ΑΠΌ  ΤΟΝ  ΣΤΡΑΤΗΓΌ ΜΑΚΡΥΓΙΆΝΝΗ.

« .... Όταν μου πειράζουν 

[βλάπτουν την Ελλάδα με οποιονδήποτε τρόπο] 

την πατρίδα και την θρησκεία 

[την ορθόδοξη πἰστη την οποία οι «ορθόδοξοι ποιμένες » την  έκλεισαν στο μουσείο] 

θα μιλήσω, 

[θα φωνάξω και θα διαμαρτυρηθώ, όχι με λόγια, αλλά με πράξεις, θα επαναστατήσω προκειμένου να με  οδηγήσουν πάλι σε νέα αιχμαλωσία] 

και θα ενεργήσω, κι ότι θέλουν ας μου κάνουν...... κι αυτήνη η πατρίδα 

[να ξέρουν ότι δεν είναι μόνο δική μας, αλλά είναι όλου του κόσμου, σε μάς έλαχε να την διαφυλάξουμε διαχρονικά ως άμεσοι κληρονόμοι και φύλακες] 

δεν λευτερώθη 

[με  τον αέρα αλλά με την πίστη στο Θεό,  και όχι με μαγικό τρόπο ούτε ]

 με παραμύθια, 

[αλλά] 

λευτερώθη 

[με την συμμετοχή όλων των τότε Ελλήνων,  όχι από τον καναπέ κάποιων ή και Ευρωπαίων] 

με αίματα  

[των εθνομαρτύρων ανδρών, γυναικών και παίδων]

 και θυσίες, 

[πάσης φύσεως] 

κι από αυτά έγινε βασίλειον.........

[ναι έγινε με το μπαρούτι των Άγγλων και άλλων Ευρωπαίων. Οι Έλληνες διέθεσαν το έμψυχο ανθρώπινο δυναμικό και οι Άγγλοι το άψυχο μπαρούτι, με τελικό αποτέλεσμα να είμαστε ακόμη και σήμερα από το 1947 ιδιοκτησία των ΗΠΑ. Στους Έλληνες άφησαν έναν ψεύτικο  τίτλο, ενώ εκείνοι κατέχουν το αληθινό περιεχόμενο].  

κι όχι να βραβεύονται οι κόλακες

[όπως γίνεται σήμερα που τους μοιράζουν βραβεία, τους καταχωρούν σε οδούς και λεωφόρους, τους στήνουν αγάλματα, τους φτιάχνουν ιδρύματα κλπ] 

 και οι αγωνιστές να αδικούνται. 

[σήμερα οι γνήσιοι πατριώτες με ψεύτικες προφάσεις απομονώνονται, παραπετιούνται από κάθε κοινωνική δραστηριότητα]  

Ότι όταν σκοτώνονταν 

[Οι απόγονοι των προδοτών τα δικά τους παιδιά τα προστατεύουν, ενώ τα δικά μας τα στέλνουν στη στεργιά και στη θάλασσα να θυσιαστούν για την πατρίδα] 

οι αγωνισταί, 

[που αγωνίστηκαν  στο κρύο, στη βροχή, στο χιόνι, και στη ζέστη, που πίστευαν στο Θεό και στην πατρίδα  υπέστησαν τα πάνδεινα] 

αυτείνοι 

[οι πολιτικάντηδες γύριζαν σαν τουρίστες στις Ευρώπες τότες στις Αμερικές σήμερα] 

κοιμώνταν.

[και καλοπερνούσαν τότε από γενιά σε γενιά σαν βασιλιάδες, ακόμη και σήμερα με την ψήφο των Ελλήνων].  

Κι όσον αγαπώ 

[η αγάπες σήμερα είναι για αποθήκευση χρυσού και χρημάτων και μετοχών και κτισμάτων και σκαφών και αεροπλάνων και απολαύσεων κλπ, που δεν χωράει ο νους μας εμάς] 

την πατρίδα μου 

[σήμερα το σύνθημα είναι να πεθάνει η πατρίδα, να πεθάνει η θρησκεία, να μην μείνει κανείς, για να ζήσουμε εμείς] 

δεν αγαπώ άλλο τίποτας. 

[η αρχή του Ελληνισμού είναι αγάπη στην πατρίδα μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός μου, σύμφωνα με τον όρκο στην πατρίδα]

Νάρθη ένας  να μου ειπή ότι θα πάγη μπρος η πατρίδα,

[σήμερα ο σκοπός, ή επιδίωξη, το σύνθημα είναι, να πάει πίσω η πατρίδα και να πάμε μπρος εμείς, αλλά χωρίς πίστη και πατρίδα θα πάμε εμπρός;] 

στέργομαι να μου βγάλουν  και τα δυό μου μάτια. 

[συμφωνώ να μείνω μισός και ανάπηρος, όμως]

Ότι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου καλά, με θρέφει, αν η πατρίδα μου είναι αχαμνά, δέκα μάτια νάχω, στραβός θα να είμαι. 

 Αυτό σημαίνει ότι  : αν η πατρίδα είναι δυνατή, ελεύθερη, και κυβερνάται από φρόνημα και αρχές του χριστιανισμού και του Ελληνισμού κλπ, τότε εγώ ο πολίτης, όσο και αδύναμος να είμαι η πατρίδα θα έχει την δυνατότητα να δίνει και σε εμένα δύναμη και ότι καλό αγαθό έχει, διότι η πατρίδα ότι έχει για τους πατριώτες τους Έλληνες το έχει και το προσφέρει. Δυστυχώς οι νεοέλληνες επεδίωξαν να αποδυναμώσουν την Ελλάδα πιστεύοντας ότι θα γίνουν δυνατοί, αλλά πάλι δυστυχώς τώρα συνάγουν και εισπράττουν ότι έσπειραν. Αδυνάτισαν την Ελλάδα, αδυνάτισαν=πτώχευσαν  και οι Έλληνες, αυτά μαζί πάνε, ή έτσι ή αλλιώς]

Ότι σ' αυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπό να πάγω αλλού..... » Σήμερα που εγκαταλείπουμε την πατρίδα μας για όποια καλοπέραση, αφού δεν της αγαπήσαμε και σαν φονιάδες την σκοτώσαμε, κάποιοι άλλοι την αγαπάνε για ίδιους λόγους.

