Η  ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ  του  ΑΔΑΜ   και   της   ΕΥΑΣ. 

 

   Ο Θεός έδωκε εντολή στους πρώτους ανθρώπους να εργάζονται και να φυλάσσουν την γη που τους παραχώρησε. Η εργασία ήταν η προσωπική επιστασία επί πάντων στην γη.  Η φύλαξη ήταν στο πνευματικό - νοητικό - ηθικό - πνευματικό και ψυχικό μέρος. Ο Θεός στην καθημερινή συνάντηση με τους πρώτους ανθρώπους τους κατήχησε επί πάντων. Ήταν σαν πρακτική και θεωρητική εκπαίδευση, ούτως ώστε να αναλάβουν την δημιουργία υπό την επιστασία τους, αλλά υπό την εποπτεία του ΘΕΟΎ.  Και στα δύο καθήκοντα και υποχρεώσεις ο άνθρωπος Αδάμ και Εύα θα είχαν την ευθύνη επί όλων της γης των πραγμάτων. 

   Για το όποιο αποτέλεσμα η ευθύνη [και συνάμα το κόστος θετικό ή αρνητικό] θα ήταν δικό τους.  Ο ΑΔΆΜ τότε [αν χωρά στο νου μας] ήταν όλος ο κόσμος, μαζί με την ΕΎΑ ήταν όλος ο κόσμος, με τα τέκνα τους αργότερα ήταν όλος ο κόσμος, όσοι και να είναι οι άνθρωποι στη γη, σε οποιαδήποτε εποχή είναι και θα είναι,  όλος ο κόσμος. Οι υποχρεώσεις του τότε ΑΔΑΜ και ΕΥΑΣ κληρονομικά μεταβιβάζονται - μεταφέρονται στον κάθε απόγονό τους, άνδρας είναι ή γυναίκα. Το σημαντικό είναι πόσο αποδέχονται  αυτή την [όλο ευθύνη κληρονομιά και υποχρεωτικότητα]  οι άνδρες και οι γυναίκες. 

   Οι νέες γενιές σήμερα παραλαμβάνουν μεταλλαγμένα προϊόντα από την φύση. Παραλαμβάνουν μεταλλαγμένες αρχές και ηθικές αξίες. Μεταλλάσσουν και τον γενετικό κώδικα ώστε το κακό να γίνει αθάνατο και να μείνει αιώνια. Αυτό μπορεί να το κατορθώσουν.  

   Εκείνο που δεν θα μπορέσουν να μεταλλάξουν είναι το ψυχικό [πνευματικό, νοητικό, και ηθικό μέρος] του ανθρώπου, διότι το εποπτεύει ο Θεός άμεσα. Οι σύγχρονοι ΑΔΑΜ [ες] και ΕΥΑ [ες] σε πληθυντικό αριθμό πληρώνουν την τιμή του κόστους [ως αποζημίωση] για δικά τους λάθη, μα και των προγόνων τους.  

    Μπορούν να διαγνώσουν την κάθε ασθένεια στον κόσμο που ζούνε; Μπορούν να αξιολογήσουν;  Μπορούν να επιλέξουν θεραπεία; Μπορούν να αντιδράσουν;  Μπορούν να σωθούν; Θέλουν; Νέε ΑΔΑΜ και νεάνιδα νέα ΕΥΑ σε εσένα απόκειται η ευτυχία σου, μα και η δυστυχία σου. Σκέψου με ευθύνη. 

Αυτά τα ολίγα φίλε μου.

 

ΣΚΈΨΕΙΣ.

ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ,

ή  ΒΟ[υ]ΛΕΥΤΙΚΉ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ.  Είναι του τάξε τα πάντα και τίποτε μην δώσεις.

Το ΚΌΜΜΑ ΕΠΆΝΩ από την  ΕΛΛΆΔΑ. Ελάχιστες φορές από κάποιες ελάχιστες φωνές ακούς  το: η Ελλάς, η Πατρίς, ή Ελληνική κυβέρνηση. 

   Κάποια συνθήματα γράφουν: να πεθάνουν  η Θρησκεία και η Πατρίς να ζήσουμε εμείς!!!

    Αντίθετα ακούς εδώ και πενήντα χρόνια πολλές φορές από πολλές δουλικές  φωνές: η πολιτεία, η χώρα, η κυβέρνηση του Πασόκ, της Ν, Δ, του Σύριζα, [να μείνει το κόμμα και να χαθεί η Ελλάδα] όπως και το: συμπολίτες-συμπολίτισσες, το σύντροφοι και συντρόφισσες.  

   Τα πάντα διανύουν περίοδο παρακμής. Μεταξύ σοβαρού και αστείου πριν πολλά χρόνια κυκλοφορούσε κομματικά ο εξής διάλογος κομματικού παράγοντα και πολιτών: Άνδρες τραγοσκυλείς και θεραπόγονοι [λέξεις άγνωστες στις νέες γενιές] θα σας φτιάξω σχολείο, δεν έχουμε παιδιά, θα σας φέρω και παιδιά, θα σας φτιάξω γεφύρι, δεν έχουμε ρέμα-ποτάμι δηλαδή, θα σας φέρω και ποτάμι κλπ παρόμοια,  στο τέλος δε, τους αποχαιρέτησε με τα εξής: φιλώ τους πέντε μου δακτύλους και [μουντζώνοντάς τους] σας αποχαιρετώ. Εκείνοι δε, χειροκροτούσαν. 

  Σήμερα αυτά σε μεγάλο βαθμό επαληθεύτηκαν. Έφτιαξαν σχολεία.  Στο δεν έχουμε παιδιά, μας έφεραν λαθρομετανάστες. Μας έφτιαξαν γέφυρες, μας έφεραν γεωτρήσεις, και τεχνητές λίμνες με άφθονο νερό.  Λέτε να ήταν προφητικά εκείνα τα εφευρημένα από το λαό λόγια; έστω και αστεία, τα νομίζαμε μάλλον για όχλους και γελοία, το αποτέλεσμα όμως είναι σοβαρό. Το σύστημα θέλει κομματικοποιημένους και όχι πολιτικοποιημένους. Όλοι θυμούνται το έργο με τον Λάμπρο Κωσταντάρα που ως Υπουργός ρωτούσε τον Διονύση Παπαγιανόπουλο ως υπάλληλο: τι δουλειά κάνεις; είμαι του κόμματος, πως ζεις; είμαι του κόμματος, το σπίτι σου με τι το έφτιαξες; μα σας είπα είμαι του κόμματος !!!! Το βλέπουν αυτό το έργο οι Έλληνες ακόμη και σήμερα και σκάνε στα γέλια!!!! Είναι όντος για γέλια;

ΕΠΙΛΟΓΉ ΑΝΘΡΏΠΩΝ ΔΙΕΦΘΑΡΜΈΝΩΝ για υψηλά αξιώματα. Σήμερα όσο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα γνωρίζεις είτε είναι πολιτικά, είτε θρησκευτικά, είτε οικονομικά κλπ, οι οποίοι [δήθεν] αναλώνονται [φυλάσσουν Θερμοπύλες όπως λένε] και εννοείται υπηρετούν [όχι βέβαια με το αζημίωτο, αυτό ξεπεράστηκε, αλλά με το αρπακτικό] τους κοινωνικούς θεσμούς,  τόσο απελπίζεσαι και απογοητεύεσαι.  Ο διεφθαρμένος διαφθείρει τον χώρο μέσα στον οποίο κινείται, καθώς  και με ότι καταπιάνεται. Δεν μπορεί ο άνθρωπος, δεν τόχει, πως να το κάνουμε. Δυστυχώς αυτόν τον ξαναστήνουμε στην ίδια προηγούμενη θέση μάλλον και ανώτερη. Πολλούς τέτοιους τους τίμησαν με  αγάλματα, με ονομασίες οδών και λεωφόρων, με Ιδρύματα στο όνομά τους κλπ, επί πλέον δε να μείνουν  στην Ελληνική ιστορία!!!

ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ ΕΞΑΡΤΗΜΈΝΗ. Διά τούτο την έχουν δέσει τα μάτια προκειμένου να την σέρνουν όπως ακριβώς έναν τυφλόν. Πρώτον την δικαιοσύνη δεν την εμπιστεύονται οι ίδιοι οι δικαστές με το να λέγουν: κάτι θα κάνουμε, όλα πιθανά, όλα γίνονται, έλα και βλέπουμε, δηλαδή επειδή η δικαιοσύνη είναι τυφλή θα την οδηγήσουμε εμείς που βλέπουμε, άρα θα την πάμε εκεί που εμείς θέλουμε, απλά πράγματα. Παλιά ένας κόκορας, ένας λαγός, πέντε πέρδικες, ένα αρνάκι κλπ, ήταν σε θέση να ανατρέψουν οτιδήποτε που αφορούσε την δικαιοσύνη.  Η ζυγαριά που κρατά στα χέρια της η Δικαιοσύνη, είναι σε ισορροπία που φανερώνει ότι, ως τυφλή που είναι δεν την εμπιστεύεται κανένας, διότι οι δύο δίσκοι δεν έχουν επάνω κανένα αδίκημα ο ένας, καθώς ούτε ποινή ο άλλος δίσκος. Το ότι είναι σε ισορροπία οι δίσκοι, αυτό δεν σημαίνει ότι απονέμει το δίκαιο, μάλλον κατά το λεγόμενο, κόλλησε η βελόνα. Το διανέμει βέβαια όπως την υποδεικνύουν οι κηδεμόνες της ως τυφλή που είναι.  Μήπως θα έπρεπε να κρατά για παράδειγμα ξίφος, ή μαχαίρι, ή νυστέρι, ή κάτι ανάλογο, που αποκαθιστά, καθαρίζει και αποβάλλει, ότι το σκάρτο, αυτό  θα ήταν πιο ταιριαστό.

Η δικαιοσύνη είναι σαν τον τυφλό που τον εκμεταλλεύεται κάποιος που τον κατασκεύασε και τον διατηρεί τυφλό. 

ΑΦΕΛΛΗΝΊΖΕΙ τους ΈΛΛΗΝΕΣ. Παλιά τους έστελνε εξορία όπως τους: Πυθαγόρα, Αριστείδη, Θεμιστοκλή, Αισχύλο, Αναξαγόρα, Ηρόδοτο, Ικτίνο, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Αλκιβιάδη, Θουκυδίδη, Αριστοφάνη, Πλάτωνα Ισοκράτη.

Εις θάνατον τους: Σωκράτη, Δημοσθένη. 

Εις την φυλακή τους: Φειδία, Μιλτιάδη. 

Σε παραίτηση: τον Περικλή. 

Εδώ και διακόσια χρόνια η Ελλάδα φαίνεται ότι δεν συμπαθεί τους Έλληνες. 

ΚΈΝΤΡΟ ΔΙΕΡΧΟΜΈΝΩΝ. Όλοι οι παγκόσμιοι πειρατές [όπως Σιωνιστές Εβραίοι, Ευρωπαίοι, Αμερικάνοι, Κινέζοι κ, α,] προσπαθούν να κατασκευάσουν στην Ελλάδα το ορμητηριό τους.

ΔΕΝ ΔΙΕΚΔΙΚΕΊ τίποτα από τις χαμένες Πατρίδες, διότι κάποτε τις εγκατέλειψε ή τις πώλησε. Όλοι όμως διεκδικούν από την Ελλάδα και όντος κάτι παίρνουν.

ΧΑΡΊΖΕΙ ΕΔΆΦΗ, ΘΆΛΑΣΣΑ και Υποθαλάσσιο Πλούτο,  εντελώς δωρεάν στους γειτόνους.

ΑΠΕΜΠΌΛΗΣΕ το όνομα ΈΛΛΗΝ και ΕΛΛΆΣ, [κυκλοφορούμε με διπλό όνομα, ένα μέσα ΕΛΛΑΔΑ και ένα έξω, ΓΚΡΙΣ, λες και είμαστε απατεώνες!!!]  τον Ελληνοχριστιανικό Πολιτισμό καθώς και την Ορθόδοξη Πίστη.

Μας έκαναν Ευρωπαίους [το σύνθημα ήταν κάποτε: ανήκομεν εις την Δύση, εκεί μας οδήγησαν τα Ελληνικά κόμματα και όχι οι ξένοι] και μαζί με εκείνους κατεδαφίζουμε σήμερα  με τα χέρια μας τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό.

Μας θέλουν και μας έκαναν κομματικοποιημένους [με ταυτότητα !!!] και όχι πολιτικοποιημένους.

Δυστυχώς οι Κηδεμόνες του Ελληνισμού προωθούν για κυβερνήτη αυτόν που  θα υπογράψει και θα κάνει τις περισσότερες παραχωρήσεις - προδοσίες εις βάρος της Ελλάδος. Κάποιες φιλότιμες προσπάθειες αγνών πατριωτών κατά καιρούς δεν φτάνουν.

Οι προδοσίες και όποιες παραχωρήσεις, πωλήσεις, κάθε τι Ελληνικού,  είναι με το πρόγραμμα της μειοδοτικής δημοπρασίας και όχι της πλειοδοτικής δημοπρασίας !!! δηλαδή όποιος δώσει τα ολιγότερα !!!!, θα πάρει περισσότερα, οι δε πλειοδοτούντες αποκλείονται από την αγορά!!! αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο. 

Αυτό το φαινόμενο γίνεται από την δολοφονία του Ιωάννου  Καποδίστρια μέχρι, και κάθε μελλοντικού αύριο, το οποίο αν θέλεις νεο Έλληνα θα έχει τέλος.

 

      Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι. Κατά Μάρκον β' 14-17.

 Ευαγγέλιο της Τρίτης Κυριακής των Νηστειών.

   Εδώ που βρίσκεσαι αδελφέ, εννοώ στην κατάσταση ποιότητας ζωής, είσαι σίγουρος ότι το αποτέλεσμα ήταν και είναι όλο δική σου θέληση; Μήπως ακολουθείς θελήματα άλλων; του κόσμου, της μόδας,  της ρουτίνας κλπ,  και γεμίζεις την ώρα σου, την ημέρα σου την ζωή σου, με τα λανθασμένα θέλω του άλλου. Λέγει ο λαός: τα ήθελες και τα έπαθες, είσαι σίγουρος το θέλεις; δεν είμαι σίγουρος αν το θέλω, τι να κάνω; = τι να θελήσω; άλλο σκέφτομαι άλλο θέλω, ρωτάμε πολλές φορές άλλους, δηλαδή εσύ τι γνώμη έχεις, το δικό σου θέλημα  να θελήσω και εγώ, έκανες το δικό σου θέλημα λέμε σε άλλον, όπως περί αγορών, επιλογών, αποφάσεων, δεν με ρώτησες,  κλπ. Που θέλεις να πάμε διακοπές, τι φαγητό σου αρέσει=θέλεις, θα ήθελες να πάμε για έναν καφέ κλπ στις καθημερινές σχέσεις μας. 

