Από το βιβλίο του κ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΤΑΦΥΛΗ [ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΛΑΝΗ]  από το  ΣΤ' κεφάλαιο Συμπεράσματα σελ, 93. έτος 2007.

   Ο επιστημονικός οργασμός της τεχνολογίας  [δεν άφησε τίποτε όρθιο, κατά το λαό] καθώς τονίζει και ενημερώνει ο συγγραφέας, ιδίως η πραγματικότητα είναι αυτή που τρομάζει τον σύγχρονο άνθρωπο. Οι άνθρωποι αδυνατούν να παρακολουθήσουν την ανάπτυξη των επιστημών, στο δε αποτέλεσμα ξαφνιάζονται και τρομοκρατούνται. Κάποιες επιστήμες δρουν μυστικά και απόρρητα, αλλά ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον.  Ο συγγραφέας εφιστά  την προσοχή και  την ευθύνη που πρέπει  να κατέχονται  οι άνθρωποι με ότι κάνουν στη ζωή τους σε επιλογές και αποφάσεις διότι είναι αποτέλεσμα ζωής ή θανάτου. 

           [εις μνήμην του αδελφού Αποστόλου Σταφύλη] 

κείμενο: 

«Θάνε όγδοος αιώνας [ένας αιώνας-χίλια χρόνια]  που θα γίνουν αυτά». Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779) από τις προφητείες Αγίου.

   ΑΡΧΉ  [με ελάχιστες παρεμβάσεις] «Μέσα  ............ . Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε όμως εμείς;  Εάν δούμε τα γεγονότα από μια διαφορετική οπτική γωνιά και ερευνήσουμε τον εαυτό μας, ανεξάρτητα από τους άλλους ανθρώπους, τότε θα δούμε πολλές ελλείψεις.  Εμείς στην καθημερινή μας ζωή πόσο ενδιαφερόμαστε για το περιβάλλον; Πόσο εύκολα κλείνουμε την τηλεόραση; πόσο εύκολα μπορούμε να απενεργοποιήσουμε το κινητό μας; Πόσο ενδιαφερόμαστε για τον συνάνθρωπό μας και του παρέχουμε βοήθεια; Πόσο συχνά προσευχόμαστε και ζητάμε από τους αγίους και την Παναγία το γενικό καλό και την παγκόσμια ειρήνη και αγάπη; Πόσο πραγματικοί χριστιανοί είμαστε στα αλήθεια; Μας ενδιαφέρει να έχουμε τον τίτλο «Χριστιανός Ορθόδοξος» στην ταυτότητα, αλλά στην καρδιά μας γράφει «πλανεμένος του αιώνα τούτου». Εάν μας έλεγαν να κάνουμε μία ευχή και να μας δώσουν ότι ζητούσαμε, αλήθεια τι θα σκεφτόμασταν; Ποια είναι η πρώτη σκέψη που θα μας έρχονταν στο μυαλό; Χρήματα, αυτοκίνητα, σπίτια, απολαύσεις, και ανέσεις; Τι ακριβώς αναγνώστη, μας ήρθε σαν πρώτη  σκέψη; Πόσοι από εμάς σκεφτόμαστε τον Παράδεισο και την αιώνια ζωή ή το καλό και την υγεία των συνανθρώπων μας; Μήπως και εμείς ανήκουμε στην κατηγορία των πλανεμένων; των αιχμαλώτων; των δούλων;   Ανάλογα με αυτά που ζητάμε εκεί είναι και η καρδιά μας. 

     Σήμερα η εποχή μας παρέχει ανέσεις, ευκολίες, ταχύτατες μεταφορές, γρήγορη επικοινωνία, φαγητά και ποτά, διασκεδάσεις, σπουδές και γνώσεις, μετα-πτυχιακά, διδακτορικά, μετα-διδακτορικά, και εκπληκτική τεχνογνωσία αλλά και τεχνολογία. Οι περισσότερες διαφημίσεις στην τηλεόραση, μας προτείνουν «να ζήσουμε την ζωή» ή «να ζήσουμε την στιγμή» ή  «να απολαύσουμε τη ζωή», ποια ζωή όμως; αυτή που μας έχουν υποχρεώσει να ζούμε; Μας δημιούργησαν τεχνητές ανάγκες και για να τις καλύψουμε πρέπει να ακολουθήσουμε την επιστήμη και το ρεύμα της εποχής. Μέσα από όλα αυτά κατάφεραν το σκοπό τους, μας έκαναν και μας κάνουν  κάθε μέρα να ξεχνάμε τον προορισμό μας. Μας κατακλύζουν το νου με μηνύματα και δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε, ακόμη και όταν είμαστε μόνοι μας, και προσπαθούμε να συγκεντρωθούμε οι άπειρες εικόνες και παραστάσεις ζαλίζουν κυριολεκτικά τον εγκέφαλό μας.  Τις εικόνες και τις παραστάσεις  του Χριστού που μας ηρεμούν και μας χαλαρώνουν τις αποφεύγει ο νέος της εποχής άνθρωπος.  

   Οι Πατέρες της Εκκλησίας αναφέρουν πως η ψυχή του ανθρώπου δεν ησυχάζει εάν δεν γνωρίσει και ενωθεί με το Θεό. Την ανησυχία αυτή εκμεταλλεύτηκαν στην εποχή μας, την μετέτρεψαν σε καταναλωτική ανησυχία που δεν σταματά με τίποτα. Ακόμη και εάν αποκτήσουμε όλα τα αγαθά και τις απολαύσεις του κόσμου πάλι θα νοιώθουμε ένα κενό, το ίδιο κενό που είχαμε και πριν στην αρχή της καταναλωτικής μας μανίας. Προσπαθούμε με άπειρα υλικά αγαθά να γεμίσουμε την ψυχή του ανθρώπου  που έγινε καθ' εικόνα και ομοίωση του Θεού.  Ο Θεός όμως είναι άπειρος το ίδιο και η ψυχή μας, πως να γεμίσει το άπειρο λοιπόν με μια ύλη ακόμη και όση είναι η γη. Τι είναι η γη μπροστά στο άπειρο; Ένας κόκκος άμμου σε μία ακτή. Πως να χορτάσουμε την πείνα μας και να ξεδιψάσουμε πνευματικά, πως  πάλι θα διώξουμε το άγχος της εποχής μας, αφού και όλα τα υλικά αγαθά της γης να γευτούμε, ανάπαυση δεν θα βρούμε. Μόνο η πραγματική πίστη μπορεί να μας βοηθήσει σε αυτό. Η πίστη και η επιστροφή στις παραδόσεις και στα λόγια των Πατέρων της Εκκλησίας του Χριστού.  Οι νεωτερισμοί και ο εκσυγχρονισμός μάλλον περισσότερη σύγχυση θα φέρουν στους κόλπους της εκκλησίας αλλά και στους πιστούς. Δείτε σε μια εκκλησία όλοι παραπονούνται που δεν έχει πολύ κόσμο, αλλά πόσοι είναι η πραγματικά πιστοί; Θέλουμε ποσότητα και όχι ποιότητα. Αναλογιστείτε πόσοι πιστεύουν πραγματικά, πόσοι θα τα θυσίαζαν όλα για την αγάπη του Χριστού; 

    Βέβαια κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι όλα τα παραπάνω δεν έχουν σχέση με τον κίνδυνο από τη χρήση των τεχνολογικών επιτευγμάτων θετικά ή αρνητικά. Τα θετικά μάλλον εξαντλήθηκαν, ίσως να τελείωσαν. Τι άλλο έχει να μας προσφέρει η επιστήμη. μήπως αυτά που μας προσέφερε τα κάναμε καλή χρήση; μάλλον όχι.  Τώρα αρχίζουν να φαίνονται πόσο  αρνητικά είναι τα πανάκριβα «δώρα» της επιστήμης. Καλύπτουν εν μέρει τα του σώματος, του ενός μέρους του ανθρώπου. Το μέρος της ψυχής το καλύπτουν; Μάλλον όχι.  Τα άγχη, οι φοβίες, οι ψυχικές ασθένειες κλπ, της ψυχής είναι, διότι όλα αυτά είναι του πνεύματος του Θεού που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο και όχι των οστών, του αίματος, και της σάρκας.   Υπάρχει βέβαια αλληλεπίδραση μεταξύ ψυχής και σώματος.  Όταν το σώμα έχει παραπάνω από αυτά που χρειάζεται τότε η ψυχή τίθεται στο περιθόριο. Είναι σαν να λέμε, σε διάσταση. Ο μηχανισμός  της ισορροπίας έχει βλάβη.  Ο άνθρωπος για να προλάβει να απολαύσει τόσα αγαθά ξεχνά να ενδιαφερθεί για την υπόλοιπη οντότητά του και έτσι η ψυχή χάνεται, εξασθενεί και φαίνεται να ασθενεί. Έτσι το κενό στον  άνθρωπο [με τον ίδιο τον εαυτό του] γίνεται ακόμη μεγαλύτερο [χάσμα μέγα]    και πολύ δύσκολο να γεφυρωθεί και  καλυφθεί. Δυστυχώς ζούμε στην εποχή που οι άνθρωποι δεν κουράζονται σωματικά και απολαμβάνουν πολλά. Όταν ο άνθρωπος κουράζεται και ιδρώνει [με τον ιδρώτα του προσώπου του θα τρώγει τον άρτο του] για να ζήσει, και να  συνειδητοποιεί τις αδυναμίες του και την μικρότητα της ύπαρξής του, έτσι ταπεινώνεται και πλησιάζει στον Θεό. 

  Σήμερα όμως με πολύ  εγωισμό μας φορτώνουν  τα τεχνολογικά επιτεύγματα. Κάνουμε μια δουλειά με τον υπολογιστή και νομίζουμε ότι δημιουργήσαμε το σύμπαν. Αντίθετα με την έλλειψη του υπολογιστή ούτε μία ώρα δεν αντέχουμε.  Νοιώθουμε μια έπαρση και υπεροψία, με την χρήση των υλικών αγαθών, πως να ταπεινωθούμε, είναι δυνατόν να ταπεινωθούμε ποτέ; Εμείς που γνωρίζουμε τόσα πολλά, και σπουδάσαμε και μάθαμε τόσα, που στη δουλειά λύνουμε και δένουμε, που μπορούμε και λέμε ψέματα, και βγάζουμε χρήματα αφορολόγητα, και δεν μας εντοπίζουν κλπ.  θα ταπεινωθούμε; Δύσκολα όμως θα δούμε την βασιλεία των ουρανών χωρίς ταπέινωση. Σήμερα ισχύουν τα λόγια του γέροντος Βλασίου, ασκητή Μοναχού εν Βίγλα, Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας, Αγίου Όρους, έτος 2007, που έλεγε: «όποιος άνθρωπος γίνει πλέον υιός της αποστασίας σκέφτεται διεστραμμένα, το μαύρο το λέει άσπρο, την νύκτα μέρα, το φως σκοτάδι, και την αλήθεια ψέμα»  Στα λόγια αυτά του σεβαστού γέροντος Βλασίου κρύβεται πολλή αλήθεια αλλά και πικρία για το κατάντημα του σύγχρονου ανθρώπου.