 

Ορθόδοξοι και πάντες οι χριστιανοί, άρχοντες και αρχόμενοι, αδελφοί και φίλοι, συγγενείς και γνωστοί, μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και πτωχοί, επίσημοι και μη,  ισχυροί και αδύναμοι, ασθενείς και υγιείς, μαθητές και καθηγητές, άνεργοι και εργαζόμενοι, αδιάφοροι, δύσπιστοι  και άπιστοι, όλου του κόσμου, όλοι η κατ' εικόνα Θεού άνθρωποι, Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ     Α Ν Ε Σ Τ Η.

ΕΙΝΑΙ  ο   ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ    ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ     2 ΟΟΟ  ΧΡΟΝΩΝ, ο δε αντιχαιρετισμός είναι Α  Λ Η Θ Ω Σ    Α Ν Ε Σ Τ Η. 

Όλοι οι άλλοι θεοί που πίστεψαν οι άνθρωποι από αρχής του κόσμου είναι στο μνήμα τους, ένας τάφος γεμάτος οστά. Μόνο ο τάφος = μνήμα του Χ  Ρ Ι Σ Τ Ο Υ  των χριστιανών είναι κενός = άδειος. Ο  ΧΡΙΣΤΌΣ αγάπησε τόσο πολύ τον άνθρωπο που δεν χωρά στον νου του ανθρώπου. Το απέδειξε με την θυσία του επάνω στο σταυρό. Εμείς οι χριστιανοί έχουμε αποδείξεις αγάπης προς τον ΧΡΙΣΤΌ; Ο σύγχρονος άνθρωπος μάλλον φαίνεται ότι δεν ανταποκρίνεται στην αγάπη αυτή του ΧΡΙΣΤΟΥ. Μήπως πρέπει φέτος και εμείς με τη σειρά μας να δυναμώσουμε την αγάπη προς Αυτόν;  Ας το σκεφτεί ο καθ' ένας και ας πράξει ανάλογα. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.

 

 Η ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΏΝ ΣΤΙΣ ΑΚΟΛΟΥΘΊΕΣ. 

   Όλοι οι χριστιανοί γνωρίζουν ότι η Εκκλησία με τον ήχο της καμπάνας τον καλεί να έλθει στο Ναό για να προσευχηθεί για τον εαυτό του, την οικογένειά του, για φίλους και εχθρούς, για ασθενείς, για ταξιδεύοντες, για κάθε πρόβλημα και εμπόδιο που στήνει ο πονηρός στην πορεία της ζωής μας, καθώς για τον κόσμο όλον, και για τους αποθαμένους προγόνους του κλπ.

    Όλοι οι χριστιανοί ρωτούνε, πότε θα τελειώσει το μυστήριο;  ελαχιστότατοι ρωτάνε πότε θα αρχίσει. Μία ψυχή την ρώτησε κάποιος: τι ώρα θα πας στην εκκλησία; εκείνη η ψυχή απάντησε : θα πάω πριν αρχίσει η ακολουθία. Γιατί τόσο νωρίς; έτσι κάνεις πάντα; Εγώ πρέπει να  περιμένω τον Κύριο και όχι εκείνος εμένα!!!  Εγώ τον έχω ανάγκη και όχι εκείνος εμένα. Α ξέρεις εγώ δεν μπορώ τόσο πρωί [και αραδιάζει ένα πακέτο δικαιολογίες] πηγαίνω μετά την τρίτη καμπάνα, δηλαδή προς το τέλος. Μπράβο χριστιανός ; !!!!.

   Κάποιοι χριστιανοί το τηρούν αυτό μόνο την Μεγάλη Εβδομάδα. Γιατί τότε και όχι όλο το χρόνο και σε κάθε εκκλησιασμό; Το έχουν σκεφτεί αυτό; Μόνο μία εβδομάδα το χρόνο είναι χριστιανοί; Μόνο μία εβδομάδα το χρόνο  φτιάχνεται η ψυχολογία τους; Μόνο μία εβδομάδα το χρόνο είναι ωραίοι οι ύμνοι της εκκλησίας; Τον άλλο χρόνο τι είναι;  άνοστοι, κουραστικοί, της ρουτίνας; βαρετοί κλπ; Δηλαδή σαν να λέμε χριστιανοί της Μεγάλης Εβδομάδος. Κάποιοι είναι χριστιανοί του επιταφίου μόνο, κάποιοι της  Αναστάσεως για 5 λεπτά, κάποιοι της Αρτοκλασίας, κάποιοι  εκκλησιάζονται μόνο σε μοναστήρι, λες και στο μοναστήρι οι χριστιανοί είναι Α ποιότητος, ενώ στην εκκλησία της ενορίας είναι παρακάτω από αυτούς, κλπ.

 Τελικά είμαστε χριστιανοί της επιλογής; 

  ΤΑ ΚΑΘΉΚΟΝΤΑ της  ΓΥΝΑΊΚΑΣ εις την ΛΑΤΡΕΊΑΝ.  Εν τω Ναώ, ή εν τη κοινωνία,καθώς και του άνδρα. 

Από την Γραφή. Ο άνδρας και η γυναίκα. Ο Θεός καθώς γνωρίζουμε εποίησε άνδρα και γυναίκα, άρρεν και θήλυ. Άλλους ρόλους έδωκε στον άνδρα, άλλους ρόλους στη γυναίκα. Οι ρόλοι = ικανότητες,  διακρίνονται σε ειδικοί= μοναδικοί,  και σε γενικοί = κοινοί και για τους δύο. Ειδικός ρόλος και αποκλειστικός είναι το να είναι η μία πλευρά άνδρας και η άλλη γυναίκα. Την δημιουργική ικανότητα την έδωκε μισή μισή, που όταν συνεργαστούν δημιουργούν το όλο. Ανέθεσε την συνέχεια της δημιουργίας όχι στον ένα, αλλά και στους δύο. Αν δημιουργούσε μόνο ένας άνθρωπο, αυτό θα ήταν τραγικό για την ανθρωπότητα.   

Οι ρόλοι τους είναι γραμμένοι στα πρώτα βιβλία ρης Παλαιάς Διαθήκης, καθώς και στην Καινή Διαθήκη. Πολλοί συγγραφείς και ομιλητές έχουν αναφερθεί στους ρόλους και των δύο

Γένεσις: Β' στίχος 18: ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν κατ' αυτον.

