ΚΑΤΗΓΟΡΊΕΣ ΑΝΘΡΏΠΩΝ. Πόσες είναι;

 Οι Πατέρες αναφέρουν  τρεις βασικές κατηγορίες. 

1] Πρώτη είναι ο ΣΑΡΚΙΚΌΣ άνθρωπος και σαρκικός είναι αυτός είναι όλος σάρκα και ύλη, δηλαδή ταυτισμένος με ότι υλικό. Όλα είναι για τον εαυτό του και γύρω από αυτόν. Οι πρωτόπλαστοι πολύ νωρίς απέδειξαν ότι  ήταν υλιστές, διότι ενώ είχαν για απόλαυση όλα τα φρούτα του παραδείσου, δεν αναπαύονταν αν δεν δοκίμαζαν από το ένα δένδρο, που τους είχε απαγορεύσει ο Θεός να φάνε.  

Είναι υπηρέτης της σάρκας, αυτήν ακούει, αυτήν φροντίζει και για αυτήν δαπανά ότι έχει, αυτήν αγαπά, για αυτήν νοιάζεται, θυσιάζει ότι έχει έξω από αυτόν για την σάρκα κλπ. Όλη η ζωή του είναι στην υπηρεσία της σάρκας. Είναι προσκολλημένος στα πάθη της σάρκας, σε κάθε είδους ηδονή και απόλαυση. Έχει αποκτηνωθεί και δεν μπορεί να αισθανθεί ότι υπάρχουν και πνευματικές ομορφιές και απολαύσεις. Ο άνθρωπος χάριν της σάρκας και υποκριτής γίνεται, και ψεύτης,  και πονηρός, και απατεώνας, και επίορκος, και φονιάς,  και φιλάργυρος, και άπιστος, και τεμπέλης, και άνεργος, και βιαστής, η αγάπη του είναι επιλεκτική, δεν θυσιάζει τίποτε για τους άλλους, αποφεύγει να τους βοηθάει κλπ, διότι αγαπάει την σάρκα του και μόνο αυτήν. Αγαπάει τα χρήματα διότι βοηθάνε την σάρκα να έχει καλή υγεία, πολλές απολαύσεις κλπ. Αγαπάει την δόξα διότι ανεβάζουν κοινωνικά την σάρκα και το είναι, αυτής. Επίσης τα κτίσματα διότι φροντίζουν και προσφέρουν προστασία στη σάρκα. Κέντρο ζωής είναι η σάρκα του και τίποτε άλλο!!! Όλα για την σάρκα.

Ένας σαρκολάτρης αποφεύγει να στρατευτεί στον πόλεμο και προκειμένου να αποφύγει την ταλαιπωρία της σάρκας, γίνεται λιποτάκτης εις βάρος των άλλων. 

Μία γυναίκα που υπερ-φροντίζει τη σάρκα της, δεν θα φάει ποτέ ψάρι διότι  η μυρωδιά και τα μεγάλα νύχια της, πρώτα δεν αντέχει την μυρωδιά και δεύτερον δεν μπορεί να τα καθαρίσει λόγω των μεγάλων νυχιών. 

Ένας ηλικιωμένος [γέρος ή γριά] βάφει τα μαλλιά του -της από αγάπη προς την σάρκα. Μία ρυτίδα ή ένα σπυράκι στη σάρκα δεν το δέχεται, θέλει να το εξαφανίσει από αγάπη για την σάρκα κλπ. 

2] Δεύτερη κατηγορία είναι ο ψυχικός άνθρωπος .... .

Το κείμενο είναι συμπληρούμενο ... . 

   

Η ΔΙΑΊΡΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΎ. και ΤΙ ΈΦΕΡΕ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ.

   Ο  Θεός είναι αδιαίρετος. Αν και τρισυπόστατος - τριπρόσωπος, είναι ΈΝΑ. 

   Μας έχουν πείσει ότι στον κόσμο που ζούμε  υπάρχουν 3 Μονοθεϊστικές [έχοντας ένα Θεό]  πίστες-θρησκείες-θρησκευτικότητες. 1] Ο Θεός των Ιουδαίων, 2] ο Θεός των Χριστιανών και 3] ο Θεός των Μουσουλμάνων. Θρησκείες είναι πολλές, αλλά Εκκλησία είναι ΜΊΑ.  Είναι αυτή του Χριστού.

   Ιστορικά και αρχικά είχαμε τον Θεό του Μωυσή. Τον Θεό του Αβραάμ κλπ, που ήλθε από τα ανατολικά της Αραβίας. Οι σημερινοί Ισραηλίτες και οι Άραβες της Ανατολής είναι ίδιο γένος και απόγονοι του Σημ. 

Οι Αφρικανοί απόγονοι του Χαμ, και οι Ευρωπαίοι απόγονοι του Ιάφεθ. Οι άνθρωποι της εποχής τότε πίστευαν στον Σατανά. Όλος ο κόσμος ήταν ειδωλολατρικός. 

