ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ο αντι-οικουμενισμός είναι ένα κίνημα το οποίο διαφωνεί με τον οικουμενισμό. Ο αντι-οικουμενισμός έχει δύο τακτικές πολέμου απέναντι στον οικουμενισμό. Η μία ομάδα αντι-οικουμενιστών είναι επιλεγμένη και διορισμένη από τον οικουμενισμό, αυτό λέει πολλά. Για να γίνη πιο κατανοητό είναι σαν ένας πολιτικός να είναι φιλο-Αμερικάνος, άλλος να είναι φιλο-Γερμανός, άλλος Αγγλόφιλος, άλλος Ρωσόφιλος κλπ. Η άλλη ομάδα των αντι-οικουμενιστών είναι οι Ελληνόφιλοι = Ελληνόψυχοι, οι Χριστόφρονες, οι γνήσιοι Ορθόδοξοι. Bεβαίως υπάρχουν και οι πλαστοί=ψεύτικοι χριστιανοί, δηλαδή οι υποκριτές που εξαπατούν τους απλούς πιστούς, διότι παρουσιάζουν κατά το κοινώς λεγόμενο καλό πρόσωπο=βιτρίνα προς τα έξω, ενώ μέσα είναι γεμάτοι ακαθαρσία. Η παναίρεση του Οικουμενισμού από τις αρχές του προηγουμένου αιώνα προσπαθεί με κάθε μέσο να αλώσει τον Ορθόδοξο Ελληνισμό. Ο οικουμενισμός κατέλυσε τα όρια του σεβασμού, εισέβαλε στην ορθοδοξία, επέβαλε στις ορθόδοξες Εκκλησίες σε ηγετικές θέσεις και αξιώματα ανθρώπους με οικουμενιστικό φρόνημα τους οποίους εκπαίδευσε στα δικά της πανεπιστήμια. Αυτοί οι άνθρωποι ως νέοι γενίτσαροι έχουν στραφεί εναντίον της ορθοδοξίας η οποία τους ανέθρεψε εσωτερικά με ορθόδοξο φρόνημα το οποίο απέβαλαν, και ενδύθηκαν ότι τους προσέφερε ο οικουμενισμός. Η Ορθοδοξία σήμερα τελεί υπό αιχμαλωσία και είναι υπό διωγμό μέσα στον δικό της χώρο. Διώκτες είναι οι ίδιοι οι ορθόδοξοι, δηλαδή η προδοσία τελείται εκ των έσω. Ο εχθρός στην ουσία είναι εξωτερικός αλλά δεν φαίνεται εξωτερικός, ενώ είναι εσωτερικός, ο οποίος φαίνεται ως εξωτερικός. Με τον τρόπο αυτόν ξεγελούν και εξαπατούν τους Έλληνες. Αυτό καθιστά τον αγώνα υπέρ της πίστεως πιο δύσκολο. Οι υγιαίνουσες πνευματικές δυνάμεις του ορθόδοξου Ελληνισμού, δηλαδή ο πιστός λαός ως φύλακας της πίστεως καλείται να αντιδράσει να επαναστατήσει και να αγωνισθεί υπέρ της πίστεως όπως ορίζουν οι Γραφές. Όλοι αυτοί οι εθελοντές αγωνιστές που αντιστέκονται στην εισβολή αυτή ονομάζονται αντι-οικουμενιστές και ο αγώνας των αντι-οικουμενιστικός. Εδώ περίπου και 100 χρόνια κυριαρχούν δύο δυνάμεις, [αντιοικουμενιστών], δύο κέντρα, δύο στρατηγεία που αμύνονται ενάντια στην παν-αίρεση του Οικουμενισμού. Το ένα είναι ο γνήσιος αντι-οικουμενισμός και το δεύτερο είναι πλαστός, ο ψεύτικος αντι-οικουμενισμός. Ο στόχος βέβαια είναι ένας, ο Οικουμενισμός. Ενώ οι τακτικές του αγώνα είναι δύο, καθώς και οι «επαναστατικές» ομάδες είναι δύο. Πρώτη ομάδα αντίδρασης κατά του οικουμενισμού είναι οι αντι-οικουμενιστές των λόγων και της γραφής. Δεύτερη ομάδα αντίδρασης είναι οι αντι-οικουμενιστές των έργων και της πράξης. Και οι δύο τακτικές στον πόλεμο κατά της αιρέσεως εξοπλίζονται και τροφοδοτούνται με οπλικά συστήματα από τις Γραφές. Αυτός ο διαχωρισμός των δύο επαναστατικών δυνάμεων υπέρ της πίστεως καθιστά τον αγώνα μετ’ εμποδίων, δύσκολο, απρόβλεπτο, αδύναμο, ανίσχυρο, αναιμικό, αμφίβολο ως προς την αποτελεσματικότητα και την τελική έκβαση. Είναι σαν ένας άνθρωπος να είναι διχασμένος σε δύο πορείες ενώ η πορεία είναι μία. Τότε οδηγείται εκ των πραγμάτων σε ήττα. Ο κάθε διχασμός είναι αιτία για την όποια ερχόμενη καταστροφή. Εδώ λειτουργεί α) ή πλάνη = ο πλανεμένος λαός μάλλον όχλος, και β) ή απάτη = οι απατεώνες ηγέτες πολιτικοί και θρησκευτικοί. Είναι δυνατόν από την μία πλευρά να υπάρχει και ηθελημένη προδοσία. Δεν είναι δυνατόν με τόση γνώση με τόση καταγεγραμμένη ιστορία έως σήμερα να πλανώνται οι τάχα «ελέω Θεού» εκλεγμένοι ηγέτες της ορθοδοξίας και να υπηρετούν την απάτη έστω και αθέλητα. Δεν είναι δυνατόν η Εκκλησία να προτείνει και να υποδεικνύει άλλα όπλα στην μία επαναστατική ομάδα και άλλα όπλα στην άλλη ομάδα. Μήπως είμαστε σε περίοδο ΕΛΛΗΝΟΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ πολέμου, όπως τα χρόνια 1944-1949; που η ίδια πηγή χρηματοδοτούσε τον τότε καταστροφικό πόλεμο για την ΕΛΛΑΔΑ, ενώ σήμερα συμβαίνει η ίδια πηγή να καταστρέφει την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ; με τους Έλληνες όπως τότε, έτσι και τώρα. Τότε είναι σαν να εμπαίζει η ίδια η Εκκλησία τις δύο αντιστασιακές ομάδες με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην ήττα ή έστω την μία από τις δύο. Η ήττα δεν θα είναι της Εκκλησίας αφού αυτή ποτέ δεν θα ηττηθεί, αλλά θα είναι των πιστών [όσοι σε αριθμό θα είναι οι πιστοί] οι οποίοι ζουν την συγκεκριμένη χρονική περίοδο κατά την οποία διαδραματίζονται τα γεγονότα. Όμως και οι δύο πολεμικές αντιστασιακές ομάδες στηρίζονται στην Γραφή. Είναι δυνατόν η Εκκλησία να δίνει λάθος συνταγή προκειμένου να αντιμετωπισθεί η αίρεση του οικουμενισμού; Βεβαίως και ΟΧΙ. Είναι δυνατόν να αντιφάσκει η Γραφή; Βεβαίως και ΟΧΙ. Ποια από τις δύο ομάδες διεξάγει ορθόδοξο αγώνα και ποια ομάδα κάνει αγώνα δήθεν-τάχα ορθόδοξο; Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τα κίνητρα και τις προθέσεις της κάθε ομάδας σχετικά με την ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ διότι περί αυτής πρόκειται. Χωρίσαμε τις δύο αγωνιστικές ομάδες διότι αυτές υπάρχουν και δρούνε μέσα στον Ορθόδοξο Ελληνικό χώρο. Η μία ομάδα είναι αυτή η οποία προσπαθεί διά μέσου του διαλόγου, των συζητήσεων, των συνεδρίων, των συγγραφών και της ενημέρωσης να κινητοποιήσει και να στρατολογήσει πιστούς σε έναν αγώνα παραμένοντας μέσα στον χώρο της μολυσμένης αιρέσεως. Είναι σαν το γιατρό που δεν γιάτρεψε τους ασθενείς από ιό αλλά προσεβλήθη και αυτός. Κάνει σωστή διάγνωση, αλλά παραμένει στη διάγνωση, δεν προτείνει χειρουργική επέμβαση δηλαδή την πρέπουσα αγωγή-συνταγή για τη θεραπεία της ασθένειας, φοβούμενος τυχόν επιπτώσεις και επιπλοκές. Είναι σαν να ζητούν από τον εχθρό να τους δώσει όπλα για να τον πολεμήσουν. Είναι ποτέ δυνατόν ένας εχθρός να σου δώσει τις οδηγίες και τα όπλα με τα οποία θα τον νικήσεις; Όχι βέβαια. Παρόμοιο