ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΟΥ   ΑΣΩΤΟΥ. Λουκά κεφ ΙΕ', στίχοι 11-32.

  Το περιεχόμενο της παραβολής σε μηνύματα είναι πολλή μεγάλο, εδώ μόνο σε ελάχιστα θα κάνουμε αναφορά και όχι σε βάθος, εσύ σκέψου και ψάξε να βρεις από τον τρόπο ζωής άσωτων ανθρώπων που γνωρίζεις, όλα τα μηνύματα της παραβολής.

   Δύο πρόσωπα αναφέρει ο Κύριος στην παραβολή της Κυριακής, της λεγομένης του Ασώτου. Είναι διαφορετικό όμως το δίδυμο ετούτης της Κυριακής, από του Τελώνου και του Φαρισαίου. Στην παραβολή του Ασώτου = ειδωλολάτρη, αμαρτωλού και διεφθαρμένου, παρατηρούνται και καταχωρούνται  οι δύο αδελφοί να είναι,  ο μικρός αδελφός ως αμαρτωλός και ο μεγάλος ως δίκαιος.  

 Ο ένας [ο μεγάλος] αντιπροσωπεύει τον  Ιουδαίο, τον δίκαιο και ο άλλος [ο μικρός] τον εθνικό, τον ειδωλολάτρη, τον αμαρτωλό. Ο μεγάλος αδελφός τα θεωρεί όλα δικά του. Αυτός είναι ο εκλεκτός του πατέρα. Δεμένος με τα υλικά αγαθά  της φύσεως [φίλοι του υλισμού ήταν και είναι οι Ιουδαίοι] από τα οποία δεν πρέπει να εξαρτόμαστε, αλλά εκείνα να υπηρετούν τον άνθρωπο.   Ο Ιησούς  στην Γαλιλαία των εθνών = εθνικών  ειδωλολατρών, πέρασε πολλή χρόνο μαζί τους, εκεί τον δέχτηκαν πιο εύκολα διότι είχαν αποστατήσει ως άσωτοι από αιώνες. Αξιολόγησαν αφού γεύτηκαν περιπλανώμενοι στον κόσμο ως διαχρονικοί  μετανάστες την παρακμή της παγκόσμιας κατάστασης και ήθελαν να επιστρέψουν στη οικογένεια του πατέρα Θεού, που τον περίμεναν πως και πως να έλθει. Εκεί έτρεξε ο Ιησούς [ως πατέρας] βλέποντας τους ειδωλολάτρες, τους άσωτους, μετανιωμένοι τώρα να έρχονται προς αυτόν. Προς τα εκεί έτρεξε ο Θεός-πατέρας του ασώτου γιου, βλέποντάς τον να έρχεται. 

   Ο νεώτερος γιος  αντιπροσωπεύει τον επαναστάτη κλπ. Το λάθος το κακό κλπ, που το σκέπτεται, το δημιουργεί και το υλοποιεί ο κάθε νεώτερος, σε σχέση με τη διαδοχή των γενιών. Όλοι υπήρξαμε κάποτε στη θέση του νεότερου γιου.  Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας, είπαμε στον πατέρα Θεό τα λόγια που είπε ο άσωτος του Ευαγγελίου. Η αποστασία έρχεται μέσα στο χρόνο από τις νεώτερες γενιές των ανθρώπων. Για παράδειγμα, ποιες γενιές ανακάλυψαν όλα τα καταστροφικά προϊόντα που έχουν φέρει το κόσμο σε παρακμή, αδιέξοδο και όλοι μας καταδικάζουμε; Οι γενιές του τρίτου και πέμπτου αιώνα; όχι, αλλά  οι γενιές του δεκάτου ενάτου και του εικοστού αιώνα.  Και βέβαια η κάθε νεώτερη γενιά. Ο νεώτερος επιστήμονας μπορούμε να πούμε Είναι ο μικρότερος αδελφός. Εδώ έχουμε την οικογένεια των γενεών στην ιστορία. Σε όλα υπάρχουν οι εξαιρέσεις και τα φωτεινά παραδείγματα. Το καλό θα πάντα θα υπάρχει, αλλά είναι λίγο.  