Από την εποχή του Αδάμ έως του Χριστού ξεχάστηκε ο ΈΝΑΣ Θεός και κυριάρχησε ο Σατανάς ανά τον κόσμο, με πάρα πολλά πρόσωπα και όχι μόνο, αφού φτάσαμε στον πολυθεϊσμό. 

   Ο άνθρωπος μετά τον Αδάμ άρχισε λίγο - λίγο να γίνεται πάλι ειδωλολάτρης. Οι παραδόσεις από γενιά σε γενιά αραίωσαν, ξεθώριασαν, αλλοιώθηκαν και έμειναν στους απογόνους του Αδάμ σπέρματα λόγων, και αφηγήσεων, αλλά και αυτά πολύ αδύναμα στη μνήμη των ανθρώπων.

Από την αγάπη που είχε ο Θεός για τον χαμένο άνθρωπο και εξόριστο στον κόσμο της γης, έστειλε τον μονογενή του γιό ο οποίος κατήλθε  στην παρθένο Μαριάμ χωρίς αμαρτία, γεννήθηκε ως άνθρωπος ταπεινά σε σπηλιά, όχι Βασιλικά, προκειμένου να βοηθήσει τον εξόριστο για χιλιάδες χρόνια αμαρτωλό άνθρωπο και να του δώσει την ευκαιρία να επανέλθει στην πρότερη - προ πτωτική  κατάσταση ζωής.  

 Διά τον περισσότερο κόσμο σήμερα ο Χριστός είναι ιστορία, για ελάχιστους είναι Θεός. Μπορεί πολλοί να τον αναγνωρίζουν λεκτικά, αλλά στην πράξη ελάχιστοι τηρούν τον Νόμο του.

     Τα αμέσως χρόνια επόμενα  χρόνια εκείνα μετά το Χριστό, ο ειδωλολάτρης κόσμος, [με τον ερχομό του και το μήνυμα ευαγγελισμού, αναγέννησης  και σωτηρίας],  περιήλθε σε πανικό  διότι αντελήφθη ότι πλησίαζε το τέλος της κυριαρχίας του, και έπρεπε να αμυνθεί με κάθε μέσο και τρόπον. 

  Τότε αρχίζει η περίοδος των Αιρέσεων.  Εφευρέτης των αιρέσεων είναι ο Σατανάς, όστις είναι μισάνθρωπος, και μηχανεύτηκε αυτή τη μέθοδο παρασύροντας τον τότε κόσμο στο διωγμό των χριστιανών.

    Οι Απόστολοι είχαν ήδη εξέλθει  στον κόσμο για να μεταφέρουν το μήνυμα του Χριστού. Όλοι οι άνθρωποι προς την Αραβία και την Ανατολή, προς την Βόρειο Αφρική και προς την Ευρώπη γίνονταν χριστιανοί. 

   Οι Ιουδαίοι γνωρίζουμε ότι δεν δέχτηκαν το Χριστό τον απέρριψαν, τον σταύρωσαν κλπ. Τους παρέσυρε και τους έπεισε η παράδοση του βιβλίου Ταλμούδ=σατανικό σύγγραμμα. Οι ταλμουδικές παραδόσεις εμπόδιζαν τις ερμηνείες που [παρερμηνεύονταν] αναφέρονταν στο ερχομό του Χριστού στον κόσμο, τον οποίο δεν κατανόησαν και τελικά τον αρνήθηκαν, ακόμη και σήμερα. Στο σημερινό  Ισραήλ οι ταλμουδικές παραδόσεις κυριαρχούν και το κυβερνούν. 

   Πρέπει επειγόντως οι γνήσιοι Ισραηλίτες που έχουν πατέρα τον Μωυσή, Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Βασιλείς κλπ,  να επανεξετάσουν και να επανέλθουν στις παραδόσεις των αληθών προφητών, να βαπτιστούν στο όνομα  του τριαδικού Θεού των χριστιανών, που ήταν ο πατέρας των πατέρων τους. Διαφορετικά το κρίμα και η οργή του Θεού θα είναι δυστυχώς επάνω τους, καθώς και στους  Μουσουλμάνους που αλλοίωσαν το μήνυμα του Χριστού. 

Οι Εβραίοι πιάστηκαν στην παγίδα του Ταλμούδ και νόμιζαν ότι πιστεύουν στο Θεό του Αβραάμ του Μωυσή κλπ. Με λίγες λέξεις νόθευσαν το πνεύμα του Αληθινού Θεού  με σατανισμό και υλισμό. Διά τούτο θα συγκρούεται  το πνευματικό στοιχείο των χριστιανών με το υλικό στοιχείο των σιωνιστών έως το τέλος του κόσμου τούτου. Δηλαδή το πνεύμα του Θεού με την ύλη του σατανά. Βλέπετε σήμερα παντού κυριαρχεί η πίστη σε ότι το υλικό. Η πίστη στο πνευματικό είναι το πιο ελάχιστο στον σημερινό κόσμο.