   Τι συμβαίνει τελικά με τον σύγχρονο άνθρωπο, που βαδίζει; Ο δρόμος της απώλειας και της πλάνης που μας οδηγεί; Πολλοί θα πουν στο τέλος, πριν την καταστροφή του κόσμου, που είναι ο Θεός;   Σε αυτή την αναζήτηση του ανθρώπου θα γίνει η  έλευση του Αντίχριστου και του θηρίου της Αποκαλύψεως, για να οδηγηθούμε στην  τελική κρίση. Όμως ακόμη και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη οι άγγελοι φαίνεται να σαλπίζουν γεγονότα που δεν τα στέλνει ο Θεός, μάλλον περισσότερο φαίνεται ότι τα προκαλεί ο άνθρωπος, οι δε άγγελοι τα αναγγέλλουν.  Εμείς ευθυνόμαστε που αναγγέλλονται τα κακά και οι σάλπιγγες ηχούν. Εμείς κάνουμε τις πράξεις και οι σφραγίδες το πιστοποιούν.  Εμείς όμως είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε, θα συνεχίσουμε να ζούμε μακριά του και να καταστρέφουμε τα πάντα για να έχουμε πρόσκαιρες απολαύσεις και χαρές ή θα ζήσουμε όπως πραγματικά πρέπει και θα έχουμε αιώνια αγαλλίαση και ευτυχία;

   Πότε θα έρθει λοιπόν ο όγδοος αιώνας [ήδη είμαστε καταμεσής] από κτίσεως του κόσμου;

   Σήμερα το 2021 είμαστε στο (από προ Χριστού) 5.508 + (μετά Χριστόν) 2.007=7.515 από κτίσεως κόσμου που εγράφη το βιβλίο το 2007. Το 2021  έχουμε από (π. Χ.) 5.508 + (μ. Χ.) 2.021 = 7.529 από κτίσεως του κόσμου. [Η αρχή της δημιουργίας του σύμπαντος δεν έχει αριθμό έναρξης, οι αριθμοί των επιστημόνων σε αιώνες ή χιλιετίες είναι σχετική, ή απέχει πολύ μακράν της αλήθειας  διότι, ως επιστήμονες πρέπει να αποφανθούν προκειμένου να δικαιολογήσουν την επιστημονική τέχνη και τίποτε περισσότερο.]  Πότε οι πράξεις μας θα αναγκάσουν το άγγελο να σημάνει το τελευταίο σάλπισμα;  Την χρονολογία την γνωρίζει μόνο ο ίδιος ο Θεός, [όπως δεν γνωρίζει τα παρελθόντα ο άνθρωπος, έτσι δεν γνωρίζει και τα μέλλοντα που θα γίνουν] κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να πει με ακρίβεια την χρονολογία που θα ηχήσει η τελευταία σάλπιγγα πριν την τελική κρίση, εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βλέπουμε τα σημεία των καιρών.  Εάν μετανοήσουμε θα αναστείλουμε το σάλπισμα για πολλά χρόνια, ακόμη και αιώνες.  Όμως αυτά τα σημεία εξαρτώνται και από εμάς, εμείς αφήνουμε χώρο στο κακό να δράσει. Έχουμε μια ευκαιρία να γίνουμε ξανά δίκαιοι και σωστοί στα μάτια του Θεού και να ανακόψουμε την πορεία μας προς την καταστροφή. Να μοιάσουμε στους Πατέρες της Εκκλησίας να ισχυροποιηθούμε και να ανδρωθούμε χωρίς να παρεκκλίνουμε δεξιά και αριστερά, όπως είπε ο Θεός στον Ιησού του Ναυή και του έδωσε εξουσία  και διέσχισε τον Ιορδάνη ποταμό και έδωσε στους Ισραηλίτες  ελευθερία και πατρίδα. Έτσι και εμείς θα νικήσουμε την πλάνη της εποχής μας και θα ανακόψουμε την αλλοίωση της ψυχής μας, αρκεί να ακολουθήσουμε τα λόγια των Πατέρων της Εκκλησίας και να γεμίσουμε την ζωή μας με αγάπη, ταπείνωση και αυτοθυσία κάτω από τον ουρανό της ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως και των παραδόσεων της Εκκλησίας.

   Αφιερώνεται λοιπόν στα παιδιά όλου του κόσμου, γιατί τώρα που είδαμε τα σημεία των καιρών και εντοπίσαμε τον φταίχτη, που δεν είναι άλλος από εμάς, μπορούμε να διορθώσουμε την κατάσταση ώστε τα παιδιά όλου του κόσμου να έχουν ένα καλλίτερο αύριο. Η αφιέρωση αυτή μας μεταβιβάζει μία τρομακτική ευθύνη που πραγματικά πρέπει να μας συγκλονίσει, σκεφτείτε τις  αθώες παιδικές ψυχές και τα αγγελικά πρόσωπα των παιδιών αλλά και την μεγίστη ευθύνη μας και αναλογιστείτε.  Ποιος θα μεταβιβάσει το πρόβλημα στην επόμενη γενιά, τι έχουν να αντιμετωπίσουν τα σημερινά μικρά παιδιά στο μέλλον; Στο χέρι μας και στη δική μας προσπάθεια είναι η ευκαιρία να τους δώσουμε τον προσανατολισμό για την πραγματική ζωή. Ο καλλίτερος τρόπος για να το πετύχουμε αυτό είναι να τους δώσουμε εμείς το παράδειγμα. Το ερώτημα που απομένει είναι, εάν έχουμε το ψυχικό σθένος να το επιδιώξουμε, ή έχουμε εντελώς πλανηθεί από την σύγχρονη εποχή που με αυτά που μας προσφέρει, μας μάγεψε σαν τις σειρήνες της θάλασσας.

   Χρειάζεται πολύς κόπος και πολλή προσπάθεια για να γίνει αυτό και δυστυχώς  ο καθένας πρέπει να νικήσει τις αδυναμίες και τα πάθη του εαυτού του, πράγμα δύσκολο, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι  μοναδικό. Ο επαναπροσδιορισμός της πορείας μας στη γη απαιτεί θυσίες και αυτό μας έδειξε και ο Ιησούς Χριστός με την σταυρική του θυσία.  Η θυσία μας, θα δώσει στα παιδιά μεγάλη ελπίδα για τη ζωή.  Στον κάθε ένα από εμάς ανήκει η απόφαση και καλό είναι να ληφθεί τώρα, πριν επιτρέψουμε στους συνανθρώπους μας να κάνουν τους αγγέλους να σαλπίσουν στον ουρανό για τελευταία φορά πριν την τελική κρίση.  Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε,  μπορούμε όμως να το επιβραδύνουμε, να το καθυστερήσουμε αλλά και να βρεθούμε στο φοβερό αλλά και δίκαιο βήμα της κρίσης του Θεού έτοιμοι και με καθαρή τη συνείδηση και το ένδυμα της ψυχής μας για να συμμετέχουμε στην αιώνια ζωή αρκεί να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας. Πως θα το πετύχουμε όμως αυτό έτσι όπως έχουμε συνηθίσει, τι πρέπει να κάνουμε και σε ποιον να μοιάσουμε τελικά;  ΤΈΛΟΣ.  

 

   Ακολουθεί προσπάθεια κατανόησης. Οι λέξεις που είναι υπογραμμισμένες με έντονα τα γράμματα μας προξένησαν εντύπωση, τις ξεχωρίσαμε από κάποιες άλλες και προσπαθούμε ακόμη να εισχωρήσουμε πιο μέσα στα διαχρονικά νοήματα που κρύβουν. Βλέπετε η Ελληνική γλώσσα (ακόμη και το κάθε γραμματικό σημείο έχει την αξία του)  έχει τόσο βάθος, τόσα ύψος, τόσο πλάτος που δεν έχει  καμία άλλη γραφή στον κόσμο. Ο Χριστός αυτήν διάλεξε. Δεν την επαινούμε επειδή είμαστε Ἐλληνες, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Τα γράμματα της αλφαβήτου είναι 24, το δε αλφάβητο [της νόησης του πνεύματος και των μηνυμάτων] των λέξεων είναι χιλιάδες.

   «Διά μέσω της τηλεοράσεως  [θα] μας προτείνουν να ζήσουμε τη ζωή, να ζήσουμε τη στιγμή, να απολαύσουμε τη ζωή». Αυτό ακούμε όλο το 2020 και το 2021 από την απειλή του μπαμπούλα κορώνα-ιού από την τηλεόραση. Έχουμε δικαίωμα στη ζωή, να μείνουμε ασφαλείς, να ζήσουμε τη ζωή, να υποστούμε και παραχωρήσεις για να ζήσει ο πλησίον μας, να ασφαλιστούμε για να είναι και εμείς και ο άλλος ασφαλισμένος, τελικά να απολαύσουμε όλοι τη ζωή, μας ανήκει. Ποιος δεν θυμάται το: μένουμε ασφαλείς, μένουμε μέσα, είμαστε ασφαλείς, μόνο με το εμβόλιο.  Να απολαύσουμε τη ζωή μόνο με τεχνητές ανάγκες και καθόλου φυσικές. Επίσης να ξεχνάμε ποιος είναι ο  ψυχοσωματικός προορισμός μας. Μας κατακλύζουν τον νου με μηνύματα εικόνας και ήχου, με αποτέλεσμα αφού πιεζόμαστε, να ζαλίζουν τον εγκέφαλο του ανθρώπου, να δια-ταράζουν την ηρεμία του, να τον συγχύζουν, να τον μελαγχολούν και να τον απογοητεύουν,  ώστε να μην θέλει τη ζωή του, την οποία του προτείνουν να απολαύσει. Τον δε Χριστό που είναι η απόλυτη ηρεμία και χαλάρωση, όχι μόνο να τον αποφεύγουν, αλλά μετά μανίας να τον καταδιώκουν, ως προς αποφυγή μίμηση.     

   Πόσα πολλά καταλαβαίνει και οσφραίνεται ο επιστήμονας που εμφορείται από τις Αρχές και τις Αξίες του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού!!! Ποιος όμως ακούει αυτούς τους επιστήμονες; Ποιος τους διαβάζει; Ποιος τους ρωτάει; Ποιος παραδειγματίζεται από την συμπεριφορά τους και τον τρόπο της ζωής τους; Δεν τον ονομάζουμε προφήτη, έβλεπε πιο πέρα από εμάς τους άλλους, [ο συγγραφέας του βιβλίου Απόστολος Σταφύλης] το δε βέβαιο είναι ότι ως επιστήμων κατείχε  την καλή  γνώση μόνο του καλού και όχι του πονηρού. Αυτή η γνώση τον οδήγησε νωρίς στην αλήθεια.    

«τα γεγονότα»  στη ζωή μας είναι ιστορικά συμβάντα μέσα στο χρόνο σε όλες τις γενιές. Είναι παθήματα ζωντανά για να μας διδάξουν, ώστε τα παθήματα να μας γίνουν μαθήματα. Πόσο ο άνθρωπος το πάθημα του γίνεται μάθημα; Ποιος μπορεί να αξιολογεί, να διακρίνει τα γεγονότα και να παίρνει την σωστή τοποθέτηση για το αύριο που θα έλθει;

«να ερευνήσουμε» Από τον Χριστό μας έχουμε την εντολή και καθήκον να ερευνάμε, επί πολλών πραγμάτων στη ζωή μας, δηλαδή να ψάχνουμε, να εξετάζουμε,  να παρατηρούμε, να μετράμε και να ζυγιάζουμε, κλπ. σε αυτό μας παροτρύνει και ο συγγραφέας του βιβλίου. Ο Χριστός είπε: «ερευνάτε τας Γραφάς», το πίστευε και μη ερεύνα είναι του πονηρού. Ο Παύλος λέγει: όλα μπορείς [ερεύνησε] να τα δοκιμάσεις, με τις ικανότητες που σου παραχώρησε ο Δημιουργός, αλλά στο τέλος θα κατέχεις το καλλίτερο.

«τον εαυτό μας» Το γνώθι σ' αυτόν των προγόνων μας είναι γνωστό. Έτσι  γνωρίζοντας τον εαυτό μας είναι εύκολο επομένως να γνωρίζουμε και τον πλησίον μας και να επικοινωνούμε στις διαπροσωπικές σχέσεις χωρίς προβλήματα. Μήπως υπάρχουμε από τον εαυτό μας; όχι βέβαια, αλλά από κάποιους άλλους=πλησίον εξ ήλθαμε, δηλαδή γεννηθήκαμε. Άρα μέσα στον εαυτό μας διά βίου είναι και ο πλησίον. Πλησίον είναι και μέσα μας και έξω μας. Όπου και να βρίσκομε ποτέ δεν είμαι μόνος μου.

«το περιβάλλον» Ο άνθρωπος ζει στο φυσικό περιβάλλον που του χάρισε ο Θεός. Μέσα στο περιβάλλον του τόπου του παραδείσου αφέθηκε ο άνθρωπος ελεύθερος να συνυπάρξει φροντίζοντας αυτό, ακόμη του έδωκε το δικαίωμα να άρχει επί της φυσικής και της λοιπής δημιουργίας.  Πόσο αυτό το περιβάλλον το αισθάνεται δικό του. Πόσο προσπαθεί να επικοινωνεί και να έχει καλές σχέσεις με αυτό; Αναγνωρίζει το, ότι είναι στη ζωή, το χρωστάει στο περιβάλλον και την διατήρησή του; Πόσο υπεύθυνα είναι τοποθετημένος ο σημερινός κόσμος απέναντι στο ζωντανό «σε σχέση με τον άνθρωπο»  περιβάλλον; Η Γραφή λέγει ότι: θα το μολύνει το περιβάλλον ο άνθρωπος, το οποίο το οποίο θα διαταραχθεί και θα στραφεί εναντίον του ανθρώπου. Ο Θεός τον δεδομένο καιρό θα το απολυμάνει, θα το φέρει σε μία νέα κατάσταση, αυτή η μόλυνση  θα φέρει όμως παρενέργειες στον άνθρωπο.

