ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ. Πόσο μας αφορά;

   Κοινό διαχρονικό φαινόμενο και πρόβλημα διά το μέλλον στην χριστιανική πίστη. 

   Από τα πρώτα βήματα του χριστιανισμού [φαινόμενο που υπήρχε από την αρχή του κόσμου]  γεννήθηκε με τη βοήθεια του διαβόλου ο διχασμός, το γνωστό διαίρει και βασίλευε.

   Ο ιός του διχασμού είναι παρών και επιδρά στους αποτειχισμένους των ημερών μας. Παρά την φαινομενική καλή διάθεση των κληρικών και των λαϊκών ο διχασμός επικρέμαται  επάνω από τους αποτειχισμένους, τον οποίον αδυνατούν να τον απομακρύνουν. Ο διχασμός όμως ενεργείται από τους ιδίους τους αποτειχισμένους!!! 

   Στο ερώτημα, τί και ποίος πταίει, πολλά μπορούμε να συζητήσουμε και να γράψουμε ως απάντηση, αλλά δεν είναι της στιγμής. Το επείγον α] είναι η συμπόρευση των εγγάμων κληρικών περί της πίστεως και β] των αγάμων κληρικών πάλι περί της πίστεως, καθώς και μοναχών ή μοναζουσών, πάλι περί της πίστεως. Και γ]  η ταυτόχρονη συμφωνία και συμπόρευση όλων μαζί.    

    Βεβαίως ζούμε στην   εποχή που 1] από την μία έχουμε δεχτεί την διχασμένη προσωπικότητα ενώ 2] από την άλλη ελπίζουμε, περιμένουμε και απαιτούμε συμπόρευση στην καθημερινότητα πολλών προσώπων. Ποτέ δεν ήταν σε συμφωνία το άτομο. Η κοινή πίστη τα πολλά πρόσωπα τα μεταμορφώνει και τα κάνει ΄ΕΝΑ.

   Ο Παύλος μιλά για άλλον εαυτό, κάτι διπλό. Αυτό αποδεικνύεται από το φαινόμενο της εποχής στο ότι, δεν υπάρχουν όχι πολυάριθμες, [αυτές είναι ελάχιστες] αλλά ούτε και ολιγάριθμες μοναστικές αδελφότητες. Η πλειάδα είναι ένα ή δύο πρόσωπα. Όλοι ξέρουμε την λέξη κοσμοκαλόγερος, δηλαδή μοναχός ή μοναχή στον κόσμο. Μπορούν αυτά τα δύο να συμβαδίσουν χωρίς εμπόδια; βεβαίως και όχι ή μάλλον αρκετά δύσκολα. 

   Πάντως κοινό ιστορικό γνώρισμα είναι ότι, τότε υπήρχαν αδελφότητες με κοινή πίστη χιλιάδες πρόσωπα. Σήμερα φτάσαμε στο κατάντημα να αδυνατούμε να υπάρξουμε και ως μονάδες. Μιλάμε για ατομικό μοναχισμό, διότι το ατομικό εγώ, δύσκολα έρχεται σε ισορροπία, με το άλλο εγώ του πλησίον μας, που [δεν είναι ο άλλος ή εκείνος αλλά] είμαι εγώ,

   Βασικό εμπόδιο για συμφωνία, συμπόρευση και συνύπαρξη είναι ο άλλος εαυτός, το ΕΓΩ του ανθρώπου. Επειγόντως πρέπει να ευρεθεί τόπος διά να κατασκευαστεί  Μοναστήρι αποτειχισμένων, δηλαδή χώρος διαμονής αγάμων κληρικών και μοναχών, καθώς και Μοναστήρι διά αποτειχισμένες μοναχές. Ο διάβολος θέλει να αποτύχει το κίνημα της αποτειχίσεως και κάνει σοβαρή δουλειά, εμείς οι αποτειχισμένοι πήραμε στα σοβαρά την αποτείχιση; 

   Έχουμε χρέος όλοι οι αποτειχισμένοι να ενδιαφερθούμε για την παραπάνω έκκληση, διότι ποία διάδοχη κατάσταση και κληρονομιά θα αφήσουμε στους μελλοντικούς αποτειχισμένους;  Αν δεν πράξουμε κάτι, είμαστε σε πολλά σαν τους οικουμενιστές, ίδιοι.