3]  ΚΥΡΙΑΚΗ  ΜΕΤΑ  ΤΑ  ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ.

   Από τότε ήρξατο ο Ιησούς κηρύσσειν και λέγειν: ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΑΙ ήγγικεν γαρ η Βασιλεία των ουρανών. Ματθαίος κεφ, Δ' στ, 17. 

   Ο Θεός από αγάπη προς τον άνθρωπο που [διότι μόνος του το επέλεξε] έπεσε στην αμαρτία, [διά την οποία δεν μετάνηωσε] έστειλε τον υιό του να βοηθήσει τον πεσμένο [πεπτωκότα]  άνθρωπο  να επανέλθει στην πρώτη κατάσταση. Άρα κατά σειρά έχουμε, δημιουργία,  αμαρτία,  πτώση,  εγκατάλειψη,  φώτιση,  μετάνοια,  αποκατάσταση  και κατά χάριν Θέωση. Η κάθε μία από τις 8 παραπάνω λέξεις έχει την ειδική σημασία για την ιστορία του ανθρώπου.  Με την αμαρτία διακόπτεται ο δεσμός με το Θεό με υπαιτιότητα του ανθρώπου. 

   Η αμαρτία που στη βάση της είναι ασθένεια που χρήζει θεραπείας, δεν είναι σαν την όποια πολιτειακή νομική παράβαση που για την αποκατάσταση αδρανοποιείσαι σε κάποια φυλακή και φαινομενικά μέσα στον τιμωρητικό χρόνο παθητικά, αποκαθιστάς τη σχέση σου με την πολιτεία όπως και πριν, προκειμένου να κατευνάσεις στην ιδέα, το μένος των αδικημένων. Η αμαρτία ως παράβαση του θείου θελήματος σε επαναφέρει στην πρώην  κατάσταση με άλλη μέθοδο, πραγματικά. Δεν σε περιορίζει σε κατάστημα κράτησης, αλλά σε αφήνει ελεύθερο να αποκαταστήσεις  το όποιο αδίκημα που ενεργοποιημένος το έπραξες, έτσι τώρα, μέσα στο χρόνο από την συμμετοχή σου σε εμπειρίες, ενεργοποιημένος μέσα στην κοινωνία, [όχι στην φυλακή] προκειμένου να αποκατασταθεί το αδίκημα από το βάθος της καρδιάς σου, αποκαθιστώντας την διαταραγμένη σχέση με τον εαυτό σου, με τον πλησίον σου, και με το Θεό.  Η συνταγή της εκκλησίας σε οδηγεί στην ολική θεραπεία από την ασθένεια της αμαρτίας. Η μετάνοια είναι η συνταγή που πρέπει να την τηρήσεις επακριβώς. Όπως στην όποια αρρώστια, αν δεν επισκεφθείς το γιατρό, αν δεν πας στο φαρμακείο να πάρεις τα φάρμακα, όπως ορίζει η συνταγή,  αν τα πάρεις όποτε θέλεις εσύ, αν τα παίρνεις όπως  θέλεις εσύ, ή  όποια ώρα θέλεις εσύ, είναι αδύνατο να γίνεις καλά. Δύο συνταγές θεραπείας έχουμε, μία για το άρρωστο σώμα και μία για την άρρωστη ψυχή.  

   Η επανασύνδεση  του αμαρτωλού ανθρώπου με τον εαυτό του, τον πλησίον του, και με  το Θεό γίνεται μόνο με την ευλογημένη έγκριση και το πιστοποιητικό της ΜΕΤΑ-ΝΟΙΑΣ και την σφραγίδα της συγχωρητικής ευχής. Όλοι γνωρίζουμε ότι έχουμε νου μέσα μας. Ο ΝΟΥΣ είναι ο μηχανισμός ο οποίος  εισπράττει όλα τα γενόμενα έξω από τον άνθρωπο [σαν πρώτη ύλη την οποία  την παίρνουν οι αισθήσεις, τα μέλη του ανθρώπου,  μετά η γνώση σαν πρωτοβάθμια επιτροπή  ότι εγκρίνει επιτρέπει και το  εισάγουν στον νου ο οποίος με τους διαλογείς που διαθέτει, επεξεργάζεται και το παραμικρό και ταξινομεί το κάθε τι εκεί που είναι η θέση του, και εσωτερικά και εξωτερικά] τα διυλίζει  και ανάλογα εγκρίνει ή απορρίπτει με τελεσίδικο σκοπό και δεν αφήνει περιθώριο νόθευσης. Ψάξε σε λεξικά και στο διαδίκτυο τις λέξεις νους, γνώση, αμαρτία,  μετάνοια  κλπ, για πιο γενική και ειδική αν θέλεις ενημέρωση.  

