ΚΥΡΙΑΚΗ   ΤΕΛΩΝΟΥ   ΚΑΙ   ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ.

   Την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου εισερχόμαστε σε μία πνευματική περίοδο [αγώνα]  διάρκειας δέκα  [10] εβδομάδων. Ο πνευματικός αγώνας γίνεται μέσα σε ένα στάδιο που δεν περιορίζεται σε τετραγωνικά μέτρα. Το πνευματικό στάδιο είναι χωρίς όρια και σε χώρο και σε χρόνο.  Για τον χριστιανό είναι περίοδος παιδαγωγική ισόβια με σκοπό και στόχο  την αναβάθμιση του ανθρώπου στην  ορθόδοξη χριστιανική πίστη και όχι μόνο. 

   Το κάθε τι στον κόσμο, και στη φύση, προκειμένου να αναπτυχθεί προς όποιο όφελος πρέπει να υποστεί όποια αγωγή πρέπει. Ένα λουλούδι, ένα φυτό, ένα δένδρο, ένας άνθρωπος. Όλα βρίσκονται στον αγρό του Θεού διά να καλλιεργηθούν. Ένα μικρό παιδί προκειμένου να αναπτυχθεί και να έχει καλή υγεία, πρέπει να ακολουθεί το πρόγραμμα της διατροφής που θα επιλέξει η μητέρα του, η οποία το παρέλαβε και αυτή από την μητέρα της, την γιαγιά της και πάει λέγοντας. Το δε παιδί να συμφωνεί και να ακολουθεί πιστά το πρόγραμμα της μητέρας. Είναι άλλο θέμα η αλλαγή της νέας διατροφής, και δεν μας αφορά σήμερα.  Η ψυχή του ανθρώπου καλλιεργείται με όλα τα από το Θεό δοσμένα πνευματικά παιδαγωγικά μέσα, με σκοπό να ωριμάσει ο άνθρωπος μέσα στην κοινωνία ανθρώπων που ζει. Να εκπαιδευτεί, και να εξειδικευτεί. Στο πνευματικό θέμα η μητέρα Εκκλησία έχει την ευθύνη της πνευματικής αγωγής με βάση το πρόγραμμα και την μέθοδο  της ψυχικής ανάπτυξης και υγείας του χριστιανού. Ουσιαστικά η μητέρα εκκλησία αγωνίζεται για την ψυχοσωματική υγεία του ανθρώπου. Διά τούτο ο Θεός καθημερινά παρέδιδε μαθήματα στους δυο μαθητές, τον Αδάμ και την Εύα. Οι μαθητές τελικά είχαν και έχουν το δικαίωμα, την επιλογή και την απόφαση να αντιγράφουν ή να μιμούνται  τον διδάσκαλο σε όποια τέχνη και όποια επιστήμη, ή να απορρίπτουν.

   Σκοπός του ανθρώπου είναι να αναπτύξει τις 3 σχέσεις στην επίγειο ζωή του. Οι Πατέρες λέγουν ότι ο άνθρωπος εξετάζεται στο μάθημα των σχέσεων καθημερινά προκειμένου να πάρει τον βαθμό του. Άλλος στη σχολή της οικογένειας, ή της κοινωνίας όπως είναι δομημένη με όλους τους θεσμούς, ή του μοναστηριού ή της ερήμου. Ο άνθρωπος είναι πάντα απέναντι στον εαυτό του, τον πλησίον και τον Θεόν. Προκειμένου να συνυπάρξει επιβάλλεται να ρυθμίσει την καθημερινή σχέση και με τα τρία πρόσωπα. Αυτά είναι τα κάτωθι.

   Α) ο Εαυτός, 2) ο Πλησίον και 3) ο Θεός, τρεις σχέσεις ισόβια. Επειδή έχουν αυτεξούσιο, και από τα τρία, προτείνονται απόψεις, γνώμες, προτάσεις, ενστάσεις, διαφωνίες, αρνήσεις,  κλπ. Στην πορεία εξελίσσονται ως απέναντι, ως διαφωνούντες [ή και συμφωνούντες] και άρα γίνονται φαινομενικά τρεις αντίπαλοι, οι οποίοι είναι:

   Β) η Σάρκα,  2) ο Κόσμος και  3) ο Διάβολος, οι τρεις αντίπαλοι ισόβια. 

   Α) Εαυτός και σάρκα [με τις απαιτήσεις της ως αναγκαίες] είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. 

   Β) Πλησίον και κόσμος [αυτή τη γνώμη έχει ο κόσμος, έτσι λειτουργεί ο κόσμος, κλπ, αλλιώς θα πράξεις εσύ; έξω από τον κόσμο ζεις; κλπ,] δηλαδή είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι, ο άλλος ή οι άλλοι.

