ΜΗΝΥΜΑΤΑ από το ημερολόγιο του 2019 ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ του π, Ευθυμίου Μπαρδάκα.

   Όπου υπάρχει ο Χριστός δεν νυχτώνει ποτέ.
   Ας μάθουμε να εκτιμούμε και να δοξάζουμε τον Θεόν γι' αυτά που έχουμε, πριν ο χρόνος μας κάνει να εκτιμήσουμε, αυτά που είχαμε.
   Ένας τυφλός ρώτησε κάποτε έναν σοφό: Υπάρχει κάτι χειρότερο από το να χάσης την όρασή σου; Και ο σοφός απάντησε: Ναι! Να χάσης τα όνειρά σου!
   Στην ψυχή μας κουβαλάμε την φτώχεια και τον πλούτο και όχι στα υπάρχοντά μας.
   Άνοιξε τα μάτια σου και θα δης ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι γεμάτος από Θεό.
   Στα δύσκολα ........ ή χάνεσαι ...... ή ξαναγεννιέσαι.
   Ζούμε στην εποχή που οι ανήθικοι μιλάνε για ήθος ..... οι αναίσθητοι για αισθήματα........ και οι ψεύτες για αλήθεια.....!
   Δεν υπάρχει χειρότερη αρρώστεια στον άνθρωπο από την κρύα καρδιά.
   Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι αλλά όπως είμαστε.
   Τον δυνατό άνθρωπο τον αναγνωρίζεις αμέσως .... Όταν ζητάει κάτι λέγει ευχαριστώ, όταν κάνη λάθος λέγει συγνώμη.

   Ας προσέχουμε τι σπέρνουμε στη ζωή μας, γιατί αυτό θα καθορίση τι θα θερίσουμε αύριο.
   Το πιο ακριβό πράγμα στον κόσμο [η εμπιστοσύνη] που ενώ παίρνει πολλά χρόνια για να την κερδίσης, χάνεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
   Η αγάπη μεταμορφώνει την ερημιά σε παράδεισο και το τίποτα στο παν.
   Όλοι οι άνθρωποι θέλουν [επιθυμούν]  καινούριο αμάξι, καινούριο κινητό, να χάσουν κιλά, να ανέβουν πιο πάνω, κτλ. Ένας με βαριά αρρώστεια θέλει να γίνη καλά.
   Αυτοί που σου λένε: δεν θα τα καταφέρεις και δεν μπορείς, είναι πιθανότατα αυτοί που φοβούνται ότι θα τα καταφέρης.
   Ποτέ κανένας αδιάφορος δεν αναστήθηκε, ποτέ κανένας ασυνείδητος δεν κατάλαβε το θαύμα.
   Ίσως εκεί που φοβάσαι να πας, εκεί να βρίσκονται όλα όσα ψάχνης.
   Δεν είσαι τα πιστεύω σου αλλά οι πράξεις σου.
   Περιμένουμε από τους άλλους να μας αγαπήσουν και ξεχνάμε πως η αγάπη έχει κατεύθυνση από μέσα προς τα έξω.
   Δεν υπάρχει Άγιος χωρίς παρελθόν και αματρωλός χωρίς ελπίδα.   Συγχώρα αυτούς που δεν μπόρεσαν να σε καταλάβουν και δώσε χρόνο σε αυτούς που προσπαθούν.
   Μην δίνης οδηγίες στο Θεό όταν προσεύχεσαι. Ξέρει καλλίτερα από σένα το συμφέρον σου.
   Μιλάνε πίσω από την πλάτη μας; Σημαίνει ότι είμαστε πιο μπροστά από αυτούς. Σχολιάζουν την ζωή μας; Απλώς είναι πιο ενδιαφέρουσα από την δική τους. Προσπαθούν να βρουν τα μειονεκτήματά μας; Σημαίνει ότι ζηλεύουν.
   Δεν υπάρχει σωστός τρόπος για να κάνης λάθος. Υπάρχει όμως λάθος τρόπος να προσπαθής να κάνης το σωστό.
   Φτώχεια δεν υπάρχει όταν είμαστε πλούσιοι σε αισθήματα.
   Τούτο μονάχα είναι η ζωή, το να μην ζη κανείς μονάχα για τον εαυτό του, γιατί οι άνθρωποι γεννηθήκαμε για να ζούμε ο ένας για τον άλλον.Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάση,  αυτός όμως που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.
   Το πιο βαρύ πράγμα στον κόσμο είναι το δάκρυ. Είναι η μόνη περίπτωση όπου η ψυχή του ανθρώπου γίνεται ύλη.
   Την ευτυχία στους ανθρώπους, ούτε να την πουλήσης, ούτε να την αγοράσης, μόνο να την χαρίσης μπορείς.
   Ο κάθε άνθρωπος κατέχει ακριβώς τόση κενοδοξία, όση εξυπνάδα του λείπει.
  
  

                                  ΟΤΑΝ Η ΛΟΓΙΚΗ ΕΙΣΧΩΡΕΙ ΣΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

          Πόσο δύσκολα [και σε βάθος] κατανοητά είναι εκείνα που μας φαίνονται εύκολα. Ενώ νομίζουμε πως είναι τόσο απλά  έχουμε φτάσει στο σημείο να μην ασχολούμεθα καθόλου. Το Ευαγγέλιο [Χριστός]  λέγει: «ετούτο το γένος το ανθρώπινο δεν θα σωθεί, παρά μόνο με: α) προσευχή και β) νηστεία». Πρότυπο προσευχής είναι το γνωστό σε όλους μας "Πάτερ ημών", το οποίο πολλοί γνωρίζουν απ' έξω (και εκφωνούν πολλές φορές την ημέρα), αλλά λίγοι προσπαθούν να μάθουν από μέσα, δηλαδή να γνωρίσουν το εσωτερικό περιεχόμενο και μηνύματά του. Η προσευχή είναι μέθοδος, τρόπος, άσκηση, άθληση, πρωτίστως πνευματική. Είναι δοξολογία,  δηλ. δοξάζουμε τον Θεό  διότι ανακαλύψαμε από εσωτερική έρευνα ότι, ο Θεός είναι Αυτός που εποίησε τα τόσα μεγάλα και θαυμαστά. Η Αγία Χριστίνα, λέγει το Συναξάριο ότι, από μόνη της παρατηρώντας την φύση οδηγήθηκε από σκέψη σε σκέψη και κατέληξε στην διαπίστωση πως αυτά που βλέπει δεν είναι έργο ανθρώπου, αλλά Θεού, και ο Θεός της φανερώθηκε διά αγγέλου. Είναι ευχαριστία, διότι Εκείνος παρέχει δωρεάν ό,τι ο άνθρωπος απολαμβάνει εδώ στην επίγειο ζωή του. Είναι και αίτηση, διότι Εκείνος είναι η πηγή του κάθε αγαθού και άρα ο άνθρωπος ζητάει από τον Θεό ο οποίος παρέχει τα πάντα. Πολλά γράφει η εκκλησιαστική γραμματεία στο θέμα περί προσευχής, μπορείς αδελφέ να ενημερωθείς πιο υπεύθυνα εκεί. Στον σημερινό χριστιανό η προσευχή ως μέθοδος και τρόπος, λειτουργεί με έναν νέο, καινούργιο τρόπο, που απέχει πολύ από αυτόν που θέλει ο Θεός, αφού στην σημερινή προσευχή, κυριαρχεί το θέλω του χριστιανού, λαϊκού και κληρικού. Η προσευχή σήμερα κατέχεται από την σοφία του κόσμου, την κάτωθεν και όχι την άνωθεν όπως ακριβώς λέγει η Γραφή διά του Αποστόλου. Η προσευχή σήμερα είναι της λογικής, του εγκεφάλου, των αισθήσεων, των συναισθημάτων, των βιολογικών αναγκών,  της αναψυχής, την κοινωνικότητας, του γεμίσματος της μπαταρίας μας για κάποιες ημέρες, του εγώ, της απαίτησης, της λύσεως των κάθε είδους προβλημάτων, της προβολής,  της επίδειξης γνώσεων ή ικανοτήτων να κατατροπώσουμε τους τους αντιπάλους και εχθρούς κ.λπ.
          Αυτή την συμπεριφορά την ονομάζουμε σήμερα προσευχητική των χριστιανών ορθοδόξων!!! Η πρώτη κίνηση προσευχής είναι πρώτα από τον Θεό προς εμάς. Αν αυτό δεν το κατανοήσουμε σε βάθος δεν θα προχωρήσει η προσευχή μας ποτέ σε βάθος, θα είναι εξωτερική επιφανειακή. Ας δούμε αδελφοί την προσευχή ως δεύτερη κίνηση του χριστιανού και όχι μόνο, ως ανάγκη, ως  αναζήτηση, ως επιλογή, ως απόφαση,  ως λογική γνώση πρώτα, ως κάτι που είναι έξω από εμάς και με τον αγώνα μας να το φέρουμε πιο κοντά μας, μετά στο νου μας, μετά στην καρδιά μας, η οποία θα κινητοποιήσει όλον τον άνθρωπο για θείο  έργο, μαζί με το Θεό, διότι Εκείνος είπε: «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Εμάς του πνευματικούς η Εκκλησία μας όρισε, μας διατάζει τροπον-τινά να είμαστε άνθρωποι, να είμαστε φως, να είμαστε το αλάτι, να είμαστε οδηγοί και πολλά άλλα ακόμα καθήκοντα. Αν ακόμη δεν γίναμε άνθρωποι σαν Εκείνον, αν δεν παίρνουμε φως από Εκείνον, αν δεν αντιγράφουμε Εκείνον και δεν ακολουθούμε Εκείνον, πως θα φθάσουμε Εκείνον, και θα είμαστε με Εκείνον και πως θα οδηγήσουμε τους Χριστιανούς σε ΕΚΕΙΝΟΝ; Ας αφήσουμε αδελφοί το δώρο που έχουμε να προσφέρουμε στο Θεό κάπου σε μία άκρη, διότι είναι μη αποδεκτό από το Θεό, και ας συνδιαλλαχτούμε - ειρηνεύσουμε - συμφιλιωθούμε  με τον αδελφό μας πρώτα και ύστερα με το Θεό. Ας πέσουμε στα γόνατα με θερμή πίστη και ας ζητήσουμε στην προσευχή μας κάθαρση των παθών μας με τις μεθόδους του Θεού. Ας ζητήσουμε στην προσευχή μας φώτιση να ξεπεράσουμε την λογική διάκριση και να φτάσουμε στην πνευματική διάκριση, χαριτωμένοι πλέον. Η προσευχή να μας ανεβάζει πάντα λίγο πιο πάνω από όπου βρισκόμαστε πνευματικά, και ας κοιτάμε προς τα άνω, διότι η σοφία από άνωθεν κατέρχεται και μας αποκαλύπτει μεγάλα και θαυμάσια τα οποία έχει ετοιμάσει ο Θεός διά εκείνους που τον αγαπούν. Δεχόμαστε γνωστικά ότι,  η Αγία Τριάς έχει συμφωνία, επίσης οι Άγιοι μας είχαν και έχουν συμφωνία επειδή ήταν άνθρωποι της καρδιακής προσευχής.
          Σήμερα οι χριστιανοί γιατί δεν έχουν συμφωνία; Άλλοι είναι στο άρμα του οικουμενισμού και οδεύουν προς την πανθρησκεία, άλλοι έχουν κατέβει και έχουν φτιάξει ένα δικό τους άρμα ή ο κάθε ένας έχει το άρμα του, άλλοι κατέβηκαν από το άρμα του οικουμενισμού και προχωράνε μόνοι τους ή δυο-δυο ή τρεις-τρεις. Προσεύχονται; Πόσο προσεύχονται; Μα και αν προσεύχονται σε ποιον προσεύχονται; Η προσευχή είναι κοινωνία, διάλογος, ταπείνωση προς τον Θεό, όχι προς τον άνθρωπο, είναι ανταλλαγή με τον Θεό και όχι με τον άνθρωπο. Στην προσευχή μας αν δεν πάρουμε από το Θεό  δεν έχουμε να δώσουμε σε κανέναν και τίποτα. Αφού δεν παίρνουμε επομένως δεν έχουμε και να δώσουμε. Οι Άγιοι μας έχουν συμφωνία διαχρονικά από την αρχή του Χριστιανισμού μέχρι σήμερα, και αυτό που τους έκανε να συμφωνούν ήταν η προσευχή. Ο Θεός δείχνει στους προσευχομένους τον δρόμο προς Αυτόν, επομένως όσοι προσεύχονται στο βάθος κάπου θα συναντηθούν γιατί πηγαίνουν στο ίδιο σημείο.
          Μετά από κάποιες σκέψεις και μία απλή αξιολόγηση των τεκτενόντων στα ζητήματα αυτά διαπιστώνει  κανείς ότι, η προσευχή των χριστιανών (ακόμη και των πνευματικών), είναι ως μη γενομένη, δεν εισακούεται, διότι ως πραγματικά γενόμενη θα γεννούσε συμφωνία και αποτέλεσμα. Ας ψάξουμε, ας ερευνήσουμε, ας διαγνώσουμε και ας θεραπεύσουμε, ό,τι μας εμποδίζει να προσευχόμαστε όπως θέλει ο Θεός, και οχι όπως θέλουμε εμείς. Απόδειξη του ότι δεν προσευχόμαστε είναι η ασυμφωνία στα περί πίστεως. Το μόνο (δυστυχώς) στο οποίο θα συμφωνούσαμε όλοι μας είναι οτι διαφωνούμε. Αυτό είναι κάτι που, δεν αμφιβάλει κανένας μας.