   Γνώση και νους είναι πάντα σε στενή συνεργασία, για το καλό του όλου ανθρώπου. Όλα τα ψυχολογικά και τα σωματικά προβλήματα υγείας, οφείλονται στην αμαρτία και στην μη συνεργασία αυτών, μαζί με τον νου, την γνώση, την παρατήρηση και την διάκριση. Το τι είναι καλό ψάξε για να το βρης αδελφέ, στο κείμενο τούτο για το θέμα μετάνοια, η αναφορά είναι περιληπτική και τηλεγραφική. Πρέπει εσύ να έχεις το ενδιαφέρον και την αναζήτηση, διά ότι αφορά την όποια επιτυχία και ευτυχία στη ζωή σου. Μπορείς, εύκολο είναι. Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος, ή για την ευτυχία του ή για την δυστυχία του στη ζωή του και κανείς άλλος.

   Η πρόθεση ΜΕΤΑ προστέθηκε στο ΝΟΩ, μετά την αμαρτία ή έστω μετά το όποιο λάθος και έχουμε τις δύο λέξεις σε μία = ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Πρώτα η αμαρτία και ύστερα ο νους.  Εμείς το καταλαβαίνουμε ως ΜΕΤΑ-ΓΝΩΣΗ. ή μετα-γνώμη, μετα-διόρθωση, μετα-συμόρφωση, ανα-θεώρηση και επαν-εκκίνηση, ή επαν-αχάραξη και επανα-προγραμματισμό του φθαρμένου σχεδίου σωτηρίας, για το οποίο ευθυνόμαστε εμείς ο κάθε ένας. [παρακάτω υπάρχουν και άλλες λέξεις]  Όλες οι λέξεις είναι κλειδιά. Πάρε όποιο κλειδί σου ταιριάζει και άνοιξε της πόρτα του χώρου της αμαρτίας και εισήγαγε την μετάνοια, ώστε να υποχωρήσει η αμαρτία μέχρι αφανισμού. Κάποιος όμως εκεί στο στάδιο της ζωής που θα αγωνιστείς ενάντια στην αμαρτία σε περιμένει, θα πρέπει εσύ να τον επισκεφτείς.  Γνώση και γνώμη είναι μαζί. Κάποτε οι διδάσκαλοι και οι γονείς ιδιαίτερα έλεγαν στους μαθητές: τον νου σας παιδιά εδώ, προκειμένου να γνωρίσουν αυτά που θα έλεγαν στους μαθητές,  ή οι γονείς έλεγαν: το νου σου εδώ, όχι αλλού, [προκειμένου να μάθεις  οτιδήποτε], που τον έχεις; ή που βόσκει ο νους σου; κλπ. Πολλοί άνθρωποι πρόθυμοι σωματικά, πηγαίνουν σε ομιλίες, ο νους όμως νυστάζει και κοιμούνται. 

   Η μετάνοια είναι και θεωρία και πράξη. Είναι μεταμέλεια [άρχισε από αυτήν εσύ], με λόγια, είναι η αρχική λογική προσπάθεια, προστάδιο, προσύμφωνο που μπορεί να σε εμποδίζει να συνάψεις τελικό σύμφωνο. Μπορεί να βρίσκεσαι διά βίου σε στάση μεταμέλειας και να μην περάσεις ποτέ στην μετάνοια. Πρόσεχέ το αυτό.  Σαν τον γιό του ευαγγελίου που είπε στην εντολή του  πατέρα του: ναι πατέρα εγώ θα πάω, αλλά δεν πήγε ποτέ, ο δε άλλος που είπε όχι, μετανόησε και πήγε, ο δεύτερος το όχι σε λόγια το έκανε ναι στην πράξη. Σαν τον Ιούδα που γράφουν οι ευαγγελιστές ότι: μεταμεληθείς απέστρεψε τα 30 αργύρια, τοις αρχιερεύσι και αντί να τρέξει στο σταυρωμένο Χριστό να προλάβει, έτρεξε προς το δένδρο, ανεχώρησε και απελθών απήγξατο. Ματθ, κεφ, ΚΖ' στ, 3, 4.  Δεν  είναι όμως σε  έργα, διότι η μεταμέλεια είναι σαν παγίδα που σε κρατά επί τόπου, ναι λέγεις, ή θα ήθελες, αλλά δεν πράττεις, αυτή η στάση καθορίζει  την βάρος σου συνέχεια. Η  μετάνοια είναι σε λόγια και έργα μαζί. 

    Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ είναι αρετή. Είναι για τον αμαρτωλό, αφύπνιση, και  ισόβια πορεία. Είναι θέληση για επιστροφή, είναι άσκηση εθελοντικού αναγκασμού και βίας [είναι επιβαλλόμενος αυτοβιασμός που ωφελεί, και όχι ετεροβιασμός που βλάπτει] σε όλο το είναι μας, είναι άδειασμα των αμαρτιών μας [της βρωμιάς και της σαβούρας που κουβαλάμε] στη χωματερή της Εκκλησίας του Χριστού,  είναι ανακούφιση και ελάφρυνση από βάρος των αμαρτιών, είναι επανασύνδεση με το Θεό, αυτό βέβαια θέλει ταπείνωση, είναι αναγνώριση παραβατικότητας του νόμου του Θεού, και επαναφορά στην νομιμότητα,  διότι ουδείς αναμάρτητος,  είναι όμως έργο ολίγον κοπιαστικό, [η ζωή του πιστού, ο δρόμος της ζωής, δεν είναι μόνο κατηφόρα που θέλει ο άνθρωπος, αλλά και ίσωμα και ανηφόρα, όλα μαζί], οτιδήποτε καλό θέλει και τον ελάχιστο κόπο, είναι εκρίζωση της αμαρτίας, [και ένα φυτό να ξεριζώσεις θέλει και κάποια δύναμη] όχι κλάδεμα και κορφολόγημα του δένδρου της αμαρτίας όπως κάνουν οι νεοχριστιανοί, είναι σκέψη, που δυστυχώς έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι σήμερα, διότι είναι πνευματικά  σκεπτόμενοι στο ελάχιστο.

    Οι επιδράσεις που εισπράττουμε από τα συμβάντα της καθημερινότητας πρέπει να τα αναλαμβάνει η σκέψη να διαβουλεύεται με τον μέσα εαυτό μας, ώστε να αντιδρά, να αξιολογεί, να επιλέγει και να αποφασίζει προς όφελος του ανθρώπου. Όπου  Μ = μετάνοια.  Μ. Είναι   συναίσθηση υπαρκτού και ζωτικής σημασίας προβλήματος στη σχέση με τον εαυτό μας, με τον πλησίον μας και με το Θεό.  Μ.  Είναι διάκριση.  Μ. Είναι  επιλογή.  Μ. Είναι απόφαση. Μ. Είναι  αποβολή των κακών συνηθειών.  Μ. Είναι υπεύθυνη  δέσμευση προσωπικής αξιοπιστίας.  Μ. Εἰναι άρνηση του δικού μας θελήματος, και όποιου φρονήματος, γνώμης και απόψεως. Μ.  Είναι  διαφωνία με τις προτάσσεις  του κόσμου και του διαβόλου.  Μ. Είναι  μεταβολή 180 μοιρών κατά κόσμον, και γύρισμα της πλάτης ώστε να διακόψουμε κάθε οπτική και ακουστική δυνατότητα με το παρελθόν.  Μ. Είναι αποφασισμένη ολική  μεταστροφή και επαναπρογραμματισμός, κάτι σαν νέο ξεκίνημα ζωής, βασισμένη πλέον σε νέα δεδομένα.  Μ. Είναι αποστροφή, αντιπάθεια, και μίσος σε όποια αμαρτία με  είχε υποταγμένο και δεμένο στην από τώρα και πέρα προηγούμενη ζωή μου. Μ.  Είναι  συμφωνία  και υπογραφή προς αποκατάσταση, κλπ.  Μ.  Είναι δεύτερο Βάπτισμα. Επαναβάπτιση, αναβάπτιση, μεταβάπτιση, έξω από την κολυμβήθρα, της εκκλησίας,  αλλά μέσα στην κολυμβήθρα της κοινωνίας που ομολογείς εμπράκτως την τήρηση της πίστεως. Μ. Είναι διαφορετική ομολογία, όχι όπως λεκτικά λέμε διά του πνευματικού αναδόχου-κηδεμόνα στο  πρώτο Βάπτισμα, στο όνομα της Αγίας Τριάδος.  Μ.  Είναι αλλαγή γενικής συμπεριφοράς, κάτι σαν ολική μεταμόρφωση στον τρόπο ζωής. Μ. Είναι Προσοχή διότι η μετάνοια έχει παγίδες στα περάσματα που διέρχεται ο άνθρωπος , που αν δεν προσέξει θα πιαστεί στην παγίδα του πονηρού.  Σε αυτή την αποφυγή μόνος βοηθός είναι η διάκριση.  Μ. Είναι νόμιμη διαδικασία με όρους και όρια συμμετοχής στο στάδιο της ζωής, που έχει θέσει η εκκλησία και όχι ο άνθρωπος.  Μ. Είναι η αληθινή-έμπρακτη  η οποία είναι αντιγραφή του τρόπου ζωής των Πατέρων, σαν συνταγή δοκιμασμένη.  

