ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΟΥ   ΑΣΩΤΟΥ. Λουκά κεφ ΙΕ', στίχοι 11-32.

  Το περιεχόμενο της παραβολής σε μηνύματα είναι πολλή μεγάλο, εδώ μόνο σε ελάχιστα θα κάνουμε αναφορά και όχι σε βάθος, εσύ σκέψου και ψάξε να βρεις από τον τρόπο ζωής άσωτων ανθρώπων που γνωρίζεις, όλα τα μηνύματα της παραβολής.

   Δύο πρόσωπα αναφέρει ο Κύριος στην παραβολή της Κυριακής, της λεγομένης του Ασώτου. Είναι διαφορετικό όμως το δίδυμο ετούτης της Κυριακής, από του Τελώνου και του Φαρισαίου. Στην παραβολή του Ασώτου = ειδωλολάτρη, αμαρτωλού και διεφθαρμένου, παρατηρούνται και καταχωρούνται  οι δύο αδελφοί να είναι,  ο μικρός αδελφός ως αμαρτωλός και ο μεγάλος ως δίκαιος.  

 Ο ένας [ο μεγάλος] αντιπροσωπεύει τον  Ιουδαίο, τον δίκαιο και ο άλλος [ο μικρός] τον εθνικό, τον ειδωλολάτρη, τον αμαρτωλό. Ο μεγάλος αδελφός τα θεωρεί όλα δικά του. Αυτός είναι ο εκλεκτός του πατέρα. Δεμένος με τα υλικά αγαθά  της φύσεως [φίλοι του υλισμού ήταν και είναι οι Ιουδαίοι] από τα οποία δεν πρέπει να εξαρτόμαστε, αλλά εκείνα να υπηρετούν τον άνθρωπο.   Ο Ιησούς  στην Γαλιλαία των εθνών = εθνικών  ειδωλολατρών, πέρασε πολλή χρόνο μαζί τους, εκεί τον δέχτηκαν πιο εύκολα διότι είχαν αποστατήσει ως άσωτοι από αιώνες. Αξιολόγησαν αφού γεύτηκαν περιπλανώμενοι στον κόσμο ως διαχρονικοί  μετανάστες την παρακμή της παγκόσμιας κατάστασης και ήθελαν να επιστρέψουν στη οικογένεια του πατέρα Θεού, που τον περίμεναν πως και πως να έλθει. Εκεί έτρεξε ο Ιησούς [ως πατέρας] βλέποντας τους ειδωλολάτρες, τους άσωτους, μετανιωμένοι τώρα να έρχονται προς αυτόν. Προς τα εκεί έτρεξε ο Θεός-πατέρας του ασώτου γιου, βλέποντάς τον να έρχεται. 

   Ο νεώτερος γιος  αντιπροσωπεύει τον επαναστάτη κλπ. Το λάθος το κακό κλπ, που το σκέπτεται, το δημιουργεί και το υλοποιεί ο κάθε νεώτερος, σε σχέση με τη διαδοχή των γενιών. Όλοι υπήρξαμε κάποτε στη θέση του νεότερου γιου.  Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας, είπαμε στον πατέρα Θεό τα λόγια που είπε ο άσωτος του Ευαγγελίου. Η αποστασία έρχεται μέσα στο χρόνο από τις νεώτερες γενιές των ανθρώπων. Για παράδειγμα, ποιες γενιές ανακάλυψαν όλα τα καταστροφικά προϊόντα που έχουν φέρει το κόσμο σε παρακμή, αδιέξοδο και όλοι μας καταδικάζουμε; Οι γενιές του τρίτου και πέμπτου αιώνα; όχι, αλλά  οι γενιές του δεκάτου ενάτου και του εικοστού αιώνα.  Και βέβαια η κάθε νεώτερη γενιά. Ο νεώτερος επιστήμονας μπορούμε να πούμε Είναι ο μικρότερος αδελφός. Εδώ έχουμε την οικογένεια των γενεών στην ιστορία. Σε όλα υπάρχουν οι εξαιρέσεις και τα φωτεινά παραδείγματα. Το καλό θα πάντα θα υπάρχει, αλλά είναι λίγο.  

   Από τα δύο αδέλφια ο ένας κατακρίνεται και ο άλλος σώζεται.  μεγάλος αδελφός με την καλή συμπεριφορά και τα καλά έργα κατακρίνεται, ο δε μικρός με την κακή συμπεριφορά και την αμαρτία σώζεται, διότι το παθών έγινε μάθος, δηλαδή το πάθημα έγινε μάθημα, έγινε μετάνοια.

   Βλέπουμε φίλοι μου πως στη ζωή όλα σχεδόν είναι διπλά, όπως  Θεός διάβολος, δίκαιο άδικο, καλό κακό, ημέρα νύχτα, γλυκό πικρό,  μαύρο άσπρο, ζεστό κρύο,  πάνω κάτω, μικρό μεγάλο, κοντό ψηλό,  στερεό υγρό, ορατό αόρατο, αμοιβή ποινή, διπλός ο δρόμος της ζωής, ή της αρετής ή της κακίας, άνθρωπος απάνθρωπος,  υβρίζουμε και δοξάζουμε, κλέπτης  και ελεήμων ο άνθρωπος, ειλικρινής και υποκριτής, το νόμισμα δύο όψεις έχει, κλπ. Τις πιο πολλές όψεις τις έχει ο άνθρωπος. Μπορεί κάποιος να πει χωρίς υπερβολή ότι, οι όψεις του ανθρώπου είναι τόσες, όσοι είναι και οι άνθρωποι στη γη.   

Ο μικρός αδελφός καλλίτερα να πούμε γιος, [που είναι ο αντιπρόσωπος των αμαρτωλών που είναι η κακή όψη του ανθρώπου]  ζήτησε από τον πατέρα του, ως κληρονόμος που είναι, να του δώσει ότι του ανήκει [νομίζει ότι είναι δικά του όπως σκέπτεται το κάθε παιδί] και να αναλάβει αυτός την διαχείριση [πιστεύει ότι αυτός θα κάνει πιο έξυπνη και πιο επιτυχημένη διαχείριση] της κληρονομιάς. Ο Ιησούς πολλές φορές καυτηριάζει την κακή διαχείριση των κεφαλαίων = ταλάντων, ικανοτήτων και αγαθών που δωρεάν μας χορηγεί διά να τα αξιοποιήσουμε.  Έχει σκοπό και στόχο να αποδεσμευτεί από την εποπτεία του πατέρα ο μικρός γιος και να νοιώσει ελεύθερος. Ο Θεός δεν εποπτεύει επί του ανθρώπου ως κυρίαρχος κλπ, ο Θεός είναι συνεργάτης του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι συν-δημιουργός, που είναι μεγάλη τιμή για τον άνθρωπο. Ο Θεός απέδειξε ότι είναι ο μόνος αξιόπιστος συνεργάτης, και δωρεάν σύμβουλος στην κάθε μας δυσκολία,  προκειμένου να λύνονται όλα τα προβλήματα στη ζωή του ανθρώπου. Σε θέλει ελεύθερο ο Θεός,   όχι σκλάβο.  

   Ο πονηρός  ως υπερήφανος, πονηρός, βιαστής, υποκριτής, ψεύτης, απατεώνας κλπ,  σε θέλει υποταγμένο όχι να σε βελτιώσει και να σε ωφελήσει, αλλά να σε καταστρέψει, διότι κατέστρεψε πρώτα τον εαυτό του, θα βοηθήσει εσένα αδελφέ; Όχι βέβαια.   Η ελευθερία δεν είναι απλά μία ιδέα, είναι πρακτικό εφαρμόσιμο πρόγραμμα τήρησης ζωής με αρχές κλπ. Αν δεν τηρηθούν οι αρχές το πρόγραμμα έχει πρόβλημα με αποδέκτη τον άνθρωπο που τον καθιστά προβληματικό, που θέλει επαναπρογραμματισμό, σύμφωνα με τις οδηγίες του  κατασκευαστή και δημιουργού Θεού.  Αλλιώς πως θα επανέλθει σε ισορροπία ο διαταραγμένος άνθρωπος. Δεν έχετε ακόμη φίλοι μου αντιληφθεί ότι ο άνθρωπος είναι σε κατάσταση διαταραχής και με τον εαυτό του, και με τον πλησίον του, και με τον Θεόν του; Όπου να είναι έρχεται και η διαταραχή στη φύση. Ο Θεός που είναι η απόλυτη αγάπη, δικαιοσύνη,  σοφία, κλπ,  είναι δυνατόν να προκαλεί φόβο, ταραχή, σύγκρουση, φθορά,  κλπ, στον άνθρωπο; και βέβαια όχι. 

   Δεν κάνει ο πατέρας κατά την γνώμη του γιου καλή διαχείριση κλπ. [έτσι κάνει στην πλειοψηφία ο κάθε νέος, ο κάθε μικρός ή νεώτερος και σήμερα στην κάθε οικογένεια, υπάρχουν και μικρότεροι αδελφοί που είναι χρυσά παιδιά]. Ομοιάζει ο γιος αυτός και με τον άφρονα πλούσιο του Ευαγγελίου,  που είπε  στον εαυτό του: έχεις τόση περιουσία για να ζήσεις πολλά χρόνια, να φας, να πιείς, να διασκεδάσεις, να ξοδέψεις, να γνωρίσεις τον κόσμο κλπ. Όλα όμως αυτά είναι εσωτερικές ψεφτο-υποσχέσεις. Μη χάνοντας χρόνο ο μικρός γιος αφού νόμισε μετά από λογισμούς, σκέψεις,  κλπ, ότι έχει τις ικανότητες, αμέσως  παίρνει την απόφαση και λέγει στον πατέρα του: πατέρα  «Πάτερ, δος μοι το επιβάλλον μέρος της ουσίας» ή θέλω να μου δώσεις ότι επιβάλλεται σαν πατέρας προς το παιδί του, την περιουσία που μου ανήκει, ως κληρονόμος σου, δική μου είναι.  Ποια όμως είναι η ουσία ή περιουσία που ζήτησε ο γιος του; Το Ευαγγέλιο γράφει ουσία, όχι περιουσία. Λέγουν οι άνθρωποι σε κάποιον που παραπονιέται  που δεν έχει περιουσία, εσύ έχεις το μυαλό σου, θα προκόψεις, [αυτή είναι η πραγματική περιουσία]  τι να σου δώσει ο πατέρας σου αφού δεν έχει. Ο Θεός ως παντογνώστης, σου δίνει και εσένα από την δική του ουσία τη γνώση.  Είναι η ουσία του Θεού που δίνεται στους ανθρώπους, δηλαδή είναι ένα κεφάλαιο όχι τόσο οικονομικό, αλλά είναι τα δωρεάν χαρίσματα,  τα τάλαντα, κλπ, προς αξιοποίηση και επένδυση στη ζωή.  

   Τα γνωρίσματα αυτά ο μικρός γιος τα επένδυσε ανάποδα, όπως, την  εργατικότητα  ο γιος την έκανε τεμπελιά, την οικονομία σπατάλη, την εγκράτεια ακράτεια, την υπακοή του Χριστού στον πατέρα Θεό  ο γιος την έκανε ανυπακοή, ασέβεια, και θράσος, κλπ, στην θεϊκή γνώση  ο γιος επέλεξε [το γιγνώσκειν το πονηρόν] την πονηρή γνώση, στην τήρηση του νόμου του Θεού,  ο γιος τήρησε τον νόμο του Σατανά, κλπ.   

   Στο σπίτι του πατέρα υπήρχε παροχή και αυτάρκεια όλων των αγαθών δωρεά προς τον γιο. Υπήρχε ασφάλεια, υπήρχε υπακοή, σεβασμός, συνεργασία, συμφωνία στήριξη, βοήθεια, προστασία, δικαιοσύνη, τιμή, ισορροπία, οικονομία, υγεία, καλή διαχείριση σε όλα, πίστη σε ζωή προγραμματισμένη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού,  κλπ, δηλαδή είχε ευτυχία όσο γίνεται στον κόσμο που ζούμε.  Τα λόγια αυτά του μικρού γιου [σαν] να ξάφνιασαν τον πατέρα του ο οποίος αισθάνθηκε το σκεπτικό του τέκνου του. Ο πατέρας τώρα έπρεπε να πάρει την απόφαση, το ναι; ή το όχι;  

    Έτσι πράττουν και οι χριστιανοί σήμερα. Στην προσευχή τους προς τον Θεό πατέρα, όλο απαιτούν, θέλω, υγεία, όχι ασθένεια, θέλω πολλά κέρδη από την όποια εργασία, θέλω να πηγαίνουν όλα στη ζωή μου, όπως θέλω εγώ, θέλω οι άλλοι να είναι όπως θέλω εγώ, κλπ.  Πάντα να γίνεται το δικό μας θέλημα. Κανείς δεν ρωτάει, τι θέλεις Θεέ μου να κάνω;  Το Πάτερ ημών όμως λέγει στην δεύτερη σειρά: «γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης» δηλαδή να γίνεται το θέλημα του Θεού, και στον ουρανό και στη γη,  και πουθενά το δικό μας θέλημα. Το θέλημα του Θεού αδελφέ αν είσαι έξυπνος, είναι και δικό σου θέλημα. Θέλημα Θεού και ανθρώπου να είναι ΕΝΑ.

