ΜΗΝΥΜΑΤΑ από το ημερολόγιο του 2019 ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ του π, Ευθυμίου Μπαρδάκα.

   Όπου υπάρχει ο Χριστός δεν νυχτώνει ποτέ.
   Ας μάθουμε να εκτιμούμε και να δοξάζουμε τον Θεόν γι' αυτά που έχουμε, πριν ο χρόνος μας κάνει να εκτιμήσουμε, αυτά που είχαμε.
   Ένας τυφλός ρώτησε κάποτε έναν σοφό: Υπάρχει κάτι χειρότερο από το να χάσης την όρασή σου; Και ο σοφός απάντησε: Ναι! Να χάσης τα όνειρά σου!
   Στην ψυχή μας κουβαλάμε την φτώχεια και τον πλούτο και όχι στα υπάρχοντά μας.
   Άνοιξε τα μάτια σου και θα δης ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι γεμάτος από Θεό.
   Στα δύσκολα ........ ή χάνεσαι ...... ή ξαναγεννιέσαι.
   Ζούμε στην εποχή που οι ανήθικοι μιλάνε για ήθος ..... οι αναίσθητοι για αισθήματα........ και οι ψεύτες για αλήθεια.....!
   Δεν υπάρχει χειρότερη αρρώστεια στον άνθρωπο από την κρύα καρδιά.
   Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι αλλά όπως είμαστε.
   Τον δυνατό άνθρωπο τον αναγνωρίζεις αμέσως .... Όταν ζητάει κάτι λέγει ευχαριστώ, όταν κάνη λάθος λέγει συγνώμη.

   Ας προσέχουμε τι σπέρνουμε στη ζωή μας, γιατί αυτό θα καθορίση τι θα θερίσουμε αύριο.
   Το πιο ακριβό πράγμα στον κόσμο [η εμπιστοσύνη] που ενώ παίρνει πολλά χρόνια για να την κερδίσης, χάνεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
   Η αγάπη μεταμορφώνει την ερημιά σε παράδεισο και το τίποτα στο παν.
   Όλοι οι άνθρωποι θέλουν [επιθυμούν]  καινούριο αμάξι, καινούριο κινητό, να χάσουν κιλά, να ανέβουν πιο πάνω, κτλ. Ένας με βαριά αρρώστεια θέλει να γίνη καλά.
   Αυτοί που σου λένε: δεν θα τα καταφέρεις και δεν μπορείς, είναι πιθανότατα αυτοί που φοβούνται ότι θα τα καταφέρης.
   Ποτέ κανένας αδιάφορος δεν αναστήθηκε, ποτέ κανένας ασυνείδητος δεν κατάλαβε το θαύμα.
   Ίσως εκεί που φοβάσαι να πας, εκεί να βρίσκονται όλα όσα ψάχνης.
   Δεν είσαι τα πιστεύω σου αλλά οι πράξεις σου.
   Περιμένουμε από τους άλλους να μας αγαπήσουν και ξεχνάμε πως η αγάπη έχει κατεύθυνση από μέσα προς τα έξω.
   Δεν υπάρχει Άγιος χωρίς παρελθόν και αματρωλός χωρίς ελπίδα.   Συγχώρα αυτούς που δεν μπόρεσαν να σε καταλάβουν και δώσε χρόνο σε αυτούς που προσπαθούν.
   Μην δίνης οδηγίες στο Θεό όταν προσεύχεσαι. Ξέρει καλλίτερα από σένα το συμφέρον σου.
   Μιλάνε πίσω από την πλάτη μας; Σημαίνει ότι είμαστε πιο μπροστά από αυτούς. Σχολιάζουν την ζωή μας; Απλώς είναι πιο ενδιαφέρουσα από την δική τους. Προσπαθούν να βρουν τα μειονεκτήματά μας; Σημαίνει ότι ζηλεύουν.
   Δεν υπάρχει σωστός τρόπος για να κάνης λάθος. Υπάρχει όμως λάθος τρόπος να προσπαθής να κάνης το σωστό.
   Φτώχεια δεν υπάρχει όταν είμαστε πλούσιοι σε αισθήματα.
