ΟΤΑΝ Η ΛΟΓΙΚΗ ΕΙΣΧΩΡΕΙ ΣΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

          Πόσο δύσκολα [και σε βάθος] κατανοητά είναι εκείνα που μας φαίνονται εύκολα. Ενώ νομίζουμε πως είναι τόσο απλά  έχουμε φτάσει στο σημείο να μην ασχολούμεθα καθόλου. Το Ευαγγέλιο [Χριστός]  λέγει: «ετούτο το γένος το ανθρώπινο δεν θα σωθεί, παρά μόνο με: α) προσευχή και β) νηστεία». Πρότυπο προσευχής είναι το γνωστό σε όλους μας "Πάτερ ημών", το οποίο πολλοί γνωρίζουν απ' έξω (και εκφωνούν πολλές φορές την ημέρα), αλλά λίγοι προσπαθούν να μάθουν από μέσα, δηλαδή να γνωρίσουν το εσωτερικό περιεχόμενο και μηνύματά του. Η προσευχή είναι μέθοδος, τρόπος, άσκηση, άθληση, πρωτίστως πνευματική. Είναι δοξολογία,  δηλ. δοξάζουμε τον Θεό  διότι ανακαλύψαμε από εσωτερική έρευνα ότι, ο Θεός είναι Αυτός που εποίησε τα τόσα μεγάλα και θαυμαστά. Η Αγία Χριστίνα, λέγει το Συναξάριο ότι, από μόνη της παρατηρώντας την φύση οδηγήθηκε από σκέψη σε σκέψη και κατέληξε στην διαπίστωση πως αυτά που βλέπει δεν είναι έργο ανθρώπου, αλλά Θεού, και ο Θεός της φανερώθηκε διά αγγέλου. Είναι ευχαριστία, διότι Εκείνος παρέχει δωρεάν ό,τι ο άνθρωπος απολαμβάνει εδώ στην επίγειο ζωή του. Είναι και αίτηση, διότι Εκείνος είναι η πηγή του κάθε αγαθού και άρα ο άνθρωπος ζητάει από τον Θεό ο οποίος παρέχει τα πάντα. Πολλά γράφει η εκκλησιαστική γραμματεία στο θέμα περί προσευχής, μπορείς αδελφέ να ενημερωθείς πιο υπεύθυνα εκεί. Στον σημερινό χριστιανό η προσευχή ως μέθοδος και τρόπος, λειτουργεί με έναν νέο, καινούργιο τρόπο, που απέχει πολύ από αυτόν που θέλει ο Θεός, αφού στην σημερινή προσευχή, κυριαρχεί το θέλω του χριστιανού, λαϊκού και κληρικού. Η προσευχή σήμερα κατέχεται από την σοφία του κόσμου, την κάτωθεν και όχι την άνωθεν όπως ακριβώς λέγει η Γραφή διά του Αποστόλου. Η προσευχή σήμερα είναι της λογικής, του εγκεφάλου, των αισθήσεων, των συναισθημάτων, των βιολογικών αναγκών,  της αναψυχής, την κοινωνικότητας, του γεμίσματος της μπαταρίας μας για κάποιες ημέρες, του εγώ, της απαίτησης, της λύσεως των κάθε είδους προβλημάτων, της προβολής,  της επίδειξης γνώσεων ή ικανοτήτων να κατατροπώσουμε τους τους αντιπάλους και εχθρούς κ.λπ.