   Μ. Είναι  και υποκριτική. Ας δείξω έστω και στα ψέματα εύκολο είναι, ότι μετανόησα, έτσι κερδίζω την συμπάθεια και την  εμπιστοσύνη τους. Είναι κάτι σαν ποίημα που το απαγγέλλω σαν μαθητής.    Μ.  Είναι  και πλανεμένη. Είναι φαινομενικά μετάνοια εν μέσω των ανθρώπων, αλλά διά τον Θεό δεν είναι μετάνοια. Απλά έχω πείσει τους άλλους και τον εαυτό μου ότι είμαι μετανοημένος. Το Θεό θα τον πείσω; θα τον ξεγελάσω; μάλλον όχι.   Μ. Είναι  και δαιμονική.  Διότι σύμβουλο μετάνοιας έχω τον πονηρό και εκτελώ κατά γράμμα την κάθε συμβουλή του σε πράξη. Ας γνωρίζω ότι βλάπτομαι πνευματικά, επιμένω στον τρόπο αυτόν, με αποτέλεσμα όλο και να παγιδεύομαι και να εισπράττω αρνητικό κόστος. Όλο και να δαιμονίζεται ο άνθρωπος. Μ. Είναι και λογική.  Η λογική ή λογιστική, ανακαλύπτει κάποιες αμαρτίες με τα δικά της δεδομένα, και επειδή είναι αρκετά μετανοώ, να αποκαταστήσω τη διαφορά και να κλείνει προς το μέρος μου,  ή Πάσχα έρχεται ας μετανοήσω, να κοιμίσω την συνείδησή μου.  Εφαρμόζω τότε δική μου συνταγή μετάνοιας.  Μ.  Είναι  και συναισθηματική.  Είναι η  μετάνοια χάριν των γονέων, χάριν του συζύγου, ή της συζύγου. Μετανοώ μόνο και μόνο για χάρη σου, όχι επειδή το θέλω. Μ. Έχουμε και φοβική, διότι το φοβικό σύνδρομο οδηγεί τον χριστιανό στο σκεπτικό: ας το μετανοήσω [το κάνει μόνο λεκτικά εκμεταλλευόμενος το της Γραφής, όποτε πέφτεις να σηκώνεσαι, δίνοντάς το δική του ερμηνεία] δεν ξέρεις τι με βρίσκει. Την φοβική μετάνοια την ονομάζουμε και πονηρή, διότι ο άνθρωπος εν τω πονηρώ κείται, καθώς λέγει η Γραφή.  Τελικά γνωρίζω ότι μετάνιωσα πραγματικά ενώπιον του Θεού ή δεν μετάνιωσα και παραμένω αμαρτωλός. Ξέρω αν η μετάνοιά μου είναι πραγματική ή μερική, και ελλιπής, όταν έχω γνώση του εαυτού μου.   Διά της μετανοίας μεταβάλλομαι, μεταθέτομαι, μεταβιβάζομαι, μεταφυτεύομαι,  μεταναστεύω από την χώρα της αμαρτίας στην χώρα της επαγγελίας κλπ.

   Η μετάνοια έσωσε τον Δαβίδ, την πόρνη Ραάβ, τον Αχαάβ, τον Ιεροβοάμ, την Νινευή, τον Μανασσή, τον Ληστή, τους Αγίους που αμαρτωλοί υπήρξαν, διότι ουδείς αναμάρτητος, όλοι όμως μετανοημένοι,  την Μαρία την Αιγύπτια που την αμαρτία της, την μετέτρεψε σε εγκράτεια, σε νηστεία, σε προσευχή, αναχώρηση στην έρημο, σε νέο τρόπο συμπεριφοράς και αλλαγή τρόπου ζωής. Τον ληστή τον έσωσε με αναγνώριση και ομολογία της δικής του αμαρτωλότητας καθώς και αναγνώριση της δικαιοσύνης του Χριστού,  και [καθάρισε θα λέγαμε] με λίγες λέξεις, την δε Μαρία την Αιγύπτια την έσωσε αντιθέτως με κοπιαστικό αγώνα 47 χρόνων. Μπορεί και εσύ αδελφέ να κλέψεις τον παράδεισο με λίγες λέξεις σαν τον ληστή, φτάνει να είναι από το βάθος της  καρδιάς σου, και όπως διάβασες παραπάνω.  

   Διατί ο Θεός δεν μας σώζει χωρίς μετάνοια; Το συγγνώμην το δικό μας δεν το έχει ανάγκη ο Θεός, εμείς το έχουμε ανάγκη για τον εαυτό μας.  Η κάθε όποια αμαρτία του ανθρώπου αδελφέ [ή και όλες μαζί] είναι σαν  ένας κόκκος άμμου  κάποιας παραλίας. Ο Θεός δεν νοθεύεται, ούτε μολύνεται, ούτε βλάπτεται, ούτε υποβαθμίζεται με τις αμαρτίες των ανθρώπων. Αντίθετα εμείς έχουμε το πρόβλημα και όχι Εκείνος.   Σκέψου ότι στο άτομο, στους συζύγους, στην οικογένεια, στους συνεργάτες, στην κοινωνία, στη φύση, στο ουράνιο στερέωμα, δεν υπήρχε ισορροπία και τάξη, πως θα ήταν ο άνθρωπος και ο κόσμος, αν όλα λειτουργούσαν ατάκτως. Η τάξη αποκαθιστά την αταξία, η δε μετάνοια την αμαρτία. Αν όλοι οι μαθητές έπαιρναν άριστα, ποία διαφορά θα υπήρχε. Σταδιακά οι πάντες θα υποβαθμίζονταν. Θα επικρατούσε σκότος και σύγκρουση, άρα αταξία. Αν όλοι ήταν κλέπτες, ή δολοφόνοι, ή απατεώνες, ή καταστροφείς, ή άδικοι, ή βιαστές, ή ασεβείς, κλπ, ο κόσμος θα ήταν αυτός ακριβώς που είναι σήμερα.  Διατί υπάρχουν τα αριστεία κάθε μάθησης και κάθε επιστήμης; Διά να υπάρχει όριο και  διάκριση της διαφοράς.  Υπάρχουν οι ποινές και οι αμοιβές. Η κοινωνική αταξία και δυσαρμονία αποκαθίσταται διά της μετάνοιας.  Μπορεί η πολιτεία να επιτρέψει να συνυπάρχουν αθώοι με εγκληματίες; όχι βέβαια.  ο λύκος με το αρνί; ή γάτα με το ψάρι; και βέβαια όχι. Την συνύπαρξη την διασφαλίζει η δικαιοσύνη η οποία φαίνεται από την τάξη. Όπου τάξις εκεί και δικαιοσύνη. Είναι δυνατόν ο κακούργος να είναι σε ισορροπία με τον ευεργέτη; Και πάλι όχι. Όλοι θέλουμε   ό ρ ι ο μεταξύ καλού και κακού, δικαίου και αδίκου, μετάνοιας και αμετανοησίας κλπ. Αν το όριο θέλουμε να τηρείται μόνο από τους άλλους και όχι  από τον εαυτό μας, αυτό είναι λάθος. Πρέπει να  το θέλουμε εξ' ίσου και από τους άλλους και από τον εαυτό μας. Πρέπει να πείσουμε τον εαυτό μας πρώτα, γενόμενοι παράδειγμα για τους άλλους.  Τότε μόνο θα είναι καλό για όλους.  Όπως εδώ στον κόσμο ετούτο, έτσι και στον άλλο κόσμο [κατά το λεγόμενο των ανθρώπων] πρέπει να  επικρατεί εθελοντικά το δίκαιο, και όχι διά της βίας και όποιας απειλείς.  Μόνο η μετάνοια κατεργάζεται και τελειοποιεί το δίκαιο και προσφέρεται ελεύθερα και όχι δυναστικά.  Λίγα λόγια αδελφέ που τα παίρνει και ο άνεμος, εσύ φίλε αν θέλεις, μπορείς τα παραπάνω να τα κάνεις πράξη. ΑΜΗΝ.