   Τούτο μονάχα είναι η ζωή, το να μην ζη κανείς μονάχα για τον εαυτό του, γιατί οι άνθρωποι γεννηθήκαμε για να ζούμε ο ένας για τον άλλον.Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάση,  αυτός όμως που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.
   Το πιο βαρύ πράγμα στον κόσμο είναι το δάκρυ. Είναι η μόνη περίπτωση όπου η ψυχή του ανθρώπου γίνεται ύλη.
   Την ευτυχία στους ανθρώπους, ούτε να την πουλήσης, ούτε να την αγοράσης, μόνο να την χαρίσης μπορείς.
   Ο κάθε άνθρωπος κατέχει ακριβώς τόση κενοδοξία, όση εξυπνάδα του λείπει.
  
  

              ΟΤΑΝ Η ΛΟΓΙΚΗ ΕΙΣΧΩΡΕΙ ΣΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

          Πόσο δύσκολα [και σε βάθος] κατανοητά είναι εκείνα που μας φαίνονται εύκολα. Ενώ νομίζουμε πως είναι τόσο απλά  έχουμε φτάσει στο σημείο να μην ασχολούμεθα καθόλου. Το Ευαγγέλιο [Χριστός]  λέγει: «ετούτο το γένος το ανθρώπινο δεν θα σωθεί, παρά μόνο με: α) προσευχή και β) νηστεία». Πρότυπο προσευχής είναι το γνωστό σε όλους μας "Πάτερ ημών", το οποίο πολλοί γνωρίζουν απ' έξω (και εκφωνούν πολλές φορές την ημέρα), αλλά λίγοι προσπαθούν να μάθουν από μέσα, δηλαδή να γνωρίσουν το εσωτερικό περιεχόμενο και μηνύματά του. Η προσευχή είναι μέθοδος, τρόπος, άσκηση, άθληση, πρωτίστως πνευματική. Είναι δοξολογία,  δηλ. δοξάζουμε τον Θεό  διότι ανακαλύψαμε από εσωτερική έρευνα ότι, ο Θεός είναι Αυτός που εποίησε τα τόσα μεγάλα και θαυμαστά. Η Αγία Χριστίνα, λέγει το Συναξάριο ότι, από μόνη της παρατηρώντας την φύση οδηγήθηκε από σκέψη σε σκέψη και κατέληξε στην διαπίστωση πως αυτά που βλέπει δεν είναι έργο ανθρώπου, αλλά Θεού, και ο Θεός της φανερώθηκε διά αγγέλου. Είναι ευχαριστία, διότι Εκείνος παρέχει δωρεάν ό,τι ο άνθρωπος απολαμβάνει εδώ στην επίγειο ζωή του. Είναι και αίτηση, διότι Εκείνος είναι η πηγή του κάθε αγαθού και άρα ο άνθρωπος ζητάει από τον Θεό ο οποίος παρέχει τα πάντα. Πολλά γράφει η εκκλησιαστική γραμματεία στο θέμα περί προσευχής, μπορείς αδελφέ να ενημερωθείς πιο υπεύθυνα εκεί. Στον σημερινό χριστιανό η προσευχή ως μέθοδος και τρόπος, λειτουργεί με έναν νέο, καινούργιο τρόπο, που απέχει πολύ από αυτόν που θέλει ο Θεός, αφού στην σημερινή προσευχή, κυριαρχεί το θέλω του χριστιανού, λαϊκού και κληρικού. Η προσευχή σήμερα κατέχεται από την σοφία του κόσμου, την κάτωθεν και όχι την άνωθεν όπως ακριβώς λέγει η Γραφή διά του Αποστόλου. Η προσευχή σήμερα είναι της λογικής, του εγκεφάλου, των αισθήσεων, των συναισθημάτων, των βιολογικών αναγκών,  της αναψυχής, την κοινωνικότητας, του γεμίσματος της μπαταρίας μας για κάποιες ημέρες, του εγώ, της απαίτησης, της λύσεως των κάθε είδους προβλημάτων, της προβολής,  της επίδειξης γνώσεων ή ικανοτήτων να κατατροπώσουμε τους τους αντιπάλους και εχθρούς κ.λπ.