Καινή Διαθήκη: Απόστολος Παύλος. 

Α' Κορινθίους κεφάλαιο  ΙΑ' στίχοι 1-16 και κεφάλαιο ΙΔ' στίχοι 34, 35. Ερμηνεία: 34 Σύμφωνα με την τάξη και ειρήνη [αυτά τα δύο πάνε μαζί και το ένα είναι συνέχεια του άλλου] που επικρατεί εις όλας [γενικά σε όλες τις εκκλησίες] τας εκκλησίας των χριστιανών, αι γυναίκες σας εις τας συνάξεις των πιστών ας σιωπούν, [αυτές είναι κατηχητικές, ή λατρευτικές που αφορούν την πίστη και τους πιστούς, δεν είναι κοινωνικές συνάξεις]  διότι δεν έχει επιτραπεί [έχει απαγορευτεί]  εις αυτάς να ομιλούν, [να έχουν κυρίαρχο ρόλο ή εντολή από το θεσμό της εκκλησίας] αλλά πρέπει να υποτάσσονται, [να κάνουν υπακοή] καθώς και ο νόμος [νόμος = τελεσίγραφο] λέγει εις το βιβλίον της Γενέσεως. 35 Εάν δε θέλουν να μάθουν κάτι, που ελέχθη εις την σύναξη και δεν το κατάλαβαν, ας ερωτούν δι' αυτό εις το σπίτι τους άνδρας των. Διότι είναι απρεπές και άσχημον [αταίριαστο θα ασχημίσει όλη την σύναξη  θα δημιουργήσει σχόλια διαφωνεί και ανατρέπει όλο το παραδομένο πρόγραμμα της εκκλησίας, που τελικά θα βλάψει την πορεία της πίστεως] εις τας γυναίκας να ομιλούν [ως ομιλητές - ομιλήτριες, λεκτικά ή ψαλτικά] εις την [λατρευτική] σύναξη των πιστών.   

Προς Τιμόθεον Α'  κεφάλαιο Β' στίχοι 12, 14. Ερμηνεία: στη γυναίκα [ειδικά και ονομαστικά] δεν επιτρέπω [απαγορεύω] να διδάσκει [να διευθύνει να κατευθύνει ως καθηγήτρια στα θέματα της πίστεως κλπ] εις τας [ομαδικάς] συνάξεις της [πίστεως] λατρείας, ούτε να εξουσιάζει και να γίνεται κυρία του άνδρα της, αλλά οφείλει [έχει την υποχρέωση και το καθήκον από τον νόμο της εκκλησίας] να μένει ήσυχος,  [σε θέση μόνο ακροατή] να σιωπά, χωρίς να αντιλέγει [να διαφωνεί και να [παράγει σύγχυση] ή να θορυβεί.  Μερικός σχολιασμός των λέξεων.  Ο Θεός επέλεξε τον άνδρα ως κληρικό διότι η γυναίκα έχει εκ φύσεως αδυναμίες να ανταποκριθεί σε αυτό τον ρόλο και τον φόρτωσε στον άνδρα. Στην ουσία  προστατεύει τη γυναίκα από άλλα δύσκολα στην πορεία της ζωής της. Άλλη η ψυχολογία του άνδρα, και άλλη της γυναίκας κλπ, δεν νομίζω να χρειάζεται ανάλυση της κάθε ψυχοσύνθεσης.

Εις την  γυναίκα έχει δοθεί ο διακονικός= βοηθητικός=υπηρετικός [δεν είναι υποτιμητικός] ρόλος, δεν ανήκει με την ειδική έννοια στον κλήρο, αλλά με την γενική έννοια. Όλα είναι ζήτημα ερμηνείας των λέξεων. Είναι όλες οι γυναίκες άξιες διά το ρόλο του Γάμου; όχι βέβαια, είναι όλοι οι άνδρες; πάλι όχι. Είναι όλοι οι άνδρες άξιοι διά το ρόλο του πρεσβυτέρου=ιερέως; και βέβαια όχι. Δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός. Αυτή η αδυναμία του κάθε ανθρώπου  δεν είναι υποτιμητική, ούτε απόρριψη του προσώπου του άνδρα ή της γυναίκας.

Ο Παύλος, θα ειπούν οι γυναίκες επειδή αυτός δεν ήλθεν εις Γάμον άρα [θα ειπούν οι γυναίκες ότι τις αντιπαθεί] αντιπαθεί την γυναίκα. Όχι βέβαια. Το βέβαιο από την ζωή του είναι ότι,   δεν είναι μισογύνης, αλλά λέγει και γράφει την αλήθεια. Εδώ θίγεται ο εγωϊσμός του σημερινού ανθρώπου και ιδίως χριστιανού ή χριστιανής.

Ο Παύλος ούτε  [υπέρ] τιμά, ούτε  [υπό] τιμά. Γράφει την αλήθεια περί των ρόλων [αν νομίζουν οι γυναίκες ότι τις υποτιμά είναι δικό τους λάθος και όχι του Παύλου] στα της λατρείας, διότι τοποθετεί,  θέλει, απαιτεί και επιβάλει στον καθένα το ρόλο που από την φύση του μπορεί να ολοκληρώσει. Στον  κληρικό άνδρα επιβάλει αυξημένα καθήκοντα [δύσκολα, στα οποία δεν μπορούν από τη φύση τους οι γυναίκες να εκπληρώσουν ή να ανταποκριθούν]   όπως με το  να θυσιαστεί προκειμένου να προστατεύσει την γυναίκα, ως όρο να είναι  μιας γυναικός άνδρας, [εννοείται πιστός, ηθικός, τίμιος, ευλαβής, ταπεινός κλπ, ως χριστιανός], νηφάλιος, σώφρονας, κόσμιος, φιλόξενος, διδακτικός, εργατικός, να είναι παρών ανά πάσα στιγμή όπου τον καλεί το καθήκον ως κληρικός, επιεικής, άμαχος, αφιλάργυρος, μη πάροινος - μη μέθυσος, μη πλήκτης - να μη διαπληκτίζεται, μη αισχροκερδής, εις τα του οίκου του να λειτουργούν όλα τέλεια, να έχει την καλή μαρτυρία έξωθεν της κοινωνίας,  προκειμένου να εκλεγεί στην τάξη του κλήρου, να μην είναι άσωτος, ή ανυπότακτος, να μην είναι αυθάδης, να μην οργίζεται, να είναι αγαθός, δίκαιος, εγκρατής, αξιόπιστος, να μην τον επηρεάζουν τα συναισθήματα, να είναι αντοχής σε κάθε περίσταση κλπ. Όχι ότι στους άλλους επιτρέπονται για να εξηγούμαστε. Ότι απαγορεύει ο νόμος του Θεού στον κληρικό απαγορεύει και στον κάθε άλλον άνδρα ή γυναίκα.