   Το θέλω αρχικά είναι ιδέα, μετά σκέψη, επιθυμία, επιλογή απόφαση και μετά γίνεται η πραγματοποίηση και συμμετοχή στην πράξη.  Βέβαια είναι πολλά τα θέλω και τα θελήματα.    

   Ποιανού θέλημα θα ακούσεις και θα κάνεις πράξη; Πόσους θα ρωτήσεις; πολλούς ή κανέναν ή τον εαυτό σου μόνο. Εμείς οι άνθρωποι όσο δικοί σου και να είμαστε θα θέλαμε να θελήσεις και εσύ ότι θέλουμε και εμείς. Έτσι θα σου απαντήσουμε αν μας ρωτήσεις. 

   Εσύ όμως ξέρεις ότι σου απαντάμε με το δικό μας θέλημα. Το δικό σου θέλημα δεν εγγυάται αυτό που κατά βάση θέλεις. Το θέλημα του άλλου ούτε αυτό είναι εγγύηση, διότι ο κάθε ένας έχει το δικό του θέλημα. Υπάρχουν πολλές διαφορές στα θελήματα των ανθρώπων. 

   Οι άνθρωποι έχουν την γνώμη ότι κάνουν αυτό που θέλουν.  Είναι όμως έτσι; Θέλουν και κάνουν πράξη αυτό που τους έχει δοθεί, ότι και να είναι. Υπάρχει ένας αριθμός θελημάτων-θελήσεων που επιλέγουμε ότι είναι αρεστό στα πάθη μας, πχ, η αίσθηση της  γεύση   μου επέβαλε να θέλω το γλυκό, η ακοή το άλφα είδος μουσικής, κλπ. Θέλεις κάτι ή οτιδήποτε που στο μέλλον άμεσο ή απώτερο μέλλον θα σου είναι αρεστό, ευχάριστο και ευτυχές. 

   Το θέλω σε οδηγεί να ακολουθήσεις, δρομολογήσεις, υλοποιήσεις, να μετέχεις σε πρόγραμμα, πορεία, κατάσταση κλπ. Να ακολουθήσεις μετά από αυτό που προηγείται από εσένα. Εδώ πρέπει να κάνεις κάποιο συμβιβασμό, υποχώρηση, πότε μερική άρνηση του δικού σου θέλω, και πότε ολική παραχώρηση στο θέλω κάποιου άλλου. Ποτέ δεν υπάρχει ένα θέλω μέσα μας, αλλά από δύο και πάνω. Άλλο θέλω έχω στη θεωρία και συμφωνώ, και άλλο θέλω κάνω στην πράξη.

   Το μικρό παιδί είναι αφημένο στο θέλημα της μητέρας ολικά και όχι επιλεκτικά. Παλαιότερα οι νέοι άνδρες ή κοπέλες ακολουθούσαν το θέλημα των γονιών τους. Η ζωή ή συμπεριφορά, το παράδειγμα και η δαπάνη-θυσία στην πορεία  της ζωής έπειθαν τους νεώτερους στο να αντιγράφουν τα θελήματα των γονέων ή διδασκάλων και τα έκαναν πράξη. 

   Το κλειδί είναι το θέλω. 1] όποιος θέλει, δεν βιάζει κανέναν ο Θεός μας, μας αφήνει ελεύθερους να επιλέγουμε,  2] με ακολουθεί από πίσω δεύτερος, διότι ο Θεός δεν μας θέλει ούτε δίπλα του ως συνεργάτες του [δεν το αξίζουμε], ούτε μπροστά του μας θέλει για οδηγούς, [αν είναι δυνατόν] αλλά οπίσω του. 3] να αρνηθούμε [από ταπείνωση] το δικό μας θέλημα-εγώ. 4] να αναλάβουμε [καθήκοντα και ευθύνες] και εμείς τον σταυρό στη ζωή μας, και να πορευτούμε [ακολουθώντας] τον δρόμο της ζωής τον αληθινό που οδηγεί στην σίγουρη, απόλυτη, καθώς και εγγυημένη αιώνια ευτυχία, υπογραμμένη με το ίδιο το αίμα του Χριστού.     

   Έχουμε δύο φορές στο Ευαγγέλιο τη λέξη ακολουθία [ακολουθείν και ακολουθήτω] η πρώτη λέξη  είναι στη θεωρία και η δεύτερη λέξη είναι στην πρακτική πλευρά. 

   Απέναντι στο θέλω έρχεται βοηθητικά το πρέπει. Μπορεί να κάνεις ότι θέλεις λέγει και η Γραφή, αλλά πρέπει; ακόμη και αν σε συμφέρουν πρέπει;  Το θέλω ως έρευνα μας δοκιμάζει, το πρέπει είναι εμπειρία.   Θέλω και πρέπει πηγαίνουν μαζί στη ζωή μας. 

   Εσύ μην μένεις στα παραπάνω διότι είναι λίγα και φτωχά. Όχι, προχώρα παρακάτω να μάθεις περισσότερα προκειμένου να ωφεληθείς. 

   Για θυμήσου πόσα θέλω στη ζωή, σου επέφεραν  μεγάλες ζημιές, διότι δεν έπρεπε   και  μάλιστα     α ν ε π α ν ό ρ θ ω τ  ε ς.  Αμήν λέγω.

 

 ΑΓΩΓΉ   ΜΗΔΈΝ.

   Όσοι σπουδάζουν τα λεγόμενα θρησκευτικά ή χριστιανικά ή θεολογικά ή εκκλησιαστικά γράμματα έχουν μάθει ότι ο Θεός, ο Χριστός, η ο Τριαδικός Θεός είναι Παιδαγωγός. Όλες οι ιερές Γραφές σκοπό έχουν να παιδαγωγήσουν τον άνθρωπο, ώστε ο άνθρωπος να είναι σε πλήρη συμφωνία, και αρμονία με τον ίδιο τον άνθρωπο. Εννοείται ότι πρωτεύον είναι να είναι σε συμφωνία με το Θεό.        

   Πρώτα όμως ο άνθρωπος πρέπει να αποδεχτεί τον νόμο του Θεού που τον εκφράζουν οι Γραφές. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος το Θεό.  Από τη Γραφή γνωρίζουμε ότι Ένας είναι ο παιδαγωγός. Ένας είναι ο Καθηγητής και ο Διδάσκαλος, δηλαδή ο Χριστός. Οι καλούμενοι καθηγητές του κόσμου [οι γιατροί του κόσμου ας δεχτούμε ότι κάτι προσφέρουν] σήμερα δεν αποδέχονται  τον Ένα και Μοναδικό Καθηγητή, αλλά μάλλον τον έχουν απορρίψει.

