ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ

                                                                                                

  ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ  ΠΡΟΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ.                                                                                                                                        Λαμία 19/09/2018

      Προς τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις  που καταχωρούν κείμενα ενημερωτικά διά την ορθόδοξη πίστη, και τα τρέχοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει η αποτείχιση, καθώς και στους υπευθύνους αυτών.   

      Προς πάντας τους διεσπαρμένους αδελφούς παρακαλώ όπως ανεχθούν τον λόγον της παρακλήσεως ομοφρόνου αδελφού. Εάν ο λόγος μου είναι λυπηρός κατά σάρκα πιστεύω να είναι χαροποιός κατά το πνεύμα.

      Γράφω τα παρακάτω όχι για να διδάξω, (δεν είμαι ειδικός, ούτε εξουσιοδότηση έχω από κάποιον), αλλά προς υπόμνησιν και προβληματισμό όλων των αποτειχισμένων (λαϊκών, θεολόγων και κληρικών) σχετικά με την πορεία της σημερινής αποτείχισεως.

      Με φόβο Θεού συνέταξα το κάτωθι γράμμα πρώτον προς εαυτόν και  ύστερον προς κάθε καλοπροαίρετον αδελφόν, αφού επιζητούμε όλοι μας την δίκαια μισθαποδοσία παρά του δικαίου κριτού Ιησού Χριστού.

      Το παρακάτω συνταχθέν κείμενο που ακολουθεί δεν είναι φιλολογικά καταξιωμένο κείμενο, αλλά:

          α] είναι γραμμένο με αγωνία για την ορθόδοξη πίστη, (όχι πως εγώ είμαι ο μόνος που ενδιαφέρεται για αυτή, γνωρίζω και θέλω να πιστέψω ότι είμαστε πολλοί, και μάλιστα εσείς ανώτεροι εμού) και

          β] είναι γραμμένο με λύπη και στεναχώρια για την πορεία που έχει ακολουθήσει μέχρι τώρα αυτή η κίνηση της αποτείχισης.

         Λόγω των ανωτέρω (α και β) κάνω μια προσπάθεια με αγνές προθέσεις και ως κληρικός να παρασύρω το σέβας του καθενός (κληρικού και λαϊκού) για μία ενότητα που εύχεται και ο Κύριος μας. Αυτή την ενότητα να αυξάνουμε και όχι την διαίρεση που επιδιώκει ο πονηρός, όπως το γνωστό σε όλους μας  «διαίρει και βασίλευε».

Εδώ και καιρό διαβάζοντας τα γραφόμενα στα διάφορα ιστολόγια και τα κείμενα μεταξύ αποτειχισμένων (κληρικών και λαϊκών), αναρωτιέμαι και με επιφύλαξη το καταθέτω, μήπως όταν παίρνουμε μολύβι και χαρτί για να γράψουμε ένα κείμενο ή μια απάντηση σε κάποιον αδελφό μας, ίσως ήταν πιο χριστιανικό, πιο ανθρώπινο, πιο φρόνιμο, πιο έξυπνο, πιο σοβαρό να γράφουμε για ένα πιο καλό αποτέλεσμα; Αναρωτιέμαι.

      Πολλοί άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας, μόρφωσης, επιπέδου γνώσεων και πνευματικής καταστάσεως το κάθε γραπτό κείμενο που κυκλοφορεί, θα το διαβάσουν, θα το μελετήσουν, θα το αξιολογήσουν, θα το κρίνουν,  ενδεχομένως δε να δεχθούν και επιδράσεις, οι οποίες θα τους επηρεάσουν.

      Οι σημερινοί συνάνθρωποί μας και χριστιανοί, παρά τις όποιες αδυναμίες τους, έχουν την απλή και στοιχειώδη έστω φυσική διάκριση, (δεν είναι της παλιάς εποχής των παππούδων μας), λογική, νοημοσύνη,  διδαχή, και μπορούν να αξιολογήσουν τα όποια γραφόμενα, τα οποία βεβαίως τους επηρεάζουν  ανάλογα, με συνέπεια να συμφωνούν ή να διαφωνούν ή να αντιδρούν, και να τοποθετούνται και αυτοί ανάλογα όπως και εμείς ως κληρικοί έχουμε τοποθετηθεί ανάλογα, σχετικά με την αποτείχιση.

      Όπως εμείς έχουμε από μόνοι μας το δικαίωμα να καθοδηγούμε την πίστη, με γνώμες και προτάσεις, έτσι και ο κάθε ένας από τους συνανθρώπους μας  έχει και αυτός το δικαίωμα (ως μέλος της Εκκλησίας) να αποφαίνεται ανάλογα.

      Σκεπτόμαστε πως θα αντιδράσουν και τελικά τι θέση θα πάρουν διαβάζοντας ένα κείμενο μας; Σκεπτόμαστε άραγε που θα  οδηγήσει η γραφίδα του καθενός μας; Μήπως αυτά που γράφουμε ικανοποιούν μόνο την όποια φιλοδοξία μας και όχι τον κοινό αγώνα; Μήπως μας κατευθύνει η ψυχολογία μας και τα συναισθήματα μας; Μήπως αναλόγως του ψυχολογικού μας τύπου ο κάθε ένας γράφουμε; Μας αρκεί τα γραφόμενά μας να ικανοποιούν τον κύκλο των δικών μας ανθρώπων, ή τελικά το σύνολο; Μήπως δαπανούμε τις δυνατότητές μας μόνο και μόνο για να αφήσουμε κείμενα τέχνης και όχι πίστεως;

Η ορθοδοξία δεν θέλει το προσωπικό μας συναίσθημα, ανάλογα με το αν είμαστε χαλαροί, αυστηροί, χλιαροί, μέτριοι, κρύοι ή ζεστοί, αλλά να σωθούν όλα τα μέλη της. Γράφονται βέβαια και κείμενα που είναι άξια προσοχής, σεβασμού και μελέτης. Ας τα συγκρίνουν οι γράφοντες και αν τα γραφόμενα κάποιων  άλλων είναι πιο πνευματικά ας μην ξαναγράψουν (μόνο και μόνο για να απαντήσουν ή από εγωισμό), διότι βλάπτουν με αυτόν τον τρόπο αντί να ωφελούν.

      Δεν έχω κριτική ικανότητα και διάθεση, απλώς διαβάζοντας τα γραφόμενα όλων, και ως σκεπτόμενος άνθρωπος παρατηρώ και ανησυχώ ότι, μη θέλοντας, οδηγούμαστε από αδιέξοδο σε αδιέξοδο, ως πορευόμενοι, και ως ομόπιστοι,  αδελφοί. Συμφωνώ και δέχομαι πως ο κάθε αδελφός που γράφει ένα κείμενο έχει την θεολογική  κατάρτιση, την γνώση της εκκλησιαστικής ιστορίας, την ερμηνευτική ικανότητα. Έχει όμως σύμβουλο την πίστη, την αρετή και τα τέκνα αυτής, όπως την ταπείνωση, την σύνεση, την αλήθεια, την σωφροσύνη, την ειλικρίνεια,  την  φιλαδελφία, τον σεβασμό κλπ; Βεβαίως, θα πούμε όλοι μας, πράγμα που δέχομαι. Καλά είναι τα ταπεινά  λόγια,  μα καλλίτερα είναι τα ταπεινόφρονα έργα.

Πολύ εύκολα σήμερα ερευνά και ψάχνει ο αναγνώστης  στο διαδίκτυο διότι πεινάει και διψάει πνευματικά, περιμένοντας να διαβάσει ένα κείμενο υπεύθυνο, σοβαρό και ενημερωτικό για το ζήτημα της αποτείχισης. Αντί όμως για υπεύθυνη και σοβαρή ενημέρωση, (βεβαίως υπάρχει και η σοβαρή γραφίδα) ο αναγνώστης λυπάται που γίνεται θεατής ενός αγώνα ατομικής προβολής, επιβίωσης και ικανοποίησης φιλοδοξιών και εγωισμού. Ο συγγραφέας έχοντας το αλάθητο προβαίνει σε επαίνους υπέρ των ημετέρων σκεπτικών, φρονημάτων και απόψεων και κατηγοριών και κατακρίσεων  υπέρ των διαφορετικών σκεπτικών με τα δικά του. Βλέπουμε να γίνεται σκοπός ποιός θα πείσει τον άλλον ότι αυτός έχει δίκιο και ο άλλος άδικο και όχι η προβολή και η επικράτηση της αλήθειας και της ορθόδοξης γνώμης.

      Όλοι πρέπει να συγκλίνουμε για να συναντηθούμε στο Ευαγγέλιο και στους Πατέρες. Ο αναγνώστης σχετικά με όσα διαβάζει διαπιστώνει ότι ο κάθε γέροντας έχει την δική του (την καλλίτερη δήθεν) και ιδιαίτερη αποτείχιση και δικαιωματικά διαφωνεί με την αποτείχιση των άλλων. Διαπιστώνει επίσης ότι ο κάθε γέροντας (πρεσβύτερος, διάκονος, μοναχός) είναι ΟΛΗ η αποτείχειση και οι άλλοι τίποτε. Διαπιστώνει επίσης ότι αντί να συγκλίνουμε οι ποιμένες όλο και απομακρυνόμαστε. Ανάλογα προωθούμε τις δικές μας γνώμες και απόψεις ως μοναδικές, που είναι διαφορετικές και πιο σοφές από των άλλων, χαρακτηρίζοντας ο ένας τον άλλον, με διάφορες άσχημες λέξεις. Ο καθένας μας γράφει από τον εαυτό του και για τον εαυτό του. Αυτή η τακτική μας δικαιολογεί; Και αφού όλοι γράφουμε από τον εαυτό μας και για τον εαυτό μας, μήπως κάπου στο βάθος, στην ουσία είμαστε ίδιοι, ενώ νομίζουμε ότι είμαστε διαφορετικοί  από τους άλλους;

Κατηγορούμε αδελφοί μου τους αποτειχισμένους του 1924 με τα γνωστά αποτελέσματα και σήμερα εμείς οι νεοαποτειχισμένοι μετά από τόσα χρόνια αντιγράφουμε και επαναλαμβάνουμε τα ίδια ακριβώς εκείνων λάθη. Επιτρέπεται; Μήπως δεν είναι ίδια η πίστης μας; Μήπως δεν διαβάζουμε το ίδιο Ευαγγέλιο; Μήπως δεν έχουμε όλοι την ίδια Παράδοση; Μήπως δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα; Μήπως δεν σπουδάσαμε στα ίδια σχολεία; Μήπως τελικά η Πίστη, η Γραφή, η Παράδοση, το Ευαγγέλιο είναι ίδια, ενώ εμείς δεν φθάσαμε ακόμα στο επίπεδο να γίνουμε ίδιοι; Στο χέρι μας είναι να ενωθούμε ή να παραμείνουμε τεμαχισμένοι. Εκ των ιδίων έργων λέγει η Γραφή ή αναβαθμιζόμεθα ή υποβαθμιζόμεθα αδελφοί μου.

      Αυτό μέσα από μία καλοπροαίρετη αυτοκριτική δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί το σημείο στο οποίο έχει φθάσει η σημερινή αποτείχιση; Μήπως εμείς οι πνευματικοί μαζί με κάποιους θεολόγους τοποθετήσαμε τον εαυτό μας και το εγώ μας, πάνω από την Γραφή και την Παράδοση; Μήπως παραλάβαμε άλλη παρακαταθήκη ο ένας και άλλη ο άλλος; Μάλλον όχι. Μήπως επειδή η πίστης (θεωρητικά) είναι δική μας, άρα (σαν κληρονόμοι) την κάνουμε ότι θέλουμε; Είναι σαν να παίζουν κρυφτό η αλήθεια, το δίκαιο, το ορθόδοξο, η παράδοση, η  ακρίβεια, η οικονομία. Έτσι όμως δεν υπάρχει ΠΙΣΤΙΣ, όταν δεν είναι ενωμένα όλα αυτά μαζί. Μήπως θα πρέπει να μην θεωρούμε ο καθένας μας την αποτείχιση αποκλειστικά δική του υπόθεση; Μήπως αντί να κατευθύνουμε τους πιστούς τους αποπροσανατολίζουμε; Μήπως με τα γραφόμενα σπέρνουμε την σύγχυση; Μήπως αντί για ομόνοια προκαλούμε  διχόνοια;  Μήπως αντί να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό, παρασυρθήκαμε σε έναν αδελφοκτόνο εμφύλιο (μεταξύ αποτειχισμένων) όπως η Πατρίδα μας από το 1945 και ύστερα; Μήπως παίζουμε το παιχνίδι των αιρετικών; Δεν βλέπουμε ότι όλοι οι οικουμενιστές είναι τόσο ενωμένοι (έστω και διά της βίας), τόσο αγαπημένοι (έστω και διά της ανάγκης), και τόσο χαρούμενοι (έστω και υποκριτικά); Eνώ εμείς οι αποτειχισμένοι είμαστε τόσο διχασμένοι και άλλο τόσο λυπημένοι.