   Ο πατέρας [εδώ στην παραβολή είναι ο Θεός ως πατέρας των ανθρώπων] λαμβάνοντας το τελεσίγραφο του μικρού γιου έπρεπε να πάρει τις αποφάσεις του.  Είχε όμως κάποιες επιλογές [θα λέγαμε εμείς σήμερα] αν ήθελε να κάνει χρήση διαλογική με τον γιο του όπως, 1] να του αρνηθεί, 2] να τον απειλήσει ή να τον αποκληρώσει με το πατρικό δίκαιο ότι, όλα ήταν δικά του και αυτός είχε το δικαίωμα να παραχωρήσει ότι αυτός ήθελε, και όχι ότι ζητούσε ο γιος του, 3] να τον παρακαλέσει και να του υποσχεθεί ότι, κάποια από αυτά της χώρας εκείνης που σκοπεύει να επισκεφθεί, θα τα φέρει στο σπίτι προκειμένου ο γιος να  αποσύρει αυτή την πρόταση και να αναβάλλει τη φυγή από  το σπίτι, 4] να κάνει διάλογο ώστε να τον πείσει ότι αυτό δεν είναι προς το συμφέρον του, να του πει ξανασκέψου το τέκνο μου και εδώ είμαστε, μη βιάζεσαι έχεις χρόνο κλπ, 5] να ζητήσει βοήθεια και μεσολάβηση από άλλους, να κάνει αγάπη, να κάνει οικονομία,να κάνει επιείκεια, να τον καλοπιάσει  κλπ, να μην φανεί σκληρός, άκαρδος, αναίσθητος, για να μην το χαρακτηρίσουν οπισθοδρομικό κλπ. 6] θα μπορούσε να του ειπεί: ναι παιδί μου, ας δοκιμάσουμε να σου δώσω πρώτα ένα μέρος και αν τα πας καλά να σου δώσω και το υπόλοιπο ποσό κλπ, 7] και τέλος να συμφωνήσει μαζί του [όχι χαρούμενος ότι αυτό που επιθυμεί ο γιος του είναι προς όφελός του, αλλά επειδή ότι έχει, είναι για τα παιδιά του], δηλαδή με την καταστροφή του. 

   Το πνεύμα της νέας εποχής μας οδηγεί στο να  συμφωνούνε οι σύγχρονοι πατεράδες με εντελώς διαφορετικά σκεπτικά όπως, Χάριν του γιου, χάριν της κόρης, χάριν της κοινωνίας, χάριν του κόσμου,  έγιναν υποχωρητικοί και συμβιβαστικοί και ο κάθε πατέρας, έγινε μάλλον προωθητής της κάθε ασωτίας [από αγάπη] χάριν του γιου που την επέτρεψε την ασωτία μέσα στο σπίτι και μολύνθηκε όλη η οικογένεια με την ευρύτερη έννοια της λέξεως. 

   Έτσι θα λέγαμε σήμερα για τον άσωτο πατέρα παρά για τον άσωτο γιο, ή σε συνεργασία πορεύονται και οι δύο μαζί. Σήμερα ο σύγχρονος πατέρας έχει πάνω από μία δασκάλα μέσα στο σπίτι που από μικρό το  διδάσκει όλες τις ασωτίες, προκειμένου [να κάθεται φρόνημα] και όταν μεγαλώσει να μην φύγει το παιδί από το σπίτι. Έτσι συμπράττει ο κάθε πατέρας στην ασωτία  που είναι αμαρτία. Η δε αμαρτία σήμερα είναι αποδεκτή,  δικαιολογημένη και επιβεβλημένη, για την συνύπαρξη και στο σπίτι και στην κοινωνία και στον κόσμο. Πιστέψαμε  πατέρες ότι, με την συμφωνία και τις υποχωρήσεις θα έχουμε τα τέκνα μας στο σπίτι, δυστυχώς μικρά τα έχουμε προσωρινά και χάνονται διά παντός όταν μεγαλώσουν. Ο πατέρας του Ευαγγελίου  με την απαίτηση του γιου δίνοντάς του την μισή περιουσία,  τον έχασε προσωρινά αλλά  τον κέρδισε μόνιμα. Υπάρχουν στη ζωή μας μεγάλα ΝΑΙ και μεγάλα ΌΧΙ, θέλουν όμως μεγάλη καρδιά.  

   Δεν έπραξε τίποτε από τα παραπάνω σκεπτικά εκείνος ο πατέρας [όπως θα κάναμε εμείς σήμερα] αλλά παιδαγωγικά ως Θεός-πατέρας λέγει το ΝΑΙ, τέκνο μου, στεναχωρημένος βέβαια, και γνωρίζοντας [ως Θεός] την επόμενη  πορεία του. Δεν περιορίζει ο Θεός το αυτεξούσιο του ανθρώπου, ο οποίος έχει το δικαίωμα να το χειριστεί όπως θέλει. Δεν βιάζει ποτέ και σε τίποτε ο Θεός τον άνθρωπο. Ο Θεός πατέρας υποσχέθηκε στον άνθρωπο Αδάμ ότι είναι ελεύθερος, έχει το αυτεξούσιο, το δικαίωμα, την επιλογή, την απόφαση για τη ζωή του,  το δε αποτέλεσμα και το κόστος θα είναι της δικής του επιλογής και του δικού του θέλω , και όχι του Θεού-πατέρα. Διά τούτο ο Θεός δεν επενέβη όταν ο Αδάμ έφαγε τον απαγορευμένο καρπό, δε του το πήρε από το στόμα  κλπ. Λέγουν οι άνθρωποι: δεν τον έβλεπε ο Θεός  παράδειγμα τον κλέφτη,  το δολοφόνο κλπ, να του κόψει το χέρι, ή  να τον σταματήσει; όχι, όλα τα βλέπει, δεν πρέπει να επέμβει. Ο Θεός - πατέρας ούτε τον Εωσφόρο εμπόδισε από την πτώση, τον άφησε ενώ ήξερε την επιλογή του. Ούτε τον Ιούδα απέτρεψε από την απόφασή του να προδώσει τον Ιησού.  Όποιος θέλει  να έλθει να ακολουθήσει πίσω από μένα, ούτε από δίπλα μου, ούτε μπροστά μου θα πορευτεί, αλλά πίσω μου, έλεγε στους όχλους που τον ακολουθούσαν, διότι πήγαιναν με το δικό τους θέλημα.Το θέλημά τους έτρεχαν να ικανοποιήσουν και να βολευτούν.  Αν θέλετε μπορείτε να φύγετε και εσείς, είπε σε άλλη περίσταση στους δώδεκα μαθητές του.

   Ο μικρός γιος πήρε το μερίδιο που του αναλογούσε και έφυγε μακριά. Σε άλλο τόπο να μην έχει καθόλου κοινωνία με τον πατέρα του. Δεν ήθελε τον τρόπο ζωής της οικογένειας του πατέρα του κάτω από τον νόμο του Θεού. Δεν ήθελε να μαθαίνει ο πατέρας του για αυτόν διότι είχε επιλέξει αντίθετο τρόπο ζωής, ήθελε να χαθούν τα ίχνη του να μην ξέρουν που βρίσκεται κλπ. Επιθυμούσε όλα αυτά διότι σκοπό είχε να ξοδέψει [με την υπόδειξη του πονηρού] τις αρετές που του έδωκε και του δίδαξε ο πατέρας του, και να πάρει άλλες  «αρετές» που διαφωνούσε ο πατέρας του. Να τον κάνει να πονέσει όσο περισσότερο. Όλα τα σκεπτικά ήταν συμβουλές και γνώμες του πονηρού βέβαια, στον οποίο έπεσε θύμα ο νέος. Εκεί βέβαια που πήγε ο γιος αυτός [εκεί που επιθυμεί να πάει ο κάθε νέος γιος ή θυγατέρα σήμερα, έχει πάει η πλειοψηφία των νέων  την σήμερον ημέραν]  δαπάνησε ότι είχε μαζί του. Χώρα μακρινή διαλέγουν οι νέοι μας σήμερα. Τότε ήταν μακράν εκείνη η χώρα, σήμερα είναι τόσο κοντά.  Άφησαν την [ την χώρα την πίστη την πατρίδα] κατοικία του πατέρα Θεού και της Μητέρας Εκκλησίας και πήγαν σε χώρα μακρινή [την διάλεξαν] διότι νομίζουν εκεί θα βρουν αυτό που τους ταιριάζει. Άγνωστοι, ξένοι, που θα αφομοιωθούν γρήγορα, όσο γρήγορα έχασε ο γιος την πνευματική περιουσία που είχε από τον πατέρα του. Παλιότερα άφησαν οι νέοι το χωριό και πήγαν στην μεγάλη πόλη, [πρωτεύουσα η επαρχιακή] και  άφησαν εκεί ότι είχαν από το χωριό τους, και αντέγραψαν και ακολούθησαν και απορροφήθηκαν από τον τρόπο ζωής της μεγάλης πόλης. Σήμερα ο κόσμος όλος έγινε σαν την τότε αμαρτωλή και μακρινή χώρα.

    1 Διασκόρπισε την 2  περιουσίαν του 3 πατέρα του 4 ζώντας 5 άσωτη 6 ζωή.  Δεν θεώρησε δική του την περιουσία, [θα την πρόσεχε ή την θεώρησε διαστρεβλωμένα δική του] παρά  θεώρησε μόνο δικαίωμα διά κάνει αυτό  που ήθελε. Το θέλημα του πατέρα ήταν μόνο όσο ήταν μικρός στην ηλικία όπως κάθε μικρό παιδί κάνει το θέλημα του πατέρα,  και όταν περάσει την εφηβεία και θεωρηθεί άνδρας  ώριμος, τότε  φανερώνει τον μέσα του εαυτό του,  ο οποίος δεν μοιάζει καθόλου με του πατέρα.   Αυτή η περιουσία ήταν του πατέρα του. Δεν έπρεπε αυτό να το αναγνωρίσει, να το σκεφτεί, να το σεβαστεί, ότι ήταν δώρο του πατέρα και χάρισμα χωρίς να το αξίζει;  Ο Θεός δίνει απλόχερα όλα τα αγαθά που χρειάζεται ο άνθρωπος στη ζωή του. Ότι δίνει ο Θεός είναι πολύτιμο και αναγκαίο στον άνθρωπο, διότι χωρίς τα αγαθά αυτά ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει. Η υγεία, η δύναμη, η ομορφιά, οι νοητικές ικανότητες, κλπ,   ποιανού δώρο είναι;  του βιολογικού πατέρα μας; όχι βέβαια. Ένας αόρατος ιός καταστρέφει έναν σώμα δύο μέτρα ύψος σε χρόνο μηδέν.  Οι όποιες πνευματικές  και σωματικές ικανότητες δικές μας είναι; και βέβαια όχι. Πως όμως τις χειρίζεται ο κάθε νέος; ωφέλιμα ή βλαπτικά; 

   Υπάρχει κάτι πνευματικό καλό σε έναν κοσμικό χώρο; σε ένα κακόφημο κέντρο; ακόμη και σε μία κοινωνική εκδήλωση;  Όχι δεν υπάρχει.  Μάλλον όλα τα κακά από εκεί ξεκινούν. Ένας λογισμός, μία σκέψη, ένα βλέμμα, ένας διάλογος κλπ, ανατρέπει την ομαλή ψυχολογική λειτουργία του ανθρώπου, και άντε να κοιμηθεί το βράδυ.   Υπάρχει  κάτι καλό σε ένα κοσμικό κερδοσκοπικό κλπ, κέντρο; τίποτε. Η συμμετοχή αυτή σε λάθος επιλογές αλλάζει τον άνθρωπο σε τρόπο συμπεριφοράς και ολίγον κατ' ολίγον [όπως λέγουν οι Πατέρες] ο άνθρωπος γίνεται από νήστης, φάγος και πότης, από εγκρατής, σε πόρνος και μοιχός, από ηθικός, σε ανήθικος, από προσευχόμενος, σε βλάσφημος, από ειλικρινής, σε υποκριτής,  από δίκαιος, σε άδικος, από πιστός σε άπιστος, και πάει λέγοντας.   Ούτε τουλάχιστον τα διατήρησε τα πατρικά υπάρχοντα, διότι τα θεώρησε   δικά του,  ότι, άλλος τα έφτιαξε και όχι εκείνος, και άρα μπορεί να τα κάνει ότι θέλει. Έκανε πρώτα αλόγιστη σκέψη και ύστερα αλόγιστη   χρήση.

