2]  KΥΡΙΑΚΗ  ΜΕΤΑ  ΤΑ  ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ. Ευαγγέλιο Κυριακής.

   Γη  Ζαβουλών και γη Νεφθαλείμ, οδόν θαλάσσης, πέραν του Ιορδάνου, Γαλιλαία των εθνών, ο λαός ο καθήμενος εν σκότει, είδε φως μέγα, και τοις καθημένης εν χώρα και σκιά θανάτου, φως ανέτειλεν αυτοίς. Ματθαίου Κεφ, Δ' στ, 15, 16.

   Η περιοχή της Γαλιλαίας ήταν κατοικημένοι από πολλούς ειδωλολατρικούς λαούς. Όπου υπάρχει πολυπολιτισμικός παράγοντας, εκεί υπάρχει παντού το συγκεχυμένο, που παγώνει πολλές δραστηριότητες εξ' αιτίας των διαφορών μεταξύ των συγκατοικούντων ομάδων. Υπάρχει όμως και η ευχέρεια μέσα σε αυτή την πολυγνωσία-πολυγνωμία να περάσεις και μία άλλη άποψη, κάτι νέο στους λαούς αυτούς. Ο Χριστός τους προσέφερε δωρεάν  την ελπίδα.

    Ο τόπος εκείνος που έδρασε ο Χριστός είναι από τους πιο τυχερούς στον κόσμο. Δυστυχώς ακόμη παραμένει ετσιθελικά από τον αφώτιστο παράγοντα άνθρωπο, άτυχος. Σε εκείνα τα μέρη επικρατούσε χάος θα λέγαμε στη βάση της κοινωνίας. Στα χρόνια μας με μία επιδημία, ονομαζόμενη πανδημία πόσο χάος έφερε όχι σε μία γεωγραφική περιφέρεια, αλλά στον πλανήτη γη;  Στο επίκεντρο των πόλεων αυτών βρέθηκε ο Χριστός τον καιρό εκείνον. Υπήρχε κατά βάση ηθικό σκοτάδι στις πόλεις εκείνες και όχι μόνο εκεί, αλλά σε όλο το τότε πολιτισμένο κόσμο και με τα μέσα της εποχής. 

   Ας κάνουμε μία επίσκεψη ως τουρίστες στα χωριά εκείνα με την φαντασία μας. Τί θα παρατηρήσουμε; ανθρώπους που έχουν την όποια κατοικία, την όποια εργασία, την τότε διατροφή, τις όποιες κοινωνικές σχέσεις κατά ομάδες, τις όποιες κοινωνικές εκδηλώσεις. Αγώνα για επιβίωση του ατόμου και της οικογένειας. Τις διαφορές μεταξύ αλλοεθνών μέσα στην καθημερινότητα. Ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των ανθρώπων την ανασφάλεια,  τον φόβο, την αγωνία για το αύριο, την ενδεχόμενη απειλή για την ρευστότητα των πραγμάτων στο όποιο κράτος και τους ηγέτες που το κατευθύνουν. Την εσωτερική σκέψη ότι σήμερα υπάρχει, για αύριο δεν γνωρίζει, την μελαγχολία που ακολουθεί και γίνεται απογοήτευση λόγου του φόβου του θανάτου που ήταν ότι το ποιο  εύκολο τότε κλπ. 

   Ο Χριστός το πνευματικό και ηθικό σκοτάδι ήλθε να το αναβαθμίσει. Ο χορός δεν θέλει αναβάθμιση, ούτε η μαγειρική ούτε ο έρωτας κλπ, διότι είναι φυσικά αναβαθμισμένα και αναβαθμίσιμα από μόνα τους.  Αλλά μήπως και εμείς σήμερα από την μία παρά το τόσο υλικό φως, [είμαστε σκοτισμένοι και τρακάρουμε σαν τα αυτοκίνητα σε φωτισμένη λεωφόρο],  από την άλλη είμαστε πραγματικά μέσα στο πνευματικό και ηθικό σκοτάδι όπως ακριβώς και τότε εκείνοι οι άνθρωποι; Σε τι διαφέρουμε από εκείνους; Αυτό το άλλο το νέο φως μας το  έφερε ο Χριστός. 

