ΚΥΡΙΑΚΉ  ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΎΤΟΥ.

   Περί βοήθειας από αγάπη. Ασθενής ήμουνα και δεν με αισθανθήκατε δεν με επισκεφτήκατε να γνωρίσετε τα προβλήματά μου και να με βοηθήσετε διότι δεν με αγαπάτε.

    Κάθε ημέρα περνάμε από  τη γειτονιά μας που κάποιος ασθενής θα υπάρχει, από Ναούς, από Νοσοκομεία, Κλινικές, κλπ Θεραπευτήρια. 

   Οι σειρήνες κάθε τόσο ηχούν και μας ξαφνιάζουν τα διάφορα τροχαία και εργασιακά ατυχήματα. Αυτοί οι ίδιοι και οι οικείοι αυτών χρειάζονται συμπαράσταση και βοήθεια, υλική και πνευματική. Είναι εντολή του Χριστού η αγάπη,  που εκφράζεται και εξωτερικεύεται με την φιλανθρωπία. 

   Η φιλανθρωπία είναι ενέργεια, είναι κάτι το ζωντανό και βγαίνει από τον ζωντανό άνθρωπο. Δαπανάς το χρόνο σου, αφήνεις τον εαυτό σου, τη δουλειά σου, αφαιρείς από τις οικονομίες σου για τον εαυτό σου [αν χρειαστούν] και τις διαθέτεις για τον πλησίον σου που είναι ο εαυτό σου. Αφού για τον εαυτό σου διαθέτεις γιατί τον αγαπάς, [και καλά κάνεις], για τον πλησίον σου αν τον αγαπάς θα διαθέσεις και για αυτόν;  Εδώ δοκιμαζόμαστε φίλοι μου, τι θα πράξουμε;

   Οι άνθρωποι 1] ζητάνε υλική βοήθεια και 2] την δέχονται όταν έλθει, το εγώ υποχωρεί. Οι άνθρωποι επίσης 1] δεν ζητάνε πνευματική βοήθεια, πιστεύοντας ότι όλα τα γνωρίζουν και 2] αν έλθει πνευματική βοήθεια, δεν την δέχονται, το εγώ δεν υποχωρεί.  

   Αγαπάνε περισσότερο το σώμα τους και ελάχιστα ή καθόλου την ψυχή τους. Σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Υπάρχουν οι παράλυτοι [κλινικά ασθενείς] στο σώμα η μία κατηγορία, και οι παράλυτοι [δαιμονισμένοι] στην ψυχή, η άλλη κατηγορία. 

   Δοκιμάζεται η αγάπη μας 1 προς τον πλησίον μας, 2 τον ευαυτόν μας, 3 και τον Θεόν μας,  4 ακολουθεί η αξιολόγηση και η επιλογή, 5 η απόφαση που θα πάρουμε,  6 οι ενέργειές που θα δρομολογήσουμε,  7 το αποτέλεσμα που θα έλθει, και 8  και τέλος η  βαθμολογία από το τεστ της αγάπης.

   Η αγάπη ενώνει δεν διχάζει,  αν διχάζει είναι φανερό ότι, δεν αγαπάμε ούτε τον ψυχοσωματικό εαυτό μας, ούτε τον πλησίον μας, ούτε τον Θεόν μας. 

   Δεν μπορείς να προσφέρεις στον όποιο ασθενή όποια υλική ή οικονομική βοήθεια, τουλάχιστον δώστου ένα καλό λόγο παρηγοριάς, δεν μπορείς και αυτό, δώστου την σιωπηλή παρουσία σου για λίγα λεπτά της ώρας, από τον χρόνο ζωής που σου δίνει ο Θεός. 

   Δεν μπορεί ο ένας, μπορούν να του δώσουν κάτι οι δύο, δεν μπορούν οι δύο, θα φωνάξουν τρίτο, τέταρτο, πέμπτο, να φωνάξουμε όσους περισσότερους, προκειμένου να βοηθήσουμε τον παράλυτο, ή όποιον άρρωστο.