          Αυτή την συμπεριφορά την ονομάζουμε σήμερα προσευχητική των χριστιανών ορθοδόξων!!! Η πρώτη κίνηση προσευχής είναι πρώτα από τον Θεό προς εμάς. Αν αυτό δεν το κατανοήσουμε σε βάθος δεν θα προχωρήσει η προσευχή μας ποτέ σε βάθος, θα είναι εξωτερική επιφανειακή. Ας δούμε αδελφοί την προσευχή ως δεύτερη κίνηση του χριστιανού και όχι μόνο, ως ανάγκη, ως  αναζήτηση, ως επιλογή, ως απόφαση,  ως λογική γνώση πρώτα, ως κάτι που είναι έξω από εμάς και με τον αγώνα μας να το φέρουμε πιο κοντά μας, μετά στο νου μας, μετά στην καρδιά μας, η οποία θα κινητοποιήσει όλον τον άνθρωπο για θείο  έργο, μαζί με το Θεό, διότι Εκείνος είπε: «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Εμάς του πνευματικούς η Εκκλησία μας όρισε, μας διατάζει τροπον-τινά να είμαστε άνθρωποι, να είμαστε φως, να είμαστε το αλάτι, να είμαστε οδηγοί και πολλά άλλα ακόμα καθήκοντα. Αν ακόμη δεν γίναμε άνθρωποι σαν Εκείνον, αν δεν παίρνουμε φως από Εκείνον, αν δεν αντιγράφουμε Εκείνον και δεν ακολουθούμε Εκείνον, πως θα φθάσουμε Εκείνον, και θα είμαστε με Εκείνον και πως θα οδηγήσουμε τους Χριστιανούς σε ΕΚΕΙΝΟΝ; Ας αφήσουμε αδελφοί το δώρο που έχουμε να προσφέρουμε στο Θεό κάπου σε μία άκρη, διότι είναι μη αποδεκτό από το Θεό, και ας συνδιαλλαχτούμε - ειρηνεύσουμε - συμφιλιωθούμε  με τον αδελφό μας πρώτα και ύστερα με το Θεό. Ας πέσουμε στα γόνατα με θερμή πίστη και ας ζητήσουμε στην προσευχή μας κάθαρση των παθών μας με τις μεθόδους του Θεού. Ας ζητήσουμε στην προσευχή μας φώτιση να ξεπεράσουμε την λογική διάκριση και να φτάσουμε στην πνευματική διάκριση, χαριτωμένοι πλέον. Η προσευχή να μας ανεβάζει πάντα λίγο πιο πάνω από όπου βρισκόμαστε πνευματικά, και ας κοιτάμε προς τα άνω, διότι η σοφία από άνωθεν κατέρχεται και μας αποκαλύπτει μεγάλα και θαυμάσια τα οποία έχει ετοιμάσει ο Θεός διά εκείνους που τον αγαπούν. Δεχόμαστε γνωστικά ότι,  η Αγία Τριάς έχει συμφωνία, επίσης οι Άγιοι μας είχαν και έχουν συμφωνία επειδή ήταν άνθρωποι της καρδιακής προσευχής.
          Σήμερα οι χριστιανοί γιατί δεν έχουν συμφωνία; Άλλοι είναι στο άρμα του οικουμενισμού και οδεύουν προς την πανθρησκεία, άλλοι έχουν κατέβει και έχουν φτιάξει ένα δικό τους άρμα ή ο κάθε ένας έχει το άρμα του, άλλοι κατέβηκαν από το άρμα του οικουμενισμού και προχωράνε μόνοι τους ή δυο-δυο ή τρεις-τρεις. Προσεύχονται; Πόσο προσεύχονται; Μα και αν προσεύχονται σε ποιον προσεύχονται; Η προσευχή είναι κοινωνία, διάλογος, ταπείνωση προς τον Θεό, όχι προς τον άνθρωπο, είναι ανταλλαγή με τον Θεό και όχι με τον άνθρωπο. Στην προσευχή μας αν δεν πάρουμε από το Θεό  δεν έχουμε να δώσουμε σε κανέναν και τίποτα. Αφού δεν παίρνουμε επομένως δεν έχουμε και να δώσουμε. Οι Άγιοι μας έχουν συμφωνία διαχρονικά από την αρχή του Χριστιανισμού μέχρι σήμερα, και αυτό που τους έκανε να συμφωνούν ήταν η προσευχή. Ο Θεός δείχνει στους προσευχομένους τον δρόμο προς Αυτόν, επομένως όσοι προσεύχονται στο βάθος κάπου θα συναντηθούν γιατί πηγαίνουν στο ίδιο σημείο.