   Όλοι έχουν χρέος [προκειμένου να ωφελήσουν τον κόσμο] να υποταχτούν ως εθελοντές, στο  παιδαγωγικό του σύστημα και να τηρηθεί το πρόγραμμά του προκειμένου να καρπωθούν τις όποιες απολαβές και τα οφέλη σε ετούτη τη ζωή, μα και στην άλλη. Έχει πολλά μαθήματα αγωγής η Σχολή του Θεού όπως, το μάθημα της Αγάπης, της Πίστεως, της Ταπείνωσης, της Υπομονής, της Ελπίδας, της Μετάνοιας,  καθώς των αρετών, των αξιών και πάρα πολλά άλλα. Όλα τα δίδακτρα, οι ώρες διδασκαλίας κλπ, προσφέρονται δωρεάν.  Από τα πολλά, έχει και ένα μάθημα που το λέγουν Μετάνοια [εσωτερική διεργασία] και στην εκδήλωσή [εξωτερίκευση] του  συγχώρηση. Να εξηγήσουμε ότι τα μαθήματα αυτά δεν έχουν σχέση με την φύση, τις τέχνες κλπ, αλλά μόνο με τον άνθρωπο και ειδικά την ψυχή, το πνεύμα, το νου, τις αισθήσεις, τα συναισθήματα κλπ, για την ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων, καθώς και με το Θεό.

    Όπως ο καλός μαθητής, ή σπουδαστής, ή φοιτητής, εμπεδώνει την επιστήμη, ή την τέχνη που σπουδάζει ή θεωρητική είναι, ή πρακτική, έτσι και ο καλός χριστιανός πρέπει να εμπεδώσει αυτό το μάθημα της συγχώρησης, να γίνει ειδικός, ώστε να το μεταδώσει με το παράδειγμά του στην καθημερινότητα  στους συνανθρώπους του, που πιθανόν να το αγνοούν, ή στις άλλες γενιές, στους βιολογικούς απογόνους του κλπ, να το μιμηθούν και να το αντιγράψουν.  Όλα τα μαθήματα καθώς όλοι γνωρίζουμε έχουν τον θεωρητικό και τον πρακτικό κύκλο. 

   Η Εκκλησία του Χριστού αφού προηγήθηκε η θεωρητική ολοκλήρωση του μαθήματος στην Μετάνοια και την Συγχώρηση, μας το περνάει έπειτα και στην πρακτική ας πούμε εξάσκηση.  Αυτή τη μέθοδο, η εκκλησία την επαναλαμβάνει σαν άσκηση ετοιμότητας κάθε χρόνο. Διά να μην το ξεχάσουν οι μεγαλύτεροι, αλλά να το μαθαίνουν και οι νεώτεροι χριστιανοί στην πράξη. 

   Στα πνευματικά οι  νεώτεροι χριστιανοί ξεχνούν εύκολα, χαλαρώνουν, αδιαφορούν κλπ, ενώ σε  οτιδήποτε αφορά υλικό μέρος έχουν μεγάλη ικανότητα μνήμης κλπ. Η άσκηση ετοιμότητας συγχώρησης γίνεται κάθε χρόνο την Μεγάλη Τεσσαρακοστή,  την Κυριακή της Τυρινής ή τυροφάγου, καθώς και τις επόμενες πέντε Κυριακές [Α, Β, Γ, Δ, Ε, νηστειών] στον εσπερινό της Αγάπης ή της Συγχώρησης όπως λέγεται. 

   Πάμε παρακάτω. Στον άνθρωπο έχει δοθεί η γνώση του καλού και του κακού. Το πρώτο έχει μέσα περιεχόμενο ή γέμιση, όλες τις αρετές ιδίως την Ταπείνωση. Στην  ενσάρκωση του Χριστού, μία εικόνα την επιγράφουμε Άκρα Ταπείνωση, που [η ταπείνωση] όσο ακραία λειτουργεί και εκφράζεται, τόσο ωφέλιμη είναι. Το δεύτερο [το κακό] ο διάβολος το μετάλλαξε σε Υπερηφάνεια ή Εγωϊσμό [είναι ένα πάθος ακραίως εξειδικευμένο] όπως πιο εύκολα το αναφέρουμε στις συζητήσεις. Στην δεύτερη περίπτωση όσο πιο ακραία συμπεριφέρεται ο άνθρωπος, τόσο βλαπτικός γίνεται, και για τον εαυτό του, και για τους άλλους. Σήμερα σε όλους είναι γνωστό η κόκκινες γραμμές. Το κακό πρέπει να το θεωρήσουμε  κόκκινο [που ακολουθεί το αποτέλεσμα] και γραμμή που αν πλησιάσουμε [λόγω της  κόκκινης φλόγας που παράγει οποιαδήποτε καύση] θα καούμε.

   Πάμε παρακάτω. Ο χριστιανός σε μεγάλο ποσοστό σήμερα είναι, επιλεκτικά, μάλλον βολευτικά,  ταπεινός στα λόγια, υποκριτής,  και φοβερά εγωϊστής. Η ενημέρωση περί της συγχώρησης, η παράκληση, η σύσταση, η εντολή, του νόμου του Θεού έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα. Γνωρίζουμε ιστορικά ότι υπάρχουν πρότυπα και παραδείγματα ανθρώπων σαν τον καθένα μας, συγχώρησης αρχής γενομένης από τον Χριστό, τους Αποστόλους και τους Αγίους  στην ιστορία του Χριστιανισμού. Η Σχολή του Θεού έχει πολλές πρωτοτυπίες μάθησης και διδασκαλίας.  Ταυτόχρονα είσαι μαθητής, είσαι και βοηθός καθηγητής. Σε ότι ανώτερο [ενώπιον του Θεού Πατέρα και καθηγητού] είσαι μαθητής, σε ότι κατώτερο [ενώπιον νεωτέρου, άπειρου κλπ] είσαι καθηγητής. Είναι σαν μία παγκόσμια παράσταση με διαρκεί εναλλαγή των δύο αυτών ρόλων, και ανδρών και γυναικών. Ο μοναχός στο Μοναστήρι περνά από πολλά διακονήματα και εξειδικεύεται [ας πούμε] σε πολλούς ρόλους.  Το παιδαγωγικό πρόγραμμα [της εκκλησίας] επιμένει να σε   ενημερώσει, ώστε να εμπεδώσεις, να συνηθίσεις, να αποκτήσεις ευλογημένες συνήθειες, ώστε κάποτε να καταλάβεις το πνευματικό σου συμφέρον, καθώς και το κοινωνικό κλπ, διότι η τριβή μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων τους φθείρει περισσότερο ή λιγότερο όλους, ανάλογα με τη συμμετοχή τους. 

   Κάθε ημέρα στη ζωή μας προσθαφαιρούμε γνωστούς, φίλους, αντιπάλους, εχθρούς κλπ.  Αυτό συμβαίνει ή εν γνώση μας ή εν αγνοία μας. Πολλές φορές ένα απλό συγγνώμην είναι αρκετό να μας επαναφέρει από την αταξία στην τάξη, στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Είναι πάντως αναγνώριση λάθους, επιπολαιότητας, ανευθυνότητας κλπ. Η αιτία είναι τα πάθη που φωλιάζουν μέσα μας. Η Ταπείνωση ή ο Εγωϊσμός θα επικρατήσει μέσα μας;

   Επιβάλλεται συμμετοχή  και αρχή στο πρόγραμμα της ταπείνωσης πρακτικά. Διότι κάποιο πάθος διατάραξε την ισορροπία  στην καθημερινή συμπεριφορά μας και στην ψυχολογία μας. Επομένως χρειάζεται, μάλλον επιβάλλεται αποκατάσταση της ταραχής, και λύση του προβλήματος που δημιουργήθηκε στις σχέσεις των ανθρώπων. Πρέπει όμως φίλε μου, να αναγνωρίσεις τα λάθη σου και να τρέξεις στο ναό διά να αποκαταστήσης προσωπικά με τον πλησίον σου, την όποια διατάραξη της ισορροπίας στις σχέσεις σου. Ή εν γνώσει σου δημιούργησες κάποιο πρόβλημα [με τον κάθε πλησίον σου] ή εν αγνοία σου. Ο Χριστός είπε: αν έχεις κάτι κατά του αδελφού σου, ή αν εκείνος έχει κάτι εναντίον σου, να τρέξεις εσύ πρώτος να συμφιλιωθείς μαζί του, διά να επέλθει η ομαλή επικοινωνία στη ζωή σας, διότι θέλεις δεν θέλεις, σε ετούτη τη ζωή,  αυτός ο άνθρωπος δοκιμάζει εσένα, και εσύ δοκιμάζεις αυτόν. Διότι αν ο πλησίον σου δεν χωράει στην καρδιά σου, τότε ούτε ο Θεός έχει τόπο μέσα σου.  