   Από τα δύο αδέλφια ο ένας κατακρίνεται και ο άλλος σώζεται.  μεγάλος αδελφός με την καλή συμπεριφορά και τα καλά έργα κατακρίνεται, ο δε μικρός με την κακή συμπεριφορά και την αμαρτία σώζεται, διότι το παθών έγινε μάθος, δηλαδή το πάθημα έγινε μάθημα, έγινε μετάνοια.

   Βλέπουμε φίλοι μου πως στη ζωή όλα σχεδόν είναι διπλά, όπως  Θεός διάβολος, δίκαιο άδικο, καλό κακό, ημέρα νύχτα, γλυκό πικρό,  μαύρο άσπρο, ζεστό κρύο,  πάνω κάτω, μικρό μεγάλο, κοντό ψηλό,  στερεό υγρό, ορατό αόρατο, αμοιβή ποινή, διπλός ο δρόμος της ζωής, ή της αρετής ή της κακίας, άνθρωπος απάνθρωπος,  υβρίζουμε και δοξάζουμε, κλέπτης  και ελεήμων ο άνθρωπος, ειλικρινής και υποκριτής, το νόμισμα δύο όψεις έχει, κλπ. Τις πιο πολλές όψεις τις έχει ο άνθρωπος. Μπορεί κάποιος να πει χωρίς υπερβολή ότι, οι όψεις του ανθρώπου είναι τόσες, όσοι είναι και οι άνθρωποι στη γη.   

Ο μικρός αδελφός καλλίτερα να πούμε γιος, [που είναι ο αντιπρόσωπος των αμαρτωλών που είναι η κακή όψη του ανθρώπου]  ζήτησε από τον πατέρα του, ως κληρονόμος που είναι, να του δώσει ότι του ανήκει [νομίζει ότι είναι δικά του όπως σκέπτεται το κάθε παιδί] και να αναλάβει αυτός την διαχείριση [πιστεύει ότι αυτός θα κάνει πιο έξυπνη και πιο επιτυχημένη διαχείριση] της κληρονομιάς. Ο Ιησούς πολλές φορές καυτηριάζει την κακή διαχείριση των κεφαλαίων = ταλάντων, ικανοτήτων και αγαθών που δωρεάν μας χορηγεί διά να τα αξιοποιήσουμε.  Έχει σκοπό και στόχο να αποδεσμευτεί από την εποπτεία του πατέρα ο μικρός γιος και να νοιώσει ελεύθερος. Ο Θεός δεν εποπτεύει επί του ανθρώπου ως κυρίαρχος κλπ, ο Θεός είναι συνεργάτης του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι συν-δημιουργός, που είναι μεγάλη τιμή για τον άνθρωπο. Ο Θεός απέδειξε ότι είναι ο μόνος αξιόπιστος συνεργάτης, και δωρεάν σύμβουλος στην κάθε μας δυσκολία,  προκειμένου να λύνονται όλα τα προβλήματα στη ζωή του ανθρώπου. Σε θέλει ελεύθερο ο Θεός,   όχι σκλάβο.  

   Ο πονηρός  ως υπερήφανος, πονηρός, βιαστής, υποκριτής, ψεύτης, απατεώνας κλπ,  σε θέλει υποταγμένο όχι να σε βελτιώσει και να σε ωφελήσει, αλλά να σε καταστρέψει, διότι κατέστρεψε πρώτα τον εαυτό του, θα βοηθήσει εσένα αδελφέ; Όχι βέβαια.   Η ελευθερία δεν είναι απλά μία ιδέα, είναι πρακτικό εφαρμόσιμο πρόγραμμα τήρησης ζωής με αρχές κλπ. Αν δεν τηρηθούν οι αρχές το πρόγραμμα έχει πρόβλημα με αποδέκτη τον άνθρωπο που τον καθιστά προβληματικό, που θέλει επαναπρογραμματισμό, σύμφωνα με τις οδηγίες του  κατασκευαστή και δημιουργού Θεού.  Αλλιώς πως θα επανέλθει σε ισορροπία ο διαταραγμένος άνθρωπος. Δεν έχετε ακόμη φίλοι μου αντιληφθεί ότι ο άνθρωπος είναι σε κατάσταση διαταραχής και με τον εαυτό του, και με τον πλησίον του, και με τον Θεόν του; Όπου να είναι έρχεται και η διαταραχή στη φύση. Ο Θεός που είναι η απόλυτη αγάπη, δικαιοσύνη,  σοφία, κλπ,  είναι δυνατόν να προκαλεί φόβο, ταραχή, σύγκρουση, φθορά,  κλπ, στον άνθρωπο; και βέβαια όχι. 