Οι ικανότητες και τα χαρίσματα στον άνδρα και στην γυναίκα διαφέρουν διότι ο κάθε άνθρωπος χειρίζεται τον εαυτό του διαφορετικά οπότε η αξιοποίηση θα είναι διάφορη από του κάθε άλλου έτσι και τα χαρίσματα θα διαφέρουν από τον κάθε άλλον.

Το όνομα κλήρος εξ ου και κληρικός, το συναντάμε στην Εκλογή του Ματθία εις αναπλήρωση της θέσεως του Ιούδα του Ισκαριώτη, όπου επέλεξαν δύο. Ο κλήρος έπεσε στον Ματθία. Οι πρεσβύτεροι τότε επιλέγονταν από την βάση των  πιστών της ενορίας, και εκλέγονταν με ψήφο ή κλήρο ο πιστότερος, ο αξιώτερος,  ο ικανότερος  με την βοήθεια του Θεού. Ενώ σήμερα εκλέγονται με την βοήθεια του μέσου κλπ, νομίζω καταλαβαίνεις φίλε μου. Είναι φανερό ότι από το σύνολο των ανδρών εκλέγονταν το ελάχιστο αλλά το καλλίτερο. Αυτό ήταν απαξιωτικό για τους άλλους άνδρες που δεν επελέγησαν; όχι βέβαια, μα ήταν και δίκαιο διότι οι άλλοι είχαν αδυναμίες, ελλείψεις, πάθη κλπ.

Η διαφορά Διακονία, Διάκονος, Διακόνισσα και κληρικός. Η διακονία είναι μία ειδική υπηρεσία στο χώρο της εκκλησίας, στα μοναστήρια και στις εκκλησίες των ενοριών ή σε κάποιο εκκλησιαστικό ίδρυμα. Ο άνθρωπος που έχει την ευθύνη ονομάζεται διάκονος ο άνδρας, και διακόνησα η γυναίκα. Είναι επίσης και βοηθητική προσφορά στα μυστήρια της εκκλησίας.  Για παράδειγμα σε ειδικές περιπτώσεις όπως, στην βάπτιση των μεγάλων γυναικών τότε, διακονούσαν βοηθητικά οι γυναίκες διακόνησες και όχι οι άνδρες. Οι Διάκονοι τότε είχαν την ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία για την προετοιμασία των μυστηρίων, στα συσσίτια φαγητού, στη φιλόπτωχη δράση της ενορίας, την φιλόξενη, τη φιλάσθενη δράση και ότι κοινωνικό θέμα υπήρχε κλπ, υπό την εποπτεία του πρεσβυτέρου. Γενικά η Διακονία είναι [και των δύο φύλων] ανδρογυνική υπηρεσία στο χώρο της εκκλησίας ως σήμερα. Τα διακονήματα  στην εκκλησία ονομαστικά είναι πολλά.

Στον Μωσαϊκό νόμο δεν έχουμε ιέρειες καθώς ούτε και στην Καινή Διαθήκη γίνεται αναφορά για ιέρειες. Μόνο προφήτισσες και διακόνησες γυναίκες έχουμε στην χριστιανική πίστη. 

Πολλές διαφορετικότητες υπάρχουν στη κτήση όπως. Η σωματική κατασκευή και διαφορά ανδρός από γυναικός. Τα έμμηνα στην γυναίκα και όχι στον άνδρα. Η περιτομή στον άνδρα, όχι στη γυναίκα. Η σύλληψη, εγκυμοσύνη και τοκετός στη γυναίκα. Η καθαρότητα ή μη, στη γυναίκα κατά τον τοκετό, κλπ, διαφορετική όμως στον άνδρα κλπ, που δεν είναι ανάγκη να γράψουμε κάτι. 

Η διαφορετικότητα έχει την ομορφιά μέσα στον κόσμο, ας σκεφτούμε όλα τα λουλούδια ίδια, [σε χρώμα, μέγεθος και ύψος] πόσο άνοστο θα ήταν, ενώ η ποικιλία και η διαφορετικότητα σε όλη τη φύση πόσο απολαμβάνετε από τον άνθρωπο παρά η ομοιότητα.  Μπορούν να γραφτούν και να ειπωθούν πολλά, θα ωφελήσουν; ή θα βλάψουν την πίστη; 

 Κυριακή των Βαΐων, ημέρα συναισθηματική, για γερά νεύρα, του ύψους και του βάθους. 

   Έγιναν ζυμώσεις των προφητειών, των ερμηνειών, των θρύλων του γένους των Ιουδαίων κλπ εκείνη την ημέρα. 

   Οι πολιτισμοί που προηγήθηκαν επί του γένους των Ιουδαίων, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Έλληνες, Ρωμαίοι, όλοι είχαν από παλιά επιδράσει στην ψυχολογία των Ιουδαίων. 

   Επί τέλους [για το λαό] ήλθε ο ελευθερωτής που θα διώξει τον κατακτητή; θα εγκαταστήσει την βασιλεία του; θα κάνει το Γένος πάλι όπως ήταν επί των ενδόξων Βασιλέων;  κλπ. 

   Γύρνα πίσω χριστιανέ στο χρόνο της ημέρας της υποδοχής του Χριστού από τους Ιουδαίους και όχι μόνο. 

   Ο Χριστός  πλέον δεν ήταν μόνο πρόσωπο-άνθρωπος των Ιουδαίων, αλλά και όλων των εθνικών λαών,  [η δράση του ήταν πιο πολύ  στα περίχωρα της Γαλιλαίας 3 χρόνια] που πίστευαν σε άλλους  θεούς. Όλα τα τότε έθνη τον θεώρησαν δικό τους, εκτός από τους Ιουδαίους που τον ονόμασαν εθνικόν, δαιμονισμένον,  και νόθον.