«η τηλεόραση» Αυτό το κουτί που είναι προφητευμένο από τον αγαπημένο μαθητή του Χριστού. Και εξειδικευμένο από τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό με τα κέρατα στα κεραμίδια των σπιτιών. Η επιστήμη το αναβάθμισε σε εργαλείο καθημερινής χρήσεως ακόμη και των παιδιών στην εκπαίδευση. Η τηλεόραση και γενικά η οθόνη είναι η παγκόσμια δασκάλα όλων μας. Ποιος μπορεί και έχει την δύναμη να τις πετάξει από το σπίτι; διότι όλα τα σπίτια έχουν πάνω από μία. Ποιος κοινωνικός φορέας έχει τη δύναμη να φωνάξει: κλείστε τις τηλεοράσεις; ή περιορίστε την στο μηδέν;

«το κινητό» Το κινητό είναι η εξέλιξη της τηλεόρασης. Το μόνο κινητό αντικείμενο που έχουν στην κατοχή τους όλοι οι άνθρωποι της γης. Μπορεί φαγητό να μην έχουν, κινητό θα έχουν, μπορεί σπίτι να μην έχουν, κινητό θα έχουν, μπορεί δουλειά να μην έχουν, κινητό θα έχουν, κλπ. Αρχές Οκτωβρίου 2021 δεν λειτούργησε ένα πρόγραμμα στο κινητό των νέων, και χαμός έγινε στον κόσμο. Μικροί μεγάλοι φαγητό το επαναλαμβάνω δεν κουβαλάνε στην εργασία τους, κινητό τσιγάρα, και καφέ οπωσδήποτε, μα και εάν στο δρόμο το ξεχάσουν γυρίζουν πίσω να το πάρουν. Ποιος κοινωνικός και ηθικός φορέας έχει τα κότσια να πει: καταργείστε τα κινητά; έστω, κάνετε οικονομία στο κινητό σας;

«ο συνάνθρωπος»  Είναι μία διαχρονική ενότητα, ο Θεός με τον άνθρωπο, και ο άνθρωπος με τον άνθρωπο. Έχει και φέρει το πνεύμα του Θεού μέσα του. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος. Ο άνθρωπος γίνεται από τον άνθρωπο, και δώρο προς  τον ίδιο τον άνθρωπο, και προς τον Θεό που του έδωκε την ικανότητα. Ο Χριστός είπε ότι ο άλλος άνθρωπος είναι ο εαυτός μας, και όχι κάτι ξένο. Στο πρόσωπο του άλλου που έχεις απέναντί σου είμαι εγώ λέγει ο Κύριος. Ο πλησίον μου καθώς και εγώ, έγινα και είμαι κατ' εικόνα Θεού και ομοίωση. Τριπλός [τρισυπόστατος] είναι ο Θεός, τριπλός και ο άνθρωπος, δεν έχει σχέση τι κατανοεί ο καθένας από εμάς. Αλλά η αλήθεια την οποία δεν συμπαθεί ο νέος άνθρωπος. 

«πόσο συχνά προσευχόμαστε» Η προσευχή είναι προσπάθεια διαλόγου και επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεόν. Μπροστά στην οθόνη όλη οι άνθρωποι δαπανούν αρκετές ώρες την ημέρα, μπροστά στην εικόνα του Χριστού, μηδέν λεπτά της ώρας όλου του εικοσιτετραώρου. 

«η ειρήνη, ηρεμία, ισορροπία, χαλάρωση, ανάπαυση,» Η ειρήνη είναι επιθυμία των ανθρώπων. Το αντίθετο αυτής είναι ο κάθε είδους πόλεμος. Πηγή της ειρήνης είναι ο άνθρωπος. Ο Χριστός είναι η απόλυτη  ειρήνη, ηρεμία, ισορροπία, χαλάρωση, και ανάπαυση. Ο διάβολος το αντίθετο της ειρήνης, της ηρεμίας, της ισορροπίας, της χαλάρωσης και της ανάπαυσης. Ο άνθρωπος σήμερα αναπτύσσεται από μικρός  με το βάρος της πίεσης, του αναγκασμού, ή βιασμού, της ταραχής, της αγωνίας, της απειλής, του φόβου και πανικού, της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας,  του άγχους, της εξάρτησης κλπ. Άραγε ο μεγάλος τι διαφορά έχει με τον μικρόν; καμία αφού είναι η συνέχεια της ζωής στον ίδιο άνθρωπο.

«η αγάπη» Και η αγάπη είναι ζητούμενο όλων των ανθρώπων. Είναι συναλλασσόμενο είδος θα λέγαμε. Είναι αξία.  Η αγάπη είναι σαν το χρήμα, δίνεις και παίρνεις. Βασικά όλοι θέλουν να παίρνουν και να μην δίνουν, να παίρνουν  αγάπη και όχι να δίνουν. Όποιος δίνει παραπάνω, τον θαυμάζουν, ας τον ονομάσουν γραφικό δεν πειράζει. Αγάπη θέλει ο εαυτός μας, αγάπη θέλει το ανδρόγυνο, αγάπη θέλουν τα αδέλφια, κλπ. η αμοιβαία αγάπη ισορροπεί την κάθε σχέση μεταξύ των ανθρώπων. Η αγάπη του Θεού δεν ζητά ποτέ, μόνο δίνει. Έτσι και εμείς, ας μην μας αγαπάνε, εμείς να αγαπάμε. Το Χριστό δεν τον αγάπησε ο κόσμος εκτός ολίγων, εκείνος θυσιάστηκε για όλους. Είναι όμως παραπονιάρα. Έχει ψιλά συναισθήματα. Τους  Αποστόλους οι ειδωλολάτρες δεν τους αγαπούσαν, τους εδίωκαν, εκείνοι όμως τους αγαπούσανε, και θυσιάζονταν. Την θεωρία την έκαναν πράξη, διότι το έλεγε ο Θεός, τελεία και παύλα, καθώς λένε οι άνθρωποι. Πολλά έχουν γραφεί για την αγάπη καθώς και στα τραγούδια, πόσοι όμως την ζούνε πραγματικά; Πόσοι όμως πιο πραγματικά δίνουν περισσότερη αγάπη και εισπράττουν λιγότερη;

«πραγματικοί και αληθινοί χριστιανοί» Οι χριστιανοί είναι πολλές κατηγορίες. ψεύτικοι, νόθοι, πονηροί, ζεστοί, κρύοι, χαλαροί, χλιαροί,  κούφιοι, υποκριτές, κλέφτες, πόρνοι, μοιχοί κλπ. Άλλοι είναι  της Κυριακής, της Λαμπρής, των Φώτων, της Πρωτοχρονιάς, της Αρτοκλασίας, της αγρυπνίας, της Μεγάλης εδβομάδας,  του πανηγυριού, του Μοναστηριού, του Γέροντα, του Δεσπότη, προσωπολάτρες κλπ.

«χριστιανός ορθόδοξος» Δύο λέξεις διαφορετικές που μπορεί να είναι και ξεχωριστές.  Ένας μπορεί να είναι χριστιανός και να μην είναι ορθόδοξος. Να είναι στη θεωρία και να μην είναι στην πράξη. Ο χριστιανός ταυτίζεται με το Χριστό του οποίου φέρει το όνομα, διαφορετικά δεν έχει καμία σχέση και είναι μόνο κατά το όνομα χριστιανός και όχι κατά την πράξη. Ορθόδοξος  είναι ο ορθοπρακτικός. Ορθοδοξία ίσον ορθοπραξία.  Την ορθόδοξη πίστη φοβάται ο διάβολος τα χρόνια ετούτα, οι άλλες πίστες είναι δικές του.

«αλήθεια» Η αλήθεια είναι του Χριστού. Αρχή και πηγή της αλήθειας είναι ο ίδιος ο Χριστός. Διά τούτο ήλθε να διδάξει την αλήθεια, αφού  κατάλυσε τον κόσμο το ψέμα. Ο άνθρωπος την μεγάλη αλήθεια δεν την πιστεύει, αντίθετα το μεγάλο ψέμα το πιστεύει. Μεγάλη αλήθεια είπε ο Θεός στους Αδάμ και Εύα, δεν την πίστεψαν. Μεγάλο ψέμα τους είπε ο όφις-διάβολος, το πίστεψαν.  Μεγάλη αλήθεια είπε ο Νώε, ποιος τον πίστεψε, κανένας, μόνο η οικογένειά του. Αληθινός είναι ο Θεός, αληθινός άνθρωπος. αληθινός νεκρός, αληθινός πεθαμένος, αληθινός αναστημένος, αληθινός αναληφθησόμενος, αληθινός ερχόμενος στον καιρό που θα είναι αληθινός για να σώσει ότι θα απομείνει. Και όμως ο άνθρωπος δύσκολα πιστεύει την αλήθεια. Αληθινή θα είναι η άλλη ζωή του παραδείσου. Δεν το πιστεύουν οι χριστιανοί [λέγοντας: εδώ είναι η κόλαση, εδώ και ο παράδεισος]  και εργάζονται για την κόλαση. Αληθινή είναι και η ζωή στην κόλαση. Όλοι για την κόλαση εργάζονται γιατί δεν πιστεύουν ότι είναι πραγματική.

«πλάνη-πλανεμένος» Η πλάνη είναι το αντίθετο της αλήθειας, είναι μέθοδος μέσα από αποδείξεις ή έργα ώστε το ψεύτικο να υπολογιστεί ως αλήθεια. Είναι αντικατάσταση του Χριστού με τον αντίχριστο, το αντί αυτού, αντί εκείνου. Είναι φαντασία που την αποδέχομαι ως αλήθεια και πραγματικότητα. Είναι πλαστογραφία κάποιου χαρτιού με κείμενο, είναι πλαστογραφία υπογραφής, πλαστογραφία της φωνής κάποιου. Πλανά το ακουστικό του ανθρώπου, πλανά το οπτικό του ανθρώπου. Τα βλεπόμενα θαύματα του αντίχριστου δεν θα είναι πραγματικά, απλώς τα μάτια του  ανθρώπου θα τα βλέπουν μέσα από την αλλοίωση της όρασης από τον διάβολο. Η φωνή δεν είναι του πατέρα μας αλλά μοιάζει και εμείς πιστεύουμε ότι είναι ο πατέρα μας. Πολλοί αντέγραψαν την φωνή κάποιου νέου, και με αυτή την πλαστή φωνή του νέου πλάνεψαν την μητέρα του και της απέσπασαν ικανό χρηματικό ποσό.

«ο αιώνας ετούτος, καιρός, χρόνος» Κάποιοι το ονομάζουν εποχή. Διά το Θεό δεν υπάρχει αιώνας, χρόνος, ημέρα,  και νύχτα, αλλά μόνο διά εμάς τους ανθρώπους. Η εποχή έχει τον κυρίαρχο λόγο στη ζωή μας. Λέγουν πολλοί: σε πια εποχή βρίσκεσαι, σε πιο αιώνα ζεις. Αυτός είναι της νέας  εποχής άνθρωπος. Αυτά που λες γινότανε σε άλλους αιώνες, σε άλλες εποχές, δεν γίνεται να γυρίσουμε πίσω. Στην εποχή της αλλαγής που εισερχόμαστε στο νέο χρόνο-έτος, στην ουσία δεν αλλάζει τίποτε, παρά ένας αριθμός από τους τέσσερις. Ο χρόνος έχει μέτρηση μόνο για τον άνθρωπο, όχι για το Θεό. Είναι άχρονος λέμε ο Θεός. Απλώς ότι συνεχίζεται από τον περασμένο χρόνο το χρεώνουμε ως νέο, ενώ είναι συνέχεια έργων. Δεν το έφερε ο χρόνος-έτος ή ο αιώνας. Επειδή ο άνθρωπος έχει την ύπαρξή του ως βάση το παρόν,  το χθες το λέγει παρελθόν-παλιό, το δε αύριο μέλλον-νέο. Χρόνος άνθρωπος και χώρος έχουν σχέση, μαζί βαδίζουν. Ο χρόνος [πάει ο παλιός ο χρόνος τραγουδάνε τα παιδιά] και ο αιώνας εάν κυλάει εν Χριστό, το κάθε νέο που είναι εν Χριστό γίνεται παρελθόν και βάση για το μέλλον. Πως το χθεσινό που ήταν αυριανό, αφού ήταν του Χριστού, έγινε παλιό-άχρηστο; Παλιώνει ο Χριστός; Το έτος 2000 ήταν σημαδιακό και αφετηρία της νέας εποχής.