      Μήπως πάλι υιοθετούμε και εφαρμόζουμε μια αποτείχιση σύμφωνα με το δικό μας θέλημα και βόλεμα; Μήπως θα πρέπει να δεχθούμε ότι, αντί να βαδίσουμε στην σωστή και Πατερική  α π ο τ ε ί χ ι σ η,  βαδίζουμε σε μία κατάσταση που οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα μας αποκαλούν «αποτειχισμένους» αλλά «αποτυχημένους»; Ας το αντιληφθούμε όλοι αυτό, οι γράφοντες (διότι είναι σοβαρό) και έστω και την ενδεκάτη ώρα, (ας γρηγορήσουμε διά να λάβουμε όλο το μισθό). Διότι η ημέρα μάλλον πέρασε και εμείς μείναμε στην επιφάνεια των πραγμάτων χάνοντας την ουσία. Αυτό το περίμενε ή «άχρι καιρού», δεν θα έπρεπε να το φοβούμαστε μια και ο εαυτός μας έχει ημερομηνία βιολογικής λήξεως; Δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί;  Ας ρίξουμε μια ματιά στις παραβολές του Κυρίου, (παραβολή αμπελώνος, εργατών κλπ) να δούμε μήπως είμαστε και εμείς μέσα στους κατακεκριμμένους; Μήπως πρέπει να αφυπνισθούμε ώστε να επαναπρογραμματισθούμε προς το καλλίτερο και να συστρατευθούμε ομόγνωμα και ομόφρονα και να καταστούμε  υπέρμαχοι της πίστεως, της αλήθειας, της παραδόσεως, και της ιστορίας;

Εύκολα οι πάντες βρίσκουμε επιλεκτικά, χωρία και αποδείξεις στον χώρο της Γραφής και της Παράδοσης για να υποστηρίξουμε την άποψή μας και την θέση μας. Μεθόδους και τακτικές θεραπείας που εφάρμοσαν οι Πατέρες για τους ασθενείς και αδυνάτους, τις μετατρέπουμε σήμερα σε κανόνες. Όλοι είμαστε υπέρμαχοι του δικού μας σκεπτικού, του δικού μας θέλω, του δικού μας νομίζω, κλπ. Όλοι νομίζουμε ότι είμαστε φωτιστές των άλλων. Όλοι νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε όλα τα μυστικά, ενώ οι άλλοι όχι. Όλοι παραπονούμαστε ότι δεν μας ακούνε οι άλλοι. Όλοι νομίζουμε ότι κατέχουμε την σωστή ερμηνεία, ενώ όλοι οι άλλοι παρερμηνεύουν. Όλοι θέλουμε η ορθόδοξη πίστη να χωρέσει στα μέτρα μας, και όχι εμείς στα μέτρα της ορθοδοξίας. Όλοι νομίζουμε ότι έχουμε αποθέματα ορθοδοξίας για εξαγωγή.  Όλοι νομίζουμε ότι η δική μας ερμηνεία είναι ατόφιο χρυσάφι, ενώ των άλλων σκύβαλα.

Μήπως ο αξιολογικός μηχανισμός μέσα μας έχει πρόβλημα; Μήπως πρέπει να χαιρόμαστε για τον καλλίτερο από εμάς; Να πιστέψουμε ότι υστερούμε φυσικής διακρίσεως; Μη γένοιτο. Πότε θα αποκτήσουμε την πνευματική διάκριση; Αντί να προσπαθήσουμε να χωρέσουμε όλοι ως ελλειπτικοί, μέσα στην ορθόδοξη πίστη, ο κάθε ένας έχει πάρει ένα κομμάτι, ή τμήμα από αυτήν και προσπαθεί να το μεταφέρει μέσα του, να το προσαρμόσει στη δική του νοητική και πνευματική χωρητικότητα.   

Παρατηρεί κάποιος στα κείμενα, ότι εκτός από την Πατερική αναφορά ή  ιστορική αναφορά, μια καθαρά κοσμική λεκτική ικανότητα και επιχειρηματολογία. Δαπανούν εύκολα μελάνι οι γράφοντες εναντίον αδελφών με την χρησιμοποίηση λέξεων χαμηλού πνευματικού επιπέδου όπως: συκοφάντης, δαιμονικός, διμονόπληκτος, εμπαθής, πλανεμένος, διασπάστης, κακόδοξος, ψευδολόγος, ατομιστής, ομαδάρχης, σχίστης, σατανοκίνητος, μηχανορράφος, ψευδάδελφος, ύπουλος, διαστροφέας, καπελωτής του αγώνα, υιός διαβόλου, λασπολόγος, βλαμμένος, δολοπλόκος, σπηλωτής,  ιδιοτελής, κωλοτουμπιστής, και άλλες πιο βαριές κουβέντες που δεν αρμόζει να υπενθυμίσω. Οι εκφράσεις αυτές είναι πρέπον να εκστομίζονται και να γράφονται από χριστιανούς, μεταξύ αδελφών, γεννημένων από την ίδια μητέρα Εκκλησία; Αυτές οι συμπεριφορές αδελφοί δεν αρμόζουν σε σοβαρούς ανθρώπους και μάλιστα θεωρουμένους ως πνευματικούς ή κληρικούς ή λαϊκούς.

      Στους λαϊκούς έστω με δυσκολία δικαιολογούνται, στους πνευματικούς δεν δικαιολογούντα καθόλου. Αργότερα μπορεί και να αναγνωρίσουμε το λάθος μας, αλλά σήμερα πιαστήκαμε στην παγίδα του θιγμένου εγωισμού μας και άντε να τα βγάλουμε πέρα. Απονέμουμε τίτλους ο ένας στον άλλον πολλούς, που δεν πρέπει.

Ας ξεχάσουμε πολλά, ας  σβήσουμε πολλά (ή και όλα) από την μνήμη μας αδελφοί, ας συγχωρέσουμε και ας μας συγχωρέσουν οι αδελφοί μας. Υπάρχουν βέβαια και οι καλές λέξεις από όλες τις διαφωνούντες πλευρές.  Εκεί ας δουλέψουμε αδελφοί. Ας μάθουμε από τα λάθη μας. Ας αξιολογήσουμε τον εαυτό μας περισσότερο και λιγότερο τους άλλους. Όλοι διαφωνούμε μεταξύ μας, ή για λόγους ακρίβειας ή για λόγους οικονομίας. Όλοι συμφωνούμε ότι η ακρίβεια είναι ο κανόνας, εκεί στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της πίστεως εις Χριστόν.  Εάν ο κανόνας δεν είναι ο οδηγός που θα οδηγηθούν οι πιστοί; Ας δεχθούμε ότι η οικονομία είναι μέθοδος θεραπείας προς καιρόν διά τον ασθενή. Μετά την θεραπεία ακολουθεί η επανένταξη και ο ασθενής θα πρέπει να συνεχίσει με την ακρίβεια. Και τα δύο συνεργαζόμενα (ακρίβεια και οικονομία) με φυσική και πνευματική διάκριση θα πρέπει να ωφελούν τον πιστό. Η ακρίβεια δεν επιβάλλεται αλλά προτείνεται. Στον άνθρωπο απόκειται η τήρηση ή μη. Η οικονομία είναι για τους αδυνάτους. Οικονομία έκανε ο Θεός στους πρωτοπλάστους για να τους επαναφέρει στην πρώτη κατάσταση. Μέθοδο οικονομίας έχουμε στην ενσάρκωση του Χριστου.

Ας προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε ακρίβεια στον εαυτό μας, και οικονομία στους ασθενείς και αδυνάτους μέχρι να γίνουν υγιείς και δυνατοί.   Και όχι να εφαρμόζουμε οικονομία στον εαυτό μας και να θέλουμε να εφαρμόσουν την ακρίβεια οι άλλοι.

Ερωτά κάποιος καλοπροαίρετα, μα καλά στον εμφύλιο πόλεμο των αποτειχισμένων δεν υπάρχουν ανακωχητές; Πώς να υπάρξουν; Αφού όλοι τους   δίνουν εντολές. Αφού βλέπουμε ότι και οι μάχες και ο πόλεμος εναντίον του οικουμενισμού με τα δικά μας όπλα μάλλον έχει χαθεί, δεν επιβάλλεται σήμερα μία ανακωχή για ανασύνταξη; Και αύριο αντεπιτιθέμαστε πάλι.      

      Την αποτείχιση την αναγάγαμε σε επιστημονικό και ακαδημαϊκό ζήτημα, αφιερώνοντας αρκετό χρόνο, μολύβι και χαρτί για να αποδείξουμε, τι αδελφοί; Εκείνο που διαβάζουν οι αδελφοί μας είναι το πόρισμα του καθενός μας ως σαν να πρόκειται για παρατήρηση επιστημονική, με συνέχεια την νέα ανακοίνωση, και μετά την ανακοίνωση έρχεται άλλο πόρισμα άλλου αδελφού. Με τις προσωπικές επεμβάσεις όλοι μας βλέπουμε ότι ο χώρος της αποτείχισης αδειάζει. Βάλτωσε ο αγώνας, το όχημα δουλεύει αλλά σαν σε βούρκο δεν προχωρά. Και φτάσαμε να βλέπουμε την αποτείχιση από κοινωνικής πλευράς (απομόνωση – μοναξιά, χάσιμο φίλων και εορταστικών εκδηλώσεων), από οικονομικής πλευράς ( δεν θα έχω οικονομική στήριξη - θα χάσω πελάτες), από γεωγραφικής πλευράς (αυτός είναι από το Άγιον Όρος ενώ ο άλλος από εκεί). Εγώ σαν κληρικός βλέπω έτσι την αποτειχιση, εγώ σαν μοναχός βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν θεολόγος βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν απλός λαϊκός  βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν ακαδημαϊκός βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν Αγιορείτης βλέπω αλλιώς την αποτείχιση και έχουμε 10 ειδών αποτειχίσεις.

Μία λέξη που απουσιάζει από όλους τους γράφοντες είναι η λέξη μετάνοια και συγγνώμη, λέξη που προφέρεται δύσκολα και θέλει παλληκαριά. Αυτό θα ήταν ευχής έργο να το βλέπαμε και στο λόγο και στη γραφή και στην πράξη.  Ο καθένας μας θέλει οι άλλοι να μετανοήσουν, ενώ εμείς όχι, πιστεύουμε ότι έχουμε το αλάθητο. Και η συγνώμη γίνεται ακόμα πιο δύσκολη διότι ο καθένας μας έχει και τον επαινέτη δίπλα του. Γνωρίζουν οι πνευματικοί άνθρωποι πως ονομάζουν οι Πατέρες τον κάθε επαινετή; 

      Ξεχνούν οι πνευματικοί ότι και ο Πρόδρομος και ο Κύριος μας άρχισαν το κήρυγμα με την λέξη «μετανοείτε». Μήπως τελικά χάσαμε το νόημα των λέξεων άνθρωπος,  χριστιανός, ορθόδοξος, πλησίον και πέσαμε σε έργα και λόγια υπερηφάνειας; Μήπως κάπου χαθήκαμε; Και αν πέσαμε ή και χαθήκαμε θα παραμείνουμε πεσμένοι και χαμένοι; Όχι. Ας ψάξουμε να βρούμε τι μας εμποδίζει να σηκωθούμε και να επιστρέψουμε αδελφοί. Μήπως πρέπει να επιστρέψουμε στην βάση από όπου ξεκινήσαμε; Μήπως είμαστε σε παρακμή και νομίζουμε ότι είμαστε σε ακμή; Μήπως προβάλλουμε σε αυτά που λέμε και κάνουμε τον εαυτό μας και όχι τον Θεό μας;

Ένας είναι ο καθηγητής, ο Χριστός, δεν υπάρχει δεύτερος. Όλοι είμαστε μαθητές. Ο κύριος δεν αγάπησε την κατακόρυφη διαβάθμιση, αλλά την οριζόντια. Ή προχώρησε και πιο πέρα, εκεί που δεν μπορούμε εμείς, αφού για χάρη μας έγινε άνθρωπος.  Όταν αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου δεν τον τοποθετείς από κάτω σου, αλλά δίπλα σου. Αν αδελφοί μου σε ετούτη τη ζωή και στα γεράματα δεν έγινε ο πλησίον μας εαυτός μας, πότε θα γίνει; Στην άλλη;

      Όπως βάδισε ο Κύριος, οι μαθητές του και οι Πατέρες, ας βαδίσουμε και εμείς αδελφοί. Αν τα λόγια μας και τα γραπτά μας και προ πάντων η συμπεριφορά μας δεν είναι τέτοια ώστε να παραδειγματίσουμε τον πλησίον μας (να αποτειχιστεί και αυτός), και η ζωή μας δεν είναι σύμφωνη με την διδαχή του Ευαγγελίου και των Πατέρων, αν και ασπρομάλληδες, μάλλον δεν οδηγούμε την πίστη σωστά, αλλά οδηγούμε τον εαυτό μας στην αποτυχία, με αποτέλεσμα να εκβληθούμε έξω της Εκκλησίας, και ας νομίζουμε ότι είμαστε μέσα της. Μήπως ξεχάσαμε ότι, φεύγοντας από την ζωή ετούτη θα αφήσουμε απογόνους  βιολογικούς ή πνευματικούς; Το «…λόγον αποδώσοντες  υπέρ των ψυχών αυτών…», δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί; Μήπως το ορθοδοξία και ορθοπραξία ο καθένας μας το κατανοεί, το ερμηνεύει και το πράττει κατά το θέλημά του; Πότε θα γίνει το θέλημα του Πατρός, κατά όπως ομολογούμε στην Κυριακή προσευχή, και θέλημα δικό μας;  Όλοι ξέρουμε, βλέπουμε και παρακολουθούμε σαν θεατές τον αφανισμό της ορθοδοξίας.