   Η χώρα η μακρινή δηλαδή της αμαρτίας τότε ήταν μακριά. Σήμερα οι νεώτερες γενιές την έφεραν πάρα πολύ κοντά. Για παράδειγμα το πνεύμα της Αμερικής, ο τρόπος ζωής και όλα τα θεωρητικά πιστεύω της, ο τρόπος  διατροφής και συμπεριφοράς έφτασε στο κάθε χωριό της πατρίδος μας. Είναι στην πόλη μας στη γειτονιά μας, κάθε ημέρα και κάθε νύχτα. Είναι επίσης μέσα στο σπίτι μας. Είναι στο χέρι μας, [που πατά το κουμπί] είναι μόνιμα μέσα στο νου μας και στην καρδιά μας. Δεν χρειάζεται ο νέος να πάει στην Ευρώπη. Παντού [σήμερα] υπάρχει παρούσα η τότε μακρινή και αμαρτωλή χώρα, ακόμη και σε ένα έρημο βουνό, που θεωρείται ο πιο καθαρός τόπος ή χώρος.    

 Τέλος η ζωή του ήταν δική του; Είχε δικαίωμα να την κάνει ότι θέλει;  όχι βέβαια. Λέγουν οι σύγχρονοι νέοι: δική μου είναι η ζωή, έχω το δικαίωμα να την χειριστώ όπως εγώ θέλω. Δικό μου είναι το σώμα. Δική μου είναι η ψυχή. Δική μου η ευθύνη είναι για  όλα, τι λόγο  έχεις επάνω μου εσύ [Θεέ] πόσο μάλλον ο πατέρας ή η  μητέρα. Μόνος μου μπορώ να χειριστώ τα πάντα λέγει ο νέος. 

   Με την χάρι του Θεού όμως ζώμεν και αναπνέομεν και υγειαίνομεν κλπ, στη ζωή μας. «Άνευ  εμού ου δύνασθαι ποιείν ουδέν» λέγει η Γραφή. Σήμερα γνωρίζει ο νέος ότι χωρίς το ανάλογο οξυγόνο, χωρίς κανονικούς χτύπους της καρδιάς, χωρίς καλή λειτουργία των οργάνων κλπ, στο δευτερόλεπτο χάνουμε τα πάντα. Αν ο πατέρας-Θεός πάρει έστω ένα από ότι μας έχει δώσει  θα υπάρχουμε στο επόμενο δευτερόλεπτο, ημέρα, μήνα, ή χρόνο; Η αυτοχειρία είναι απαγορευμένη, διότι δεν είμαστε κυρίαρχοι επί του σώματός μας και γενικά επί της ζωής μας, αλλά είμαστε  φροντιστές και συντηρητές όλου του ψυχοσωματικού ανθρώπου, που η Γραφή ονομάζει τον άνθρωπο, Ναό του Αγίου Πνεύματος.  Ο άσωτος του Ευαγγελίου τελικά μετανόησε, ας έχασε τα πάντα, [ο Θεός πατέρας αναπληρώνει τα πάντα και τα αυξάνει]  ανακαίνισε όμως τον εαυτό του, δαπάνησε [χαράμισε] υλικά και κέρδισε πνευματικά. Εσύ χριστιανέ πατέρα, ποιανού απόφαση πατέρα θα αντιγράψεις, [όχι ή ναι θα πεις στο γιο σου], τον σύγχρονο, ή τον πατέρα του Ευαγγελίου; 

       

  ΚΥΡΙΑΚΗ   ΤΕΛΩΝΟΥ   ΚΑΙ   ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ.

   Την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου εισερχόμαστε σε μία πνευματική περίοδο [αγώνα]  διάρκειας δέκα  [10] εβδομάδων. Ο πνευματικός αγώνας γίνεται μέσα σε ένα στάδιο που δεν περιορίζεται σε τετραγωνικά μέτρα. Το πνευματικό στάδιο είναι χωρίς όρια και σε χώρο και σε χρόνο.  Για τον χριστιανό είναι περίοδος παιδαγωγική ισόβια με σκοπό και στόχο  την αναβάθμιση του ανθρώπου στην  ορθόδοξη χριστιανική πίστη και όχι μόνο. 

   Το κάθε τι στον κόσμο, και στη φύση, προκειμένου να αναπτυχθεί προς όποιο όφελος πρέπει να υποστεί όποια αγωγή πρέπει. Ένα λουλούδι, ένα φυτό, ένα δένδρο, ένας άνθρωπος. Όλα βρίσκονται στον αγρό του Θεού διά να καλλιεργηθούν. Ένα μικρό παιδί προκειμένου να αναπτυχθεί και να έχει καλή υγεία, πρέπει να ακολουθεί το πρόγραμμα της διατροφής που θα επιλέξει η μητέρα του, η οποία το παρέλαβε και αυτή από την μητέρα της, την γιαγιά της και πάει λέγοντας. Το δε παιδί να συμφωνεί και να ακολουθεί πιστά το πρόγραμμα της μητέρας. Είναι άλλο θέμα η αλλαγή της νέας διατροφής, και δεν μας αφορά σήμερα.  Η ψυχή του ανθρώπου καλλιεργείται με όλα τα από το Θεό δοσμένα πνευματικά παιδαγωγικά μέσα, με σκοπό να ωριμάσει ο άνθρωπος μέσα στην κοινωνία ανθρώπων που ζει. Να εκπαιδευτεί, και να εξειδικευτεί. Στο πνευματικό θέμα η μητέρα Εκκλησία έχει την ευθύνη της πνευματικής αγωγής με βάση το πρόγραμμα και την μέθοδο  της ψυχικής ανάπτυξης και υγείας του χριστιανού. Ουσιαστικά η μητέρα εκκλησία αγωνίζεται για την ψυχοσωματική υγεία του ανθρώπου. Διά τούτο ο Θεός καθημερινά παρέδιδε μαθήματα στους δυο μαθητές, τον Αδάμ και την Εύα. Οι μαθητές τελικά είχαν και έχουν το δικαίωμα, την επιλογή και την απόφαση να αντιγράφουν ή να μιμούνται  τον διδάσκαλο σε όποια τέχνη και όποια επιστήμη, ή να απορρίπτουν.

   Σκοπός του ανθρώπου είναι να αναπτύξει τις 3 σχέσεις στην επίγειο ζωή του. Οι Πατέρες λέγουν ότι ο άνθρωπος εξετάζεται στο μάθημα των σχέσεων καθημερινά προκειμένου να πάρει τον βαθμό του. Άλλος στη σχολή της οικογένειας, ή της κοινωνίας όπως είναι δομημένη με όλους τους θεσμούς, ή του μοναστηριού ή της ερήμου. Ο άνθρωπος είναι πάντα απέναντι στον εαυτό του, τον πλησίον και τον Θεόν. Προκειμένου να συνυπάρξει επιβάλλεται να ρυθμίσει την καθημερινή σχέση και με τα τρία πρόσωπα. Αυτά είναι τα κάτωθι.

   Α) ο Εαυτός, 2) ο Πλησίον και 3) ο Θεός, τρεις σχέσεις ισόβια. Επειδή έχουν αυτεξούσιο, και από τα τρία, προτείνονται απόψεις, γνώμες, προτάσεις, ενστάσεις, διαφωνίες, αρνήσεις,  κλπ. Στην πορεία εξελίσσονται ως απέναντι, ως διαφωνούντες [ή και συμφωνούντες] και άρα γίνονται φαινομενικά τρεις αντίπαλοι, οι οποίοι είναι:

   Β) η Σάρκα,  2) ο Κόσμος και  3) ο Διάβολος, οι τρεις αντίπαλοι ισόβια. 

   Α) Εαυτός και σάρκα [με τις απαιτήσεις της ως αναγκαίες] είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. 

   Β) Πλησίον και κόσμος [αυτή τη γνώμη έχει ο κόσμος, έτσι λειτουργεί ο κόσμος, κλπ, αλλιώς θα πράξεις εσύ; έξω από τον κόσμο ζεις; κλπ,] δηλαδή είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι, ο άλλος ή οι άλλοι.

    Γ)  Θεός και Διάβολος είναι οι δυνάμεις που είναι έξω από τον άνθρωπο. Η κάθε πηγή [από τις δύο] έχει την δική της μέθοδο. Ο Θεός κίνητρο προβάλλει την πνευματική επιτυχία με κατάκτηση την  αιώνιο ζωή. Ο Διάβολος κίνητρο έχει την απόλαυση στην πρόσκαιρη ζωή με σύντομη ημερομηνία λήξεως. Ο Θεός σε περιμένει να επιστρέψεις επειδή εσύ θέλεις. Ο Θεός ούτως ή άλλως θέλει, το έχει αποδείξει αυτό, και το έχει υπογράψει με το αίμα του στο σταυρό.  Εάν εσύ θέλεις το Θεό, εσύ θα τον πλησιάσεις, εσύ θα τον ενοχλήσεις, εσύ θα τον πιέσεις, εσύ θα τον παρενοχλείς τακτικά και διά βίου. Ο Διάβολος έρχεται από μόνος του, δεν σε ρωτά αν τον θέλεις. Σε πλησιάζει [αντίθετη τακτική και μέθοδο από το Θεό] εκείνος, με τις δικές του μεθόδους, σε ενοχλεί εκείνος, σε πιέζει εκείνος,  σε παρενοχλεί και σε βιάζει, δια βίου εκείνος. 

   Ο άνθρωπος θα πρέπει να προγραμματίσει, να ρυθμίσει, και να δρομολογήσει  σταθερή σχέση που θα είναι προς το συμφέρον του όλου ψυχοσωματικού ανθρώπου, με τη βοήθεια των 3 σχέσεων που είναι:

   1] Η σχέση με τον εαυτό του. 

   2] Η σχέση με τον πλησίον του. 

   3] Η σχέση με τον Θεόν του. 

   Η φυσιολογική φορά του ανθρώπου είναι προς τον Θεόν τον οποίο πάντα αναζητούσε ο κάθε άνθρωπος της κάθε εποχής από αρχής της εμφανίσεώς του στον κόσμο, διότι από αρχής ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από τον Θεόν. Διά τούτο ο άνθρωπος χωρίς Θεό είναι πραγματικά χαμένος, διά τούτο ήλθε ο Θεός να τον βρει. Από μόνος του ο άνθρωπος ποτέ δεν θα τον έβρισκε. Ο Θεός μόνος του παρουσιάστηκε στον άνθρωπο λέγοντας: εγώ είμαι, αλλά πάλι ο άνθρωπος πλανεμένος από τον Σατανά δεν τον γνώρισε, και τον απέρριψε, εκτός εκείνοι που τον αγάπησαν. Μόνο όσοι τον αγαπούν εκείνοι τον γνωρίζουν. Σε εκείνους φανερώνεται. Ο Θεός σε όλους φανερώνεται, απλά εκείνοι που δεν τον βλέπουν το βλέμμα τους είναι στραμμένο προς την αντίθετη κατεύθυνση.   

   Η σχέση με τον εαυτό μας. Η παρουσία του Θεού ομαλοποιεί την σχέση μας με τον εαυτό μας, ψυχή και σώμα γίνονται ένα, δεν έχουν διαφωνίες, διότι στην κάθε διαφωνία διαιτητεύει ο Θεός. Δέχονται τους όρους του Θεού, και όχι η κάθε πλευρά να προσπαθεί να επιβάλλει τους δικούς της όρους, προκειμένου να υπάρξει αρμονία και ισορροπία. Διαφορετικά εάν η σχέση με τον εαυτό μας δεν ρυθμίζεται σύμφωνα με τους όρους του Θεού, θα υπάρχει ισόβια διαταραχή μέσα μας.