   Ο κάθε λαός τον περίμενε και τον ήθελε σύμφωνα με τα δικά του μέτρα, επιθυμίες, επιδιώξεις, ελπίδες κλπ. Οι άνθρωποι τον περίμεναν και τον ήθελαν σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες ο κάθε ένας. Οι θεσμοί των λαών επίσης. Το ιερατείο κάθε πίστεως και κάθε λαού τον περίμενε όπως εκείνο τον ήθελε. Όλοι να βολευτούν με τα δικά τους θέλω.

   Ο Χριστός ήλθε βέβαια χωρίς συμβιβασμούς με τα δικά του δεδομένα στον κόσμο. Εξ' άλλου δωρεάν του ήλθε του ανθρώπου, δεν προηγήθηκε καμία συμφωνία, άρα ο Χριστός ήλθε επειδή τον ζήτησαν οι άνθρωποι σε χρονική ιστορική περίοδο γενικής  αποστασίας, παρακμής, σήψης κλπ.  

   Και από τους μαθητές του ακόμη τον περίμεναν ως βασιλιά εγκόσμιο, κυβερνήτη, κατακτητή των εχθρών κλπ. 

   Ήταν ο άνθρωπος που είχε όλα τα προσόντα, όλες τις δυνατότητες, όλα τα χαρίσματα για βασιλιάς κατακτητής κλπ.  Βασικά έλυνε διαχρονικά  προβλήματα του ανθρώπου όπως, υγείας, διατροφής, [καθώς και του θανάτου με αναστάσεις νεκρών!!!!]  και μακροζωΐας, αυτά που θέλει ο κάθε άνθρωπος που ζει στον κόσμο ετούτο. 

   Το πρωί ο λαός έτριβε τα χέρια του νομίζοντας ότι ήδη έχουν λυθεί τα προβλήματά του  και εκδήλωσε-εξωτερίκευσε  τα συναισθήματά του διά του ενθουσιασμού, της χαράς,  της σιγουριάς, της ελπίδας για ότι καλλίτερο, αισθάνονταν τυχερός έχοντας στο μέλλον τέτοιον άρχοντα κλπ. 

Ο κάθε ένας [ή άνθρωπος ή θεσμός] ήθελε το Χριστό, τον διδάσκαλο στα δικά του μέτρα. Ο Διδάσκαλος ήθελε στα δικά του μέτρα τον άνθρωπο. Διαφορετικά προς τι και γιατί να έρχονταν.  Εδώ υπήρχε διαφωνία. Πρώτα φάνηκε στους ανθρώπους, ή άτομα ήταν, ή κοινωνική ομάδα, ή θεσμός. Τα διάφορα σκεπτικά, θέλω, και άλλες επιδιώξεις έφεραν τη διαφορά, τη   διαφωνία  η οποία έφερε την σύγκρουση, την διαίρεση, την απομάκρυνση, τον αποκλεισμό κλπ. 

   Από το μεσημέρι και ύστερα άρχισε η κάθοδος, οι ερμηνείες, τα συναισθήματα αλλάζουν, άλλο ήταν το ποθούμενο και άλλο η πραγματικότητα, δεν είχε την συνέχεια που ήθελε ο κάθε ένας, τους φάνηκε ότι ήταν όνειρο, έγινε στεναχώρια, απελπισία, μελαγχολία, απογοήτευση και γενικά πτώση. Όλα πάγωσαν. Δύο συναισθηματικές γεύσεις την ίδια ημέρα. Μηδέν χαρά, ενθουσιασμός, πίστη, μηδέν ελπίδα, όλα μαύρα. Άλλοι έλεγαν καλά να πάθει. Άλλοι έλεγαν πάει γυρεύοντας. Άλλοι θα το φάει το κεφάλι του, κλπ που λέμε και εμείς σήμερα σε παρόμοια περίπτωση.

   Μετά από τις εσωτερικές ζυμώσεις ακολουθεί η διαίρεση, αντίπαλα στρατόπεδα, μάχες ακολουθούν που προμηνύουν ότι το χειρότερο.  Οι ηπιότεροι οι λογικότεροι κλπ υποχωρούν, αφήνουν χώρο στους τυχοδιώκτες, εκμεταλλευτές, στους Γραμματείς και Φαρισαίους, στο παραδοσιακό Ιερατείο που από αρχής διαφωνούσε με την διδασκαλία του Χριστού, τον οποίο τώρα απειλεί ανοιχτά το ίδιο βράδυ. 

   Ο Χριστός υποχωρεί και φεύγει από τα Ιεροσόλυμα, και μένει με τους δώδεκα και ελάχιστες γυναίκες. 

   Τελικά θα τον δούμε δίπλα στο σταυρό μόνο με την μητέρα του και τον Ιωάννη, [Θεός και έμεινε με δύο ανθρώπους!!!] καθώς και δύο τρεις γυναίκες πιο πέρα να παρακολουθούν. 

   Ο Ματθαίος ονομαστικά γράφει: Ήσαν δε εκεί και γυναίκες πολλαί από μακρόθεν θεωρούσαι, εν αις ην Μαρία η Μαγδαληνή, Μαρία Ιακώβου και Ιωσή μήτηρ, και η μητέρα των Ζεβεδαίου. 

  Ο Μάρκος: Μαρία η Μαγδαληνή, και Μαρία η του Ιακώβου, και Ιωσή μήτηρ, και Σαλώμη. 

   Ο Ιωάννης γράφει: ειστήκεισαν παρά τω σταυρώ,  Μαρία η του Κλωπά και Μαρία η Μαγδαληνή. 