Υπάρχει χρόνος (μετανοίας) και χώρος (μέσα στην εκκλησία) για τον καθένα μας αδελφοί. Κάνω παράκληση προς όλους μας αδελφοί να σκεφτούμε όλα αυτά που έχουν γίνει και λεχθεί μέχρι σήμερα και να αφήσουμε στην άκρη εγωισμούς, μίση και άλλα πάθη για το καλό της εκκλησίας του Χριστού και της σωτηρίας της ψυχής μας. Ο πονηρός βασιλεύει διαιρώντας, ενώ εμείς βασιλεύουμε (δύουμε), και μάλλον πλησιάζουμε στο σούρουπο αδελφοί. Ποτέ δεν είναι αργά, μακροθυμεί ο Κύριος, ας το εκμεταλλευθούμε αυτό έξυπνα. Ας διαθέσουμε τις δικές μας ψυχοσωματικές δυνάμεις, που μας χάρισε και χαρίζει ο Θεός, και τα υπόλοιπα θα τα συμπληρώσει ο ίδιος. Αλλά το πιστεύουμε αυτό; Ή όχι; Ας το αποδείξω πρώτα εγώ, να πει εις τον εαυτό του ο καθένας μας, και το αδιέξοδο θα γίνει λεωφόρος.  ΑΜΗΝ. 

                                                                           π. Σταύρος Βάιος

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ. ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2017, γίναμε παραλήπτες δύο ταυτόσημων μηνυμάτων. Από αρκετά χρόνια τώρα είμαστε θεατές παρομοίων προγραμματισμένων ιστορικών γεγονότων. Έχουμε συνηθίσει αυτές τις παραστάσεις, ή σαν να έχουμε πάθει κάτι σαν πνευματική χαλάρωση, χαύνωση, ή νάρκωση, άλλος το λέγει αφασία ή κάπως αλλιώς. Δεν μας όρισε κανένας θεσμός να προβούμε, σε κατάθεση σκεπτικών, γνωμών, προτάσεων, και πορισμάτων. Μας έχει όμως δοθεί άτυπα αυτό το δικαίωμα του σχολιασμού ή της χωριάτικης αξιολόγησης ή της κριτικής ως συμμετέχοντες στα δρώμενα τα κοινωνικά, στα οποία είμαστε ενεργά μέλη. Δεν παρεξηγούμεθα όποιο επίθετο και να μας προσάψουν. Ο Κύριος μας έδωκε την εντολή να ερευνούμε, δηλαδή να παρατηρούμε, να εξετάζουμε, να κρίνουμε, να συγκρίνουμε, έστω να σχολιάζουμε, διά να επιλέγουμε και να αποφασίζουμε τελικά για το καλό και ωφέλιμο, ενώ μας καθιστά υπεύθυνους για το αποτέλεσμα. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ήλθε να διδάξει για να ακούσουμε, ήλθε να πράξει για να παραδειγματιστούμε. Δηλαδή να δούμε να ακούσουμε να διαβάσουμε σήμερα εμείς οι γραμματιζούμενοι χριστιανοί, να σκεφτούμε, να ζυγιάσουμε, να μετρήσουμε, να σχολιάσουμε, να κρίνουμε, ακόμη και αυστηρά, ώστε να επιλέξουμε το καλό και να αποφασίσουμε. Όλα επιδρούν πάνω μας και καλούμαστε να αντιδράσουμε. Δεν κάνουμε τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από αυτό που επιβάλλει το καθήκον μας ως χριστιανοί. Ήμασταν πριν λίγες ημέρες σε κατάσταση αναμονής στο πώς και πότε και εάν θα εκτελεστούν δύο δικαστικές αποφάσεις σε θρησκευτικά ζητήματα. Η μία υπόθεση αφορούσε τον Ηγούμενο Μεθόδιο της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους, η δεύτερη υπόθεση αφορούσε τον επίσκοπο Πειραιώς Σεραφείμ του νέου ημερολογίου. Και στους δύο όπως μάθαμε, και αν σωστά μάθαμε, ανακοινώθηκε ένταλμα συλλήψεως προς εκτέλεση. Και τα δύο αδικήματα μήπως ήταν εφευρήματα του συστήματος και του πνεύματος της νέας εποχής; Το ένα σχετικά με τον Μεθόδιο μάλλον ήταν εφεύρημα του οικουμενικού πατριαρχείου, το δεύτερο με τον Πειραιώς Σεραφείμ ήταν μάλλον εφεύρημα της εκκλησίας της Ελλάδος. Ο Μεθόδιος ήταν το πραγματικό θύμα. Ο δε Πειραιώς το εικονικό. Έπρεπε και η εκκλησία της Ελλάδος νε παρουσιάσει και αυτή ένα θύμα, έστω εικονικά για να απορροφήσει τυχόν αντιδρασεις, ώστε να υπάρχει ισορροπία στο κοινό και για τις δύο πλευρές θύμα, δηλαδή το λαό. Δηλαδή σαν μία σκηνοθετημένη παράσταση, με σκηνοθέτη, με παίκτες, με σκηνή και με κομπάρσους, ή κάτι ανάλογο ώστε να γίνει αντικείμενο συζητήσεως ο «ήρωας» μητροπολίτης Πειραιώς και όχι ο πραγματικός ήρωας Ηγούμενος της Εσφιγμένου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι γίναν αυτά τα δύο γεγονότα την ίδια χρονική περίοδο. Αυτό θα έφερνε αποπροσανατολισμό στο λαό, διάφορα συναισθήματα, ώστε να διατηρηθούν οι θεσμικοί παράγοντες δηλαδή τα πρόσωπα, στο ύψος τους. Συμφωνία ή συμμαχία δύο «στρατηγών» έγινε στην ουσία, προκειμένου να κυριαρχήσουν στον κοινό χώρο που ακούει στο όνομα Άγιο Όρος. Οι Έλληνες έχουν αντιληφθεί ότι τους κοροϊδεύουν όλοι σχεδόν οι θεσμικοί παράγοντες. Ο θεσμός από μόνος του ποτέ δεν είναι κακός. Μπορεί οι Έλληνες να μην είναι όλοι νομοταγείς. Διά τούτο υπάρχουν οι θεσμοί, ώστε να είναι ρυθμιστές όποιας δυσαρμονίας, όλων των λειτουργιών εντός του Κράτους. Κατάλαβαν οι Έλληνες ότι όλοι οι θεσμικοί παράγοντες, εκτός ελαχίστων, εκπροσωπούν το θεσμό, με άκρα υποτακτική διάθεση, ή μάλλον κατεχόμενοι από υπακοή, μάλλον υποταγή υλοποίησης στο πρόγραμμα της παγκοσμιοποίησης. Πως αυτές οι δύο περιπτώσεις παρουσιάστηκαν ταυτόχρονα; Πως η μία περίπτωση ξεχάσθηκε; Πως η άλλη περίπτωση είναι σε αναμονή εκτελέσεως; Μάλλον η του Πειραιώς υπόθεση είναι μαϊμού, πλαστή, ψεύτικη, αφού το ένταλμα συλλήψεως του κ. Σεραφείμ δεν επιβεβαιώθηκε ούτε από την Ασφάλεια αλλά ούτε και από τον ίδιο. ΆΓΙΟΝ ΟΡΟΣ !!! ακούνε πολλοί χριστιανοί και αισθάνονται δέος κ.λπ. Άλλοι διανύουν χιλιόμετρα να επισκεφτούν της Παναγιάς το περιβόλι. Άλλοι να προσκυνήσουν τα τίμια και ιερά της πίστεώς μας. Άλλοι να καταθέσουν τα μπάζα της κατεστραμμένης προσωπικής οικοδομής τους στη χωματερή της μετανοίας. Άλλοι από τουριστική περιέργεια. Άλλοι πιστεύουν πως εκεί κατοικούν όχι άνθρωποι αλλά άγγελοι. Ο κάθε επισκέπτης έχει το δικό του λόγο. Αυτοί οι «άγγελοι» δυστυχώς τόλμησαν να κατασκευάσουν πλαστό και ψεύτικο αντίγραφο παλιού Μοναστηριού. Αυτοί οι «άγγελοι» αντιμάχονται άλλους αγγέλους, φοβερά λυπηρό. Αυτοί λοιπόν οι «άγγελοι» είναι υπόδικοι ενώπιον της θείας δικαιοσύνης ή έστω της κοινής λογικής, επί πλαστογραφία, ηθική αυτουργία του πατριάρχη Βαρθολομαίου, και της Συνόδου του πατριαρχείου που υπογράφει τις προτάσεις αυτού. Η δε ευθύνη της Ελληνικής Πολιτείας είναι μεγάλη αφού βοηθάει την παράνομη νομή ξένης περιουσίας, καλύπτει την απόπειρα εισβολής, ανέχεται την χρήση εργαλείων και άλλων μέσων βίας, και λοιπά αδικήματα. Είναι μέγα ηθικό και νομικό αδίκημα. Είναι σαν να παίρνεις το ονοματεπώνυμο ενός εργαζομένου και να του παίρνεις το μισθό του από την εργασία που κάνει, ενώ δεν τον δικαιούσαι, δεν είναι δικός σου. Θα το έκανε αυτό ποτέ ένας άγγελος; Βεβαίως χίλιες φορές ΟΧΙ, και όμως οι «άγγελοι» του ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ το κάνουν, όχι όλοι, κάποιοι όμως το έκαναν αυτό. Αυτοί που δεν θρησκεύουν, όταν μαθαίνουν την αλήθεια, δηλώνουν αν όχι απογοητευμένοι, συγκλονισμένοι και προβληματισμένοι και λυπούνται για την πτώση αυτή των «αγγέλων». Ακόμη και οι δηλωμένοι άθεοι διαφωνούν με τα όσα έγιναν και αποφασίσθηκαν εις βάρος της Μονής Εσφιγμένου. Θα έπαιρνε ποτέ ένας αληθινός άγγελος τον λοστό και την βαριά να κάνει εισβολή στην κατοικία συμοναστών; Σίγουρα όχι. Μόνο οι πειρατές το έκαναν αυτό στα Μοναστήρια του Αγίου Όρους. Η σημερινή θρησκευτική κατάσταση, μας γυρνά αρκετά πίσω στο Κολλυβαδικό κίνημα και μας θυμίζει τον διωγμό, τον πνιγμό και θάνατο !!! ακόμη μοναχών από μοναχούς, οι οποίοι ήταν και τότε πιστοί στις παραδόσεις της Ορθοδόξου πίστεως καθώς είναι και σήμερα οι μοναχοί της γνησίας Μονής Εσφιγμένου. Επειδή ήταν τηρητές της πίστεως υποτιμητικά και κοροϊδευτικά ή χλευαστικά τους αποκαλούσαν Κολλυβάδες. Σήμερα τους πιστούς μοναχούς και τηρητές της πίστεως τους αποκαλούν χλευαστικά ζηλωτές, δηλαδή μοναχούς προς αποφυγή. Οι μοναχοί της Εσφιγμένου στερούνται βασικά βιοτικά αγαθά τα οποία πλουσιοπάροχα απολαμβάνουν οι μοναχοί των άλλων 19 Μονών. Αυτά τα αγαθά και δικαιώματα που έχουν οι πρόσφυγες και οι εισβολείς Μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες τα στερούνται οι ορθόδοξοι μοναχοί της Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους. Οι Εσφιγμενίτες που αγωνίζονται για την διαιώνιση της ορθοδοξίας διώκονται και τους αφαιρούνται βασικά δικαιώματα ως Έλληνες πολίτες, ενώ οι λαθρομετανάστες που απεργάζονται τον αφανισμό των Ελλήνων και των χριστιανών όλης της Ευρώπης, τους προσθέτουμε δικαιώματα. Οι λαθρομετανάστες με τόσες κατακτητικές και βίαιες κατακτήσεις, δεν είναι ρατσιστές. Εμείς με τόσες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις δικαιωμάτων προς τους λαθρομετανάστες είμαστε ρατσιστές!!! Ποιος τολμά να τους ονομάσει εισβολείς; Μάλλον κανείς. Την λέξη λαθρομετανάστης, μάλλον διά νόμου θα την κατατάξουν στις απαγορευτικές λέξεις κάποια ημέρα. Πιθανόν να καθιερώσουν και παγκόσμια ημέρα υπέρ αυτών. Δεν περιμένουμε να αφυπνισθούν οι χριστιανοί έστω στο άμεσο μέλλον. Εκείνη η ιστορία με το χταπόδι πόσο μας ταιριάζει σήμερα! Αν δεν την ξέρετε ψάξτε να την βρείτε να την μάθετε και να την διαδώσετε πριν είναι πολύ αργά. Αμήν.