   Η σχέση με τον πλησίον μας.  Εάν τον πλησίον μας δεν τον δεχόμαστε ως αδελφό μας, και ως εικόνα Θεού, δεν θα γίνει ποτέ εαυτός μας, [διότι ο Ιησούς είπε να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτόν σου], αλλά θα είναι πάντα κάποιος άλλος, αντίπαλος ή και εχθρός. Θα υπάρχει μόνιμή διαταραχή με τον κάθε πλησίον.

   Η σχέση με τον Θεόν μας. Η αναφορά και του εαυτού μου και του πλησίον μου δεν είναι ο Θεός εξ ίσου, δεν θα υπάρχει αρμονία και ισορροπία στη σχέση μας. Αφού θα συμβαίνει αυτό, ούτε με το Θεό θα έχω αρμονία και ισορροπία και εγώ και ο πλησίον μου. Και εδώ θα υπάρχει μόνιμη διαταραχή των ανθρώπων και μεταξύ των, και με τον Θεό. 

   1] Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο Ναό να προσευχηθούν, Τελώνης ο ένας, ο Φαρισαίος ο άλλος. 

   2] Δύο ανθρώπους έχουμε την Κυριακή του  Ασώτου, 1 τον Άσωτο και 2 τον μεγάλο αδελφό του.

   3]  Στην τελική κρίση 2 θα είναι, 1 ο κριτής και 2 ο άνθρωπος. 

   4]  Δύο είναι οι πρωτόπλαστοι, Αδάμ και Εύα.

   Τους δύο ανθρώπους ο Θεός τους θέλει 2 σε 1. Τους 3 σε 1. Τους 5 σε 1. όλα σε ένα.  Ο Θεός θέλει την ενότητα, ο δε Διάβολος θέλει το διχασμό, τη διάσπαση, τη διαίρεση, τη διάλυση.

   Ο Σατανάς δεν τους θέλει 2 σε 1, αλλά τα 2 σε 3. οδηγεί τους ανθρώπους όχι στην σύγκληση, αλλά στην απόκλιση ή απόσχιση στις μεταξύ των σχέσεις. Αυτό λέγεται  αντιπαλότητα ή διαίρεση στις σχέσεις τους. 

   Ο Φαρισαίος εξειδικευμένος μία ζωή από τον πιο ειδικό δάσκαλο τον Σατανά, στην πονηριά, στην υποκρισία, στο ψέμα στην απάτη, επεχείρησε να δημοσιεύσει αυτές τις «αρετές» από τις οποίες περίμενε μάλλον απαιτούσε να λάβει μισθό ή μετάλλιο. Δεν είμαι [εγώ]  σαν τους άλλους [δηλαδή όλους] ανθρώπους [αυτός ήταν μοναδικός] άδικοι, άρπαγες, μοιχοί, κλπ. Αυτόματα [με την δική του αυτοκριτική] έθεσε τον εαυτό του μακριά από τους συνανθρώπους του μέσα στην τοπική κοινωνία που ζούσε και όχι μόνο. Διατάραξε τις σχέσεις του με τους πλησίον του συνανθρώπους. Προσέφερε στο Ναό την λεγομένη δεκάτη και σε ότι δεν επέβαλε ο Νόμος. Νόμιζε ότι είναι ο τελειότερος  από τους ανθρώπους της πόλεως. Διατάραξε και την σχέση του με τον Θεό διότι τελικά τον απέβαλε, δεν άκουσε τους επαίνους που περίμενε. Απέτυχε σε όλα ο Φαρισαίος και στις 3] σχέσεις, 1) με τον εαυτό του, 2) με τον πλησίον του και 3) με τον Θεό του. 

   Ο Τελώνης αντιθέτως αξιολογώντας  τον εαυτό του είδε ότι οι σχέσεις του με τους πάντες είναι διαταραγμένες, εχθρικές και πρέπει με διαδικασίες του κατεπείγοντος να ομαλοποιηθούν. Διέκοψε σχέσεις με την πηγή του κακού με την σύντομη ομολογία:  ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ,  επανήλθε στην πρώτη πνευματική  αγωγή του νόμου την οποία είχε εγκαταλείψει. Συμφιλιωμένος με όλους, κυρίως με τον Θεό που τον δικαίωσε.

   Ο Ζακχαίος αποκατέστησε πρώτα την σχέση του με τον Ιησού και μετά ήταν εύκολη η αποκατάσταση με τον εαυτό του, και μετά με τους συνανθρώπους του.

   Αν και αντιπαθείς και οι δύο [τελώνης και φαρισαίος] από το λαό τον οποίο είχαν στο χέρι όπως λέμε, λόγω εξουσίας ο καθένας με την πολιτική που εφάρμοζε, ο ένας [ο φαρισαίος] απομακρύνθηκε ακόμη περισσότερο, ενώ είχε την παιδαγωγική βάση διά  να επιτύχει δυστυχώς απέτυχε, ενώ ο άλλος [ο τελώνης] που κανένας δεν περίμενε να ανατραπεί η σχέση του με τους ανθρώπους, ευτυχώς  έφερε τα κάτω επάνω και ρύθμισε τις διαταραγμένες σχέσεις του και με τον εαυτό του και με τους πλησίον του και με τον Θεόν,  τελικά δικαιώθηκε, ενώ ο Φαρισαίος που διατάραξε τις σχέσεις του με τον εαυτό του, με τον πλησίον του και με τον Θεόν, καταδικάστηκε. Ο υψωθείς ταπεινωθείς λέγει η Γραφή.  Εγώ ο χριστιανός σήμερα μήπως πρέπει να μάθω από το πάθημα του Φαρισαίου; αμήν.

 Εμείς λίγα γράφουμε, και αυτά με κενά και ελλείψεις, εσύ αν θέλεις σκέψου περισσότερα. Μπορείς.

  

 ΚΥΡΙΑΚΗ   ΤΟΥ   ΖΑΚΧΑΙΟΥ.

Ευαγγέλιον κατά Λουκάν κεφάλαιον ΙΘ'   στίχοι 1 - 10.

   Ο Ζακχαίος αρχιτελώνης στο αξίωμα και άνθρωπος μεσήλικας  και πάνω, κοντός στο ανάστημα, ήθελε να ιδεί τον Ιησού. Λόγω της εργασίας του ήταν γνώστης απάντων των κοινωνικών ζητημάτων στην πολυφυλετική Ιουδαία τότε των εθνών. Ως άνθρωπος είχε προβληματιστεί στα ζητήματα περί πίστεως. Είχε γνώση περί του προσώπου του Ιησού και διά όλα τα διαδραματιζόμενα γεγονότα στην Ιουδαία. Είχε και εσωτερικές πνευματικές αναζητήσεις όπως κάθε άνθρωπος, και άρχισε να ενδιαφέρεται περί του Ιησού.   Έμαθε ότι ευρίσκεται στην Ιεριχώ και από που θα περνούσε, έτρεξε νωρίτερα και ανεβαίνοντας επάνω σε ένα δένδρο  περίμενε με αγωνία πιθανόν την ώρα που θα  περάσει ο Ιησούς διά να τον δει, προκειμένου να ικανοποιήσει την επιθυμία του. [Δεν είχε ακόμη την τόλμη να πάρει την πρωτοβουλία μα παρουσιαστεί μπροστά στον Ιησού]. Μετά από λίγη ώρα έφθασε ο Ιησούς [ο Ζακχαίος τον είδε] και σταμάτησε κάτω από το δένδρο. Ο Ζακχαίος βέβαια [δεν του ήλθε ξαφνικά αυτή η επιθυμία] ήθελε από καιρό ίσως να  ιδεί και να συναντήσει τον Ιησού, γιατί όχι και να συζητήσει μαζί του. Ο Ιησούς [ως Θεός] του έδωκε αυτή την ευκαιρία και του λέγει χωρίς να τον γνωρίζει ανθρωπίνως, ως Θεός όμως τον γνώριζε και  προς έκπληξη αυτού και του όχλου να φωνάζει όνομα ανθρώπου επάνω στο δένδρο. 

   Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι, σήμερον εν τω οίκω σου δει με μείναι. Μάλλον στο άκουσμα του ονόματός  του δεν αιφνιδιάστηκε, αλλά όπως γράφει ο Λουκάς, βιαστικά κατέβηκε από το δένδρο και τον υποδέχτηκε χαρούμενος. Ο όχλος βέβαια που ακολουθούσε, παρεξήγησε τον Ιησού διότι προτίμησε να αφήσει αυτούς και να επισκεφθεί τον Ζακχαίο, [άνθρωπο φοροεισπράκτορα και αντιπαθή προς το λαό, και  τρόπο- τινά υποτιμώντας  αυτούς, και να είναι φιλικός προς έναν τελώνη]  άκουσον άκουσον και μάλιστα  να τον επισκεφθεί και στο σπίτι του!!!  

   Ο Ιησούς σε άλλη σύναξη ανθρώπων είπε: ο ποιμένας ο καλός, όταν έχει χαμένο ένα πρόβατο, αφήνει τα πολλά μόνα τους κλεισμένα μέσα στο μαντρί και πηγαίνει να βρει το ένα που είναι χαμένο και πλανεμένο [για τον άνθρωπο κάνει αναφορά ο Ιησούς και όχι για τετράποδο] από τον διάβολο. Όταν το πρόβατο βελάζει και το ακούει ο ποιμένας, θα κάνει πως δεν ακούει; όχι βέβαια, ή θα πει: ας το αφήσω δεν θα πάω σήμερα, δεν πειράζει θα πάω αύριο ή μεθαύριο; Βεβαίως και όχι. Θα τρέξει αμέσως, ότι ώρα και να είναι, όποιους και να έχει παρέα, προέχει να βρει το ένα το χαμένο, ίσως και να είναι βέβαιο αν δεν ενδιαφερθεί,  κινδυνεύει την νύχτα που θα έλθει, να  το φάνε οι λύκοι και τα τσακάλια και άλλα άγρια θηρία. 

   Επίσης ο όχλος παρεξήγησε τον Ιησού διότι δε είχε ακούσει τις ανακοινώσεις του Ζακχαίου [ούτε ήλπιζε να ακούσει τις οικονομικές παροχές του πρώην είδη τελώνου] μετά την συνάντηση με τον Ιησού. Όταν άκουσαν τις ανακοινώσεις του Ζακχαίου ότι, προσφέρει την μισή περιουσία του στους φτωχούς, και ότι θα δώσει τετραπλάσια σε όσους αδίκησε οικονομικά και όχι μόνο, μάλλον άλλαξαν γνώμη περί του αρχιτελώνη Ζακχαίου. Πολλοί από τον όχλο αύριο, θα βρίσκονταν σε πιο καλή οικονομική κατάσταση από τον Ζακχαίο. Αρχιτελώνης και όχλος ποιος το περίμενε να γίνουν ένα; Μάλλον κανένας.

   Ο Ζακχαίος ήταν ανεβασμένος στο διπλό δένδρο  που το έλεγαν συκο-μορέα, - συκομουριά. Οι καταχρήσεις του Ζακχαίου  που τον έλεγχαν βασανιστικά,  μάλλον ήταν δύο, [διπλό δένδρο] εξουσιαστικές [ως αρχιτελώνης] και οικονομικές [φιλαργυρίας]. Προσπάθησε όμως, ήθελε κατά βάθος και πέτυχε να κατέβη από το δένδρο, το οποίο δεν τον έφερνε ανάπαυση ψυχής. Όποιος ζητά το Χριστό, τον βρίσκει ο ίδιος ο Χριστός, φτάνει να κάνει την αρχή ο άνθρωπος, τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει ο Ιησούς.

