Κυριακή των Βαΐων, ημέρα συναισθηματική, για γερά νεύρα, του ύψους και του βάθους. 

   Έγιναν ζυμώσεις των προφητειών, των ερμηνειών, των θρύλων του γένους των Ιουδαίων κλπ εκείνη την ημέρα. 

   Οι πολιτισμοί που προηγήθηκαν επί του γένους των Ιουδαίων, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Έλληνες, Ρωμαίοι, όλοι είχαν από παλιά επιδράσει στην ψυχολογία των Ιουδαίων. 

   Επί τέλους [για το λαό] ήλθε ο ελευθερωτής που θα διώξει τον κατακτητή; θα εγκαταστήσει την βασιλεία του; θα κάνει το Γένος πάλι όπως ήταν επί των ενδόξων Βασιλέων;  κλπ. 

   Γύρνα πίσω χριστιανέ στο χρόνο της ημέρας της υποδοχής του Χριστού από τους Ιουδαίους και όχι μόνο. 

   Ο Χριστός  πλέον δεν ήταν μόνο πρόσωπο-άνθρωπος των Ιουδαίων, αλλά και όλων των εθνικών λαών,  [η δράση του ήταν πιο πολύ  στα περίχωρα της Γαλιλαίας 3 χρόνια] που πίστευαν σε άλλους  θεούς. Όλα τα τότε έθνη τον θεώρησαν δικό τους, εκτός από τους Ιουδαίους που τον ονόμασαν εθνικόν, δαιμονισμένον,  και νόθον.

   Ο κάθε λαός τον περίμενε και τον ήθελε σύμφωνα με τα δικά του μέτρα, επιθυμίες, επιδιώξεις, ελπίδες κλπ. Οι άνθρωποι τον περίμεναν και τον ήθελαν σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες ο κάθε ένας. Οι θεσμοί των λαών επίσης. Το ιερατείο κάθε πίστεως και κάθε λαού τον περίμενε όπως εκείνο τον ήθελε. Όλοι να βολευτούν με τα δικά τους θέλω.

   Ο Χριστός ήλθε βέβαια χωρίς συμβιβασμούς με τα δικά του δεδομένα στον κόσμο. Εξ' άλλου δωρεάν του ήλθε του ανθρώπου, δεν προηγήθηκε καμία συμφωνία, άρα ο Χριστός ήλθε επειδή τον ζήτησαν οι άνθρωποι σε χρονική ιστορική περίοδο γενικής  αποστασίας, παρακμής, σήψης κλπ.  

   Και από τους μαθητές του ακόμη τον περίμεναν ως βασιλιά εγκόσμιο, κυβερνήτη, κατακτητή των εχθρών κλπ. 

   Ήταν ο άνθρωπος που είχε όλα τα προσόντα, όλες τις δυνατότητες, όλα τα χαρίσματα για βασιλιάς κατακτητής κλπ.  Βασικά έλυνε διαχρονικά  προβλήματα του ανθρώπου όπως, υγείας, διατροφής, [καθώς και του θανάτου με αναστάσεις νεκρών!!!!]  και μακροζωΐας, αυτά που θέλει ο κάθε άνθρωπος που ζει στον κόσμο ετούτο. 

   Το πρωί ο λαός έτριβε τα χέρια του νομίζοντας ότι ήδη έχουν λυθεί τα προβλήματά του  και εκδήλωσε-εξωτερίκευσε  τα συναισθήματά του διά του ενθουσιασμού, της χαράς,  της σιγουριάς, της ελπίδας για ότι καλλίτερο, αισθάνονταν τυχερός έχοντας στο μέλλον τέτοιον άρχοντα κλπ. 

Ο κάθε ένας [ή άνθρωπος ή θεσμός] ήθελε το Χριστό, τον διδάσκαλο στα δικά του μέτρα. Ο Διδάσκαλος ήθελε στα δικά του μέτρα τον άνθρωπο. Διαφορετικά προς τι και γιατί να έρχονταν.  Εδώ υπήρχε διαφωνία. Πρώτα φάνηκε στους ανθρώπους, ή άτομα ήταν, ή κοινωνική ομάδα, ή θεσμός. Τα διάφορα σκεπτικά, θέλω, και άλλες επιδιώξεις έφεραν τη διαφορά, τη   διαφωνία  η οποία έφερε την σύγκρουση, την διαίρεση, την απομάκρυνση, τον αποκλεισμό κλπ. 