ΠΟΣΟ ΤΥΦΛΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ; ΑΠΟΝΕΜΕΤΑΙ ή ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ; Το ζήτημα της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου

  Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ φαίνεται ΤΥΦΛΉ με το τυφλοπάνι = τούλι για μπομπονιέρες,  αλλά είναι πάρα πολύ ανοιχτομάτα, και πισωμάτα, και πανωμάτα, και κατωμάτα, τα βλέπει όλα και την νύχτα ακόμη.

   Τα τελευταία γεγονότα ή συμβάντα που λαμβάνουν χώρα εις το ζήτημα απονομής δικαιοσύνης στο πνευματικό θέμα περί της ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ [και όχι μόνο] του ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, δίνουν αιτία και αφορμή να σχολιάσουμε και να κρίνουμε την δικαστική απόφαση της περασμένης [μεγάλης] Παρασκευής των πατέρων της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου. Εάν η δικαιοσύνη δεν έχει σεβασμό προς τα της ορθοδόξου πίστεως ζητήματα, σκεφτείτε πόσο σεβασμό έχει στα πολιτικά, και σε όλα τα ιδιωτικά και κοινωνικά προβλήματα. Είναι γνωστό ότι ο Ηγούμενος Μεθόδιος και ο Ιερομόναχος Αντύπας καταδικάσθηκαν σε ποινή φυλάκισης 20 ετών ο καθένας με άμεση εκτέλεση της απόφαση. Μέσα από τη φυλακή, και έπειτα τους δίνεται το δικαίωμα για έφεση. Άλλοι 7 γέροντες επίσης, καταδικάσθηκαν με ποινή φυλάκισης 10 ετών ο καθένας. Από τα «ανεξάρτητα» μέσα ενημέρωσης παρακολουθούμε φαιδρά γεγονότα, με παρουσιάσεις φαιδρών προσώπων, ανακοινώσεις, γνώμες, πορίσματα, μεροληπτικές θέσεις, των ισχυρών του συστήματος κλπ. ή ένοχη σιωπή και αδιαφορία. Όλοι κόπτονται για το ότι πρέπει να εκτελεστεί η απόφαση του δικαστηρίου, να σεβαστούμε την δικαιοσύνη, πράγμα που όλοι συμφωνούμε δημοσίως, [μέσα μας όλοι διαφωνούμε και άλλη άποψη έχουμε], ότι η δικαιοσύνη κάνει καλά τη δουλειά της, είναι μία δημοκρατική απόφαση, κλπ. Είναι όμως; Όλοι επικαλούνται την δημοκρατική νομιμότητα. Βεβαίως και όλοι με την νομιμότητα είμαστε δημοσίως, αλλά σε όποια ατομική διαφορά, θέλουμε η δικαιοσύνη να μας αθωώσει ας είμαστε ένοχοι. Η δικαιοσύνη διδάσκεται και διδάσκει. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε μιλάμε για δημοκρατική αποτυχία και παρακμή και σήψη αυτής. Ο λαός ξέρει ότι το δίκαιο είναι του ισχυροτέρου απ΄αρχής. Αυτό από μόνο του χωρίς να προσθέσω κάτι άλλο, λέγει την πλήρη ΑΛΗΘΕΙΑ. Ξέρει ο λαός ότι η δημοκρατία Σιωνοκατευθύνεται από τους ηγέτες της Νέας Εποχής. Ξέρει ο λαός ότι η δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη. Η εξουσία έχει επιβάλει στον κάθε λαό να μην τολμά να διαφωνεί με κάθε απόφασή της διότι θα του αποδοθεί η κατηγορία της στάσης.  Ξέρει ο λαός ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, αλλά πολύ ανοιχτομάτα. Εμείς οι χριστιανοί γνωρίζουμε από τον ένα πειρασμό του Χριστού ότι, οι εξουσίες του κόσμου έχουν σύμβουλο τον Διάβολο, από την πρόταση που έκανε ο Σατανάς στον Κύριο. Του πρότεινε το εξής: γνωρίζεις ότι οι εξουσίες του κόσμου είναι δικές μου [φτάνει αυτό για μας] αν με προσκυνήσεις θα γίνουν δικές σου.  Ξέρει ο λαός ότι η δικαιοσύνη υπηρετεί [είναι υπηρέτρια της κάθε μορφής εξουσίας] το όποιο κατεστημένο επικρατεί και εξαρτάται από αυτό. Ξέρει ο λαός ότι η δικαιοσύνη υπηρετεί την κάθε εξουσία, όποια και να είναι, όποιο όνομα και να έχει. Στο σύνολό της τα έχει καλά με όλους. Αφού δεχόμαστε ότι είναι «τυφλή» την οδηγεί πάντα η κάθε εξουσία. Το τυφλή έχει πάνω από μία ερμηνεία, ο καθένας βέβαια έχει το δικαίωμα να επιλέγει την ερμηνεία που τον βολεύει.  Ξέρει ο λαός ότι η δικαιοσύνη υπηρετεί όχι τα μικρά, αλλά πάντα τα μεγάλα συμφέροντα κλπ. Ξέρει ο λαός ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Ξέρει ο λαός ότι τα δίχτυα πιάνουν μόνο τα μικρά ψάρια, όχι όμως καρχαρίες και φάλαινες. Εάν τότε, ήξερε ο λαός, και σήμερα δεν ξέρει, σημαίνει ότι είναι όχλος. Όλοι μιλάνε για δημοκρατία και δημοκρατική νομιμότητα. Το κάθε είδος διακυβέρνησης των λαών του κόσμου, κυβερνά στο όνομα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ποιάς, και τι είδους, και τι μορφή Δημοκρατίας; Πάντως όχι της Δημοκρατικής Δημοκρατίας. Λένε κάποιοι ότι η απόφαση ενός δικαστηρίου δεν κρίνεται ποτέ και από κανέναν, αλλά πάντοτε εκτελείται!!!. Ο άδικος ξέρουμε ότι δεν θέλει ποτέ να κριθεί, διότι φοβάται κάτι. Ο δίκαιος δεν φοβάται, αφήνεται να κριθεί διότι πιστεύει στην κρίση που διέπεται από αρχές. Η κάθε όμως απόφαση διέπεται από αρχές δικαίου; Η δίκαιη απόφαση πάντοτε είναι αποδεκτή, αναγνωρίζεται ή και επαινείται από τις δύο πλευρές, αν υπάρχει σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Η δίκαιη απόφαση απονέμεται δεν διανέμεται, αλλά όπως φαίνεται να συμβαίνει στις ημέρες μας, κατά πλειονότητα διανέμεται επιλεκτικά. Η κάθε απόφαση ενός δικαστηρίου πάντα κρίνεται ως προς το ήθος της. Εκεί ανακαλύπτει ο άνθρωπος το δίκαιο ή το άδικο της αποφάσεως. Την όποια απόφαση μπορούμε και επιβάλλεται να την αξιολογήσουμε, να την κρίνουμε, να την συγκρίνουμε, με βάση τις αρχές του ΔΙΚΑΙΟΥ και τελικά να την αποδεχθούμε ή όχι. Ο Χριστός συνιστά να αξιολογήσουμε όλη την συμπεριφορά του και την πορεία του μέσα από έρευνα. Εκείνος μας προτρέπει να ερευνήσουμε, να σχολιάσουμε, να συγκρίνουμε, να αξιολογήσουμε, να επιλέξουμε και τελικά να αποφαινόμαστε για ότι έχει επίδραση επάνω μας και στην κοινωνική ζωή μας γενικότερα, διότι όλοι είμαστε ισότιμα μέλη. Βέβαια η πολιτεία έχει και τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο εκτέλεσης της όποιας, δικαίας ή αδίκου αποφάσεως. Ποιος απλός και αδύνατος έστω και με δίκαιο εκατό τοις εκατό μπορεί να αντισταθεί στον Καίσαρα; Κανείς. Τα τελευταία 7 με 8 χρόνια έχει καταστρατηγηθεί όλο το Ελληνικό σύνταγμα. Πόσες αντισυνταγματικές αποφάσεις πάρθηκαν αυτά τα χρόνια. Όλοι γνωρίζουμε. Οι έχοντες γνώση το διαλαλούν και το γράφουν. Ένα γεγονός ή ένα συμβάν, ακριβώς το ίδιο, σήμερα είναι συνταγματικό, αύριο είναι αντισυνταγματικό, τελικά τι είναι; Όλες οι αποφάσεις πάρθηκαν υπέρ των ισχυρών και καμία, ή σπάνια υπέρ των αδυνάτων. Ελάχιστες δε υπέρ του ΔΙΚΑΙΟΥ. Όλες σχεδόν οι αποφάσεις για να μην είμαστε απόλυτοι, δημοκρατικότατα και νομιμότατα έχουν αποφασισθεί εναντίον του λαού και έχουν εκτελεστεί. Όλες σχεδόν ήταν, είναι και θα είναι παράνομες και αντισυνταγματικές. Δεν κατέχουμε το αλάθητο, αλλά ως πολίτες και πολιτικοποιημένοι, [όχι κομματικοποιημένοι] έχουμε γνώμη και την εκφράζουμε ως ελεύθεροι πολίτες, έως ότου μας το στερήσουν και αυτό το «δημοκρατικά» ρυθμισμένο δικαίωμα από τη εξουσία της Νέας Εποχής. 