Περί Αντιχρίστου και Περί Αντιχρίστων

   To ζήτημα, το θέμα ή το πρόβλημα περί αντιχρίστου ενδιαφέρει όλο το χριστιανισμό. Πολλά έχουν γραφεί, έχουν ειπωθεί και συνεχώς γράφονται και λέγονται (με καλή πρόθεση). Οι πηγές που κάνουν χρήση οι ενασχολούντες με το θέμα αυτό είναι η Γραφή και οι Πατέρες. Τα τελευταία πενήντα περίπου χρόνια έχουν γραφεί τα περισσότερα από αρχής χρονικά για το θέμα του αντιχρίστου με κάθε επιφύλαξη και σεβασμό στον χριστιανισμό. Δεν είμαστε βέβαια ειδικοί, ούτε εξουσιοδότηση έχουμε από τους χριστιανούς, αλλά από την εμπειρία μας πιστεύουμε και έχουμε καλή διάθεση να διευρύνουμε τον νου των χριστιανών για πιο βαθιά κατανόηση του θέματος, που τόσο αφορά τους χριστιανούς. Όλοι οι γράφοντες καλή τη προθέσει ενημερώνουν το πλήρωμα του χριστιανισμού ειδικά περί του προσώπου αυτού καθεαυτού του αντίχριστου και μόνο.
   Το πρόβλημα ή το εμπόδιο του αντιχρίστου δεν θα το ξεπεράσουμε ενημερωτικά ή συγγραφικά ή και με ομιλίες μόνο. Καλώς αυτά γίνονται. Αυτό όμως είναι το ένα μόνο μέρος. Το άλλο μέρος  είναι η ζωή των χριστιανών στην καθημερινότητα, στην κατήχηση, στην παιδεία, στην αντίληψη, στην παρατήρηση, στην διάγνωση, στην επιλογή, στην απόφαση, από την εμπειρία και στην πρακτική εφαρμογή των εντολών και του νόμου του Θεού γενικότερα.
    Ένα τρίτο μέρος το οποίο δεν έχουμε δώσει την πρέπουσα σημασία έως και σήμερα, είναι η αγαθή συνεργασία των θεσμών μέσα σε μία κοινωνία, την Ελληνική ας πούμε, ιδίως μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας. Διότι ένα κράτος [νομίζω και πιστεύω πως δεν διαφωνεί κανένας χριστιανός] θέλει πολίτες που να έχουν την αρετή του σεβασμού που διδάσκει ο χριστιανισμός, έτσι θα σέβονται και το έθνος, την αρετή της ειλικρίνειας  διότι απέναντι στο κράτος θα είναι ειλικρινείς και όχι ψεύτες κ,λπ. Αυτό ας το αντιληφθούν οι δύο αυτοί κυρίαρχοι θεσμοί σε όλο το χριστιανικό κόσμο θα έλεγα και όχι μόνο στην Ελλάδα.
   Δεν απαιτούμε την συμφωνία του κάθε αναγνώστη, ούτε να τον σύρουμε στα δικά μας σκεπτικά.  Αφού λοιπόν εμείς οι Έλληνες ζούμε στην Ελληνική κοινωνία με την Χριστιανική πίστη, τα κοινά ήθη, έθιμα και παραδόσεις, δεν θα έπρεπε κάπου στη βάση να συμφωνούμε; Αλλιώς πως θα μπορέσουμε να συμβαδίσουμε στην πορεία της καθημερινής ζωής στη γειτονιά, στο χωριό ή στην πόλη, στην εργασία, για να συναπολαύσουμε τα κοινά αγαθά που μοιραζόμαστε,αφού θέλουμε δεν θέλουμε συνυπάρχουμε στην επίγεια ζωή.
   Θα αρχίσουμε με το χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης στο βιβλίο της Γένεσης κεφ, ΜΘ' ή 49 στίχος 17.    Εκεί διαβάζουμε για σπέρμα = γέννηση μελλοντικά Χριστού και Αντιχρίστου. Από τότε και δώθε αναμενόνταν η γέννηση του σωτήρα Χριστού και αναμενόταν και η γέννηση του αντιχρίστου. Ο λαός για κάθε κακό άνθρωπο ακόμη τι λέγει; Σπορά διαβόλου αυτός. Όλοι οι άνθρωποι ατελείς είμαστε με κενά και αδυναμίες και πάθη. Φτάνει να αγαπήσουμε τον Χριστό τον εαυτό μας και τον πλησίον. Αν τουλάχιστον αντιληφθούμε ότι αγαπάμε τον εαυτό μας πρέπει να αγαπήσουμε και τους άλλους δύο.  Και οι τρεις κάπου στη βάση είμαστε ένα. Δεν κάνει ο ένας χωρίς τους άλλους δύο, ούτε ο Χριστός, ούτε ο πλησίον μας, ούτε ο εαυτός μας. Αν πάλι μισούμε τον εαυτό μας, μισούμε και τους άλλους δύο, και τα τρία ή θα έχουν σχέση αγάπης ή μίσους. Βέβαια αυτά είναι ψιλά γράμματα όπως λέμε.
    Εμείς οι χριστιανοί και δη οι ορθόδοξοι ξέρουμε με λίγες λέξεις ότι, χριστιανός είναι ο άνθρωπος που αποδέχεται όλη την διδασκαλία του Ευαγγελίου, των Πατέρων και της παράδοσης. Ο μη χριστιανός άνθρωπος είναι αυτός που δεν πιστεύει και δεν αποδέχεται ολόκληρη ή μέρος της διδασκαλίας του Χριστού. Είναι αυτός που αδιαφορεί ή συνειδητά αρνείται και πολεμάει τον χριστιανισμό με τα μέσα της κάθε εποχής. Αυτόν τον χαρακτηρίζουμε άθεο, Χριστομάχο και αντίχριστο.
   Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο και έφερε εις πέρας την αποστολή του προκειμένου να βοηθήσει και τελικά να σώσει τον άνθρωπο. Ο αντίχριστος θα έλθη και αυτός όταν έλθη το πλήρωμα του χρόνου  εν ταις εσχάταις ημέρες λέγει η Γραφή.
   Διά να έλθη ο Χριστός στον κόσμο οι άνθρωποι έπρεπε να ενημερωθούν. Αυτή η ενημέρωση άρχισε από την εποχή του Αδάμ και της Ευας, αργότερα των προφητών και τελικά του Ιωάννου του Βαπτιστού. Στη συνείδηση των ανθρώπων από τότε διαδίδονταν αυτό το μήνυμα [περί του ερχομού ενός σωτήρα Θεού] από γενιά σε γενιά, άγραφο βέβαια έως ότου καταγράφηκε με τις προφητείες αργότερα.
   Ο Ιωάννης ο πρόδρομος [πριν τον δρόμο που θα ακολουθούσε ο Χριστός βάδισε εκείνος μεταφέροντας το ίδιο μήνυμα],  έλεγε δηλ. ότι είναι απεσταλμένος διά να προετοιμάσει τον ερχομό του Χριστού. Γιά παράδειγμα ένας βασιλέας ή πρόεδρος Δημοκρατίας προκειμένου να επισκεφθεί ένα κράτος στέλνει μηνύματα, ενημέρωση για τον επικείμενο ερχομό. Οι απεσταλμένοι προ αυτού ετοιμάζουν το έδαφος όπως λέμε για να στεφθεί από επιτυχία ο ερχομός του τάδε προέδρου. Να πείσουν το λαό να υποδεχθεί θετικά και φιλικά τον πρόεδρο της Αμερικής ας πούμε.
   Εδώ δεν πρόκειται περί ενός επίσημου ενός κράτους, αλλά πρόκειται διά τον Χριστόν, ο οποίος είναι αξιόπιστος, εγγυητής και προστάτης κάθε αγαθού και κάθε αρετής. Αγαθός ο Θεός μας λέγει η Γραφή. Ο αντίχριστος απεναντίας είναι πνεύμα πονηρόν γνωστό και αυτό από την Γραφή για τους χριστιανούς. Οι χριστιανοί θα πρέπει να έχουν την ενημέρωση, την αγωγή, την παιδεία, την ικανότητα, την πνευματικότητα διά να μπορούν να αξιολογήσουν, να διακρίνουν, να επιλέξουν και να αποφασίσουν για τα ζητήματα που αφορούν γενικά όλη την ύπαρξη της ψυχής και του σώματός τους. Περί του ζητήματος του αντιχρίστου ο οποίος είναι πρόσωπο του μέλλοντος, αλλά υπήρξε  πνεύμα του παρελθόντος  καθώς είναι και του παρόντος έχουμε να προσθέσουμε στην σκέψη του χριστιανού κάτι ωφέλιμο.
   Ο αντίχριστος θα έλθει στο μέλλον - άγνωστο πότε. Έχουν έλθει όμως οι πρόδρομοι αυτού από αρχής του κόσμου. Κατ' αρχήν πρόδρομοι του αντιχρίστου είναι οι άνθρωποι που είναι φιλικά διακείμενοι στο φρόνημα αυτού. Λέμε "αντί"-χριστος διότι είναι το αντίθετο, το αντίστροφο, το αντίπαλο κλπ,  του Χριστού. Απέναντι από την αγάπη του Χριστού εκείνος τοποθέτησε το μίσος, στο σεβασμό την ασέβεια και πάει λέγοντας.
    Από Χριστού και ύστερα παρουσιάσθηκαν ως μεσσίες αρκετά  ιστορικά καταγεγραμμένα πρόσωπα 15 περίπου και πάνω στον αριθμό. Όλοι απέτυχαν και αφανίσθηκαν αφού δεν έπεισαν τους ανθρώπους της εποχής των. Υπάρχουν οι αντίχριστοι προ του Χριστού αλλά υπάρχουν και οι αντίχριστοι μετά του Χριστού. Η Άγια Γραφή λέει: "πολλοί αντίχριστοι γεγόνασι". Ο Χριστός ονομάζει ακόμη και τον Πέτρο: "ύπαγε οπίσω μου σατανά". Αφού είχαμε φίλοι μου αντιχρίστους στο παρελθόν, δεν έχουμε και σήμερα; Βεβαίως και έχουμε. Ποίοι είναι αυτοί οι αντίχριστοι της παρούσης εποχής; Μετά από τόση διδαχή, τόση διδασκαλία, τόση ιστορία περί Χριστού, τόσα σχολεία, τόσα πανεπιστήμιά, τόση γνώση δεν θα έπρεπε να υπάρχει κανένας χριστιανός με αντίχριστο φρόνημα. Δυστυχώς όμως υπάρχουν, και είναι πολλοί.
   Οι άνθρωποι έχουν μοιραστεί σε φίλους και οπαδούς ή του Χριστού ή του αντιχρίστου. Το αντίχριστο φρόνημα μέσα στον χριστιανικό κόσμο ενεργείται πρώτα από θεωρίες και ιδέες πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, γνωστικές, δημοκρατικές, σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές, καπιταλιστικές, κλπ. Δεύτερα ενεργείται  από ομάδες, από άτομα, από συμφέροντα, από οργανωμένα κέντρα, από τις λεγόμενες στοές και λέσχες. Στις οποίες μέλη είναι και ορθόδοξοι χριστιανοί!!!. Τρίτον ενεργείται από έθνη για παράδειγμα στη Δυτική Ευρώπη ο Θεός πέθανε εδώ και τρεις τουλάχιστον αιώνες!. Αυτό είναι φοβερό, για ένα έθνος, ή μία ήπειρο (βλέπε Ευρώπη). Αυτό δεν χωνεύεται με τίποτε. Σήμερα τα χρόνια ετούτα έχουμε τον οικουμενισμό, την παγκοσμιοποίηση, την νέα εποχή, την νέα τάξη. Είναι πολλά τα καταστήματα για να έχουμε επιλογές και να λέμε: εγώ είμαι ή ανήκω στο τάδε κατάστημα, ο άλλος στο άλλο κατάστημα. Έτσι γίνονται οι καλές δουλειές!!!  Σε μία ήπειρο σαν την χριστιανική Ευρώπη που πέθανε ο Θεός, ποιον Χριστό έχουν; Δεν έχουν Χριστό, και αφού δεν έχουν Χριστό, έχουν τον άλλον, τον απέναντι, τον αντίπαλο του  Χριστού δηλ. τον αντίχριστο. Όσοι γνωρίζουν περί αντιχρίστου και δουλεύουν-υπηρετούν τους θεσμούς και τα πρόσωπα ή τις ομάδες που ενεργούν αντίχριστα ταυτίζονται με το αντίχριστο αυτό φρόνημα και θα δώσουν λόγο κατά την ημέρα της κρίσεως.
   Ας έλθουμε στα δικά μας τα Ελληνικά δρώμενα περί αυτού του ζητήματος. Οι δύο βασικοί θεσμοί εντός της πατρίδος μας πολιτεία και εκκλησία, κατέχονται και από το ανάλογο φρόνημα. Έτσι συγκροτούν ο ένας θεσμός το Έθνος και ο άλλος θεσμός την Εκκλησία. Στο ένα έχουμε το εθνικό φρόνημα, ενώ στο άλλο έχουμε το χριστιανικό (πνευματικό) φρόνημα. Δηλαδή ένα πακέτο αρετών του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού όπως το λέγουν. Το έθνος καθώς το ομολογεί δημόσια όλος ο πολιτικός κόσμος, άλλαξε την ταυτότητά του από Ελληνική σε Ευρωπαϊκή εδώ και 46 χρόνια. Η Ευρωπαϊκή ταυτότητα είναι άθεη, στην ουσία α-χριστη (χωρίς Χριστό), και τελικά αντίχριστη. Όλοι οι θεσμοί υπηρετούν (άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο) το αντίχριστο φρόνημα. Παντού και σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο βλέπουμε και αισθανόμαστε το αντίχριστο πνεύμα.
    Η πολιτική (με την ψήφιση αντίχριστων νόμων-ανακάτεμα λαών κ.α.), οι επιστήμες (με την υιοθέτηση-νομιμοποίηση αντίχριστων πρακτικών όπως εκτρώσεις-δικαιώματα ομοφυλοφίλων-υιοθέτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια κ.α.), η οικονομία (με την οικονομική υποδούλωση λαών-εθνών) υπηρετούν όλοι το αντίχριστο πνεύμα. Έτσι παγίδευσαν τον χριστιανικό κόσμο σιγά - σιγά μέσα στο χρόνο προβάλλοντας όλα αυτά τα αίσχη ως πρόοδο και εξέληξη.
    Ο λαός (μάλλον όχλος) όπως προείπαμε ακατήχητος και ανιστόρητος έγινε υποχείριο και παραδόθηκε στα ρεύματα της νέας εποχής που ενώ βλέπει ότι βλάπτεται, αυτοαναγκάζεται και δέχεται όλα αυτά τα προϊόντα του αντιχρίστου και των προδρόμων του. Αυτοί οι άνθρωποι που υπηρετούν το αντίχριστο φρόνημα δεν είναι ξένοι, δεν είναι μακριά μας, αλλά κοντά μας, δηλαδή είναι άνθρωποι της δικής μας κοινωνίας, της δικής μας γειτονιάς, της δικής μας συγγένειας, του χωριού μας, της πόλης μας, δηλωμένοι Έλληνες και χριστιανοί. Κάποιοι είναι δηλωμένοι στα λόγια άθεοι, στα δε έργα Θεομάχοι και Χριστομάχοι.
    Όλοι σχεδόν οι Έλληνες σκέπτονται, μιλούν, τρώγουν, πίνουν, ντύνονται, διασκεδάζουν κλπ, και αντιγράφουν ότι είναι Ευρωπαϊκό και Αμερικάνικο (χωρίς διάκριση), στην ουσία άθεο και μάλλον αντίχριστο, Τι άλλο μπορεί να είναι αυτοί οι άνθρωποι εκτός από αντίχριστοι; Bαρύς ο χαρακτηρισμός, αλλά πως να τους ονομάσουμε; Ας με πείσει κάποιος οτι δεν είναι έτσι τα πράγματα και θα τον ακολουθήσω. Αντίχριστη κοινωνία, αντίχριστους ανθρώπους παράγει, (εξαιρούνται οι περιπτώσεις). Δικά μας αδέλφια, παιδιά, συγγενείς χωριανοί κλπ, είναι όλοι εκείνοι που λειτουργούν κάτω από τις εντολές των προδρόμων του αντίχριστου. Όλοι αυτοί δεν είναι μέρος η τμήμα του των ενεργειών προς υποδοχή του αντιχρίστου; Αν δεν είναι, τότε τι άλλο μπορεί να είναι;
     Όλους αυτούς και ιδίως τους πολιτικούς (που έχουν την μεγαλύτερη συμμετοχή σε όλο αυτό)  αντί να τους αποφεύγουμε, εμείς οι χριστιανοί τους δίνουμε εντολή με την ψήφο μας να συνεχίζουν και να προετοιμάσουν το έδαφος για να υποδεχθούν οι απόγονοί μας και να προσκυνήσουν τον αντίχριστο για Χριστό = για Θεό.
     Τελικά θέλω να σας υπενθυμίσω φίλοι μου ότι πολλοί έγραψαν για τον ΕΝΑ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ, για τους πολλούς αντιχρίστους που ζουν ανάμεσά μας (στη γειτονιά μας, στην πόλη μας, στη δουλειά μας, στην ενορία μας κ.α) δεν θα βρεθεί να γράψει έστω και ένας από εσάς; Δεν θα πω εξοντώστε τους, δεν είναι ανθρώπινο, αλλά τουλάχιστον μην τους ενισχύετε, μην τους αφήνετε να προχωρήσουν και άλλο, σταματήστε τους με όποιο ειρηνικό και φιλικό μέσο μπορείτε. Μην τρέφετε τις αντίχριστες ελπίδες τους ώστε να υλοποιηθούν, μην γίνεστε συνεργάτες τους διότι τελικά και εσείς κινδυνεύετε και τα παιδιά σας. Εάν εξαφανίσουμε τους πολλούς μικρούς αντιχρίστους, ίσως να μην έλθει ποτέ (ή να αργήσει πάρα πολύ να έλθει) ο ΈΝΑΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ. 
   