   Πόσοι από εμάς τους χριστιανούς είμαστε ανεβασμένοι σε ένα δένδρο; Πολλοί, ή μάλλον όλοι εκτός ελαχίστων. Είμαστε ανεβασμένοι σε ένα δένδρο ή σε πολλά; Όλοι οι χριστιανοί, μάλλον είμαστε ανεβασμένοι στο δένδρο της φιλαργυρίας, της φιληδονίας και της φολοδοξίας. Όλοι είμαστε ανεβασμένοι στο δένδρο του εγωισμού. Όλοι είμαστε ανεβασμένοι στο δένδρο του θέλω. Άλλοι στο δένδρο της αίρεσης, της απιστίας, της αθεΐας. Πολλοί είναι ανεβασμένοι στο δένδρο της εξουσίας, άλλοι της οικονομίας, άλλοι της έρευνας, της δικαιοσύνης, της υγείας, του εμπορίου, του αθλητισμού, της καλλιτεχνικής καριέρας, κλπ,  άλλοι μεταφερόμαστε [σαν να είμαστε σε ένα δάσος] από δένδρο σε δένδρο, όπως της πολυφαγίας, του αλκοόλ, του καπνίσματος, της πορνείας, της μοιχείας, της απάτης, της υποκρισίας,  του φθόνου, της κακίας, της βλασφημίας, της ζήλιας, της αργολογίας, περιέργειας, κατάκρισης,, της μόδας, της μουσικής, του σχολιασμού, της παρέας, του καφέ, της νύχτας,  κλπ. Άλλοι στο δένδρο των 5 αισθήσεων, από δένδρο σε δένδρο ή από κλωνάρι σε κλωνάρι, αισθανόμαστε μια χαρά .   Όλοι είμαστε ανεβασμένοι στο δένδρο της γνώμης, της άποψης, του νομίζω, κλπ. Η πλειοψηφία των χριστιανών είναι γαντζομένη  πάνω στο ένα δένδρο ή σε πολλά, που ούτε ο θάνατος μπορεί να τους ξεκολλήσει.  

    Τότε ο Θεός είπε στους πρωτόπλαστους: από όλα τα δένδρα να τρώτε, μόνο από το ένα να μην φάτε γιατί θα πεθάνετε. Σήμερα ο Θεός λέγει στους χριστιανούς: από όλα τα άλλα δένδρα του διαβόλου[αυτά που εννοούμε παραπάνω] μήτε τους καρπούς τους να φάτε, μήτε να τα κοιτάξετε, μήτε να τα ακουμπήσετε, μήτε στον ίσκιο τους να καθίσετε, μόνο από το δένδρο του Χριστού να τρώτε. 

   Ο Ζακχαίος κατέβηκε χαρούμενος από το δίδυμο δένδρο και άκουσε από τον Ιησού ενώπιον πάντων το: σήμερον σωτηρία έγινε στο σπίτι ετούτο διότι και αυτός γιος του Αβραάμ είναι. Εμείς οι χριστιανοί θέλουμε μία ζωή να κατέβουμε από μία συνήθεια ή χούι.  Ανεβασμένοι στα πολλά δένδρα θα μπορέσουμε να κατέβουμε για να  ακούσουμε από τον Ιησού το: δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου να κληρονομήστε την σωτηρίαν,  ως αδελφοί μου την αιώνιο ζωή;  Αμήν.       

 

  ΚΥΡΙΑΚΉ  των  ΔΈΚΑ ΛΕΠΡΏΝ. Λουκάς κεφ,  ΙΖ'  στ,   12-19. 

ΛΈΠΡΑ ΑΜΑΡΤΊΑ  ΜΕΤΆΝΟΙΑ  ΘΕΡΑΠΕΊΑ.  

   Η πηγή της θεραπείας των σωματικών ασθενειών είναι η παρατήρηση [επί παντός] και η γνώση. Η  φαρμακο-επαγρύπνηση είναι 1] παρακολούθηση [της πορείας όποιας ασθενείας]  2] παρατήρηση, [συμπτώματα περιστατικών] 3] καταγραφή, [σε ποσοστά επί τοις %],  4] σύγκριση, [ηλικιών και εποχών], 5] αξιολόγηση, [του αποτελέσματος], 6] συνδυασμός, [φαρμάκων, ασθένειας, ηλικίας] και 7] πρόταση, [για συνταγή, δοσολογία σκευασμάτων για την θεραπεία όποιας ασθένειας]. Η γνώση είναι θηλυκού γένους, και είναι η μητέρα όλων των επιστημών, καθώς και της ιατρικής επιστήμης. 

   Η ιατρική επιστήμη είναι για να θεραπεύει «μικρές» σωματικές αρρώστιες,   [η φύση της είναι να θεραπεύει τα πάντα  του σώματος, καθώς και η μετάνοια να θεραπεύει τα της ψυχής] διότι οι δυνατότητες που έχει ο κάθε ιατρός είναι περιορισμένης ικανότητας και όχι επί παντός συμπτώματος. Σήμερα θεωρούμε ότι η ιατρική επιστήμη κάνει θαύματα. Μπροστά στην ολική υγεία και στον θάνατο [ο οποίος είναι αρρώστια] είναι μικρή. Λέγουν πολλοί ιατροί: [έπραξα ότι μπορούσα, από δω και πέρα άλλος έχει το λόγο, ποίος;]. Ασθένειες είναι οι όποιες δυσλειτουργίες των μελών του σώματος του όλου ψυχοσωματικού  ανθρώπου. Η ιατρική επιστήμη αντιλαμβάνεται  την δυσλειτουργία των οργάνων του σώματος, όχι τον πόνο. Ο πόνος στο σώμα είναι αποτέλεσμα όποιας φθοράς των οργάνων, ο πόνος στην ψυχή είναι αποτέλεσμα αμαρτίας.

    Ο Χριστός ως ο μόνος καθηγητής σώματος και ψυχής, δεν είπε σε κανέναν ασθενή: πήγαινε στο γιατρό να γίνεις καλά, αφού ο ίδιος ως και ιατρός,  κάλυπτε το διπλό του ανθρώπου. Ο Χριστός θέλει  ολική υγεία του ανθρώπου, ριζική θεραπεία και όχι μερική. Διά τούτο χτύπησε στην ρίζα του κακού, και όχι στην επιφάνεια.  Και πριν και τότε υπήρχε ιατρική επιστήμη.  Σε όλα τα προβλήματα των ανθρώπων περί υγείας έλεγε: η πίστη σου σε έσωσε, [δηλαδή σε θεράπευσε]  καθώς βλέπεις έγινες καλά, όμως μην ξανά-αμαρτήσεις, διότι θα πάθεις χειρότερα, δηλαδή θα αρρωστήσεις πιο βαριά. Δηλαδή η αμαρτία αυξάνει την φθορά του σώματος.

   Ουκ έχω άνθρωπο [για όποια βοήθεια] είπε ο παράλυτος στο Χριστό και ενώ ήταν τόσο κοντά στην κολυμβήθρα. Η Εκκλησία στις ευχές ονομάζει  τον Χριστό ιατρό ψυχών και σωμάτων. Στην κατάσταση προ της πτώσεως [της αμαρτίας] ο άνθρωπος είχε πλήρη υγεία σώματος και ψυχής. Στην μετά την πτώση, που είναι ορόσημο στην πορεία του ανθρώπου, που εισήλθε η αμαρτία, ανετράπησαν όλα, και για το σώμα και για την ψυχή, δηλαδή όλα τα ονομαζόμενα από τον άνθρωπο όπως, προβλήματα, εμπόδια, δυσκολίες, ασθένειες σώματος και ψυχής κλπ. Το βιβλίο της Π, Διαθήκης Σοφία Σειράχ κεφ, ΛΗ' = 38 αναφέρει περί της ιατρικής επιστήμης δια την θεραπείαν ασθενειών του σώματος κλπ. Την ασθένειαν την Λέπρας αν και σωματική φαινόμενη, την ανέθεσε εις τους ιερείς.

   Η ασθένεια του Κάϊν ήταν ψυχολογική όχι σωματική. Γνωρίζουμε εμείς οι χριστιανοί σήμερα ότι,  πριν την αμαρτία στον συγκεκριμένο χώρο του παραδείσου δεν υπήρχαν τα παραπάνω προβλήματα, μετά όμως την αμαρτία εμφανίστηκαν και διαγνώστηκαν στο τόπο της εξορίας. Ο Αδάμ έξω του παραδείσου [από δοξαστικό τροπάριο του εσπερινού της Κυριακής Τυρινής, της εξορίας των πρωτοπλάστων εις τον κόσμον] θρηνούσε και έλεγε: Εξεβλήθη Αδάμ του παραδείσου ....... ωδύρετο ολολύζων ελεεινή τη φωνή και έλεγεν ....... οίμοι τι πέπονθα ο τάλας εγώ και έλεγεν, μίαν εντολήν παρέβην και των αγαθών απάντων εστέρημαι,  ....... .  

   Με δυνατή τη φωνή ο εξόριστος Αδάμ έλεγε τα παραπάνω λόγια, επίσης  με δυνατή τη φωνή και οι δέκα λεπροί εξόριστοι από την κοινωνία φωνάζοντες έλεγον: Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς.   Του Αδάμ την φωνή δεν την άκουσε ο Θεός. Την φωνή των δέκα λεπρών την άκουσε ο Ιησούς [εξ άλλου διά τούτο ήλθε στον κόσμο, και τους παραπέμπει στην τότε «εκκλησία» του], και τους παραπέμπει εις τους ιερείς του Θεού. Δεν τους συνέστησε ούτε ιατρούς, ούτε φάρμακα. Ο  ένας μάλλον καθ' οδόν εθεραπεύθη και επέστρεψε να ευχαριστήσει τον Κύριο.

    Γνωρίζει ο χριστιανός ότι, της όποιας αρρώστιας, ή ψυχής, ή σώματος,  έχει προηγηθεί η αμαρτία. Το όποιο αποτέλεσμα όποιας  αμαρτίας, είναι η αρρώστια, ή σώματος, ή ψυχής, ή και τα δύο μαζί. Ο Χριστός ήλθε να θεραπεύσει πρώτα την λέπρα της  αμαρτίας, και μετά την λέπρα της ψυχής, ή και αντίθετα. Πρώτα γιάτρεψε τους Λεπρούς και ύστερα τον ψυχασθενή κύριο Ζακχαίο.  Η Λέπρα είναι τύπος της  αμαρτίας. Ο στρατηγός Νεεμάν ο Σύριος έγινε λεπρός στο σώμα από την αμαρτία. Η θεραπεία του ήταν να βουτήξει επτά φορές στον Ιορδάνη. Η Μαριάμ αδελφή Μωυσή και Ααρών, έγινε λεπρή από την αμαρτία. Η θεραπεία της ήταν να εξοριστεί από την κοινωνία επτά ημέρες.  Καθόλου χρήση φαρμάκων. 

   Το ΕΓΩ [το νοητικό] και το ΘΕΛΩ [το αισθητικό]  είναι δύο αίτια που δημιουργούν-υλοποιούν και εξωτερικεύουν  την αμαρτία, η δε αμαρτία επιδρά επί πάντων των υλικών.

   Διά την όποια κατάσταση βρίσκεται ο κόσμος σήμερα αιτία είναι η αμαρτία στην οποία περιέπεσε ο άνθρωπος. Την αμαρτία ως σπόρο την συνέλαβε ο νους του ανθρώπου, την ανέπτυξε και  ως κυβερνήτης έχει τον πρώτο λόγο να  μοιράζει ικανότητες στα μέλη του σώματος [να αμαρτάνουν] προς μάλλον όχι καλή, αλλά κακή εκτέλεση. Το σώμα την μετέτρεψε σε επιθυμία, διεκδίκηση,  δικαίωμα, ανάγκη, πάθος και εξάρτηση. 

   Τα προϊόντα της αμαρτίας είναι θάνατος [ψυχοσωματική καταστροφή]  λέγει η Γραφή: φόβος, αγωνία, ανασφάλεια, ψυχικά σύνδρομα, πανικός, φθόνος, απάτη, κακία,  εκδίκηση,  διαίρεση, σύγκρουση, πόλεμος, δηλαδή φόνοι, εκμετάλλευση, αδικία, πόνος, φτώχεια, ορφάνια, χηρεία, αρρώστια, κλπ. Μόνες τους οι βόμβες επιλέγουν, και πηγαίνουν να επιφέρουν την όποια καταστροφή; όχι βέβαια. Το πιστόλι, το μαχαίρι, το όποιο χημικό προϊόν, μόνο του δολοφονεί τον πλησίον μας;  βεβαίως και όχι. Η γλώσσα από μόνη της μιλά; όχι. Κάποιο κέντρο δίνει οδηγίες και εντολές αφού με την βλασφημία, με το ψέμα,  με την συκοφαντία κλπ, τσακίζει κόκκαλα, ενώ δεν έχει.   Τα έγραψα αυτά τα παραπάνω φίλε μου να κάνεις διάλογο με τον εαυτό σου. Εσύ να ανακαλύψεις περισσότερα από τα παραπάνω λίγα.