   Σχετικά με το ζήτημα της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου γίναμε θεατές ενός πρωτόγνωρου πνευματικού Ριάλυτι Σώου, με συνεργατική συμμετοχή της πολιτείας, υπέρ της [δούλας] Ελλαδικής Εκκλησίας, και του οικουμενικού πατριαρχείου. Η  δε πολιτική Ελλάδα τηρεί σιγή ιχθύος ως αδιάφορη και αναρμόδια. Εάν η δικαιοσύνη είναι τυφλή όπως λέγουν, πράγματι πήρε μία λάθος απόφαση, λόγω όμως της τυφλότητας ας πούμε δικαιολογείται;. Όχι βέβαια, ιστορικά θα το φέρνει βαρέως.  Επομένως αφού είναι λανθασμένη να καταχωρηθεί ως άκυρη. Εάν είναι ανοιχτομάτα, υπηρετούσα, εξαρτημένη, και συρόμενη από την όποια εξουσία, όπως την χαρακτηρίσαμε παραπάνω, και κατά όπως την ξέρει ο λαός, πάλι η απόφασή της πρέπει να θεωρηθεί λανθασμένη και να καταχωρηθεί άκυρη και μη εκτελεστή. Αντιθέτως παρατηρούμε άλλα μέσα λαλίστατα και άλλα να τηρούν σιγή ιχθύος, πάντα και υπέρ του δυνατού. Υπέρ του αδυνάτου ελάχιστες φωνές ακούγονται από κάποια μέσα με ισχνή και φοβισμένη φωνή, με τον φόβο και την απειλή της εξουσίας. Λες και δεν θέλουν κάποιοι να μαθευτεί η ΑΛΗΘΕΙΑ. Φοβούνται σήμερα να επαινέσουν όποια ΑΡΕΤΗ και είναι όλοι εναντίον της. Οι ενάρετοι κηρύσσονται προς αποφυγή. Η δικαιοσύνη από την μεριά της λέγει: εμένα δεν με αφορά το πνευματικό ζήτημα, εγώ έκρινα την καταγγελία για τις παραβάσεις σύμφωνα με την μηνυτήρια αναφορά ή αγωγή και την μαρτυρία των μαρτύρων και αυτοαπαλλάσεται. Εδώ ερχόμαστε και δικαιολογημένα να συγκρίνουμε, να κρίνουμε, να σχολιάσουμε και να αξιολογήσουμε το δίκαιο ή το άδικο της απόφασης. Γνώμη έχουμε ότι οι αποφάσεις, επιβάλλεται να αξιολογούνται και να κρίνονται. Γιατί γίνονται αναθεωρήσεις αποφάσεων; Γιατί επαναλαμβάνονται δίκες; Ή από κατάθεση νέων στοιχείων, ή από λάθος απόφαση, ή από απόκρυψη στοιχείων, ή από αλλοίωση στοιχείων. Τα νέα στοιχεία που προκύπτουν μπορεί να είναι ή από την μία ή από την άλλη πλευρά, είναι πάντως δεκτά και μπορούν να ανατρέψουν οποιαδήποτε απόφαση. Την απόφαση εναντίον της Μονής Εσφιγμένου, ποιος θα την επανεξετάσει; Μάλλον κανείς και ποτέ. Οι διαφωνούντες ας έχουν την γνώμη τους, αλλά ας σκεφθούν ότι μεροληπτούν υπέρ της διαιώνισης και σύγχυσης περί δικαίου και αδίκου. Η τάχα εγκληματική πράξη του μοναχού και η κίνηση, όποια και να ήταν, ήταν αμυντική και δεν προκάλεσε ατύχημα. Η άλλη πλευρά ήταν ο εισβολέας, και ο ασκήσας βία, ο παραβιάσας το ιδιωτικό και άσυλο των ήδη αυτοφυλακισμένων ισοβίως μοναχών. Η Αθήνα έχει καεί πολλές φορές από μολότοφ και βιαιοπραγίες και εγκληματικές ενέργειες των κομμάτων, που προκάλεσαν οικονομική ζημιά, κλείσιμο καταστημάτων, τραυματισμούς, αναπηρίες, χηρείες, ορφάνιες, θανάτους κλπ. Πολλοί πάσης φύσεως εγκληματίες από την μία πόρτα εισέρχονται και από την άλλη εξέρχονται, ή οι ποινές είναι τρομακτικά χαλαρές, και πολλές φορές αθωωτικές, ή με ανασταλτικό χαρακτήρα και προβληματίζουν τον κάθε νόμιμο πολίτη. Πολλές δίκες κατευθύνονται, σήμερα είμαστε στις παραμονές προγραμματισμένων, επιλεγμένων, στοχευμένων και σκηνοθετημένων δικών. Πολλές περιουσίες έγιναν στάχτη. Η εξουσία διά της πέννας έχει την ικανότητα να μεταλλάσσει, να τροποποιεί, να μεγεθύνει ή να σμικρύνει το κάθε γεγονός ή συμβάν, και να σε τυλίγει σε μία κόλλα χαρτί καθώς λέγει σοφά ο λαός, με την βοήθεια έστω και μηδέν μαρτύρων, αυτεπάγγελτα, ενώ σε κραυγαλέα γεγονότα να επικαλείται άγνοια, ανικανότητα, αναρμοδιότητα, κουφότητα και τύφλωση. Εδώ η πολιτεία με την υπόδειξη της συναδέλφου και συνεργάτιδας πνευματικής εξουσίας, [δηλαδή του πατριαρχείου που τόσο συγκινούσε τους πιστούς και τόσο το θαύμαζαν, ενώ σήμερα συμβαίνει το αντίθετο] που μόνο αυτή μπορεί να εφευρίσκει, απαίτησε από την φίλη πολιτεία να ανακοινωθεί η μεγίστη των ποινών ως απόφαση, η οποία πρέπει να εκτελεστεί. Δηλαδή να φυλακιστούν οι ένοχοι, και μετά να τους δοθεί το εφέσιμο δικαίωμα. Αυτό το δικαίωμα θα εκκρεμούσε για κάποια χρόνια έως ότου εκδικαστεί. Στο μεσοδιάστημα αυτό θα έχει εδραιωθεί ο αντικαταστάτης ηγούμενος της ψεύτικης [δηλαδή Μονής μαϊμού, πρωτόγνωρο στην ιστορία της ορθοδοξίας] Μονής Εσφιγμένου. Θα έχουν περάσει έως τότε αρκετά χρόνια. Ο αντικανονικά και παράνομα δικασθείς στο όνομα της Ελληνικής Δημοκρατίας Ηγούμενος Μεθόδιος, όταν εκδικασθεί η υπόθεση θα είναι υπέργηρος, αφού σήμερα είναι γέρος. Πιστεύουμε πως, τους οικουμενιστές αφού τους ήλθαν όλα βολικά, θα δικαστεί με αναστολή εάν είναι στη ζωή, ή εάν δεν είναι στη ζωή το πολύ να αθωωθεί, [τότε όλοι θα νίψουν τα χέρια τους σαν άλλοι Πιλάτοι] ενώ θα είναι αργά για αυτόν. Θα κάνει προσφυγή. Πότε θα εκδικαστεί αυτή η υπόθεση με τις αναβολές και τις αναστολές και τα άλλα εμπόδια που τεχνικά θα προβάλλουν οι παγκοσμιοποιητές μαζί με τους οικουμενιστές; Ζήσε Μάη, που λέγει ο λαός. Ο χρόνος και ο λαός εύκολα ξεχνά και σβήνει τόσα πολλά, όσα δεν έχουμε ούτε στη φαντασία μας. Μα και εάν εκδικασθεί, ποιος θα τον αποζημιώσει. Ποιος θα του δώσει τα χρόνια που του αφαίρεσαν. Ήδη θα αναμένει την ΔΙΚΑΙΗ ΔΙΚΗ της άλλης ζωής. Εκεί βεβαίως και θα δικαιωθεί, το ξέρουν αυτό οι εχθροί του, τώρα το γιατί επιμένουν στο άδικο, εκείνοι το γνωρίζουν, ρωτήστε τους. Ο Βαρθολομαίος το άδικο πνευματικό δίκαιο, το διένειμε ως ηθικός αυτουργός κατά το δοκούν των αιρετικών, προς χαρά τους. Ο πρώτος ηγούμενος της μαϊμού Μονής Εσφιγμένου μακαρίτης Χρυσόστομος διατί δεν δικάστηκε για αντιποίηση αρχής; Διατί δεν δικάστηκε ο πατριάρχης Βαρθολομαίος ως ηθικός αυτουργός και δημιουργός της ψεύτικης Μονής Εσφιγμένου; Τα είπαμε παραπάνω και δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε. Το δίκαιο ο πατριάρχης το διένειμε διότι αυτός το μοίρασε [όσο θέλει και όποτε και όπως θέλει στον καθένα] σύμφωνα με το δικό του ΕΓΩ, την δική του ΕΞΟΥΣΙΑ και την δική του ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, είναι σαν να λέμε, πήρε το νόμο μόνος του στα χέρια του. Άρπαξε την δικαιοσύνη από τις οικουμενικές Συνόδους και τους Πατέρες καταστρατηγώντας όλη την Αγία Γραφή και την Ιερή Παράδοση της Εκκλησίας του ΧΡΙΣΤΟΥ η οποία τον ταΐζει και τον ποτίζει από νεότητός του. Τον δίκασε και τον καταδίκασε σε καθαίρεση όλως αντικανονικά τον Γέροντα Μεθόδιο, ενώ δεν είχε καμία εξουσία επάνω του διότι ήταν ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΣ σύμφωνα με τον ΙΕ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, καθώς και άλλων Κανόνων των οικουμενικών Συνόδων, και των Κανόνων των Αποστόλων. Ο μόνος καταδικασμένος από τις οικουμενικές Συνόδους είναι ο οικουμενικός πατριάρχης και όχι ο ηγούμενος Μεθόδιος. Η αόρατη και ηθική δικαιοσύνη των Συνόδων και των Πατέρων έχει καταδικάσει τον πατριάρχη, η δε ορατή δικαιοσύνη του κόσμου έχει καταδικάσει τους αθώους Εσφιγμενίτες. Στην Ελληνική πολιτεία οι πρόεδροι Δημοκρατίας, και οι Πρωθυπουργοί έχουν το άσυλο, το αδίκαστο, το ελεύθερο να αποφασίζουν και να πράττουν κατά όπως θέλουν. Τους αφήνουν στα χέρια του λαού να τους καταδικάσει με την ψήφο των εκλογών. Έχουν το άκριτο, διότι ότι πράττουν, το πράττουν τάχα, πάντα προς το «συμφέρον» της πατρίδος. Από την άλλη πλευρά της εκκλησίας [ο κάθε ηγέτης ποιμένας, αναφέρομε στον πατριάρχη] έχει το αλάθητο και το πρωτείο, δηλαδή το άκριτο και το άσυλο και αυτός. Εδώ το αξίωμα του πατριάρχη το έχουν θεοποιήσει, και όταν είσαι ταγμένος με το πνεύμα της Εκκλησίας του ΧΡΙΣΤΟΥ και όχι με το θέλημα του πατριάρχη ή του όποιου επισκόπου, είσαι εχθρός του Θεού. Πάνω από τον επίσκοπο δεν υπάρχει έλεγχος. Κάτω από εκεί όλα και όλοι ελέγχονται, υποτάσσονται, λογοδοτούν, δικάζονται και καταδικάζονται ακόμη και για να καλύψουν παρανομίες και αμαρτίες επισκόπων. Ακόμη η παράβαση και η αμαρτία του επισκόπου λογίζεται δικαιοσύνη. Δεν επιτρέπεται άλλη γνώμη, ούτε πρόταση, πόσο μάλλον ανοιχτή διαφωνία. Αφού επικρατεί αυτό το πνεύμα ποιος θα διαφωνήσει με τον πρώτο, του κάθε θεσμού; Ο λαός πολύ σοφά λέγει: όταν συγκρουσθεί η πέτρα με το αυγό, το αυγό θα σπάσει, ποτέ η πέτρα. Από την οικουμενιστική ή μάλλον αιρετική ή και ουνιτική εκκλησία του οικουμενικού πατριαρχείου, ήταν ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ και οι προκάτοχοι του Μεθοδίου ηγούμενοι, ΕΥΘΥΜΙΟΣ και ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ. Αιωνία τους η μνήμη. Δεν πρόδωσαν την Ορθοδοξία, αντίθετα την υπερασπίσθηκαν έως θανάτου. Όπως ακριβώς έπραξαν οι Μάρτυρες και οι Άγιοι και οι Πατέρες της ορθοδόξου ημών πίστεως, μαζί με τους αφανείς και αγνώστους, πρεσβυτέρους, μοναχούς, μοναχές και λαϊκούς, άνδρες και γυναίκες. Ο διωγμός των ορθοδόξων σήμερα γίνεται από έσωθεν. Από τους ιδίους που επικαλούνται ότι είναι ορθόδοξοι και εις τύπον και τόπον Χριστού. Τους αιρετικούς όλης της γης τους αγκαλιάζουν και τους ασπάζονται, τους θεωρούν αδελφούς τους, ότι έχουν μία πίστη!!! και τον ίδιο Θεό!!! Τρομερό αυτό αδελφέ μου. Τους δε πραγματικούς ορθοδόξους, οι οικουμενιστές τους διώκουν με σατανικές μεθόδους, και τους μισούν όπως ο διάβολος μισεί τους φίλους του Χριστού. Εμείς οι ολίγοι ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ από τη Μ. Βρύση Λαμίας, δικασμένοι, καταδικασμένοι και καθηρημένοι από την εκκλησία των οικουμενιστών ποιμένων της Ελλάδος, ομοιοπαθείς, και ομόπιστοι κατά πάντα με τους Εσφιγμενίτες, συναισθανόμενοι και συμπάσχοντες στο κατά δύναμη με την αγωνία των εγκλείστων αδελφών, Γερόντων και Πατέρων της γνησίας Ιεράς Μονής Εσφιγμένου και του Ηγουμένου αυτής Μεθοδίου, ευχόμαστε την από Θεού δύναμη εις όλους, και την μεσιτεία της Παναγίας Θεοτόκου και μητρός υπέρ των αδελφών ημών Εσφιγμενητών. Εντολή των Αποστόλων, των Συνόδων και των Πατέρων της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ είναι, να διατηρήσουμε την ορθόδοξη πίστη όπως την παραλάβαμε από εκείνους, έτσι και να την παραδώσουμε στους απογόνους μας, και εκείνοι επίσης στους απογόνους τους. Αμήν. ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2017

ΟΛΙΓΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΞΕΧΑΣΕΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Από το 1821 έως σήμερα το Ελληνικό Έθνος έζησε αρκετές πολεμικές αναμετρήσεις, τόσο εξωτερικές όσο και εσωτερικές. Α] ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ α) το 1821, β) το 1897, γ) το 1912, δ) το 1922, ε) το 1940, το 1974 έφθασε στα πρόθυρα πολέμου. Β] ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ α) τα χρόνια 1915 – 1925 περίπου, β) τα χρόνια 1945 – 1949, γ) τα χρόνια 1974 – έως σήμερα. Η μετάδοση της αγωγής πάντα εις τον Ελληνισμό ήταν διδακτή από τους σοφούς της πατρίδος μας διά μέσου των ηγετών οι οποίοι διά των νόμων την μετέδιδαν στους Έλληνες πολίτες διά μέσου συστηματοποιήσεως της παιδαγωγικής. Γνωρίζουμε ότι οι αρετές και οι αξίες στην ουσία ήταν και είναι το ήθος του Έλληνα, και σαν ηθικός χώρος στην ψυχή και την καρδιά του Έλληνα, δεν παλιώνουν, δεν επιδέχονται βελτίωση, ανακαίνιση, μεταρρύθμιση ή διαρθρωτικές αλλαγές όπως το λέγουν σήμερα. Τα θεμέλια της αγωγής τέθηκαν από αρχής του Ελληνισμού, έπειτα τις δανείσθηκε ο χριστιανισμός και διαιωνίσθηκαν στην χρονική περίοδο του Βυζαντίου. Κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας η Ελληνική αγωγή μεταδίδεται όχι συνολικά, αλλά ατομικά και μεμονωμένα. Στα χρόνια της απελευθέρωσης από την σκλαβιά ανατίθεται σε ανθρώπους με Προτεσταντικό πνεύμα. Από το 1950 και ύστερα η αγωγή των Ελλήνων, παίρνει το δυτικόφιλο μονοπάτι, το Ευρωπαϊκό, που οδηγεί στην πλήρη αφ Eλληνοποίηση και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ακολουθεί η μία την άλλη διαδοχικά. Πρέπει από ανατολίτες να μας κάνουν Ευρωπαίους, γι’ αυτό μας βάφτισαν Γραικούς, δεν αναγνώρισαν ποτέ ότι είμαστε απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων. Η ΑΞΙΑ και η ιδέα του Έθνους διεγράφη, καθώς και όλη η διδαχή περί Έθνους - Πατρίδας. Ο εθνικός παλμός έχει πέσει στο μηδέν, σε σύγκριση με τις παλιές εποχές. Από το 1974 και ύστερα αρχίζει γενικά η ΑΡΕΤΗ να περιορίζεται, να νοθεύεται και να συρρικνώνεται, να προσβάλλεται δημοσίως, να είναι προς αποφυγή από τις νεότερες γενιές, μεθοδεύεται η πτώση των ΑΡΕΤΩΝ - ΑΞΙΩΝ ακόμη και νομοθετικά, από το Ελληνικό Κράτος, απαγορεύεται δια ροπάλου να αναφωνήσει κάποιος Ζήτω το Έθνος. Η πίστη εις τον Θεόν για τους νέο-Έλληνες = γραικούς είναι οπισθοδρόμηση, σκοτισμός, αναχρονισμός, συντηρητισμός κλπ. Ολίγοι ή ελάχιστοι από τους ηλικιωμένους και σπάνια από τους νέους έχουν το θάρρος να σταυροκοπηθούν σε ένα εστιατόριο, ή περνώντας έξω από μία Εκκλησία. Ο θεσμός της οικογένειας διαλύθηκε από τα θεμέλιά του. Η οικογένεια τοποθετείται σε νέα βάση, στηρίζεται σε νέες αρχές. Θέλουν να μας καταστήσουν απάτριδες, άθρησκους και άθεους, αχρίστιανους, χωρίς οικογενειακή ρίζα. Οι 3 θεσμοί ΠΑΤΡΙΔΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ πολεμιούνται σκληρά και βάναυσα από τους Νέο-Έλληνες, καθοδηγητή το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Η ώριμη ας πούμε, αν υπάρχει Ελληνορθόδοξη κοινωνία παραμένει θεατής και χειροκροτητής των προτάσεων της Νέας Τάξεως Πραγμάτων. Θα προσθέσω και έναν τέταρτο κοινωνικό θεσμό, αυτόν της οικονομίας. Αυτοί οι 4 θεσμοί με όλο το πολύπλευρο εσωτερικό περιεχόμενο που διαθέτουν, όσο λειτούργησαν σωστά και μεθοδευμένα, συγκράτησαν τον πολιτισμένο κόσμο στην ιδιαιτερότητα και την αυτοσυνειδησία, την κυριαρχία και την πολυμορφία των Εθνών και των λαών ως τις ημέρες μας. Ετούτοι οι σύγχρονοι και νεότεροι πολιτικοί και πολιτειακοί εκλεγμένοι ηγέτες ποδηγετούν το λαό και υλοποιούν το προτεινόμενο από τον διεθνή Σιωνισμό-Σατανισμό, έναν Ελληνισμό χρεοκοπημένο προγραμματισμένα, χάριν των βαρβάρων «φίλων μας» με πολλά χρώματα ή και χωρίς χρώμα. Το Έθνος μας χειμάζεται από το κύμα του αθεϊσμού. Όταν λέμε αθεϊσμός δεν εννοούμε κάτι αδιάφορο κάτι άχρωμο κάτι ουδέτερο, αλλά συνειδητή επίλογή Θεομαχίας, Χριστομαχίας, Ελληνομαχίας, Πατριδομαχίας, οικογενειομαχίας, ηθομαχίας, αρετομαχίας, αξιομαχίας κλπ. έως ότου μας αφανίσουν. Όλα τα παραπάνω σημαίνουν Ελλάδα, χωρίς όνομα μια και μας αποκαλούν διεθνώς Γραικούς!!!, και για να το πιστέψουν οι Έλληνες κάποιοι Δυτικόπληκτοι γραμματιζούμενοι μας λένε ότι Γραικός σημαίνει Έλληνας!!!. Εδώ και 2500 με 3000 και πλέον χρόνια η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εκπαίδευση βάδιζε στις ράγες των φιλοσόφων προγόνων μας. Οι νέο Έλληνες σήμερα ψάχνουν να βρούνε νέο εκπαιδευτικό σύστημα και μπήκαν σε μία διαδικασία συνεχών αλλαγών στην παιδεία για να φτάσουν στο κατάντημα των Δυτικών. Σκόπιμα το ανήγαγαν τον Δυτικό τρόπο σκέψης και ζωής ως το πιο τέλειο σύστημα αγωγής για την εποχή μας και μας το επέβαλαν ως πρότυπο!!! για τις γενιές των Ελληνοπαίδων που έρχονται. Έτσι αντί να γίνουν οι Ευρωπαίοι Έλληνες γινόμαστε εμείς Ευρωπαίοι. Ενώ έχουν έτοιμο όλο το εκπαιδευτικό πρόγραμμα το οποίο μπορεί να τονώσει, να αναζωογονήσει και να αναστήσει τον Ελληνισμό, εν τούτοις ηθελημένα οι ξενόδουλοι Έλληνες πολιτικοί [οι οποίοι κυβερνούν με την ψήφο των «ορθοδόξων» Ελλήνων το παραβλέπουν ως να μην υπάρχει. Γίναμε σαν τον οδοιπόρο ο οποίος αντί της ανηφόρας προτιμά την κατηφόρα. Η ζημιά δε που προκαλείται είναι ανεπανόρθωτη. Η κάθε εκλεγμένη κυβέρνηση ύστερα από το 1974, επιβάλλει το δικό της εκπαιδευτικό πρόγραμμα απορρίπτοντας ότι παλιό είχε η Ελληνική μάθηση - εκπαίδευση. Η κάθε κυβέρνηση αφαιρούσε και προσέθετε ότι διέταζε το πρόγραμμα της παγκοσμιοποίησης. Το κάθε κόμμα ήθελε να παρασύρει όλο το Έθνος κοντά στο δικό του πιστεύω. Κανένα από τα τελευταία κόμματα ιδίως από το 1974 και μετά, δεν είχε Ελληνικό φρόνημα, ούτε Εθνικό πιστεύω, πόσο μάλλον να αναφερθούμε στο θρησκευτικό πιστεύω. Μας έστειλαν και μας επέβαλαν το 1974 το καλοκαίρι όλο το παλιό χρεωκοπημένο και αρρωστημένο πολιτικό και κομματικό κατεστημένο τους Καραμανλή και Παπανδρέου και όλη την ακολουθία τους σαν μεγάλους ηγέτες. Τελικά απεδείχθησαν[pv1] πολλοί μικροί για την μεγάλη Ελλάδα. Ξεχάσαμε ότι αυτοί όταν λιποτάκτησαν από την πατρίδα τους νύχτα, και δεν είχαν πλέον την κουτάλα και την πιρούνα, παρακαλούσαν τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να βρούνε τρόπους να βουλιάξει η Ελλάδα, δηλαδή να καταστραφεί, για να φέρουν αυτούς να την σώσουν. Πράγματι με τον ερχομό τους έγινε Τουρκική η μισή Κύπρος από τις πρώτες ημέρες του Καραμανλή, ήταν μακριά είπε τον Ιούλιο του 1974 και την χάρισε στην Τουρκία. Με πλαστές πολιτικές μεθοδεύσεις έπεισαν τους νέο-Έλληνες το 1973 και ύστερα ότι δεν έχουν δημοκρατία, που έπρεπε να επαναφέρουν. Βέβαια την έφεραν αφού έπεσαν πάνω στον Ελληνικό λαό όλοι οι [θεοί και οι δαίμονες] ενώ το 2009 τους έπεισαν πάλι με πλαστές αποδείξεις ότι δεν έχουν καλή οικονομία και ανάλαβαν να πληρώνουν για 100 χρόνια ότι έφαγε και κατέστρεψε το πολιτικό και το κομματικό σύστημα της δημοκρατικής Μεταπολίτευσης=μεταποίησης. Πράγματι τους έφεραν οι φίλοι τους Ευρωπαίοι τους παραπάνω πολιτικούς και αντί να την σώσουν την Ελλάδα [αφού από κανέναν δεν κινδύνευε] μέσα σε 35 χρόνια την οδήγησαν σε πτώχευση για 100 τουλάχιστον χρόνια. Από το 2000 ιδίως και ύστερα έχουν εκλείψει οι ηγέτες, περάσαμε σε εποχή ηγετίσκων, πιθανόν πρωθυπουργούς καθώς και κόμματα μιας χρήσεως. Ξέρουν οι πολιτικοί ότι όποιος δώσει περισσότερη Ελλάδα τόσο περισσότερα πολιτικά και προσωπικά κέρδη θα έχει. Όποιος προδίδει περισσότερο αμείβεται περισσότερο. Οι αθλητές κάνουν αγώνα διά το δάφνινο στεφάνι της νίκης οι δε πολιτικοί κάνουν αγώνα διά το βελούδινο (χαλί της βουλής) στεφάνι της προδοσίας. Όλοι αυτοί οι κυβερνόντες πολιτικοί, στην πλειοψηφία τους κληρονομικοί ή τεχνητοί δεδηλωμένοι πλέον Μασόνοι Σιωνιστές, αυτεπάγγελτα για το Ελληνικό λαό και την ιστορία του είναι υπόδικοι εθνικής προδοσίας. Στη συνείδηση του λαού είναι σε ισόβιο κάθειρξη. Μαζί με τους πολιτικούς και τους πολιτειακούς παράγοντες και οι θρησκευτικοί ηγέτες=ποιμένες, εργάζονται θα έλεγε κάποιος με «ιερό ζήλο» για τον αφανισμό του Ελληνικού Έθνους και του Ορθόδοξου Χριστιανισμού. Όσοι δε, δεν είναι μέλη της Μασονίας και υποκριτικά Ελληνοφαίνονται, στην θεωρία παρουσιάζονται ως Έλληνες, στην πράξη όμως συμφωνούν και συνεργάζονται με τους προδότες Παγκοσμιοποιητές. Από τα πρώτα χρόνια της ονομαζομένης μεταπολιτεύσεως, (μεταποιήσεως) τα νευραλγικά Υπουργεία απαγορεύεται διά ροπάλου να δοθούν σε Ελληνόψυχο (αν υπάρχει) πολιτικό. Είναι αυστηρή εντολή-διαταγή στον κάθε τυφλό όργανο και Πρωθυπουργό της Ελλάδος τα Υπουργεία Παιδείας, Άμυνας, Δικαιοσύνης, Οικονομίας τουλάχιστον να δίνονται σε Υπουργό Μασόνο. Οι δε Έλληνες ψηφοφόροι, που έχουν τυφλωθεί και σκοτισθεί λόγω αποστασίας (ο Θεός γνωρίζει γιατί) τέτοιους Υπουργούς και Πρωθυπουργούς τους ψηφίζουν πάνω από μία φορά, διότι με την πρώτη δεν κατορθώνουν να κάνουν την Εθνική και θρησκευτική ζημιά που τους έχει δοθεί εντολή και ζητούν κυβερνητική ανανέωση για νέα θητεία ώστε να ολοκληρώσουν την προδοσία και ότι άφησαν από την πρώτη θητεία στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Δυστυχώς επίσης οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων των δύο πρώτων βαθμίδων της εκπαίδευσης, φαίνεται