   

ΓΝΩΜΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

   Ως κοινωνικός φορέας, σύλλογος και αδελφότητα και τα μέλη του τα ανήκοντα μέσα στο ευρύτερο πολιτικό,  πνευματικό, εθνικό και κοινωνικό σύνολο Ελλήνων και χριστιανών, τολμά να  παρουσιάσει κάτι, έστω το ελάχιστο από την ανησυχία του στο φλέγον θέμα που λέγεται εκλογές. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποιος ανιδιοτελής φορέας ο οποίος να ενδιαφέρεται για τον Έλληνα, και τον Χριστιανό, αντιθέτως υπάρχουν πολλοί ιδιοτελείς φορείς που θυσιάζουν την Ελλάδα και τους Έλληνες και τους Χριστιανούς στο βωμό του κέρδους και της όποιας φιλοδοξίας, φιληδονίας και φιλαργυρίας. Οι πολιτικοί ως τέκνα της μητέρας Ελλάδος [οι λεγόμενοι εθνοπατέρες] φέρονται απέναντί στα τέκνα της ως να είναι υιοθετημένα, οι δε πνευματικοί ποιμένες τους χριστιανούς τους  αποκαλούν στις εγκυκλίους των μεγάλων εορτών, «τέκνα εν Κυρίω αγαπητά» και  ανταποκρίνονται μόνο ως προς τα γραπτά λόγια με υπογραφή !!! η δε αγάπη όμως εκφράζεται όχι με λόγια αλλά με πράξεις αγάπης. Το πόσο τέκνα και αγαπητά είναι, οι ίδιοι οι χριστιανοί και ο Θεός το γνωρίζει. Δεν θα αναφερθούμε στην εκλογή και στην Δημοκρατία της Αθήνας, εμάς μας αφορά η πολιτική συμμετοχή και το πνευματικό κυρίως ζήτημα των εκλογών. 

