ΠΕΡΊ ΕΟΡΤΉΣ και ΕΟΡΤΑΣΜΟΎ.

    Στο παρακάτω κείμενο ο αναγνώστης για δική του ωφέλεια ας προσθέσει ή και ας αφαιρέσει, ανάλογα με τις όποιες δυνατότητες κατέχει. 

   Βασικές εορτές έχουμε δύο τύπων και τρόπων, τις εθνικές και τις θρησκευτικές. Ο κάθε τύπος εορτής έχει και το δικό της ειδικό περιεχόμενο. Σε αυτό μας προέτρεψε η παρατήρηση της υποβάθμισης μάλλον μετάλλαξης του εορτασμού των εορτών αυτών. 

   Η Εθνική εορτή είναι ανάμνηση=ενθύμηση της ιστορίας της πατρίδος μας Ελλάδος. Η Πατρίδα είναι γεωγραφικός χώρος που επαφίεται στους κατοίκους προκειμένου να την καλλιεργήσουν, να εργαστούν, να φροντίσουν, να  διατηρήσουν, να αναβαθμίσουν κλπ, ώστε να ζήσουν με ειρήνη κλπ, διότι, θα την παραδώσουν στους απογόνους τους, και εκείνοι στους  μετά από αυτούς διαδοχικά, από γενεά σε γενεά. Εδώ και χρόνια όλα τα περί πατρίδος μειώνονται λιγοστεύουν διαγράφονται καταργούνται αρχής από της παιδείας. Οι πολίτες θα είναι πολυ-πάτριδες, το περί πατρίδος θα αραιωθεί σε μεγάλο βαθμό. Πυρήνες πατριωτικές  θα υπάρχουν, θα είναι όμως παράνομες.

   Από τα αποτελέσματα φαίνεται ότι οι πρόγονοι δεν αγάπησαν την πατρίδα και  τους απογόνους τους, δηλαδή τα τέκνα τους,  διότι παραδίδουν μία πατρίδα γενικά υποδεέστερη κλπ, από αυτήν που παρέλαβαν εκείνοι από τους προγόνους τους.

Η Εθνική εορτή είναι παιδαγωγική, είναι ανάμνηση, νοητική, σκεπτική, οπτική, ακουστική και επιστροφή στα ιστορικά γεγονότα που έγιναν στο παρελθόν. Αυτό είναι βοηθούμενο από ομιλίες και παιδαγωγικές θεατρικές παραστάσεις [ως ζωντανές], που όλοι πιστεύω θυμούνται τις σχολικές εθνικές εορτές με ποιήματα, διαλόγους, τα λεγόμενα με την ξένη λέξη σκετσ, με εκκλησιασμό γενικό, με παρελάσεις, με πνευματική περισυλλογή, ησυχία, ηρεμία και αργία την ημέρα εκείνη της όποιας εορτής. Αυτό όμως το ιστορικό μέλλον είναι καθημερινά παρών μέσα μας, και εκφράζεται εξωτερικά την ορισμένη ημέρα που εορτάζεται. 

   Σιγά σιγά οι εθνικές εορτές υποβαθμίζονται, το παρελθόν πρέπει να ξεχαστεί και να αποσυνδεθεί από το παρών το οποίο προβάλλεται συνεχώς προκειμένου να ξεχαστεί το παρελθόν. Πρέπει να κυριαρχήσει υποχρεωτικά το τώρα, το σήμερα, το είναι, το θέλω, το εγώ, κλπ. Ότι παλιό είναι για πέταμα και για την χωματερή. Νέες πλέον εορτές μεταλλαγμένες.

   Η Θρησκευτική εορτή και ο εορτασμός έχει άλλο σκοπό, άλλο στόχο, άλλη αποστολή μέσα στην θρησκευτική κοινότητα εξ ίσου ισότιμη με την εθνική εορτή. Είναι οι δύο πλευρές, το εθνικό και το θρησκευτικό, το υλικό και το πνευματικό, το επίγειο και το επουράνιο, -η πατρίδα και η κοινωνία-κοινότητα, μέσα στον ίδιο άνθρωπο. Μέσα στην πατρίδα είναι η κοινωνία, μέσα στην κοινωνία είναι η οικογένεια, μέσα στην οικογένεια είναι τα άτομα, ο άνδρας και η γυναίκα.

