδια έως σήμερα κατάσταση και το ίδιο πρόγραμμα, προκειμένου να έχουν τα ίδια συμφέροντα-κέρδη κάποιοι. 

 

Το κείμενο είναι ενδεχομένως συμπληρούμενο.  

 

 

 

 

 

 

ΑΓΡΑΦΟ.

ΚΑΤΗΓΟΡΊΕΣ ΑΝΘΡΏΠΩΝ. Πόσες είναι;

 Οι Πατέρες αναφέρουν  τρεις βασικές κατηγορίες. 

1] Πρώτη είναι ο ΣΑΡΚΙΚΌΣ άνθρωπος και σαρκικός είναι αυτός είναι όλος σάρκα και ύλη, δηλαδή ταυτισμένος με ότι υλικό. Όλα είναι για τον εαυτό του και γύρω από αυτόν. Οι πρωτόπλαστοι πολύ νωρίς απέδειξαν ότι  ήταν υλιστές, διότι ενώ είχαν για απόλαυση όλα τα φρούτα του παραδείσου, δεν αναπαύονταν αν δεν δοκίμαζαν από το ένα δένδρο, που τους είχε απαγορεύσει ο Θεός να φάνε.  

Είναι υπηρέτης της σάρκας, αυτήν ακούει, αυτήν φροντίζει και για αυτήν δαπανά ότι έχει, αυτήν αγαπά, για αυτήν νοιάζεται, θυσιάζει ότι έχει έξω από αυτόν για την σάρκα κλπ. Όλη η ζωή του είναι στην υπηρεσία της σάρκας. Είναι προσκολλημένος στα πάθη της σάρκας, σε κάθε είδους ηδονή και απόλαυση. Έχει αποκτηνωθεί και δεν μπορεί να αισθανθεί ότι υπάρχουν και πνευματικές ομορφιές και απολαύσεις. Ο άνθρωπος χάριν της σάρκας και υποκριτής γίνεται, και ψεύτης,  και πονηρός, και απατεώνας, και επίορκος, και φονιάς,  και φιλάργυρος, και άπιστος, και τεμπέλης, και άνεργος, και βιαστής, η αγάπη του είναι επιλεκτική, δεν θυσιάζει τίποτε για τους άλλους, αποφεύγει να τους βοηθάει κλπ, διότι αγαπάει την σάρκα του και μόνο αυτήν. Αγαπάει τα χρήματα διότι βοηθάνε την σάρκα να έχει καλή υγεία, πολλές απολαύσεις κλπ. Αγαπάει την δόξα διότι ανεβάζουν κοινωνικά την σάρκα και το είναι, αυτής. Επίσης τα κτίσματα διότι φροντίζουν και προσφέρουν προστασία στη σάρκα. Κέντρο ζωής είναι η σάρκα του και τίποτε άλλο!!! Όλα για την σάρκα.

Ένας σαρκολάτρης αποφεύγει να στρατευτεί στον πόλεμο και προκειμένου να αποφύγει την ταλαιπωρία της σάρκας, γίνεται λιποτάκτης εις βάρος των άλλων. 

Μία γυναίκα που υπερ-φροντίζει τη σάρκα της, δεν θα φάει ποτέ ψάρι διότι  η μυρωδιά και τα μεγάλα νύχια της, πρώτα δεν αντέχει την μυρωδιά και δεύτερον δεν μπορεί να τα καθαρίσει λόγω των μεγάλων νυχιών. 

Ένας ηλικιωμένος [γέρος ή γριά] βάφει τα μαλλιά του -της από αγάπη προς την σάρκα. Μία ρυτίδα ή ένα σπυράκι στη σάρκα δεν το δέχεται, θέλει να το εξαφανίσει από αγάπη για την σάρκα κλπ. 

2] Δεύτερη κατηγορία είναι ο ψυχικός άνθρωπος .... .

Το κείμενο είναι συμπληρούμενο ... . 