   Περί εκλογής προσώπων  έχουμε παραδείγματα  από την ιστορία που μας ενδιαφέρουν και μας οδηγούν στο να εκλέγουμε και εμείς με το αντίστοιχο πνεύμα και σκεπτικό, καθώς και την ευθύνη της εκλογής. 1] Οι Απόστολοι εξέλεξαν με κλήρους μεταξύ πολλών, τους 7 Διακόνους που θα υπηρετούσαν την μικρή χριστιανική κοινωνία. Τα κριτήρια ήταν πίστεως και σύμφωνα με τις αρχές της διδαχής του Χριστού, ήταν ήθους, αρχών, οικογένειας, συμπεριφοράς, κοινωνικότητας κ.λπ. 2] Οι Απόστολοι σε εκλογή κληρικών όρισαν σώμα, πολιτική βάση την λέγουν σήμερα, [= πλήθος = ψηφοφόροι σήμερα], εκλεκτόρων να αξιολογούν και να εκλέγουν τους ποιμένες τους [τους θρησκευτικούς ηγέτες] οι οποίοι θα εμφορούνται από το πνεύμα της διδαχής του Χριστού. 3] Στην εκλογή των πολιτικών ηγετών  από την άλλη,  θα πρέπει οι πολιτικοί να εμφορούνται και να ζουν σύμφωνα με τις αρχές του Ελληνικού πνεύματος [καθώς και του χριστιανικού πνεύματος] όσον αφορά περί των ηγετών του Έθνους.  Αλλιώς  εκλέγουμε αντίχριστους ποιμένες και ανθέλληνες προέδρους, πρωθυπουργούς και βουλευτές, μάλλον βολευτές  σήμερα, στην πλειοψηφία τους. Η μειοψηφία είναι τόσο αναιμική μάλλον ανύπαρκτη.  Ένα δίλλημα και αίσθημα απάτης που κυριαρχεί σήμερα σε πολλούς ψηφοφόρους είναι : να πάω, ή να μην πάω να ψηφίσω, ποιο κόμμα να ψηφίσω, ποιον να ψηφίσω,  όλοι ίδιοι είναι,  όλοι άλλα λέγουν και άλλα κάνουν, στα εθνικά θέματα όλο υποχωρούμε, όλο χάνουμε, όλο και πουλάνε οι πρωθυπουργοί [σαν μιας χρήσεως] στην όποια χρονική θητεία τους, κανένας δεν ακούει την φωνή των Ελλήνων και δη χριστιανών κ.λπ. Το  παγκόσμιο πολιτικό σύστημα θέλει στο ανθρώπινο πολιτικό σκέλος πολίτες όχι δυναμικούς και ενεργοποιημένους, αλλά αδρανοποιημένους, παροπλισμένους, αδιάφορους, υποταγμένους και εξαρτημένους,    θέλει υποτακτικούς και δούλους χωρίς λογική, χωρίς παρατήρηση, χωρίς σκέψη, χωρίς γνώση, χωρίς αγωγή, χωρίς βούληση, χωρίς ελευθερία δικής τους επιλογής, χωρίς αξίες, έστω και στη βάση τους ανθρώπινες. Εσένα ως πολίτη να είσαι αδρανής. Τους   κομματικοποιημένους [κομματόσκυλα] τους θέλει να είναι  δυναμικοί και ενεργοποιημένοι. Είναι αυτοί που αυτοονομάζονται: του κόμματος. Ο ψηφοφόρος να είναι πάντα το θύμα και ο πολιτικός να είναι πάντα ο θύτης.  Το κόμμα φίλε μου είναι διαβολικό εφεύρημα. Ναι να είσαι πολιτικοποιημένος, να έχεις άμεση σχέση με την πολιτική διότι είσαι πολίτης οποιασδήποτε κοινωνικής τάξεως της πολιτείας και υπεύθυνος για όποιο πολιτικό αποτέλεσμα, ποτέ όμως κομματικοποιημένος και ποτέ να μην αφήνεις το μέλλον σου σε άλλους και δη πολιτικούς, ξενόδουλους, ξενοκίνητους, και εντολοαποδέκτες ξένων οδηγιών και συμφερόντων. Όταν οι σώφρονες πολίτες δεν συμμετέχουν στα πολιτικά και στα κοινωνικά δρώμενα, συμμετέχουν οι άφρονες κ.λπ. Το κόμμα όταν δεν συμφωνεί με τις αρχές του Έθνους είναι ιδιωτικό εργοτάξιο ξένων συμφερόντων και όχι Ελληνικών, διά τούτο σε όλα τα μικρά έθνη οι πυλώνες που στηρίζονται ιδιωτικοποιούνται, ενώ στα μεγάλα έθνη κρατικοποιούνται. Τα μεγάλα έθνη να παραμείνουν, τα μικρά να αφομοιωθούν από τα μεγάλα.  Ναι στο κόμμα που υπηρετεί την Πατρίδα μου, όχι στο κόμμα που προδίδει την Πατρίδα μου και την Πίστη μου. Ναι να είσαι αγνός, καθαρός, Έλληνας και Χριστιανός δηλαδή Ελληννοποιημένος, Εθνοποιημένος, πατριώτης, Χριστοποιημένος και Ορθοδοξοποιημένος, όχι όμως παγκοσμιοποιημένος. Όλοι οι λαοί αγαπούν την Πατρίδα τους και την όποια πίστη τους και καλά κάνουν, εσύ ο Έλληνας δηλαδή να μην αγαπάς την Πατρίδα σου και την Πίστη σου; Πολιτικοί που δηλώνουν δημόσια ότι είναι άθεοι, κ. Τσίπρας, κ. Γ. Παπανδρέου = Γιωργάκης, κ.α. ενώ άλλοι δηλώνουν ότι  θα συνεργαστούν [τάχα για το καλό της Ελλάδος] και με τον διάβολο ακόμη [Μακάριος, Ντόρα κ.α.] για να φέρουν εις πέρας τα αντίχριστα και ανθελληνικά κελεύσματα των όποιων αφεντικών τους, εσύ Έλληνα αν είσαι πατριώτης και χριστιανός θα τους ψηφίσεις αυτούς τους πολιτικούς και όσους εμφορούνται από τέτοιο δαιμονικό πνεύμα; Βασική αρχή είναι ο πολίτης να συμμετέχει στα της πολιτείας και να είναι πάντα παρών και ποτέ απών. Θα πρέπει πάση θυσία πάντα να συμμετέχεις στις εκλογές όποτε και να γίνονται. Συμμετοχή μετά από σοβαρή και υπεύθυνη αξιολόγηση των πολιτικών κομμάτων και των προσώπων με λογική και όχι με το συναίσθημα που εύκολα μας εξαπατά. Ψηφίζοντας άθεο ή μάλλον Χριστομάχο πολιτικό συ-στρατεύεσαι  και εσύ εναντίον του Χριστού, διότι εσύ με την ψήφο σου του άναψες το πράσινο φως να κάνει αυτά για τα οποία τώρα όψιμα και κατόπιν εορτής αντιδράς και διαφωνείς.  Ψηφίζοντας ανθέλληνα ή δυτικόφιλο κόμμα ή πρωθυπουργό  συ-στρατεύεσαι μαζί του, αφού εσύ με την ψήφο σου του έδωσες την άδεια εν λευκώ να εκποιήσει μειοδοτικά όσο θέλει, οποιοδήποτε εθνικό θέμα. Άρα μην διαμαρτύρεσαι αύριο για ότι κακό συμβεί στην Πατρίδα μας. Οι χριστιανοί επιβάλλεται να συμμετέχουν στις εκλογές πάντοτε για το καλό της πίστεως που λέγεται ορθοδοξία και της πατρίδος που ονομάζεται Ελλάδα, διότι αυτοί ζουν μέσα στα όρια της πίστεως και της πατρίδος. Χαθήκαμε [αφού δεν πηγαίνουμε να ψηφίσουμε] εμείς οι ψηφοφόροι, από τις εκλογικές διαδικασίες και δεν πάμε να ψηφίσουμε ενώ είμαστε μεγάλο ποσοστό], θα χαθεί στο μέλλον, αν δεν χάθηκε και η πίστη και η πατρίδα, εξ’ αιτίας της απουσίας μας από τις εκλογές.  Τελικά ποίοι θα είναι υπεύθυνοι για το όποιο καλό ή όποιο κακό θα συμβεί στην πατρίδα μας αύριο. Οι προδότες με γεια τους με χαρά τους, τέτοιοι είναι τέτοια κάνουν, Οι πατριώτες ενώ βλέπουν τους προδότες να προδίδουν τα Ιερά και τα Εθνικά, δεν πρέπει να συσπειρωθούν; Πρέπει να  αδιαφορούν; Συμφωνείς; Νομίζω συμφωνείς. Τι κάνεις όμως; Ως Έλληνας και πιστός θα πρέπει να ψηφίσεις Έλληνα και πιστό πολιτικό ηγέτη. Δεν δικαιολογείσαι με τίποτα να ψηφίσεις πολιτικό που έβλαψε, βλάπτει και θα συνεχίζει να βλάπτει την πατρίδα και την πίστη, ξενόφιλο, ξενόπιστο, ανήθικο, τυχοδιώκτη, απατεώνα, εγκληματία, αμαρτωλό με βεβαρυμμένο παρελθόν  κ.λπ. Πρέπει να πας και να ψηφίσεις, να καταθέσεις την σωστή επιλογή σου και να μην αφήσεις τους λίγους να εγκαθιστούν Κυβερνήσεις που  δεν εργάζονται ούτε για την Πατρίδα ούτε για την Πίστη. Όλοι οι ξένοι πολιτικοί [Αμερικής ή Ευρώπης] εργάζονται για την πατρίδα τους την  Αμερική και την Ευρώπη και καλά κάνουν. Εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε πατρίδα;  Εκείνοι έχουν μέσα τους το πνεύμα της Αμερικής και της Ευρώπης, είναι δικαίωμά τους. Μάθε πως οι Ευρωπαϊστές δεν είναι Ελληνιστές. Προεκλογικά δηλώνουν πως είναι με το πνεύμα των ξένων  και ότι  θα το υπηρετήσουν πιστά.  Εκείνοι  τους χρηματοδότησαν, τους δημοσιοποίησαν από τα μέσα ενημέρωσης κ.λπ. τους ανέδειξαν στα πολιτικά αξιώματα για να υπηρετήσουν [όντες Έλληνες]  την ξένη πατρίδα και όχι την Ελλάδα. Και  πάλι καλά κάνουν οι ξενόδουλοι. Εμείς δίνουμε, μάλλον χαρίζουμε το δικαίωμα στην ενωμένη ξενόπιστη και προδοτική μειοψηφία να κυβερνά την πατρίδα μας, διότι η πατριωτική πλειοψηφία είναι διχασμένη.  Οι Έλληνες πολιτικοί επειδή δεν έχουν στην καρδιά τους Ελλάδα, δεν την αγαπούν, δεν ενδιαφέρονται για αυτήν, γι’ αυτό εύκολα την προδίδουν. Εσύ πρέπει να συμφωνείς μαζί με τους προδότες; Γιατί γίνεσαι και εσύ ένα με αυτούς; Τι  Ελλάδα θα αφήσεις στους απογόνους σου; Οι λαθρομετανάστες αύριο θα μας παρουσιάσουν δικό τους κόμμα. Αυτοί θα τρέχουν να ψηφίσουν όλοι, εσύ σήμερα γιατί δεν συμμετέχεις στις εκλογικές διαδικασίες; Όλοι οι κλέφτες συνασπίζονται για το κακό της Ελλάδος, εσείς οι Έλληνες γιατί; Εκείνοι όλο και ενώνονται,  οι Έλληνες όλο και διχάζονται, γιατί; Οι πολιτικοί τούτα τα χρόνια μιλάνε  περισσότερο για Ευρώπη και ολίγο για Ελλάδα. Μάθε πως η Ευρώπη είναι σε παρακμή, δεν είναι ελεύθερη, είναι πεδίο συγκρούσεων πάνω από 50 χρόνια. Επίσης η Ελλάδα η πατρίδα μας δεν είναι ελεύθερη σε λίγο θα γίνει πεδίο συγκρούσεων κερδοσκόπων. Οι κλέφτες αν δεν τα βρουν στη μοιρασιά αλλοίμονό μας.  