«υλικά αγαθά = χρήματα, αυτοκίνητα, σπίτια, απολαύσεις, ανέσεις»  Τα υλικά αγαθά έτσι και αλλιώς τα δίνει ο Θεός χωρίς να μας ρωτάει. Τα υλικά αγαθά το σώμα το αναπαύουν προσωρινά, την δεν ψυχή δεν την αναπαύουν καθόλου.   Δεν προηγείται η αγάπη στο πρόσωπο του Χριστού. Δεν προηγείται η αγάπη των πνευματικών απολαύσεων, παρά μόνο των υλικών. Πρέπει να διακρίνω το πνευματικό [μεταφυσικό] από το νοητό [το φυσικό]. Το ένα σε ανεβάζει το άλλο σε κατεβάζει. Προηγείται η αγάπη των χρημάτων, των κτημάτων, του σπιτιού, του αυτοκινήτου, των [να μην αναφέρω ονομαστικά] πάσης φύσεως υλικών απολαύσεων. Σήμερα είναι η εποχή του σώματος, της σάρκας, του υλισμού.  Οι άνθρωποι είναι κατά τον Απόστολο Παύλο πολλά φίλαυτοι, εαυτολάτρες - λατρεύουν μόνο τον εαυτό τους. Στα αλήθεια είναι δουλικοί και πλανεμένοι, με μία λέξη εξαρτημένοι και κατευθυνόμενοι. 

«σκεφτήκαμε» Η επιστήμη δεν θέλει να σκέπτεσαι. Ότι χρειάζεσαι το ετοιμάζει εκείνη. Λυπηρό για τον σημερινό άνθρωπο με την τόση γνώση να μην σκέπτεται. Όλα τα βλαπτικά, τα ζημιογόνα, και τα καταστροφικά τα παθαίνει ο γνωστικός [με πάνω από 10 χρόνια στο σχολείο] άνθρωπος επειδή δεν έμαθε να σκέπτεται όπως πρέπει, παρά σκέπτεται όπως θέλει. Όλα τα καλά καθώς και τα καταστροφικά για τον άνθρωπο, από σκέψη ξεκινάνε. Αργότερα  δρομολογούνται τα έργα. Γιατί η σκέψη μας δεν μπορεί να σκεφτεί για τον άλλον; Αφού αυτό θα θέλαμε να σκεφτεί και ο άλλος για εμάς; Δεν με καταλαβαίνεις λέγει ο ένας στον άλλον. Όλοι έχουν το ίδιο παράπονο. Οι άνθρωποι έγιναν αντίπαλοι, μάλλον εχθροί, ας χαμογελούν μεταξύ τους. Γνωστό και εύκολο είναι στη θεωρία, αλλά στην πράξη γιατί είναι δύσκολο; Επειδή δεν διαθέτουμε καθόλου χρόνο για σκέψη. Δεν αξιοποιούμε την σκέψη καθόλου ωφέλιμα αλλά βλαπτικά. Αυτό διότι δεν καθόμαστε να δαπανήσουμε χρόνο, να έλθουμε σε διάλογο με τον εαυτό μας.  

«ο παράδεισος, βασιλεία των ουρανών»  Η βασιλεία των ουρανών είναι μάλλον κάτι ανώτερο από τον παράδεισο. Αν διαβάσουμε τους Πατέρες θα δούμε κάποια διαφορά. Αυτό  διαφοροποιείτε από την διάκριση των Πατέρων. Ποιος γνωρίζει και ποιος πιστεύει ότι ο παράδεισος είναι ο δικός μας χώρος; Ποιος αγωνίζεται, και ποιος θέλει να επιστρέψει στο δικό του χώρο; δηλαδή στον εαυτό του; Ο παράδεισος έκανε την κίνηση για συνάντηση, με το Χριστό, ο άνθρωπος δεν πρέπει και αυτός να κάνει την δική του κίνηση με πολλές μικρο-συναντήσεις θα λέγαμε, με στόχο και σκοπό τον παράδεισο; Ο αδελφός Απόστολος ανεχώρησε νωρίς για αυτή την συνάντηση, εμείς που έχουμε αρκετά περισσότερο χρόνο και χώρο από εκείνον τι κάνουμε;

«αιώνια ζωή» Η αιώνια ζωή είναι υποσχόμενη από τον Θεόν. Είναι υποσχόμενη και  προκειμένου να την αποκτήσεις θα πρέπει να παραχωρήσεις κάτι. Όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του θα την χάσει.  Τον κακό τον λάθος εαυτό σου, να διαφωνήσεις, να αρνηθείς, τα μηνύματα τα οποία δεν θα σε οδηγήσουν στην αιώνιο ζωή, είναι πολύ απλό και εύκολο.  

«το καλό» Το καλό είναι τρόπος ζωής, είναι παράδειγμα, έχει όψη το βλέπεις, το μετράς, το ζυγιάζεις, το σκέπτεσαι, το διαβουλεύεσαι,  το διακρίνεις, το συγκρίνεις,  το διαλέγεις, το προτιμάς, το αντιγράφεις, και γίνεσαι ένα με αυτό. Είναι το απέναντι του κακού, είναι παράδειγμα προς μίμηση, είναι προτροπή του Θεού να διακρίνει ο άνθρωπος το καλό από το κακό. Δεν έπρεπε να φάει από το δένδρο της γνώσεως καλού και κακού. Πηγή του καλού ή του κακού είναι η  ο μηχανισμός της σκέψης. Το καλό είναι ενέργεια που την πραγματώνεις, αν δεν πραγματωθεί παραμένει σκέψη, ή επιθυμία κάτι σαν θεωρία.  Έχει όριο το καλό από το κακό. Όταν ξεπερνάς  το όριο του καλού εισέρχεσαι στο χώρο του κακού. Ο άνθρωπος έχει εντολή να κινείται μέσα στα όρια του καλού και μόνο. Λέμε για κάποιον: έχει καλό μάτι, δηλαδή παρατηρεί και την λεπτομέρεια,  έχει καλό αυτί, δηλαδή άκουσμα κλπ.   

«η υγεία» Στον άνθρωπο είναι η υγεία  του σώματος και της ψυχής. Το σώμα του ανθρώπου είναι θεο-κατασκεύαστο μέσα στο οποίο εν-εφύσησε ο Θεός πνοή ζωντανή που την φέρει μέχρι του βιολογικού θανάτου. Είναι περί του σώματος, κατοικία του Θεού κατά κάποιο τρόπο.  Το σώμα είναι ναός του Αγίου πνεύματος λέγει η Γραφή. Το Άγιο Πνεύμα ως κάτι το τέλειο, πρέπει να συνυπάρχει με κάτι τέλειο. Ο άνθρωπος το φροντίζει και το περιθάλπει δια να διατηρεί την υγεία. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ύπαρξη τέλειον από κάθε πλευρά, αυτή η τελειότητα εκφράζεται με τη λέξη Υγεία. Στις ευχές η Εκκλησία σε ασθένεια ανθρώπου εύχεται εις ίαση ψυχής και σώματος. Νους υγιής σε σώμα υγιές, έλεγαν οι αρχαίοι. Είναι δύο σε ένα.

«ζητάμε» Ο Χριστός είπε: ζητάτε και θα βρίσκεται.  Ο Χριστός έχει ότι το καλλίτερο. Το σημαντικό είναι ότι, ο άνθρωπος κατέχεται από αναζήτηση ή αρκείται εκεί που βρίσκεται. Η αναζήτηση είναι έρευνα αναγνώριση και προσπάθεια προς το ζητούμενο. Όποιος ζητάει [προσπαθεί, επιμένει] βρίσκει αυτό που ζητάει, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο, αλλά αυτό που του χρειάζεται.  Το κάτι παραπάνω που θα αποκτήσει ίσως τον βλάψει. 

«η καρδιά» Έχει τα δικά της αισθήματα. Τα συναισθήματα από την καρδιά είναι γνωστά. Τα δάκρυα της καρδιάς είναι. Ο πόνος της καρδιά είναι. Η αγάπη της καρδιάς είναι.  Είναι από τα σημαντικότερα όργανα στον άνθρωπο. Έχει άμεση συνεργασία με τον Νου και τον εγκέφαλο του ανθρώπου.  Ότι εισπράττει ο άνθρωπος και εισέρχεται στον εγκέφαλο,  άμεσο συνεργάτη έχει την  καρδιά. Ο εγκέφαλος όλα τα δέχεται και τα επεξεργάζεται και ανάλογα τα προωθεί στα μέλη του σώματος. Πολλά τα από τα εισερχόμενα αν πρέπει τα απορρίπτει και τα εκβάλει. Κάποια από τα υπόλοιπα  τα προωθεί προς τα κάτω στο σώμα. Ο λαιμός του ανθρώπου είναι σαν το χωνί [ας πούμε επειδή έχει μεγάλο άνοιγμα τα δέχεται όλα] πολλά δεν χωράνε να περάσουν από το λαιμό του χωνιού, και για καλό δεν πρέπει να κατεβαίνουν όλα όσα ρίχνονται μέσα, στην καρδιά και στο συναίσθημα. Η καρδιά δεχόμενη επιδράσεις αντιδρά ανάλογα με την συνεδρία που έχει με τον εγκέφαλο δηλαδή την λογική. 

   Η καρδιά προϊστάμενο έχει τον νου. Πρέπει να λειτουργεί άψογα και με σεβασμό και ιεραρχική διαδικασία όλων των μερών του σώματος, και κάθε απόφαση να είναι ομόφωνα ψηφισμένη.  Ο άνθρωπος  είναι μονοκρατορικός μοναρχικός, ιεραρχικός,  και πρέπει να γίνει στην πράξη  πιο  δημοκράτης ώστε να επιβάλλει την αληθινή δημοκρατία, από την σημερινή και άρρωστη  δημοκρατία των εθνών.   Σε κάθε τι που κατασκευάζουμε από όπου και να προέρχεται θα πρέπει να βάζουμε την σωστή αναλογία σε ποσοστά, 50-50, ή 30-60, ή 20-80, κλπ. ποτέ 100% ένα συστατικό. Όπως ακριβώς για να γίνει καλό ένα γλυκό θέλει σωστές αναλογίες ανάλογων υλικών. Στην ζωή μας έχουμε μόνο βασικά  δύο συστατικά, 1) λογική και 2) το συναίσθημα, αυτά έχουν ανάλογα με την κατασκευή, όλη την ευθύνη για την γεύση και την ομορφιά και την νοστιμιά, και την επιτυχία, δηλαδή  την ευτυχία ή την δυστυχία  στη ζωή του ανθρώπου. Η καρδιά πρέπει να έχει δεσμό με την άνω σοφία, του Θεού δηλαδή. Η καθαρή καρδιά είναι άκακη και απλή και ταπεινή. Δέχεται με χαρά όποια ζημιά. Η καθαρή καρδιά δεν αγαπά τα κοσμικά, είναι γεμάτη πένθος και δάκρυα.