  Για να βγάλουμε το χειμώνα αποθηκεύουμε.  Για ενοίκιο βάζουμε στην αποθήκη, για λάδι βάζουμε, για όσπρια βάζουμε, για ρούχα βάζουμε, για αρρώστια βάζουμε, για ΔΕΗ, ΝΕΡΟ και ΤΗΛΕΦΩΝΟ κλπ, βάζουμε, για έναν άρρωστο γιατί δεν βάζουμε; Για τον εαυτό μας υπάρχει πρόνοια, για τον πλησίον μηδέν πρόνοια, είναι ξένος, δεν μας αφορά, ας κόψει το λαιμό του λέμε. Ξένος ήμουνα και αδιαφορήσατε βλέποντάς με, σαν τον Ιερέα και τον Λευίτη, στη παραβολή του καλού Σαμαρείτη. 

    Έξω από τα Ιεροσόλυμα, καθώς και σε κάθε πόλη ή χωριό τότε, υπήρχαν κάποιες πηγές που έπαιρναν οι άνθρωποι νερό για τις ανάγκες  τους. Από αυτές τις πηγές έπιναν νερό τα ζωντανά των ανθρώπων κάθε πρωί βγαίνοντας για βοσκή, καθώς και το βράδυ που γυρνούσαν στο μαντρί. Την υπόλοιπη ημέρα έκαναν χρήση το νερό οι γυναίκες για πλύσιμο ρούχων κλπ.  Εκεί κάθε ημέρα [στην προβατική κολυμβήθρα με τις πολλές χρήσεις] ήταν και το στέκι κάποιων ανθρώπων ασθενών με κάθε είδους σωματική ασθένεια-παραλυσία. Κάθε τόσο σε ακαθόριστο χρόνο κατέβαινε άγγελος και τάρασσε το νερό της λεκάνης-λίμνης-γούρνας-στέρνας. Όποιος παράλυτος εισέρχονταν πρώτος μετά την ταραχή στο νερό γίνονταν καλά, θεραπεύονταν.  Διά την μόνιμη παρουσία των παράλυτων είχαν κατασκευάσει πέντε θολωτά υπόστεγα, προκειμένου να προφυλάσσονται οι ασθενείς από τον ήλιο, τη βροχή και το κρύο. 

 Περνώντας ο Χριστός από εκεί, πηγαίνοντας στα Ιεροσόλυμα σε μία γιορτή πριν, ή  του Πάσχα, πλησίασε έναν παράλυτο [ο οποίος για να γίνει καλά, πήγαινε καθημερινά για 38 χρόνια], και κατά πρώτον του λέγει: Θέλεις άνθρωπε να γίνεις καλά; και το ρωτάς αν θέλω, όμως δεν έχω άνθρωπο να με βοηθήσει, διότι πάντα πέφτει στο νερό κάποιος άλλος πιο γρήγορος από εμένα. Θα τον άφηνε ο Κύριος αβοήθητο; όχι βέβαια, εξ άλλου για το άνθρωπο έγινε άνθρωπος.

   Μετά 2000 χρόνια τα ίδια λέμε και εμείς άνθρωπε, τι λέμε. Δεν έχω βοήθεια από κανέναν, δεν έχω άνδρα λέγει η γυναίκα, δεν έχω γυναίκα λέγει ο άνδρας, δεν έχω τέκνα λέγει ο πατέρας ή η μητέρα,  δεν βρίσκεις άνδρα σήμερα λέγουν οι κοπέλες, δεν βρίσκεις γυναίκα λέγουν οι νέοι άνδρες, δεν έχω δουλειά λέγουν οι άνεργοι, δεν έχω καλή δουλειά λέγει ο κάθε εργαζόμενος, δεν έχω φίλους, δεν είναι κόσμος αυτός σήμερα,  κλπ.    

   Το, ο θάνατός σου η ζωή μου είχαν ως αρχή τότε οι άνθρωποι, ποιος νοιάζονταν για τον παράλυτο. 38 χρόνια ο παράλυτος ζούσε στην ερημιά και όχι στον κόσμο. 38 χρόνια και δεν βρέθηκε ούτε ένας να τον βοηθήσει. Μα διά τον παράλυτο άνθρωπο ήλθε ο Χριστός, όποια παραλυσία και να έχει. Ήλθε να δώσει, εμείς σήμερα θέλουμε όλο και να παίρνουμε από τον άνθρωπο. Όλοι θέλουν να παίρνουν. Αν είχαμε όλοι Χριστό που όλα τα έχει, θα είχαμε όλοι αυτάρκεια σε κάθε αγαθό.