          Μετά από κάποιες σκέψεις και μία απλή αξιολόγηση των τεκτενόντων στα ζητήματα αυτά διαπιστώνει  κανείς ότι, η προσευχή των χριστιανών (ακόμη και των πνευματικών), είναι ως μη γενομένη, δεν εισακούεται, διότι ως πραγματικά γενόμενη θα γεννούσε συμφωνία και αποτέλεσμα. Ας ψάξουμε, ας ερευνήσουμε, ας διαγνώσουμε και ας θεραπεύσουμε, ό,τι μας εμποδίζει να προσευχόμαστε όπως θέλει ο Θεός, και όχι όπως θέλουμε εμείς. Απόδειξη του ότι δεν προσευχόμαστε είναι η ασυμφωνία στα περί πίστεως. Το μόνο (δυστυχώς) στο οποίο θα συμφωνούσαμε όλοι μας είναι ότι διαφωνούμε. Αυτό είναι κάτι που, δεν αμφιβάλει κανένας μας.

Περί Αντιχρίστου και Περί Αντιχρίστων

 

   To ζήτημα, το θέμα ή το πρόβλημα περί αντιχρίστου ενδιαφέρει όλο το χριστιανισμό. Πολλά έχουν γραφεί, έχουν ειπωθεί και συνεχώς γράφονται και λέγονται (με καλή πρόθεση). Οι πηγές που κάνουν χρήση οι ενασχολούντες με το θέμα αυτό είναι η Γραφή και οι Πατέρες. Τα τελευταία πενήντα περίπου χρόνια έχουν γραφεί τα περισσότερα από αρχής χρονικά για το θέμα του αντιχρίστου με κάθε επιφύλαξη και σεβασμό στον χριστιανισμό. Δεν είμαστε βέβαια ειδικοί, ούτε εξουσιοδότηση έχουμε από τους χριστιανούς, αλλά από την εμπειρία μας πιστεύουμε και έχουμε καλή διάθεση να διευρύνουμε τον νου των χριστιανών για πιο βαθιά κατανόηση του θέματος, που τόσο αφορά τους χριστιανούς. Όλοι οι γράφοντες καλή τη προθέσει ενημερώνουν το πλήρωμα του χριστιανισμού ειδικά περί του προσώπου αυτού καθεαυτού του αντίχριστου και μόνο.
   Το πρόβλημα ή το εμπόδιο του αντιχρίστου δεν θα το ξεπεράσουμε ενημερωτικά ή συγγραφικά ή και με ομιλίες μόνο. Καλώς αυτά γίνονται. Αυτό όμως είναι το ένα μόνο μέρος. Το άλλο μέρος  είναι η ζωή των χριστιανών στην καθημερινότητα, στην κατήχηση, στην παιδεία, στην αντίληψη, στην παρατήρηση, στην διάγνωση, στην επιλογή, στην απόφαση, από την εμπειρία και στην πρακτική εφαρμογή των εντολών και του νόμου του Θεού γενικότερα.