 «ζητάμε να ζήσουμε τη ζωή, τη στιγμή, να απολαύσουμε τη ζωή» Δύο μαθητές του Χριστού πριν το πάθος του ζήτησαν προκαταβολικά πρωτοκαθεδρίες στην άλλη ζωή. Βλέπω ότι δεν γνωρίζεται τι ζητάτε τους είπε ο Χριστός. Το αίτημά τους ήταν άκυρο απερρίφθη. Τουλάχιστον εκείνοι ζήτησαν κάτι μεταφυσικό. Εμείς σήμερα ζητούμε  ότι το υλικό και χωρίς διάκριση.  Δεν ξέρετε τι ζητάτε θα ακούσουμε πάλι σήμερα. Διότι ζητάμε να ζήσουμε τη ζωή, μακρόχρονα; ξέρουμε ότι είναι ολιγόχρονη η ζωή με ημερομηνία λήξεως άγνωστη, ενώ τα προϊόντα έχουν γνωστή ημερομηνία λήξεως. Θέλει ο άνθρωπος σήμερα να ζήσει και να απολαύσει τη ζωή, ακόμη και τη στιγμή. Πόσο θα τη ζήσουμε σε διάρκεια τη ζωή, πως και με ποιο τρόπο θα τη ζήσουμε, πόσο και πως θα την απολαύσουμε, με ποια μέσα, ποια αγαθά θα απολαύσουμε από όλα αυτά που προσφέρει η επιστήμη σήμερα. Τα φυσικά ή τα επιστημονικά και μεταλλαγμένα. Αδιάκριτα ή με διάκριση. Εδώ και 100 χρόνια η απόλαυση των αγαθών όλο αυξάνει και εξειδικεύεται σε ποιότητα. Χωρίς έλεγχο οι άνθρωποι δεν απορρίπτουν κανένα!!! όλα τα δέχονται και εξαρτιούνται από αυτά και με πάθος τα απολαμβάνουν!!! 

«το ρεύμα της εποχής» Είναι ενεργοποιημένη επιστημονική κατάσταση φτιαγμένη που προσφέρεται στον άνθρωπο. Είναι πορεία μη φυσιολογική, έχει δυναμική το ρεύμα, και παρασύρει στο πέρασμά του ότι αδύναμο υπάρχει στο δρόμο του. Ήλθε από κάπου και πορεύεται προς κάπου.  Το ρεύμα όπως το ρέμα ή το ποτάμι μετά από μία μπόρα ή καταιγίδα μεταφέρει διάφορα υλικά, Εδώ έχουμε ιδεολογικά, επιστημονικά, τεχνολογικά, καλλιτεχνικά, φιλολογικά, κλπ,  ρεύματα επιδιώκοντας να παρασύρουν ανθρώπους. Δεν πρέπει να  όμως το όποιο να παρασέρνει ανθρώπους. Το ρεύμα της εποχής το δημιουργεί ο άνθρωπος, άρα και το ελέγχει. Τώρα αν το ρεύμα παρασέρνει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος έχει χάσει των έλεγχο των κατασκευών του. Το ρεύμα σπέρνει ιδέες στον άνθρωπο, εκείνος τις συντηρεί και αυτές αυξάνουν και κατακλύζουν λαούς και έθνη. 

«η ξεχασιά» Στην ορθόδοξη πίστη έχουμε εντολή να θυμόμαστε και όχι να ξεχνάμε. Μνήμη Θεού, μνήμη Χριστού, μνήμη των αδελφών, μνήμη των ασθενών, μνήμη των κεκοιμημένων, μνήμη των δωρεών του Θεού κλπ. Ο σημερινός άνθρωπος επιλεκτικά θυμάται και επιλεκτικά ξεχνά και κατά όπως τον βολεύει. Θυμάται ότι θέλει, ότι αρέσει. Ξεχνά επίσης ότι δεν θέλει και δεν αρέσει. Επί πλέον αισθάνεται εντάξει και με τον εαυτό του και με τους άλλους. 

«ο προορισμός, προσανατολισμός»  Επιλεκτικά ξεχνάμε τον προορισμό μας και την ύπαρξή μας στον βιολογικό κόσμο. Ο προορισμός μας ήταν η αιώνιο ζωή από την κατασκευή μας. Ο άνθρωπος με δική του σκέψη, επιλογή και απόφαση άλλαξε τον από το Θεό προορισμό μας. Ότι και να συνέβη στην ιστορική πορεία του ανθρώπου ο προορισμός είναι ο ίδιος. Είναι εκείνος [ο προορισμός] που κάποτε είμασταν μαζί με τον δημιουργό. Είναι ο ίδιος ο προορισμός [ο από αρχής]  που θα μας επιστρέψει πάλι [ας φύγαμε] στον ίδιο δημιουργό. Η πορεία του ανθρώπου στη ζωή γίνεται ημέρα και νύχτα. Χρειάζονται μηχανήματα που σε βοηθούν και κατευθύνεσαι σωστά. Στη θάλασσα έχεις την πυξίδα, στη στεριά έχεις τα σταθερά και ορατά σημεία ως οδηγό. Οι αποστάσεις σε μήκος, βάθος και ύψος, το μέτρο. Η πνευματική πορεία για τον πιστό χριστιανό είναι η Αγία Γραφή την οποία συμβουλεύεται ο πιστός. Αν δεν την συμβουλευτής, στο δρόμο θα μεταφερθείς έξω από την πορεία σου.     

«ο κόσμος» Είναι το κόσμημα το στολίδι στο άπειρο σύμπαν. Θα έλθει καιρός που δεν θα είναι κόσμημα και στολίδι η γη που πατούμε. Θα την γεμίσει ο άνθρωπος με σκουπίδια πάσης φύσεως. Τόσα που θα μεταλλαχτεί προς το χειρότερο και καθόλου προς το καλλίτερο. Το σωστό είναι, με τόση γνώση, τόση βελτίωση στην επιστήμη και την τεχνολογία και τα προϊόντα που παράγουν, να είναι μόνιμα στολισμένη από αγαθά καλής ποιότητας και από ανθρώπους καλούς και αγαθούς και όχι δαίμονες που είναι σήμερα.

«το κενό» Για τον χριστιανό σήμερα μάλλον είναι χρόνος και χώρος άδειος. Ο άνθρωπος κυνηγάει στη ζωή να γεμίσει τον εαυτό του με προϊόντα που του σερβίρει η επιστήμη και η τεχνολογία. Να δέχεται ότι καινό-καινούργιο-νέο του φέρνει η κάθε καινούργια ημέρα. Πιστεύει ότι με αυτό γέμισε τη ζωή του. Την επόμενη ημέρα διαπιστώνει ότι, αντί πιο γεμάτος να είναι πιο άδειος-κενός. Διατί όμως συμβαίνει αυτό;  Διότι υπάρχει κενό πίστεως. Κενό γνώσης που να μπορεί να διακρίνει. Κενό του νου,  Κενό μνήμης. Κενό αρετών και αξιών. Κενό εργατικότητας. Κενό χώρου. Κενό χρόνου. Κενό υπακοής. Κενό αγάπης. Κενό ανθρωπιάς. Κενό παρουσίας Θεού. Γεμάτο όμως σατανικότητας. 

«καταναλωτική μανία» Είναι η τάση να παίρνω ότι θέλω, ότι μου αρέσει, ότι μπορώ, ας μην το χρειάζομαι, είναι συγκέντρωση ιδίως υλικών πραγμάτων. Γεμίζω το χώρο τόσο πολύ ώστε δεν χωράω και σιγά-σιγά να βγαίνω εγώ έξω, χάριν των αγαθών που απέκτησα. Καταναλωτική κοινωνία ονομάζουμε τους ανθρώπους που προτιμούν τα έτοιμα αγαθά, όποια και να είναι αυτά. Γέμισα τις ντουλάπες του σπιτιού από κάθε είδους ρούχα, βαριά και ελαφρά. Γέμισα την παπουτσοθήκη με κάθε λογής και κάθε εποχής υποδήματα, πρωϊνά, πρόχειρα, επίσημα, του βουνού, της εκδρομής, των διακοπών, της βεράντας, εσωτερικά, του κήπου, του Γάμου, του βαδίσματος, κλπ.  Αγαθά για την περιποίηση του σώματος με αρώματα και κρέμες, άλλα για την γυναίκα, άλλα για τον άνδρα, για το πρόσωπο, για τα μαλλιά,  τα μάτια, τα φρύδια κλπ. Της κύριας κατοικίας, της παραθεριστικής κατοικίας. Του αυτοκινήτου. Περιοδικά και εφημερίδες, της μαγειρικής και πάει λέγοντας δεν υπάρχει τέλος και κορεσμός στην καταναλωτική μανία.

«ο κόκκος» Η γη είναι ένας κόκκος της άμμου κάποιας παραλίας μπροστά στο άπειρο του σύμπαντος λέγει ο συγγραφέας, σκέψου ο άνθρωπος τι είναι μπροστά στο άπειρο.

«η πείνα και η δίψα - για υλικά αγαθά της γης» Για το αγαθό του μάνα στην έρημο οι Ισραηλίτες σταμάτησαν να πεινάνε και να διψάνε. Στην Αίγυπτο αντιπάθησαν τα σκόρδα και τα κρεμμύδια, στο Σινά το Μάνα και πεθύμησαν πάλι τα σκόρδα. Δεν υπάρχει μέσα στον σύγχρονο χριστιανό πνευματική πείνα ούτε και δίψα, παρά μόνο για υλικά αγαθά. Είναι αφημένος στα πάθη.  

«οι λογισμοί, το άγχος, η κατάθλιψη» Οι λογισμοί είναι καλοί, μάταιοι και κακοί. Ο άνθρωπος είναι τόσο τρεπτός και εύκολα περνά από την μία κατάσταση στην άλλη. Βασικό είναι να διακρίνει ο άνθρωπος τον κάθε λογισμό αν είναι καλός ή μάταιος ή κακός. Σήμερα υπάρχει ποικιλία λογισμών εξωτερικών και εσωτερικών που διχάζουν τον άνθρωπο, και τον αγχώνουν. Η φαντασία του νου και τα πάθη του σώματος οδηγούνται από τον διάβολο.   Ο διάβολος τον κακό λογισμό τον μετατρέπει από καλό σε κακό και το αντίθετο. Οι άνθρωποι σήμερα είναι έρμαιο των λογισμών. Είναι χωρίς κέφι όπως λένε, χωρίς διάθεση, η ψυχολογία τους είναι πεσμένη κλπ.  Οι λογισμοί τους κατευθύνουν προς τα διλήμματα περί την ζωή, την αδρανοποίηση-απενεργοποίηση, το φόβο,  το άγχος, την μελαγχολία, την κατάθλιψη, την παραίτηση από τη ζωή και τάση αυτοκτονίας. Η θεοποιημένη επιστήμη αντί να αναβαθμίσει τον άνθρωπο τον υποβάθμισε σε βαθμό που ίσως ποτέ να μην επιστρέψει.

«οι αισθήσεις» Πόσο σημαντικός είναι ο χειρισμός των πέντε αισθήσεων από τον άνθρωπο. Αιτία που ασχολούνται οι 5 αισθήσεις είναι τα εξωτερικά αντικείμενα που εισέρχονται στον άνθρωπο, ήτοι, η όραση, η ακοή, η όσφρηση, ή γεύση και η αφή. Όλα τα των αισθήσεων γεννούν λογισμούς που με τη βοήθεια της φαντασίας και της επιθυμίας αυξάνουν και γίνονται πάθη, τα πάθη συνήθειες κι οι συνήθειες εξαρτήσεις.  Οι εξαρτημένοι από τα πάθη δημιουργούν ψυχοπαθείς. Η επιστήμη της ψυχολογίας αντί να μηδενίσει τα ψυχιατρεία και τις κλινικές στον κόσμο, όλο και τις αυξάνει.  Ο μισός πληθυσμός της γης κάνει χρήση ηρεμιστικών μόνιμα, ή κατά περιόδους, με τάση επικίνδυνα αυξητική. 