    Γ)  Θεός και Διάβολος είναι οι δυνάμεις που είναι έξω από τον άνθρωπο. Η κάθε πηγή [από τις δύο] έχει την δική της μέθοδο. Ο Θεός κίνητρο προβάλλει την πνευματική επιτυχία με κατάκτηση την  αιώνιο ζωή. Ο Διάβολος κίνητρο έχει την απόλαυση στην πρόσκαιρη ζωή με σύντομη ημερομηνία λήξεως. Ο Θεός σε περιμένει να επιστρέψεις επειδή εσύ θέλεις. Ο Θεός ούτως ή άλλως θέλει, το έχει αποδείξει αυτό, και το έχει υπογράψει με το αίμα του στο σταυρό.  Εάν εσύ θέλεις το Θεό, εσύ θα τον πλησιάσεις, εσύ θα τον ενοχλήσεις, εσύ θα τον πιέσεις, εσύ θα τον παρενοχλείς τακτικά και διά βίου. Ο Διάβολος έρχεται από μόνος του, δεν σε ρωτά αν τον θέλεις. Σε πλησιάζει [αντίθετη τακτική και μέθοδο από το Θεό] εκείνος, με τις δικές του μεθόδους, σε ενοχλεί εκείνος, σε πιέζει εκείνος,  σε παρενοχλεί και σε βιάζει, δια βίου εκείνος. 

   Ο άνθρωπος θα πρέπει να προγραμματίσει, να ρυθμίσει, και να δρομολογήσει  σταθερή σχέση που θα είναι προς το συμφέρον του όλου ψυχοσωματικού ανθρώπου, με τη βοήθεια των 3 σχέσεων που είναι:

   1] Η σχέση με τον εαυτό του. 

   2] Η σχέση με τον πλησίον του. 

   3] Η σχέση με τον Θεόν του. 

   Η φυσιολογική φορά του ανθρώπου είναι προς τον Θεόν τον οποίο πάντα αναζητούσε ο κάθε άνθρωπος της κάθε εποχής από αρχής της εμφανίσεώς του στον κόσμο, διότι από αρχής ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από τον Θεόν. Διά τούτο ο άνθρωπος χωρίς Θεό είναι πραγματικά χαμένος, διά τούτο ήλθε ο Θεός να τον βρει. Από μόνος του ο άνθρωπος ποτέ δεν θα τον έβρισκε. Ο Θεός μόνος του παρουσιάστηκε στον άνθρωπο λέγοντας: εγώ είμαι, αλλά πάλι ο άνθρωπος πλανεμένος από τον Σατανά δεν τον γνώρισε, και τον απέρριψε, εκτός εκείνοι που τον αγάπησαν. Μόνο όσοι τον αγαπούν εκείνοι τον γνωρίζουν. Σε εκείνους φανερώνεται. Ο Θεός σε όλους φανερώνεται, απλά εκείνοι που δεν τον βλέπουν το βλέμμα τους είναι στραμμένο προς την αντίθετη κατεύθυνση.   

   Η σχέση με τον εαυτό μας. Η παρουσία του Θεού ομαλοποιεί την σχέση μας με τον εαυτό μας, ψυχή και σώμα γίνονται ένα, δεν έχουν διαφωνίες, διότι στην κάθε διαφωνία διαιτητεύει ο Θεός. Δέχονται τους όρους του Θεού, και όχι η κάθε πλευρά να προσπαθεί να επιβάλλει τους δικούς της όρους, προκειμένου να υπάρξει αρμονία και ισορροπία. Διαφορετικά εάν η σχέση με τον εαυτό μας δεν ρυθμίζεται σύμφωνα με τους όρους του Θεού, θα υπάρχει ισόβια διαταραχή μέσα μας.

   Η σχέση με τον πλησίον μας.  Εάν τον πλησίον μας δεν τον δεχόμαστε ως αδελφό μας, και ως εικόνα Θεού, δεν θα γίνει ποτέ εαυτός μας, [διότι ο Ιησούς είπε να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτόν σου], αλλά θα είναι πάντα κάποιος άλλος, αντίπαλος ή και εχθρός. Θα υπάρχει μόνιμή διαταραχή με τον κάθε πλησίον.

   Η σχέση με τον Θεόν μας. Η αναφορά και του εαυτού μου και του πλησίον μου δεν είναι ο Θεός εξ ίσου, δεν θα υπάρχει αρμονία και ισορροπία στη σχέση μας. Αφού θα συμβαίνει αυτό, ούτε με το Θεό θα έχω αρμονία και ισορροπία και εγώ και ο πλησίον μου. Και εδώ θα υπάρχει μόνιμη διαταραχή των ανθρώπων και μεταξύ των, και με τον Θεό. 

   1] Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο Ναό να προσευχηθούν, Τελώνης ο ένας, ο Φαρισαίος ο άλλος. 