   Δεν κάνει ο πατέρας κατά την γνώμη του γιου καλή διαχείριση κλπ. [έτσι κάνει στην πλειοψηφία ο κάθε νέος, ο κάθε μικρός ή νεώτερος και σήμερα στην κάθε οικογένεια, υπάρχουν και μικρότεροι αδελφοί που είναι χρυσά παιδιά]. Ομοιάζει ο γιος αυτός και με τον άφρονα πλούσιο του Ευαγγελίου,  που είπε  στον εαυτό του: έχεις τόση περιουσία για να ζήσεις πολλά χρόνια, να φας, να πιείς, να διασκεδάσεις, να ξοδέψεις, να γνωρίσεις τον κόσμο κλπ. Όλα όμως αυτά είναι εσωτερικές ψεφτο-υποσχέσεις. Μη χάνοντας χρόνο ο μικρός γιος αφού νόμισε μετά από λογισμούς, σκέψεις,  κλπ, ότι έχει τις ικανότητες, αμέσως  παίρνει την απόφαση και λέγει στον πατέρα του: πατέρα  «Πάτερ, δος μοι το επιβάλλον μέρος της ουσίας» ή θέλω να μου δώσεις ότι επιβάλλεται σαν πατέρας προς το παιδί του, την περιουσία που μου ανήκει, ως κληρονόμος σου, δική μου είναι.  Ποια όμως είναι η ουσία ή περιουσία που ζήτησε ο γιος του; Το Ευαγγέλιο γράφει ουσία, όχι περιουσία. Λέγουν οι άνθρωποι σε κάποιον που παραπονιέται  που δεν έχει περιουσία, εσύ έχεις το μυαλό σου, θα προκόψεις, [αυτή είναι η πραγματική περιουσία]  τι να σου δώσει ο πατέρας σου αφού δεν έχει. Ο Θεός ως παντογνώστης, σου δίνει και εσένα από την δική του ουσία τη γνώση.  Είναι η ουσία του Θεού που δίνεται στους ανθρώπους, δηλαδή είναι ένα κεφάλαιο όχι τόσο οικονομικό, αλλά είναι τα δωρεάν χαρίσματα,  τα τάλαντα, κλπ, προς αξιοποίηση και επένδυση στη ζωή.  

   Τα γνωρίσματα αυτά ο μικρός γιος τα επένδυσε ανάποδα, όπως, την  εργατικότητα  ο γιος την έκανε τεμπελιά, την οικονομία σπατάλη, την εγκράτεια ακράτεια, την υπακοή του Χριστού στον πατέρα Θεό  ο γιος την έκανε ανυπακοή, ασέβεια, και θράσος, κλπ, στην θεϊκή γνώση  ο γιος επέλεξε [το γιγνώσκειν το πονηρόν] την πονηρή γνώση, στην τήρηση του νόμου του Θεού,  ο γιος τήρησε τον νόμο του Σατανά, κλπ.   

   Στο σπίτι του πατέρα υπήρχε παροχή και αυτάρκεια όλων των αγαθών δωρεά προς τον γιο. Υπήρχε ασφάλεια, υπήρχε υπακοή, σεβασμός, συνεργασία, συμφωνία στήριξη, βοήθεια, προστασία, δικαιοσύνη, τιμή, ισορροπία, οικονομία, υγεία, καλή διαχείριση σε όλα, πίστη σε ζωή προγραμματισμένη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού,  κλπ, δηλαδή είχε ευτυχία όσο γίνεται στον κόσμο που ζούμε.  Τα λόγια αυτά του μικρού γιου [σαν] να ξάφνιασαν τον πατέρα του ο οποίος αισθάνθηκε το σκεπτικό του τέκνου του. Ο πατέρας τώρα έπρεπε να πάρει την απόφαση, το ναι; ή το όχι;  