    Ένα τρίτο μέρος το οποίο δεν έχουμε δώσει την πρέπουσα σημασία έως και σήμερα, είναι η αγαθή συνεργασία των θεσμών μέσα σε μία κοινωνία, την Ελληνική ας πούμε, ιδίως μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας. Διότι ένα κράτος [νομίζω και πιστεύω πως δεν διαφωνεί κανένας χριστιανός] θέλει πολίτες που να έχουν την αρετή του σεβασμού που διδάσκει ο χριστιανισμός, έτσι θα σέβονται και το έθνος, την αρετή της ειλικρίνειας  διότι απέναντι στο κράτος θα είναι ειλικρινείς και όχι ψεύτες κ,λπ. Αυτό ας το αντιληφθούν οι δύο αυτοί κυρίαρχοι θεσμοί σε όλο το χριστιανικό κόσμο θα έλεγα και όχι μόνο στην Ελλάδα.
   Δεν απαιτούμε την συμφωνία του κάθε αναγνώστη, ούτε να τον σύρουμε στα δικά μας σκεπτικά.  Αφού λοιπόν εμείς οι Έλληνες ζούμε στην Ελληνική κοινωνία με την Χριστιανική πίστη, τα κοινά ήθη, έθιμα και παραδόσεις, δεν θα έπρεπε κάπου στη βάση να συμφωνούμε; Αλλιώς πως θα μπορέσουμε να συμβαδίσουμε στην πορεία της καθημερινής ζωής στη γειτονιά, στο χωριό ή στην πόλη, στην εργασία, για να συναπολαύσουμε τα κοινά αγαθά που μοιραζόμαστε,αφού θέλουμε δεν θέλουμε συνυπάρχουμε στην επίγεια ζωή.
   Θα αρχίσουμε με το χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης στο βιβλίο της Γένεσης κεφ, ΜΘ' ή 49 στίχος 17.    Εκεί διαβάζουμε για σπέρμα = γέννηση μελλοντικά Χριστού και Αντιχρίστου. Από τότε και δώθε αναμενόνταν η γέννηση του σωτήρα Χριστού και αναμενόταν και η γέννηση του αντιχρίστου. Ο λαός για κάθε κακό άνθρωπο ακόμη τι λέγει; Σπορά διαβόλου αυτός. Όλοι οι άνθρωποι ατελείς είμαστε με κενά και αδυναμίες και πάθη. Φτάνει να αγαπήσουμε τον Χριστό τον εαυτό μας και τον πλησίον. Αν τουλάχιστον αντιληφθούμε ότι αγαπάμε τον εαυτό μας πρέπει να αγαπήσουμε και τους άλλους δύο.  Και οι τρεις κάπου στη βάση είμαστε ένα. Δεν κάνει ο ένας χωρίς τους άλλους δύο, ούτε ο Χριστός, ούτε ο πλησίον μας, ούτε ο εαυτός μας. Αν πάλι μισούμε τον εαυτό μας, μισούμε και τους άλλους δύο, και τα τρία ή θα έχουν σχέση αγάπης ή μίσους. Βέβαια αυτά είναι ψιλά γράμματα όπως λέμε.
    Εμείς οι χριστιανοί και δη οι ορθόδοξοι ξέρουμε με λίγες λέξεις ότι, χριστιανός είναι ο άνθρωπος που αποδέχεται όλη την διδασκαλία του Ευαγγελίου, των Πατέρων και της παράδοσης. Ο μη χριστιανός άνθρωπος είναι αυτός που δεν πιστεύει και δεν αποδέχεται ολόκληρη ή μέρος της διδασκαλίας του Χριστού. Είναι αυτός που αδιαφορεί ή συνειδητά αρνείται και πολεμάει τον χριστιανισμό με τα μέσα της κάθε εποχής. Αυτόν τον χαρακτηρίζουμε άθεο, Χριστομάχο και αντίχριστο.
   Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο και έφερε εις πέρας την αποστολή του προκειμένου να βοηθήσει και τελικά να σώσει τον άνθρωπο. Ο αντίχριστος θα έλθη και αυτός όταν έλθη το πλήρωμα του χρόνου  εν ταις εσχάταις ημέρες λέγει η Γραφή.