«η πίστη, οι πιστοί» Πίστη είναι η ταπείνωση που σε ανεβάζει στο Θεό αφού πρώτα ταπεινώθηκες. Πίστη είναι η απλότητα του παιδιού που αφήνεται στα χέρια της μητέρας του, βεβαιωμένο ότι δεν κινδυνεύει. Αν δεν γίνουμε σαν τα μικρά παιδιά δεν θα ιδούμε βασιλεία του Θεού είπε ο Χριστός.  Άλλη φορά είναι : με την πίστη τα δύσκολα γίνονται εύκολα. Από τους ανθρώπους δεν ζητούσε θαύματα ο Χριστός παρά μόνο αν πιστεύουν. Ήθελε την πίστη ως όρκο, βεβαίωση και αναγνώριση ως τον σωτήρα. Στη φυσική ζωή όλα λειτουργούν με τον μηχανισμό της διάκρισης. Η διάκριση έχει βασικό εργαλείο το όριο. Ο Χριστός καλύπτει το όριο από το μηδέν έως το άπειρο.  Πάνω από τα φυσικά και τα πνευματικά είναι η Πίστις.  Οι χριστιανοί σήμερα πόσο αφήνονται στα χέρια του Θεού και πόσο τον εμπιστεύονται; Από τα γεγονότα φαίνεται πως οι χριστιανοί στην πλειοψηφία εμπιστεύονται τον άνθρωπο [ειδικό-καθηγητή-επιστήμονα] περισσότερο από το Χριστό που έρχεται δεύτερος, και αυτό τυπικά. Το διαπιστώσαμε με την απάτη της γρίπης του κορώνα ιού το 2020-2021.

«η επιστροφή» Ο άνθρωπος ξεκίνησε από την αφετηρία την οποία, στην πορεία της ζωής στο φθαρτό κόσμο, την έχασε. Σήμερα ο άνθρωπος πλανάται και υποφέρει. Αιτία της κατάστασης αυτής είναι ο ίδιος. Το πρόβλημα στο οποίο περιήλθε, η μόνη λύση είναι η επιστροφή στην αφετηρία, εκεί από όπου ξεκίνησε. Η επιστήμη τον άνθρωπο τον έκανε υπερήφανο, φίλαυτο, και γεμάτο οίηση. Ο ευρισκόμενος άνθρωπος στο δάσος εάν χάσει το δρόμο, θα ρωτήσει έναν ποιμένα προβάτων, εκείνος ξέρει, θα του πει να γυρίσει πίσω για να πάρει τη σωστή κατεύθυνση, δείχνοντάς τον τη σωστή πορεία. Έτσι μόνο θα φτάσει εκεί που πρέπει. Αυτός ο ποιμένας είναι ο Χριστός ο  οποίος λέγει: «εγώ είμαι η οδός που οδηγεί στην αλήθεια και στη ζωή». Μην πάρεις άλλα μονοπάτια, μα και αν χαθείς, γύρνα πίσω στο σωστό δρόμο, θα με βρεις μπροστά σου, σε περιμένω. Όπως εσύ είσαι αληθινός άνθρωπος, αληθινός είμαι και εγώ, διότι όποιος θέλει το καλό σου, σου λέγει την αλήθεια. Την αληθινή ζωή δεν θα την χαρείς από μόνος σου, αλλά θα την χαρείς και αυτού που είσαι, μα θα την χαίρεσαι αιώνια και εδώ που είμαι εγώ. Διαλέγεις και παίρνεις ή όπως στρώσεις θα κοιμηθείς. Μετάνοια θέλει ο Θεός, ένα συγγνώμην, στοπ στην αμαρτία, και επιστροφή.

«η παράδοση, οι παραδόσεις» Είναι όλη η γνώση του παρελθόντος, παραδομένη στους ανθρώπους για να περάσουν πιο εύκολα στη ζωή τους εδώ στον κόσμο. Είναι η  παραλαβή και η  τήρηση των παραδόσεων σε ότι αφορά την ορθόδοξη πίστη και όχι μόνο. Οι άνθρωποι θεωρούν την παράδοση ότι είναι κάτι παλιό, κάτι που δεν χρειάζεται ο σημερινός άνθρωπος, ότι αυτός είναι πιο πάνω, ανώτερος, από την χριστιανική παράδοση. Είναι προοδευτικός λένε οι άνθρωποι για κάποιον νεωτεριστή, δεν είναι παραδοσιακός δηλαδή παλιακός-οπίσω-δρομικός κλπ.  

«οι Πατέρες» Είναι οι γνήσιοι ερμηνευτές των Ευαγγελιστών και των Αποστόλων. Οι Πατέρες σήμερα δεν εισακούονται. Τη θέση αυτών την έχουν πάρει οι λεγόμενοι νεω-πατέρες ποιμένες κληρικοί, δηλαδή οι οικουμενιστές επίσκοποι. Είναι οι πατέρες των λόγων μάλλον και καθόλου των έργων. Είναι πατέρες που εγκατέλειψαν τα «τέκνα τους». Οι νεο-πατέρες απαιτούν από τα τέκνα τους, τους χριστιανούς δηλαδή, υπακοή και υποταγή, εκείνοι όμως να μην κάνουν καθόλου υπακοή στον πατέρα τους Χριστό-Θεό. 

«νεωτερισμός, εκσυγχρονισμός»  Ήδη ο άνθρωπος της εποχής του αιώνα τούτου έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου  στο να επιθυμεί ότι προϊόν είναι  νεωτεριστικό, και αφήνει πίσω ότι ο παλαιότερο. Ο νεωτεριστής απορρίπτει ότι έχει καταγωγή στην παράδοση. Όλα τα αντικαθιστά. Ναι τα άψυχα υλικά φθείρονται και χρειάζεται να αντικατασταθούν. Τα πνευματικά αγαθά όπως, ο ηθικός Νόμος του Θεού, οι αρχές και οι αξίες του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού που λέμε, δεν φθείρονται άρα δεν χρειάζεται να τα αντικαταστήσουμε.

«η εκκλησία» Από πολύ παλαιότερα η εκκλησία του κόσμου η οποία καθώς λέγει εκφράζει την ορθόδοξη πίστη, την στηρίζει, επαγρυπνεί, την φυλάσσει, και θυσιάζεται για αυτήν. Ο συγγραφέας ήταν γνώστης  της επιστήμης καθώς και του πνεύματος της εκκλησίας και των ποιμένων αυτής. Η εκκλησία του Χριστού διαφέρει από την εκκλησία του κόσμου διότι εξέπεσε από τη θέση που την ανέβασαν οι Πατέρες. Υποβαθμίστηκε στο ρόλο μίας κοινωνικής υπηρεσίας και τίποτε περισσότερο.    

«ποσότητα και ποιότητα πιστών» Η ποσότητα από την ποιότητα διαφέρει στην ορθόδοξη πίστη. Το πρώτο αναφέρεται στον αριθμό, στην μάζα, στον όγκο, το δεύτερο στην ποιότητα που την διακρίνει ο τρόπος ζωής και η συμπεριφορά στην κοινωνία, απέναντι στους ανθρώπους και στο Θεό. Η ποσότητα δεν έχει σημασία πόση είναι, σημασία έχει η ποιότητα των πιστών χριστιανών. Ο Θεός την ποιότητα ζωής εξετάζει, αυτή ήλθε να διδάξει, και αυτή θα αξιολογήσει για τον κάθε έναν προσωπικά στην ημέρα της κρίσεως. 

«η θυσία» Το λέγει η ίδια η λέξη μόνη της χωρίς να θέλει επεξήγηση.   Ο Χριστός θυσιάστηκε για εμάς, εμείς τι θα θυσιάζαμε για Αυτόν; Δυστυχώς δεν θυσιάζουμε τίποτε. Θα μπορούσαμε να θυσιάζουμε καθημερινά για Εκείνον έστω λίγο από το χρόνο και το χώρο μας. Ο χρόνος [διάρκεια ζωής] και ο χώρος [ο τόπος δράσεως στη ζωή μας] δικά του δώρα είναι σε εμάς. Να βιάζουμε και να αναγκάζουμε τον εαυτό μας.  Να θυσιάσουμε τα πάθη μας. Να γνωρίσουμε τι είναι θύμα και τι είναι θύτης. Μακάρι τα σχολεία να δίδασκαν  και τις δύο λέξεις αυτές. Έστω και τώρα να καθιερώσουν ένα μάθημα που θα το λένε ( θυματολογία). Οι πολιτικοί δεν θυσιάζονται οι ίδιοι, αλλά θυσιάζουν τους πολίτες, οι πνευματικοί ποιμένες θυσιάζουν τους πιστούς χριστιανούς. Πολίτες και πιστοί είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Η θυσία διδάσκει, σημασία έχει ποιος θυσιάζεται. Διαχρονικό πρόσωπο και πρότυπο είναι ο Χριστός και η σταυρική θυσία του. Κάποτε ο άνθρωπος για τις αμαρτίες του θυσίαζε ένα ζώο. Δεν μπορείς να θυσιάσεις όλο τον εαυτό σου, τουλάχιστον θυσίασε τα πάθη σου, εύκολο είναι και ανώδυνο. 

«αγάπη Χριστού» Ο Απόστολος Σταφύλης θα ήθελε να διακρίνουμε την αγάπη του Χριστού από τις άλλες αγάπες. Η αγάπη λέγει ο Παύλος : Εάν μιλώ τη γλώσσα των Αγγέλων, εάν είμαι προφήτης, αν ανασταίνω νεκρούς, εάν δώσω όλα τα υπάρχοντά μου, εάν πέσω στη φωτιά να καώ, εάν γνωρίζω τα μυστικά του Θεού κλπ. δεν θα ωφεληθώ σε τίποτα εάν δεν έχω αγάπη. Η αγάπη την υπερηφάνεια την μετατρέπει σε ταπείνωση, είναι μεγαλόψυχη, είναι ανεκτική, ευεργετική, δεν φθονεί, δεν κάνει ποτέ κάτι άσχημο, δεν ερεθίζεται, δεν θυμώνει, δεν σκέπτεται το κακό του άλλου, δεν οργίζεται, δεν χαίρεται με το κακό του άλλου,  δεν κλέβει αλλά δίνει, σκεπάζει την αδυναμία του άλλου, έχει υπομονή και ανοχή,  δέχεται ευχάριστα την προσβολή και την συκοφαντία από άλλους, δεν προσβάλλει κανέναν, δεν έχει έπαρση, μεγαλαυχία, κομπορρημοσύνη, φούσκωμα, και μεγάλη ιδέα και εγωισμό, δεν επιδεικνύει ότι έχει κλπ.    Η αγάπη χωρίς Χριστό είναι τίποτε, είναι κενό-άδειο, είναι κούραση, είναι φθορά, είναι πίκρα και πόνος, είναι γεμάτη από κλέφτες, είναι μελαγχολία και απογοήτευση, είναι τάση αυτοκτονίας, κλπ, δηλαδή έχει όλες τις καταστροφικές  παρενέργειες και του εαυτού μας, αλλά και του πλησίον μας. Τα φάρμακα έχουν παρενέργειες μόνο σε εμάς, ετούτες οι παρενέργειες μεταδίδονται σε όλο τον κόσμο.

«εικόνες και παραστάσεις, οι κίνδυνοι» Είναι τα ονομαζόμενα εποπτικά μέσα, για γνώση και ενημέρωση. Τότε οι εικόνες και παραστάσεις κινούνταν με αργό ρυθμό διά να γίνονται ποιο κατανοητές από τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος έχει τη ικανότητα να παρακολουθεί κάποιο ρυθμό ταχύτητας, για τα δικά του δεδομένα, όχι κάτι σε ταχύτερο ρυθμό. Σήμερα πρέπει να μάθεις πολλά σε μία διδακτική ώρα ή ημέρα. Η σύγχρονη αγωγή σκοπό έχει να σου μεταδώσει αυτό που έχει στο πρόγραμμα, όσο γίνεται ποιο γρήγορα. Δεν υπολογίζει καθόλου το, πόσο ο άνθρωπος είναι σε θέση να παρακολουθήσει, προκειμένου να ωφεληθεί. Με την μέθοδο αυτή ζαλίζεται ο νους του ανθρώπου. Οι αντοχές του ανθρώπου έχουν όριο, εάν ξεπεραστεί αυτό το όριο, τότε δημιουργεί κινδύνους στον άνθρωπο.    

Ο κίνδυνος είναι τελικά να τρελαθεί ο άνθρωπος, αφού όσο και να  υπερ-προσπαθήσει δεν θα μπορεί να παρακολουθήσει, με αποτέλεσμα να ζαλιστεί ο νους, να κουραστεί, να απελπιστεί να φοβάται αν αποτύχει, να μελαγχολήσει, σταδιακά γίνεται απαισιόδοξος, φοβικός, ηττοπαθής, με σύνδρομα ψυχολογικά, απογοητεύεται, παραδίδεται στην επιστημονική ψυχολογία, τα ηρεμιστικά πλέον έχουν το λόγο, μετά τα ψυχιατρεία και πάει λέγοντας.  Δεν χρειάζεται πόλεμος, ούτε σφαίρες και βόμβες για να καταστραφεί ο άνθρωπος, ακόμα και με ένα εμβόλιο έρχεται η καταστροφή. Ο ρυθμός αύξησης των ψυχοπαθών νέων γίνεται με φοβερή επιτάχυνση από χρόνο σε χρόνο.    