   Συχνά οι Έλληνες καλούνται να ψηφίσουν – εκλέξουν – επιλέξουν  τους Κυβερνήτες, τους άρχοντες, τους ηγέτες τους. Εκλέγω σημαίνει διαλέγω, επιλέγω, διακρίνω, ξεχωρίζω, εγκρίνω, αποφασίζω μεταξύ καλού- κακού, ωφέλιμου και βλαπτικού, γενικά. Η επιλογή εκλογή γίνεται μεταξύ δύο ή περισσοτέρων όσον αφορά περί προσώπων. Τελικά η επιλογή είναι όχι στα τόσα χρόνια μόνο, ή όταν και όποτε γίνονται εκλογές, αλλά η εκλογή είναι καθημερινό φαινόμενο στη ζωή του ανθρώπου, όπως για παράδειγμα εκλογή ή επιλογή διατροφής, ενδυμασίας, οικονομίας, ήθους, εργασίας, κ.λπ. ακόμη και εκλογή παρέας, φιλίας κ.λπ. για όλο τον ψυχοσωματικό άνθρωπο. Για όλη την καθημερινότητα επιβάλλεται έξυπνη εκλογή = επιλογή για να έχουμε και έξυπνο αποτέλεσμα στη ζωή μας ως άτομα και ως σύνολο σαν Έλληνες. Επειδή δεν αξιολογούμε σοβαρά και υπεύθυνα, ώστε να κάνουμε καλή εκλογή στην καθημερινότητα ή με ασθενική  πολιτική ικανότητα, έτσι φαίνεται το συνηθίσαμε και διά τούτο δεν κάνουμε καλή εκλογή-επιλογή και κάθε τετραετία. Πρέπει να αναβαθμίσουμε φίλοι μου την κριτική και αξιολογική πολιτική σκέψη ο καθένας μας πριν είναι αργά για εμάς και την πατρίδα μας.

     Εμάς στην προκειμένη περίπτωση μας αφορά η διάθεση του δικαιώματος της ψήφου στις εκλογές και μόνο. Η εκλογές στην Ελλάδα μας, ορίσθηκαν στις 7 Ιουλίου του 2019 ημέρα Κυριακή. Κάνουμε λόγο για το ζήτημα αυτό διότι δεν αφορά μόνο την ημέρα εκείνη, αλλά αφορά την συνέχεια των ημερών που θα ακολουθήσουν, διότι η εκλογή είναι μία απόφαση κίνηση που αφορά κάποια αφετηρία στο μέλλον, διότι όλοι οι ψηφίζοντες θα υπάρχουν επ’ αόριστο και θα γευτούν το αποτέλεσμα της όποιας [σημερινής] εκλογής στο πρόσωπο το οποίο εμπιστεύτηκαν και ψήφισαν. Επομένως το ζήτημα της εκλογής είναι πάρα πολύ σοβαρό και υπεύθυνο. 

   Μεγάλο ποσοστό και μάλλον ανησυχητικό και αυξανόμενο είναι η αδιαφορία των Ελλήνων για τα κοινά,  ή και η άρνηση συμμετοχής στις εκλογές. Μάλλον ο νέο-έλληνας έμαθε και συνήθισε να παίρνει και όχι να δίνει.  Η εκλογή είναι ζήτημα πνευματικό, εθνικό, κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, κ.λπ. Η συμμετοχή μας στις εκλογές είναι ηθικά υποχρεωτική και όχι προαιρετική. Η πολιτεία απαρτίζεται από πολίτες σε σύνολο. Η πολιτεία έχει μέλη τους πολίτες. Οι πολίτες με τις επιλογές στους ορίζουν την πορεία της πολιτείας. Από την επιλογή τους εξαρτάται η ευημερία, η ασφάλεια, η αναβάθμιση των πολιτών και η ειρηνική συνύπαρξη αυτών μεταξύ των. Σκοπός της Ελληνικής πολιτείας ήταν από ανέκαθεν η αγωγή των πολιτών της ως κοινωνικό σύνολο. Η πολιτεία στο πνεύμα της στα χαρτιά και στη θεωρία εμφορείται από αρχές, αξίες, ιστορία, πολιτισμό κ.λπ. τα οποία μεταδίδει στους πολίτες μέσω της αγωγής. Οι πολίτες είναι μέσα στο πνεύμα της πολιτείας, ποτέ δεν μπορεί να είναι η πολιτεία μέσα στο πνεύμα του κάθε κόμματος ή του κάθε πολιτικού ή πολίτη, τότε αλλοίμονο στην πολιτεία. Ο πολίτης και ο πολιτικός ακολουθούν την πολιτεία, και πάλι αλλοίμονο αν η πολιτεία ακολουθούσε τον κάθε πολιτικό. Αυτό συμβαίνει τα τελευταία  χρόνια στην Ελλάδα από το 1975 και ύστερα. Το δε αποτέλεσμα είναι τραγικά εις βάρος της Ελληνικής πολιτείας καθώς και των πολιτών της που εισπράττουν το πνεύμα του κάθε πολιτικού ο οποίος οδηγεί την Ελλάδα και τους Έλληνες στο δικό του πνεύμα, διότι όλοι οι πολιτικοί της εποχής αυτής σέρνουν την Ελλάδα και τους Έλληνες στο δικό τους ατομικό ρυθμό, λες και το έθνος είναι σαν κινητό όχημα και το πας όπου θέλεις.

    Η Ελληνική πολιτεία ή το Ελληνικό Έθνος εμφορείται από τον Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό όπως όλοι οι έλληνες έχουν διδαχθεί. Αυτόν πρέπει να ακολουθούν και να υπηρετούν  οι Έλληνες και όχι κάτι άλλο ή την όποια προτεινόμενη ατομική επιλογή. Στην πλειοψηφία τους σχεδόν οι εξαπατημένοι Έλληνες έχουν παράπονα [από τον …… τον  Αλέξη, τον Αντωνάκη, τον Κωστάκη, τον Γιωργάκη] και όλους τους προηγούμενους πρωθυπουργούς. Κάποιος λέγει : όλοι αυτοί οι πρωθυπουργοί που κατηγορείς είναι παιδιά της Ελλάδος, παιδιά σας, αδελφοί σας, συγγενείς σας, χωριανοί και γείτονες, γιατί παραπονείστε; Ότι είναι οι Έλληνες είναι και οι πρωθυπουργοί και οι βουλευτές = βολευτές. Αν σοβαρευτούνε οι ψηφοφόροι θα γίνουν και οι πολιτικοί σοβαροί απέναντι στη πατρίδα, τότε μόνο θα καταλάβουν ότι, προδότες δεν χωράνε μέσα στους υπερασπιστές. Και όμως με την επιπόλαιη ψήφο τους επιτρέπουν τέτοιους [επιπόλαιους] πολιτικούς. 

    Οι Έλληνες γνωρίζουν για οικονομικό μνημόνιο. Μνημόνια έχουν προηγηθεί πολλά, θα ακολουθήσουν και άλλα, όπως μνημόνιο στρατιωτικό, συνόρων, θαλάσσης, οξυγόνου, πολιτικό, πολιτιστικό, ιστορίας, τέχνης, κοινωνικό, μετανάστευσης, διατροφής, παραγωγής, οικογένειας, συμπεριφοράς, ηθικό, σκέψεως, ψυχολογίας, πίστεως, και άλλα πολλά μνημόνια που τέλος δεν υπάρχει, με υπογραφές εκ μέρους της Ελλάδος με κάθε λεπτομέρεια. 

    Άρα συνοψίζοντας το θέμα εκλογής και προσώπων και σεβόμενοι την ελευθερία του κάθε πολίτη θα πρέπει νε έχουμε πάντα υπ’ όψιν τα παρακάτω κατά την γνώμη μας, διότι μόνο  την γνώμη μας εκφράζουμε ως ελεύθεροι πολίτες, δεν λαϊκίζουμε, δεν πολιτικολογούμε, δεν εκβιάζουμε, δεν απαιτούμε, παρά την αλήθεια να κοιτάξουμε όλοι οι Έλληνες ψηφοφόροι. Τονίζουμε υπεύθυνα ότι το θέμα των εκλογών είναι μάλλον πνευματικό και δεύτερον πολιτικό ή κοινωνικό κ.λπ. 1] Θα εξετάζουμε από ποιο πνεύμα εμφορείται ο κάθε πολιτικός. Αυτό το διακρίνουμε από τον ίδιο τον πολιτικό, αφού ο ίδιος δημοσιεύει από πιο πνεύμα εμφορείται, διότι το ομολογεί με λόγια και με συμπεριφορές μέσα στην κοινωνία που ζούμε μαζί του. 2] Αν έχουμε πνεύμα αξιολόγησης μπορούμε να διακρίνουμε αν ο πολιτικός είναι ειλικρινής ή υποκριτής κ.λπ. 3] Τελευταία αρκετοί πολιτικοί δήλωσαν αβίαστα άθεοι. Κάποιοι άλλοι υποκρίνονται το Έλληνα ή τον Χριστιανό, προκειμένου να υφαρπάξουν την ψήφο του κάθε πολίτη, ενώ δεν υπηρετούν ούτε την Ελλάδα ούτε τον Χριστιανισμό, ούτε τους Έλληνες. Η καλή έρευνα και η αξιολόγηση τους ανακαλύπτει, δεν σε γελάνε, ότι και να σου πούνε, όσο και καλοί υποκριτές είναι. 4] Η ζωή από την καθημερινότητα, τους δοκιμάζει και τους αποκαλύπτει, εμείς γιατί δεν ακούμε; γιατί δεν βλέπουμε; Γιατί δεν σκεπτόμαστε υπεύθυνα; Ούτε κουφοί, ούτε τυφλοί είμαστε. Είναι γνωστό ποίοι είναι Ελληνόπιστοι και ποίοι είναι Χριστόπιστοι, ανάμεσά μας και ποίοι είναι ανθέλληνες και χριστομάχοι. Άρα στα παραπάνω διλήμματα ποιο κόμμα να ψηφίσω κ.λπ. δεν έχω πρόβλημα, ξέρω λοιπόν, δεν δικαιολογούμε άγνοια κ.λπ. 5] Καταλήγουμε λοιπόν από την έρευνα ότι, ο τάδε πολιτικός είναι αξιόπιστος και μπορώ με την ψήφο μου να του αναθέσω το αξίωμα να μετέχει της Βουλής των Ελλήνων ή όχι. Εάν με εξαπατήσει μία φορά, το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, νομίζω το γνωρίζουμε όλοι μας. 6] Θα αναφέρω κάποια παραδείγματα από το μέλλον των πολιτικών. Λένε οι πολιτικοί: η κυβέρνηση της Ν. Δ. οι άλλοι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οι άλλοι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και πάει λέγοντας, στο Καραμαλιστάν, στο Πασοκιστάν  στο Συριζαανελιστάν ζούμε; Όχι βέβαια. Η σε παρακμή πολιτική σαβούρα [στην πλειοψηφία] που μας κυβερνά από το 1975 και ύστερα, σε όλα τα θέματα που αφορούν τον Ελληνισμό υποχωρεί και τα θεωρεί νίκες !!!. Αν είναι δυνατόν. Τα θρυλικά ΟΧΙ λες και σώθηκαν, δεν υπάρχουν άλλα. Όπως και άλλες εποχές ένα ΟΧΙ θα μας σώσει και όχι τα πολλά ναι.  Κύπρος, Βόρειο Ήπειρο, Θράκη, στη θάλασσα, στον αέρα, όλα τα πούλησαν αντί πινακίου άδειου!!! ούτε  έστω και φακής αδερφέ!!!!!! 