   Που ήταν, έστω αυτοί που θεραπεύτηκαν; που ήταν αυτοί που χόρτασαν ψωμί και ψάρια; που ήταν αυτοί που το σέβονταν; αυτοί που τον ακολουθούσαν και οι μόνιμοι καθώς και οι περιστασιακοί;  Που ήταν αυτοί που συμφωνούσαν με την διδασκαλία του; Που ήταν οι βαθιά θρησκευόμενοι απόγονοι των Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ και των άλλων προπατόρων; Που ήταν οι γυναίκες που έκλαιγαν όταν ανέβαινε τον Γολγοθά;    

   Τελικά που ήταν αυτοί όλοι [οι εκατοντάδες χιλιάδες στην υποδοχή] που με τη βοή τους [την Κυριακή το πρωί] σείστηκε η πόλις; 

   Μήπως με την σημερινή έννοια ήταν τα «κομματόσκυλα» οι πληροφοριοδότες της  τότε εποχής; Αυτά τα ίδια καθώς και σημερινά συμπτώματα σταύρωσαν τον Χριστό, αυτά τα ίδια έχοντας το ίδιο φρόνημα, σταυρώνουν σήμερα τον  Χριστό και την Εκκλησία του. Τα μέλη του συνεδρίου διέγνωσαν τον κίνδυνο και συνέρχονται για να αποφασίσουν. Εάν αφήσουν χρόνο στον Ιησού, ο λαός θα εγκαταλείψει τους Φαρισαίους και θα ακολουθήσει τον Ιησού γιαυτό πρέπει να δράσουν άμεσα, πριν είναι αργά. Ο αρχιερέας Καϊάφας πρότεινε: μας συμφέρει να αποθάνη ένας υπέρ του λαού. Ποιος όμως ήταν αυτός ο ένας; Όλο το σινάφι των Γραμματέων και Φαρισαίων  μαζί με τον όχλο παρόντες εναντίον του Χριστού, παρά τα όσα τους προσέφερε.  Οι υπόλοιποι φοβήθηκαν; και κρύφτηκαν; ακόμη και ο Λάζαρος;  

Εσύ που είσαι αδελφέ; 

   

 

Τα κείμενα της Γραφής είναι καθημερινή μελέτη και όχι μία φορά στη ζωή μας.

 ΟΙ ΑΝΑΓΝΏΣΤΕΣ ΚΑΛΌ ΕΊΝΑΙ ΝΑ 

ΑΝΑΤΡΈΧΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΛΑΙΌΤΕΡΑ 

ΚΕΊΜΕΝΑ ΔΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΉ ΩΦΈΛΕΙΑ. 

Η ΟΡΘΌΔΟΞΗ ΠΊΣΤΗ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΜΌΝΟ

 ΓΝΏΣΗ ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΊΑ, ΜΑΖΊ ΚΑΙ

 ΤΑ ΔΎΟ.       ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΎΜΕ.

 ΜΕ ΤΗ ΒΟΉΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ 

ΔΎΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΠΙΤΡΈΠΟΝΤΟΣ 

 ΣΤΟΝ ΔΡΌΜΟ ΤΟΥ ΓΟΛΓΟΘΆ ΤΗΣ ΖΩΉΣ 

ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΎΡΩΣΗ ΠΡΏΤΑ ΚΑΙ 

ΚΑΤΆΛΗΞΗ ΣΤΗΝ ΑΝΆΣΤΑΣΗ ΚΑΙ 

ΤΕΛΙΚΆ ΣΤΗΝ ΑΙΏΝΙΟ ΒΑΣΙΛΕΊΑ.

 Α Ε Ρ Α  ΑΑΑΑΑΑΑΑ . . . . . . . . .

Κάπου το  διάβασα και το μεταφέρω.  

   Όταν έριχναν οβίδες οι Ιταλοί στρατιώτες στον πόλεμο του 1940, πολλές φορές δεν έπεφταν στο στόχο να προξενήσουν θύματα και λοιπές ζημιές,  αλλά, πότε κοντά και πότε μακριά. Οι Έλληνες στρατιώτες των Ελληνικών λόχων και ταγμάτων, [που ήταν διασκορπισμένοι στα βουνά της Β, Ηπείρου] και γνωρίζοντας για τις επιθέσεις των Ιταλών, ήθελαν να γνωρίζουν αν οι οβίδες των Ιταλών προξενούσαν θύματα, οι όποιες υλικές ζημιές. Η απάντηση των Ελλήνων όταν οι οβίδες των Ιταλών δεν έπεφταν σε συγκεκριμένους  στόχους  Ελληνικούς, ειδοποιούσαν τους αδελφούς λόχους με την λέξη ΑΕΡΑ, δηλαδή δεν πάθαμε τίποτε, είμαστε καλά, δηλαδή στον αέρα ρίχνουν. Έτσι καθιερώθηκε ως Ελληνικό σύνθημα στις Ελληνικές επιθέσεις, να ορμούν στην επίθεση με την λέξη, ΑΕΡΑ α α α α α α α α α α α α α. 

   Σήμερα το σύνθημα αυτό το ξέχασαν οι Έλληνες.

   Δυστυχώς οι παγκοσμιοποιητές  σήμερα δεν ρίχνουν στον αέρα, αλλά ρίχνουν στο ψαχνό, βεβαίως βεβαίως.

   Ο Σατανάς μισή μέχρι θανάτου τον άνθρωπο. Οι σατανιστές άνθρωποι το ίδιο ακριβώς. Ότι αφορά τον κάθε πόλεμο από αιτία, αφορμή, κλπ, είναι άνθρωποι αμαρτωλοί, που μεθοδεύουν όποιες αιτίες και αφορμές,  δηλαδή άνθρωποι του Σατανά. Είναι αδύνατο άνθρωπος του Θεού  να προξενεί τόση δυστυχία στον συνάνθρωπό του, παρά μόνο ο άνθρωπος του διαβόλου. 

    Το κάθε κακό έχει μητέρα ή την φιλοδοξία, ή την φιλαργυρία, ή την φιληδονία. Αυτές οι τρεις θηλυκές μητέρες γεννούν όλα τα κακά στον κόσμο. Όχι από μόνες τους [τι να σου κάνουν τρεις γυναίκες μόνες τους]. Ποίοι είναι οι σύζυγοι των γυναικών αυτών; Οι άνδρες οι αμαρτωλοί φυσικά,  φίλοι και εξαρτημένοι - διαολεμένοι άνθρωποι και αιχμάλωτοι  του Σατανά.