   Ο Χριστός σε διάλογο που είχε,  απέδειξε τότε τους Γραμματείς και Φαρισαίους ότι, δεν πιστεύουν και δεν κατευθύνονται από τον Θεό των πατέρων τους όπως έλεγαν, αλλά από τον σατανά διότι αυτός ήταν ο πατέρας τους. Τους είπε ότι αν είχαν πατέρα τον Θεό του Αβραάμ του Μωυσή  κλπ, θα πίστευαν και στον Υιό του Θεού πατέρα,  που ήταν ο Χριστός.  Ο Χριστός στους διαλόγους του, παρέπεμπε πάντα στις Γραφές.  Μέσα από την Γραφή και την τρέχουσα πρακτική πίστη,   ο Χριστός απέδειξε  στους Ιουδαίους, ότι πατέρα είχαν τον Σατανά. Είχαν τους αληθινούς προφήτες και δεν τους καταλάβαιναν, διότι άκουγαν τους ψεύτικους προφήτες.

   Οι αιρέσεις κατευθύνονταν από τους Ταλμουδιστές-σατανιστές. Οι γνήσιοι Ιουδαίοι ή αφανίστηκαν, ή έγιναν χριστιανοί.

   Οι ταλμουδιστές Ιουδαίοι εφεύραν, φύτευσαν, συντήρησαν κλπ, τον Μωαμεθανισμό. Οι ταλμουδιστές  επεκράτησαν, στον Ιουδαϊσμό, οι υπόλοιποι Εβραίοι διώχτηκαν και σφαγιάστηκαν, όπως προφήτευσε ο Χριστός. Αυτή την νέα θρησκεία που δημιούργησαν τον έκτον αιώνα, να τους βοηθήσει να ανατρέψουν τον χριστιανισμό, από αυτούς τώρα κινδυνεύουν και διώκονται. Οι Εβραίοι απόγονοι του Αβραάμ με τέκνα 1] τον Ισαάκ από την Σάρρα, και 2] οι απόγονοι του Ισμαήλ [πρωτότοκο γιό του Αβραάμ] από την δούλη Άγαρ, ετεροθαλή αδέλφια, έχουν από τότε διαφορές.  

   Ο σιωνισμός  έκανε χρήση τον κόσμο του Ισλάμ το οποίο βοήθησε  να εξαφανίσει τον χριστιανισμό. Σήμερα οι σιωνιστές είναι μέσα στον χριστιανισμό, αλλά και στον ισλαμικό κόσμο, και τους οδηγούν σε αλληλο-συγκρούσεις. Οι Σιωνιστές διαίρεσαν τον χριστιανισμό, διαίρεσαν και τον Ισλαμισμό. Έως τα προηγούμενα χρόνια  ο Σιωνισμός δεν είχε πόλεμο με το Ισλάμ.  Τώρα πλέον με το Ισλάμ έχει ανοιχτό πόλεμο. Ο Σιωνισμός βοηθούσε το Ισλάμ να να αυξηθεί. Δεν συγκρούονταν ανοιχτά οι Σιωνιστές με τον χριστιανισμό, αλλά ωθούσαν το Ισλάμ εναντίον του χριστιανισμού, ενώ οι Σιωνιστές ως φιλοξενούμενοι, κατέστρεφαν τον χριστιανισμό από μέσα. Ο Σιωνισμός με τις πολιτικές του γέμισε την Ευρώπη και την Αμερική, γενικότερα όλο τον κόσμο με πιστούς στο Ισλάμ.  Να που τώρα που κινδυνεύουν και αυτοί οι Εβραίοι από τον Μουσουλμανισμό. Όπως στρώσεις θα κοιμηθείς λέγει ο λαός. Αν δέχονταν το Χριστό τότε  δεν  θα είχε κανένα θρησκευτικό πρόβλημα ο σημερινός κόσμος. Ο διάβολος έχει παγιδέψει και τους Μουσουλμάνους και τους Εβραίους σε αλληλοεξόντωση. 

   Έστω και σήμερα οι Ισραηλίτες πρέπει να αποδεχτούν τον Χριστό για το καλό και την ευημερία του κόσμου, αν και είναι δύσκολο, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ λέγει πάλι ο λαός.  Να γίνουν οι δύο σε ΈΝΑ, και μετά οι τρεις σε ΈΝΑ, και τελικά να είναι όλοι σε ΈΝΑ. Αυτό ποθεί ο Χριστός. Γνωρίζουν οι Ισραηλίτες όποιας φυλής και παράδοσης είναι, το μήνυμα του Χριστού, αλλά δεν τους αφήνει ο φίλος τους διάβολος.

Το κείμενο είναι συμπληρούμενο. 

ΝΑΙ ΕΊΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΡΓΆΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΎ.