   

Η ΔΙΑΊΡΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΎ. και ΤΙ ΈΦΕΡΕ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ.

   Ο  Θεός είναι αδιαίρετος. Αν και τρισυπόστατος - τριπρόσωπος, είναι ΈΝΑ. 

   Μας έχουν πείσει ότι στον κόσμο που ζούμε  υπάρχουν 3 Μονοθεϊστικές [έχοντας ένα Θεό]  πίστες-θρησκείες-θρησκευτικότητες. 1] Ο Θεός των Ιουδαίων, 2] ο Θεός των Χριστιανών και 3] ο Θεός των Μουσουλμάνων. Θρησκείες είναι πολλές, αλλά Εκκλησία είναι ΜΊΑ.  Είναι αυτή του Χριστού.

   Ιστορικά και αρχικά είχαμε τον Θεό του Μωυσή. Τον Θεό του Αβραάμ κλπ, που ήλθε από τα ανατολικά της Αραβίας. Οι σημερινοί Ισραηλίτες και οι Άραβες της Ανατολής είναι ίδιο γένος και απόγονοι του Σημ. 

Οι Αφρικανοί απόγονοι του Χαμ, και οι Ευρωπαίοι απόγονοι του Ιάφεθ. Οι άνθρωποι της εποχής τότε πίστευαν στον Σατανά. Όλος ο κόσμος ήταν ειδωλολατρικός. 

Από την εποχή του Αδάμ έως του Χριστού ξεχάστηκε ο ΈΝΑΣ Θεός και κυριάρχησε ο Σατανάς ανά τον κόσμο, με πάρα πολλά πρόσωπα και όχι μόνο, αφού φτάσαμε στον πολυθεϊσμό. 

   Ο άνθρωπος μετά τον Αδάμ άρχισε λίγο - λίγο να γίνεται πάλι ειδωλολάτρης. Οι παραδόσεις από γενιά σε γενιά αραίωσαν, ξεθώριασαν, αλλοιώθηκαν και έμειναν στους απογόνους του Αδάμ σπέρματα λόγων, και αφηγήσεων, αλλά και αυτά πολύ αδύναμα στη μνήμη των ανθρώπων.

Από την αγάπη που είχε ο Θεός για τον χαμένο άνθρωπο και εξόριστο στον κόσμο της γης, έστειλε τον μονογενή του γιό ο οποίος κατήλθε  στην παρθένο Μαριάμ χωρίς αμαρτία, γεννήθηκε ως άνθρωπος ταπεινά σε σπηλιά, όχι Βασιλικά, προκειμένου να βοηθήσει τον εξόριστο για χιλιάδες χρόνια αμαρτωλό άνθρωπο και να του δώσει την ευκαιρία να επανέλθει στην πρότερη - προ πτωτική  κατάσταση ζωής.  

 Διά τον περισσότερο κόσμο σήμερα ο Χριστός είναι ιστορία, για ελάχιστους είναι Θεός. Μπορεί πολλοί να τον αναγνωρίζουν λεκτικά, αλλά στην πράξη ελάχιστοι τηρούν τον Νόμο του.

     Τα αμέσως χρόνια επόμενα  χρόνια εκείνα μετά το Χριστό, ο ειδωλολάτρης κόσμος, [με τον ερχομό του και το μήνυμα ευαγγελισμού, αναγέννησης  και σωτηρίας],  περιήλθε σε πανικό  διότι αντελήφθη ότι πλησίαζε το τέλος της κυριαρχίας του, και έπρεπε να αμυνθεί με κάθε μέσο και τρόπον. 

  Τότε αρχίζει η περίοδος των Αιρέσεων.  Εφευρέτης των αιρέσεων είναι ο Σατανάς, όστις είναι μισάνθρωπος, και μηχανεύτηκε αυτή τη μέθοδο παρασύροντας τον τότε κόσμο στο διωγμό των χριστιανών.