«η χρήση των πραγμάτων, αγαθών» Οι Πατέρες μας διδάσκουν να κάνουμε καλή χρήση όλων των πραγμάτων και των ηθικών αξιών. Η κατάχρηση και η παράχρηση δεν είναι ανεκτή στην χριστιανική κοινωνία. Τα πάντα δοκιμάζεται το καλόν κατέχεται λέγει το Ευαγγέλιο. 

«σώμα, ψυχή, κούραση, ιδρώτας» Ο Θεός κατασκεύασε τον άνθρωπο του έδωκε ψυχή ζωντανή, του είπε να εργάζεται και να φυλάσσει ότι του έδωκε ο Θεός. Μετά την παράβαση-αμαρτία του πρόσθεσε το: με τον ιδρώτα-εργασία του προσώπου σου θα συντηρείς τον εαυτό σου. 

«νομίζω» Το νομίζω είναι σχηματισμένη άποψη από γεγονότα, συμβάντα, και προσωπικές εμπειρίες.  Είναι αποτέλεσμα εσωτερικής διαβούλευσης  που εξωτερικεύεται ως γνώμη, άποψη, ή πόρισμα. Το νομίζω ή έχω την άποψη περνά μέσα από την ψυχολογία αυτού που εκφράζει την γνώμη.

«γνώση, σπουδή, μάθηση» Ο άνθρωπος πίστεψε πως με την γνώση την σπουδή την μάθηση την εκπαίδευση θα μπορέσει να κατορθώσει την ευτυχία στη ζωή του. Η γνώση για τον άνθρωπο του Θεού ψύχρανε την αγάπη στις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων.  Από τους γνωστικούς θα πάθουμε το κακό λέγανε οι άνθρωποι του Θεού. Θέλαμε ανθρώπους πολύξερος ή ξερόλες για ἀλλους. Η  γνώση [εκ της βρώσεως] του κακού και η μείωση του καλού είναι φαινόμενο του σήμερα στον κόσμο με αλματώδη αύξηση, χωρίς κανένας κοινωνικός φορέας να διαφωνεί και να αντιδρά.

«αποστασία» Η αποστασία είναι τρόπος ζωής για τον χριστιανό της εποχής τούτης. Είναι το στέκομαι από κάτι; κάποιον; Σημασία έχει όμως το πως στέκομαι. Είναι απόσταση που παίρνω με τον τρόπο της ζωής μου, της συμπεριφοράς μου κλπ. στην καθημερινότητα. Λέμε εμείς σήμερα τις λέξεις: αποστάτης, αποστασιοποιούμαι, πήρε άλλη θέση-τοποθέτηση, στάση, στασιαστής κλπ. Στην ορθόδοξη πίστη είναι ότι παίρνω  απόσταση μερική ή ολική, αλλά εθελοντική από μέρος του νόμου του Θεού.  Είναι εκτός πίστεως στο σύνολο, ας είναι μερικώς αποστάτης. Τον συγγραφέα του βιβλίου τον στεναχωρούσε πολύ αυτό το φαινόμενο που λέγεται αποστασία, διότι προέλεγε σταδιακή αύξηση. Σήμερα πράγματι η αποστασία είναι αποδεκτή μάλλον στο σύνολό της και προτείνεται με τον επιστημονικό τρόπο και προκόβει χρόνο με τον χρόνο, αρνητικά βέβαια για τον άνθρωπο.     

«φως» Ο Χριστός λέγει στους ανθρώπους: εσείς είστε το φως του κόσμου. Το φως δεν το κρύβουμε, το τοποθετούμε σε ψηλό σημείο για να φωτίζει. Ήλθε να δώσει σε εμάς το φως, να το πάρουμε και εμείς, και να το δώσουμε σε άλλους, και έτσι να φωτιστεί ο κόσμος μόνο από το δικό του φως το οποίο δεν σβήνει ποτέ. Από αυτό το φως να φωτιστούμε εμείς, να φωτίζουμε τον κόσμο, ώστε να βλέπει ο κόσμος και να προσέρχεται να παίρνει και να φωτίζει  άλλους που θέλουν να φωτιστούν.  

 «σκότος» Οι άνθρωποι σήμερα το σκοτάδι το θεωρούν, το νομίζουν, το πιστεύουν, ότι είναι φως!!! Αγαπούν το σκοτάδι παρά το φως. Τα έργα τους είναι σκοτεινά και δεν έχουν καμία σχέση με το φως.  Ο άνθρωπος κλείνοντας τα μάτια μπορεί και απολαμβάνει το σκοτεινό έργο, όχι όμως με ανοιχτά. Τα σπίτια τους στην εμφάνιση τα θέλουν πιο σκοτεινά. Μέσα και εσωτερικά η επιστήμη θα τα κατασκευάζει να είναι με λιγότερο φως, κατά κάποιο τρόπο σκοτεινά, σαν καρδιά ή την ψυχή τους. Η μόνωση και απομάκρυνση  και η μυστικότητα σκοτεινά απεργάζεται, ας είναι μέρα μεσημέρι. 

«αλήθεια, οδός, ζωή» Τα λόγια αυτά είπε ο Χριστός στους ανθρώπους.  Πρότυπο αλήθειας ο Χριστός. Έγινε οδός-δρόμος ο Χριστός επί του οποίου κλήθηκε ο άνθρωπος να βαδίσει στη ζωή του. Στην ζωή του ο άνθρωπος μπορεί να χάσει την αλήθεια, μπορεί την οδό και να πάρει άλλον δρόμο ή εν γνώσει του ή εν αγνοία του, με αποτέλεσμα να χάσει και την πρόσκαιρη ζωή και την αιώνιο.

«αντίχριστος» Είναι πρόσωπο από αρχής μέχρι το τέλος του κόσμου. Στην θέση του Χριστού θα τοποθετηθεί ο αντίχριστος=αντί του Χριστού. Πόσο στα σοβαρά έχουν πάρει οι χριστιανοί το φαινόμενο αυτό;

«ελευθερία» Ο Θεός με ελεύθερη επιλογή έπλασε τον άνθρωπο και τον άφησε ελεύθερο επί της γης.  Του έδωκε πλήρη ελευθερία κινήσεων στο χώρο του παραδείσου. Του έδωκε το αυτεξούσιο λέμε το οποίο το όρισε με την δοκιμασία όχι σαν δίλημμα επιλογής, αλλά οπωσδήποτε να μην φάγει μόνο από ένα δένδρο τους καρπούς του. Ο τότε άνθρωπος δεν εκτίμησε την ελευθερία και αντί να την κατοχυρώσει τελεσίδικα υπέρ του, κατέληξε στην αιχμαλωσία και την εξορία, με την [δοσμένη από το Θεό] ελπίδα αν είναι άξιος να την ανακτήσει πάλι, ή από την πρόσκαιρη με δική του απόφαση να περάσει στην αιώνια αιχμαλωσία.  

«8 ος αιώνας» Είναι η χιλιετία που διανύουμε, Τώρα το 2021 είμαστε στο έτος από αρχής του κόσμου στο 5. 508; συν 2021=7.529;

«εξουσία δοσμένη» Η εξουσία πηγάζει από τον ίδιο τον άνθρωπο. Η ποιότητα που είπαμε και αλλού είναι η βιτρίνα του κόσμου.  Αυτή η ποιότητα μοιράζεται από τον προνοητή Θεό προκειμένου να διατηρηθεί η ισορροπία στους ανθρώπους, ώστε να μην ξεφύγει και αφανιστεί ο άνθρωπος.

«πατρίδα» Η αναφορά στην πατρίδα εδώ και χρόνια οι άνθρωποι, άλλος την αραίωσε, άλλος την αποφεύγει και την αντικαθιστά με τη λέξη χώρα, άλλος ως διεθνιστής την έχει απαγορεύσει και να την εκφράζει και να την ακούει. Άλλος από δειλία, άλλος από φόβο, άλλος από ανάγκη δεν τολμούν να την γράψουν μα ούτε και να την αναφέρουν εν μέσω άλλων. Είναι ένα από τα 3 πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια που είναι όλα μαζί προς αποφυγή.    

«ευθύνη, ποιος είναι υπεύθυνος, ποιος φταίει.»  Ο άνθρωπος τίθεται πολλές φορές προ ευθυνών για την ίδια την ζωή του και γενικά την ύπαρξή του στον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια κυκλοφόρησε το : οι  ανεύθυνοι σε υπεύθυνες θέσεις. Αυτό είναι αληθές. Διότι σε όλα τα θέματα περί πίστεως και πατρίδος, έχουν δρομολογηθεί ζημιογόνα και για τους δύο θεσμούς, πολιτεία και εκκλησία. Το είδαμε και σε εσωτερικά ζητήματα και σε διεθνή. Ως προς την ορθόδοξη πίστη και στο εσωτερικό και στις διαθρησκειακές σχέσεις.   Χρεοκοπεία εθνική μα και χριστιανική. Ανεύθυνοι πολιτικοί άρχοντες, ανεύθυνοι ορθόδοξοι ποιμένες, που έχουν ξεπεράσει το όριο της προδοσίας. 

Διά το αποτέλεσμα, όποιο και αν είναι, θετικό ή αρνητικό την ευθύνη [υπέρ ή κατά] την έχει ο άνθρωπος. Ο ανεύθυνος συμπεριφέρεται ανεύθυνα και ο υπεύθυνος υπεύθυνα. Για όλα τα ηθελημένα  ή αθέλητα λάθη ποιος φταίει; κανένας; Αν αναζητηθούν ευθύνες σε ποιον θα καταφύγουμε; Οι υπεύθυνοι στην Ελλάδα με νόμο πλέον έχουν το άσυλο και το ακαταδίωκτο, μα και αν κάνεις αγωγή δια του νόμου-προσφυγή εναντίον τους,  θα βρεθείς μάλλον στη θέση του συκοφάντη, ή και να σου χρεωθεί και αποζημίωση ηθικής βλάβης!!!. Οι εγκληματίες είναι αθώοι και οι αθώοι [στους οποίους πολλά φορτώνουν], εγκληματίες!!! Οι παράνομοι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι αθώοι ενώ στον κατά πάντα νόμιμο Χριστό του φόρτωσαν όλα τα αδικήματα. Ένοχος θανάτου φώναζαν, τι κακόν εποίησεν; ένοχος θανάτου επαναλάμβαναν. Αυτή ήταν η  ευθύνη της παλιάς εποχής. Αυτή είναι η ευθύνη της νέας εποχής, θαυμάστε την. Έλληνες ας ξεριζώσουμε το ζιζάνιο της ανευθυνότητας και ας παραμερίσουμε τους ανεύθυνους. 

«το μέλλον» Με τις παραπάνω συμπεριφορές μόνοι μας ως λαός διαγράφουμε το μέλλον της πατρίδος, της χριστιανο-ορθοδόξου πίστεως και  της οικογένειας, δηλαδή των παιδιών μας-απογόνων μας. Οι προγονοί μας που έτρωγαν χόρτα στα βουνά, χωρίς ευκολίες και ανέσεις, χωρίς μόνιμη στέγη, μακριά από την οικογένεια κ, α, παρέδωκαν σε εμάς αυτό το μικρό κομμάτι Ελλάδας και ορθοδοξίας. Εμείς αντί να το αυξήσουμε το συρρικνώνουμε λίγο-λίγο. Ούτε λόγια δεν έχουμε το θάρρος να προτάξουμε πόσο μάλλον να δρομολογήσουμε έργα.  Το μέλλον είναι πάντα εμπρός, εμείς βαδίζουμε όλο προς τα πίσω, άρα το μέλλον το αρνηθήκαμε προ πολλού. Ούτε όνειρα δεν κάνουμε, που είναι ψεύτικα, πόσο μάλλον πράξεις που είναι αληθινές.  