    Ο Θεός τον άνθρωπο τον δημιούργησε συνεργάτη του και όχι δούλο του.  Του έδωκε μεγάλα ποσά ικανοτήτων προκειμένου να τα επενδύσει στη ζωή του. 

Καθημερινά και διά ζώσης  παρέδιδε συμβουλές και οδηγίες στον Αδάμ στο  πως θα επενδύσει το κεφάλαιο που του  έδωκε η τράπεζα του Θεού. Στην κοινωνία αυτή ήταν, είναι, και θα είναι πάντα παρών, εννοείται στον διάλογο της προσευχής, ο Θεός. Παρών στην συνεργασία αυτή πρέπει να είναι και ο άνθρωπος. 

Μετά την αμαρτία του ανθρώπου, άλλαξαν οι όροι συνεργασίας και επικοινωνίας ανθρώπου με το Θεό. Ο αμαρτωλός άνθρωπος εστάλη εξορία προς παίδευση, ώστε να επανέλθει βελτιωμένος συνεργατικά. 

Με την παρουσία του Χριστού στον κόσμο και στη συνέχεια, η συνεργασία ανθρώπου και Θεού, από προσωπική έγινε πλέον μέσω της προσευχής. Η προσευχή είναι συνεργασία, με δύο λέξεις είναι πάρε -δώσε. Η προσευχή είναι διάλογος. Διάλογο κάνεις  με πρόσωπο που πιστεύεις ότι υπάρχει και διαλέγεσαι. Ο Χριστός ζητούσε τακτικά πίστη από τους ανθρώπους και ερωτούσε πιστεύεις; Η προσευχή δεν γίνεται επί ίσοις όροις μεταξύ ανθρώπου και Θεού.  Αλλοίμονο  αν πιστέψει ο άνθρωπος ότι παζαρεύει με το Θεό όπως στην αγορά. Πρώτα πιστεύεις στο πρόσωπο του Θεού και ύστερα έρχεσαι ταπεινά ως άνθρωπος να καταθέσεις το όπιο αίτημα έχεις. 

Η προσευχή είναι 1] αίτηση, 2] Ευχαριστία 3] Δοξολογία, α} δηλαδή καταθέτεις την αίτηση και περιμένεις, β} ευχαριστείς για αυτό που έλαβες, ακόμη και αν δεν έλαβες, και γ} δοξάζεις αυτόν που σου παρέχει τα πάντα.  

Οι χριστιανοί όταν προσεύχονται στο Θεό, ή σε όποιον Άγιο, είναι γνωστό ότι, όλο ζητούνε από λογικά μέχρι παράλογα αιτήματα. Να τους δίνει ο Θεός ότι αυτοί ζητάνε. Σαν συνεργάτης του Θεού θα έπρεπε να λέγεις και κάπου κάπου: Εσύ Θεέ μου, Χριστέ μου, τι θέλεις να κάνω σήμερα για εσένα; 

Κάποιον που σου προσφέρει κάθε ημέρα δώρα, δεν πρέπει και εσύ να του προσφέρεις έστω πέντε κουβέντες από καρδιάς, ή έστω και κάτι μικρό; Ένας καλός φίλος αυτό θα έκανε, εσύ το έκανες αυτό στη ζωή σου,  έστω και ΜΊΑ φορά; Ο Χριστός μας ονομάζει φίλους του και το απέδειξε αυτό με το αίμα του, εσύ φίλε όλο να παίρνεις; 

Δεν δίνεις στο Θεό, δεν έχεις, δεν καταλαβαίνεις, δεν μπορείς κλπ.  Καλά το Θεό δεν τον βλέπεις και δεν φτάνει το μυαλό σου ότι, κάτι θέλει και από εσένα ο ΘΕΌΣ. Δεν μπορείς να δώσεις από το χρόνο του εικοσιτετραώρου έστω και 5 λεπτά; 

Τουλάχιστον στον πλησίον σου που τον βλέπεις κάθε ημέρα, γιατί δεν του δίνεις κάτι, αυτό που μπορείς, δεν έχεις ,θα μου πεις, καλά το δέχομαι, ούτε μία καλημέρα; Ο Θεός σου δίνει τη φωνή, δεν είναι δική σου, ή μήπως έχει φωνητικές χορδές κάποιο σουπερμάρκετ, γιατί είσαι τόσο τσιγκούνης; 

Πολλά έχεις αδελφέ, αλλά δεν θέλεις να δίνεις, παρά μόνο να παίρνεις. Αν ο Θεός αρχίσει να σου αφαιρεί λίγο λίγο, από αυτά που σου έχει δώσει δωρεά, πως θα νιώσεις;

 

Ο ΌΣΙΟΣ ΙΩΆΝΝΗΣ Ο ΡΟΥΜΆΝΟΣ. Ο ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΈΝΟΣ ΑΠΌ ΤΌΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΌ.

