ΟΜΟΛΟΓΊΑ.

Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε με την ολίγη γνώση που κατέχουμε βαθύτερα την λέξη ΟΜΟΛΟΓΊΑ Αφορμή παίρνουμε από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου κεφ, Ι' δέκα στίχος 32,  της ορθοδόξου εορτής της Κυριακής των ΑΓΊΩΝ ΠΆΝΤΩΝ.

ΟΜΟΛΟΓΊΑ, και ομοφωνία, λόγος και φωνή, είναι λόγια που τα λέγεις και συμφωνείς, περνάς στην  πράξη. 

ΟΜΌΛΟΓΟΣ, ίδιος, σύμφωνος, αντίστοιχος, π, χ, συνάντηση ομολόγων υπουργών κλπ.  

Όστις, όποιος, εκείνος που θα  ομολογήσει έμπροσθεν των ανθρώπων, προκειμένου περί την πίστη, αναμένουμε ότι θα ειπεί την αλήθεια, ή ο ληστής ή ο δολοφόνος κλπ, τελικά ομολόγησε,  είπε την αλήθεια, έγινε πιστευτός, δεν ζητάμε κάτι περαιτέρω  μας αρκεί αυτή η ομολογία, δηλαδή ομολόγησε την αλήθεια.

Είναι λόγια αληθείας, [που κάποιοι πιθανόν να διαφωνούν, να μην είναι σύμφωνα ή αρεστά με το δικό τους φρόνημα κλπ] είναι όμως γνήσια, είναι του Χριστού, είναι εντολή, μάλλον πρέπει να το δεχτούμε ως   τελεσίγραφο του Θεού προς εμάς,  για τη συνέχεια της ζωής μας.  Το ηθικό, το καλό, το κακό,  εκφράζεται λεκτικά, με τρόπο ζωής, με αναπαράσταση του κακού που διέπραξε κάποιος κλπ.

Μία εντολή, ειδοποίηση της αστυνομίας, της εφορίας κλπ, μας κάνει ανάστατους και κινητοποιούμε όλα τα μέσα που διαθέτουμε κλπ, διότι θα μας καλέσουν να ομολογήσουμε τα διαπραχθέντα από εμάς. Όχι να απολογηθούμε ή να δικαιολογηθούμε. Άλλο είναι η απολογία και άλλο η ομολογία.

Εδώ στις παρακλητικές κλπ, από το Χριστό όχι ειδοποιήσεις, προσταγές, και διαταγές, αλλά μόνο απλές ενημερώσεις από πατρική  αγάπη και μόνο για εμάς.  

Όστις = όποιος από τους ανθρώπους αν θέλει, διότι μπορεί κάποιος και να μην θέλει, δεν τον βιάζει ο Χριστός, του παρέχει πλήρη ελευθερία [εξ άλλου του έχει δοθεί δωρεάν το αυτεξούσιο να το χειριστεί κατά όπως επιθυμεί ακόμη] και να διαφωνήσει και να αρνηθεί ακόμη, αλλά αυτός [λόγια του Χριστού] που θα ομολογήσει εμένα, με παρρησία μπροστά στους ανθρώπους, έτσι ακριβώς και εγώ  θα ομολογήσω και εσένα άνθρωπε  μπροστά στον πατέρα μου. 

Τόσο ανάγκη έχει ο Χριστός να τον ομολογούμε στη ζωή μας; Όχι βέβαια. Ο Χριστός δεν έχει καμία έλλειψη και καμία αδυναμία που να χρειάζεται την βοήθειά μας. Το επισημαίνει και το τονίζει και το άφησε ως εντολή, όχι για Εκείνον, αλλά διά εμάς που πολλά νομίζουμε για τον εαυτό μας.

 Η ΟΜΟΛΟΓΊΑ είναι λεκτική έκφραση του τρόπου της ζωής μας, που είναι σύμφωνη με  το θέλημα του Θεού, υπό τις οδηγίες του. Η Εκκλησία έχει μία κατηγορία τιμώμενων Αγίων που τους ονομάζει Ομολογητές. 