   Παρακάτω δεν έχει, το επόμενο είναι [δική σου ευθύνη] και πρέπει να σηκωθείς να πας στην εκκλησία  να συγχωρήσεις για να συγχωρηθείς με τους ανθρώπους που καθημερινά συναναστρέφεσαι διότι ή εσύ   βλάπτεις αυτούς, ή αυτοί βλάπτουν εσένα. Στη ζωή μας πολλές συναλλαγές [ιδίως άδικες] κάνουμε στη ζωή μας με τους ανθρώπους οι οποίες μας βλάπτουν. Χρειάζεται άμεση αποκατάσταση και επιστροφή στο καλό παρελθόν. 

   Με αυτούς ήσουνα χθες, με αυτούς είσαι σήμερα, με αυτούς θα είσαι αύριο και κάθε επόμενη ημέρα, και κάθε επόμενο χρόνο, και όσο θα είμαστε ζωντανοί εδώ στη γη. Αυτό  είναι επιτακτική κατανόηση και ανάγκη όλων μας. Δεν υπάρχει ανθρώπινο παρακάτω αδελφέ. Στο κάθε παρακάτω θα είναι πάντα παρών η Χάρις του Θεού, Αμήν. Εσύ έχεις χρέος να ακολουθείς. 

 

 ΤΑ  ΓΑΡ  ΟΨΩΝΙΑ  ΤΗΣ  ΑΜΑΡΤΙΑΣ   ΘΑΝΑΤΟΣ , ΤΟ  ΔΕ  ΧΑΡΙΣΜΑ  ΤΟΥ  ΘΕΟΥ  ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΟΣ,   ΕΝ  ΧΡΙΣΤΩ  ΙΗΣΟΥ ΤΩ  ΚΥΡΙΩ ΗΜΩΝ. [Ρωμαίους κεφ, ΣΤ' στίχος 23.

   Ερμηνεία: διότι ο μισθός, με τον οποίον η αμαρτία πληρώνει τους δούλους της, είναι θάνατος. Το δώρο δε που δίνει ο Θεός εις τους δούλους του, είναι η αιώνιος ζωή, την οποίαν επιτυγχάνομεν διά της ενώσεώς μας με τον Ιησούν Χριστόν.

   Η  αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν καμία σχέση με το Θεό. Πολλοί χριστιανοί επιρρίπτουν την ευθύνη και τον κάθε θάνατο στο Θεό. Τον θάνατο όμως τον προετοιμάζουν κάποιοι άνθρωποι για άλλους ανθρώπους, και καθόλου ο Θεός. Αυτούς μπορούμε να τους ονομάσουμε από ηθικής φονιάδες. 

   Σήμερα οι άνθρωποι δεν το αισθάνονται αυτό, διό και τα ατυχήματα και όποια ομαδικά και πολυάνθρωπα δυστυχήματα, αυξάνουν και μεγεθύνονται, όπως περασμένα γεγονότα,  τοπικοί πόλεμοι,  Μάτι, Τέμπη, Αεροπορικές ή Ναυτικές τραγωδίες ανά τον κόσμο κλπ. Ακόμη και για τις σεισμικές τραγωδίες εκατοντάδων ή και χιλιάδων ανθρώπων, η ευθύνες καταλογίζονται σε δούλους  ανθρώπους της αμαρτίας, με αποτέλεσμα τον θάνατο.  

   Εκτός εάν αναφερόμαστε στην αυτοκτονία, αλλά και εκεί υπάρχουν άνθρωποι που βοηθητικά είναι ηθικοί αυτουργοί και άρα ένοχοι ενώπιον του Θεού εις την ημέρα της Κρίσεως.

  Υπεύθυνοι διά τον βιολογικό θάνατο είναι οι άνθρωποι του σατανά [ο οποίος ήταν από αρχής της ιστορίας ανθρωποκτόνος] και όχι του Θεού.  Είναι αυτοί που τους έχουν κυριεύσει τα πάθη. Οι επιθυμία του κάθε σύγχρονου Έλληνα για δικό μου διορισμό, που δεν είμαι ειδικευμένος, έγινε σκοπός, και  εις βάρος ενός άλλου ειδικευμένου. Μία άνευ προηγουμένου αλληλοεξόντωση του άλλου. Ο Χριστός όμως είπε ότι: ο κάθε άλλος είναι ο εαυτός μου. 

    Όταν υπηρετείς όποιο πάθος, το οποίο μέσα στην κοινωνία είναι εργασία, έχει και τον ανάλογο μισθό του. Ο μισθός αυτός εισπράττεται μέσα στον  καιρό-χρόνο που ενώ [με τα μέσα που διαθέτει ο σύγχρονος άνθρωπος] θα έπρεπε όλα να τα βελτιώνει και να κλείνει πληγές, αντίθετα τις αυξάνει, στην τρέχουσα καθημερινότητα.

    Όταν υπάρχεις εν μέσω ανθρώπων και εργάζεσαι έχεις την ευθύνη και το καθήκον απέναντι στους συνανθρώπους σου. Σήμερα η εποχή που ζούμε, μέσω της παιδείας οι άνθρωποι, γαλουχήθηκαν αρνητικά, μονόπλευρα και με μόνο τα δικαιώματα και σχεδόν καθόλου το καθήκον, τις ευθύνες  και τις υποχρεώσεις.

    Η λέξη θυσία είναι άγνωστη στους νεοέλληνες παίδες.

   Γνωρίζεις βέβαια εδώ και 50 περίπου χρόνια τα συνθήματα και τις κινητοποιήσεις για τα δικαιώματα του μαθητή, των εργαζομένων στον κάθε θεσμό, της Γυναίκας, του μετανάστη, των νυχτόβιων επαγγελμάτων κλπ. Μηδέν κινητοποιήσεις για πνευματικά αγαθά και προϊόντα και απολαβές. Το κάθε λάθος ας το καταλάβουν επί τέλους εκείνοι που ακόμη διαθέτουν σκέψη και Νου, έχει άμεσο αντίκτυπο αργά ή γρήγορα, στην ευρύτερη κοινωνία που ζούμε. 

   Κανονικά δεν είναι τίποτε ατομικό, προσωπικό και ιδιωτικό λάθος.Τα λάθη όταν ξεχειλίσουν από τα άτομα   είναι  κοινωνικά, εθνικά, Ευρωπαϊκά,  και παγκόσμια. Ακόμη και εις βάρος της φύσεως, που  οδηγούν και αυτή την κτίση στο θάνατο, αλλά ο Θεός θα την ανακαινίσει στο βάθος του ιστορικού γίγνεσθαι.