   Ο κατά τον κόσμον Ηλίας του Μάξιμου-Ιακώβ πατρός και Αικατερίνης μητρός από το Χωριό Χοροντίστεα της Μολδαβίας από την Ρουμανία, γεννήθηκε το έτος 1913. 

   Ο πνευματικός του τον συμβούλεψε να πάει στην Ιερά Μονή Νεάμτς. 

   Το 1933 αποφάσισε να πάει στο Άγιο Όρος στην Ελλάδα διότι τηρούσε το ημερολόγιο-εορτολόγιο των Πατέρων. Από νέος ο Ηλίας ήταν υπέρμαχος και ζηλωτής των Πατρώων παραδόσεων.                    Συνάντησε εμπόδια όμως και κατέληξε στρατιώτης της πατρίδος του. Μετά την απόλυσή του γύρισε στη Μονή Νεάμτς και έγινε   μοναχός με το όνομα Ιωάννης. 

   Το 1936 αναχωρεί για τους Αγίους τόπους. Στην Μονή του Αγίου Σάββα έμαθε Ελληνικά. Το 1939 ασθένησε. Το 1940 στα Ιεροσόλυμα οι Ρουμάνοι ως σύμμαχοι των Γερμανών εκρατήθηκαν για πολύ καιρό αιχμάλωτοι ή σε περιορισμό. 

   Μετά την ελευθερία του επέστρεψε στην Μονή του Αγίου Σάββα. Το 1947 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος. Δεν λειτούργησε ποτέ με ιερείς των Πατριαρχείων διότι είχαν κοινωνία με τους οικουμενιστές. Ήταν πλέον γνωστός για το ορθόδοξο φρόνημά του.

   Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων δεν τον καθαίρεσε, αλλά  τον κήρυξε έκπτωτο και τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει την Μονή του. Με έναν άλλο μοναχό Ιωαννίκιο έφυγαν προς την έρημο Χοζεβά. 

   Τον Νοέμβριο του 1952 δήλωσαν στον ηγούμενο της Μονής Χοζεβά ότι είναι αποτειχισμένοι λόγω του οικουμενισμού και τον παρεκάλεσαν να τους δεχτεί. Εκεί έμειναν ένα χρόνο. 

   Μαζί με τον Κύπριο μοναχό Παύλο αναχώρησαν προς τις σπηλιές της Σκήτης της Αγίας Άννης για ησυχία και άσκηση. Το ασκητήριο που επέλεξαν τελικά ήταν μία σπηλιά κοντά στη Μονή Χοζεβά. Έμειναν εκεί 7 χρόνια. Η παραμονή τους εκεί ήταν αρκετά δύσκολη.

   Ο Ιωάννης ασθένησε  βαριά τον τελευταίο χρόνο και εκοιμήθη στις 5 Αυγούστου το 1960.

   Ετάφη από τον ηγούμενο της Μονής Χοζεβά π, Αμφιλόχιο και ολίγους μοναχούς, στην σπηλιά σκεπασμένος με σανίδες, ενώ  με λάσπη σφράγισαν τον, ας τον ονομάσουμε, τάφο. 

   Έκτοτε δεν υπήρξε κανένα ενδιαφέρον για τον κοιμηθέντα Πρεσβύτερο Ιωάννη για μνημόσυνα, περί εκταφής  κλπ, μιας και ήταν μη μνημονευτής των οικουμενιστών και αποτειχισμένος. 

    Το 1980 εμφανίστηκε σε όνειρο στον Μοναχό Ιωαννίκιο και ζήτησε να γίνει ανακομιδή του λειψάνου.  Αφού πέρασε  ένας χρόνος, με την βοήθεια του ηγουμένου της Μονής Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου τον πατέρα Χρυσόστομο, έγινε η ανακομιδή. Το σώμα του βρέθηκε άφθαρτο. 

   Παρόντες ήταν οι ηγούμενοι 1] της Μονής του Αγίου Γερασίμου, πατέρας  Χρυσόστομος και  2] ο ηγούμενος της Μονής Χοζεβά, ο υποτακτικός του Ιωάννου ο Ιωαννίκιος, οι Ρουμάνοι ιερείς π, Σωφρόνιος και Βασίλειος, 2 Ρουμάνες μοναχές, η Ελληνίδα  μοναχή Ευλογία Μερκούρη, η Ελληνίδα Ιωάννα προσκυνήτρια, και 2 Άραβες. 

   Ο ηγούμενος του Χοζεβά αποφάσισε να δεχτεί το άφθαρτο σκήνωμα του Οσίου πλέον Ιωάννου στη Μονή. Εν ζωή δεν ήταν αποδεκτός ο Ιωάννης, τώρα που ο Θεός τον αξίωσε με την αφθαρσία, είναι μόνιμα δεκτός!!!

   Ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Χοζεβά π, Σεραφείμ, ο ηγούμενος του Αγίου Γερασίμου Χρυσόστομος, και ο π, Αδριανός αποτειχισμένος από τον οικουμενισμό,  μαρτυρούν  περί του Οσίου Ιωάννου ότι επρόκειτο περί ασκητού εναρέτου που διακρίνονταν για την αγάπη, την ταπείνωση, την ορθόδοξη πίστη του, ιδιαιτέρως για τον ζήλο του στην τήρηση των ιερών Παραδόσεων της Εκκλησίας του Χριστού. 

   Το 1992 η Αυτοκέφαλος Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρουμανίας τιμά ως όσιο τον Ιωάννη τον Χοζεβίτη. 

   Η μνήμη του τιμάται στις 5 Αυγούστου που είναι ημέρα της κοιμήσεώς του.  

   Τώρα το πως παραμένει ένας αποτειχισμένος και μη μνημονευτής των οικουμενιστών επισκόπων, σε Μοναστήρι των οικουμενισμού μόνο εκείνοι το γνωρίζουν. 

Είναι γνωστό ότι υπάρχουν πολλοί Άγιοι που αποτειχίστηκαν από τον οικουμενισμό. Οι οικουμενιστές έχουν αποκρύψει με επιμέλεια  να μην γίνει γνωστό το, ότι οι Άγιοι αυτοί δεν μνημόνευαν οικουμενιστές επισκόπους, των κατά τα άλλα ορθοδόξων πατριαρχείων ή Εκκλησιών. 

   Με τους Αγίους Μάρτυρες της Λέσβου, Νικολάου, Ραφαήλ και Ειρήνης θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια στην ερώτηση: γιατί έφυγαν από την Πόλη;

 

ΕΠΙΛΟΓΉ ΗΓΕΤΏΝ και ΠΟΙΜΈΝΩΝ.

 Οι Έλληνες καλούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα [από ημέρες του μήνα έως και 4 χρόνια] να εκλέξουν τους Έλληνες που θα ηγηθούν των θεσμών της διοίκησης του έθνους. Δύο είναι οι βασικοί θεσμοί: Πολιτεία και Εκκλησία. Οι Έλληνες από 18 χρονών έφηβοι, έως τα βαθιά γεράματα  καλούνται να εκλέξουν τους καλύτερους, συν-Έλληνες ώστε με την σοφία τους, να διατηρήσουν τα της Πολιτείας και της Εκκλησίας και επί πλέον  να αναβαθμίσουν επί το Ελληνικότερο και το Χριστιανικότερο  τους δύο θεσμούς. Το δε περιεχόμενο των δύο αυτών θεσμών δεν είναι κουτιά κλπ, αλλά άνθρωποι.  Δυστυχώς τα τελευταία 73 από το 1950 χρόνια, αντί αναβάθμιση του Ελληνοχριστιανισμού οι εκλεγμένοι άρχοντες και των δύο θεσμών οδηγούν τους δύο θεσμούς σε υποβάθμιση, εκτός μιας η δύο περιπτώσεων. Τούτο συμβαίνει πράγματι και είναι της εποχής διάγνωση της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Οι δε Έλληνες φορτώνονται αυτή την αποτυχία. Αν οι Έλληνες ψηφίζουν με εθνικο-θρησκευτικά κριτήρια τότε το ερώτημα είναι τι  συμβαίνει; 

Οι πολιτικοποιημένοι και όχι κομματικοποιημένοι Έλληνες γνωρίζουν ότι υπάρχουν ομολογίες από άτομα και υπηρεσίες, όπως είναι γνωστό εν συντομία το βία και νοθεία. Βλέπε και παλαιότερη ανάρτηση: ΕΚΛΟΓΈΣ; ή ΚΑΛΠΕΣ;

 Άραγε άλλους ψηφίζουν οι Έλληνες και άλλον εκλέγουν οι κηδεμόνες μας, ή η μητριά μας, η Η. Π. Αμερικής. Εκείνοι το δήλωσαν, ότι το Πρωθυπουργό τον αναδεικνύουν όχι αυτοί που ψηφίζουν, αλλά αυτοί που μετρούνε τις ψήφους!!! 

Τα παραπάνω είναι απάντηση στο ερώτημα, γιατί αποτυγχάνουν οι Έλληνες στις επιλογές τους; Ποίοι φέρουν την ευθύνη για το αποτέλεσμα, αφού οι Έλληνες λίγο αργότερα μετανοούν για αυτούς που ψήφισαν; Οι εκλέκτορες φέρουν την ευθύνη για την αποτυχία; ή οι εκλεγμένοι; Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν: το παθόν,  μάθος,  το πάθημα γίνεται μάθημα. Δυστυχώς δεν διδάσκονται οι Νεο-Έλληνες  Ελληνο-χριστιανικά μαθήματα, αλλά δυτικόφερτα, λες και οι Έλληνες δεν έχουν ρίζες πολιτισμού και αγωγής ή  εθνικούς και θρησκευτικούς παιδαγωγούς. Άλλο ερώτημα είναι: μα καλά οι Έλληνες είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως; Από τα αποτελέσματα αυτό προκύπτει, αφού εκλέγουν από τον κακόν, στον   χειρότερον, και όχι στον καλύτερον. Παραπλήσιο ερώτημα είναι: τι συμβαίνει και η Ελληνική Πολιτεία καθώς και η Εκκλησία, εκλέγει άρχοντες που υποβαθμίζουν και το Ελληνικό έθνος μα και την ορθόδοξη πίστη;  Μήπως αν όχι όλοι, στην πλειοψηφία τους ψηφίζουν αυτούς με τους οποίους ταυτίζονται; και είναι ίδιοι σαν φωτοτυπίες;

