ΤΑ  ΓΑΡ  ΟΨΩΝΙΑ  ΤΗΣ  ΑΜΑΡΤΙΑΣ   ΘΑΝΑΤΟΣ , ΤΟ  ΔΕ  ΧΑΡΙΣΜΑ  ΤΟΥ  ΘΕΟΥ  ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΟΣ,   ΕΝ  ΧΡΙΣΤΩ  ΙΗΣΟΥ ΤΩ  ΚΥΡΙΩ ΗΜΩΝ. [Ρωμαίους κεφ, ΣΤ' στίχος 23.

   Ερμηνεία: διότι ο μισθός, με τον οποίον η αμαρτία πληρώνει τους δούλους της, είναι θάνατος. Το δώρο δε που δίνει ο Θεός εις τους δούλους του, είναι η αιώνιος ζωή, την οποίαν επιτυγχάνομεν διά της ενώσεώς μας με τον Ιησούν Χριστόν.

   Η  αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν καμία σχέση με το Θεό. Πολλοί χριστιανοί επιρρίπτουν την ευθύνη και τον κάθε θάνατο στο Θεό. Τον θάνατο όμως τον προετοιμάζουν κάποιοι άνθρωποι για άλλους ανθρώπους, και καθόλου ο Θεός. Αυτούς μπορούμε να τους ονομάσουμε από ηθικής φονιάδες. 

   Σήμερα οι άνθρωποι δεν το αισθάνονται αυτό, διό και τα ατυχήματα και όποια ομαδικά και πολυάνθρωπα δυστυχήματα, αυξάνουν και μεγεθύνονται, όπως περασμένα γεγονότα,  τοπικοί πόλεμοι,  Μάτι, Τέμπη, Αεροπορικές ή Ναυτικές τραγωδίες ανά τον κόσμο κλπ. Ακόμη και για τις σεισμικές τραγωδίες εκατοντάδων ή και χιλιάδων ανθρώπων, η ευθύνες καταλογίζονται σε δούλους  ανθρώπους της αμαρτίας, με αποτέλεσμα τον θάνατο.  

   Εκτός εάν αναφερόμαστε στην αυτοκτονία, αλλά και εκεί υπάρχουν άνθρωποι που βοηθητικά είναι ηθικοί αυτουργοί και άρα ένοχοι ενώπιον του Θεού εις την ημέρα της Κρίσεως.

  Υπεύθυνοι διά τον βιολογικό θάνατο είναι οι άνθρωποι του σατανά [ο οποίος ήταν από αρχής της ιστορίας ανθρωποκτόνος] και όχι του Θεού.  Είναι αυτοί που τους έχουν κυριεύσει τα πάθη. Οι επιθυμία του κάθε σύγχρονου Έλληνα για δικό μου διορισμό, που δεν είμαι ειδικευμένος, έγινε σκοπός, και  εις βάρος ενός άλλου ειδικευμένου. Μία άνευ προηγουμένου αλληλοεξόντωση του άλλου. Ο Χριστός όμως είπε ότι: ο κάθε άλλος είναι ο εαυτός μου. 

    Όταν υπηρετείς όποιο πάθος, το οποίο μέσα στην κοινωνία είναι εργασία, έχει και τον ανάλογο μισθό του. Ο μισθός αυτός εισπράττεται μέσα στον  καιρό-χρόνο που ενώ [με τα μέσα που διαθέτει ο σύγχρονος άνθρωπος] θα έπρεπε όλα να τα βελτιώνει και να κλείνει πληγές, αντίθετα τις αυξάνει, στην τρέχουσα καθημερινότητα.

    Όταν υπάρχεις εν μέσω ανθρώπων και εργάζεσαι έχεις την ευθύνη και το καθήκον απέναντι στους συνανθρώπους σου. Σήμερα η εποχή που ζούμε, μέσω της παιδείας οι άνθρωποι, γαλουχήθηκαν αρνητικά, μονόπλευρα και με μόνο τα δικαιώματα και σχεδόν καθόλου το καθήκον, τις ευθύνες  και τις υποχρεώσεις.

    Η λέξη θυσία είναι άγνωστη στους νεοέλληνες παίδες.

   Γνωρίζεις βέβαια εδώ και 50 περίπου χρόνια τα συνθήματα και τις κινητοποιήσεις για τα δικαιώματα του μαθητή, των εργαζομένων στον κάθε θεσμό, της Γυναίκας, του μετανάστη, των νυχτόβιων επαγγελμάτων κλπ. Μηδέν κινητοποιήσεις για πνευματικά αγαθά και προϊόντα και απολαβές. Το κάθε λάθος ας το καταλάβουν επί τέλους εκείνοι που ακόμη διαθέτουν σκέψη και Νου, έχει άμεσο αντίκτυπο αργά ή γρήγορα, στην ευρύτερη κοινωνία που ζούμε. 

   Κανονικά δεν είναι τίποτε ατομικό, προσωπικό και ιδιωτικό λάθος.Τα λάθη όταν ξεχειλίσουν από τα άτομα   είναι  κοινωνικά, εθνικά, Ευρωπαϊκά,  και παγκόσμια. Ακόμη και εις βάρος της φύσεως, που  οδηγούν και αυτή την κτίση στο θάνατο, αλλά ο Θεός θα την ανακαινίσει στο βάθος του ιστορικού γίγνεσθαι.