«ευκαιρία» = καλός καιρός. Το καλό είναι μέσα [εσωτερικά] στον άνθρωπο και ο καιρός είναι στη φύση δηλαδή στα εξωτερικά πράγματα. Η ευκαιρία [πάσης φύσεως] δίνεται πολλές φορές στη ζωή μας. Αν έχεις τη γνώση, την ωριμότητα, τη θέληση, την επιλογή, την απόφαση και τη διάκριση την αρπάζεις από τα μαλλιά καθώς λέγει ο λαός. Σε όλες τις δυσκολίες υπάρχει και προσφέρεται ο καλός καιρός για κάθε ζήτημα, ή ζωής ή θανάτου, αν με καταλαβαίνεις. Πολλές ευκαιρίες καλές πέρασαν από την προσωπική  ζωή μας, αλλά από μόνοι μας τις χάσαμε, μάλλον τις πετάξαμε, αυτό ομολογούν πολλοί άνθρωποι λέγοντας, είχα εγώ ευκαιρίες πολλές αλλά, και εδώ σταματούν. Υπήρξαν πολλές εθνικές και θρησκευτικές ευκαιρίες χωρίς να βλάψουμε κανέναν, ηθικότατες, αλλά από ανευθυνότητα, θα πω και ηλιθιότητα, τις χάσαμε τις πετάξαμε, αυτό το ομολογούν οι πολιτικοί και εκκλησιαστικοί ηγέτες και ποιμένες, αλλά στα γεράματα, όταν είναι αφοπλισμένοι από τη ζωή.  

«παράδειγμα πρότυπο» Το παράδειγμα το ανεβάζεις και το κάνεις πρότυπο προς μίμηση. Το αντιγράφεις, το διακινείς, το προβάλλεις κλπ. Χρειάζεται διάκριση προκειμένου να το επιλέξεις. Ο Χριστός έλεγε: μιμητές μου να γίνετε. Μας παρακίνησε να τον κάνουμε παράδειγμα και πρότυπο στη ζωή μας.   Δυο παραδείγματα από τον τρόπο ζωής των ανθρώπων εισπράττουμε. Τον καλό και τον κακό τρόπο. και οι δύο μας έλκουν. Σε εμάς απομένει να επιλέξουμε. Οι νέοι σήμερα στη πλειοψηφία τους  έχουν παράδειγμα και πρότυπο, αθλητές, καλλιτέχνες, πολιτικούς, πλούσιους, κλπ. Το τραγικό για τον νέο άνθρωπο της εποχής μας είναι το ότι πέρασε στην επιλογή  να επιλέγει παράδειγμα και πρότυπο, την όποια διαβολική συμπεριφορά από τους ανθρώπους, δηλαδή. Ο νέος άνδρας αντιγράφει τον υβριστή, τον χαρτοπαίχτη, τον πότη, τον γυναικά, τον φονιά, τον κλέφτη, τον απατεώνα, τον διαρρήκτη,  τον τρομοκράτη, κλπ. Η νέα κοπέλα γυναίκα αντιγράφει και κάνει στη ζωή της παράδειγμα την γυναίκα που καλλωπίζεται με διάφορους τρόπους, αυτή που έχει σχέσεις πορνείας ή μοιχείας, αυτή που καπνίζει, που πίνει, που βλαστημάει, και κυκλοφορεί ημίγυμνη, την κουτσομπόλα, την ανοικοκύρευτη, αυτή που κάνει εκτρώσεις,  κλπ. Τα καλά πρότυπα τα ολιγόστεψαν ενώ τα κακά πρότυπα αυξήθηκαν στον κόσμο. Τόπος πρότυπο και αγαπητός για τους ανθρώπους σήμερα είναι η πλατεία, το καφενείο, η καφετέρια, το μπαρ, το κέντρο κάθε είδους νυκτερινής διασκέδασης, ο τζόγος κάθε μορφής, κλπ.     

«τα πάθη μας και η συνήθεια»   Η συνήθεια και τα πάθη είναι ανύπαρκτα στην αρχή της ζωής του ανθρώπου.  Είναι μάλλον και αντιπαθή από τον άνθρωπο. Δεν πιστεύει πως κάποια ημέρα θα γίνει φίλος των παθών και των συνηθειών. Πολλοί τα χαρακτηρίζουν ως κάτι καλό, άλλοι δέχονται ότι είναι λάθος τους. Άλλοι δεν έχουν την δύναμη να τα πολεμήσουν, και άλλοι είναι παραδομένοι στα πάθη και τις βλαβερές συνήθειες. Ο άνθρωπος δεν διακρίνει την καλή από την κακή συνήθεια. Το πάθος το βλέπει σαν αρετή και χάρισμα !!! Δεν μπορώ να το κόψω λέγουν πολλοί.  Είναι βαθιά χωμένα στην ψυχή του ανθρώπου, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το όποιο πάθος ή συνήθεια λέγει ο λαός. 

 «ελπίδα» Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου, το Πνεύμα το Άγιον, Τριάς Αγία, Δόξα σοι.

«συνείδηση» Είναι ο ελεγκτής που φέρει ο κάθε ένας μέσα του. Η συνείδηση διακρίνει εκ Θεού το καλό από το κακό και το λέγει στον άνθρωπο. Η συνείδηση δεν κάνει το έργο, αλλά γνωμοδοτεί επί πάσης επιδράσεως που δεχόμαστε [αν είναι καλή ή κακή] και επί κάθε αντιδράσεως που θα εξωτερικεύσουμε [αν είναι πάλι καλή ή κακή]. Μετά αυτός έχει το ελεύθερο να επιλέξει και να αποφασίσει επί του πρακτέου. Προειδοποιεί τον άνθρωπο επίσης και για το αποτέλεσμα της όποιας σκέψεως ή πράξεως που θα προκύψει.

 «ένδυμα σώματος, ψυχής» Για το σώμα υπάρχουν τα γνωστά ενδύματα τα οποία καθορίζονται από την Αγία Γραφή. Υπάρχουν και τα ενδύματα της ψυχής που και αυτά καθορίζονται από την Γραφή. Έχουμε επίσης τα όπλα του σώματος και τα όπλα του πνεύματος. Ο άνδρας έχει τα δικά του ενδύματα, επίσης και η γυναίκα τα δικά της ενδύματα. Η κάθε υπηρεσία τα δικά της ενδύματα που έχουν διαφορές. Άλλα ο στρατός, άλλα το ναυτικό, άλλα η αεροπορία, άλλα ο κλήρος, καθώς ο κάθε κοινωνικός φορέας έχει ξεχωριστή ενδυμασία για το σώμα του ανθρώπου. Ενδύματα της ψυχής είναι η συμπεριφορά με σεβασμό, με ευλάβεια, με υπομονή, η αγάπη προς τον πλησίον, το Θεό,  η ανοχή, η αγαθή σκέψη, κλπ. Όσο τα ενδύματα της ψυχής είναι εσωτερικά [ούτως ή άλλως] αυτά τα ενδύματα δεν φαίνονται ότι τα φοράει ο άνθρωπος.  Φαίνονται όταν εξωτερικεύονται διά μέσου της συμπεριφοράς του ανθρώπου στη συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους. Ο άνθρωπος είναι ολοκληρωμένος όταν είναι ντυμένος με εκείνα τα ενδύματα [σώματος και ψυχής] που ο Θεός θέλει να ντύνεται.

«αλλαγή τρόπου σκέψεως, ζωής» Ο τρόπος σκέψεως και ο τρόπος ζωής, μας οδήγησαν στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, ως λαός και έθνος. Οι ανησυχίες του συγγραφέα ως προς την μελλοντική πορεία του ανθρώπου  πρέπει να μας προβληματίσει και να μας οδηγήσει σε αλλαγή σκέψεως και συμπεριφοράς. Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου που θα παρασύρουν στην καταστροφή όλων των θεσμών, και θα αποδειχθεί ότι μέχρι σήμερα ήταν λάθος στημένοι και αντί να ωφελήσουν έβλαψαν.  Επιβάλλεται να αναθεωρήσουμε, να αφυπνιστούμε, και να επαναπροσδιορίσουμε τη στάση μας απέναντι σε ότι είναι νεοεισερχόμενο στη ζωή μας. Μπορούμε να συλλάβουμε τα μηνύματα της εποχής; Μπορούμε να επιστρέψουμε στη βάση των αρχών και των αξιών    του πολιτισμού όπως ήταν πριν τον γενικό πόλεμο; Μπορούμε με τις λέξεις κλειδιά που κάνει χρήση ο συγγραφέας ώστε να επανα-χτίσουμε  τον άνθρωπο με τα δεδομένα του Θεού; Αυτά τα δεδομένα αν θέλουμε, θα πρέπει να είναι η επιστροφή στο φυσικό τρόπο ζωής, του οποίου οι νοσταλγοί αυξάνουν. 

«θέλω και πρέπει» Όστις θέλει είπεν ο Κύριος, ας έλθει οπίσω μου. Σε θέλω πίσω μου διότι η ζωή είναι πορεία, που χρειάζεται οδηγό. Αν σε βάλλω μπροστά, που θα οδηγηθούμε, αφού εσύ θα είσαι οδηγός; Δεν σε θέλω δίπλα μου ούτε για συνοδηγό, διότι δεν γνωρίζεις το σχέδιο της πορείας, έστω για κάποιες πληροφορίες. Το να θέλεις να πας μπροστά θα σε βλάψει, γιαυτό έλα πίσω μου. Εμείς σαν ασεβείς όσοι είμαστε θέλουμε να πηγαίνουμε μπροστά και όχι πίσω από τον Κύριο. Άρα το θέλω δεν είναι κάτι που δεν το μπορώ, αλλά είναι επιλογή να θέλω ή να μην θέλω. Το θέλω έχει στο βάθος αποτέλεσμα. Θα είναι εις βάρος μου, ή εις όφελός μου.   Το θέλω και το πρέπει αφορούν τον ίδιο τον άνθρωπο.  Το πρώτο είναι συνέχεια του δευτέρου. Πρέπει να βοηθήσω τον πλησίον μου διότι αύριο θα βρεθώ και εγώ στην ανάγκη τη δική του σήμερα. Πρέπει να είμαι καλός σύζυγος για να φτιάξω καλή οικογένεια. Πρέπει να στηρίξω το σύζυγό μου στην δουλειά του, έχουμε να ταΐσουμε τόσα στόματα. Βρήκα κάτι ξένο πρέπει να  το κρατήσω; όχι βέβαια, δεν πρέπει. Πρέπει να είμαι καλός και πιστός χριστιανός, ευσεβής, ευλαβής, εγκρατής, ελεήμονας, κλπ, να διδάξω στα παιδιά μου ήθος και καλό παράδειγμα κλπ. Είμαι δάσκαλος, ιερέας, γιατρός, υπάλληλος, έμπορος, τεχνίτης κλπ, πως πρέπει να συμπεριφέρομαι.  Πρέπει να τηρώ τον νόμο του Θεού, πως θα τον αντικρίσω εν ημέρα κρίσεως. Ο άνθρωπος είναι καθημερινά ανάμεσα στο θέλω και στο πρέπει. «πρέπει» Όλα μπορώ να τα κάνω=πράξω, αλλά δεν με συμφέρει, άρα ή πρέπει ή δεν πρέπει. Το πρέπει ο άνθρωπος το επιλέγει αφού πρώτα το εξετάσει, το αξιολογήσει ότι είναι καλό. Είναι πρωτοβουλία-απόφαση που ενεργοποιεί τον άνθρωπο έστω και από ανάγκη. Πρέπει να σηκωθώ να πάω στη δουλειά.  Πρέπει να στρίψω το τιμόνι γιατί μπροστά μου είναι στροφή αλλιώς θα πέσω έξω.Το πρέπει είναι ή υποχρεωτικό ή δυνητικό ή εθελοντικό. Πρέπει να ανεβάσω την τέντα στη βεράντα να μην την σχίσει ο αέρας, αλλά σε λίγο θα σταματήσει.  Πρέπει να πάω να βοηθήσω τον γείτονα σε κάποια ανάγκη, δεν μου του ζήτησε, αλλά εγώ θα πάω.Το ΘΕΛΩ και το ΠΡΕΠΕΙ κινητοποιεί=ενεργοποιεί μέσα μου τι, να κάνω, ή τι, να μην κάνω,   ότι είναι ωφέλιμο και όχι βλαπτικό. ΤΕΛΟΣ.