    Οι Απόστολοι είχαν ήδη εξέλθει  στον κόσμο για να μεταφέρουν το μήνυμα του Χριστού. Όλοι οι άνθρωποι προς την Αραβία και την Ανατολή, προς την Βόρειο Αφρική και προς την Ευρώπη γίνονταν χριστιανοί. 

   Οι Ιουδαίοι γνωρίζουμε ότι δεν δέχτηκαν το Χριστό τον απέρριψαν, τον σταύρωσαν κλπ. Τους παρέσυρε και τους έπεισε η παράδοση του βιβλίου Ταλμούδ=σατανικό σύγγραμμα. Οι ταλμουδικές παραδόσεις εμπόδιζαν τις ερμηνείες που [παρερμηνεύονταν] αναφέρονταν στο ερχομό του Χριστού στον κόσμο, τον οποίο δεν κατανόησαν και τελικά τον αρνήθηκαν, ακόμη και σήμερα. Στο σημερινό  Ισραήλ οι ταλμουδικές παραδόσεις κυριαρχούν και το κυβερνούν. 

   Πρέπει επειγόντως οι γνήσιοι Ισραηλίτες που έχουν πατέρα τον Μωυσή, Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Βασιλείς κλπ,  να επανεξετάσουν και να επανέλθουν στις παραδόσεις των αληθών προφητών, να βαπτιστούν στο όνομα  του τριαδικού Θεού των χριστιανών, που ήταν ο πατέρας των πατέρων τους. Διαφορετικά το κρίμα και η οργή του Θεού θα είναι δυστυχώς επάνω τους, καθώς και στους  Μουσουλμάνους που αλλοίωσαν το μήνυμα του Χριστού. 

Οι Εβραίοι πιάστηκαν στην παγίδα του Ταλμούδ και νόμιζαν ότι πιστεύουν στο Θεό του Αβραάμ του Μωυσή κλπ. Με λίγες λέξεις νόθευσαν το πνεύμα του Αληθινού Θεού  με σατανισμό και υλισμό. Διά τούτο θα συγκρούεται  το πνευματικό στοιχείο των χριστιανών με το υλικό στοιχείο των σιωνιστών έως το τέλος του κόσμου τούτου. Δηλαδή το πνεύμα του Θεού με την ύλη του σατανά. Βλέπετε σήμερα παντού κυριαρχεί η πίστη σε ότι το υλικό. Η πίστη στο πνευματικό είναι το πιο ελάχιστο στον σημερινό κόσμο.

   Ο Χριστός σε διάλογο που είχε,  απέδειξε τότε τους Γραμματείς και Φαρισαίους ότι, δεν πιστεύουν και δεν κατευθύνονται από τον Θεό των πατέρων τους όπως έλεγαν, αλλά από τον σατανά διότι αυτός ήταν ο πατέρας τους. Τους είπε ότι αν είχαν πατέρα τον Θεό του Αβραάμ του Μωυσή  κλπ, θα πίστευαν και στον Υιό του Θεού πατέρα,  που ήταν ο Χριστός.  Ο Χριστός στους διαλόγους του, παρέπεμπε πάντα στις Γραφές.  Μέσα από την Γραφή και την τρέχουσα πρακτική πίστη,   ο Χριστός απέδειξε  στους Ιουδαίους, ότι πατέρα είχαν τον Σατανά. Είχαν τους αληθινούς προφήτες και δεν τους καταλάβαιναν, διότι άκουγαν τους ψεύτικους προφήτες.

   Οι αιρέσεις κατευθύνονταν από τους Ταλμουδιστές-σατανιστές. Οι γνήσιοι Ιουδαίοι ή αφανίστηκαν, ή έγιναν χριστιανοί.