   Άρα τα δεινά αδελφέ από που κατευθύνονται; από τον νου και το πνεύμα του ανθρώπου, του κατά τα άλλα όπως λέμε πολιτισμένου, κοινωνικού και άψογου και τζέντλεμαν ανθρώπου και με την καλλίτερη συμπεριφορά μέσα στην κοινωνική καθημερινότητα. Όμως αυτή η έξωθεν καλή μαρτυρία μας διαψεύδει και με απορία λέμε: δεν το περίμενα ποτέ αυτό που έπραξε αυτός ο άνθρωπος, να όμως που όλο και πιο συχνά τα φαινόμενα θα απατούν, και κατά το κοινώς λεγόμενο θα τρίβουμε τα μάτια μας.   

   Όλα τα μέλη του σώματος του ανθρώπου παίρνουν οδηγίες και εντολές από το πνεύμα, αφού γίνουν οι όποιες διαβουλεύσεις εσωτερικά. Η κάθε αμαρτία δεν είναι τόσο ατομική όσο νομίζουμε, αλλά η κάθε αμαρτία είναι εν δυνάμει μεγέθυνση και αύξηση αυτής οριζόντια [και όχι μόνο] που μέσα στο χρόνο καταλαμβάνει και αιχμαλωτίζει όλο τον κόσμο. αμήν. 

   Διαβάστε για περισσότερα  περί λέπρας: Παλαιά Διαθήκη,  Έξοδος κεφ, Δ' στ, 6,7.  Λευιτικόν κεφ, ΙΓ', ΙΔ'. Δευτερονόμιον κεφ, ΙΒ' . Βασιλέων Δ κεφ, Ε᾿. Σοφία Σειράχ κεφ, ΛΗ᾿. των Ο' εβδομήκοντα.     

 

 

      

ΔΙΆ  ΤΟ  ΒΡΑΧΎ  ΤΗΣ  ΕΠΙΓΕΊΟΥ  ΖΩΉΣ

         Τα μεσάνυχτα της 6/19 Ιανουαρίου του έτους 2022 και ανήμερα της εορτής των Θεοφανείων εκοιμήθη εν Κυρίω ο αγαπητός αδελφός κ. Ηλίας Σαββίδης εκ Θεσσαλονίκης, γεννηθείς το 1961 και τέκνο του Πρεσβυτέρου της Εκκλησίας του Χριστού, π. Θεοδώρου Σαββίδη. Υπήρξεν άνθρωπος με συναίσθηση της επιγείου αποστολής του και ακέραιος  χριστιανός ορθόδοξος. Αγαπήσας εγκαρδίως τον Θεόν αυτού προς ον μετέστη. Κρατήσας την πίστην και τας παραδόσεις τας οποίας μας κληροδότησαν οι θεοφόροι πατέρες ημών ανοθεύτους.  Ευχόμεθα εκ βάθους καρδίας ο Κύριος να εντάξει την ψυχήν αυτού εν τόπω αναπαύσεως μετά των δικαίων Του. Διά τους βιολογικούς και πνευματικούς εν Κυρίω αδελφούς, ο πνευματικός αυτού.  π. Στ.Β. 

3]  ΚΥΡΙΑΚΗ  ΜΕΤΑ  ΤΑ  ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ.

   Από τότε ήρξατο ο Ιησούς κηρύσσειν και λέγειν: ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΑΙ ήγγικεν γαρ η Βασιλεία των ουρανών. Ματθαίος κεφ, Δ' στ, 17. 

   Ο Θεός από αγάπη προς τον άνθρωπο που [διότι μόνος του το επέλεξε] έπεσε στην αμαρτία, [διά την οποία δεν μετάνηωσε] έστειλε τον υιό του να βοηθήσει τον πεσμένο [πεπτωκότα]  άνθρωπο  να επανέλθει στην πρώτη κατάσταση. Άρα κατά σειρά έχουμε, δημιουργία,  αμαρτία,  πτώση,  εγκατάλειψη,  φώτιση,  μετάνοια,  αποκατάσταση  και κατά χάριν Θέωση. Η κάθε μία από τις 8 παραπάνω λέξεις έχει την ειδική σημασία για την ιστορία του ανθρώπου.  Με την αμαρτία διακόπτεται ο δεσμός με το Θεό με υπαιτιότητα του ανθρώπου. 

   Η αμαρτία που στη βάση της είναι ασθένεια που χρήζει θεραπείας, δεν είναι σαν την όποια πολιτειακή νομική παράβαση που για την αποκατάσταση αδρανοποιείσαι σε κάποια φυλακή και φαινομενικά μέσα στον τιμωρητικό χρόνο παθητικά, αποκαθιστάς τη σχέση σου με την πολιτεία όπως και πριν, προκειμένου να κατευνάσεις στην ιδέα, το μένος των αδικημένων. Η αμαρτία ως παράβαση του θείου θελήματος σε επαναφέρει στην πρώην  κατάσταση με άλλη μέθοδο, πραγματικά. Δεν σε περιορίζει σε κατάστημα κράτησης, αλλά σε αφήνει ελεύθερο να αποκαταστήσεις  το όποιο αδίκημα που ενεργοποιημένος το έπραξες, έτσι τώρα, μέσα στο χρόνο από την συμμετοχή σου σε εμπειρίες, ενεργοποιημένος μέσα στην κοινωνία, [όχι στην φυλακή] προκειμένου να αποκατασταθεί το αδίκημα από το βάθος της καρδιάς σου, αποκαθιστώντας την διαταραγμένη σχέση με τον εαυτό σου, με τον πλησίον σου, και με το Θεό.  Η συνταγή της εκκλησίας σε οδηγεί στην ολική θεραπεία από την ασθένεια της αμαρτίας. Η μετάνοια είναι η συνταγή που πρέπει να την τηρήσεις επακριβώς. Όπως στην όποια αρρώστια, αν δεν επισκεφθείς το γιατρό, αν δεν πας στο φαρμακείο να πάρεις τα φάρμακα, όπως ορίζει η συνταγή,  αν τα πάρεις όποτε θέλεις εσύ, αν τα παίρνεις όπως  θέλεις εσύ, ή  όποια ώρα θέλεις εσύ, είναι αδύνατο να γίνεις καλά. Δύο συνταγές θεραπείας έχουμε, μία για το άρρωστο σώμα και μία για την άρρωστη ψυχή.  

   Η επανασύνδεση  του αμαρτωλού ανθρώπου με τον εαυτό του, τον πλησίον του, και με  το Θεό γίνεται μόνο με την ευλογημένη έγκριση και το πιστοποιητικό της ΜΕΤΑ-ΝΟΙΑΣ και την σφραγίδα της συγχωρητικής ευχής. Όλοι γνωρίζουμε ότι έχουμε νου μέσα μας. Ο ΝΟΥΣ είναι ο μηχανισμός ο οποίος  εισπράττει όλα τα γενόμενα έξω από τον άνθρωπο [σαν πρώτη ύλη την οποία  την παίρνουν οι αισθήσεις, τα μέλη του ανθρώπου,  μετά η γνώση σαν πρωτοβάθμια επιτροπή  ότι εγκρίνει επιτρέπει και το  εισάγουν στον νου ο οποίος με τους διαλογείς που διαθέτει, επεξεργάζεται και το παραμικρό και ταξινομεί το κάθε τι εκεί που είναι η θέση του, και εσωτερικά και εξωτερικά] τα διυλίζει  και ανάλογα εγκρίνει ή απορρίπτει με τελεσίδικο σκοπό και δεν αφήνει περιθώριο νόθευσης. Ψάξε σε λεξικά και στο διαδίκτυο τις λέξεις νους, γνώση, αμαρτία,  μετάνοια  κλπ, για πιο γενική και ειδική αν θέλεις ενημέρωση.  

   Γνώση και νους είναι πάντα σε στενή συνεργασία, για το καλό του όλου ανθρώπου. Όλα τα ψυχολογικά και τα σωματικά προβλήματα υγείας, οφείλονται στην αμαρτία και στην μη συνεργασία αυτών, μαζί με τον νου, την γνώση, την παρατήρηση και την διάκριση. Το τι είναι καλό ψάξε για να το βρης αδελφέ, στο κείμενο τούτο για το θέμα μετάνοια, η αναφορά είναι περιληπτική και τηλεγραφική. Πρέπει εσύ να έχεις το ενδιαφέρον και την αναζήτηση, διά ότι αφορά την όποια επιτυχία και ευτυχία στη ζωή σου. Μπορείς, εύκολο είναι. Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος, ή για την ευτυχία του ή για την δυστυχία του στη ζωή του και κανείς άλλος.

   Η πρόθεση ΜΕΤΑ προστέθηκε στο ΝΟΩ, μετά την αμαρτία ή έστω μετά το όποιο λάθος και έχουμε τις δύο λέξεις σε μία = ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Πρώτα η αμαρτία και ύστερα ο νους.  Εμείς το καταλαβαίνουμε ως ΜΕΤΑ-ΓΝΩΣΗ. ή μετα-γνώμη, μετα-διόρθωση, μετα-συμόρφωση, ανα-θεώρηση και επαν-εκκίνηση, ή επαν-αχάραξη και επανα-προγραμματισμό του φθαρμένου σχεδίου σωτηρίας, για το οποίο ευθυνόμαστε εμείς ο κάθε ένας. [παρακάτω υπάρχουν και άλλες λέξεις]  Όλες οι λέξεις είναι κλειδιά. Πάρε όποιο κλειδί σου ταιριάζει και άνοιξε της πόρτα του χώρου της αμαρτίας και εισήγαγε την μετάνοια, ώστε να υποχωρήσει η αμαρτία μέχρι αφανισμού. Κάποιος όμως εκεί στο στάδιο της ζωής που θα αγωνιστείς ενάντια στην αμαρτία σε περιμένει, θα πρέπει εσύ να τον επισκεφτείς.  Γνώση και γνώμη είναι μαζί. Κάποτε οι διδάσκαλοι και οι γονείς ιδιαίτερα έλεγαν στους μαθητές: τον νου σας παιδιά εδώ, προκειμένου να γνωρίσουν αυτά που θα έλεγαν στους μαθητές,  ή οι γονείς έλεγαν: το νου σου εδώ, όχι αλλού, [προκειμένου να μάθεις  οτιδήποτε], που τον έχεις; ή που βόσκει ο νους σου; κλπ. Πολλοί άνθρωποι πρόθυμοι σωματικά, πηγαίνουν σε ομιλίες, ο νους όμως νυστάζει και κοιμούνται. 

   Η μετάνοια είναι και θεωρία και πράξη. Είναι μεταμέλεια [άρχισε από αυτήν εσύ], με λόγια, είναι η αρχική λογική προσπάθεια, προστάδιο, προσύμφωνο που μπορεί να σε εμποδίζει να συνάψεις τελικό σύμφωνο. Μπορεί να βρίσκεσαι διά βίου σε στάση μεταμέλειας και να μην περάσεις ποτέ στην μετάνοια. Πρόσεχέ το αυτό.  Σαν τον γιό του ευαγγελίου που είπε στην εντολή του  πατέρα του: ναι πατέρα εγώ θα πάω, αλλά δεν πήγε ποτέ, ο δε άλλος που είπε όχι, μετανόησε και πήγε, ο δεύτερος το όχι σε λόγια το έκανε ναι στην πράξη. Σαν τον Ιούδα που γράφουν οι ευαγγελιστές ότι: μεταμεληθείς απέστρεψε τα 30 αργύρια, τοις αρχιερεύσι και αντί να τρέξει στο σταυρωμένο Χριστό να προλάβει, έτρεξε προς το δένδρο, ανεχώρησε και απελθών απήγξατο. Ματθ, κεφ, ΚΖ' στ, 3, 4.  Δεν  είναι όμως σε  έργα, διότι η μεταμέλεια είναι σαν παγίδα που σε κρατά επί τόπου, ναι λέγεις, ή θα ήθελες, αλλά δεν πράττεις, αυτή η στάση καθορίζει  την βάρος σου συνέχεια. Η  μετάνοια είναι σε λόγια και έργα μαζί. 

    Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ είναι αρετή. Είναι για τον αμαρτωλό, αφύπνιση, και  ισόβια πορεία. Είναι θέληση για επιστροφή, είναι άσκηση εθελοντικού αναγκασμού και βίας [είναι επιβαλλόμενος αυτοβιασμός που ωφελεί, και όχι ετεροβιασμός που βλάπτει] σε όλο το είναι μας, είναι άδειασμα των αμαρτιών μας [της βρωμιάς και της σαβούρας που κουβαλάμε] στη χωματερή της Εκκλησίας του Χριστού,  είναι ανακούφιση και ελάφρυνση από βάρος των αμαρτιών, είναι επανασύνδεση με το Θεό, αυτό βέβαια θέλει ταπείνωση, είναι αναγνώριση παραβατικότητας του νόμου του Θεού, και επαναφορά στην νομιμότητα,  διότι ουδείς αναμάρτητος,  είναι όμως έργο ολίγον κοπιαστικό, [η ζωή του πιστού, ο δρόμος της ζωής, δεν είναι μόνο κατηφόρα που θέλει ο άνθρωπος, αλλά και ίσωμα και ανηφόρα, όλα μαζί], οτιδήποτε καλό θέλει και τον ελάχιστο κόπο, είναι εκρίζωση της αμαρτίας, [και ένα φυτό να ξεριζώσεις θέλει και κάποια δύναμη] όχι κλάδεμα και κορφολόγημα του δένδρου της αμαρτίας όπως κάνουν οι νεοχριστιανοί, είναι σκέψη, που δυστυχώς έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι σήμερα, διότι είναι πνευματικά  σκεπτόμενοι στο ελάχιστο.

    Οι επιδράσεις που εισπράττουμε από τα συμβάντα της καθημερινότητας πρέπει να τα αναλαμβάνει η σκέψη να διαβουλεύεται με τον μέσα εαυτό μας, ώστε να αντιδρά, να αξιολογεί, να επιλέγει και να αποφασίζει προς όφελος του ανθρώπου. Όπου  Μ = μετάνοια.  Μ. Είναι   συναίσθηση υπαρκτού και ζωτικής σημασίας προβλήματος στη σχέση με τον εαυτό μας, με τον πλησίον μας και με το Θεό.  Μ.  Είναι διάκριση.  Μ. Είναι  επιλογή.  Μ. Είναι απόφαση. Μ. Είναι  αποβολή των κακών συνηθειών.  Μ. Είναι υπεύθυνη  δέσμευση προσωπικής αξιοπιστίας.  Μ. Εἰναι άρνηση του δικού μας θελήματος, και όποιου φρονήματος, γνώμης και απόψεως. Μ.  Είναι  διαφωνία με τις προτάσσεις  του κόσμου και του διαβόλου.  Μ. Είναι  μεταβολή 180 μοιρών κατά κόσμον, και γύρισμα της πλάτης ώστε να διακόψουμε κάθε οπτική και ακουστική δυνατότητα με το παρελθόν.  Μ. Είναι αποφασισμένη ολική  μεταστροφή και επαναπρογραμματισμός, κάτι σαν νέο ξεκίνημα ζωής, βασισμένη πλέον σε νέα δεδομένα.  Μ. Είναι αποστροφή, αντιπάθεια, και μίσος σε όποια αμαρτία με  είχε υποταγμένο και δεμένο στην από τώρα και πέρα προηγούμενη ζωή μου. Μ.  Είναι  συμφωνία  και υπογραφή προς αποκατάσταση, κλπ.  Μ.  Είναι δεύτερο Βάπτισμα. Επαναβάπτιση, αναβάπτιση, μεταβάπτιση, έξω από την κολυμβήθρα, της εκκλησίας,  αλλά μέσα στην κολυμβήθρα της κοινωνίας που ομολογείς εμπράκτως την τήρηση της πίστεως. Μ. Είναι διαφορετική ομολογία, όχι όπως λεκτικά λέμε διά του πνευματικού αναδόχου-κηδεμόνα στο  πρώτο Βάπτισμα, στο όνομα της Αγίας Τριάδος.  Μ.  Είναι αλλαγή γενικής συμπεριφοράς, κάτι σαν ολική μεταμόρφωση στον τρόπο ζωής. Μ. Είναι Προσοχή διότι η μετάνοια έχει παγίδες στα περάσματα που διέρχεται ο άνθρωπος , που αν δεν προσέξει θα πιαστεί στην παγίδα του πονηρού.  Σε αυτή την αποφυγή μόνος βοηθός είναι η διάκριση.  Μ. Είναι νόμιμη διαδικασία με όρους και όρια συμμετοχής στο στάδιο της ζωής, που έχει θέσει η εκκλησία και όχι ο άνθρωπος.  Μ. Είναι η αληθινή-έμπρακτη  η οποία είναι αντιγραφή του τρόπου ζωής των Πατέρων, σαν συνταγή δοκιμασμένη.  

   Μ. Είναι  και υποκριτική. Ας δείξω έστω και στα ψέματα εύκολο είναι, ότι μετανόησα, έτσι κερδίζω την συμπάθεια και την  εμπιστοσύνη τους. Είναι κάτι σαν ποίημα που το απαγγέλλω σαν μαθητής.    Μ.  Είναι  και πλανεμένη. Είναι φαινομενικά μετάνοια εν μέσω των ανθρώπων, αλλά διά τον Θεό δεν είναι μετάνοια. Απλά έχω πείσει τους άλλους και τον εαυτό μου ότι είμαι μετανοημένος. Το Θεό θα τον πείσω; θα τον ξεγελάσω; μάλλον όχι.   Μ. Είναι  και δαιμονική.  Διότι σύμβουλο μετάνοιας έχω τον πονηρό και εκτελώ κατά γράμμα την κάθε συμβουλή του σε πράξη. Ας γνωρίζω ότι βλάπτομαι πνευματικά, επιμένω στον τρόπο αυτόν, με αποτέλεσμα όλο και να παγιδεύομαι και να εισπράττω αρνητικό κόστος. Όλο και να δαιμονίζεται ο άνθρωπος. Μ. Είναι και λογική.  Η λογική ή λογιστική, ανακαλύπτει κάποιες αμαρτίες με τα δικά της δεδομένα, και επειδή είναι αρκετά μετανοώ, να αποκαταστήσω τη διαφορά και να κλείνει προς το μέρος μου,  ή Πάσχα έρχεται ας μετανοήσω, να κοιμίσω την συνείδησή μου.  Εφαρμόζω τότε δική μου συνταγή μετάνοιας.  Μ.  Είναι  και συναισθηματική.  Είναι η  μετάνοια χάριν των γονέων, χάριν του συζύγου, ή της συζύγου. Μετανοώ μόνο και μόνο για χάρη σου, όχι επειδή το θέλω. Μ. Έχουμε και φοβική, διότι το φοβικό σύνδρομο οδηγεί τον χριστιανό στο σκεπτικό: ας το μετανοήσω [το κάνει μόνο λεκτικά εκμεταλλευόμενος το της Γραφής, όποτε πέφτεις να σηκώνεσαι, δίνοντάς το δική του ερμηνεία] δεν ξέρεις τι με βρίσκει. Την φοβική μετάνοια την ονομάζουμε και πονηρή, διότι ο άνθρωπος εν τω πονηρώ κείται, καθώς λέγει η Γραφή.  Τελικά γνωρίζω ότι μετάνιωσα πραγματικά ενώπιον του Θεού ή δεν μετάνιωσα και παραμένω αμαρτωλός. Ξέρω αν η μετάνοιά μου είναι πραγματική ή μερική, και ελλιπής, όταν έχω γνώση του εαυτού μου.   Διά της μετανοίας μεταβάλλομαι, μεταθέτομαι, μεταβιβάζομαι, μεταφυτεύομαι,  μεταναστεύω από την χώρα της αμαρτίας στην χώρα της επαγγελίας κλπ.

   Η μετάνοια έσωσε τον Δαβίδ, την πόρνη Ραάβ, τον Αχαάβ, τον Ιεροβοάμ, την Νινευή, τον Μανασσή, τον Ληστή, τους Αγίους που αμαρτωλοί υπήρξαν, διότι ουδείς αναμάρτητος, όλοι όμως μετανοημένοι,  την Μαρία την Αιγύπτια που την αμαρτία της, την μετέτρεψε σε εγκράτεια, σε νηστεία, σε προσευχή, αναχώρηση στην έρημο, σε νέο τρόπο συμπεριφοράς και αλλαγή τρόπου ζωής. Τον ληστή τον έσωσε με αναγνώριση και ομολογία της δικής του αμαρτωλότητας καθώς και αναγνώριση της δικαιοσύνης του Χριστού,  και [καθάρισε θα λέγαμε] με λίγες λέξεις, την δε Μαρία την Αιγύπτια την έσωσε αντιθέτως με κοπιαστικό αγώνα 47 χρόνων. Μπορεί και εσύ αδελφέ να κλέψεις τον παράδεισο με λίγες λέξεις σαν τον ληστή, φτάνει να είναι από το βάθος της  καρδιάς σου, και όπως διάβασες παραπάνω.  

   Διατί ο Θεός δεν μας σώζει χωρίς μετάνοια; Το συγγνώμην το δικό μας δεν το έχει ανάγκη ο Θεός, εμείς το έχουμε ανάγκη για τον εαυτό μας.  Η κάθε όποια αμαρτία του ανθρώπου αδελφέ [ή και όλες μαζί] είναι σαν  ένας κόκκος άμμου  κάποιας παραλίας. Ο Θεός δεν νοθεύεται, ούτε μολύνεται, ούτε βλάπτεται, ούτε υποβαθμίζεται με τις αμαρτίες των ανθρώπων. Αντίθετα εμείς έχουμε το πρόβλημα και όχι Εκείνος.   Σκέψου ότι στο άτομο, στους συζύγους, στην οικογένεια, στους συνεργάτες, στην κοινωνία, στη φύση, στο ουράνιο στερέωμα, δεν υπήρχε ισορροπία και τάξη, πως θα ήταν ο άνθρωπος και ο κόσμος, αν όλα λειτουργούσαν ατάκτως. Η τάξη αποκαθιστά την αταξία, η δε μετάνοια την αμαρτία. Αν όλοι οι μαθητές έπαιρναν άριστα, ποία διαφορά θα υπήρχε. Σταδιακά οι πάντες θα υποβαθμίζονταν. Θα επικρατούσε σκότος και σύγκρουση, άρα αταξία. Αν όλοι ήταν κλέπτες, ή δολοφόνοι, ή απατεώνες, ή καταστροφείς, ή άδικοι, ή βιαστές, ή ασεβείς, κλπ, ο κόσμος θα ήταν αυτός ακριβώς που είναι σήμερα.  Διατί υπάρχουν τα αριστεία κάθε μάθησης και κάθε επιστήμης; Διά να υπάρχει όριο και  διάκριση της διαφοράς.  Υπάρχουν οι ποινές και οι αμοιβές. Η κοινωνική αταξία και δυσαρμονία αποκαθίσταται διά της μετάνοιας.  Μπορεί η πολιτεία να επιτρέψει να συνυπάρχουν αθώοι με εγκληματίες; όχι βέβαια.  ο λύκος με το αρνί; ή γάτα με το ψάρι; και βέβαια όχι. Την συνύπαρξη την διασφαλίζει η δικαιοσύνη η οποία φαίνεται από την τάξη. Όπου τάξις εκεί και δικαιοσύνη. Είναι δυνατόν ο κακούργος να είναι σε ισορροπία με τον ευεργέτη; Και πάλι όχι. Όλοι θέλουμε   ό ρ ι ο μεταξύ καλού και κακού, δικαίου και αδίκου, μετάνοιας και αμετανοησίας κλπ. Αν το όριο θέλουμε να τηρείται μόνο από τους άλλους και όχι  από τον εαυτό μας, αυτό είναι λάθος. Πρέπει να  το θέλουμε εξ' ίσου και από τους άλλους και από τον εαυτό μας. Πρέπει να πείσουμε τον εαυτό μας πρώτα, γενόμενοι παράδειγμα για τους άλλους.  Τότε μόνο θα είναι καλό για όλους.  Όπως εδώ στον κόσμο ετούτο, έτσι και στον άλλο κόσμο [κατά το λεγόμενο των ανθρώπων] πρέπει να  επικρατεί εθελοντικά το δίκαιο, και όχι διά της βίας και όποιας απειλείς.  Μόνο η μετάνοια κατεργάζεται και τελειοποιεί το δίκαιο και προσφέρεται ελεύθερα και όχι δυναστικά.  Λίγα λόγια αδελφέ που τα παίρνει και ο άνεμος, εσύ φίλε αν θέλεις, μπορείς τα παραπάνω να τα κάνεις πράξη. ΑΜΗΝ.   

