Ο ΘΑΝΑΤΟΣ.

 ΘΆΝΑΤΟΣ σημαίνει: το τέλος της πορείας του ανθρώπου στη γη, κλπ. Πολλά έχουν γραφεί για τον θάνατο, ανατρέξτε και διαβάστε και ενημερωθείτε χριστιανοί. 

Ως κάτι το υλικό ο άνθρωπος έγινε για να παραμείνει άφθαρτος και αιώνιος χωρίς ημερομηνία λήξεως. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο άφθαρτο, αιώνιο και διαχρονικά υπάρχοντα. Άρα στο φθαρτό του εαυτού του ο άνθρωπος  μόνος του [έβαλε]  βάζει την  ημερομηνία λήξεως. Μπορεί και έχει την δυνατότητα [μέσα από την υπακοή στο νόμο του Θεού και την συνεργασία] να διεκδικήσει [αν θέλει] την αφθαρσία, όπως πολλοί Άγιοι της Εκκλησίας του Χριστού. 

Υπάρχουν στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη άφθαρτοι Άγιοι  καθώς και σωσμέ να μέλη ανθρώπων έως σήμερα. 

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε όχι για να φθαρεί, αλλά για να υπάρχει συνεχώς και να ακολουθεί το Θεό οπίσω αυτού. Ο Θεός είναι υπάρχων [συνεχώς] και ενεργών [το αγαθό συνεχώς] αιωνίως. Με αυτή την προοπτική δημιουργήθηκε ο άνθρωπος. Στην πορεία με δική του επιλογή αμάρτησε και αποκόπηκε από το να είναι υπάρχων αιωνίως. 

Η αμαρτία είναι το ψεύδος που χάνεις την αλήθεια, είναι τύφλωση, που μη βλέποντας χάνεις τον δρόμο σου, είναι μη ύπαρξη, απενεργοποίηση ζωής, είναι κατέβασμα του διακόπτη με τέλος της ελπίδας για κάτι ευχάριστο, η δε κατάληξη άκρως δυσάρεστη και μη αναστρέψιμη μετά θάνατον. Η είναι αμαρτία άρνηση υπακοής του θείου θελήματος. Είναι μη ζωή=θάνατος, η αναμαρτησία από την άλλη, είναι η όντος αιώνιος  ζωή.  

Ο θάνατος είναι επιλεκτική μετάβαση από την ύπαρξη ζωής, στην ανυπαρξία, από την αφθαρσία στην φθορά, από την ενέργεια ζωής στην απενεργοποίηση, από τη αιώνιο ζωή στον αιώνιο  θάνατο.  

Η Εκκλησία του Χριστού λέγει: μετά θάνατον δεν υπάρχει δυνατότητα και ευκαιρία για μετάνοια, διότι ο θάνατος είναι απενεργοποίηση και επιστροφή δεν υπάρχει. Στην επίγεια ζωή, μας έχουν δοθεί πολλές ευκαιρίες για μετάνοια.  Ο   άνθρωπος, είναι από δύο συστατικά, από ύλη και από πνεύμα Θεού. 

Ο θάνατος χωρίζει το σώμα από την ψυχή του ανθρώπου. Για τους ζωντανούς είναι υπαρξιακός προβληματισμός. Η μετάνοια  εκφράζεται όταν είναι σώμα και ψυχή μαζί. Μαζί αμαρτάνουν, μαζί πρέπει και να μετανοήσουν. Όταν χωριστούν, αυτό είναι αδύνατον να το πράξει ο άνθρωπος.

Ο θάνατος είναι παύση βιολογικής ζωής. Είναι τέλος μίας 1] πραγματικότητας και αρχή μίας άλλης 2] πραγματικότητας. Πραγματικότητα είναι η ζωή, και στην γη και στον ουρανό.  Όσοι βολεύτηκαν σε ετούτη τη ζωή δεν θέλουν να υπάρχει άλλη. Γιατί; Είναι πραγματική η μετάβαση, μετακόμιση, μετανάστευση, και αλλαγή κατάστασης και μορφή ζωής. Δεν είναι όμως τέλος. Υπάρχει συνέχεια και συνέπεια. 

Υπάρχει πραγματικός Θάνατος Μικρός και πραγματικός θάνατος Μεγάλος. Μικρός θάνατος είναι ο ύπνος. Μικρής διάρκειας, ωρών, που και σε αυτόν ακολουθεί το ξύπνημα=έγερση=ανάσταση. Υπάρχει και πραγματικός Μεγάλος θάνατος είναι ο φυσικός, ο βιολογικός θάνατος. Είναι προσωπική και μοναδική εμπειρία μιας φοράς. Διπλή είναι και η ζωή. Όπως είναι πραγματική η Φυσική ζωή, έτσι πραγματική είναι  και η Πνευματική ζωή.    

Διπλός είπαμε  είναι  ο Θάνατος, ένα ο φυσικός-σωματικός θάνατος  και δύο είναι ο πνευματικός θάνατος. 

Υπάρχουν οι εμπειρίες του ύπνου του μικρού θανάτου,  υπάρχουν και οι εμπειρίες ζωής-συνείδησης. Αυτό είναι αγωγή διά βίου διαρκείας, ημέρας και νυχτός. Ζωή-ύπαρξη-ενέργεια, ο θάνατος είναι το αντίθετο, ανυπαρξία και απενεργοποίηση. Ο θάνατος είναι 1] χωρισμός, όπως ανθρώπων, 2]  χωρισμός σώματος από την ψυχή, και 3] χωρισμός ανθρώπου από το Θεό δηλαδή χωρισμός της ψυχής μας από το Θεό. Αυτό είναι ότι το φοβερό για την ψυχή του ανθρώπου.

