Η ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΏΝ ΣΤΙΣ ΑΚΟΛΟΥΘΊΕΣ. 

   Όλοι οι χριστιανοί γνωρίζουν ότι η Εκκλησία με τον ήχο της καμπάνας τον καλεί να έλθει στο Ναό για να προσευχηθεί για τον εαυτό του, την οικογένειά του, για φίλους και εχθρούς, για ασθενείς, για ταξιδεύοντες, για κάθε πρόβλημα και εμπόδιο που στήνει ο πονηρός στην πορεία της ζωής μας, καθώς για τον κόσμο όλον, και για τους αποθαμένους προγόνους του κλπ.

    Όλοι οι χριστιανοί ρωτούνε, πότε θα τελειώσει το μυστήριο;  ελαχιστότατοι ρωτάνε πότε θα αρχίσει. Μία ψυχή την ρώτησε κάποιος: τι ώρα θα πας στην εκκλησία; εκείνη η ψυχή απάντησε : θα πάω πριν αρχίσει η ακολουθία. Γιατί τόσο νωρίς; έτσι κάνεις πάντα; Εγώ πρέπει να  περιμένω τον Κύριο και όχι εκείνος εμένα!!!  Εγώ τον έχω ανάγκη και όχι εκείνος εμένα. Α ξέρεις εγώ δεν μπορώ τόσο πρωί [και αραδιάζει ένα πακέτο δικαιολογίες] πηγαίνω μετά την τρίτη καμπάνα, δηλαδή προς το τέλος. Μπράβο χριστιανός ; !!!!.

   Κάποιοι χριστιανοί το τηρούν αυτό μόνο την Μεγάλη Εβδομάδα. Γιατί τότε και όχι όλο το χρόνο και σε κάθε εκκλησιασμό; Το έχουν σκεφτεί αυτό; Μόνο μία εβδομάδα το χρόνο είναι χριστιανοί; Μόνο μία εβδομάδα το χρόνο  φτιάχνεται η ψυχολογία τους; Μόνο μία εβδομάδα το χρόνο είναι ωραίοι οι ύμνοι της εκκλησίας; Τον άλλο χρόνο τι είναι;  άνοστοι, κουραστικοί, της ρουτίνας; βαρετοί κλπ; Δηλαδή σαν να λέμε χριστιανοί της Μεγάλης Εβδομάδος. Κάποιοι είναι χριστιανοί του επιταφίου μόνο, κάποιοι της  Αναστάσεως για 5 λεπτά, κάποιοι της Αρτοκλασίας, κάποιοι  εκκλησιάζονται μόνο σε μοναστήρι, λες και στο μοναστήρι οι χριστιανοί είναι Α ποιότητος, ενώ στην εκκλησία της ενορίας είναι παρακάτω από αυτούς, κλπ.

 Τελικά είμαστε χριστιανοί της επιλογής;