   Οι ταλμουδιστές Ιουδαίοι εφεύραν, φύτευσαν, συντήρησαν κλπ, τον Μωαμεθανισμό. Οι ταλμουδιστές  επεκράτησαν, στον Ιουδαϊσμό, οι υπόλοιποι Εβραίοι διώχτηκαν και σφαγιάστηκαν, όπως προφήτευσε ο Χριστός. Αυτή την νέα θρησκεία που δημιούργησαν τον έκτον αιώνα, να τους βοηθήσει να ανατρέψουν τον χριστιανισμό, από αυτούς τώρα κινδυνεύουν και διώκονται. Οι Εβραίοι απόγονοι του Αβραάμ με τέκνα 1] τον Ισαάκ από την Σάρρα, και 2] οι απόγονοι του Ισμαήλ [πρωτότοκο γιό του Αβραάμ] από την δούλη Άγαρ, ετεροθαλή αδέλφια, έχουν από τότε διαφορές.  

   Ο σιωνισμός  έκανε χρήση τον κόσμο του Ισλάμ το οποίο βοήθησε  να εξαφανίσει τον χριστιανισμό. Σήμερα οι σιωνιστές είναι μέσα στον χριστιανισμό, αλλά και στον ισλαμικό κόσμο, και τους οδηγούν σε αλληλο-συγκρούσεις. Οι Σιωνιστές διαίρεσαν τον χριστιανισμό, διαίρεσαν και τον Ισλαμισμό. Έως τα προηγούμενα χρόνια  ο Σιωνισμός δεν είχε πόλεμο με το Ισλάμ.  Τώρα πλέον με το Ισλάμ έχει ανοιχτό πόλεμο. Ο Σιωνισμός βοηθούσε το Ισλάμ να να αυξηθεί. Δεν συγκρούονταν ανοιχτά οι Σιωνιστές με τον χριστιανισμό, αλλά ωθούσαν το Ισλάμ εναντίον του χριστιανισμού, ενώ οι Σιωνιστές ως φιλοξενούμενοι, κατέστρεφαν τον χριστιανισμό από μέσα. Ο Σιωνισμός με τις πολιτικές του γέμισε την Ευρώπη και την Αμερική, γενικότερα όλο τον κόσμο με πιστούς στο Ισλάμ.  Να που τώρα που κινδυνεύουν και αυτοί οι Εβραίοι από τον Μουσουλμανισμό. Όπως στρώσεις θα κοιμηθείς λέγει ο λαός. Αν δέχονταν το Χριστό τότε  δεν  θα είχε κανένα θρησκευτικό πρόβλημα ο σημερινός κόσμος. Ο διάβολος έχει παγιδέψει και τους Μουσουλμάνους και τους Εβραίους σε αλληλοεξόντωση. 

   Έστω και σήμερα οι Ισραηλίτες πρέπει να αποδεχτούν τον Χριστό για το καλό και την ευημερία του κόσμου, αν και είναι δύσκολο, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ λέγει πάλι ο λαός.  Να γίνουν οι δύο σε ΈΝΑ, και μετά οι τρεις σε ΈΝΑ, και τελικά να είναι όλοι σε ΈΝΑ. Αυτό ποθεί ο Χριστός. Γνωρίζουν οι Ισραηλίτες όποιας φυλής και παράδοσης είναι, το μήνυμα του Χριστού, αλλά δεν τους αφήνει ο φίλος τους διάβολος.

Το κείμενο είναι συμπληρούμενο. 

ΝΑΙ ΕΊΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΡΓΆΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΎ.

    Ο Θεός τον άνθρωπο τον δημιούργησε συνεργάτη του και όχι δούλο του.  Του έδωκε μεγάλα ποσά ικανοτήτων προκειμένου να τα επενδύσει στη ζωή του. 

Καθημερινά και διά ζώσης  παρέδιδε συμβουλές και οδηγίες στον Αδάμ στο  πως θα επενδύσει το κεφάλαιο που του  έδωκε η τράπεζα του Θεού. Στην κοινωνία αυτή ήταν, είναι, και θα είναι πάντα παρών, εννοείται στον διάλογο της προσευχής, ο Θεός. Παρών στην συνεργασία αυτή πρέπει να είναι και ο άνθρωπος. 