   Είχαν μάτια και όραση οι άνθρωποι, αλλά ούτε κοντά δεν έβλεπαν. Τόσο πολύ που ούτε μέσα τους, ούτε τον εαυτό τους δεν έβλεπαν. Ο άσωτος ανοιχτομάτης ήταν, αλλά όταν άναψε αυτό το φως του Χριστού, τότε είδε τον εαυτό του, που ούτως ή άλλως τον εαυτό του τον έβλεπε κάθε μέρα, αλλά δεν τον έβλεπε ούτε εξωτερικά ούτε εσωτερικά. Αυτό το εσωτερικό φως ήλθε να ανάψει ο Χριστός, ώστε ο άνθρωπος να γίνει σαν την λάμπα που φωτίζει τον εαυτό της και γύρο από αυτήν. Στη συνέχεια να παίρνει φως ο καθένας και να δίνει στον πλησίον του. 

   Αυτό το φως μόνο ο Χριστός το έχει. Σε αυτόν πρέπει να τρέξουμε να πάρουμε, αν προλάβουμε. Στην επίσκεψη του φωτεινού Γαβριήλ  έγινε ο Ευαγγελισμός. Το σπήλαιο της Βηθλεέμ γέμισε φως. Φωτεινό αστέρι οδήγησε τους ποιμένες στη σπηλιά. Φωτεινό αστέρι οδήγησε τους μάγους στο σπίτι που έμενε ο Χριστός, η μητέρα του και ο προστάτης Ιωσήφ.  Εν μέσω φωτός εβαπτίσθη ο Ιησούς, διότι του είχε ειπωθεί του Ιωάννου, αυτόν που θα ιδείς να κατεβαίνει το Πνεύμα σαν περιστέρι, αυτός είναι. Φως έλουσε το Θαβώρ στη μεταμόρφωση ενώπιον των 3 μαθητών. Φως στην ανάσταση. Φως στην Πεντηκοστή.  Για τις εμπειρίες του με το άκτιστο φως μιλά ο Συμεών ο θεολόγος. Φωτισμό ζητούσε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, λέγοντας στην προσευχή του: φώτισόν μου το σκότος. Αν ο Άγιος ένοιωθε στο σκότος, εμείς πόσο σκοτάδι έχουμε μέσα μας; Φως έλουζε τον τόπο που ήταν ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, η δε ζεστασιά του θείου φωτός έλιωνε το χιόνι και ο Άγιος δεν κρύωνε.  Στήλη φωτός οδηγούσε τον Ισραήλ.  Φως λούζει τον πανάγιο τάφο του Χριστού κάθε χρόνο.  

   Πολλές φωτοφάνειες και εκλάμψεις φωτός έχουμε σε γραπτές πηγές στην ιστορία της ορθοδόξου πίστεως. Πολλές ευχές της εκκλησίας κάνουν αναφορά για φωτισμό του πιστού. Φωτισμένο ονομάζουμε τον   νεοβαπτισμένο, φωτίκια τα προσφερόμενα στον βαπτιζόμενο για την βάπτιση. Εγώ ειμί το φως του κόσμου λέγει ο Κύριος. Πολλές αναφορές γίνονται στην Καινή Διαθήκη για το φως και τον φωτισμό. Το φως του Χριστού ως φυσικό, φωτίζει πάντα άνθρωπο ερχόμενο εις τον κόσμο. Το φως του Χριστού ως πνευματικό έρχεται στον άνθρωπο ως μίσθωση και χάρισμα,  μετά την προσπάθεια κάθαρσης του πιστού [βρες τι είναι κάθαρση, φωτισμός, θέωση].

   Όπως με το φυσικό φως βλέπεις και διακρίνεις τα υλικά πράγματα, ακριβώς με το πνευματικό φως βλέπεις, παρατηρείς, διακρίνεις σε μήκος, βάθος, πλάτος και ύψος πέρα από τις φυσικές δυνατότητες που έχει ο  βιολογικός άνθρωπος. Αυτή η ικανότητα λέγεται διορατικότητα, προορατικότητα, είναι δωρεάν χάρισμα του Θεού στο πιστό και φίλο και αδελφό του Χριστού. Λέμε για κάποιους: φωτισμένο αυτό το παιδί, φωτισμένος άνθρωπος, φωτισμένος επιστήμονας, ή αλλιώς χαρισματούχος-χαρισματικός,  ή κάτι ανάλογο. 