   Διά να έλθη ο Χριστός στον κόσμο οι άνθρωποι έπρεπε να ενημερωθούν. Αυτή η ενημέρωση άρχισε από την εποχή του Αδάμ και της Ευας, αργότερα των προφητών και τελικά του Ιωάννου του Βαπτιστού. Στη συνείδηση των ανθρώπων από τότε διαδίδονταν αυτό το μήνυμα [περί του ερχομού ενός σωτήρα Θεού] από γενιά σε γενιά, άγραφο βέβαια έως ότου καταγράφηκε με τις προφητείες αργότερα.
   Ο Ιωάννης ο πρόδρομος [πριν τον δρόμο που θα ακολουθούσε ο Χριστός βάδισε εκείνος μεταφέροντας το ίδιο μήνυμα],  έλεγε δηλ. ότι είναι απεσταλμένος διά να προετοιμάσει τον ερχομό του Χριστού. Γιά παράδειγμα ένας βασιλέας ή πρόεδρος Δημοκρατίας προκειμένου να επισκεφθεί ένα κράτος στέλνει μηνύματα, ενημέρωση για τον επικείμενο ερχομό. Οι απεσταλμένοι προ αυτού ετοιμάζουν το έδαφος όπως λέμε για να στεφθεί από επιτυχία ο ερχομός του τάδε προέδρου. Να πείσουν το λαό να υποδεχθεί θετικά και φιλικά τον πρόεδρο της Αμερικής ας πούμε.
   Εδώ δεν πρόκειται περί ενός επίσημου ενός κράτους, αλλά πρόκειται διά τον Χριστόν, ο οποίος είναι αξιόπιστος, εγγυητής και προστάτης κάθε αγαθού και κάθε αρετής. Αγαθός ο Θεός μας λέγει η Γραφή. Ο αντίχριστος απεναντίας είναι πνεύμα πονηρόν γνωστό και αυτό από την Γραφή για τους χριστιανούς. Οι χριστιανοί θα πρέπει να έχουν την ενημέρωση, την αγωγή, την παιδεία, την ικανότητα, την πνευματικότητα διά να μπορούν να αξιολογήσουν, να διακρίνουν, να επιλέξουν και να αποφασίσουν για τα ζητήματα που αφορούν γενικά όλη την ύπαρξη της ψυχής και του σώματός τους. Περί του ζητήματος του αντιχρίστου ο οποίος είναι πρόσωπο του μέλλοντος, αλλά υπήρξε  πνεύμα του παρελθόντος  καθώς είναι και του παρόντος έχουμε να προσθέσουμε στην σκέψη του χριστιανού κάτι ωφέλιμο.
   Ο αντίχριστος θα έλθει στο μέλλον - άγνωστο πότε. Έχουν έλθει όμως οι πρόδρομοι αυτού από αρχής του κόσμου. Κατ' αρχήν πρόδρομοι του αντιχρίστου είναι οι άνθρωποι που είναι φιλικά διακείμενοι στο φρόνημα αυτού. Λέμε "αντί"-χριστος διότι είναι το αντίθετο, το αντίστροφο, το αντίπαλο κλπ,  του Χριστού. Απέναντι από την αγάπη του Χριστού εκείνος τοποθέτησε το μίσος, στο σεβασμό την ασέβεια και πάει λέγοντας.
    Από Χριστού και ύστερα παρουσιάσθηκαν ως μεσσίες αρκετά  ιστορικά καταγεγραμμένα πρόσωπα 15 περίπου και πάνω στον αριθμό. Όλοι απέτυχαν και αφανίσθηκαν αφού δεν έπεισαν τους ανθρώπους της εποχής των. Υπάρχουν οι αντίχριστοι προ του Χριστού αλλά υπάρχουν και οι αντίχριστοι μετά του Χριστού. Η Άγια Γραφή λέει: "πολλοί αντίχριστοι γεγόνασι". Ο Χριστός ονομάζει ακόμη και τον Πέτρο: "ύπαγε οπίσω μου σατανά". Αφού είχαμε φίλοι μου αντιχρίστους στο παρελθόν, δεν έχουμε και σήμερα; Βεβαίως και έχουμε. Ποίοι είναι αυτοί οι αντίχριστοι της παρούσης εποχής; Μετά από τόση διδαχή, τόση διδασκαλία, τόση ιστορία περί Χριστού, τόσα σχολεία, τόσα πανεπιστήμιά, τόση γνώση δεν θα έπρεπε να υπάρχει κανένας χριστιανός με αντίχριστο φρόνημα. Δυστυχώς όμως υπάρχουν, και είναι πολλοί.