   Στο χορό με πολλούς χορευτές δεν επιτρέπεται κανένα λάθος, το παραμικρό θα φανεί, θα κάνει ζημιά ας πούμε, σε όλους.  Στην εργασία ομάδος ανθρώπων το ίδιο συμβαίνει. Ποίος πταίει για την δολοφονία της Ελληνοχριστιανικής Παιδείας και Αγωγής; Η πολιτεία; η Εκκλησία; το Υπουργείο Παιδείας; η Οικογένεια; η τοπική κοινωνία; οι Μαθητές; ή οι Εκπαιδευτές;  ποίοι. Αυτό  ακριβώς συμβαίνει σε όλους του θεσμούς του Ελληνικού κράτους.  

   Στα αεροπλάνα το ίδιο. Στα πλοία το ίδιο. Παντού όπου δεν λειτουργεί άψογα ο συγχρονισμός, [που είναι αποτέλεσμα λόγω έλλειψης  καθήκοντος και ευθύνης, ενώ υλικοτεχνική υποδομή υπάρχει και είναι ανενεργή] ακόμα και σε ένα γήπεδο, σε έναν πολυσύχναστο δρόμο, ή σε μία πλατεία, σε ένα σχολείο, ή μία ειρηνική διαμαρτυρία κλπ [αν μεσολαβήσει κάποια ιδιοτέλεια, κέρδος, και όποιο όφελος, έξω βέβαια από τα όρια] ακολουθεί το κόστος που είναι θάνατος, με την μέθοδο, λίγο - λίγο, μικρότερος ή μεγαλύτερος, έχει όμως την σημασία του. 

   Η καταστροφή και όποια απώλεια, σταδιακά και αυξητικά  γενικεύεται. Οι καταστροφείς είναι από ένας μέχρι ολίγους και μικρό το ποσοστό. Η τάση για αμαρτία οδηγεί στην  καταστροφή και είναι ιός πολυδαίδαλος. Σήμερα και η βάση και η κορυφή στο ανθρώπινο, λειτουργεί καταστροφικά και όλοι σχεδόν  καταστρέφουν, η διαφορά είναι στην ποσότητα καταστροφής σε όλα τα επίπεδα, αρχής γενομένης από τον άνθρωπο που τον καταστρέφουν και πνευματικά.   Ενός λάθους [με μαθηματική ακρίβεια] μύρια κακά έπονται. Άρα το πρόβλημα δεν έγκειται στο περί λάθους. Η λέξη λάθος είναι πονηρό  εφεύρημα και δρομολογεί μελλοντικές διαδικασίες  και μεθοδεύσεις όποιας δυνατότητας για απαλλαγή και  αθώωση!!!.

   Τα λάθη πληρώνονται λέγει ο λαός μας.   

   Η κάθε εργασία πρέπει να έχει και το μισθό της, είτε στη φύση εργάζεσαι ή σε όποια επιστήμη ή στο εμπόριο, κλπ, έχεις όμως και τον ανάλογο μισθό ή όπως μπορούμε να το πούμε, τον αναμενόμενο αντί-μισθό. 

   Η αμαρτία είναι συνειδητή αξιολόγηση-επιλογή - απόφαση, μετατρεπόμενη  σε πράξη - έργο, μικρό ή μεγάλο.

   Αμαρτήματα [δηλαδή λάθη παραβάσεις αρχών και καθηκόντων] υπάρχουν και προσωπικά, και κοινωνικά. Και τα δύο αμαρτήματα  επεκτείνονται  και επιφέρουν καταστροφή, και υλική και πνευματική. 

   Ο διαπληκτισμός δύο ανθρώπων, σε οποιαδήποτε διαφωνία κλπ, οδηγεί σε διαταραχή των προσώπων με ακολουθία την σύγκρουση, την τριβή, την φθορά κλπ, δηλαδή θανάτωσε την όποια κοινωνική συνοχή, δηλαδή θάνατος πού όλο και αυξάνει. 

   Η  διαπλοκή στις τέχνες, στην επιστήμη, στην οικονομία, σε όλους τους θεσμούς, στην εύρεση εργασίας, στους διορισμούς, κλπ, καθώς κάποιοι θυμούνται το: ο κάθε  ανεύθυνος στην κάθε υπεύθυνη θέση.

   Δούλοι είναι πάντες οι εργαζόμενοι, σε όποια υπηρεσία. Εγίναμε [δυστυχώς] όλοι σχεδόν δούλοι, 1] της φιλο-δοξίας, [αγαπάμε δόξες και τιμές] 2] της φιλ-αργυρίας, [αγαπάμε την απόκτηση υλικών αγαθών] και 3] της φιλ-ηδονίας [αγαπάμε τις απολαύσεις]. Προκειμένου να καρποθούμε, να χαρούμε και να απολαύσουμε την προσωρινή και εφήμερη καθημερινότητα απεμπολήσαμε, Αρχές και Αξίες. Επιλέξαμε ότι το αντίθετο, καταπατήσαμε ότι το κοινωνικό και  πνευματικό κατείχαμε ως χριστιανοί [τουλάχιστον έτσι δηλώνουν όλοι τους σχεδόν εκτός ολίγων, χωρίς ντροπή και φιλότιμο] και οδηγούμαστε από μόνοι μας [αυτο-καταστρεφόμενοι με μία λέξη] στον θάνατο.     

   Η ποιότητα της κάθε εργασίας σε συνεργασία και αλληλοσυμπλήρωση στην κοινωνικότητα είναι σε μέγιστο βαθμό μειωμένη και οδηγεί  στον κοινωνικό, σωματικό και πνευματικό  θάνατο. Η δε πνευματική αξιοποίηση των Αρετών στην πράξη οδηγεί στην αθανασία. Μέση κατάσταση δεν υπάρχει. 

Το κείμενο προσφέρει χώρο  για σκέψεις και συμπλήρωση. Αμήν.

 

 ΟΡΘΌΔΟΞΟΙ   ΓΚΡΕΜΊΣΤΕ   ΤΑ   ΗΣΥΧΑΣΤΉΡΙΑ !!!!!!! προκειμένου [εκεί εξέπεσαν οι  δήθεν υπερασπιστές και φύλακες της ορθοδοξίας]  να σας μείνει το οικόπεδο,  και φτιάξτε καλύβες να μένετε, σαν αυτές όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι πρόγονοί μας άλλων αιώνων. Η κυβέρνηση Τσίπρα Καμμένου [το διαβάσαμε στο περιοδικό [ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ {εκ της εφημερίδος Στύλος Ορθοδοξίας μήνας Ιαν. αρ. φ. 250. σελ. 1, 4, 5,} τεύχος 148 του 2023] ψήφισε τροποποίηση του νόμου του 1939, που τα ησυχαστήρια είχαν το αυτοδιοίκητο. Ο νόμος αυτός   κατάργησε το Ιδιωτικό και το αυτοδιοίκητο των Ησυχαστηρίων !!!. Όσοι επομένως σκέπτονται να δημιουργήσουν ησυχαστήριο μάλλον θα πρέπει να το ξεχάσουν. Δεν θα είναι δικό τους. Θα είναι της τοπικής Μητροπόλεως, της κρατικής εκκλησίας της Ελλάδος και όχι του Χριστού. Το αναφέρουμε όχι για να σκανδαλίσουμε, αλλά για να προβληματίσουμε τους  από καρδιάς πιστούς, και όχι τους άλλους οι οποίοι έχουν χάσει το όριο μεταξύ σκανδαλισμού και προβληματισμού.  