   Ο παράλυτος είδε τον Χριστόν νεαρό άνδρα και σκέφτηκε ότι, θα τον βοηθούσε την κατάλληλη στιγμή που θα ταράσσονταν το νερό να πέσει πρώτος στη γούρνα-λεκάνη-λίμνη-στέρνα ή κολυμβήθρα, μέσα στο νερό. 

   Ναι κολυμβήθρα, όπως στην Βάπτιση που ταράσσει το νερό ο ιερέας δια του σημείου του σταυρού, το οποίο αγιάζεται-χαριτώνεται και γιατρεύει-θεραπεύει, χωρίς λήξη χρόνου. Το  νερό που ήταν στην πηγή Βηθεσδά με τις 5 καμάρες-στοές, δεν είχε όμως την χάρη όλο το εικοσιτετράωρο, αλλά μόνο όσο ήταν ταρασσόμενο.   

   Με το περίμενε αυτό πέρασαν 38 χρόνια. Σήκω επάνω του λέγει ο Χριστός, πάρε το κρεβάτι σου και ότι πράγματα έχεις και πήγαινε σπίτι σου. 

   Εκείνη όμως την ημέρα ήταν Σάββατο, και αυτό το παρατήρησαν οι Ιουδαίοι, που το θεωρούσαν παράβαση του νόμου.  Έμαθαν αργότερα από τον ίδιο τον παράλυτο που τα είπαν οι δυο τους, σε συνάντηση στο Ναό που είχε ο πρώην  παράλυτος με το Χριστό, [που κατά δεύτερον ο Χριστός   προφητικά του είπε: βλέπεις έγινες καλά, πρόσεξε λοιπόν να μην αμαρτάνεις πλέον, για να μην σου συμβεί κάτι χειρότερο από αυτό που είχες, ενώ θα ήταν αργότερα αυτός που θα ραπίσει τον Κύριο ενώπιον του Αρχιερέως] ότι, ο Ιησούς ήταν αυτός που τον θεράπευσε   την ημέρα του Σαββάτου, και [για την παράβαση της αργίας του Σαββάτου] τον αναζητούσαν να τον φονεύσουν, γιατί έκανε τον παράλυτο υγιή την ημέρα που ήταν Σάββατο. Επειδή του είπε πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε σπίτι σου, θεωρήθηκε ηθικός αυτουργός κατάλυσης του Μωσαϊκού νόμου, άρα ήταν ένοχος θανάτου!!!

   Εκείνος περίμενε και επέμενε 38 χρόνια προκειμένου να γίνει καλά, εμείς έχουμε την επιμονή και το περίμενε-αναμονή όχι για 38 χρόνια, που η ζωή του παράλυτου ήταν στον πάγο θα λέγαμε,  εμείς  διαθέτουμε για προσευχή έστω και για λίγες ημέρες επιμονή; μάλλον όχι.

   Ας προσπαθήσουμε τώρα να περάσουμε στην άλλη πλευρά του εαυτού μας, όχι του σωματικού αλλά του πνευματικού, της ψυχής, των αισθήσεων, των συναισθημάτων κλπ. 

   Παράλυτο καθίσταται βέβαια το σώμα του ανθρώπου, παράλυτη καθιστούμε και την ψυχή εμείς οι χριστιανοί. Δηλαδή έχουμε δύο παραλυσίες, [καταστάσεις παράλυτων ανθρώπων] σώματος και ψυχής. Πολλά είδη παραλυσίας έχουμε στο σώμα. Πολλά ή μάλλον περισσότερα είδη παραλυσίας έχουμε στην ψυχή. 