   Στο χορό με πολλούς χορευτές δεν επιτρέπεται κανένα λάθος, το παραμικρό θα φανεί, θα κάνει ζημιά ας πούμε, σε όλους.  Στην εργασία ομάδος ανθρώπων το ίδιο συμβαίνει. Ποίος πταίει για την δολοφονία της Ελληνοχριστιανικής Παιδείας και Αγωγής; Η πολιτεία; η Εκκλησία; το Υπουργείο Παιδείας; η Οικογένεια; η τοπική κοινωνία; οι Μαθητές; ή οι Εκπαιδευτές;  ποίοι. Αυτό  ακριβώς συμβαίνει σε όλους του θεσμούς του Ελληνικού κράτους.  

   Στα αεροπλάνα το ίδιο. Στα πλοία το ίδιο. Παντού όπου δεν λειτουργεί άψογα ο συγχρονισμός, [που είναι αποτέλεσμα λόγω έλλειψης  καθήκοντος και ευθύνης, ενώ υλικοτεχνική υποδομή υπάρχει και είναι ανενεργή] ακόμα και σε ένα γήπεδο, σε έναν πολυσύχναστο δρόμο, ή σε μία πλατεία, σε ένα σχολείο, ή μία ειρηνική διαμαρτυρία κλπ [αν μεσολαβήσει κάποια ιδιοτέλεια, κέρδος, και όποιο όφελος, έξω βέβαια από τα όρια] ακολουθεί το κόστος που είναι θάνατος, με την μέθοδο, λίγο - λίγο, μικρότερος ή μεγαλύτερος, έχει όμως την σημασία του. 

   Η καταστροφή και όποια απώλεια, σταδιακά και αυξητικά  γενικεύεται. Οι καταστροφείς είναι από ένας μέχρι ολίγους και μικρό το ποσοστό. Η τάση για αμαρτία οδηγεί στην  καταστροφή και είναι ιός πολυδαίδαλος. Σήμερα και η βάση και η κορυφή στο ανθρώπινο, λειτουργεί καταστροφικά και όλοι σχεδόν  καταστρέφουν, η διαφορά είναι στην ποσότητα καταστροφής σε όλα τα επίπεδα, αρχής γενομένης από τον άνθρωπο που τον καταστρέφουν και πνευματικά.   Ενός λάθους [με μαθηματική ακρίβεια] μύρια κακά έπονται. Άρα το πρόβλημα δεν έγκειται στο περί λάθους. Η λέξη λάθος είναι πονηρό  εφεύρημα και δρομολογεί μελλοντικές διαδικασίες  και μεθοδεύσεις όποιας δυνατότητας για απαλλαγή και  αθώωση!!!.

   Τα λάθη πληρώνονται λέγει ο λαός μας.   

   Η κάθε εργασία πρέπει να έχει και το μισθό της, είτε στη φύση εργάζεσαι ή σε όποια επιστήμη ή στο εμπόριο, κλπ, έχεις όμως και τον ανάλογο μισθό ή όπως μπορούμε να το πούμε, τον αναμενόμενο αντί-μισθό. 

   Η αμαρτία είναι συνειδητή αξιολόγηση-επιλογή - απόφαση, μετατρεπόμενη  σε πράξη - έργο, μικρό ή μεγάλο.

   Αμαρτήματα [δηλαδή λάθη παραβάσεις αρχών και καθηκόντων] υπάρχουν και προσωπικά, και κοινωνικά. Και τα δύο αμαρτήματα  επεκτείνονται  και επιφέρουν καταστροφή, και υλική και πνευματική. 

   Ο διαπληκτισμός δύο ανθρώπων, σε οποιαδήποτε διαφωνία κλπ, οδηγεί σε διαταραχή των προσώπων με ακολουθία την σύγκρουση, την τριβή, την φθορά κλπ, δηλαδή θανάτωσε την όποια κοινωνική συνοχή, δηλαδή θάνατος πού όλο και αυξάνει. 

   Η  διαπλοκή στις τέχνες, στην επιστήμη, στην οικονομία, σε όλους τους θεσμούς, στην εύρεση εργασίας, στους διορισμούς, κλπ, καθώς κάποιοι θυμούνται το: ο κάθε  ανεύθυνος στην κάθε υπεύθυνη θέση.

   Δούλοι είναι πάντες οι εργαζόμενοι, σε όποια υπηρεσία. Εγίναμε [δυστυχώς] όλοι σχεδόν δούλοι, 1] της φιλο-δοξίας, [αγαπάμε δόξες και τιμές] 2] της φιλ-αργυρίας, [αγαπάμε την απόκτηση υλικών αγαθών] και 3] της φιλ-ηδονίας [αγαπάμε τις απολαύσεις]. Προκειμένου να καρποθούμε, να χαρούμε και να απολαύσουμε την προσωρινή και εφήμερη καθημερινότητα απεμπολήσαμε, Αρχές και Αξίες. Επιλέξαμε ότι το αντίθετο, καταπατήσαμε ότι το κοινωνικό και  πνευματικό κατείχαμε ως χριστιανοί [τουλάχιστον έτσι δηλώνουν όλοι τους σχεδόν εκτός ολίγων, χωρίς ντροπή και φιλότιμο] και οδηγούμαστε από μόνοι μας [αυτο-καταστρεφόμενοι με μία λέξη] στον θάνατο.     

   Η ποιότητα της κάθε εργασίας σε συνεργασία και αλληλοσυμπλήρωση στην κοινωνικότητα είναι σε μέγιστο βαθμό μειωμένη και οδηγεί  στον κοινωνικό, σωματικό και πνευματικό  θάνατο. Η δε πνευματική αξιοποίηση των Αρετών στην πράξη οδηγεί στην αθανασία. Μέση κατάσταση δεν υπάρχει. 

Το κείμενο προσφέρει χώρο  για σκέψεις και συμπλήρωση. Αμήν.