   Η εικόνα του Χριστού ως σύμβολο Ελληνοχριστιανικό σιγά - σιγά εξαφανίζεται, καθώς και άλλα παιδαγωγικά εποπτικά μέσα έχουν αφαιρεθεί από την αγωγή των Ελλήνων. Οι πολιτικοί άνθρωποι στο παρελθόν εγκλημάτησαν με βαρύ τίμημα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ομολογούν ότι και αύριο αν εκλεγούν θα εγκληματήσουν και πάλι, θα πρέπει  οι Έλληνες ψηφοφόροι να τους ξαναψηφίσουν ; !!! Όχι βέβαια. Αν το πράξουν τότε ο παραλογισμός των Ελλήνων στο έπακρο. Το Υπουργείο Παιδείας μέσω των κομμάτων γαλούχησε τους νέο-εποχίτες παιδαγωγούς να έχουν μόνο δικαιώματα και απαιτήσεις και όχι υποχρεώσεις, ενώ  από λειτούργημα έγινε καθαρά επάγγελμα κερδοφόρο. Ο πολιτικός Γάμος, η πολιτική κηδεία, η νομιμοποίηση εκτρώσεων, η αλλαγή φύλου των ανηλίκων, η προσευχή, ο εκκλησιασμός, η βλασφημία, η χρηματοδότηση κάθε αμαρτίας από Υπουργεία, Περιφέρειες και Δήμους, η πορνεία, η μοιχεία,  η παιδεραστία, η ομοφυλοφιλία, ο γυμνισμός, ο γάμος ομοφύλων, η υιοθέτηση τέκνων ομοφύλων ζευγαριών, τα ναρκωτικά, τα ηλεκτρονικά, η χαλάρωση σε επικίνδυνο βαθμό των νόμων και της δικαιοσύνης, γενικά η κάθε εξάρτηση   κ.α. που καταστρέφουν ψυχές, συνειδήσεις με τις θεωρίες του μηδενισμού, η παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων κ.α. πολλά από τα οποία γνωρίζεις Έλληνα. 

   Αν αδελφέ ψηφοφόρε νομίζεις και πιστεύεις ότι οι άνθρωποι,  οι πολιτικοί δηλαδή, που δεν σέβονται ανθρώπους λέγοντας τόσα ψέματα και δεν φοβούνται το Θεό, νομοθετούντες τους γνωστούς και εναντίον του Χριστού νόμους, πιστεύεις ότι θα φροντίσουν την πίστη και την πατρίδα και εσένα ως πολίτη και εσύ θα τους ψηφίσεις πάλι; Αυτοί δεν έχουν τσίπα, ούτε φιλότιμο, ούτε ντροπή διότι με τα τόσα κακά που  έκαναν  ζητάνε και πάλι να τους ξαναψηφίσει ο Έλληνας.  Εδώ τελειώνει όποια προσπάθεια καλής θελήσεως από εμάς,  τώρα η ευθύνη είναι εξ’ ολοκλήρου του κάθε ψηφοφόρου. Δηλαδή δική σου αδελφέ, όμως γνώριζε ότι,  θα πληρώσουμε όλοι μαζί το λάθος το δικό σου. Οι πιθανότητες πως έχουμε ακόμα καιρό, [αν κάτι δεν γίνει στην ώρα του χαιρέτα μας τον πλάτανο λέει ο λαός],  ή μη συμμετοχής, [από τους προδότες δεν απουσιάζει κανένας], ή αδιαφορίας, [η αδιαφορία είναι μέγιστο κακό], ή λαθών, [τα λάθη πληρώνονται], ή συναισθηματικών επιλογών, [είναι γνωστός, συγγενής, είναι ωραίος, είναι όμορφη κ.λπ. βλάπτουν], διεθνισμού, [ο διεθνισμός βεβαίως να αλληλοσυνεργαζόμεθα, όχι εις βάρος της πατρίδος μας], ανθρωπισμού, [όλοι σεβόμεθα τον άνθρωπο φτάνει να μας σέβεται και εκείνος εμάς],  να μου κόβονταν το χέρι, [όλοι οι άλλοι μάλλον είναι κοψοχέρηδες εκτός των ιδεολόγων], και άλλων σκεπτικών τα οποία δεν είναι σοβαρών ανθρώπων αλλά πες το και μόνος σου.

    Φίλε ψηφοφόρε: Θα έτρωγες ποτέ από μάγειρα που φτιάχνει  χαλασμένο φαγητό; Σίγουρα όχι, θα έπινες ποτέ έστω και σε μαύρο ποτήρι από σερβιτόρο που σερβίρει θολό νερό; Σίγουρα όχι, θα έμπαινες ποτέ σε μεταφορικό μέσο με τρελό, ψυχοπαθή, ή ανειδίκευτο οδηγό να πας στον προορισμό σου; Σίγουρα όχι, για την υγεία σου θα έπαιρνες νοθευμένα φάρμακα; Σίγουρα όχι, θα πήγαινες ποτέ μαζί με τον προδότη ή τον κλέφτη του σπιτιού σου νομίζοντας [ενώ ξέρεις] ότι δεν είναι κλέφτης; Σίγουρα όχι. Αυτοί είναι οι έως σήμερα πολιτικοί, σαν τους παραπάνω που ανέφερα. Έλληνα: μην ψηφίζεις Γενίτσαρο πολιτικό, ψάξε να βρεις Έλληνα και Χριστιανό αν είσαι Έλληνας.  Πρέπει να κατάλαβες πιστεύω, [αν με τόση ενημέρωση δεν ωρίμασες κοινωνικά τότε νίπτω τας χείρας μου, το κρίμα επάνω μας], ότι α) οι πολιτικοί ηγέτες με την γραβάτα και ετούτος χωρίς γραβάτα [μεγάλος υποκριτής] καθώς και β) οι θρησκευτικοί ποιμένες,  με το ράσο, σε εξαπάτησαν και σε πρόδωσαν. Οι πρώτοι [έτσι για τον τύπο τουλάχιστον] ζητούν την ψήφο σου, οι δεύτεροι και αυτό το δημοκρατικό δικαίωμα που έχεις το κατήργησαν!!! 

     Έλληνα και πατριώτη, έχεις ηλικία, έχεις γνώση, έχεις παρελθόν με εμπειρίες, έχεις ικανότητα να αξιολογείς και να κρίνεις, ώστε σωστά και έξυπνα να αποφασίζεις. Σαν καλός φίλος σου, αυτό σε παρακινώ να κάνεις. Αν θέλεις σε παρακαλώ άκουσε τη φωνή της συνειδήσεώς σου και ψήφισε ΕΛΛΗΝΙΚΆ, και  εσύ για εσένα και εγώ για εσένα και οι δυο για εμάς και τα παιδιά μας. Είναι ώρα εξ ύπνου εγερθήναι.  Έλληνες φροντίστε να εκλέξετε οδηγό του Ελληνικού οχήματος άνθρωπο που να αγαπά την Ελλάδα και τον Χριστό, έστω να εμφορείται σε ικανοποιητικό βαθμό από το πνεύμα του Χριστού. Οι πολιτικοί δεν κοιμούνται, θέλουν όμως να κοιμάσαι εσύ και αυτοί να κάνουν ότι θέλουν, γι’ αυτό να  στείλεις  εσύ αυτούς για ύπνο, με την ψήφο σου στις 7 Ιουλίου 2019. 

 ΣΥΛΛΟΓΟΣ "Ο ΠΟΙΜΗΝ Ο ΚΑΛΟΣ"

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ

                                                                                                

                                                                                                           Λαμία 19/09/2018

      Προς τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις  που καταχωρούν κείμενα ενημερωτικά διά την ορθόδοξη πίστη, και τα τρέχοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει η αποτείχιση, καθώς και στους υπευθύνους αυτών.   

      Προς πάντας τους διεσπαρμένους αδελφούς παρακαλώ όπως ανεχθούν τον λόγον της παρακλήσεως ομοφρόνου αδελφού. Εάν ο λόγος μου είναι λυπηρός κατά σάρκα πιστεύω να είναι χαροποιός κατά το πνεύμα.

      Γράφω τα παρακάτω όχι για να διδάξω, (δεν είμαι ειδικός, ούτε εξουσιοδότηση έχω από κάποιον), αλλά προς υπόμνησιν και προβληματισμό όλων των αποτειχισμένων (λαϊκών, θεολόγων και κληρικών) σχετικά με την πορεία της σημερινής αποτείχισεως.

      Με φόβο Θεού συνέταξα το κάτωθι γράμμα πρώτον προς εαυτόν και  ύστερον προς κάθε καλοπροαίρετον αδελφόν, αφού επιζητούμε όλοι μας την δίκαια μισθαποδοσία παρά του δικαίου κριτού Ιησού Χριστού.

      Το παρακάτω συνταχθέν κείμενο που ακολουθεί δεν είναι φιλολογικά καταξιωμένο κείμενο, αλλά:

          α] είναι γραμμένο με αγωνία για την ορθόδοξη πίστη, (όχι πως εγώ είμαι ο μόνος που ενδιαφέρεται για αυτή, γνωρίζω και θέλω να πιστέψω ότι είμαστε πολλοί, και μάλιστα εσείς ανώτεροι εμού) και

          β] είναι γραμμένο με λύπη και στεναχώρια για την πορεία που έχει ακολουθήσει μέχρι τώρα αυτή η κίνηση της αποτείχισης.

         Λόγω των ανωτέρω (α και β) κάνω μια προσπάθεια με αγνές προθέσεις και ως κληρικός να παρασύρω το σέβας του καθενός (κληρικού και λαϊκού) για μία ενότητα που εύχεται και ο Κύριος μας. Αυτή την ενότητα να αυξάνουμε και όχι την διαίρεση που επιδιώκει ο πονηρός, όπως το γνωστό σε όλους μας  «διαίρει και βασίλευε».

Εδώ και καιρό διαβάζοντας τα γραφόμενα στα διάφορα ιστολόγια και τα κείμενα μεταξύ αποτειχισμένων (κληρικών και λαϊκών), αναρωτιέμαι και με επιφύλαξη το καταθέτω, μήπως όταν παίρνουμε μολύβι και χαρτί για να γράψουμε ένα κείμενο ή μια απάντηση σε κάποιον αδελφό μας, ίσως ήταν πιο χριστιανικό, πιο ανθρώπινο, πιο φρόνιμο, πιο έξυπνο, πιο σοβαρό να γράφουμε για ένα πιο καλό αποτέλεσμα; Αναρωτιέμαι.

      Πολλοί άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας, μόρφωσης, επιπέδου γνώσεων και πνευματικής καταστάσεως το κάθε γραπτό κείμενο που κυκλοφορεί, θα το διαβάσουν, θα το μελετήσουν, θα το αξιολογήσουν, θα το κρίνουν,  ενδεχομένως δε να δεχθούν και επιδράσεις, οι οποίες θα τους επηρεάσουν.

      Οι σημερινοί συνάνθρωποί μας και χριστιανοί, παρά τις όποιες αδυναμίες τους, έχουν την απλή και στοιχειώδη έστω φυσική διάκριση, (δεν είναι της παλιάς εποχής των παππούδων μας), λογική, νοημοσύνη,  διδαχή, και μπορούν να αξιολογήσουν τα όποια γραφόμενα, τα οποία βεβαίως τους επηρεάζουν  ανάλογα, με συνέπεια να συμφωνούν ή να διαφωνούν ή να αντιδρούν, και να τοποθετούνται και αυτοί ανάλογα όπως και εμείς ως κληρικοί έχουμε τοποθετηθεί ανάλογα, σχετικά με την αποτείχιση.

      Όπως εμείς έχουμε από μόνοι μας το δικαίωμα να καθοδηγούμε την πίστη, με γνώμες και προτάσεις, έτσι και ο κάθε ένας από τους συνανθρώπους μας  έχει και αυτός το δικαίωμα (ως μέλος της Εκκλησίας) να αποφαίνεται ανάλογα.