   Οι άνθρωποι έχουν μοιραστεί σε φίλους και οπαδούς ή του Χριστού ή του αντιχρίστου. Το αντίχριστο φρόνημα μέσα στον χριστιανικό κόσμο ενεργείται πρώτα από θεωρίες και ιδέες πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, γνωστικές, δημοκρατικές, σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές, καπιταλιστικές, κλπ. Δεύτερα ενεργείται  από ομάδες, από άτομα, από συμφέροντα, από οργανωμένα κέντρα, από τις λεγόμενες στοές και λέσχες. Στις οποίες μέλη είναι και ορθόδοξοι χριστιανοί!!!. Τρίτον ενεργείται από έθνη για παράδειγμα στη Δυτική Ευρώπη ο Θεός πέθανε εδώ και τρεις τουλάχιστον αιώνες!. Αυτό είναι φοβερό, για ένα έθνος, ή μία ήπειρο (βλέπε Ευρώπη). Αυτό δεν χωνεύεται με τίποτε. Σήμερα τα χρόνια ετούτα έχουμε τον οικουμενισμό, την παγκοσμιοποίηση, την νέα εποχή, την νέα τάξη. Είναι πολλά τα καταστήματα για να έχουμε επιλογές και να λέμε: εγώ είμαι ή ανήκω στο τάδε κατάστημα, ο άλλος στο άλλο κατάστημα. Έτσι γίνονται οι καλές δουλειές!!!  Σε μία ήπειρο σαν την χριστιανική Ευρώπη που πέθανε ο Θεός, ποιον Χριστό έχουν; Δεν έχουν Χριστό, και αφού δεν έχουν Χριστό, έχουν τον άλλον, τον απέναντι, τον αντίπαλο του  Χριστού δηλ. τον αντίχριστο. Όσοι γνωρίζουν περί αντιχρίστου και δουλεύουν-υπηρετούν τους θεσμούς και τα πρόσωπα ή τις ομάδες που ενεργούν αντίχριστα ταυτίζονται με το αντίχριστο αυτό φρόνημα και θα δώσουν λόγο κατά την ημέρα της κρίσεως.
   Ας έλθουμε στα δικά μας τα Ελληνικά δρώμενα περί αυτού του ζητήματος. Οι δύο βασικοί θεσμοί εντός της πατρίδος μας πολιτεία και εκκλησία, κατέχονται και από το ανάλογο φρόνημα. Έτσι συγκροτούν ο ένας θεσμός το Έθνος και ο άλλος θεσμός την Εκκλησία. Στο ένα έχουμε το εθνικό φρόνημα, ενώ στο άλλο έχουμε το χριστιανικό (πνευματικό) φρόνημα. Δηλαδή ένα πακέτο αρετών του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού όπως το λέγουν. Το έθνος καθώς το ομολογεί δημόσια όλος ο πολιτικός κόσμος, άλλαξε την ταυτότητά του από Ελληνική σε Ευρωπαϊκή εδώ και 46 χρόνια. Η Ευρωπαϊκή ταυτότητα είναι άθεη, στην ουσία α-χριστη (χωρίς Χριστό), και τελικά αντίχριστη. Όλοι οι θεσμοί υπηρετούν (άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο) το αντίχριστο φρόνημα. Παντού και σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο βλέπουμε και αισθανόμαστε το αντίχριστο πνεύμα.
    Η πολιτική (με την ψήφιση αντίχριστων νόμων-ανακάτεμα λαών κ.α.), οι επιστήμες (με την υιοθέτηση-νομιμοποίηση αντίχριστων πρακτικών όπως εκτρώσεις-δικαιώματα ομοφυλοφίλων-υιοθέτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια κ.α.), η οικονομία (με την οικονομική υποδούλωση λαών-εθνών) υπηρετούν όλοι το αντίχριστο πνεύμα. Έτσι παγίδευσαν τον χριστιανικό κόσμο σιγά - σιγά μέσα στο χρόνο προβάλλοντας όλα αυτά τα αίσχη ως πρόοδο και εξέληξη.
