Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ στην θρησκεία και Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΗΓΕΤΏΝ στην πολιτεία.
Κάποτε περί το 1950 στη Βάπτιση ενός νεογέννητου παιδιού ο ανάδοχος μετά την αναφώνηση του ονόματος του νεοβαπτισθέντος παιδιού έριχνε με τη χούφτα του έξω από το Ναό κέρματα χρημάτων. Εμείς τα μικρά αυτό το περιμέναμε ως μάνα εξ ουρανού.
Οι άνθρωποι τότε ήταν φτωχοί. Γέμιζε το χέρι του από 5 λεπτά της δραχμής-πεντάρες, από 10 λεπτά της δραχμής-δεκάρες, από 20 λεπτά της δραχμής εικοσάρες, από 50 λεπτά της δραχμής πενηνταράκια, από κάποιες δραχμές, και από λιγότερα δίδραχμα-δίφραγκα. Τα έριχνε προς τα επάνω και πέφτοντας αυτά κάτω σκορπίζονταν σε χώρο 4 τετραγωνικών μέτρων.
Όλα τα μικρά ρίχνονταν στη μάχη ποιος θα πάρει τα περισσότερα σε αξία. Ανάλογα με την πονηριά και την ταχύτητα ο κάθε ένας έπαιρνε το ανάλογο ποσόν.
Η μητέρα δεν ήταν παρούσα στη Βάπτιση, διότι το παιδί της Βαπτίζονταν πριν τον σαραντισμό και απαγορεύονταν να είναι στο Ναό.
Περίμενε στο σπίτι με αγωνία να της φέρουν ακουστικά, [αφού δεν είναι παρούσα να ακούσει η ίδια με τα αυτιά της το όνομα του παιδιού της], τα μικρά παιδιά που μόλις άκουγαν το όνομα από τον ιερέα και τον ανάδοχο, έτρεχαν στο σπίτι της μητέρας που περίμενε με αγωνία να ακούσει ποιο ήταν το όνομα του παιδιού της.
Η μητέρα τότε έδινε στο πρώτο παιδί [που έτρεξε πιο γρήγορα από τα άλλα να της πει πρώτο αυτό, το όνομα] το πιο μεγάλο νόμισμα. Αν η οικογένεια είχε οικονομική δυνατότητα έδινε κάτι περισσότερο και μεγαλύτερο νόμισμα. Αν δεν είχε έδινε μία ή δύο δραχμές το πολύ, στα υπόλοιπα παιδιά έδινε λιγότερα. Αν δεν είχε καθόλου έδινε ένα σύκο, ένα αμύγδαλο, ένα καρύδι, ή τίποτα, ή δεν έβγαινε καθόλου στην πόρτα για να ακούσει το όνομα. Εκείνα τα παιδιά έτρεχαν με χαρά να πάρουν κάτι και δεν έπαιρναν τίποτα. Αυτό το έθιμο στα μέρη μας, καταργήθηκε την δεκαετία του 1970.
Ο Θεός στην Δημιουργία, μοίρασε ξεχώρισε το φως από το σκοτάδι, τη θάλασσα από τη στεριά, το ουρανό από τη γη, κλπ. Στον άνθρωπο μοίρασε ρόλους επί της γης κλπ. Αργότερα γλώσσες, έθνη και τους χάρισε το χώρο στο κάθε έθνος κλπ.
Ο κάθε λαός μετά τον πύργο της Βαβέλ, έστελνε και έναν αντιπρόσωπο να παραλάβει τον χώρο ή οικόπεδο ας πούμε, που θα κατοικούσαν μόνιμα. Όλοι πήγαν και πήραν την αναλογία τους.
Ο Έλληνας καθυστέρησε να πάει. Ο Θεός του είπε : ἀργησες και τώρα τι θα κάνω με εσένα; Έπρεπε να του δώσει και αυτού. Τι να σου δώσω εσένα Έλληνα, [σκεπτόμενος ο Θεός, ξύνοντας ας πούμε τα γένια του] αλλά εσύ άργησες διότι εργαζόσουνα, και επειδή αυτή είναι η αιτία, θα σου δώσω κάτι που είχα κρατήσει για εμένα λέγοντάς του, πάρε αυτό το οικόπεδο, και του το υπογράφει. Είναι αυτός ο χώρος που σήμερα λέγεται Ελλάδα ή Μεσόγειος.
Στη μέση ο Θεός και γύρω γύρο ο κόσμος, στη μέση η Ελλάδα και γύρω γύρω οι λαοί και οι πολιτισμοί. Η Ελλάδα είναι στη μέση της Μεσογείου, και στεριά και θάλασσα, και ήλιος, και αέρας, και αέριο, και πετρέλαιο κλπ, όλα τα καλά του Θεού.
Σαν μία θεατρική παράσταση που έχει ανθρώπους ή έθνη που ο κάθε ένας έχει το ρόλο του προκειμένου να επιτύχει η ας πούμε παγκόσμια παράσταση. Την κάθε παράσταση φροντίζουν πάρα πολλοί ειδικευμένοι στο ρόλο τους, από τον τελευταίο κομπάρσο, μέχρι την αρχή της σύλληψης του έργου. Στην παγκόσμια παράσταση ο ρόλος είναι των εθνών και τέλος των ατόμων.