αγώνα υπέρ της ορθοδοξίας διεξάγει εδώ περίπου και δέκα πέντε 15 χρόνια η ακαδημαϊκή [αντιοικουμενιστική] ομάδα στην πατρίδα μας. Συμμετέχουν σε αυτή δύο τρείς επίσκοποι, δύο τρείς κληρικοί και λαϊκοί καθηγητές πανεπιστημίου, (δεν έχει σημασία ο αριθμός) και κάποιοι άλλοι κληρικοί και λαϊκοί που συνέταξαν και υπέγραψαν πολυσέλιδες ομολογίες πίστεως, ενώ συγκέντρωσαν μέχρι και είκοσι 20 χιλιάδες υπογραφές. Οργάνωσαν συνέδρια σε αρκετές Ιερές Μονές τάχα αντι-οικουμενιστικού φρονήματος με γεμάτο φωτογραφίες των οικουμενιστών Πατριαρχών ώστε να καταστρώσουν σχέδια για αγώνα. Πάντα η απόφασή τους ήταν να δώσουν χρόνο στον εχθρό να προχωράει ακόμα περισσότερο στην κατάλυση της ορθόδοξης πίστεως. Είναι σαν να έλεγαν στους οικουμενιστές: ξέρετε εμείς ετοιμαζόμαστε και ακονίζουμε τα σπαθιά μας, για να μας ακούτε και να πάρετε τα μέτρα σας, ή μετά από ένα εξάμηνο θα σας επιτεθούμε, κ.λπ., ηλίθια σκεπτικά, προτάσεις και πρακτικές. Αυτή η θέση τους «αντι-οικουμενιστές» των λόγων τους εξασφαλίζει, την κοινωνική προβολή, τιμή και δόξα, τους αναβαθμίζει ως στρατηγούς ενός αγώνα και πολέμου τον οποίο έχουν χαμένο εκ των προτέρων. Νέμονται πάντως πανελληνίως την δόξα της νίκης. Είναι στα λόγια διορισμένοι να παίξουν τον ρόλο [σαν σε θέατρο] του αντι-οικουμενιστού. Αφήνουν να ακουσθεί μέσα από δηλώσεις ότι ΘΑ αποτειχισθούν, αν οι οικουμενιστές προχωρήσουν πιο πέρα από τα επιτρεπόμενα ορθόδοξα όρια. Μάλιστα απαγορεύουν την αποτείχιση από λαϊκούς και κληρικούς Πρεσβυτέρους εγγάμους ή αγάμους παρά δικαίωμα στην αποτείχιση έχουν μόνο οι Επίσκοποι. Η αποτείχιση στην Ελλάδα λειτουργεί από το 1924 έως και σήμερα, αλλά για αυτούς τους ψευτοαντιοικουμενιστές η αποτείχιση δεν λειτούργησε ποτέ. Για τους σημερινούς αποτειχισμένους Πρεσβυτέρους δεν κάνουν καθόλου κουβέντα, ούτε δύο σειρές δεν έχουν γράψει, ούτε τα ονόματά τους δεν θέλουν να γνωρίζουν, απλά διότι δεν είναι Επίσκοποι. Αν υπάρξει κάποια ημέρα έστω και ένας αποτειχισμένος Επίσκοπος θα γράψουν τόμους βιβλίων, μόνο και μόνο διότι θα είναι Δεσπότης. Μάλλον δύσκολα θα βρεθεί αποτειχισμένος Επίσκοπος. Μακάρι για το καλό της Ορθοδοξίας να πέσουμε έξω στην πρόβλεψή μας. Η δεύτερη αντιστασιακή ομάδα είναι αυτή, και των λόγων μα και των έργων δηλαδή της πράξεως. Είναι αυτοί οι οποίοι είδαν τον εισβολέα εχθρό δηλαδή την αίρεση και αμέσως αντέδρασαν παίρνοντας θέση μάχης με το όπλο της διακοπής του μνημοσύνου (απέναντι των συμφωνούντων φιλο-αιρετικών ποιμένων, με τους αιρετικούς), δηλαδή της εφαρμογής της ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ. Ένα όπλο το οποίο εμποδίζει τον εχθρό και την μόλυνση της αιρέσεως να εξαπλωθεί στην ορθόδοξη επικράτεια, διασφαλίζοντας την πνευματική υγεία στην ορθόδοξη πίστη. Αυτή η θέση τους αντι-οικουμενιστές των έργων, τους εξασφαλίζει σίγουρο διωγμό, απομόνωση κοινωνική, προσβολή, διασυρμό, αφορισμό, και καθαίρεση, δηλαδή το αντίθετο από την πρώτη ομάδα. Είναι φαινόμενο [διαχρονικό με άλλες τακτικές] της εποχής να συνεργάζονται οι οικουμενιστές με τους «αντι-οικουμενιστές». ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ. Οι «αντι-οικουμενιστές» επειδή έχουν την εντολή για να μην προσβάλλουν ευθέως τους οικουμενιστές, επιλέγουν προσεκτικά τα χωρία ή τις εντολές της Εκκλησίας. Λόγια παίρνουν λόγια προσφέρουν, και εκεί σταματούν. Δεν πρέπει να κάνουμε την Εκκλησία πεζοδρόμιο, αυτό το ονομάζουν διάκριση!!!. Οι ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ θέατρο έγιναν στον κόσμο, δηλαδή γελοιοποιήθηκαν τόσο στα μάτια των τότε κοινωνιών για να πείσουν τον κόσμο περί του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού και ετούτοι μιλάνε να μην γίνουμε πεζοδρόμιο!, αν έχουν Χριστό μέσα τους όσοι σκέπτονται και ενεργούν έτσι. Από τις πηγές και τις Γραφές κάνουν επιλεκτική χρήση χωρίων τα οποία δικαιολογούν κατά κάποιο τρόπο την τακτική των οικουμενιστών. Επιλέγουν και καταγράφουν αυτό το οποίο θέλουν, το οποίο κάποιοι άλλοι θέλουν, δηλαδή ποιοι άλλοι, οι οικουμενιστές. Εκτελούν τακτική και στρατηγική εντολοδόχων δηλαδή υπακοή και υποταγή στον Επίσκοπο. Παρουσιάζουν και προτείνουν [λες και είναι μεσολαβητές] αποδοχή και παραδοχή και ειρηνική συνύπαρξη των δύο πλευρών, [δηλαδή των οικουμενιστών με τους αιρετικούς], ακαδημαϊκά θα λέγαμε. Η τακτική τους εξαντλείται σε [επιλεκτική διαβούλευση για τα μάτια, και την πειθώ], συζητήσεις συνέδρια και συμβούλια, οι αποφάσεις των οποίων μένουν στα χαρτιά, δηλαδή σε χαρτοπόλεμο και τίποτε περισσότερο. Αυτοί οι «αντι-οικουμενιστές» λέγουν στους οικουμενιστές: εμείς σας τιμούμε και σας σεβόμεθα, ας προδίδεται την πίστη μας, η Γραφή μας επιτάσσει να διαφωνούμε μαζί σας. Πρέπει να έχετε απεναντί σας αντίπαλο. Να ερχόμαστε εμείς διότι αν δεν εκπροσωπίσουμε εμείς τον αγώνα δήθεν του «αντι-οικουμενισμού» θα έλθουν κάποιοι άλλοι με Πατερικό φρόνημα, αδιάλλακτοι και τότε εμείς νίπτουμε τας χείρας μας. Οι οικουμενιστές αυτούς θέλουν για αντιπάλους, αυτούς τους αναγνωρίζουν. Έχουν αλληλοσεβασμό, είναι κάτι σαν αυτό που λέγει ο λαός: μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Είναι σαν να τους λένε: Αφού δεν αποτειχίζεστε και μας μνημονεύετε, γράψτε ότι θέλετε. Οι δήθεν αντι-οικουμενιστές που κινούνται με τα παραπάνω σκεπτικά ονομάζονται ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΕΣ, δηλαδή αναγνωρίζουν την αίρεση και τον κίνδυνο για την ορθόδοξη πίστη, αναγνωρίζουν και τα πρόσωπα που είναι υπεύθυνα για την μεταφορά του μολυσμού της αιρέσεως στους πιστούς. Εν γνώσει τους αναλαμβάνουν τον αγώνα πρωτοστατώντας, ώστε να εμποδίσουν τους γνησίους πιστούς κληρικούς και λαϊκούς να έλθουν σε μετωπική σύγκρουση με τους αιρετικούς οικουμενιστές ποιμένες. Δεσμεύονται από μόνοι τους ότι είναι οι μόνοι υπεύθυνοι διά την διατήρηση, μάλλον την αύξηση του μολυσμού της αιρέσεως. Οι «αντιοικουμενιστές» των λόγων με την