Οι ομολογητές έζησαν όπως και εμείς εδώ στον κόσμο την χριστιανική πίστη. Με την ζωή τους και τις εμπειρίες, ότι  χριστιανικό  κατείχαν το εξέφραζαν διαχρονικά και το διαλαλούσαν, το διαφήμιζαν θα λέγαμε,  και το ομολογούσαν στην πράξη διά ζώσης, ενώπιον των ανθρώπων, διότι ήταν αδύνατο να σιωπούν. 

Σήμερα η ΟΜΟΛΟΓΊΑ είναι επίκαιρη και επιτακτική ανάγκη να ομολογούμε   Χριστό. Αυτό θα γίνει με την απόκτηση της Αρετής, και τρεφόμενοι με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που είναι: αγάπη χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστις, πραότητα, εγκράτεια, κλπ,   [γενικά και ειδικά].

1] Να ομολογούμε με το ήθος, [σεβασμό, ευσέβεια, ενδυμασία, λεξιλόγιο κλπ]. Σήμερα οι άνθρωποι ομολογούν με οδηγό τα πάθη της ατιμίας που λέγουν οι Γραφές. Ομολογία είναι και η άρνηση γενικά  συμμετοχής στην κάθε αμαρτία.

2] Να ομολογούμε με το  παράδειγμα, [ο τρόπος συμπεριφοράς στη κάθε στιγμή ώστε να είναι τέτοιος που να διδάσκει τους άλλους και να είναι επιθυμία για μίμηση από τους νέους που θέλουν να αντιγράψουν κάτι καλό, και ωφέλιμο], ώστε αυτό που εξωτερικεύουμε να είναι από τη ζωή του Χριστού, άρα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή. 

3] Να ομολογούμε μέσα από την εργασία, που είναι εντολή Θεού, [εργατικότητα, τιμιότητα, ειλικρίνεια, ευθύνη και καθήκον από τον κάθε επαγγελματία κλπ]. Οι άνθρωποι εργάζονται όχι με την συμβουλή του Θεού στα της εργασίας, αλλά με τις οδηγίες του πονηρού, διά τούτο η εργασία έγινε παλιοδουλειά, δηλαδή αντιπαθής. 

4] Να ομολογούμε  σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις [μέσα στην οικογένεια, στους συγγενείς, στη γειτονιά στο χωριό, στις εκδηλώσεις, στους αλλοεθνείς, κλπ].  

5] Να ομολογούμε ζώντας σήμερα στον πολυπολιτισμικό κόσμο που ζούμε, διότι πολύ ταξιδεύουμε, πολλά μεταφέρουμε πράγμα, πολλά ανταλλάσσουμε, και   μας παρατηρεί πολύς κόσμος, που όλοι δέχονται επιδράσεις και καλούνται να αντιδράσουν, 

6] Να ομολογούμε με την αρετή, αφού πρώτα τη διδαχτούμε και μετά να περάσουμε στην πράξη προκειμένου να γίνουμε παράδειγμα και πρότυπο, διότι μέσα στους αγνώστους, που εμείς νομίζουμε και τους θεωρούμε αδιάφορους, ανύπαρκτους,   κάποιοι διψούν για  πάρουν κάτι καλλίτερο από αυτό που κατέχουν, και κάτι πνευματικώτερο, κάτι ηθικότερο,  και κάτι πιο ανθρώπινο από τα ήδη γνωστά στον καθένα. Να που στη ζωή ετούτη είμαστε και μαθητές και δάσκαλοι ταυτόχρονα. Ομολογούμε με την στάση μας μαθητικότητα; ομολογούμε διδασκαλικότητα;

7] Να ομολογούμε την οικογένεια, [ότι αφορά τον άνδρα, την γυναίκα και τους συζύγους στον χριστιανικό Γάμο], ο Παππούς και η γιαγιά ώριμοι και σοφότεροι πλέον και μακροημερεύοντες, να χαρούν  και να απολαύσουν τους κόπους από την προσωπική θυσία ως πρόγονοι, ο πατέρας να ομολογεί το δικό του καθήκον, η μητέρα την μητρική θυσία, αγάπη, υπομονή, κλπ, ο κάθε γιός και η κάθε θυγατέρα, την ελπίδα του μέλλοντος αναβαθμισμένος περισσότερο από τους γονείς του, ώστε να επιτευχθεί ο σκοπός και να κερδηθεί το μετάλλιο της ζωής εδώ στον κόσμο, σε σύνδεση-μετάβαση  με την άλλη ζωή, την αιώνια.  