Όπου είναι δύο σε συμφωνία εκεί είμαι και εγώ μαζί τους είπε ο Χριστός, αν είναι τρεις ακόμη καλλίτερα, αν είναι χίλιοι μία χαρά, αν είναι εκατομμύρια δύο χαρές, αν είναι δισεκατομμύρια όλο χαρές θα μοιραζόμαστε και θα απολαμβάνουμε. Δηλαδή όπου υπάρχει συμφωνία [μετά από διαβούλευση και Αξιολόγηση με βάση τις Αρχές και τις Αξίες] στο θέλημα του Θεού, τότε το κάθε αποτέλεσμα θα είναι ευτυχές για τον άνθρωπο ως άτομο, την κοινωνία επί έθνους, και όλου του κόσμου συνολικά.
Σε ότι αφορά τους ρόλους των ανθρώπων, αυτό απόκειται στην αγωγή. Η Αγωγή δημιουργεί Άνθρωπο με Λογική, Γνώση, Ήθος, Πίστη, Ευθύνη, Σοβαρότητα, Σεβασμό, Αξιοπρέπεια, Αγάπη, Πνεύμα θυσίας, αναθεώρηση, επιστροφή, επαναπρογραμματισμό κλπ, με αισθήματα που τον οδηγούν σε ενέργειες και συμπεριφορές, συναισθανόμενες την κάθε ψυχολογία του κάθε πλησίον μας.
Ο κάθε πολιτικός ηγέτης παίρνει, αρπάζει το ρόλο του με τα μέσα που διέθεσε μόνος του ή παρακάλεσε κάποιον, ή με δώρα, ή με πληρωμή, ή με υποχωρήσεις σε απαιτήσεις κλπ. Δεν του δόθηκε σε συμφωνία της κοινωνίας, αλλά διαφωνίας. Η πλειοψηφία ως γνωστόν είναι διαφωνία και όχι συμφωνία, είναι ανοχή της διαφωνίας στο κοινωνικό σώμα. Σκέψου πως λειτουργεί ένα σώμα που είναι σε διαφωνία κλπ. Αυτό το ονομάζουμε και το έχουμε αποδεχθεί ως Δημοκρατία και πανηγυρίζουμε!!! από πάνω. Δημοκρατικά λόγια, Δικτατορικά έργα!!!
Έτσι αναλαμβάνουν και το ρόλο τους στην θρησκεία και οι χριστιανοί πνευματικοί ηγέτες δηλαδή οι ποιμένες. Οι ίδιοι ακριβώς μηχανισμοί χρησιμοποιούνται. Και εδώ την Δημοκρατία επικαλούνται. Δηλαδή η Δημοκρατία είναι κάτι που διχάζει και διαιρεί. Όπου υπάρχει διχασμός, δεν υπάρχει ενωτισμός. Οι δημοκράτες και στον ένα θεσμό και στον άλλον, κρατούσαν κάποια προσχήματα και δεν έκαναν όλα τα χατίρια της Δημοκρατίας. Τώρα ετούτοι οι σύγχρονοι ξεσάλωσαν και παραλογίσθηκαν. Τώρα τα κάνουν όλα τα χατίρια της Δημοκρατίας. Αυτό το φαινόμενο, μπορούμε να το ονομάζουμε Δημοκρατία; Ο σημερινός πρωθυπουργός νέμεται το 100 % ενώ κατέχει το 20% επί του συνόλου.
Ο ρόλος του Έλληνα ή των Ελλήνων και στο πολιτικό και στο θρησκευτικό, ήταν και είναι ρόλος διαχρονικός. Δεν γράφει ημερομηνία λήξεως, εκτός αν εσύ με τα χέρια σου θα γράψεις. Ότι φτιάχνει ο Θεός δεν έχει ημερομηνία λήξεως. Λίγα λόγια είπε ο Χριστός στους Έλληνες που πήγαν να τον επισκεφτούν και να κάνουν διάλογο μαζί του.
Είναι ρόλος συμφωνίας μαζί του, τι πιο απλό και κατανοητό, εκτός αν στον σημερινό Έλληνα δεν λειτουργεί ο μηχανισμός της νόησης και είναι αρρωστημένος. Μα και εάν είναι άρρωστος να τον θεραπεύσουμε.
Πως; Με την συνταγή του Θεού και τα βιολογικά φάρμακα που σε όλους αρέσουν, δηλαδή τα παραπάνω αναφερόμενα: Αγωγή, Λογική, Γνώση, Ήθος, Πίστη κλπ.
Ψάξε φίλε και εσύ να βρεις τα υπόλοιπα που σου χρειάζονται.
Έχεις αυτάρκεια σήμερα, θα έχεις αύριο;
Έχεις Ελλάδα σήμερα θα έχεις αύριο;
Έχεις υγεία σήμερα, θα έχεις αύριο;
Έχεις όποια ζωή σήμερα, θα έχεις αύριο;