τακτική τους αυτή συνεχώς θα αυτοπροδίδονται και από πάνω θα αυτοδιαφημίζονται, διότι κανένας εχέφρονας νους δεν κάνει φανερή την όποια αδυναμία του. Αυτή η κατηγορία των «αντιοικουμενιστών» ούτε τους οικουμενιστές πείθει, διότι μόνοι τους προσεφέρθησαν να τους κάνουν χρήση οι οικουμενιστές, οι οποίοι θα κάνουν τη δουλειά τους, και στη συνέχεια θα τους παραμερίσουν, θα τους πετάξουν. Διότι την προδοσία πολλοί ηγάπησαν, τον δε προδότη ουδείς. Αυτοί οι τάχα «αντιοικουμενιστές» αφού δεν έπεισαν τους οικουμενιστές, πως θα πείσουν τους πραγματικά αντιοικουμενιστές των έργων, δηλαδή της αποτειχίσεως, θα τους διαγράψουν και αυτοί, αν δεν μετανοήσουν πραγματικά. Επίσης και η ιστορία θα τους θεωρήσει κάτι σαν τους πεπτωκότας, σήμερα θα τους ονομάζαμε καθ’ ησυχαστές, τακτική πάρα πολύ επικίνδυνη για την Ορθόδοξη πίστη. Οι μάσκες σε λίγο θα πέσουν και θα γίνουν φανερές οι σκέψεις και τα έργα πολλών καρδιών. Αναγνωρίζουν στη θεωρία ότι η Εκκλησία πάσχει από τον μολυσμό της αιρέσεως εξ’ αιτίας των ποιμένων. Αναγνωρίζουν ότι οι ποιμένες τους αιρετίζουν, οικουμενίζουν, ουνητίζουν, ή είναι κατά άλλους αιρετικοί, οικουμενιστές, ή ουνήτες. Αναγνωρίζουν ότι οι ποιμένες τους έχουν πνευματική κοινωνία, συμπροσεύχονται, συλλειτουργούν, συσκέπτονται και συναποφασίζουν με αλλοδόξους και ετεροδόξους, εκποιώντας την ορθόδοξη πίστη. Αναγνωρίζουν πως σε υψηλά κληρικά κλιμάκια ακόμη να συλλειτουργούν πλήρως, δηλαδή κοινό ποτήριο. Αναγνωρίζουν ότι οι ποιμένες τους κοινωνούν με τους αιρετικούς και την αίρεση έμμεσα ή άμεσα. Αναγνωρίζουν και ομολογούν ότι θα τους μνημονεύουν έως ότου κάνουν κάτι πιο προδοτικό ως προς την πίστη [π.χ. το κοινό ποτήριο, ενώ έχουν κοινό ποτήριο] και είναι σε αναμονή ώστε μόλις αντιληφθούν κάτι το πιο αιρετικό, δήθεν θα αποτειχισθούν, πράγμα απίθανο. Αυτοί είναι καλλίτερα να τους ονομάζουμε φιλο-οικουμενιστές, όπως φιλο-Αμερικάνους κλπ. Το λαϊκό ορθόδοξο πλήρωμα στο σύνολό του είναι αφημένο φιλικό ή και αρέσκεται στους θεωρητικούς αντι-οικουμενιστές και όχι στους πρακτικούς. Μία θεωρητική-νοητική-σκεπτική νίκη, σου προσφέρει ακόμη κάποιες ελπίδες ότι στο μέλλον θα τον νικήσεις πραγματικά! τον εχθρό. Αυτό θα αποβεί μοιραία όχι καλό, μάλλον κακό μελλοντικά. Το μέλλον είναι μπροστά μας, υπεύθυνα θα γευθούμε τους καρπούς μάλλον της ήττας και όχι της νίκης. Όλα έχουν ημερομηνία λήξεως αργά ή γρήγορα. Οι άνθρωποι μπορεί να προγραμματίζουν να μεθοδεύουν να προετοιμάζουν ότι αρέσει σε αυτούς, αυτό όμως περνάει από την έγκριση του θελήματος του Θεού. Ο άνθρωπος προσπαθεί ότι θέλει, ότι του αρέσει, τελικά ο Θεός τι επιτρέπει. Μακάρι να επενέβαινε ο (σαν από μηχανής) Θεός (των αρχαίων προγόνων μας) και να μας έβγαζε από κάθε δύσκολη θέση στη ζωή μας. Βλέπεται αδελφοί ο Θεός μας κατέστησε ελεύθερους ώστε ή από μόνοι μας να δοξαζόμαστε, (αναβαθμιζόμαστε) ή από μόνοι μας να ντροπιαζόμαστε (υποβαθμιζόμαστε) ενώπιον Θεού και ανθρώπων. ΑΜΗΝ.