8] Να ομολογούμε την πατρίδα,  πολλοί σήμερα έχουν κρυμμένη την πατρίδα κάτω από μία πέτρα ας πούμε. Σαν να πέθανε και την θάψαμε.  Σε αυτό τον έρημο ή πεθαμένο χώρο άρα αδειανό και εγκαταλειμμένο τον βρήκαν οι λαθραίοι που λέμε, [κυνηγοί της ζωής είναι οι άνθρωποι]  και θα πάρουν ότι απόμεινε. Συμφωνείς; έτσι δεν είναι;

9] Στο τέλος αφήνω να ομολογούμε την πίστη εις Χριστόν την οποία πολλοί άνθρωποι βιώνουν με έναν τρόπο δικό τους, ο οποίος δεν είναι του Χριστού, αλλά του εγωισμού μας. Δεν ομολογούν αυτό που έχουν έμφυτα φυτευμένο εσωτερικά. Όλα τα υλικά εμφυτεύσιμα στη σάρκα μας τα δεχόμαστε ευχάριστα και τα υπερασπιζόμαστε, έστω και αν μας καταστρέφουν από όποια γωνιά και να το δεις. 

Δεν θεωρούν οι χριστιανοί ότι το πιστεύω εις Ένα Θεόν, πρέπει να το ομολογήσουν δημόσια. Δικαιολογούνται ότι δεν είναι καιρός για ομολογίες, δεν συμφέρει, δεν βολεύει, είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι, είναι για άλλες εποχές, ε να μην γίνουμε πεζοδρόμιο κλπ. Δεν ομολογούν ότι είναι είναι πονηροί μια και η εποχή πονηρή είναι, ότι είναι δειλοί, φοβικοί, ότι είναι προτιμότερο να τα έχουν καλά με όλους και με όλα κλπ.

Για να ζητά ο Χριστός ομολογία, είναι βέβαιο ότι  την έχουν μέσα τους, δηλαδή την  κατέχουν. Αυτό που έχουν πρέπει να το μεταφέρουν με κάθε τρόπο, διότι ο χρόνος εδώ στη γη έχει τέλος και πρέπει να το παραδώσουν σε άλλους, και εκείνοι σε άλλους. Ο Χριστός παρέλαβε και παρέδωσε. Ομολογούσε πάντα και παντού τον Πατέρα. Εμείς σήμερα δεν έχουμε διωγμό, ζούμε σε περίοδο ειρήνης, σκέψου να έλθει περίοδος διωγμού όπως τις τότε εποχές!!!

Πολλοί χριστιανοί θρησκευόμενοι επισκέπτονται [μπορεί να είναι από πίστη, από τουριστική επιθυμία, να εμπλουτίσουν το θρησκευτικό άλμπουμ στη ζωή τους, να λύσουν διάφορα προβλήματα 1 υγείας 2 επαγγέλματος-οικονομίας 3 οικογενείας κλπ] χώρους θρησκευτικούς και πρόσωπα της Πίστεως. Δεν το μεταφέρουν ζωντανά στον κόσμο. Σιωπούν. Έχουν τον γέροντα κάτι σαν λογιστή, ή προσωπικό γιατρό, ή ψυχολόγο, που πραγματικά κάνει την δουλειά του ψυχολόγου. Τα ποσοστά επιτυχίας [από πολλές ομολογίες θρησκευομένων από ] τον γέροντα είναι ελάχιστα. Προωθούμε στο μέλλον την πίστη ως κάτι το ατομικό. Είμαστε παγιδευμένη θέλουμε δεν θέλουμε, από τη ζωή να ζούμε κοινωνικά, συλλογικά και όχι ατομικά. 