    Έτσι πράττουν και οι χριστιανοί σήμερα. Στην προσευχή τους προς τον Θεό πατέρα, όλο απαιτούν, θέλω, υγεία, όχι ασθένεια, θέλω πολλά κέρδη από την όποια εργασία, θέλω να πηγαίνουν όλα στη ζωή μου, όπως θέλω εγώ, θέλω οι άλλοι να είναι όπως θέλω εγώ, κλπ.  Πάντα να γίνεται το δικό μας θέλημα. Κανείς δεν ρωτάει, τι θέλεις Θεέ μου να κάνω;  Το Πάτερ ημών όμως λέγει στην δεύτερη σειρά: «γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης» δηλαδή να γίνεται το θέλημα του Θεού, και στον ουρανό και στη γη,  και πουθενά το δικό μας θέλημα. Το θέλημα του Θεού αδελφέ αν είσαι έξυπνος, είναι και δικό σου θέλημα. Θέλημα Θεού και ανθρώπου να είναι ΕΝΑ.

   Ο πατέρας [εδώ στην παραβολή είναι ο Θεός ως πατέρας των ανθρώπων] λαμβάνοντας το τελεσίγραφο του μικρού γιου έπρεπε να πάρει τις αποφάσεις του.  Είχε όμως κάποιες επιλογές [θα λέγαμε εμείς σήμερα] αν ήθελε να κάνει χρήση διαλογική με τον γιο του όπως, 1] να του αρνηθεί, 2] να τον απειλήσει ή να τον αποκληρώσει με το πατρικό δίκαιο ότι, όλα ήταν δικά του και αυτός είχε το δικαίωμα να παραχωρήσει ότι αυτός ήθελε, και όχι ότι ζητούσε ο γιος του, 3] να τον παρακαλέσει και να του υποσχεθεί ότι, κάποια από αυτά της χώρας εκείνης που σκοπεύει να επισκεφθεί, θα τα φέρει στο σπίτι προκειμένου ο γιος να  αποσύρει αυτή την πρόταση και να αναβάλλει τη φυγή από  το σπίτι, 4] να κάνει διάλογο ώστε να τον πείσει ότι αυτό δεν είναι προς το συμφέρον του, να του πει ξανασκέψου το τέκνο μου και εδώ είμαστε, μη βιάζεσαι έχεις χρόνο κλπ, 5] να ζητήσει βοήθεια και μεσολάβηση από άλλους, να κάνει αγάπη, να κάνει οικονομία,να κάνει επιείκεια, να τον καλοπιάσει  κλπ, να μην φανεί σκληρός, άκαρδος, αναίσθητος, για να μην το χαρακτηρίσουν οπισθοδρομικό κλπ. 6] θα μπορούσε να του ειπεί: ναι παιδί μου, ας δοκιμάσουμε να σου δώσω πρώτα ένα μέρος και αν τα πας καλά να σου δώσω και το υπόλοιπο ποσό κλπ, 7] και τέλος να συμφωνήσει μαζί του [όχι χαρούμενος ότι αυτό που επιθυμεί ο γιος του είναι προς όφελός του, αλλά επειδή ότι έχει, είναι για τα παιδιά του], δηλαδή με την καταστροφή του. 

   Το πνεύμα της νέας εποχής μας οδηγεί στο να  συμφωνούνε οι σύγχρονοι πατεράδες με εντελώς διαφορετικά σκεπτικά όπως, Χάριν του γιου, χάριν της κόρης, χάριν της κοινωνίας, χάριν του κόσμου,  έγιναν υποχωρητικοί και συμβιβαστικοί και ο κάθε πατέρας, έγινε μάλλον προωθητής της κάθε ασωτίας [από αγάπη] χάριν του γιου που την επέτρεψε την ασωτία μέσα στο σπίτι και μολύνθηκε όλη η οικογένεια με την ευρύτερη έννοια της λέξεως. 

