ΠΑΤΕΡΙΚΌΣ ΛΌΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΚΟΉ.

 Παράδειγμα υπακοής.

Ο Άγιος Ακάκιος μοναχός στα νεαρά του χρόνια είχε έναν σκληρό και θυμώδη Γέροντα σε απερίγραπτο βαθμό, που πολύ τον βασάνιζε, τον έδερνε και του δημιουργούσε πληγές στο σώμα. Ο Ακάκιος είχε πολύ υπομονή, δεν του είπε ποτέ ΌΧΙ, αλλά με την ευχή σου Γέροντα, να είναι ευλογημένο, και έπραττε τις οδηγίες του σκληρού Γέροντα κατά γράμμα.  Πάντα υπάκουος και πρόθυμος, χωρίς παράπονα ή διαφωνίες και γογγυσμούς κλπ,  υπέμενε χωρίς όριο τον διεστραμμένο χαρακτήρα του άγριου Γέροντα αδιαμαρτύρητα καθώς και όλα  τα μαρτύρια με καθαρή καρδιά, με προθυμία, με σιωπή και αμνησικακία. 

Εμείς σήμερα λέμε; η υπομονή έχει τα όριά της. Για τον Ακάκιο δεν υπήρχε όριο. 

Οι γείτονες που τους γνώριζαν απορούσαν, εκπλήσσονταν και θαύμαζαν την υπομονή του Ακάκιου. Δεν μπορούσαν να του προσφέρουν καμία βοήθεια. Κάποιοι Γέροντες για παρηγοριά του έλεγαν: κάνε υπομονή Ακάκιε, κερδισμένος θα βγεις, τίποτε περισσότερο. Εξ' άλλου αυτές ήταν οι αρχές στη ζωή της ερήμου. 

Πότε μελανιές στο σώμα, πότε πρηξίματα, πότε πληγές, πότε νηστικός, πότε στο κρύο, πότε στη ζέστη της ερήμου κλπ, και τα χρόνια  περνούσαν.  Ή έμενες ή έφευγες.

 Μετά από 10 χρόνια περίπου κοιμήθηκε ο Ακάκιος και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο, με σημείο ένα ξύλινο σταυρό. Μετά από λίγο καιρό ο διεστραμμένος Γέροντας, που  ούτε το όνομά του σώθηκε, πήγε επίσκεψη σε κάποιον άλλον Γέροντα  και πάνω στην κουβέντα του είπε ότι, ο Ακάκιος πέθανε. Ο διακριτικός Γέροντας δεν το πίστεψε διότι ήταν μάλλον νέος στην ηλικία ο Ακάκιος, ή ήταν εκ Θεού. Έλα να ιδείς με τα μάτια σου του λέγει ο δύστροπος Γέροντας. 

Δεν χάνουν χρόνο και πηγαίνουν μαζί οι δυο τους στο κοιμητήριο. Αμέσως ο καλός Γέροντας ρωτάει: Αδελφέ Ακάκιε απέθανες; Ο δε Ακάκιος απαντά μέσα από τον τάφο:  Είναι δυνατόν Πάτερ άνθρωπος εργάτης της ΥΠΑΚΟΉΣ να αποθάνει;

 Ο κακός Γέροντας που βασάνιζε τόσα χρόνια τον Ακάκιο ακούγοντας την απάντηση φοβήθηκε και μετανόησε για τα βάσανα που προξένησε στον εθελοντή υποτακτικό του. Αποφάσισε  και έκτισε ένα μικρό κελί παραδίπλα στο τάφο του Ακάκιου και πέρασε εκεί την υπόλοιπη ζωή του μετανοιωμένος για τα βάσανα που προξένησε εν ζωή στον Ακάκιο, λέγοντας συνέχεια και φωναχτά; φόνον εποίησα, έως ότου απέθανε και αυτός. 

Συνεχίζεται.