          Αυτή την συμπεριφορά την ονομάζουμε σήμερα προσευχητική των χριστιανών ορθοδόξων!!! Η πρώτη κίνηση προσευχής είναι πρώτα από τον Θεό προς εμάς. Αν αυτό δεν το κατανοήσουμε σε βάθος δεν θα προχωρήσει η προσευχή μας ποτέ σε βάθος, θα είναι εξωτερική επιφανειακή. Ας δούμε αδελφοί την προσευχή ως δεύτερη κίνηση του χριστιανού και όχι μόνο, ως ανάγκη, ως  αναζήτηση, ως επιλογή, ως απόφαση,  ως λογική γνώση πρώτα, ως κάτι που είναι έξω από εμάς και με τον αγώνα μας να το φέρουμε πιο κοντά μας, μετά στο νου μας, μετά στην καρδιά μας, η οποία θα κινητοποιήσει όλον τον άνθρωπο για θείο  έργο, μαζί με το Θεό, διότι Εκείνος είπε: «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Εμάς του πνευματικούς η Εκκλησία μας όρισε, μας διατάζει τροπον-τινά να είμαστε άνθρωποι, να είμαστε φως, να είμαστε το αλάτι, να είμαστε οδηγοί και πολλά άλλα ακόμα καθήκοντα. Αν ακόμη δεν γίναμε άνθρωποι σαν Εκείνον, αν δεν παίρνουμε φως από Εκείνον, αν δεν αντιγράφουμε Εκείνον και δεν ακολουθούμε Εκείνον, πως θα φθάσουμε Εκείνον, και θα είμαστε με Εκείνον και πως θα οδηγήσουμε τους Χριστιανούς σε ΕΚΕΙΝΟΝ; Ας αφήσουμε αδελφοί το δώρο που έχουμε να προσφέρουμε στο Θεό κάπου σε μία άκρη, διότι είναι μη αποδεκτό από το Θεό, και ας συνδιαλλαχτούμε - ειρηνεύσουμε - συμφιλιωθούμε  με τον αδελφό μας πρώτα και ύστερα με το Θεό. Ας πέσουμε στα γόνατα με θερμή πίστη και ας ζητήσουμε στην προσευχή μας κάθαρση των παθών μας με τις μεθόδους του Θεού. Ας ζητήσουμε στην προσευχή μας φώτιση να ξεπεράσουμε την λογική διάκριση και να φτάσουμε στην πνευματική διάκριση, χαριτωμένοι πλέον. Η προσευχή να μας ανεβάζει πάντα λίγο πιο πάνω από όπου βρισκόμαστε πνευματικά, και ας κοιτάμε προς τα άνω, διότι η σοφία από άνωθεν κατέρχεται και μας αποκαλύπτει μεγάλα και θαυμάσια τα οποία έχει ετοιμάσει ο Θεός διά εκείνους που τον αγαπούν. Δεχόμαστε γνωστικά ότι,  η Αγία Τριάς έχει συμφωνία, επίσης οι Άγιοι μας είχαν και έχουν συμφωνία επειδή ήταν άνθρωποι της καρδιακής προσευχής.
          Σήμερα οι χριστιανοί γιατί δεν έχουν συμφωνία; Άλλοι είναι στο άρμα του οικουμενισμού και οδεύουν προς την πανθρησκεία, άλλοι έχουν κατέβει και έχουν φτιάξει ένα δικό τους άρμα ή ο κάθε ένας έχει το άρμα του, άλλοι κατέβηκαν από το άρμα του οικουμενισμού και προχωράνε μόνοι τους ή δυο-δυο ή τρεις-τρεις. Προσεύχονται; Πόσο προσεύχονται; Μα και αν προσεύχονται σε ποιον προσεύχονται; Η προσευχή είναι κοινωνία, διάλογος, ταπείνωση προς τον Θεό, όχι προς τον άνθρωπο, είναι ανταλλαγή με τον Θεό και όχι με τον άνθρωπο. Στην προσευχή μας αν δεν πάρουμε από το Θεό  δεν έχουμε να δώσουμε σε κανέναν και τίποτα. Αφού δεν παίρνουμε επομένως δεν έχουμε και να δώσουμε. Οι Άγιοι μας έχουν συμφωνία διαχρονικά από την αρχή του Χριστιανισμού μέχρι σήμερα, και αυτό που τους έκανε να συμφωνούν ήταν η προσευχή. Ο Θεός δείχνει στους προσευχομένους τον δρόμο προς Αυτόν, επομένως όσοι προσεύχονται στο βάθος κάπου θα συναντηθούν γιατί πηγαίνουν στο ίδιο σημείο.
          Μετά από κάποιες σκέψεις και μία απλή αξιολόγηση των τεκτενόντων στα ζητήματα αυτά διαπιστώνει  κανείς ότι, η προσευχή των χριστιανών (ακόμη και των πνευματικών), είναι ως μη γενομένη, δεν εισακούεται, διότι ως πραγματικά γενόμενη θα γεννούσε συμφωνία και αποτέλεσμα. Ας ψάξουμε, ας ερευνήσουμε, ας διαγνώσουμε και ας θεραπεύσουμε, ό,τι μας εμποδίζει να προσευχόμαστε όπως θέλει ο Θεός, και όχι όπως θέλουμε εμείς. Απόδειξη του ότι δεν προσευχόμαστε είναι η ασυμφωνία στα περί πίστεως. Το μόνο (δυστυχώς) στο οποίο θα συμφωνούσαμε όλοι μας είναι ότι διαφωνούμε. Αυτό είναι κάτι που, δεν αμφιβάλει κανένας μας.