   Οι σατανιστές δεν αρέσκονται, δεν τους αρκεί μόνο ο θάνατος των ανθρώπων. Πρέπει ο θάνατος να περάσει πολλά στάδια. Είναι σαν να λέμε για πολυ-θάνατο. Σήμερα βιώνουμε [πολλούς τρόπους θανάτων] το θάνατο της αντισύλληψης, το θάνατο της άμβλωσης, με χημικά μέσα τον της παραλυσίας ο οποίος είναι αργός, τον θάνατο των ατυχημάτων σε στεριά, τον θάνατο στην άσφαλτο, τον θάνατο στον αέρα, και τον θάνατο στην θάλασσα, τον θάνατο μέσω της διατροφής, τον θάνατο μέσω των πάσης κατασκευής φαρμάκων, και εμβολίων,  τον θάνατο της φτώχειας - πείνας, τον θάνατο των διαφόρων απολαύσεων, [ναι οι απολαύσεις φέρνουν σε αργό ρυθμό θάνατο]  τον θάνατο των πολέμων κλπ. Έχουμε τώρα τον θάνατο του φόβου του κλέφτη, της εφορίας, των νόμων, του-της συζύγου και μελών της οικογένειας, [έχουμε πατροκτόνους, παιδοκτόνους, μητροκτόνους, συζυγοκτόνους, αδελφοκτόνους κλπ], του εχθρικού γειτονικού κράτους,  του πανικού, της ανασφάλειας, του άγχους, της ατεκνίας αφού κατέστρεψαν την δημιουργική από Θεού δοσμένη  ικανότητα, του άνδρα και της γυναίκας, τον κοινωνικό θάνατο, τον οικονομικό θάνατο, τον επαγγελματικό θάνατο,  τον θάνατο της νύχτας,  τον θάνατο του δάσους, [δεν θα περπατά κανείς μόνος του την νύχτα στην πόλι έστω και με φώτα, ή να πάει κάποιος στην ερημιά μόνος του], τον θάνατο της μοναξιάς, τον ηθικό θάνατο, τον ψυχολογικό θάνατο, τον επαγγελματικό θάνατο, τον θρησκευτικό θάνατο κλπ, μέχρι και τον θάνατο του Θεού!!! Κύριε ελέησον!!! εκεί έχουν φτάσει οι χριστιανοί στο όνομα!!!.

   Έχουμε και το θάνατο των συμμάχων, δηλαδή των «μεγάλων δυνάμεων», και τον θάνατο των «μεγάλων εχθρών». Τον θάνατο των εξοπλισμών, τον θάνατο των σφαιρών, των βομβών, των πυραύλων, των υποβρυχίων κλπ, χωρίς τέλος.          

 

 

ΙΩΑΝΝΗΣ και ΙΑΚΩΒΟΣ 2 από τους 12 ΜΑΘΗΤΑΣ του ΚΥΡΊΟΥ. 

   Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε, αν θέλουμε μπορούμε.

   Πλησιάζουν τον Κύριο οι δύο αδελφοί [τέκνα του Ζεβεδαίου] Ιωάννης και Ιάκωβος και του λέγουν: διδάσκαλε, θέλομεν ίνα ο εάν αιτήσωμεν ποιήσης ημίν, 36, ο δε είπεν αυτοίς, τι θέλετε ποιήσαί με υμίν; δηλαδή τι θέλετε να κάνω σε εσάς; 37, οι δε είπον αυτώ , δος ημίν ίνα είς εκ δεξιών σου  και είς εξ ευωνύμων σου καθίσωμεν εν τη δόξη σου, δηλαδή όταν θα ανέβης στον επίγειο θρόνο του Δαβίδ και θα βασιλεύσεις, θέλουμε να είμαστε ο ένας δεξιά σου και ο άλλος αριστερά σου. 

   38 ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς, ουκ οίδατε τι αιτείσθε, [βλέπω  ότι λάθος εκτιμάτε τα πράγματα και δεν γνωρίζεται τι ζητάτε, τους χρέωσε άγνοια κλπ]. Ιωάννου κεφ, Ι' στ, 35-38. 

   Οι αδελφοί ΖΕΒΕΔΑΊΟΥ Ιωάννης και Ιάκωβος ήταν συγγενείς της Παναγίας. Ήταν η τριάδα των μαθητών μαζί με τον Πέτρο που ήταν παρόντες στα κύρια θαύματα του Χριστού. Όπως και σήμερα τα πιστεύω των ανθρώπων, οι προφητείες, κλπ, μέσα στην κοινωνία λόγω άγνοιας; λόγω προπαγάνδας, ή  εκμετάλλευσης; [όλα πιθανά] είναι αιωρούμενα, μετακινούμενα κλπ,  δηλαδή πέφτουμε έξω  στις εκτιμήσεις, έτσι και τότε συνέβαινε και στην κοινωνία της Γαλιλαίας.

   Ως άνθρωποι [τα δύο αδέλφια] πίστευαν ότι είχαν προνομιακή θέση απέναντι από τους άλλους Αποστόλους. Προσπάθησαν να ενεργοποιήσουν τον συγγενικό δεσμό, όπως πάντα έκαναν και κάνουν οι άνθρωποι διαχρονικά στην όποια κοινωνία και αν ζούνε.

    Αυτό [το συγγενικό] τους παρακίνησε να ζητήσουν από τον Χριστό, να τους δοθεί αξίωμα στην μέλλουσα [που θα έρχονταν  μάλλον σε λίγες ημέρες] κοσμική βασιλεία του Δαβίδ ώστε ο ένας να είναι δεξιά του και ο άλλος αριστερά του, ως πρόσωπα εμπιστοσύνης ή σας υπασπιστές ας πούμε. 

   Διά τον Πέτρο τον τρίτο Απόστολο που ήταν και αυτός στον στενό κύκλο των 3 μαθητών, δεν απαίτησαν κάτι ανάλογο, τους αρκούσε να βολευτούν αυτοί οι δύο. Και τότε κυριαρχούσε η ατομική ανάδειξη [για όποια εξουσία] στον κόσμο, υποτιμώντας και αδιαφορώντας για τους άλλους. Ακούγοντας την πρόταση αυτή, οι άλλοι 10 δικαιολογημένα αγανάκτησαν [γράφει το Ευαγγέλιο του Ιωάννου] εναντίον των δύο αδελφών. 

   41 στίχος, και ακούσαντες οι δέκα ήρξαντο αγανακτείν περί Ιακώβου και Ιωάννου. 42 ο δε Ιησούς προσκαλεσάμενος αυτούς ενώπιον όλων [των δώδεκα] τους λέγει; Εδώ δεν πρόκειται περί εξουσίας όπως λειτουργεί ο κάθε θεσμός στον κόσμο, [διοικήσεις, διευθυντές, προϊσταμένους, υφισταμένους  κλπ] αλλά εδώ πρόκειται περί κάτι πρωτόγνωρου. 