   Η παραλυσία του σώματος είναι κατά πολύ εμφανές  και από απόσταση φαίνεται στον άνθρωπο. Επειδή όμως μειώνει, ταπεινώνει, προσβάλει, και  πολλές φορές εμποδίζει στην κοινωνική συμμετοχή, ή στην εργασία τον άνθρωπο κλπ, μέσα στην κοινωνία, δαπανά και χρόνο [εδώ ο παράλυτος επιμένει 38 ! χρόνια] και χρήμα προκειμένου να απαλλαγεί. 

   Η παραλυσία στην ψυχή είναι δυσδιάκριτη όσο κοντά και να είσαι στον άνθρωπο, [ο λαός λέγει: τόσα χρόνια τον γνώριζα, αυτό που συνέβη δεν το περίμενα]  φαίνεται όμως  όταν ο   άνθρωπος εκφράζεται ή ενεργοποιείται [και μάλλον επικίνδυνα για την κάθε τοπική κοινωνία που είναι μέλος] προς τα έξω.  

   Η όποια παραλυσία της εσωτερικής ψυχής γίνεται φανερή όταν εξωτερικεύεται και εκφράζεται μέσα από τα λάθος  βιώματα, τις εμπειρίες,  τις επιδράσεις τις αντιδράσεις και τις συμπεριφορές καθημερινά μέσα από  τις δι' ανθρώπινες ή διαπροσωπικές σχέσεις στην κοινωνία που ζούμε. Υπάρχει παραλυτική σύγχυση μέσα στην ψυχή του ανθρώπου.

   Υπάρχουν πολλές ονομασίες των παραλυσιών της ψυχής, όπως ψυχώσεις, διάφορα σύνδρομα, κόμπλεξ, καθώς παραλυσίες των αισθήσεων, των συναισθημάτων, του νου, της σκέψης, του εγώ, των λογισμών, της φαντασίας, των επιθυμιών, της ταραχής, της έκφρασης, της συμπεριφοράς, τα ονομαζόμενα τρικ, κλπ.

   Τα λεγόμενα πάθη [βλασφημία για παράδειγμα κλπ] τι άλλο μπορεί να είναι παρά παραλυσίες-ασθένειες από το βάθος της ψυχής, που αν και εν γνώσει, βλάπτουν τον άνθρωπο, δεν κάνει καμία προσπάθεια να απαλλαγεί.  Οι άνθρωποι τα ονομάζουν, ελαττώματα, διαστροφές, χούγια, συνήθειες, κουσούρια, και λοιπές ονομασίες κατά τόπους ανά την Ελλάδα. Καμία ψυχική αναπηρία όμως δεν μπορεί να παραμείνει μυστική-κρυφή διότι, ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον. Πολλές ψυχικές αναπηρίες μέσα στο χρόνο αυτο-δημοσιεύονται από μόνες τους. Απλώς εμείς νομίζουμε ότι είναι προσωπικό και απόρρητο. Αμ δεν είναι.  

   Εδώ καλούμε την κάθε κοινωνία, διά μέσου της αγωγής να λάβει τα δέοντα μέτρα και να προλάβει τις επιθέσεις των ψυχικά παράλυτων. Βέβαια είναι δύσκολη η επισήμανσή τους, παρά μόνο όταν εκφραστεί ο παράλυτος. Ας σκεφτούμε αν ένας χειριστής βομβαρδιστικού αύριο [θα συμβεί και αυτό] πατήσει το κουμπί ανάλογα με το τι επιθυμεί η  παράλυτη άρα παράλογη όποια σκέψη του. Ομάδες ψυχικά παράλυτων στον κόσμο σε συμφωνία βέβαια [αυτό είναι δημοκρατικό] έχουν ηθικά πατήσει παρόμοια κουμπιά με εντολές τους [μέσα από διαφήμιση ή πλύση εγκεφάλου κλπ ], σε εντολείς τους.

   Την σωματική αναπηρία ο άνθρωπος την  γνωρίζει και επειδή τον φέρνει δυσκολίες στην καθημερινότητα προσπαθεί και επιδιώκει να την θεραπεύσει και να  απαλλαγεί από την όποια παραλυσία-αναπηρία. 

   Την πνευματική παραλυσία-αναπηρία, ο ψυχικά παράλυτος, δυσκολεύεται να δρομολογήσει συνταγή και πρόγραμμα θεραπείας.     