 Το να μην ομολογούν το θεωρούν προσωπική ταπείνωση!!! Τον μη εκκλησιασμό τον θεωρούν αρετή και ταπείνωση!!! [ένα μεγάλο ποσοστό ντροπή] να μην φανούν στους άλλους [αλλόθρησκους] ότι αυτοί θρησκεύουν. Πόσο αυτο - απατάται και αυτο - δικαιολογείται ο άνθρωπος. Προτεραιότητα  για τον σημερινό χριστιανό έχει μάλλον ο εαυτός του και τίποτε παραπέρα. Μην μπερδεύεσαι άνθρωπε, απλά είναι, λίγο πιο πολύ σκέψη χρειάζεται.

Η λέξη παρρησία  στον χώρο της πίστεως ακόμη και από τον κλήρο, είναι άγνωστη στην πράξη, ή επιλεκτικά απορριπτέα.  Δεν τους αφορά το Χριστιανικό; το κοινωνικό; θα το πω διεθνές και παγκόσμιο της πίστεως; Ως το τέλος του κόσμου [τα ονομαζόμενα έσχατα] το ζητούμενο θα είναι η πίστη και η ομολογία. Σε ποιον όμως; Εις Χριστόν; ή εις αντίχριστον;

Προτεραιότητα είναι ο εαυτός τους, το εγώ τους κλπ, και τίποτε παραπέρα;

Η καθημερινότητα ζητά από τον καθένα μας να ομολογούμε διά βίου. Από την χριστιανική πίστη μάλλον δεν πήραμε καθόλου το θυσιαστικό φρόνημα. 

Μετά την αμαρτία η θυσία είναι σε θέση να θεραπεύσει τον αμαρτωλό = ασθενή άνθρωπο. Μιλάμε για την θυσία του Χριστού επάνω στο σταυρό. 

 Ομολογούν οι χριστιανοί νηστεία; Ομολογούν οι νέοι παρθενία; Ομολογούν εκκλησιασμό; Ομολογούν σεβασμό;  Ομολογούν ευλάβεια; ή βλασφημούν, Ομολογούν τεκνογονία ή διδάσκουν έκτρωση, Ομολογούν σήμερα συζυγική πίστη, ή μοιχεία; κλπ.    

Με τον γενικό τρόπο που ζούνε οι Έλληνες χριστιανοί Ομολογούν Χριστό; 

Ομολογούν πατρίδα; Ελλάδα και Ελληνισμό; Στην ερώτηση: εσύ από που και τι είσαι; μας ρωτάνε οι ξένοι, όλοι σχεδόν GRECE,  ή GRECO απαντάνε, που στα φράγκικα σημαίνει αγύρτης, απατεώνας, λωποδύτης, αναξιόπιστος, μαγκάκιας κλπ.  Δηλαδή άνθρωπος προς αποφυγή, και οι Έλληνες καμαρώνουν και από πάνω. Είναι ομολογία Ελληνικότητας αυτό; όχι βέβαια.   Πόσο Ελλάδα και Ελληνισμό κουβαλάνε; 

Οι σύγχρονοι Έλληνες έχουν μέσα τους, πως να το πω, μία αγάπη  [για άλλα έθνη] παγκοσμιοτικής [ναι είμαστε παγκόσμιο έθνος] ποιότητας, ναι και καλώς, σεβασμό στον κάθε άνθρωπο, κάθε έθνους, όχι όμως εις βάρος του Ελληνισμού. 

Λέγουν πολλοί που έζησαν στην Ευρώπη ότι: είναι καλύτεροι οι Ευρωπαίοι από εμάς μέσα στους ναούς,   καλύτεροι στην καθαριότητα, στην συμπεριφορά, στις κοινωνικές σχέσεις, ακόμη και πεσμένο να σε δούνε [από σεβασμό!!!] δεν σου δίνουν σημασία,  καλύτεροι στην οικογένεια, τα παιδιά τους μετά την ενηλικίωση τα εξ αποστέλλουν να τα βγάλουν πέρα μόνα τους [για να μην ξοδέψουν χρήματα για τα παιδιά τους αλλά να τα φάνε αυτοί] χωρίς την γονική στήριξη, δεν έχουν τη ζωή της νύχτας όπως οι Έλληνες, αυτοί στο σπίτι από νωρίς, διότι ο ξενύχτης και ο πιωμένος δεν αποδίδει στην εργασία του, κακό θα κάνει  κλπ, [κάποιος υπουργός Στυλιανός Παπαθεμελής έβγαλε νόμο να κλείνουν τα ξενυχτάδικα μετά τα μεσάνυχτα, αλλά η μαφία της νύχτας και 200 άτομα στην Αθήνα κατάργησαν τον νόμο].  