   Από το μεσημέρι και ύστερα άρχισε η κάθοδος, οι ερμηνείες, τα συναισθήματα αλλάζουν, άλλο ήταν το ποθούμενο και άλλο η πραγματικότητα, δεν είχε την συνέχεια που ήθελε ο κάθε ένας, τους φάνηκε ότι ήταν όνειρο, έγινε στεναχώρια, απελπισία, μελαγχολία, απογοήτευση και γενικά πτώση. Όλα πάγωσαν. Δύο συναισθηματικές γεύσεις την ίδια ημέρα. Μηδέν χαρά, ενθουσιασμός, πίστη, μηδέν ελπίδα, όλα μαύρα. Άλλοι έλεγαν καλά να πάθει. Άλλοι έλεγαν πάει γυρεύοντας. Άλλοι θα το φάει το κεφάλι του, κλπ που λέμε και εμείς σήμερα σε παρόμοια περίπτωση.

   Μετά από τις εσωτερικές ζυμώσεις ακολουθεί η διαίρεση, αντίπαλα στρατόπεδα, μάχες ακολουθούν που προμηνύουν ότι το χειρότερο.  Οι ηπιότεροι οι λογικότεροι κλπ υποχωρούν, αφήνουν χώρο στους τυχοδιώκτες, εκμεταλλευτές, στους Γραμματείς και Φαρισαίους, στο παραδοσιακό Ιερατείο που από αρχής διαφωνούσε με την διδασκαλία του Χριστού, τον οποίο τώρα απειλεί ανοιχτά το ίδιο βράδυ. 

   Ο Χριστός υποχωρεί και φεύγει από τα Ιεροσόλυμα, και μένει με τους δώδεκα και ελάχιστες γυναίκες. 

   Τελικά θα τον δούμε δίπλα στο σταυρό μόνο με την μητέρα του και τον Ιωάννη, [Θεός και έμεινε με δύο ανθρώπους!!!] καθώς και δύο τρεις γυναίκες πιο πέρα να παρακολουθούν. 

   Ο Ματθαίος ονομαστικά γράφει: Ήσαν δε εκεί και γυναίκες πολλαί από μακρόθεν θεωρούσαι, εν αις ην Μαρία η Μαγδαληνή, Μαρία Ιακώβου και Ιωσή μήτηρ, και η μητέρα των Ζεβεδαίου. 

  Ο Μάρκος: Μαρία η Μαγδαληνή, και Μαρία η του Ιακώβου, και Ιωσή μήτηρ, και Σαλώμη. 

   Ο Ιωάννης γράφει: ειστήκεισαν παρά τω σταυρώ,  Μαρία η του Κλωπά και Μαρία η Μαγδαληνή. 

   Που ήταν, έστω αυτοί που θεραπεύτηκαν; που ήταν αυτοί που χόρτασαν ψωμί και ψάρια; που ήταν αυτοί που το σέβονταν; αυτοί που τον ακολουθούσαν και οι μόνιμοι καθώς και οι περιστασιακοί;  Που ήταν αυτοί που συμφωνούσαν με την διδασκαλία του; Που ήταν οι βαθιά θρησκευόμενοι απόγονοι των Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ και των άλλων προπατόρων; Που ήταν οι γυναίκες που έκλαιγαν όταν ανέβαινε τον Γολγοθά;    

   Τελικά που ήταν αυτοί όλοι [οι εκατοντάδες χιλιάδες στην υποδοχή] που με τη βοή τους [την Κυριακή το πρωί] σείστηκε η πόλις; 

   Μήπως με την σημερινή έννοια ήταν τα «κομματόσκυλα» οι πληροφοριοδότες της  τότε εποχής; Αυτά τα ίδια καθώς και σημερινά συμπτώματα σταύρωσαν τον Χριστό, αυτά τα ίδια έχοντας το ίδιο φρόνημα, σταυρώνουν σήμερα τον  Χριστό και την Εκκλησία του. Τα μέλη του συνεδρίου διέγνωσαν τον κίνδυνο και συνέρχονται για να αποφασίσουν. Εάν αφήσουν χρόνο στον Ιησού, ο λαός θα εγκαταλείψει τους Φαρισαίους και θα ακολουθήσει τον Ιησού γιαυτό πρέπει να δράσουν άμεσα, πριν είναι αργά. Ο αρχιερέας Καϊάφας πρότεινε: μας συμφέρει να αποθάνη ένας υπέρ του λαού. Ποιος όμως ήταν αυτός ο ένας; Όλο το σινάφι των Γραμματέων και Φαρισαίων  μαζί με τον όχλο παρόντες εναντίον του Χριστού, παρά τα όσα τους προσέφερε.  Οι υπόλοιποι φοβήθηκαν; και κρύφτηκαν; ακόμη και ο Λάζαρος;  

Εσύ που είσαι αδελφέ;