Μετά την αμαρτία του ανθρώπου, άλλαξαν οι όροι συνεργασίας και επικοινωνίας ανθρώπου με το Θεό. Ο αμαρτωλός άνθρωπος εστάλη εξορία προς παίδευση, ώστε να επανέλθει βελτιωμένος συνεργατικά. 

Με την παρουσία του Χριστού στον κόσμο και στη συνέχεια, η συνεργασία ανθρώπου και Θεού, από προσωπική έγινε πλέον μέσω της προσευχής. Η προσευχή είναι συνεργασία, με δύο λέξεις είναι πάρε -δώσε. Η προσευχή είναι διάλογος. Διάλογο κάνεις  με πρόσωπο που πιστεύεις ότι υπάρχει και διαλέγεσαι. Ο Χριστός ζητούσε τακτικά πίστη από τους ανθρώπους και ερωτούσε πιστεύεις; Η προσευχή δεν γίνεται επί ίσοις όροις μεταξύ ανθρώπου και Θεού.  Αλλοίμονο  αν πιστέψει ο άνθρωπος ότι παζαρεύει με το Θεό όπως στην αγορά. Πρώτα πιστεύεις στο πρόσωπο του Θεού και ύστερα έρχεσαι ταπεινά ως άνθρωπος να καταθέσεις το όπιο αίτημα έχεις. 

Η προσευχή είναι 1] αίτηση, 2] Ευχαριστία 3] Δοξολογία, α} δηλαδή καταθέτεις την αίτηση και περιμένεις, β} ευχαριστείς για αυτό που έλαβες, ακόμη και αν δεν έλαβες, και γ} δοξάζεις αυτόν που σου παρέχει τα πάντα.  

Οι χριστιανοί όταν προσεύχονται στο Θεό, ή σε όποιον Άγιο, είναι γνωστό ότι, όλο ζητούνε από λογικά μέχρι παράλογα αιτήματα. Να τους δίνει ο Θεός ότι αυτοί ζητάνε. Σαν συνεργάτης του Θεού θα έπρεπε να λέγεις και κάπου κάπου: Εσύ Θεέ μου, Χριστέ μου, τι θέλεις να κάνω σήμερα για εσένα; 

Κάποιον που σου προσφέρει κάθε ημέρα δώρα, δεν πρέπει και εσύ να του προσφέρεις έστω πέντε κουβέντες από καρδιάς, ή έστω και κάτι μικρό; Ένας καλός φίλος αυτό θα έκανε, εσύ το έκανες αυτό στη ζωή σου,  έστω και ΜΊΑ φορά; Ο Χριστός μας ονομάζει φίλους του και το απέδειξε αυτό με το αίμα του, εσύ φίλε όλο να παίρνεις; 

Δεν δίνεις στο Θεό, δεν έχεις, δεν καταλαβαίνεις, δεν μπορείς κλπ.  Καλά το Θεό δεν τον βλέπεις και δεν φτάνει το μυαλό σου ότι, κάτι θέλει και από εσένα ο ΘΕΌΣ. Δεν μπορείς να δώσεις από το χρόνο του εικοσιτετραώρου έστω και 5 λεπτά; 

Τουλάχιστον στον πλησίον σου που τον βλέπεις κάθε ημέρα, γιατί δεν του δίνεις κάτι, αυτό που μπορείς, δεν έχεις ,θα μου πεις, καλά το δέχομαι, ούτε μία καλημέρα; Ο Θεός σου δίνει τη φωνή, δεν είναι δική σου, ή μήπως έχει φωνητικές χορδές κάποιο σουπερμάρκετ, γιατί είσαι τόσο τσιγκούνης; 

Πολλά έχεις αδελφέ, αλλά δεν θέλεις να δίνεις, παρά μόνο να παίρνεις. Αν ο Θεός αρχίσει να σου αφαιρεί λίγο λίγο, από αυτά που σου έχει δώσει δωρεά, πως θα νιώσεις;