   2] Δύο ανθρώπους έχουμε την Κυριακή του  Ασώτου, 1 τον Άσωτο και 2 τον μεγάλο αδελφό του.

   3]  Στην τελική κρίση 2 θα είναι, 1 ο κριτής και 2 ο άνθρωπος. 

   4]  Δύο είναι οι πρωτόπλαστοι, Αδάμ και Εύα.

   Τους δύο ανθρώπους ο Θεός τους θέλει 2 σε 1. Τους 3 σε 1. Τους 5 σε 1. όλα σε ένα.  Ο Θεός θέλει την ενότητα, ο δε Διάβολος θέλει το διχασμό, τη διάσπαση, τη διαίρεση, τη διάλυση.

   Ο Σατανάς δεν τους θέλει 2 σε 1, αλλά τα 2 σε 3. οδηγεί τους ανθρώπους όχι στην σύγκληση, αλλά στην απόκλιση ή απόσχιση στις μεταξύ των σχέσεις. Αυτό λέγεται  αντιπαλότητα ή διαίρεση στις σχέσεις τους. 

   Ο Φαρισαίος εξειδικευμένος μία ζωή από τον πιο ειδικό δάσκαλο τον Σατανά, στην πονηριά, στην υποκρισία, στο ψέμα στην απάτη, επεχείρησε να δημοσιεύσει αυτές τις «αρετές» από τις οποίες περίμενε μάλλον απαιτούσε να λάβει μισθό ή μετάλλιο. Δεν είμαι [εγώ]  σαν τους άλλους [δηλαδή όλους] ανθρώπους [αυτός ήταν μοναδικός] άδικοι, άρπαγες, μοιχοί, κλπ. Αυτόματα [με την δική του αυτοκριτική] έθεσε τον εαυτό του μακριά από τους συνανθρώπους του μέσα στην τοπική κοινωνία που ζούσε και όχι μόνο. Διατάραξε τις σχέσεις του με τους πλησίον του συνανθρώπους. Προσέφερε στο Ναό την λεγομένη δεκάτη και σε ότι δεν επέβαλε ο Νόμος. Νόμιζε ότι είναι ο τελειότερος  από τους ανθρώπους της πόλεως. Διατάραξε και την σχέση του με τον Θεό διότι τελικά τον απέβαλε, δεν άκουσε τους επαίνους που περίμενε. Απέτυχε σε όλα ο Φαρισαίος και στις 3] σχέσεις, 1) με τον εαυτό του, 2) με τον πλησίον του και 3) με τον Θεό του. 

   Ο Τελώνης αντιθέτως αξιολογώντας  τον εαυτό του είδε ότι οι σχέσεις του με τους πάντες είναι διαταραγμένες, εχθρικές και πρέπει με διαδικασίες του κατεπείγοντος να ομαλοποιηθούν. Διέκοψε σχέσεις με την πηγή του κακού με την σύντομη ομολογία:  ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ,  επανήλθε στην πρώτη πνευματική  αγωγή του νόμου την οποία είχε εγκαταλείψει. Συμφιλιωμένος με όλους, κυρίως με τον Θεό που τον δικαίωσε.

   Ο Ζακχαίος αποκατέστησε πρώτα την σχέση του με τον Ιησού και μετά ήταν εύκολη η αποκατάσταση με τον εαυτό του, και μετά με τους συνανθρώπους του.

   Αν και αντιπαθείς και οι δύο [τελώνης και φαρισαίος] από το λαό τον οποίο είχαν στο χέρι όπως λέμε, λόγω εξουσίας ο καθένας με την πολιτική που εφάρμοζε, ο ένας [ο φαρισαίος] απομακρύνθηκε ακόμη περισσότερο, ενώ είχε την παιδαγωγική βάση διά  να επιτύχει δυστυχώς απέτυχε, ενώ ο άλλος [ο τελώνης] που κανένας δεν περίμενε να ανατραπεί η σχέση του με τους ανθρώπους, ευτυχώς  έφερε τα κάτω επάνω και ρύθμισε τις διαταραγμένες σχέσεις του και με τον εαυτό του και με τους πλησίον του και με τον Θεόν,  τελικά δικαιώθηκε, ενώ ο Φαρισαίος που διατάραξε τις σχέσεις του με τον εαυτό του, με τον πλησίον του και με τον Θεόν, καταδικάστηκε. Ο υψωθείς ταπεινωθείς λέγει η Γραφή.  Εγώ ο χριστιανός σήμερα μήπως πρέπει να μάθω από το πάθημα του Φαρισαίου; αμήν.

 Εμείς λίγα γράφουμε, και αυτά με κενά και ελλείψεις, εσύ αν θέλεις σκέψου περισσότερα. Μπορείς.