 Οι μουσουλμάνοι λέγουν οι χριστιανοί: έχουν πραγματική πίστη, περισσότερη από εμάς τους ορθοδόξους, νηστεύουν στο Ραμαζάνι τους, γονατίζουν μέχρις εδάφους τόσες φορές την ημέρα κλπ. Είναι ελεύθεροι οι άνθρωποι να πιστεύουν αυτό που έχουν επιλέξει.

 Δηλαδή θέλουν να πουν ότι εκείνοι ομολογούν την πίστη τους. Εμάς τους ορθοδόξους ποιος μας εμποδίζει να εκκλησιαζόμαστε, είναι μακριά οι εκκλησίες; όχι βέβαια, να  νηστέψουμε; ποιος μας εμποδίζει , η κοιλία μας βέβαια, να γονατίσουμε; ποιος μας εμποδίζει, η υγεία μας; τα κιλά μας;  μάλλον η τεμπελιά μας, να κάνουμε το σημείο του σταυρού; κανονικά όταν περνάμε έξω από μία εκκλησία ποιος μας εμποδίζει να ομολογήσουμε. Τα γυαλιά ηλίου, ή της όρασης, το τσιγάρο, το ποτό, να σιάξουμε τα μαλλιά μας, να ξύσουμε την κεφαλή μας,  κλπ,  εκατοντάδες  και χιλιάδες φορές  την ημέρα ανεβοκατεβάζουμε το χέρι μας, σταυρό δεν μπορούμε έστω 10  φορές την ημέρα. Χίλιες φορές το ανεβοκατέβασες φίλε, ακόμα δέκα φορές γιατί;  

 Ομολογούν οικογένεια; ισόβια, με υποταγή στην συζυγία, στην τεκνογονία, στο καθήκον στην ευθύνη στη θυσία χάριν του συνόλου της οικογένειας κλπ; Είναι ομολογία οικογένειας το διαζύγιο, η άμβλωση, η μοιχεία, οι φόνοι εντός οικογενείας  κλπ; 

Είναι ομολογία Γάμου και οικογένειας ο πολιτικός Γάμος; τα ομόφυλα ζευγάρια; τα σύμφωνα συμβίωσης; [Γάμο τον ονομάζουν]  μεταξύ δύο; και τριών γυναικών ή ανδρών; μεταξύ δύο και πέντε  γυναικών; θα πάμε σε συνεταιρισμό γάμων; μεταξύ αδελφών; θα γίνουν και αυτά και άλλα που δεν χωράει ο νους μας. 

Αν σου πάρουν ένα ποσό χρημάτων κλπ, φωνάζεις και ομολογείς ότι είναι δικό σου. Η πατρίδα δεν είναι δική σου; Η ορθόδοξη πίστη δεν είναι δική σου; Η Ελλάδα άνθρωπε δεν είναι δική σου; Τι θα αφήσεις στα παιδιά σου; Τελικά τίποτα δεν είναι δικό μας; ΜΆΛΛΟΝ. Να κάνεις πως κοιμάσαι όταν έλθει κλέφτης, έλεγε ένας  υπουργός, άφησέ τα να τα πάρουν όλα!!!. Τα αποποιείσαι όλα; Θα τα αφήσεις να τα πάρουν; Αν  σου πάρουν τα παιδιά σου  ή την γυναίκα σου, τι λόγο θα έχει η παρουσία σου. Δεν τους γνωρίζεις; Σαν το Αβραάμ θα δηλώσεις ότι δεν είναι γυναίκα σου, αλλά αδελφή σου; Εδώ δεν είναι αν τα παίρνουν, εδώ εμείς τα δίνουμε μόνοι μας, αντί πινακίου φακής!!!.  Αν Ομολογούσαμε δεν θα μας έπαιρναν τίποτα.