   Χώρο τοπογραφικό κατέχει η πατρίδα χώρο κατέχει διαθέτει και ο άνθρωπος ο οποίος ανανεώνεται σε κάθε γενιά. Στόχος και σκοπός της θρησκευτικής εορτής είναι να αναβαθμίζει να ανακαινίζει κάθε νέα γενιά που έρχεται [που εμείς την φέρνουμε] στον κόσμο. Σήμερα και αυτό για να μην πω απαγορεύεται, έχει χάσει το νόημα. Το σύστημα εμποδίζει να στηθεί σωστά μία οικογένεια. Οι άνθρωποι άνδρες και γυναίκες σε μεγάλο ποσοστό αποφεύγουν τον Γάμο.

   Προέγραψα μία λέξη «μετάλλαξη». Αυτό είναι γεγονός στην εορτή του Αγίου και Μεγάλου Βασιλείου. Από νέο τον μετάλλαξαν σε γέρο, από μαυρομάλλη σε ασπρομάλλη, από αδύνατο-αχαμνό σε παχύσαρκο, από νηστευτή σε πολυφαγά και κοιλιόδουλο, από οικονόμο σε σπάταλο, από πνευματικό σε κοσμικό άνθρωπο, από αληθινό σε ψεύτικο, από πνευματικό σε υλιστή. Η κερδοφόρα διαφήμιση έγινε αγωγή κατανάλωσης της κάθε νέας γενιάς από την κούνια.  

Πρέπει φίλοι μου να γίνουμε αντιγραφείς ή μιμητές του τρόπου ζωής του Αγίου Βασιλείου, με τα δεδομένα της εποχής που ζούμε. Οι εποχές δεν διαφέρουν, οι άνθρωποι έγιναν όλο και πιο διαφορετικοί στον κόσμο. Ο Άγιος τότε τους έβλεπε όλους ίσους, το ίδιο, όπως πραγματικά είναι ενώπιον του Θεού. Αιρετικούς, Ιουδαίους, Έλληνες, ντόπιους και ξένους, εχθρούς και φίλους και κάθε χρώματος, καλούς και κακούς. Ίδιοι ήταν όλοι, ίδιες ανάγκες είχαν,  ίδια βοήθεια ήθελαν, τα ίδια προσέφερε σε όλους χωρίς διάκριση, όλοι την ίδια  βοήθεια δέχονταν, όλοι τον ευχαριστούσαν κλπ. 

    Στις εθνικές εορτές ο χρόνος περνά ήρεμα ήσυχα από τα παρατηρούμενα. 

Αντίθετα στις θρησκευτικές χριστιανικές εορτές παρατηρούμε αγωνία και προγραμματισμό, συζητήσεις, με άλλους, ακόμη και πριν από ένα μήνα στο πως θα εορτάσουμε και πού. Πλησιάζοντας η εορτή  αυξάνεται η αγωνία, οι προτάσεις, οι διαφωνίες, η γκρίνια, κλπ, επίσης  τα τραπέζια με τα φαγητά, τα πιοτά, τα γλυκά, την μουσική,  ο θόρυβος, οι χοροί, οι γνωριμίες με πρόσωπα καινούργια αν είμαστε πολλοί καλεσμένοι και άλλα επακόλουθα που μας σημαδεύουν και μας απασχολούν για κάποιες μέρες. Τι σχέση έχει ο τέτοιος η παρόμοιος εορτασμός της θρησκευτικής εορτής; Τι μηνύματα παίρνουν οι μετέχοντες στην εορτή; Οι νεώτεροι τι διδάσκονται; Ανάλογα το δάσκαλο που έχεις, αυτά τα γράμματα θα μάθεις. Οι θρησκευτική κοινωνία-κοινότητα συμπορεύεται με πνεύμα Θεού; Τι διδάσκουν με τον θρησκευτικό εορτασμό οι χριστιανοί στα παιδιά τους; Θέλει ο Θεός τέτοιους εορτασμούς; Όχι βέβαια.

   Το ίδιο θέλει και η κάθε θρησκευτική εορτή, κατά την ίδια  ύλη που είμαστε φτιαγμένοι, και κατά το ίδιο πνεύμα που κατοικεί μέσα μας, να αναβαθμίσει τον ίδιο διπλό ψυχοσωματικό άνθρωπο, ώστε να γίνει πιο πνευματικός, πιο διακριτικός, πιο υπομονετικός, πιο ταπεινός, πιο φιλάνθρωπος, πράος, πιο κοινωνικός, πιο συνεργάσιμος, πιο πιστός, κλπ, με στόχο να γίνει φίλος των Αγίων και τέλος αδελφός του Χριστού. 

   Εσύ πως εορτάζεις αδελφέ; [η];

   Εσύ αδελφέ [ή] να πας πιο βαθιά και πιο μακριά από τα παραπάνω ολίγα γραφόμενα, αν έχεις γνώση, διάκριση και νου. Μπορείς.