    Ο λαός (μάλλον όχλος) όπως προείπαμε ακατήχητος και ανιστόρητος έγινε υποχείριο και παραδόθηκε στα ρεύματα της νέας εποχής που ενώ βλέπει ότι βλάπτεται, αυτοαναγκάζεται και δέχεται όλα αυτά τα προϊόντα του αντιχρίστου και των προδρόμων του. Αυτοί οι άνθρωποι που υπηρετούν το αντίχριστο φρόνημα δεν είναι ξένοι, δεν είναι μακριά μας, αλλά κοντά μας, δηλαδή είναι άνθρωποι της δικής μας κοινωνίας, της δικής μας γειτονιάς, της δικής μας συγγένειας, του χωριού μας, της πόλης μας, δηλωμένοι Έλληνες και χριστιανοί. Κάποιοι είναι δηλωμένοι στα λόγια άθεοι, στα δε έργα Θεομάχοι και Χριστομάχοι.
    Όλοι σχεδόν οι Έλληνες σκέπτονται, μιλούν, τρώγουν, πίνουν, ντύνονται, διασκεδάζουν κλπ, και αντιγράφουν ότι είναι Ευρωπαϊκό και Αμερικάνικο (χωρίς διάκριση), στην ουσία άθεο και μάλλον αντίχριστο, Τι άλλο μπορεί να είναι αυτοί οι άνθρωποι εκτός από αντίχριστοι; Bαρύς ο χαρακτηρισμός, αλλά πως να τους ονομάσουμε; Ας με πείσει κάποιος οτι δεν είναι έτσι τα πράγματα και θα τον ακολουθήσω. Αντίχριστη κοινωνία, αντίχριστους ανθρώπους παράγει, (εξαιρούνται οι περιπτώσεις). Δικά μας αδέλφια, παιδιά, συγγενείς χωριανοί κλπ, είναι όλοι εκείνοι που λειτουργούν κάτω από τις εντολές των προδρόμων του αντίχριστου. Όλοι αυτοί δεν είναι μέρος η τμήμα του των ενεργειών προς υποδοχή του αντιχρίστου; Αν δεν είναι, τότε τι άλλο μπορεί να είναι;
     Όλους αυτούς και ιδίως τους πολιτικούς (που έχουν την μεγαλύτερη συμμετοχή σε όλο αυτό)  αντί να τους αποφεύγουμε, εμείς οι χριστιανοί τους δίνουμε εντολή με την ψήφο μας να συνεχίζουν και να προετοιμάσουν το έδαφος για να υποδεχθούν οι απόγονοί μας και να προσκυνήσουν τον αντίχριστο για Χριστό = για Θεό.
     Τελικά θέλω να σας υπενθυμίσω φίλοι μου ότι πολλοί έγραψαν για τον ΕΝΑ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ, για τους πολλούς αντιχρίστους που ζουν ανάμεσά μας (στη γειτονιά μας, στην πόλη μας, στη δουλειά μας, στην ενορία μας κ.α) δεν θα βρεθεί να γράψει έστω και ένας από εσάς; Δεν θα πω εξοντώστε τους, δεν είναι ανθρώπινο, αλλά τουλάχιστον μην τους ενισχύετε, μην τους αφήνετε να προχωρήσουν και άλλο, σταματήστε τους με όποιο ειρηνικό και φιλικό μέσο μπορείτε. Μην τρέφετε τις αντίχριστες ελπίδες τους ώστε να υλοποιηθούν, μην γίνεστε συνεργάτες τους διότι τελικά και εσείς κινδυνεύετε και τα παιδιά σας. Εάν εξαφανίσουμε τους πολλούς μικρούς αντιχρίστους, ίσως να μην έλθει ποτέ (ή να αργήσει πάρα πολύ να έλθει) ο ΈΝΑΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ.