ΠΕΡΙ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

 

Η εκκλησία μας αδελφοί όπως έχει ρυθμίσει τα πάντα σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας της, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μελών της απέναντί της, καθώς και τις σχέσεις μεταξύ των μελών της, έτσι έχει ρυθμίσει και το σοβαρότατο ζήτημα της Θείας Κοινωνίας. Από τους πρώτους κιόλας Κανόνες (Αποστολικούς) που θέσπισε η εκκλησία μας είναι και οι κανόνες σχετικά με την Θεία Κοινωνία (ο επιούσιος Άρτος κατά τους Πατέρες). Βλέποντας και παρατηρώντας κανείς τα λόγια της Θείας Λειτουργίας αντιλαμβάνεται ότι η προσέλευσή μας ακούγοντας το «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε» είναι υποχρεωτική (αν δεν υπάρχει λόγος απαγόρευσης από τον Πνευματικό μας). Και αμέσως μετά να ευχαριστήσουμε τον Θεό μας για την μεγάλη του αυτή Χάριν της Θείας Κοινωνίας, με τον ύμνο «Πληρωθήτω το στόμα ημών αινέσεως…» ο λαός και με το «Ορθοί, Μεταλαβόντες … αξίως ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω» ο Ιερεύς.

Ένας από τους λόγους που τελείται η Θεία Λειτουργία είναι ότι γίνεται εις δόξαν Θεού και αίνον, και εις την μνήμην του θανάτου και της Αναστάσεως Αυτού, «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν». Είναι πολύ σημαντικό αδελφοί μου να γνωρίζουμε ότι κάθε φορά που κοινωνεί ο καθένας από εμάς, καταγγέλλει τον θάνατο του Χριστού μας! Επιβεβαιώνουμε, μαρτυρούμε και ομολογούμε την άδικη σταυρική θυσία και την Ανάσταση του Χριστού μας! Μεγάλο πράγμα αυτό αδελφοί μου! Όλη η πορεία της εκκλησίας μας θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια αέναος-συνεχής διαμαρτυρία για τον άδικο θάνατο του Θεανθρώπου Χριστού. Κάθε χριστιανός οφείλει να καταγγέλλει στην ζωή του συνεχώς τον θάνατο του Χριστού μας. Και αυτό μπορεί να το κάνει με την συμμετοχή του στην Θεία Κοινωνία (σύμφωνα με το «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν».  

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει για αυτούς που έρχονται στην εκκλησία και δεν φροντίζουν να είναι έτοιμοι για να κοινωνήσουν:  «Ω άνθρωπε, δεν είσαι άξιος να ματαλάβεις, ουδέ τας άλλας ευχάς της λειτουργίας είσαι άξιος να ακούσεις…πως δεν νομίζεις την Θείαν Κοινωνίαν δια μεγάλον χάρισμα, αλλά την καταφρονείς;». Και αλλού λέγει: «Στοχάσου, παρακαλώ σε, Τράπεζα Βασιλική είναι έτοιμος. Άγγελοι υπηρετούν εις την Τράπεζαν. Αυτός ο ίδιος ο Βασιλεύς είναι παρών και συ στέκεσαι αδιάφορος; Ίσως ειπείς: «Είμαι ακάθαρτος και δι’ αυτό δεν προσέρχομαι». Απαντώ, «Ακάθαρτα είναι τα ενδύματα της ψυχής σου, και δεν σε μέλλει;…Eάν είναι καθαρά και εκάθισες εις την Τράπεζαν, διατί δεν τρώγεις από το Δείπνον;» Βλέπουμε αδελφοί τον Άγιο Ιωάννη να προσπαθεί να φέρει τον άνθρωπον εις συναίσθησιν. Είναι σαν να του λέγει: Ήλθες στην εκκλησία; Γιατί ήλθες; Για να δείξεις το βρώμικο ένδυμα της ψυχής σου; Για να δείξεις τις αμαρτίες σου στον Θεό; Εάν είσαι αμαρτωλός πήγαινε στην εξομολόγηση και έπειτα να έλθεις εδώ. Καθάρισε τα ρούχα της ψυχής σου πρώτα και έπειτα έλα στο Δείπνο. Βρώμικος μην έρχεσαι. Και προσθέτει ο Άγιος; «Ο Χριστός εις κάθε λειτουργίαν έρχεται να ιδή εκείνους όπου κάθηνται εις την Τράπεζαν, και λέγει εις τον καθένα:«Φίλοι, πως στέκεσθε εδώ μέσα εις την εκκλησίαν, χωρίς να έχετε ένδυμα γάμου;» Δεν είπε: «Διατί εκάθησας εις την Τράπεζαν;» αλλά προτού ακόμα καθήση του λέγει πως δεν είσαι άξιος μήτε να έμβης μέσα, επειδή δεν του είπε: «Διατί εκάθισας;» αλλά, «Διατί εισήλθες;» Αυτό το λέγει εις τον καθ’ έναν από μας ο Κύριος, «Πως εισέρχεσθε εις την εκκλησίαν μου με τα ιδικά σας βρώμικα ρούχα και όχι με τα ενδύματα της Χάριτος;» Το ένδυμα αυτό της Χάριτος το λαμβάνομεν κατά την βάπτισή μας και αν το αποβάλλομεν αμαρτάνοντας, το επανακτώμεν δια της μετανοίας και εξομολογήσεως. Ο Άσωτος δεν κάθισε στην Τράπεζα του μόσχου του σιτευτού με τα ρούχα που γύρισε από την αμαρτίαν, αλλά με την στολήν την «πρώτην» που του επανέδωσεν ο Πατέρας, μετά την μετάνοιαν και εξομολόγησίν του, ότι «ημάρτησε εις τον ουρανόν και ενώπιον Του». Μετάνοια λοιπόν η οποία κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο ξεκινάει όταν ο Θεός μας χαρίσει την συναίσθηση των αμαρτιών μας (του βρώμικου ενδύματος της ψυχής μας), και έπειτα έρχεται η εμφάνιση των δακρύων της μετανοίας, δηλώνοντας πως ο άνθρωπος ξεκινάει την πορεία του προς τον Θεό. Μέσα από την πράξη της μετανοίας πραγματοποιείται η συμφιλίωση του ανθρώπου με τον Θεό. Η μετάνοια αδελφοί μου είναι η θύρα του ελέους, που ανοίγεται σ’ εκείνους που την αναζητούν. Από τη θύρα αυτή (της μετανοίας) εισερχόμαστε στο έλεος του Θεού και έξω απ’ αυτή την είσοδο δεν θα βρούμε έλεος. Γι’ αυτό η μετάνοια πρέπει να είναι μια συνεχής πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Πρέπει να είναι πάντα παρούσα στην καρδιά μας.

            Επίσης σκοπός της Θείας Λειτουργίας είναι η θεραπεία της ανθρώπινης φύσης. Η επαναφορά δηλ. του αμαρτωλού (αφύσικου) ανθρώπου στην φυσική του κατάσταση που είναι η κατάσταση του δοξασμού κατά τους Πατέρες.

Το κτιστόν από μόνο του οδεύει πάντοτε προς την φθορά και προς τον θάνατο. Δεν υπάρχει τρόπος ούτε να σταματήσεις, ούτε να αναστείλεις, ούτε να καθυστερήσεις την φθορά και τον θάνατο. Στην ιστορία όμως εμφανίστηκε μια πρόταση που λέγει ότι αυτή η φθορά και ο θάνατος, θα μπορούσαν να αναιρεθούν αν λειτουργήσουν άλλες καταστάσεις. Στην αρχή αυτή η πρόταση εμφανίστηκε περίπου 2.000 χρόνια πριν από τον Χριστό ως μια εξαγγελία σε κάποιες ομάδες ανθρώπων. Με την ενσάρκωση όμως του Λόγου αυτή η επαγγελία έγινε πράξη. Ότι ναι μεν το κτιστό δεν μπορεί να ξεπεράσει αυτή την εντροπία που υπάρχει μέσα στην δημιουργία, (αφού αυτή είναι στοιχείο της δημιουργίας), δηλαδή ότι από μόνο του δεν μπορεί να αναίρεσει αυτή τη κατεύθυνση προς την φθορά, αλλά αν το κτιστό έλθει σε σχέση και διαποτιστεί από μια δύναμη εκτός της κτιστότητας, εκτός της δημιουργίας τότε τα πράγματα θα μπορούσαν να αλλάξουν. Το Ευαγγέλιο εξαγγέλλει ακριβώς αυτή την πράξη, ότι δηλαδή μια δύναμη έξω από την δημιουργία εισέρχεται μέσα στην δημιουργία και τότε από κει και έπειτα το κτιστό μπορεί να λειτουργήσει και διαφορετικά. Το διαφορετικά εμφανίζεται στην Ανάσταση Του Χριστού. Η Ανάσταση του Χριστού, μας λέγει ότι μπορεί ένας άνθρωπος, ο οποίος κατά την ανθρώπινη φύση δεν διαφέρει από τον καθένα μας, μπορεί να μην παραμένει στον θάνατο, μπορεί να ζεί αιωνίως. Για να γίνει αυτό πρέπει αυτός ο άνθρωπος να ενωθεί με τη δύναμη αυτή που είναι εκτός της δημιουργίας. Δηλαδή με την Θεότητα. Αυτό ακριβώς προσπαθούμε να επιτύχουμε στην Θεία Λειτουργία. Να διαποτίσουμε την φύση μας με μια τέτοια δύναμη που προέρχεται εκτός της δημιουργίας, ώστε αυτή η δύναμη να θεραπεύσει την φύση μας ή να την αλλοιώσει, να της δώσει την λεγόμενη «καλήν αλλοίωσην».

Βλέπετε αδελφοί μου πόσο σπουδαίο πράγμα είναι για την πνευματική μας προκοπή η ορθή συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία και πόσο πρέπει να την αναζητούμε. Με αυτή συμμετέχουμε από αυτή τη ζωή στην αιώνιο Βασιλεία του Θεού. Και όσο περισσότερο ανεβασμένοι είμαστε πνευματικά (με προσευχή, με δάκρυα μετανοίας, με ανάγνωση Θείων Γραφών, με απόκτηση αρετών κ.α.) τόσα περισσότερα πράγματα αισθανόμαστε από την Θεία Κοινωνία και τόσο μεγαλύτερη είναι η εμπειρία της συμμετοχής μας στη δόξα του Θεού. Τόσο περισσότερο πλησιάζουμε τον Θεό και ενωνόμαστε μαζί Του. Το μεγαλύτερο και τελειότερο κατόρθωμα του ανθρώπου κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη δηλ. η ένωση του ανθρώπου με τον Θεό.

 

Καλόν αγώνα