   Έτσι θα λέγαμε σήμερα για τον άσωτο πατέρα παρά για τον άσωτο γιο, ή σε συνεργασία πορεύονται και οι δύο μαζί. Σήμερα ο σύγχρονος πατέρας έχει πάνω από μία δασκάλα μέσα στο σπίτι που από μικρό το  διδάσκει όλες τις ασωτίες, προκειμένου [να κάθεται φρόνημα] και όταν μεγαλώσει να μην φύγει το παιδί από το σπίτι. Έτσι συμπράττει ο κάθε πατέρας στην ασωτία  που είναι αμαρτία. Η δε αμαρτία σήμερα είναι αποδεκτή,  δικαιολογημένη και επιβεβλημένη, για την συνύπαρξη και στο σπίτι και στην κοινωνία και στον κόσμο. Πιστέψαμε  πατέρες ότι, με την συμφωνία και τις υποχωρήσεις θα έχουμε τα τέκνα μας στο σπίτι, δυστυχώς μικρά τα έχουμε προσωρινά και χάνονται διά παντός όταν μεγαλώσουν. Ο πατέρας του Ευαγγελίου  με την απαίτηση του γιου δίνοντάς του την μισή περιουσία,  τον έχασε προσωρινά αλλά  τον κέρδισε μόνιμα. Υπάρχουν στη ζωή μας μεγάλα ΝΑΙ και μεγάλα ΌΧΙ, θέλουν όμως μεγάλη καρδιά.  

   Δεν έπραξε τίποτε από τα παραπάνω σκεπτικά εκείνος ο πατέρας [όπως θα κάναμε εμείς σήμερα] αλλά παιδαγωγικά ως Θεός-πατέρας λέγει το ΝΑΙ, τέκνο μου, στεναχωρημένος βέβαια, και γνωρίζοντας [ως Θεός] την επόμενη  πορεία του. Δεν περιορίζει ο Θεός το αυτεξούσιο του ανθρώπου, ο οποίος έχει το δικαίωμα να το χειριστεί όπως θέλει. Δεν βιάζει ποτέ και σε τίποτε ο Θεός τον άνθρωπο. Ο Θεός πατέρας υποσχέθηκε στον άνθρωπο Αδάμ ότι είναι ελεύθερος, έχει το αυτεξούσιο, το δικαίωμα, την επιλογή, την απόφαση για τη ζωή του,  το δε αποτέλεσμα και το κόστος θα είναι της δικής του επιλογής και του δικού του θέλω , και όχι του Θεού-πατέρα. Διά τούτο ο Θεός δεν επενέβη όταν ο Αδάμ έφαγε τον απαγορευμένο καρπό, δε του το πήρε από το στόμα  κλπ. Λέγουν οι άνθρωποι: δεν τον έβλεπε ο Θεός  παράδειγμα τον κλέφτη,  το δολοφόνο κλπ, να του κόψει το χέρι, ή  να τον σταματήσει; όχι, όλα τα βλέπει, δεν πρέπει να επέμβει. Ο Θεός - πατέρας ούτε τον Εωσφόρο εμπόδισε από την πτώση, τον άφησε ενώ ήξερε την επιλογή του. Ούτε τον Ιούδα απέτρεψε από την απόφασή του να προδώσει τον Ιησού.  Όποιος θέλει  να έλθει να ακολουθήσει πίσω από μένα, ούτε από δίπλα μου, ούτε μπροστά μου θα πορευτεί, αλλά πίσω μου, έλεγε στους όχλους που τον ακολουθούσαν, διότι πήγαιναν με το δικό τους θέλημα.Το θέλημά τους έτρεχαν να ικανοποιήσουν και να βολευτούν.  Αν θέλετε μπορείτε να φύγετε και εσείς, είπε σε άλλη περίσταση στους δώδεκα μαθητές του.