 Η   ΑΛΗΘΙΝΉ    ΆΜΠΕΛΟΣ = ΕΚΚΛΗΣΊΑ

  ΟΛΙΓΑ, Από το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της παρασκευής της πρώτης εβδομάδας των νηστειών-της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Ιωάννου   Κεφ, 15 στίχοι 1 - 7. 

    Εγώ ειμί η Άμπελος η Αληθινή και πατήρ μου ο Γεωργός  εστι.  Εμείς τα κλήματα. ......... . Ένα Αμπέλι υπάρχει. Μία εκκλησία. Μία αλήθεια. Ένας Θεός. Ένας Χριστός. Μία πίστις. Μία διά του Χριστού σωτηρία. Λέγουν οι οικουμενιστές ότι, υπάρχουν και άλλοι δρόμοι σωτηρίας. Ο Χριστός είπε : εγώ ειμί η οδός η αλήθεια και η ζωή.  Μας λέγουν διά πολλές πίστες, πολλούς θεούς, πολλές εκκλησίες, πολλές αλήθειες,  πολλούς τρόπους σωτηρίας, εγώ πιστεύω με τον δικό μου τρόπο λέγει ο κάθε ένας. 

   Οι Παπικοί λέγουν ότι αυτοί έχουν την αλήθεια, Οι Προτεστάντες λέγουν ότι αυτοί έχουν την αλήθεια, Οι Μουσουλμάνοι το ίδιο, Οι Ιεχωβάδες το ίδιο, Οι Ιουδαίοι το ίδιο, Οι Βουδιστές και οι άλλες θρησκείες λέγουν όλοι ότι, αυτοί έχουν την αλήθεια, ότι αυτοί είναι που οδηγούν τον άνθρωπο στο Θεό [όπως αυτοί τον πιστεύουν], άλλοι στην μετενσάρκωση κλπ.

    Αυτές τις θεωρίες τις δέχονται σαν  νόμιμο,  και αληθινό. Όλοι γνωρίζουμε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, που σημαίνει πλήθος, δηλαδή πολλών  εκκλησιών. Όπως είναι οι Συνεταιρισμοί ας πούμε. Ένωση Ενωμένων Εθνών = ΟΗΕ.  Ένωση Σοβιετικών Δημοκρατιών, Ένωση Αμερικανικών πολιτειών, Ένωση Ευρωπαϊκών κρατών,  Αφρικανικών, Ασιατικών, Αραβικών κλπ. 

   Ας δούμε το θέμα ιστορικά. Οι Ιουδαίοι δεν έχουν καν Χριστό. Οι Ιουδαίοι για Θεό έχουν τον Διάβολο.  Οι Μουσουλμάνοι μετά το 500 [έκτο αιώνα] γεννήθηκαν. Οι Παπικοί γεννήθηκαν το 1054. Οι Προτεστάντες γεννήθηκαν το 1519 με πρώτο το Λούθηρο. Οι Ιεχωβάδες γεννήθηκαν στην Αμερική περί το 1800. Οι ορθόδοξοι χριστιανοί γεννήθηκαν την ημέρα Τετάρτη βράδυ, στην αίθουσα του  Υπερώου, όπου ο Χριστός έφαγε για τελευταία φορά με τους μαθητές του και τους είπε: Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου και το, πίετε εξ' αυτού πάντες τούτο εστί το αίμα μου, τα οποία προσφέρει η Άμπελος, δηλαδή η Εκκλησία. Εκεί στο 33 έτος από Χριστού, είναι η αρχή της ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως, δηλαδή της Εκκλησίας του Χριστού.

   Απόδειξη  της αλήθειας της αληθινής πίστεως είναι η Ανάσταση του Χριστού και ο κενός-άδειος τάφος.

   Οι τάφοι των άλλων πίστεων είναι γεμάτοι οστά από τους ιδρυτές των. Δηλαδή όλα ανθρώπινα και φθαρτά.  Μπορεί για τον κόσμο να ήταν καλοί άνθρωποι. Έχει μεγάλη διαφορά ο καλός χριστιανός  από τον καλό άνθρωπο. Άνθρωποι είναι και οι δύο.  Ο καλός άνθρωπος είναι χωρίς Χριστό, ο καλός χριστιανός είναι με το Χριστό, αλλά επί πλέον και καλός άνθρωπος. 

   Οι καλοί άνθρωποι μόνο, δεν είναι κληρονόμοι της Βασιλείας του Θεού, διότι δεν αρκεί αυτό, διότι δεν έγινε μετάγγιση αίματος που είναι αποδεικτικό κληρονομικότητας.  Βασιλικό αίμα έχει, λέμε για τις εγκόσμιες Βασιλείες. Αίμα Χριστού λέμε στην θεία λειτουργία, άρα αδελφός Χριστού, [από το αίμα του Χριστού] άρα και κληρονόμος Θεού Πατρός. 

   Οι μαθητές στο όνομα του Χριστού και μόνο εποίουν τα θαύματα, και όχι σε όνομα ανθρώπου, ούτε στο δικό τους. Ούτε στο όνομα των αρχηγών των άλλων πίστεων γίνονται θαύματα, διότι ήταν άνθρωποι μόνο. Στο όνομα του Χριστού γινόταν,  γίνονται και θα γίνονται, όλα τα θαύματα των Αγίων, και της εκκλησίας του Χριστού. Όλα τα μυστήρια γίνονται στο όνομα του Πατρός, και του Υιού=Χριστού, και του Αγίου Πνεύματος.

   Οι άλλες πίστες έχουν ζωή μέχρι τον τάφο και εκεί παραμένουν. Δεν έχουν συνέχεια και μετοχή επί της άλλης ζωής, εδώ όλα για εκείνους τελείωσαν. 

   Ο άγγελος είπε στις γυναίκες: τί ζητάτε τον ζώντα μετά των νεκρών; ζητείτε Ιησούν τον Ναζωραίον;  σηκώθηκε = αναστήθηκε, δεν είναι εδώ, δέστε με τα μάτια σας, να ο τόπος που τον τοποθέτησαν. Αλλά πηγαίνετε και πέστε στους μαθητές του ότι, τους περιμένει  στη Γαλιλαία, εκεί θα τον δείτε. Διαβάστε, τα μετά την Ανάσταση, στην Καινή Διαθήκη,  εκεί είναι γραμμένα όλα.

   Σήμερα οι χριστιανοί, δεν σημαίνει ότι κάποιος που είναι βαπτισμένος χριστιανός, επειδή κοινώνησε πολλές φορές σώμα και αίμα Χριστού, είναι χριστιανός και άρα κληρονόμος, και άρα σε-σωσμένος. 

   Σήμερα οι χριστιανοί σε μεγάλο ποσοστό πιστεύουν μόνο στον θάνατο, επειδή τον οποίο αντιμετωπίζουν προσωπικά και μόνο, διότι όλοι θα πεθάνουν. Σταυρώνονται στη ζωή θέλουν δεν θέλουν. Πεθαίνουν θέλουν δεν θέλουν. Θα κριθούν θέλουν δεν θέλουν. Στην Ανάσταση όμως επίσης μεγάλο ποσοστό, δεν πιστεύουν, διότι λέγοντας και επηρεάζοντας πολλούς : Ποιος πήγε και ποιος γύρισε, Μη πιστεύεις στα παραμύθια,     αυτά τα λέγουν οι ρασοφόροι, τη δουλεία τους κάνουν, κλείνοντας τα μάτια τελειώνουν όλα, Εδώ είναι κόλαση, εδώ και παράδεισος λένε άλλοι, Με τα παραμύθια του Χριστού περάσαμε παραμυθένια ζωή είπε πριν αρκετά χρόνια κάποιος Δεσπότης!!!.