    43 μεταξύ σας [των δώδεκα τουλάχιστον εσείς που ακούσατε και γνωρίσατε από κοντά τον διδάσκαλο] δεν επιτρέπεται να σκέπτεσθαι όπως οι άνθρωποι του κόσμου, δεν μπορεί να γίνεται έτσι όπως στον κόσμο. Αλλά εδώ όποιος θέλει μεγάλη θέση και αξίωμα στον κόσμο  θα είναι υπηρέτης των άλλων. Η θέση μας στον κόσμο θα είναι προσφοράς, δηλαδή δίνεις-προσφέρεις, δεν παίρνεις. Δυστυχώς αυτό είναι ακατανόητο για τον σημερινό άνθρωπο.

   44, και όποιος θέλει να γίνει μεγάλος πρέπει να γίνει υπηρέτης  και δούλος των άλλων. 45 ο υιός του ανθρώπου [ο Χριστός ως υιός της παρθένου κατά το ανθρώπινο] δεν ήλθε να τον υπηρετήσουν, αλλά αυτός να γίνει υπηρέτης και να δώσει και τη ζωή του  ώστε να εξαγορασθούν και να ελευθερωθούν  από την καταδίκη του θανάτου πολλοί. 

   Από την ημέρα που ο Χριστός ξεκαθάρισε το ζήτημα περί της αποστολής του στον κόσμο πολλά ανατράπηκαν, όχι μόνο στους δώδεκα μαθητές, αλλά και στο λαό του Ισραήλ που άλλα περίμενε και άλλα έβλεπε. Οι πάντες τον περίμεναν και τον ήθελαν βασιλέα του Ισραήλ, να τους ελευθερώσει από τους Ρωμαίους και να τους επαναφέρει στις δοξασμένες ημέρες του Δαβίδ. Κάτι τέτοιο όμως για το Χριστό ήταν εκτός της αποστολής του.  Δηλαδή απογοήτευσε [ας πούμε] τους πάντες. 

   Ας έλθουμε σήμερα [για λίγο] στην οικογένεια με τέκνα, τα  οποία το κάθε ένα έχει τον χαρακτήρα του κλπ.  

   Όλα τα παιδιά θα ήθελαν από τον πατέρα το περισσότερο περιουσιακό μερίδιο από τα άλλα αδέλφια. Το κάθε ένα θα θεωρούσε τον εαυτό του πιο άξιο από τους άλλους αδελφούς του. Ο κάθε ένας αδελφός θα υποτιμούσε τους άλλους αδελφούς. Δεν έχουν λοιπόν δίκαιο οι άλλοι να αγανακτήσουν, να θυμώσουν κλπ;

   Σε έναν χώρο εργασίας και γενικά σε κάθε χώρο, ενώπιον του αφεντικού, του εργοδότη, του προϊστάμενου κλπ, όλοι επιδιώκουν να είναι όσο πιο κοντά γίνεται στον διευθυντή ας πούμε.  Σήμερα αυτή την μέθοδο, τακτική κλπ, την ονομάζουμε [το γνωστό σε όλους]  μέσον, αλλιώς, δικό σου άνθρωπο, μπάρμπα στην κορώνα, κλπ. Υπάρχει και η εξαγορά επί τιμή. Εμείς να βολευτούμε, μόνο το δικό μας παιδί και κάθε δικός μας άνθρωπος.

   Δεν έχουν δίκαιο οι άλλοι εργαζόμενοι, αδελφοί, συγγενείς, χωριανοί κλπ, να αγανακτήσουν εναντίον των άλλων εργαζομένων, αδελφών, συγγενών κλπ; Αν στην δράση και τη χρήση του μέσου, η άλλη πλευρά που αδικείται αντιδράσει και ενεργοποιήσει την αγανάκτηση με το δικό της σκεπτικό ποίο θα είναι το αποτέλεσμα;

   Η εξουσία του κάθε διευθυντή θέλει ανθρώπους δεξιά του και αριστερά του, διότι η ανθρώπινη εξουσία [ενικός αριθμός] χρειάζεται στηρίγματα. Διότι οι εργαζόμενοι ως κοσμικοί άνθρωποι μοιάζουν με τον τότε Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Αυτό η κοσμική εξουσία το διατηρεί. Ο Χριστός που δεν είναι εξουσία [όπως παραπάνω] δεν χρειάζεται τέτοιες μεθόδους. Ο Χριστός παιδαγώγησε τους 12 μαθητές  ώστε να ξεπεράσουν τον κόσμο και όλα του τα φρονήματα και τα πιστεύω του και να λειτουργούν με άλλο τρόπο και συμπεριφορά, ώστε να πείθουν τον κάθε άλλον [τον πληθυντικό] ωσάν να είναι όλοι οι άνθρωποι ένας. 

   Διά της μεθόδου αυτής πρέπει να παιδαγωγηθούμε και εμείς ο καθένας σημερινός άνθρωπος και να μην θέλουμε μόνο να μας διακονούν, αλλά και να διακονούμε και εμείς τους άλλους προκειμένου να υπάρξει ισορροπία στις σχέσεις των ανθρώπων.

   Τουλάχιστον ας μην γίνω, ούτε δούλος και υπηρέτης του άλλου, ούτε όμως και αφέντης και εξουσιαστής και δυνάστης του άλλου. Ας είμαστε λοιπόν μεταξύ μας ως αδελφοί σε οποιοδήποτε χώρο συνυπάρχουμε, σοβαροί,  έντιμοι, ειλικρινείς, συναισθανόμενοι, με σεβασμό, υπομονή, ταπείνωση, κατανόηση, φιλότιμοι, κλπ.  Ο Χριστός μας ονόμασε αδελφούς που σημαίνει ισότιμους. Εμείς γιατί μεταξύ μας επιδιώκουμε την ανισότητα; την ανισορροπία κλπ; 

   Οι δύο μαθητές τις επόμενες ημέρες που έμειναν κοντά στο Χριστό παιδαγωγήθηκαν και έφτασαν σε τέτοιο  ύψος ώστε να μαρτυρήσουν, εμείς με δύο χιλιάδες χρόνια ιστορία και αγωγή πρέπει να υστερούμε; Ο σημερινός χριστιανός δικαιούται να παραμένει ανεπίδεκτος μαθήσεως; Όχι βέβαια.