Πέρασαν περίπου 20 Πρωθυπουργοί, 17 εκλεγμένοι, 2 της 7ετίας, και 4-5 διάρκειας ημερών ή μηνών στα 73 χρόνια. Δικαιολογημένα κάποιος θα θέσει το ερώτημα: μα καλά ένας ή δύο από τους 20 και πλέον ήταν Έλληνόφρονες και Χριστόφρονες; οι άλλοι τι ήταν; Δυστυχώς ήταν και είναι, μάλλον και θα είναι, Δυτικόφρονοι, ξενόδουλοι και Ευρω-Λιγούρηδες όπως τους ονόμαζε ο Χριστόδουλος. 

Τότε=κάποτε η ενασχόληση με τα κοινά της πατρίδος και της πίστεως ήταν προσωπική θυσία του Ηγέτη ή του Ποιμένα. Διά τούτο ως γνωρίζουμε από την ιστορία , πολλοί αρνούνταν την ανάληψη τοιούτων καθηκόντων.

Τώρα πλέον γνωρίζουμε ότι η πολιτική είναι επένδυση με πολλά πολλαπλά κέρδη. Για κάποιους είναι χασούρα. Τα δεκανίκια βοήθειας που κάνουν χρήση είναι του διαβόλου, 1] χρηματοδότην με αντάλλαγμα,  φιλάργυρον, άπατριν και άπιστον, 2] δάσκαλο διαολεμένο, μετά κατά πόσο ο πολιτικός κατέχεται και έχει μεγάλη αγάπη όπως είναι, 3] η φιλοδοξία-υπερηφάνεια, 4] η φιλαργυρία, 5] η κενοδοξία-φούσκομα, 6] η υποκρισία, 7] το ψεύδος,  8] η απάτη, 9] η πονηρία, 10] η κατάκριση, 11] ο φθόνος, 12] η προδοσία, 13] η απιστία, και 14] λοιπά «χαρίσματα»  του διαβόλου.

Και οι εκλέκτορες-ψηφίσαντες Έλληνες επένδυση κάνουν. Κάποιοι 1] από τους πολλούς κερδίζουν, από έργα πάσης φύσεως του Δημοσίου, 2] άλλοι βολεύονται και κερδίζουν ποικιλοτρόπως, 3] άλλοι περιμένουν στην ουρά για τις επόμενες εκλογές, 4] άλλοι για να βγάλουν το άχτι τους για άλλους, 5] άλλοι δεν πάνε καθόλου να ψηφίσουν, 6] άλλοι μία ζωή είναι παραπονεμένοι, 7] άλλοι περιμένουν να εκδικηθούν τις επόμενες εκλογές, 8] άλλοι καταθέτουν-προπληρώνουν  ένα ποσό, εξαγοράζοντας μία θέση σε κάποιον θεσμό, σίγουρη επένδυση, 9] άλλοι υπόσχονται να μην ξαναψηφίσουν, και λοιπές κατηγορίες. 

Εσύ Έλληνα σε ποία από τις πολλές κατηγορίες ανήκεις;

Οι Έλληνες πρέπει από ανθέλληνες- αρνησιπάτριδες και Θεομάχοι-Χριστομάχοι να μεταλλαχτούν σε Ελληνόφρονες και Χριστόφρονες γιατί και Εκείνος ήταν Ελληνόφρονας, διάβαζε συνάντηση Χριστού και Ελλήνων. 

Ευαγγέλιον Ιωάννου κεφάλαιο 12 στίχοι 20-23.

 Εσύ Έλληνα  είσαι Ελληνόφρονας και Χριστόφρονας; 

Άλλη φορά για τις εκλογές-κάλπες των Ποιμένων.  

Η ΔΙΑΦΟΡΆ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΏΝ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΝΕΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΎΣ.

 ΠΩΣ άλλαξαν  με τα χρόνια οι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΊ!!!

Υπάρχει μεγάλη διαφορά πίστεως των χριστιανών των τεσσάρων πρώτων αιώνων, από τους χριστιανούς του εικοστού πρώτου αιώνα.  Το φαινόμενο που παρατηρήθηκε αποδεικνύει την τότε πίστη των ορθοδόξων, από την σημερινή πίστη των ετών του κόβιντ. 