    

2]  KΥΡΙΑΚΗ  ΜΕΤΑ  ΤΑ  ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ. Ευαγγέλιο Κυριακής.

   Γη  Ζαβουλών και γη Νεφθαλείμ, οδόν θαλάσσης, πέραν του Ιορδάνου, Γαλιλαία των εθνών, ο λαός ο καθήμενος εν σκότει, είδε φως μέγα, και τοις καθημένης εν χώρα και σκιά θανάτου, φως ανέτειλεν αυτοίς. Ματθαίου Κεφ, Δ' στ, 15, 16.

   Η περιοχή της Γαλιλαίας ήταν κατοικημένοι από πολλούς ειδωλολατρικούς λαούς. Όπου υπάρχει πολυπολιτισμικός παράγοντας, εκεί υπάρχει παντού το συγκεχυμένο, που παγώνει πολλές δραστηριότητες εξ' αιτίας των διαφορών μεταξύ των συγκατοικούντων ομάδων. Υπάρχει όμως και η ευχέρεια μέσα σε αυτή την πολυγνωσία-πολυγνωμία να περάσεις και μία άλλη άποψη, κάτι νέο στους λαούς αυτούς. Ο Χριστός τους προσέφερε δωρεάν  την ελπίδα.

    Ο τόπος εκείνος που έδρασε ο Χριστός είναι από τους πιο τυχερούς στον κόσμο. Δυστυχώς ακόμη παραμένει ετσιθελικά από τον αφώτιστο παράγοντα άνθρωπο, άτυχος. Σε εκείνα τα μέρη επικρατούσε χάος θα λέγαμε στη βάση της κοινωνίας. Στα χρόνια μας με μία επιδημία, ονομαζόμενη πανδημία πόσο χάος έφερε όχι σε μία γεωγραφική περιφέρεια, αλλά στον πλανήτη γη;  Στο επίκεντρο των πόλεων αυτών βρέθηκε ο Χριστός τον καιρό εκείνον. Υπήρχε κατά βάση ηθικό σκοτάδι στις πόλεις εκείνες και όχι μόνο εκεί, αλλά σε όλο το τότε πολιτισμένο κόσμο και με τα μέσα της εποχής. 

   Ας κάνουμε μία επίσκεψη ως τουρίστες στα χωριά εκείνα με την φαντασία μας. Τί θα παρατηρήσουμε; ανθρώπους που έχουν την όποια κατοικία, την όποια εργασία, την τότε διατροφή, τις όποιες κοινωνικές σχέσεις κατά ομάδες, τις όποιες κοινωνικές εκδηλώσεις. Αγώνα για επιβίωση του ατόμου και της οικογένειας. Τις διαφορές μεταξύ αλλοεθνών μέσα στην καθημερινότητα. Ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των ανθρώπων την ανασφάλεια,  τον φόβο, την αγωνία για το αύριο, την ενδεχόμενη απειλή για την ρευστότητα των πραγμάτων στο όποιο κράτος και τους ηγέτες που το κατευθύνουν. Την εσωτερική σκέψη ότι σήμερα υπάρχει, για αύριο δεν γνωρίζει, την μελαγχολία που ακολουθεί και γίνεται απογοήτευση λόγου του φόβου του θανάτου που ήταν ότι το ποιο  εύκολο τότε κλπ. 

   Ο Χριστός το πνευματικό και ηθικό σκοτάδι ήλθε να το αναβαθμίσει. Ο χορός δεν θέλει αναβάθμιση, ούτε η μαγειρική ούτε ο έρωτας κλπ, διότι είναι φυσικά αναβαθμισμένα και αναβαθμίσιμα από μόνα τους.  Αλλά μήπως και εμείς σήμερα από την μία παρά το τόσο υλικό φως, [είμαστε σκοτισμένοι και τρακάρουμε σαν τα αυτοκίνητα σε φωτισμένη λεωφόρο],  από την άλλη είμαστε πραγματικά μέσα στο πνευματικό και ηθικό σκοτάδι όπως ακριβώς και τότε εκείνοι οι άνθρωποι; Σε τι διαφέρουμε από εκείνους; Αυτό το άλλο το νέο φως μας το  έφερε ο Χριστός. 

   Είχαν μάτια και όραση οι άνθρωποι, αλλά ούτε κοντά δεν έβλεπαν. Τόσο πολύ που ούτε μέσα τους, ούτε τον εαυτό τους δεν έβλεπαν. Ο άσωτος ανοιχτομάτης ήταν, αλλά όταν άναψε αυτό το φως του Χριστού, τότε είδε τον εαυτό του, που ούτως ή άλλως τον εαυτό του τον έβλεπε κάθε μέρα, αλλά δεν τον έβλεπε ούτε εξωτερικά ούτε εσωτερικά. Αυτό το εσωτερικό φως ήλθε να ανάψει ο Χριστός, ώστε ο άνθρωπος να γίνει σαν την λάμπα που φωτίζει τον εαυτό της και γύρο από αυτήν. Στη συνέχεια να παίρνει φως ο καθένας και να δίνει στον πλησίον του. 

   Αυτό το φως μόνο ο Χριστός το έχει. Σε αυτόν πρέπει να τρέξουμε να πάρουμε, αν προλάβουμε. Στην επίσκεψη του φωτεινού Γαβριήλ  έγινε ο Ευαγγελισμός. Το σπήλαιο της Βηθλεέμ γέμισε φως. Φωτεινό αστέρι οδήγησε τους ποιμένες στη σπηλιά. Φωτεινό αστέρι οδήγησε τους μάγους στο σπίτι που έμενε ο Χριστός, η μητέρα του και ο προστάτης Ιωσήφ.  Εν μέσω φωτός εβαπτίσθη ο Ιησούς, διότι του είχε ειπωθεί του Ιωάννου, αυτόν που θα ιδείς να κατεβαίνει το Πνεύμα σαν περιστέρι, αυτός είναι. Φως έλουσε το Θαβώρ στη μεταμόρφωση ενώπιον των 3 μαθητών. Φως στην ανάσταση. Φως στην Πεντηκοστή.  Για τις εμπειρίες του με το άκτιστο φως μιλά ο Συμεών ο θεολόγος. Φωτισμό ζητούσε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, λέγοντας στην προσευχή του: φώτισόν μου το σκότος. Αν ο Άγιος ένοιωθε στο σκότος, εμείς πόσο σκοτάδι έχουμε μέσα μας; Φως έλουζε τον τόπο που ήταν ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, η δε ζεστασιά του θείου φωτός έλιωνε το χιόνι και ο Άγιος δεν κρύωνε.  Στήλη φωτός οδηγούσε τον Ισραήλ.  Φως λούζει τον πανάγιο τάφο του Χριστού κάθε χρόνο.  

   Πολλές φωτοφάνειες και εκλάμψεις φωτός έχουμε σε γραπτές πηγές στην ιστορία της ορθοδόξου πίστεως. Πολλές ευχές της εκκλησίας κάνουν αναφορά για φωτισμό του πιστού. Φωτισμένο ονομάζουμε τον   νεοβαπτισμένο, φωτίκια τα προσφερόμενα στον βαπτιζόμενο για την βάπτιση. Εγώ ειμί το φως του κόσμου λέγει ο Κύριος. Πολλές αναφορές γίνονται στην Καινή Διαθήκη για το φως και τον φωτισμό. Το φως του Χριστού ως φυσικό, φωτίζει πάντα άνθρωπο ερχόμενο εις τον κόσμο. Το φως του Χριστού ως πνευματικό έρχεται στον άνθρωπο ως μίσθωση και χάρισμα,  μετά την προσπάθεια κάθαρσης του πιστού [βρες τι είναι κάθαρση, φωτισμός, θέωση].

   Όπως με το φυσικό φως βλέπεις και διακρίνεις τα υλικά πράγματα, ακριβώς με το πνευματικό φως βλέπεις, παρατηρείς, διακρίνεις σε μήκος, βάθος, πλάτος και ύψος πέρα από τις φυσικές δυνατότητες που έχει ο  βιολογικός άνθρωπος. Αυτή η ικανότητα λέγεται διορατικότητα, προορατικότητα, είναι δωρεάν χάρισμα του Θεού στο πιστό και φίλο και αδελφό του Χριστού. Λέμε για κάποιους: φωτισμένο αυτό το παιδί, φωτισμένος άνθρωπος, φωτισμένος επιστήμονας, ή αλλιώς χαρισματούχος-χαρισματικός,  ή κάτι ανάλογο. 

   Τις πρώτες ημέρες του Σχολικού έτους ψάλλουμε αγιασμό και τα κατάλληλα αναγνώσματα και την ευχή υπέρ φωτισμού των μαθητών. Η διδαχή και η κατήχηση της πίστεως γίνεται στον πιστό, διότι μέσω αυτής  ο χριστιανός διδάσκεται, γνωρίζει, μαθαίνει, εμπλουτίζει την γνώσει, ανοίγει ο νοητικός ορίζοντας όλου του ανθρώπου, προσεύχεται, ο Θεός του αποκαλύπτεται, γίνεται κάτοχος της θείας γνώσεως, και είναι φως για τον κάθε πλησίον του. Βλέπεται πως όλοι στην κατάλληλη στιγμή θέλουμε έναν φωτισμένο άνθρωπο από το Θεό, να επικοινωνήσουμε για όποιο ζήτημα της ζωής. Όπως το φως της Αναστάσεως το παίρνουμε από κάποιν πλησίον μας και το δίνουμε σε κάποιον πλησίον μας και εκείνος σε άλλον πλησίον και έτσι αυξάνει ο φωτισμός και προεκτείνεται και κατακλύζει τον κόσμο.

   Στην κάθε κατἀλληλη στιγμή της ζωής μας χρειαζόμαστε το κατάλληλο και ανάλογο φως στην κάθε περίσταση. Ο γιατρός πρέπει να θέλει να αποκτήσει τον ιατρικό φωτισμό, ο πολιτικός τον κοινωνικό φωτισμό και αυτός, ο τεχνίτης και αυτός την τεχνική φώτιση, ο γέροντας την φώτιση από την εμπειρία της μακροχρόνιας ζωής στην κοινωνία, ο κληρικός τον πνευματικό φωτισμό κλπ. Αν αυτό συμβεί και οι άνθρωποι κατέχουν το φυσικό μαζί με το πνευματικό φως,  δεν θα μείνει αφώτιστος χώρος στον κόσμο. Και αν φωτιστεί ο κόσμος που θα κρυφτεί η αμαρτία; Το σκοτάδι θα διαλυθεί. Δεν θα υπάρχει τόπος πουθενά για το σκοτάδι και την αμαρτία.  όλα θα είναι διάφανα, κρυστάλλινα, όλα φως.

   Το ζήτημα είναι κατά πόσο οι άνθρωποι εμπέδωσαν και κατέκτησαν πρώτα το φυσικό φως, ώστε να κατέχουν δεύτερα και το πνευματικό φως  του Χριστού και όχι του αλλουνού, δηλαδή του πονηρού. Το σκοτάδι ήδη όλο πλησιάζει και κατακλύζει τον άνθρωπο πρώτα και τον κόσμο ύστερα. Ήδη είναι κοντά μας, μαζί μας και πιθανόν μέσα μας. Οι βλέποντες λέγει η Γραφή δεν θα βλέπουν. Θα έχουν όμως μάτια.  Σήμερα οι άνθρωποι της εποχής το σκοτάδι το θεωρούν φως και το φως σκοτάδι. Είναι κοινό παράπονο των ανθρώπων σήμερα το: ενώ τόσα σχολεία, τόσα πτυχία, τόση γνώση κρεμασμένη στα κάδρα, από την άλλη τόση άγνοια και σκοτάδι στον κόσμο.  Η Γραφή λέγει:οι άνθρωποι αγάπησαν το σκότος παρά το φως. Είναι καιρός φίλοι μου να αποδείξουμε το αντίθετο, αγαπώντας το φως και μισώντας το σκότος. Κουράγιο εύκολο είναι, δεν κοστίζει τίποτα, προσπάθεια θέλει. Εσύ αδελφέ θέλεις;   Συγγνώμην για τυχών λάθη.