   Οι ψυχίατροι χορηγούν συνταγή για θεραπεία, αλλά οι παράλυτοι στην ψυχή δεν τηρούν το πρόγραμμα θεραπείας των νοσημάτων της ψυχής, [εκτός ελαχίστων]  και ως εκ τούτου μένουν παράλυτοι, αύριο θα το θεωρούν [προς καιρόν προκειμένου να δρέψουν όποια κέρδη] ικανότητα και μάλλον θα προωθείται ως «χάρισμα». Οι ψυχικά παράλυτοι όλο και αυξάνουν στον κόσμο. Αύριο θα είναι παγκόσμιο πρόβλημα.  Η ψυχή δεν χρειάζεται φάρμακα από βότανα και χημικά, αλλά προσευχή και Χριστό. 

   Τα όποια μέτρα [αρχών και αξιών] κοινωνικής  κατεδάφισης είναι νόμιμα, τα δε μέτρα ανοικοδόμησης [με νέες αρχές και αξίες] και αυτά νόμιμα, δηλαδή; Η γενική παραλυσία σήμερα είναι κοινή και παγκόσμια διάγνωση,  ότι είναι ανά πάσα στιγμή πανταχού παρούσα, με έκτακτα γεγονότα ανά την υφήλιο. Κάπου έχει χαθεί το όριο νόμιμο από το  όριο παράνομο. Θρέψαμε ένα δένδρο και μας προσφέρει-κερνάει  θανάσιμους καρπούς.

   Η πρώτη η σωματική παραλυσία είναι εν πολλοίς παθητική και ακίνδυνος. Εμποδίζει τον άνθρωπο να εξωτερικευτεί επικίνδυνα στην κοινωνία εκτός εξαιρέσεων.

   Η σωματική παραλυσία δημιουργεί και ψυχικές παραλυσίες, η δε ψυχική παραλυσία δημιουργεί και σωματικές παραλύσεις έξω από αυτήν. Έτσι βλάπτεται ο άνθρωπος γενικότερα, και σωματικά και ψυχικά.

   Η δεύτερη η ψυχική παραλυσία είναι ενεργητική και επικίνδυνος. Έχει την δυναμική βοήθεια της σωματικής υγείας, η οποία όταν εξωτερικευτεί καθίσταται λίαν επικίνδυνος για το ατομικό και το κοινωνικό σύνολο. Είναι το συχνό φαινόμενο που συμβαίνει [αυξανόμενες ατομικές εγκληματικές ενέργειες] κάθε λίγες ημέρες ανά τον κόσμο. Οι αιτίες για σωματικές και ψυχικές παραλυσίες έχουν σε  αρκετό βάθος χρόνου στην παγκόσμια σύγχρονη παιδαγωγική, και εκφράζονται από όλες τις ηλικίες. Η δε παγκόσμια επιστημονική κοινότητα τηρεί σιγή ιχθύος.  Διατί;

   Ο νόμος του Θεού χορηγεί συνταγή απαλλαγής από τα πάθη της ψυχής, δυστυχώς ο εμπαθής άνθρωπος δεν είναι συνεργάσιμος.  Οι λεγόμενες εξαρτήσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραλυσίες της ψυχής που δεν θέλουν άνθρωπο [από έξω] όπως ο παράλυτος του Ευαγγελίου, αλλά τον άνθρωπο [από αυτόν που έχεις μέσα] Χριστό-Θεό, ο οποίος είναι ιατρός ψυχών και σωμάτων και χορηγεί δωρεά πρόγραμμα θεραπείας.   Αμήν. 

   Πρέπει τελικά να διακρίνουμε την μία παραλυσία από την άλλη και να τη θεραπεύσουμε, όποια και να έχουμε. Αδελφέ [με τα λίγα που γράφω, εσύ βρες περισσότερα για το καλό σου] ψάξου και έξω σου και μέσα σου. 

   Γίνε αυτοκίνητος, μάλλον Χριστο-κίνητος, Θεο-κίνητος, και όχι ετερο-κίνητος. Ελεύθερος είσαι, και μόνο από τον εαυτό σου ή αναβαθμίζεσαι, ή υποβαθμίζεσαι.