   Αυτή είναι η Άμπελος είπε ο Χριστός, [η εκκλησία Χριστού] και Αυτός είναι ο Γεωργός [Τριαδικός  Θεός]  εμείς τα κλήματα, φίλοι μου.   

ΑΜΗΝ.

 

 Η    ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉ     ΣΥΓΧΏΡΗΣΗ.

Ο άνθρωπος εν μέσω εγωϊσμού, ο οποίος διαιρεί, και ταπεινώσεως, η οποία ενώνει.

   Η Κυριακή της Τυρινής ή Τυροφάγου [εβδομάδα που τρώγουμε τυροκομικά] καθώς και κάθε Κυριακή  από τις πέντε, στον εσπερινό των Κυριακών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής,  η Ορθόδοξη Εκκλησία καλεί τους πιστούς να αλληλο-συγχωρηθούν. Η κάθε Ενορία-Κοινότητα των χριστιανών θέλουν δεν θέλουν συνυπάρχουν στον ίδιο τοπογραφικό χώρο. Η όποια χαρά η λύπη ή άλλο πρόβλημα στην καθημερινότητα βιώνεται από την πλειοψηφία των ενοριτών. Κοινότητα, κοινωνικότητα, κοινωνία, κοινοτάρχης, Δήμος, Εκκλησία κλπ, εννοούν συνύπαρξη προσώπων, στο αυτό φρόνημα και πνεύμα. 

    Οι Πατέρες παιδαγωγικά θέσπισαν στα μεγάλα πνευματικά γεγονότα [ιδίως για την συμμετοχή των χριστιανών  της Ανάστασης του Χριστού] να συνάζονται οι πιστοί στους εσπερινούς των πέντε Κυριακών να αλληλο-συγχωρούνται. Η κοινωνική τριβή μεταξύ των πιστών δημιουργεί την ανάλογη φθορά στη σχέση των χριστιανών η οποία χρειάζεται αποκατάσταση, που φέρνει την ανανέωση την αναπτέρωση την ελπίδα κλπ, για ομαλή συνέχεια στην κοινωνικότητα. Χωρίς αγωγή δεν είναι δυνατόν να σταθεί και να διατηρηθεί καμία κοινωνία ανθρώπων. Η όποια αλλαγή στο πρόγραμμα της αγωγής στο ηθικό μέρος, είναι εκ του πονηρού και βλάπτει τον ηθικό άνθρωπο.  Ψυχοβιολογικά ο άνθρωπος είναι ο ίδιος από Δημιουργίας, άρα δεν υπάρχει ανάγκη να αλλάζει η αγωγή περί ψυχής, ήθους, της φιλίας, των αρετών και αξιών, κλπ, διότι ο σεβασμός για παράδειγμα δεν δέχεται ανακαίνιση κλπ. 

    Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση επεμβαίνει και επιδρά δια επιβολής του εγωϊσμού στην αγωγή θα την αντικαταστήσει [μέσω του βιασμού] και θα την οδηγήσει προς την αντίθετη φορά, δηλαδή τον σεβασμό προς την ασέβεια,την πίστη προς την απιστία, την ταπείνωση προς την υπερηφάνεια κλπ. Η κάθε αγωγή προϋπήρχε της όποιας μεταρρύθμισης, άρα η κάθε αλλαγή αφετηρία έχει τη σκέψη, τη γνώμη, την θέληση, την απαίτηση και την επιβολή κλπ, κάποιου άλλου εγώ. 

   Άρα το αίτημα της εκκλησίας του Χριστού για συγχώρηση των χριστιανών μεταξύ των, έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα. Η συγχώρηση είναι χώρος που έχεις μέσα σου για να χωρέσει ο πλησίον σου όποιος και να είναι. Και εσύ να χωράς στον κάθε πλησίον σου, αλλά και ο άλλος να χωρά μέσα σε εσένα. Εσύ είσαι ο ένας και το συν είναι ο άλλος [που δεν είναι ξένος αλλά ο εαυτός σου] μέσα στο δικό σου χώρο, αν μπορείς να το καταλάβεις φίλε μου. Να συμπληρώνει ο ένας τα κενά του άλλου. Ο άνδρας συμπληρώνει την κάθε έλλειψη της γυναίκας, [διότι ο Γάμος είναι ταπείνωση] αλλά και η γυναίκα τα κενά του άνδρα. Έτσι έχουμε την ολοκλήρωση κλπ.  Έτσι οι δύο γίνονται ένα, η χαρά μία, η λύπη μία, το πρόβλημα του ενός [πόνος, ασθένεια,  αναπηρία, θάνατος, ατύχημα, χηρεία, ορφάνια κλπ, καθώς και όποια αντίστοιχη χαρά]  είναι όλων. Η ενότητα έχει αρχή την Αγία Τριάδα. Διά τον άνθρωπο και δη το χριστιανό έχει μεγάλη σημασία. Ενότητα χωρίς την συγχώρηση δεν είναι δυνατόν να διατηρηθεί ούτε άνθρωπος, [τρώγεται με τα ρούχα του λέγει ο λαός για κάποιον] ούτε ανδρόγυνο, ούτε οικογένεια, ούτε αδέλφια, ούτε συγγενείς, ούτε γειτονιά, ούτε χωριό-κοινότητα και ενορία. Έτσι κάπως η διαφωνία των ανθρώπων μιας χώρας ξεπερνά τα όρια και προεκτείνεται στα έθνη, διό και τρώγεται όλος ο κόσμος, και ατόμων και εθνών και ηπείρων.  Η ενότητα είναι αποτέλεσμα αγάπης, θυσίας, κατανόησης, στήριξης, σεβασμού, εμπιστοσύνης, αδελφοσύνης, κλπ.     

  Οι χριστιανοί έχουν δυσκολία από ότι φαίνεται στη συγχώρηση, και όχι μόνο σε αυτή, διότι οι συνεχείς παιδαγωγικές μεταρρυθμίσεις απομάκρυναν τον χριστιανό [με την ανοχή και συμφωνία της κρατούσης εκκλησίας] από την πηγή της αγωγής που είναι ο νόμος του Ευαγγελίου του Χριστού. Στην συγχώρηση το ποσοστό των χριστιανών που προσέρχεται είναι πολύ κάτω του 1%. Η πολιτεία επί παντός που είναι στο δικό της χώρο γνωρίζει τα ποσοστά επ' ακριβώς. Η Εκκλησία της Ελλάδος [αυτό είναι το όνομά της, Ελλάδος και όχι Χριστού] έχει παντελή άγνοια διότι αδιαφορεί εγκληματικά για τους χριστιανούς, ενώ στις εγκυκλίους τους ονομάζει «τέκνα αγαπητά»!!!. 

   Είναι κοινή διαπίστωση του ανθρώπου σήμερα,  η ζημιά που προξένησαν οι συνεχείς μεταρρυθμίσεις στην αγωγή. Ο δε άνθρωπος ακολουθεί εν γνώσει του την λεωφόρο πλέον, που με φωτεινές σημάνσεις προειδοποιεί ότι, οδηγεί τον άνθρωπο στην μη επιστροφή, στην αγωγή του νόμου του Θεού.  

   Ευχόμεθα έμπρακτη [και όχι στη θεωρία] μετάνοια των χριστιανών και επιστροφή στην αφετηρία της ζωής. Αμήν.