Ο θάνατος [ως το τέλος] δεν είναι φίλος, αλλά είναι εχθρός του Θεού. Ο Θεός δημιούργησε ζωή και όχι θάνατο.  Είναι αφύσικο πράγμα-γεγονός-συμβάν. Η αμαρτία το έκανε φυσικό και δίκαιο. Τα προϊόντα της αμαρτίας γεννούν θάνατο. Είναι έκτακτη παιδαγωγική ποινή. Είναι κατέβασμα του διακόπτη από τον επόπτη κάποιων εργασιών για πρόληψη ατυχήματος θα λέγαμε. Είναι λύση στο πρόβλημα της βιολογικής ζωής. Ένας βαριά ασθενής όλο και επιβαρύνεται, το πρόβλημα χρειάζεται λύση. 

Αρχιτέκτονας του θανάτου είναι ο Σατανάς. Φθόνω  του διαβόλου εισήλθε ο σατανάς=θάνατος στον άνθρωπο.  Ο άνθρωπος είναι δεκτικός-θελικτικός περισσότερο προς τον Διάβολο και ολιγότερο προς τον Χριστό.

Τελευταίος θα καταργηθεί ο θάνατος με τον θάνατο του Σατανά. Είναι όμως και δώρο αγαθό που σε προωθεί σε νέα ζωή. Όλα στην κτίση αλλοιώνονται, πεθαίνουν τελειώνουν, αλλάζουν επανερχόμενα, την νύχτα ακολουθεί η ημέρα αιωνίως, το νερό το ίδιο, τα δένδρα διά των σπόρων το ίδιο, όλα είναι διαδεχόμενα από τον εαυτό τους. Με τον ύπνο πεθαίνω με το ξύπνιο ανασταίνομαι. Πεθαίνει ο πατέρας και η μητέρα, γίνεται πατέρας ο γιος και μητέρα η θυγατέρα. δεν επανέρχονται  Δύο είδη θανάτου υπάρχουν. Ο σωματικός και ο πνευματικός. 

Ο σωματικός είναι δεδομένος, κληρονομικός για όλους, ακόμη και ο Χριστός δοκίμασε θάνατο. Σωματικό θάνατο όλοι θα τον υποστούν. Υπάρχει μία διαφορά όμως. Πιστοί και άπιστοι θα αποθάνουν. Τον σωματικό θάνατο το όρισε ο Θεός διά την αμαρτία του ανθρώπου. Τον σωματικό θάνατο τον επέτρεψε ο Θεός από αγάπη. Σκέψου να μην υπήρχε σωματικός θάνατος. Πως θα ήταν σήμερα ο κόσμος με τόσο πληθυσμό στη γη. Αλλοίμονο αν δεν πέθαινε ο άνθρωπος βιολογικά. Ακόμη και η φύση, δένδρα, θάμνοι και χλόη δεν ξηραίνονταν, ή και να αυξάνονταν, σε τι ύψος θα έφταναν τα δένδρα και η βλάστηση.

Στον άνθρωπο Πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά γέρνει-πέφτει το κεφάλι, του σώματος. Στο θάνατο του Χριστού επάνω στο σταυρό συνέβη το αντίθετο. Ο Χριστός στο σταυρό  έκλινε [πρώτα] την κεφαλή [σωματικά πρώτα] και ύστερα παρέδωκε το πνεύμα. Από την Γραφή γνωρίζουμε ότι θάνατο δεν γεύτηκαν ο Ενώχ και ο Προφήτης Ηλίας. 

Ο θάνατος είναι και φίλος και εχθρός. Ο αμαρτωλός άνθρωπος έχει βασικό εχθρό τον θάνατο, και τι δεν κάνει προκειμένου να τον αποφύγει. Διά τους πλουσίους ο θάνατος είναι δυσάρεστος, ούτε άκουσμα περί θανάτου δέχονται. Διά τους ασθενείς είναι αναμενόμενη πορεία και ευχάριστη κατάληξη, διότι έρχεται σαν λύση στο πρόβλημα. Γνωρίζουμε ότι: όταν λυθεί ένα πόβλημα είναι χαρά και ευχαρίστηση. Ο ασθενής ξεπερνά τον φόβο του θανάτου. Οι μάρτυρες  δεν είχαν φόβο θανάτου διότι αγάπησαν τον νικητή του θανάτου, τον Χριστό.  Ο χριστιανός πρέπει να έχει φίλο τον θάνατο και όχι εχθρό.

Θάνατο δεν θα δοκιμάσουν όσοι θα είναι ζωντανοί στην Β παρουσία του Χριστού. Θα υποστούν αλλαγή και θα αφθαρτοποιηθούν αυτόματα εκείνη την στιγμή. 

Ο πνευματικός θάνατος είναι ας πούμε δυνητικός. Απόκειται 1] στη θέληση του ανθρώπου να χωριστεί από το Θεό [αν και πόσο  αγάπησε] την πηγή υπάρξεώς του, ή 2] να μείνει ενωμένος με το Θεό και μετά τον βιολογικό θάνατο. 

Προ Χριστού κυριαρχούσε η απελπισία στον άνθρωπο, όλα τα έβαφαν μαύρα, την ψυχολογία τους, τα ενδύματά τους, τα σπίτια τους και γενικά τη ζωή τους. Αυτό είναι φανερό ακόμη και στις ημέρες μας, από τις συμπεριφορές των χριστιανών. Αυτό διότι ο θάνατος δεν έγινε φίλος των χριστιανών. 

Μετά Χριστόν  κυριαρχεί η ελπίδα της αναστάσεως των ψυχών την έσχατη ημέρα της Κρίσεως όλων των ανθρώπων. Χριστός Ανέστη.