      Σκεπτόμαστε πως θα αντιδράσουν και τελικά τι θέση θα πάρουν διαβάζοντας ένα κείμενο μας; Σκεπτόμαστε άραγε που θα  οδηγήσει η γραφίδα του καθενός μας; Μήπως αυτά που γράφουμε ικανοποιούν μόνο την όποια φιλοδοξία μας και όχι τον κοινό αγώνα; Μήπως μας κατευθύνει η ψυχολογία μας και τα συναισθήματα μας; Μήπως αναλόγως του ψυχολογικού μας τύπου ο κάθε ένας γράφουμε; Μας αρκεί τα γραφόμενά μας να ικανοποιούν τον κύκλο των δικών μας ανθρώπων, ή τελικά το σύνολο; Μήπως δαπανούμε τις δυνατότητές μας μόνο και μόνο για να αφήσουμε κείμενα τέχνης και όχι πίστεως;

Η ορθοδοξία δεν θέλει το προσωπικό μας συναίσθημα, ανάλογα με το αν είμαστε χαλαροί, αυστηροί, χλιαροί, μέτριοι, κρύοι ή ζεστοί, αλλά να σωθούν όλα τα μέλη της. Γράφονται βέβαια και κείμενα που είναι άξια προσοχής, σεβασμού και μελέτης. Ας τα συγκρίνουν οι γράφοντες και αν τα γραφόμενα κάποιων  άλλων είναι πιο πνευματικά ας μην ξαναγράψουν (μόνο και μόνο για να απαντήσουν ή από εγωισμό), διότι βλάπτουν με αυτόν τον τρόπο αντί να ωφελούν.

      Δεν έχω κριτική ικανότητα και διάθεση, απλώς διαβάζοντας τα γραφόμενα όλων, και ως σκεπτόμενος άνθρωπος παρατηρώ και ανησυχώ ότι, μη θέλοντας, οδηγούμαστε από αδιέξοδο σε αδιέξοδο, ως πορευόμενοι, και ως ομόπιστοι,  αδελφοί. Συμφωνώ και δέχομαι πως ο κάθε αδελφός που γράφει ένα κείμενο έχει την θεολογική  κατάρτιση, την γνώση της εκκλησιαστικής ιστορίας, την ερμηνευτική ικανότητα. Έχει όμως σύμβουλο την πίστη, την αρετή και τα τέκνα αυτής, όπως την ταπείνωση, την σύνεση, την αλήθεια, την σωφροσύνη, την ειλικρίνεια,  την  φιλαδελφία, τον σεβασμό κλπ; Βεβαίως, θα πούμε όλοι μας, πράγμα που δέχομαι. Καλά είναι τα ταπεινά  λόγια,  μα καλλίτερα είναι τα ταπεινόφρονα έργα.

Πολύ εύκολα σήμερα ερευνά και ψάχνει ο αναγνώστης  στο διαδίκτυο διότι πεινάει και διψάει πνευματικά, περιμένοντας να διαβάσει ένα κείμενο υπεύθυνο, σοβαρό και ενημερωτικό για το ζήτημα της αποτείχισης. Αντί όμως για υπεύθυνη και σοβαρή ενημέρωση, (βεβαίως υπάρχει και η σοβαρή γραφίδα) ο αναγνώστης λυπάται που γίνεται θεατής ενός αγώνα ατομικής προβολής, επιβίωσης και ικανοποίησης φιλοδοξιών και εγωισμού. Ο συγγραφέας έχοντας το αλάθητο προβαίνει σε επαίνους υπέρ των ημετέρων σκεπτικών, φρονημάτων και απόψεων και κατηγοριών και κατακρίσεων  υπέρ των διαφορετικών σκεπτικών με τα δικά του. Βλέπουμε να γίνεται σκοπός ποιός θα πείσει τον άλλον ότι αυτός έχει δίκιο και ο άλλος άδικο και όχι η προβολή και η επικράτηση της αλήθειας και της ορθόδοξης γνώμης.

      Όλοι πρέπει να συγκλίνουμε για να συναντηθούμε στο Ευαγγέλιο και στους Πατέρες. Ο αναγνώστης σχετικά με όσα διαβάζει διαπιστώνει ότι ο κάθε γέροντας έχει την δική του (την καλλίτερη δήθεν) και ιδιαίτερη αποτείχιση και δικαιωματικά διαφωνεί με την αποτείχιση των άλλων. Διαπιστώνει επίσης ότι ο κάθε γέροντας (πρεσβύτερος, διάκονος, μοναχός) είναι ΟΛΗ η αποτείχειση και οι άλλοι τίποτε. Διαπιστώνει επίσης ότι αντί να συγκλίνουμε οι ποιμένες όλο και απομακρυνόμαστε. Ανάλογα προωθούμε τις δικές μας γνώμες και απόψεις ως μοναδικές, που είναι διαφορετικές και πιο σοφές από των άλλων, χαρακτηρίζοντας ο ένας τον άλλον, με διάφορες άσχημες λέξεις. Ο καθένας μας γράφει από τον εαυτό του και για τον εαυτό του. Αυτή η τακτική μας δικαιολογεί; Και αφού όλοι γράφουμε από τον εαυτό μας και για τον εαυτό μας, μήπως κάπου στο βάθος, στην ουσία είμαστε ίδιοι, ενώ νομίζουμε ότι είμαστε διαφορετικοί  από τους άλλους;

Κατηγορούμε αδελφοί μου τους αποτειχισμένους του 1924 με τα γνωστά αποτελέσματα και σήμερα εμείς οι νεοαποτειχισμένοι μετά από τόσα χρόνια αντιγράφουμε και επαναλαμβάνουμε τα ίδια ακριβώς εκείνων λάθη. Επιτρέπεται; Μήπως δεν είναι ίδια η πίστης μας; Μήπως δεν διαβάζουμε το ίδιο Ευαγγέλιο; Μήπως δεν έχουμε όλοι την ίδια Παράδοση; Μήπως δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα; Μήπως δεν σπουδάσαμε στα ίδια σχολεία; Μήπως τελικά η Πίστη, η Γραφή, η Παράδοση, το Ευαγγέλιο είναι ίδια, ενώ εμείς δεν φθάσαμε ακόμα στο επίπεδο να γίνουμε ίδιοι; Στο χέρι μας είναι να ενωθούμε ή να παραμείνουμε τεμαχισμένοι. Εκ των ιδίων έργων λέγει η Γραφή ή αναβαθμιζόμεθα ή υποβαθμιζόμεθα αδελφοί μου.

      Αυτό μέσα από μία καλοπροαίρετη αυτοκριτική δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί το σημείο στο οποίο έχει φθάσει η σημερινή αποτείχιση; Μήπως εμείς οι πνευματικοί μαζί με κάποιους θεολόγους τοποθετήσαμε τον εαυτό μας και το εγώ μας, πάνω από την Γραφή και την Παράδοση; Μήπως παραλάβαμε άλλη παρακαταθήκη ο ένας και άλλη ο άλλος; Μάλλον όχι. Μήπως επειδή η πίστης (θεωρητικά) είναι δική μας, άρα (σαν κληρονόμοι) την κάνουμε ότι θέλουμε; Είναι σαν να παίζουν κρυφτό η αλήθεια, το δίκαιο, το ορθόδοξο, η παράδοση, η  ακρίβεια, η οικονομία. Έτσι όμως δεν υπάρχει ΠΙΣΤΙΣ, όταν δεν είναι ενωμένα όλα αυτά μαζί. Μήπως θα πρέπει να μην θεωρούμε ο καθένας μας την αποτείχιση αποκλειστικά δική του υπόθεση; Μήπως αντί να κατευθύνουμε τους πιστούς τους αποπροσανατολίζουμε; Μήπως με τα γραφόμενα σπέρνουμε την σύγχυση; Μήπως αντί για ομόνοια προκαλούμε  διχόνοια;  Μήπως αντί να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό, παρασυρθήκαμε σε έναν αδελφοκτόνο εμφύλιο (μεταξύ αποτειχισμένων) όπως η Πατρίδα μας από το 1945 και ύστερα; Μήπως παίζουμε το παιχνίδι των αιρετικών; Δεν βλέπουμε ότι όλοι οι οικουμενιστές είναι τόσο ενωμένοι (έστω και διά της βίας), τόσο αγαπημένοι (έστω και διά της ανάγκης), και τόσο χαρούμενοι (έστω και υποκριτικά); Eνώ εμείς οι αποτειχισμένοι είμαστε τόσο διχασμένοι και άλλο τόσο λυπημένοι.

      Μήπως πάλι υιοθετούμε και εφαρμόζουμε μια αποτείχιση σύμφωνα με το δικό μας θέλημα και βόλεμα; Μήπως θα πρέπει να δεχθούμε ότι, αντί να βαδίσουμε στην σωστή και Πατερική  α π ο τ ε ί χ ι σ η,  βαδίζουμε σε μία κατάσταση που οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα μας αποκαλούν «αποτειχισμένους» αλλά «αποτυχημένους»; Ας το αντιληφθούμε όλοι αυτό, οι γράφοντες (διότι είναι σοβαρό) και έστω και την ενδεκάτη ώρα, (ας γρηγορήσουμε διά να λάβουμε όλο το μισθό). Διότι η ημέρα μάλλον πέρασε και εμείς μείναμε στην επιφάνεια των πραγμάτων χάνοντας την ουσία. Αυτό το περίμενε ή «άχρι καιρού», δεν θα έπρεπε να το φοβούμαστε μια και ο εαυτός μας έχει ημερομηνία βιολογικής λήξεως; Δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί;  Ας ρίξουμε μια ματιά στις παραβολές του Κυρίου, (παραβολή αμπελώνος, εργατών κλπ) να δούμε μήπως είμαστε και εμείς μέσα στους κατακεκριμμένους; Μήπως πρέπει να αφυπνισθούμε ώστε να επαναπρογραμματισθούμε προς το καλλίτερο και να συστρατευθούμε ομόγνωμα και ομόφρονα και να καταστούμε  υπέρμαχοι της πίστεως, της αλήθειας, της παραδόσεως, και της ιστορίας;

Εύκολα οι πάντες βρίσκουμε επιλεκτικά, χωρία και αποδείξεις στον χώρο της Γραφής και της Παράδοσης για να υποστηρίξουμε την άποψή μας και την θέση μας. Μεθόδους και τακτικές θεραπείας που εφάρμοσαν οι Πατέρες για τους ασθενείς και αδυνάτους, τις μετατρέπουμε σήμερα σε κανόνες. Όλοι είμαστε υπέρμαχοι του δικού μας σκεπτικού, του δικού μας θέλω, του δικού μας νομίζω, κλπ. Όλοι νομίζουμε ότι είμαστε φωτιστές των άλλων. Όλοι νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε όλα τα μυστικά, ενώ οι άλλοι όχι. Όλοι παραπονούμαστε ότι δεν μας ακούνε οι άλλοι. Όλοι νομίζουμε ότι κατέχουμε την σωστή ερμηνεία, ενώ όλοι οι άλλοι παρερμηνεύουν. Όλοι θέλουμε η ορθόδοξη πίστη να χωρέσει στα μέτρα μας, και όχι εμείς στα μέτρα της ορθοδοξίας. Όλοι νομίζουμε ότι έχουμε αποθέματα ορθοδοξίας για εξαγωγή.  Όλοι νομίζουμε ότι η δική μας ερμηνεία είναι ατόφιο χρυσάφι, ενώ των άλλων σκύβαλα.

Μήπως ο αξιολογικός μηχανισμός μέσα μας έχει πρόβλημα; Μήπως πρέπει να χαιρόμαστε για τον καλλίτερο από εμάς; Να πιστέψουμε ότι υστερούμε φυσικής διακρίσεως; Μη γένοιτο. Πότε θα αποκτήσουμε την πνευματική διάκριση; Αντί να προσπαθήσουμε να χωρέσουμε όλοι ως ελλειπτικοί, μέσα στην ορθόδοξη πίστη, ο κάθε ένας έχει πάρει ένα κομμάτι, ή τμήμα από αυτήν και προσπαθεί να το μεταφέρει μέσα του, να το προσαρμόσει στη δική του νοητική και πνευματική χωρητικότητα.   