   Τις πρώτες ημέρες του Σχολικού έτους ψάλλουμε αγιασμό και τα κατάλληλα αναγνώσματα και την ευχή υπέρ φωτισμού των μαθητών. Η διδαχή και η κατήχηση της πίστεως γίνεται στον πιστό, διότι μέσω αυτής  ο χριστιανός διδάσκεται, γνωρίζει, μαθαίνει, εμπλουτίζει την γνώσει, ανοίγει ο νοητικός ορίζοντας όλου του ανθρώπου, προσεύχεται, ο Θεός του αποκαλύπτεται, γίνεται κάτοχος της θείας γνώσεως, και είναι φως για τον κάθε πλησίον του. Βλέπεται πως όλοι στην κατάλληλη στιγμή θέλουμε έναν φωτισμένο άνθρωπο από το Θεό, να επικοινωνήσουμε για όποιο ζήτημα της ζωής. Όπως το φως της Αναστάσεως το παίρνουμε από κάποιν πλησίον μας και το δίνουμε σε κάποιον πλησίον μας και εκείνος σε άλλον πλησίον και έτσι αυξάνει ο φωτισμός και προεκτείνεται και κατακλύζει τον κόσμο.

   Στην κάθε κατἀλληλη στιγμή της ζωής μας χρειαζόμαστε το κατάλληλο και ανάλογο φως στην κάθε περίσταση. Ο γιατρός πρέπει να θέλει να αποκτήσει τον ιατρικό φωτισμό, ο πολιτικός τον κοινωνικό φωτισμό και αυτός, ο τεχνίτης και αυτός την τεχνική φώτιση, ο γέροντας την φώτιση από την εμπειρία της μακροχρόνιας ζωής στην κοινωνία, ο κληρικός τον πνευματικό φωτισμό κλπ. Αν αυτό συμβεί και οι άνθρωποι κατέχουν το φυσικό μαζί με το πνευματικό φως,  δεν θα μείνει αφώτιστος χώρος στον κόσμο. Και αν φωτιστεί ο κόσμος που θα κρυφτεί η αμαρτία; Το σκοτάδι θα διαλυθεί. Δεν θα υπάρχει τόπος πουθενά για το σκοτάδι και την αμαρτία.  όλα θα είναι διάφανα, κρυστάλλινα, όλα φως.

   Το ζήτημα είναι κατά πόσο οι άνθρωποι εμπέδωσαν και κατέκτησαν πρώτα το φυσικό φως, ώστε να κατέχουν δεύτερα και το πνευματικό φως  του Χριστού και όχι του αλλουνού, δηλαδή του πονηρού. Το σκοτάδι ήδη όλο πλησιάζει και κατακλύζει τον άνθρωπο πρώτα και τον κόσμο ύστερα. Ήδη είναι κοντά μας, μαζί μας και πιθανόν μέσα μας. Οι βλέποντες λέγει η Γραφή δεν θα βλέπουν. Θα έχουν όμως μάτια.  Σήμερα οι άνθρωποι της εποχής το σκοτάδι το θεωρούν φως και το φως σκοτάδι. Είναι κοινό παράπονο των ανθρώπων σήμερα το: ενώ τόσα σχολεία, τόσα πτυχία, τόση γνώση κρεμασμένη στα κάδρα, από την άλλη τόση άγνοια και σκοτάδι στον κόσμο.  Η Γραφή λέγει:οι άνθρωποι αγάπησαν το σκότος παρά το φως. Είναι καιρός φίλοι μου να αποδείξουμε το αντίθετο, αγαπώντας το φως και μισώντας το σκότος. Κουράγιο εύκολο είναι, δεν κοστίζει τίποτα, προσπάθεια θέλει. Εσύ αδελφέ θέλεις;   Συγγνώμην για τυχών λάθη.