εκ του αποτελέσματος ότι δεν τους μέλη και τόσο διά την αγωγή των τέκνων τους. Μέχρι σήμερα ξέραμε ότι η Ελλάδα είναι των Ελλήνων. Επίσης, ότι είναι της Ελλάδος είναι πάλι των Ελλήνων. Το Σύνταγμα είναι των Ελλήνων και για τους Έλληνες. Η αγωγή, το σύστημα και όλα τα μέσα και το διδασκαλικό δυναμικό είναι των Ελλήνων, όχι του κάθε Υπουργού, όχι της κάθε Κυβερνήσεως. Τους διδασκάλους του Γένους τους προσλαμβάνει το Υπουργείο Παιδείας διά να ολοκληρώσουν το πρόγραμμα αγωγής των Ελληνοπαίδων κατά όπως θέλουν οι Έλληνες χρηματοδότες τους ως φορολογούμενοι. Ένας γονέας προσλαμβάνει και χρηματοδοτεί τον κάθε ειδικό διδάσκαλο να διδάξει στο παιδί του την επιστήμη ή το μάθημα που θέλει ο γονέας διά το κάθε παιδί του. Εάν δεν ανταποκρίνεται κατά τα συμφωνηθέντα ως προς την αγωγή του παιδιού του, τον απολύει αμέσως. Άλλου τύπου γονέας είναι εις το δημόσιο σχολείο και άλλου τύπου γονέας είναι εις την οικογένεια; Δηλαδή στο δημόσιο σχολείο θέλουν την ζημία των παιδιών τους και στο ιδιωτικό φροντιστήριο το όφελος; Άλλου φρονήματος διδαχή θέλει στο δημόσιο σχολείο και άλλου τύπου διδασκαλία θέλει στο σπίτι; Δεν πρόκειται για το ίδιο παιδί; Άλλα γράμματα θέλει να μαθαίνει το παιδί του στο δημόσιο σχολείο και άλλα γράμματα στο φροντιστήριο στο σπίτι; Μήπως θέλει ή και δέχεται το παιδί του με χαμηλή νοημοσύνη στο δημόσιο σχολείο και αυξημένη στο ιδιωτικό φροντιστήριο; Δηλαδή η τρέλα στα άκρα της. Μήπως έτσι νομίζει ότι θα ξεπεράσει και θα ξεγελάσει τα άλλα παιδιά των άλλων γονέων; Νομίζω κατάλαβες το σκεπτικό των συγχρόνων γονέων. Αντιλαμβάνεσαι τώρα ραγιαδογονέα (συγγνώμην για την έκφραση) την μελετημένη εκπαιδευτική σύγχυση που επέβαλαν οι προδότες και Μασόνοι πολιτικοί για να βλάψουν εσένα και τα παιδιά σου, ενώ εσύ που συμφωνείς με αυτούς βλάπτεις εσένα, εμένα ως συν-γονέα και πλησίον καθώς και τα ίδια τα παιδιά σου. Μήπως πρέπει οι χρηματοδότες γονείς να αρχίσουν να Α Π Ο Λ Υ Ο Υ Ν [ή να εμποδίζουν με καταλήψεις σχολείων όχι πλέον οι μαθητές, αλλά οι γονείς]; νηπιαγωγούς, διδασκάλους και καθηγητές; Θα συνεχίσουν να χρηματοδοτούν δασκάλους που οδηγούν στον πνευματικό και ηθικό σκοτασμό, τα ψυχοπροβλήματα, την τρέλα, την αυτοκτονία κλπ, και την καταστροφή τα παιδιά τους; Μήπως πρέπει να ενεργοποιήσουν τον θεσμοθετημένο μηχανισμό που λέγεται (σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων); Βεβαίως εννοείται ότι διά αυτά (τα παιδιά τους) κοπιάζουν και θυσιάζουν τη ζωή τους. Mήπως πρέπει οι γονείς να απαιτήσουν μία σχολική αγωγή πιο ποιοτική; Μήπως πρέπει η πολιτεία να δαπανήσει πιο πολλά για την παιδεία; Μήπως οι πολιτεία πέρασε στους γονείς την αβεβαιότητα λειτουργίας του σχολείου; Είναι φανερό ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν εμπιστεύεται το Δημόσιο Σχολείο. Μήπως οι γονείς έφτασαν στο σημείο να ξεφορτώνονται τα παιδιά τους για κάποιες ώρες την ημέρα και ότι μάθουν; Μήπως κάποιοι γονείς σκέπτονται παθητικά και οδηγούν και τα παιδιά τους σε μία παθητική στάση ζωής χάριν της Νέας Εποχής; Μήπως θυσιάζουν τα παιδιά τους και δεν το καταλαβαίνουν; Μήπως εισήλθαν στο γάμο και την οικογένεια από το παράθυρο και όχι την πόρτα; Παρ όλα αυτά, δεν έφτασε ο ήχος του καταστροφικού ανεμοστρόβιλου στα αυτιά τους; Τις εικόνες της παγκόσμιας καταστροφής δεν τις βλέπουν τα μάτια τους; Δεν ακούς αγαπητέ Γονέα αυτά που σου λένε; Γιατί δεν ρωτάς. Δεν παραδειγματίζεσαι από όλα αυτά που βλέπεις; Μήπως πρέπει να ψαχτείς ξανά, πιο προσεκτικά και πιο σοβαρά και πιο υπεύθυνα; Πρέπει να αδιαφορείς; Πρέπει να αδρανείς; Πρέπει να δέχεσαι όλα αυτά εις βάρος των παιδιών σου; ΒΕΒΑΙΩΣ και ΟΧΙ.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ο αντι-οικουμενισμός είναι ένα κίνημα το οποίο διαφωνεί με τον οικουμενισμό. Ο αντι-οικουμενισμός έχει δύο τακτικές πολέμου απέναντι στον οικουμενισμό. Η μία ομάδα αντι-οικουμενιστών είναι επιλεγμένη και διορισμένη από τον οικουμενισμό, αυτό λέει πολλά. Για να γίνη πιο κατανοητό είναι σαν ένας πολιτικός να είναι φιλο-Αμερικάνος, άλλος να είναι φιλο-Γερμανός, άλλος Αγγλόφιλος, άλλος Ρωσόφιλος κλπ. Η άλλη ομάδα των αντι-οικουμενιστών είναι οι Ελληνόφιλοι = Ελληνόψυχοι, οι Χριστόφρονες, οι γνήσιοι Ορθόδοξοι. Bεβαίως υπάρχουν και οι πλαστοί=ψεύτικοι χριστιανοί, δηλαδή οι υποκριτές που εξαπατούν τους απλούς πιστούς, διότι παρουσιάζουν κατά το κοινώς λεγόμενο καλό πρόσωπο=βιτρίνα προς τα έξω, ενώ μέσα είναι γεμάτοι ακαθαρσία. Η παναίρεση του Οικουμενισμού από τις αρχές του προηγουμένου αιώνα προσπαθεί με κάθε μέσο να αλώσει τον Ορθόδοξο Ελληνισμό. Ο οικουμενισμός κατέλυσε τα όρια του σεβασμού, εισέβαλε στην ορθοδοξία, επέβαλε στις ορθόδοξες Εκκλησίες σε ηγετικές θέσεις και αξιώματα ανθρώπους με οικουμενιστικό φρόνημα τους οποίους εκπαίδευσε στα δικά της πανεπιστήμια. Αυτοί οι άνθρωποι ως νέοι γενίτσαροι έχουν στραφεί εναντίον της ορθοδοξίας η οποία τους ανέθρεψε εσωτερικά με ορθόδοξο φρόνημα το οποίο απέβαλαν, και ενδύθηκαν ότι τους προσέφερε ο οικουμενισμός. Η Ορθοδοξία σήμερα τελεί υπό αιχμαλωσία και είναι υπό διωγμό μέσα στον δικό της χώρο. Διώκτες είναι οι ίδιοι οι ορθόδοξοι, δηλαδή η προδοσία τελείται εκ των έσω. Ο εχθρός στην ουσία είναι εξωτερικός αλλά δεν φαίνεται εξωτερικός, ενώ είναι εσωτερικός, ο οποίος φαίνεται ως εξωτερικός. Με τον τρόπο αυτόν ξεγελούν και εξαπατούν τους Έλληνες. Αυτό καθιστά τον αγώνα υπέρ της πίστεως πιο δύσκολο. Οι υγιαίνουσες πνευματικές δυνάμεις του ορθόδοξου Ελληνισμού, δηλαδή ο πιστός λαός ως φύλακας της πίστεως καλείται να αντιδράσει να επαναστατήσει και να αγωνισθεί υπέρ της πίστεως όπως ορίζουν οι Γραφές. Όλοι αυτοί οι εθελοντές αγωνιστές που αντιστέκονται στην εισβολή αυτή ονομάζονται αντι-οικουμενιστές και ο αγώνας των αντι-οικουμενιστικός. Εδώ περίπου και 100 χρόνια κυριαρχούν δύο δυνάμεις, [αντιοικουμενιστών], δύο κέντρα, δύο στρατηγεία που αμύνονται ενάντια στην παν-αίρεση του Οικουμενισμού. Το ένα είναι ο γνήσιος αντι-οικουμενισμός και το δεύτερο είναι πλαστός, ο ψεύτικος αντι-οικουμενισμός. Ο στόχος βέβαια είναι ένας, ο Οικουμενισμός. Ενώ οι τακτικές του αγώνα είναι δύο, καθώς και οι «επαναστατικές» ομάδες είναι δύο. Πρώτη ομάδα αντίδρασης κατά του οικουμενισμού είναι οι αντι-οικουμενιστές των λόγων και της γραφής. Δεύτερη ομάδα αντίδρασης είναι οι αντι-οικουμενιστές των έργων και της πράξης. Και οι δύο τακτικές στον πόλεμο κατά της αιρέσεως εξοπλίζονται και τροφοδοτούνται με οπλικά συστήματα από τις Γραφές. Αυτός ο διαχωρισμός των δύο επαναστατικών δυνάμεων υπέρ της πίστεως καθιστά τον αγώνα μετ’ εμποδίων, δύσκολο, απρόβλεπτο, αδύναμο, ανίσχυρο, αναιμικό, αμφίβολο ως προς την αποτελεσματικότητα και την τελική έκβαση. Είναι σαν ένας άνθρωπος να είναι διχασμένος σε δύο πορείες ενώ η πορεία είναι μία. Τότε οδηγείται εκ των πραγμάτων σε ήττα. Ο κάθε διχασμός είναι αιτία για την όποια ερχόμενη καταστροφή. Εδώ λειτουργεί α) ή πλάνη = ο πλανεμένος λαός μάλλον όχλος, και β) ή απάτη = οι απατεώνες ηγέτες πολιτικοί και θρησκευτικοί. Είναι δυνατόν από την μία πλευρά να υπάρχει και ηθελημένη προδοσία. Δεν είναι δυνατόν με τόση γνώση με τόση καταγεγραμμένη ιστορία έως σήμερα να πλανώνται οι τάχα «ελέω Θεού» εκλεγμένοι ηγέτες της ορθοδοξίας και να υπηρετούν την απάτη έστω και αθέλητα. Δεν είναι δυνατόν η Εκκλησία να προτείνει και να υποδεικνύει άλλα όπλα στην μία επαναστατική ομάδα και άλλα όπλα στην άλλη ομάδα. Μήπως είμαστε σε περίοδο ΕΛΛΗΝΟΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ πολέμου, όπως τα χρόνια 1944-1949; που η ίδια πηγή χρηματοδοτούσε τον τότε καταστροφικό πόλεμο για την ΕΛΛΑΔΑ, ενώ σήμερα συμβαίνει η ίδια πηγή να καταστρέφει την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ; με τους Έλληνες όπως τότε, έτσι και τώρα. Τότε είναι σαν να εμπαίζει η ίδια η Εκκλησία τις δύο αντιστασιακές ομάδες με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην ήττα ή έστω την μία από τις δύο. Η ήττα δεν θα είναι της Εκκλησίας αφού αυτή ποτέ δεν θα ηττηθεί, αλλά θα είναι των πιστών [όσοι σε αριθμό θα είναι οι πιστοί] οι οποίοι ζουν την συγκεκριμένη χρονική περίοδο κατά την οποία διαδραματίζονται τα γεγονότα. Όμως και οι δύο πολεμικές αντιστασιακές ομάδες στηρίζονται στην Γραφή. Είναι δυνατόν η Εκκλησία να δίνει λάθος συνταγή προκειμένου να αντιμετωπισθεί η αίρεση του οικουμενισμού; Βεβαίως και ΟΧΙ. Είναι δυνατόν να αντιφάσκει η Γραφή; Βεβαίως και ΟΧΙ. Ποια από τις δύο ομάδες διεξάγει ορθόδοξο αγώνα και ποια ομάδα κάνει αγώνα δήθεν-τάχα ορθόδοξο; Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τα κίνητρα και τις προθέσεις της κάθε ομάδας σχετικά με την ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ διότι περί αυτής πρόκειται. Χωρίσαμε τις δύο αγωνιστικές ομάδες διότι αυτές υπάρχουν και δρούνε μέσα στον Ορθόδοξο Ελληνικό χώρο. Η μία ομάδα είναι αυτή η οποία προσπαθεί διά μέσου του διαλόγου, των συζητήσεων, των συνεδρίων, των συγγραφών και της ενημέρωσης να κινητοποιήσει και να στρατολογήσει πιστούς σε έναν αγώνα παραμένοντας μέσα στον χώρο της μολυσμένης αιρέσεως. Είναι σαν το γιατρό που δεν γιάτρεψε τους ασθενείς από ιό αλλά προσεβλήθη και αυτός. Κάνει σωστή διάγνωση, αλλά παραμένει στη διάγνωση, δεν προτείνει χειρουργική επέμβαση δηλαδή την πρέπουσα αγωγή-συνταγή για τη θεραπεία της ασθένειας, φοβούμενος τυχόν επιπτώσεις και επιπλοκές. Είναι σαν να ζητούν από τον εχθρό να τους δώσει όπλα για να τον πολεμήσουν. Είναι ποτέ δυνατόν ένας εχθρός να σου δώσει τις οδηγίες και τα όπλα με τα οποία θα τον νικήσεις; Όχι βέβαια. Παρόμοιο αγώνα υπέρ της ορθοδοξίας διεξάγει εδώ περίπου και δέκα πέντε 15 χρόνια η ακαδημαϊκή [αντιοικουμενιστική] ομάδα στην πατρίδα μας. Συμμετέχουν σε αυτή δύο τρείς επίσκοποι, δύο τρείς κληρικοί και λαϊκοί καθηγητές πανεπιστημίου, (δεν έχει σημασία ο αριθμός) και κάποιοι άλλοι κληρικοί και λαϊκοί που συνέταξαν και υπέγραψαν πολυσέλιδες ομολογίες πίστεως, ενώ συγκέντρωσαν μέχρι και είκοσι 20 χιλιάδες υπογραφές. Οργάνωσαν συνέδρια σε αρκετές Ιερές Μονές τάχα αντι-οικουμενιστικού φρονήματος με γεμάτο φωτογραφίες των οικουμενιστών Πατριαρχών ώστε να καταστρώσουν σχέδια για αγώνα. Πάντα η απόφασή τους ήταν να δώσουν χρόνο στον εχθρό να προχωράει ακόμα περισσότερο στην κατάλυση της ορθόδοξης πίστεως. Είναι σαν να έλεγαν στους οικουμενιστές: ξέρετε εμείς ετοιμαζόμαστε και ακονίζουμε τα σπαθιά μας, για να μας ακούτε και να πάρετε τα μέτρα σας, ή μετά από ένα εξάμηνο θα σας επιτεθούμε, κ.