Τότε οι φύλακες της πίστεως εις τον Χριστόν, εμπόδιζαν και δεν επέτρεπαν την είσοδο  των απίστων στα τελούμενα Μυστήρια.

Τώρα τα τελευταία 3 χρόνια 2020-2023, της πανδημίας όπως την ονόμασαν, οι φύλακες [ιερείς και επίτροποι] των Ναών εμπόδιζαν - απαγόρευαν και ζητούσαν ακόμη και την βοήθεια της Αστυνομίας προκειμένου να εμποδίσουν την  είσοδο των πιστών να εισέλθουν στο Ναό, ενώ οι άπιστοι εισέρχονταν άνετα, έχοντας βέβαια το ελεύθερο, εισιτήριο δηλαδή της εισόδου που ήταν η μάσκα. 

Ονοματίζω το άπιστοι διότι εισέρχονταν στο Ναό στόν οποίο δε πίστευαν στην προστασία του Θεού από την νόσο - ιό, στο θαύμα. 

Το κείμενο είναι ενδεχομένως συμπληρούμενο.  

ΠΑΤΕΡΙΚΌΣ ΛΌΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΚΟΉ.

 Παράδειγμα υπακοής.

Ο Άγιος Ακάκιος μοναχός στα νεαρά του χρόνια είχε έναν σκληρό και θυμώδη Γέροντα σε απερίγραπτο βαθμό, που πολύ τον βασάνιζε, τον έδερνε και του δημιουργούσε πληγές στο σώμα. Ο Ακάκιος είχε πολύ υπομονή, δεν του είπε ποτέ ΌΧΙ, αλλά με την ευχή σου Γέροντα, να είναι ευλογημένο, και έπραττε τις οδηγίες του σκληρού Γέροντα κατά γράμμα.  Πάντα υπάκουος και πρόθυμος, χωρίς παράπονα ή διαφωνίες και γογγυσμούς κλπ,  υπέμενε χωρίς όριο τον διεστραμμένο χαρακτήρα του άγριου Γέροντα αδιαμαρτύρητα καθώς και όλα  τα μαρτύρια με καθαρή καρδιά, με προθυμία, με σιωπή και αμνησικακία. 

Εμείς σήμερα λέμε; η υπομονή έχει τα όριά της. Για τον Ακάκιο δεν υπήρχε όριο. 

Οι γείτονες που τους γνώριζαν απορούσαν, εκπλήσσονταν και θαύμαζαν την υπομονή του Ακάκιου. Δεν μπορούσαν να του προσφέρουν καμία βοήθεια. Κάποιοι Γέροντες για παρηγοριά του έλεγαν: κάνε υπομονή Ακάκιε, κερδισμένος θα βγεις, τίποτε περισσότερο. Εξ' άλλου αυτές ήταν οι αρχές στη ζωή της ερήμου. 

Πότε μελανιές στο σώμα, πότε πρηξίματα, πότε πληγές, πότε νηστικός, πότε στο κρύο, πότε στη ζέστη της ερήμου κλπ, και τα χρόνια  περνούσαν.  Ή έμενες ή έφευγες.

 Μετά από 10 χρόνια περίπου κοιμήθηκε ο Ακάκιος και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο, με σημείο ένα ξύλινο σταυρό. Μετά από λίγο καιρό ο διεστραμμένος Γέροντας, που  ούτε το όνομά του σώθηκε, πήγε επίσκεψη σε κάποιον άλλον Γέροντα  και πάνω στην κουβέντα του είπε ότι, ο Ακάκιος πέθανε. Ο διακριτικός Γέροντας δεν το πίστεψε διότι ήταν μάλλον νέος στην ηλικία ο Ακάκιος, ή ήταν εκ Θεού. Έλα να ιδείς με τα μάτια σου του λέγει ο δύστροπος Γέροντας. 

Δεν χάνουν χρόνο και πηγαίνουν μαζί οι δυο τους στο κοιμητήριο. Αμέσως ο καλός Γέροντας ρωτάει: Αδελφέ Ακάκιε απέθανες; Ο δε Ακάκιος απαντά μέσα από τον τάφο:  Είναι δυνατόν Πάτερ άνθρωπος εργάτης της ΥΠΑΚΟΉΣ να αποθάνει;

 Ο κακός Γέροντας που βασάνιζε τόσα χρόνια τον Ακάκιο ακούγοντας την απάντηση φοβήθηκε και μετανόησε για τα βάσανα που προξένησε στον εθελοντή υποτακτικό του. Αποφάσισε  και έκτισε ένα μικρό κελί παραδίπλα στο τάφο του Ακάκιου και πέρασε εκεί την υπόλοιπη ζωή του μετανοιωμένος για τα βάσανα που προξένησε εν ζωή στον Ακάκιο, λέγοντας συνέχεια και φωναχτά; φόνον εποίησα, έως ότου απέθανε και αυτός. 

Συνεχίζεται.