   Ο μικρός γιος πήρε το μερίδιο που του αναλογούσε και έφυγε μακριά. Σε άλλο τόπο να μην έχει καθόλου κοινωνία με τον πατέρα του. Δεν ήθελε τον τρόπο ζωής της οικογένειας του πατέρα του κάτω από τον νόμο του Θεού. Δεν ήθελε να μαθαίνει ο πατέρας του για αυτόν διότι είχε επιλέξει αντίθετο τρόπο ζωής, ήθελε να χαθούν τα ίχνη του να μην ξέρουν που βρίσκεται κλπ. Επιθυμούσε όλα αυτά διότι σκοπό είχε να ξοδέψει [με την υπόδειξη του πονηρού] τις αρετές που του έδωκε και του δίδαξε ο πατέρας του, και να πάρει άλλες  «αρετές» που διαφωνούσε ο πατέρας του. Να τον κάνει να πονέσει όσο περισσότερο. Όλα τα σκεπτικά ήταν συμβουλές και γνώμες του πονηρού βέβαια, στον οποίο έπεσε θύμα ο νέος. Εκεί βέβαια που πήγε ο γιος αυτός [εκεί που επιθυμεί να πάει ο κάθε νέος γιος ή θυγατέρα σήμερα, έχει πάει η πλειοψηφία των νέων  την σήμερον ημέραν]  δαπάνησε ότι είχε μαζί του. Χώρα μακρινή διαλέγουν οι νέοι μας σήμερα. Τότε ήταν μακράν εκείνη η χώρα, σήμερα είναι τόσο κοντά.  Άφησαν την [ την χώρα την πίστη την πατρίδα] κατοικία του πατέρα Θεού και της Μητέρας Εκκλησίας και πήγαν σε χώρα μακρινή [την διάλεξαν] διότι νομίζουν εκεί θα βρουν αυτό που τους ταιριάζει. Άγνωστοι, ξένοι, που θα αφομοιωθούν γρήγορα, όσο γρήγορα έχασε ο γιος την πνευματική περιουσία που είχε από τον πατέρα του. Παλιότερα άφησαν οι νέοι το χωριό και πήγαν στην μεγάλη πόλη, [πρωτεύουσα η επαρχιακή] και  άφησαν εκεί ότι είχαν από το χωριό τους, και αντέγραψαν και ακολούθησαν και απορροφήθηκαν από τον τρόπο ζωής της μεγάλης πόλης. Σήμερα ο κόσμος όλος έγινε σαν την τότε αμαρτωλή και μακρινή χώρα.

    1 Διασκόρπισε την 2  περιουσίαν του 3 πατέρα του 4 ζώντας 5 άσωτη 6 ζωή.  Δεν θεώρησε δική του την περιουσία, [θα την πρόσεχε ή την θεώρησε διαστρεβλωμένα δική του] παρά  θεώρησε μόνο δικαίωμα διά κάνει αυτό  που ήθελε. Το θέλημα του πατέρα ήταν μόνο όσο ήταν μικρός στην ηλικία όπως κάθε μικρό παιδί κάνει το θέλημα του πατέρα,  και όταν περάσει την εφηβεία και θεωρηθεί άνδρας  ώριμος, τότε  φανερώνει τον μέσα του εαυτό του,  ο οποίος δεν μοιάζει καθόλου με του πατέρα.   Αυτή η περιουσία ήταν του πατέρα του. Δεν έπρεπε αυτό να το αναγνωρίσει, να το σκεφτεί, να το σεβαστεί, ότι ήταν δώρο του πατέρα και χάρισμα χωρίς να το αξίζει;  Ο Θεός δίνει απλόχερα όλα τα αγαθά που χρειάζεται ο άνθρωπος στη ζωή του. Ότι δίνει ο Θεός είναι πολύτιμο και αναγκαίο στον άνθρωπο, διότι χωρίς τα αγαθά αυτά ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει. Η υγεία, η δύναμη, η ομορφιά, οι νοητικές ικανότητες, κλπ,   ποιανού δώρο είναι;  του βιολογικού πατέρα μας; όχι βέβαια. Ένας αόρατος ιός καταστρέφει έναν σώμα δύο μέτρα ύψος σε χρόνο μηδέν.  Οι όποιες πνευματικές  και σωματικές ικανότητες δικές μας είναι; και βέβαια όχι. Πως όμως τις χειρίζεται ο κάθε νέος; ωφέλιμα ή βλαπτικά; 