Παρατηρεί κάποιος στα κείμενα, ότι εκτός από την Πατερική αναφορά ή  ιστορική αναφορά, μια καθαρά κοσμική λεκτική ικανότητα και επιχειρηματολογία. Δαπανούν εύκολα μελάνι οι γράφοντες εναντίον αδελφών με την χρησιμοποίηση λέξεων χαμηλού πνευματικού επιπέδου όπως: συκοφάντης, δαιμονικός, διμονόπληκτος, εμπαθής, πλανεμένος, διασπάστης, κακόδοξος, ψευδολόγος, ατομιστής, ομαδάρχης, σχίστης, σατανοκίνητος, μηχανορράφος, ψευδάδελφος, ύπουλος, διαστροφέας, καπελωτής του αγώνα, υιός διαβόλου, λασπολόγος, βλαμμένος, δολοπλόκος, σπηλωτής,  ιδιοτελής, κωλοτουμπιστής, και άλλες πιο βαριές κουβέντες που δεν αρμόζει να υπενθυμίσω. Οι εκφράσεις αυτές είναι πρέπον να εκστομίζονται και να γράφονται από χριστιανούς, μεταξύ αδελφών, γεννημένων από την ίδια μητέρα Εκκλησία; Αυτές οι συμπεριφορές αδελφοί δεν αρμόζουν σε σοβαρούς ανθρώπους και μάλιστα θεωρουμένους ως πνευματικούς ή κληρικούς ή λαϊκούς.

      Στους λαϊκούς έστω με δυσκολία δικαιολογούνται, στους πνευματικούς δεν δικαιολογούντα καθόλου. Αργότερα μπορεί και να αναγνωρίσουμε το λάθος μας, αλλά σήμερα πιαστήκαμε στην παγίδα του θιγμένου εγωισμού μας και άντε να τα βγάλουμε πέρα. Απονέμουμε τίτλους ο ένας στον άλλον πολλούς, που δεν πρέπει.

Ας ξεχάσουμε πολλά, ας  σβήσουμε πολλά (ή και όλα) από την μνήμη μας αδελφοί, ας συγχωρέσουμε και ας μας συγχωρέσουν οι αδελφοί μας. Υπάρχουν βέβαια και οι καλές λέξεις από όλες τις διαφωνούντες πλευρές.  Εκεί ας δουλέψουμε αδελφοί. Ας μάθουμε από τα λάθη μας. Ας αξιολογήσουμε τον εαυτό μας περισσότερο και λιγότερο τους άλλους. Όλοι διαφωνούμε μεταξύ μας, ή για λόγους ακρίβειας ή για λόγους οικονομίας. Όλοι συμφωνούμε ότι η ακρίβεια είναι ο κανόνας, εκεί στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της πίστεως εις Χριστόν.  Εάν ο κανόνας δεν είναι ο οδηγός που θα οδηγηθούν οι πιστοί; Ας δεχθούμε ότι η οικονομία είναι μέθοδος θεραπείας προς καιρόν διά τον ασθενή. Μετά την θεραπεία ακολουθεί η επανένταξη και ο ασθενής θα πρέπει να συνεχίσει με την ακρίβεια. Και τα δύο συνεργαζόμενα (ακρίβεια και οικονομία) με φυσική και πνευματική διάκριση θα πρέπει να ωφελούν τον πιστό. Η ακρίβεια δεν επιβάλλεται αλλά προτείνεται. Στον άνθρωπο απόκειται η τήρηση ή μη. Η οικονομία είναι για τους αδυνάτους. Οικονομία έκανε ο Θεός στους πρωτοπλάστους για να τους επαναφέρει στην πρώτη κατάσταση. Μέθοδο οικονομίας έχουμε στην ενσάρκωση του Χριστου.

Ας προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε ακρίβεια στον εαυτό μας, και οικονομία στους ασθενείς και αδυνάτους μέχρι να γίνουν υγιείς και δυνατοί.   Και όχι να εφαρμόζουμε οικονομία στον εαυτό μας και να θέλουμε να εφαρμόσουν την ακρίβεια οι άλλοι.

Ερωτά κάποιος καλοπροαίρετα, μα καλά στον εμφύλιο πόλεμο των αποτειχισμένων δεν υπάρχουν ανακωχητές; Πώς να υπάρξουν; Αφού όλοι τους   δίνουν εντολές. Αφού βλέπουμε ότι και οι μάχες και ο πόλεμος εναντίον του οικουμενισμού με τα δικά μας όπλα μάλλον έχει χαθεί, δεν επιβάλλεται σήμερα μία ανακωχή για ανασύνταξη; Και αύριο αντεπιτιθέμαστε πάλι.      

      Την αποτείχιση την αναγάγαμε σε επιστημονικό και ακαδημαϊκό ζήτημα, αφιερώνοντας αρκετό χρόνο, μολύβι και χαρτί για να αποδείξουμε, τι αδελφοί; Εκείνο που διαβάζουν οι αδελφοί μας είναι το πόρισμα του καθενός μας ως σαν να πρόκειται για παρατήρηση επιστημονική, με συνέχεια την νέα ανακοίνωση, και μετά την ανακοίνωση έρχεται άλλο πόρισμα άλλου αδελφού. Με τις προσωπικές επεμβάσεις όλοι μας βλέπουμε ότι ο χώρος της αποτείχισης αδειάζει. Βάλτωσε ο αγώνας, το όχημα δουλεύει αλλά σαν σε βούρκο δεν προχωρά. Και φτάσαμε να βλέπουμε την αποτείχιση από κοινωνικής πλευράς (απομόνωση – μοναξιά, χάσιμο φίλων και εορταστικών εκδηλώσεων), από οικονομικής πλευράς ( δεν θα έχω οικονομική στήριξη - θα χάσω πελάτες), από γεωγραφικής πλευράς (αυτός είναι από το Άγιον Όρος ενώ ο άλλος από εκεί). Εγώ σαν κληρικός βλέπω έτσι την αποτειχιση, εγώ σαν μοναχός βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν θεολόγος βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν απλός λαϊκός  βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν ακαδημαϊκός βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν Αγιορείτης βλέπω αλλιώς την αποτείχιση και έχουμε 10 ειδών αποτειχίσεις.

Μία λέξη που απουσιάζει από όλους τους γράφοντες είναι η λέξη μετάνοια και συγγνώμη, λέξη που προφέρεται δύσκολα και θέλει παλληκαριά. Αυτό θα ήταν ευχής έργο να το βλέπαμε και στο λόγο και στη γραφή και στην πράξη.  Ο καθένας μας θέλει οι άλλοι να μετανοήσουν, ενώ εμείς όχι, πιστεύουμε ότι έχουμε το αλάθητο. Και η συγνώμη γίνεται ακόμα πιο δύσκολη διότι ο καθένας μας έχει και τον επαινέτη δίπλα του. Γνωρίζουν οι πνευματικοί άνθρωποι πως ονομάζουν οι Πατέρες τον κάθε επαινετή; 

      Ξεχνούν οι πνευματικοί ότι και ο Πρόδρομος και ο Κύριος μας άρχισαν το κήρυγμα με την λέξη «μετανοείτε». Μήπως τελικά χάσαμε το νόημα των λέξεων άνθρωπος,  χριστιανός, ορθόδοξος, πλησίον και πέσαμε σε έργα και λόγια υπερηφάνειας; Μήπως κάπου χαθήκαμε; Και αν πέσαμε ή και χαθήκαμε θα παραμείνουμε πεσμένοι και χαμένοι; Όχι. Ας ψάξουμε να βρούμε τι μας εμποδίζει να σηκωθούμε και να επιστρέψουμε αδελφοί. Μήπως πρέπει να επιστρέψουμε στην βάση από όπου ξεκινήσαμε; Μήπως είμαστε σε παρακμή και νομίζουμε ότι είμαστε σε ακμή; Μήπως προβάλλουμε σε αυτά που λέμε και κάνουμε τον εαυτό μας και όχι τον Θεό μας;

Ένας είναι ο καθηγητής, ο Χριστός, δεν υπάρχει δεύτερος. Όλοι είμαστε μαθητές. Ο κύριος δεν αγάπησε την κατακόρυφη διαβάθμιση, αλλά την οριζόντια. Ή προχώρησε και πιο πέρα, εκεί που δεν μπορούμε εμείς, αφού για χάρη μας έγινε άνθρωπος.  Όταν αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου δεν τον τοποθετείς από κάτω σου, αλλά δίπλα σου. Αν αδελφοί μου σε ετούτη τη ζωή και στα γεράματα δεν έγινε ο πλησίον μας εαυτός μας, πότε θα γίνει; Στην άλλη;

      Όπως βάδισε ο Κύριος, οι μαθητές του και οι Πατέρες, ας βαδίσουμε και εμείς αδελφοί. Αν τα λόγια μας και τα γραπτά μας και προ πάντων η συμπεριφορά μας δεν είναι τέτοια ώστε να παραδειγματίσουμε τον πλησίον μας (να αποτειχιστεί και αυτός), και η ζωή μας δεν είναι σύμφωνη με την διδαχή του Ευαγγελίου και των Πατέρων, αν και ασπρομάλληδες, μάλλον δεν οδηγούμε την πίστη σωστά, αλλά οδηγούμε τον εαυτό μας στην αποτυχία, με αποτέλεσμα να εκβληθούμε έξω της Εκκλησίας, και ας νομίζουμε ότι είμαστε μέσα της. Μήπως ξεχάσαμε ότι, φεύγοντας από την ζωή ετούτη θα αφήσουμε απογόνους  βιολογικούς ή πνευματικούς; Το «…λόγον αποδώσοντες  υπέρ των ψυχών αυτών…», δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί; Μήπως το ορθοδοξία και ορθοπραξία ο καθένας μας το κατανοεί, το ερμηνεύει και το πράττει κατά το θέλημά του; Πότε θα γίνει το θέλημα του Πατρός, κατά όπως ομολογούμε στην Κυριακή προσευχή, και θέλημα δικό μας;  Όλοι ξέρουμε, βλέπουμε και παρακολουθούμε σαν θεατές τον αφανισμό της ορθοδοξίας.

Υπάρχει χρόνος (μετανοίας) και χώρος (μέσα στην εκκλησία) για τον καθένα μας αδελφοί. Κάνω παράκληση προς όλους μας αδελφοί να σκεφτούμε όλα αυτά που έχουν γίνει και λεχθεί μέχρι σήμερα και να αφήσουμε στην άκρη εγωισμούς, μίση και άλλα πάθη για το καλό της εκκλησίας του Χριστού και της σωτηρίας της ψυχής μας. Ο πονηρός βασιλεύει διαιρώντας, ενώ εμείς βασιλεύουμε (δύουμε), και μάλλον πλησιάζουμε στο σούρουπο αδελφοί. Ποτέ δεν είναι αργά, μακροθυμεί ο Κύριος, ας το εκμεταλλευθούμε αυτό έξυπνα. Ας διαθέσουμε τις δικές μας ψυχοσωματικές δυνάμεις, που μας χάρισε και χαρίζει ο Θεός, και τα υπόλοιπα θα τα συμπληρώσει ο ίδιος. Αλλά το πιστεύουμε αυτό; Ή όχι; Ας το αποδείξω πρώτα εγώ, να πει ο καθένας μας, και το αδιέξοδο θα γίνει λεωφόρος.  ΑΜΗΝ. 

                                                                           π. Σταύρος Βάιος