λπ., ηλίθια σκεπτικά, προτάσεις και πρακτικές. Αυτή η θέση τους «αντι-οικουμενιστές» των λόγων τους εξασφαλίζει, την κοινωνική προβολή, τιμή και δόξα, τους αναβαθμίζει ως στρατηγούς ενός αγώνα και πολέμου τον οποίο έχουν χαμένο εκ των προτέρων. Νέμονται πάντως πανελληνίως την δόξα της νίκης. Είναι στα λόγια διορισμένοι να παίξουν τον ρόλο [σαν σε θέατρο] του αντι-οικουμενιστού. Αφήνουν να ακουσθεί μέσα από δηλώσεις ότι ΘΑ αποτειχισθούν, αν οι οικουμενιστές προχωρήσουν πιο πέρα από τα επιτρεπόμενα ορθόδοξα όρια. Μάλιστα απαγορεύουν την αποτείχιση από λαϊκούς και κληρικούς Πρεσβυτέρους εγγάμους ή αγάμους παρά δικαίωμα στην αποτείχιση έχουν μόνο οι Επίσκοποι. Η αποτείχιση στην Ελλάδα λειτουργεί από το 1924 έως και σήμερα, αλλά για αυτούς τους ψευτοαντιοικουμενιστές η αποτείχιση δεν λειτούργησε ποτέ. Για τους σημερινούς αποτειχισμένους Πρεσβυτέρους δεν κάνουν καθόλου κουβέντα, ούτε δύο σειρές δεν έχουν γράψει, ούτε τα ονόματά τους δεν θέλουν να γνωρίζουν, απλά διότι δεν είναι Επίσκοποι. Αν υπάρξει κάποια ημέρα έστω και ένας αποτειχισμένος Επίσκοπος θα γράψουν τόμους βιβλίων, μόνο και μόνο διότι θα είναι Δεσπότης. Μάλλον δύσκολα θα βρεθεί αποτειχισμένος Επίσκοπος. Μακάρι για το καλό της Ορθοδοξίας να πέσουμε έξω στην πρόβλεψή μας. Η δεύτερη αντιστασιακή ομάδα είναι αυτή, και των λόγων μα και των έργων δηλαδή της πράξεως. Είναι αυτοί οι οποίοι είδαν τον εισβολέα εχθρό δηλαδή την αίρεση και αμέσως αντέδρασαν παίρνοντας θέση μάχης με το όπλο της διακοπής του μνημοσύνου (απέναντι των συμφωνούντων φιλο-αιρετικών ποιμένων, με τους αιρετικούς), δηλαδή της εφαρμογής της ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ. Ένα όπλο το οποίο εμποδίζει τον εχθρό και την μόλυνση της αιρέσεως να εξαπλωθεί στην ορθόδοξη επικράτεια, διασφαλίζοντας την πνευματική υγεία στην ορθόδοξη πίστη. Αυτή η θέση τους αντι-οικουμενιστές των έργων, τους εξασφαλίζει σίγουρο διωγμό, απομόνωση κοινωνική, προσβολή, διασυρμό, αφορισμό, και καθαίρεση, δηλαδή το αντίθετο από την πρώτη ομάδα. Είναι φαινόμενο [διαχρονικό με άλλες τακτικές] της εποχής να συνεργάζονται οι οικουμενιστές με τους «αντι-οικουμενιστές». ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ. Οι «αντι-οικουμενιστές» επειδή έχουν την εντολή για να μην προσβάλλουν ευθέως τους οικουμενιστές, επιλέγουν προσεκτικά τα χωρία ή τις εντολές της Εκκλησίας. Λόγια παίρνουν λόγια προσφέρουν, και εκεί σταματούν. Δεν πρέπει να κάνουμε την Εκκλησία πεζοδρόμιο, αυτό το ονομάζουν διάκριση!!!. Οι ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ θέατρο έγιναν στον κόσμο, δηλαδή γελοιοποιήθηκαν τόσο στα μάτια των τότε κοινωνιών για να πείσουν τον κόσμο περί του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού και ετούτοι μιλάνε να μην γίνουμε πεζοδρόμιο!, αν έχουν Χριστό μέσα τους όσοι σκέπτονται και ενεργούν έτσι. Από τις πηγές και τις Γραφές κάνουν επιλεκτική χρήση χωρίων τα οποία δικαιολογούν κατά κάποιο τρόπο την τακτική των οικουμενιστών. Επιλέγουν και καταγράφουν αυτό το οποίο θέλουν, το οποίο κάποιοι άλλοι θέλουν, δηλαδή ποιοι άλλοι, οι οικουμενιστές. Εκτελούν τακτική και στρατηγική εντολοδόχων δηλαδή υπακοή και υποταγή στον Επίσκοπο. Παρουσιάζουν και προτείνουν [λες και είναι μεσολαβητές] αποδοχή και παραδοχή και ειρηνική συνύπαρξη των δύο πλευρών, [δηλαδή των οικουμενιστών με τους αιρετικούς], ακαδημαϊκά θα λέγαμε. Η τακτική τους εξαντλείται σε [επιλεκτική διαβούλευση για τα μάτια, και την πειθώ], συζητήσεις συνέδρια και συμβούλια, οι αποφάσεις των οποίων μένουν στα χαρτιά, δηλαδή σε χαρτοπόλεμο και τίποτε περισσότερο. Αυτοί οι «αντι-οικουμενιστές» λέγουν στους οικουμενιστές: εμείς σας τιμούμε και σας σεβόμεθα, ας προδίδεται την πίστη μας, η Γραφή μας επιτάσσει να διαφωνούμε μαζί σας. Πρέπει να έχετε απεναντί σας αντίπαλο. Να ερχόμαστε εμείς διότι αν δεν εκπροσωπίσουμε εμείς τον αγώνα δήθεν του «αντι-οικουμενισμού» θα έλθουν κάποιοι άλλοι με Πατερικό φρόνημα, αδιάλλακτοι και τότε εμείς νίπτουμε τας χείρας μας. Οι οικουμενιστές αυτούς θέλουν για αντιπάλους, αυτούς τους αναγνωρίζουν. Έχουν αλληλοσεβασμό, είναι κάτι σαν αυτό που λέγει ο λαός: μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Είναι σαν να τους λένε: Αφού δεν αποτειχίζεστε και μας μνημονεύετε, γράψτε ότι θέλετε. Οι δήθεν αντι-οικουμενιστές που κινούνται με τα παραπάνω σκεπτικά ονομάζονται ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΣ, δηλαδή αναγνωρίζουν την αίρεση και τον κίνδυνο για την ορθόδοξη πίστη, αναγνωρίζουν και τα πρόσωπα που είναι υπεύθυνα για την μεταφορά του μολυσμού της αιρέσεως στους πιστούς. Εν γνώσει τους αναλαμβάνουν τον αγώνα πρωτοστατώντας, ώστε να εμποδίσουν τους γνησίους πιστούς κληρικούς και λαϊκούς να έλθουν σε μετωπική σύγκρουση με τους αιρετικούς οικουμενιστές ποιμένες. Δεσμεύονται από μόνοι τους ότι είναι οι μόνοι υπεύθυνοι διά την διατήρηση, μάλλον την αύξηση του μολυσμού της αιρέσεως. Οι «αντιοικουμενιστές» των λόγων με την τακτική τους αυτή συνεχώς θα αυτοπροδίδονται και από πάνω θα αυτοδιαφημίζονται, διότι κανένας εχέφρονας νους δεν κάνει φανερή την όποια αδυναμία του. Αυτή η κατηγορία των «αντιοικουμενιστών» ούτε τους οικουμενιστές πείθει, διότι μόνοι τους προσεφέρθησαν να τους κάνουν χρήση οι οικουμενιστές, οι οποίοι θα κάνουν τη δουλειά τους, και στη συνέχεια θα τους παραμερίσουν, θα τους πετάξουν. Διότι την προδοσία πολλοί ηγάπησαν, τον δε προδότη ουδείς. Αυτοί οι τάχα «αντιοικουμενιστές» αφού δεν έπεισαν τους οικουμενιστές, πως θα πείσουν τους πραγματικά αντιοικουμενιστές των έργων, δηλαδή της αποτειχίσεως, θα τους διαγράψουν και αυτοί, αν δεν μετανοήσουν πραγματικά. Επίσης και η ιστορία θα τους θεωρήσει κάτι σαν τους πεπτωκότας, σήμερα θα τους ονομάζαμε καθ’ ησυχαστές, τακτική πάρα πολύ επικίνδυνη για την Ορθόδοξη πίστη. Οι μάσκες σε λίγο θα πέσουν και θα γίνουν φανερές οι σκέψεις και τα έργα πολλών καρδιών. Αναγνωρίζουν στη θεωρία ότι η Εκκλησία πάσχει από τον μολυσμό της αιρέσεως εξ’ αιτίας των ποιμένων. Αναγνωρίζουν ότι οι ποιμένες τους αιρετίζουν, οικουμενίζουν, ουνητίζουν, ή είναι κατά άλλους αιρετικοί, οικουμενιστές, ή ουνήτες. Αναγνωρίζουν ότι οι ποιμένες τους έχουν πνευματική κοινωνία, συμπροσεύχονται, συλλειτουργούν, συσκέπτονται και συναποφασίζουν με αλλοδόξους και ετεροδόξους, εκποιώντας την ορθόδοξη πίστη. Αναγνωρίζουν πως σε υψηλά κληρικά κλιμάκια ακόμη να συλλειτουργούν πλήρως, δηλαδή κοινό ποτήριο. Αναγνωρίζουν ότι οι ποιμένες τους κοινωνούν με τους αιρετικούς και την αίρεση έμμεσα ή άμεσα. Αναγνωρίζουν και ομολογούν ότι θα τους μνημονεύουν έως ότου κάνουν κάτι πιο προδοτικό ως προς την πίστη [π.χ. το κοινό ποτήριο, ενώ έχουν κοινό ποτήριο] και είναι σε αναμονή ώστε μόλις αντιληφθούν κάτι το πιο αιρετικό, δήθεν θα αποτειχισθούν, πράγμα απίθανο. Αυτοί είναι καλλίτερα να τους ονομάζουμε φιλο-οικουμενιστές, όπως φιλο-Αμερικάνους κλπ. Το λαϊκό ορθόδοξο πλήρωμα στο σύνολό του είναι αφημένο φιλικό ή και αρέσκεται στους θεωρητικούς αντι-οικουμενιστές και όχι στους πρακτικούς. Μία θεωρητική-νοητική-σκεπτική νίκη, σου προσφέρει ακόμη κάποιες ελπίδες ότι στο μέλλον θα τον νικήσεις πραγματικά! τον εχθρό. Αυτό θα αποβεί μοιραία όχι καλό, μάλλον κακό μελλοντικά. Το μέλλον είναι μπροστά μας, υπεύθυνα θα γευθούμε τους καρπούς μάλλον της ήττας και όχι της νίκης. Όλα έχουν ημερομηνία λήξεως αργά ή γρήγορα. Οι άνθρωποι μπορεί να προγραμματίζουν να μεθοδεύουν να προετοιμάζουν ότι αρέσει σε αυτούς, αυτό όμως περνάει από την έγκριση του θελήματος του Θεού. Ο άνθρωπος προσπαθεί ότι θέλει, ότι του αρέσει, τελικά ο Θεός τι επιτρέπει. Μακάρι να επενέβαινε ο (σαν από μηχανής) Θεός (των αρχαίων προγόνων μας) και να μας έβγαζε από κάθε δύσκολη θέση στη ζωή μας. Βλέπεται αδελφοί ο Θεός μας κατέστησε ελεύθερους ώστε ή από μόνοι μας να δοξαζόμαστε, (αναβαθμιζόμαστε) ή από μόνοι μας να ντροπιαζόμαστε (υποβαθμιζόμαστε) ενώπιον Θεού και ανθρώπων. ΑΜΗΝ.