   Υπάρχει κάτι πνευματικό καλό σε έναν κοσμικό χώρο; σε ένα κακόφημο κέντρο; ακόμη και σε μία κοινωνική εκδήλωση;  Όχι δεν υπάρχει.  Μάλλον όλα τα κακά από εκεί ξεκινούν. Ένας λογισμός, μία σκέψη, ένα βλέμμα, ένας διάλογος κλπ, ανατρέπει την ομαλή ψυχολογική λειτουργία του ανθρώπου, και άντε να κοιμηθεί το βράδυ.   Υπάρχει  κάτι καλό σε ένα κοσμικό κερδοσκοπικό κλπ, κέντρο; τίποτε. Η συμμετοχή αυτή σε λάθος επιλογές αλλάζει τον άνθρωπο σε τρόπο συμπεριφοράς και ολίγον κατ' ολίγον [όπως λέγουν οι Πατέρες] ο άνθρωπος γίνεται από νήστης, φάγος και πότης, από εγκρατής, σε πόρνος και μοιχός, από ηθικός, σε ανήθικος, από προσευχόμενος, σε βλάσφημος, από ειλικρινής, σε υποκριτής,  από δίκαιος, σε άδικος, από πιστός σε άπιστος, και πάει λέγοντας.   Ούτε τουλάχιστον τα διατήρησε τα πατρικά υπάρχοντα, διότι τα θεώρησε   δικά του,  ότι, άλλος τα έφτιαξε και όχι εκείνος, και άρα μπορεί να τα κάνει ότι θέλει. Έκανε πρώτα αλόγιστη σκέψη και ύστερα αλόγιστη   χρήση.

   Η χώρα η μακρινή δηλαδή της αμαρτίας τότε ήταν μακριά. Σήμερα οι νεώτερες γενιές την έφεραν πάρα πολύ κοντά. Για παράδειγμα το πνεύμα της Αμερικής, ο τρόπος ζωής και όλα τα θεωρητικά πιστεύω της, ο τρόπος  διατροφής και συμπεριφοράς έφτασε στο κάθε χωριό της πατρίδος μας. Είναι στην πόλη μας στη γειτονιά μας, κάθε ημέρα και κάθε νύχτα. Είναι επίσης μέσα στο σπίτι μας. Είναι στο χέρι μας, [που πατά το κουμπί] είναι μόνιμα μέσα στο νου μας και στην καρδιά μας. Δεν χρειάζεται ο νέος να πάει στην Ευρώπη. Παντού [σήμερα] υπάρχει παρούσα η τότε μακρινή και αμαρτωλή χώρα, ακόμη και σε ένα έρημο βουνό, που θεωρείται ο πιο καθαρός τόπος ή χώρος.    

 Τέλος η ζωή του ήταν δική του; Είχε δικαίωμα να την κάνει ότι θέλει;  όχι βέβαια. Λέγουν οι σύγχρονοι νέοι: δική μου είναι η ζωή, έχω το δικαίωμα να την χειριστώ όπως εγώ θέλω. Δικό μου είναι το σώμα. Δική μου είναι η ψυχή. Δική μου η ευθύνη είναι για  όλα, τι λόγο  έχεις επάνω μου εσύ [Θεέ] πόσο μάλλον ο πατέρας ή η  μητέρα. Μόνος μου μπορώ να χειριστώ τα πάντα λέγει ο νέος. 

   Με την χάρι του Θεού όμως ζώμεν και αναπνέομεν και υγειαίνομεν κλπ, στη ζωή μας. «Άνευ  εμού ου δύνασθαι ποιείν ουδέν» λέγει η Γραφή. Σήμερα γνωρίζει ο νέος ότι χωρίς το ανάλογο οξυγόνο, χωρίς κανονικούς χτύπους της καρδιάς, χωρίς καλή λειτουργία των οργάνων κλπ, στο δευτερόλεπτο χάνουμε τα πάντα. Αν ο πατέρας-Θεός πάρει έστω ένα από ότι μας έχει δώσει  θα υπάρχουμε στο επόμενο δευτερόλεπτο, ημέρα, μήνα, ή χρόνο; Η αυτοχειρία είναι απαγορευμένη, διότι δεν είμαστε κυρίαρχοι επί του σώματός μας και γενικά επί της ζωής μας, αλλά είμαστε  φροντιστές και συντηρητές όλου του ψυχοσωματικού ανθρώπου, που η Γραφή ονομάζει τον άνθρωπο, Ναό του Αγίου Πνεύματος.  Ο άσωτος του Ευαγγελίου τελικά μετανόησε, ας έχασε τα πάντα, [ο Θεός πατέρας αναπληρώνει τα πάντα και τα αυξάνει]  ανακαίνισε όμως τον εαυτό του, δαπάνησε [χαράμισε] υλικά και κέρδισε πνευματικά. Εσύ χριστιανέ πατέρα, ποιανού απόφαση πατέρα θα αντιγράψεις, [όχι ή ναι θα πεις στο γιο σου], τον σύγχρονο, ή τον πατέρα του Ευαγγελίου;